Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Jacek Fronczyk Sędzia WSA Aneta Lemiesz Protokolant ref. staż. Łukasz Kawalec po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi Q. Spółka Jawna z siedzibą w T. na decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z [...] stycznia 2014 r. Główny Inspektor Farmaceutyczny utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego w [...] z [...] sierpnia 2013 r., którą cofnięto zezwolenie nr [...] z [...] września 2008 r. wydane na rzecz przedsiębiorcy Q. sp. j. z siedzibą w T, (dalej skarżąca), na prowadzenie apteki ogólnodostępnej Q., zlokalizowanej w T. przy ul. E. [...]. Jako podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia podano m.in. art. 115 pkt 4 w zw. z art. 65 ust. 1, art. 68 ust. 1, art. 72 ust. 1 i 3, art. 74 ust. 1, art. 86 ust. 1-2 i ust. 8-9, art. 87 ust. 2 pkt 1 i 2, art. 88 ust. 5 pkt 1, art. 96 ust. 1 oraz art. 37ap ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 101 pkt 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. nr 45, poz. 281 ze zm.), dalej p.f. w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 18 października 2002 r. w sprawie podstawowych warunków prowadzenia apteki (Dz. U. nr 187, poz. 1565), dalej rozporządzenie w sprawie warunków.

Do powyższych rozstrzygnięć doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

W dniach [...],[...] oraz [...] maja 2011 r. w aptece zlokalizowanej w T. przy ul. E. [...]- należącej do skarżącej - w oparciu o art. 122b ust. 2 p.f., została przeprowadzona kontrola, z której sporządzono protokół. Nieprawidłowości ujawnione podczas kontroli spowodowały, że [...] Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny w [...] (dalej WIF) z urzędu wszczął wobec skarżącej postępowanie administracyjne w sprawie cofnięcia jej przedmiotowego zezwolenia. Z protokołu kontroli wynika, że apteka ogólnodostępna należąca do skarżącej Spółki dokonywała sprzedaży produktów leczniczych do innych aptek ogólnodostępnych, hurtowni farmaceutycznych oraz do innych podmiotów nieuprawnionych.

Następnie w lipcu 2011 r. Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny wystąpił do [...] Izby Aptekarskiej z wnioskiem o wydanie opinii w sprawie cofnięcia ww. zezwolenia. Ostatecznie w dniu [...] listopada 2011 r. Izba Aptekarska podjęła uchwałę, którą pozytywnie zaopiniowała wniosek organu w sprawie cofnięcia skarżącej ww. zezwolenia.

I.

Decyzją z [...] stycznia 2012 r. [...] Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny cofnął skarżącej przedmiotowe zezwolenie.

Od powyższej decyzji skarżąca odwołała się i wniosła o dopuszczenie dowodu z zeznań wspólników na okoliczność zbywania produktów leczniczych.

Główny Inspektor Farmaceutyczny decyzją z [...] marca 2012 r. uchylił powyższe rozstrzygnięcie i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia polecając rozważenie przeprowadzenia dowodu zgłoszonego w odwołaniu, biorąc pod uwagę przepis art. 78 § 1 i 2 k.p.a.

II.

Z akt sprawy wynika, że [...] Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny ponownie rozpoznając sprawę wielokrotnie wzywał wspólników skarżącej Spółki do osobistego stawiennictwa począwszy od [...] maja 2012 r., celem ich przesłuchania w charakterze strony jednakże bezskutecznie. Na wyznaczane w dniach; [...] lutego 2013 r., [...] kwietnia 2013 r., [...] kwietnia 2013 r., [...] czerwca 2013 r., [...] czerwca 2013 r. terminy przesłuchania strona nie stawiła się usprawiedliwiając swoją nieobecność awarią samochodu, feriami zimowymi, kolizją terminów pełnomocnika bądź, tak jak w przypadku przesłuchania wyznaczonego na [...] czerwca 2013 r. nie stawiła się bez podania przyczyn.

Jednocześnie w toku postępowania skarżąca składała wnioski dowodowe;

I tak;

Dnia [...] kwietnia 2013 r. skarżąca wniosła o:

• wystąpienie do Sądu Okręgowego w [...][...] Wydział Karny Odwoławczy o pozyskanie przed terminem jej przesłuchania - wyznaczonym na dzień [...] kwietnia 2013 r., prawomocnej sentencji wyroku z [...] marca 2013 r. w sprawie M. K. - małżonki jednego ze wspólników Q. Sp. J. – M. U. (sygn. akt [...]), a to na okoliczność umorzenia niniejszego postępowania o dokonanie przestępstwa z art. 127 pkt 1 p.f.;

• włączenie w poczet materiału dowodowego wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 28 czerwca 2012 r. w sprawie Fabio Caronna (C-7/11) na okoliczność, iż w świetle dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, zmienionej dyrektywą Komisji 2009/120/WE z dnia 14 sierpnia 2009 r. art. 77 ust. 2 przewiduje "obowiązek posiadania pozwolenia (zezwolenia) na dystrybucję produktów leczniczych (...) względem farmaceuty, który jako osoba fizyczna na mocy prawa krajowego jest upoważniona również do prowadzenia działalności hurtownika produktów leczniczych" oraz, że wykładnia ta nie może sama w sobie i niezależnie od ustawy przyjętej w państwie członkowskim wprowadzać lub zaostrzać odpowiedzialności karnej farmaceuty, który wprowadził dystrybucję hurtową nie posiadając odpowiedniego pozwolenia (zezwolenia);

• zmianę terminu jej przesłuchania w przypadku nieuzyskania przed wyznaczonym terminem przesłuchania tj. przed [...] kwietnia 2013 r., ww. prawomocnej sentencji wyroku Sądu Okręgowego w [...].

Postanowieniem z [...] kwietnia 2013 r. WIF nie uwzględnił wniosku skarżącej w zakresie zmiany terminu jej przesłuchania oraz w kwestii włączenia w poczet materiału dowodowego niniejszej sprawy ww. wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 28 czerwca 2012 r. w sprawie Fabio Caronna (C-7/11). Ponadto powiadomił skarżącą, że jeszcze przed złożeniem jej wniosku - działając z urzędu, pismem z [...] kwietnia 2013 r. zwrócił się do Sądu Okręgowego w [...][...] Wydział Karny o uzyskanie sentencji wyroku w sprawie M. K.

Dnia [...] kwietnia 2013 r. do akt wpłynął ww. wyrok Sądu Okręgowego w [...], którym umorzono postępowanie karne przeciwko ww. oskarżonej z uwagi na znikomą szkodliwość społeczną przypisanego jej czynu, pomimo stwierdzenia, że postępowanie oskarżonej wypełniało znamiona art. 127 p.f. oraz art. 12 k.k. Jednocześnie poinformowano, że ów wyrok został zaskarżony zarówno przez prokuratora, jak i obrońcę oskarżonej.

Drugim nurtem tego postępowania stała się sprawa wyłączeń pracowników organu wszczynanych na skutek wniosków składanych przez skarżącą Spółkę. Ostatecznie GIF postanowieniem z [...] lipca 2012 r., odmówił wyłączenia [...] Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego – I. M., od udziału w postępowaniu w sprawie cofnięcia przedmiotowego zezwolenia zaś WIF postanowieniem [...] września 2012 r. odmówił wyłączenia pracowników z uwagi na nieuprawdopodobnienie przez skarżącą istnienia okoliczności, które mogłyby wywołać wątpliwości, co do bezstronności owych pracowników. Postanowieniem z [...] września 2012 r. GIF wyłączył od udziału w niniejszym postępowaniu swojego zastępcę.

Wobec powyższego nieusprawiedliwionego niestawiennictwa WIF uznał, że fakt, iż skarżąca nie stawiła się na przesłuchania w charakterze strony, pomimo wystosowania do niej 7 wezwań, wiąże się z ewidentnym zamiarem przedłużenia przez nią tego postępowania i dlatego podjął decyzję o zakończeniu postępowania.

Pismem z [...] czerwca 2013 r. organ zawiadomił skarżącą o przysługującym jej prawie do wypowiedzenia się, co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Jak wynika z akt ani skarżąca, ani jej pełnomocnik nie skorzystali z przysługującego prawa.

Ostatecznie decyzją z [...] sierpnia 2013 r. WIF cofnął skarżącej zezwolenie na prowadzenie apteki ogólnodostępnej Q., zlokalizowanej w T., przy ul. E. [...]. Jako podstawę faktyczną rozstrzygnięcia wskazano dokonywanie sprzedaży produktów leczniczych do podmiotów nieuprawnionych. Jako podstawę prawną powołano m.in. przepisy art.. 72 ust. 1 i 3, art. 86 ust. 1-2 i ust. 8-9, art. 87 ust. 2 pkt 1 i 2, art. 88 ust. 5 pkt 1, art. 96 ust. 1 oraz art. 37ap ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 101 pkt 4 p.f. oraz art. 104 § 1 i 2 k.p.a.

W odwołaniu od tej decyzji skarżąca Spółka zarzuciła naruszenie:

1. art. 37ap ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 101 pkt 4 p.f. poprzez wadliwe przyjęcie, iż skarżąca przestała spełniać warunki określone przepisami prawa, wymagane do wykonywania działalności gospodarczej określonej w ww. zezwoleniu w tym, że nie daje rękojmi należytego prowadzenia apteki;

2. art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. m.in. poprzez niedostateczne wyjaśnienie okoliczności niniejszej sprawy, w tym nie wykonanie zaleceń wskazanych w decyzji GIF w decyzji z [...] marca 2012 r., jak również naruszenie innych zasad postępowania - art. 6, art. 8 i art. 11 k.p.a.;

3. art. 37ap ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 99 ust. 2 oraz art. 101 pkt 4 p.f.;

4. art. 37ap ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 87 ust. 2 pkt 1, art. 86 ust. 1, ust. 2, ust. 8 i ust. 9, art. 88 ust. 5 pkt 5, art. 96 ust. 1 p.f.;

5. art. 103 ust. 2 pkt 2 p.f.;

6. art. 7, art. 8, art. 9, art. 24 § 3, art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 78 § 1, art. 80 oraz art. 107 §3 k.p.a, a także art. 138 § 2 k.p.a. poprzez brak przeprowadzenia postępowania dowodowego po uchyleniu pierwszej decyzji WIF.

Skarżąca wniosła o uchylenie decyzji WIF i umorzenie postępowania w sprawie, bądź przekazanie WIF sprawy do ponownego rozpatrzenia, ewentualnie o zawieszenie niniejszego postepowania przez GIF na zasadzie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. do czasu prawomocnego zakończenia postępowania karnego w sprawie podejrzanego M. U. Nadto skarżąca wniosła o załatwienie tej sprawy w formie dokumentu elektronicznego i doręczenie jej, stosownie do art. 391 § 1 pkt 1 k.p.a., za pomocą środków komunikacji elektronicznej.

Jednocześnie skarżąca złożyła wnioski o dopuszczenie dowodu z:

1. jej zeznań na okoliczności spełniania przez nią warunków do wykonywania objętej zezwoleniem działalności apteki ogólnodostępnej przy ul. E. [...] w T.;

2. decyzji GIF w sprawie przedsiębiorcy P. sp. z o.o. na okoliczność interpretacji przez organ warunków rękojmi wykonywania działalności gospodarczej objętej zezwoleniem;

3. zeznań pracowników WIF w osobach: R. P., A. J., A. C., A. G., U. N., J. R., na okoliczność wykonywania czynności dowodowych po uchyleniu decyzji z [...] stycznia 2012 r. oraz przygotowania projektu postanowienia z [...] września 2012 r. o odmowie wyłączenia pracowników.

Główny Inspektor Farmaceutyczny w uzasadnieniu skarżonej decyzji wskazał , że w trakcie ww. kontroli - przeprowadzonej u skarżącej ustalono, że przedmiotowa apteka ogólnodostępna dokonywała sprzedaży produktów leczniczych do aptek ogólnodostępnych, hurtowni farmaceutycznych oraz do innych podmiotów nieuprawnionych. Z protokołu kontroli wynika, że ww. apteka, należąca do skarżącej:

• w okresie od [...] stycznia 2010 r. do [...] maja 2011 r. "dokonywała zakupu produktów leczniczych, suplementów diety oraz kosmetyków od nieuprawnionego podmiotu gospodarczego, tj. apteki Q., ul. B. [...], [...]-[...] T.";

• dokonywała przesunięć międzymagazynowych zakupując od apteki Q., ul. B. [...], [...]-[...] T. produkty lecznicze, suplementy diety i kosmetyki;

• w okresie od [...] stycznia 2010 r. do [...] maja 2011 r. wystawiała faktury VAT sprzedaży produktów leczniczych, suplementów diety, kosmetyków i wyrobów medycznych do aptek, będących odrębnymi podmiotami gospodarczymi, tj.: apteki H. sp. j., ul. B. [...], [...]-[...] G.ł (f-ra VAT nr [...] z [...] października 2010 r., na kwotę [...] złotych) oraz do apteki K., ul. K. [...], [...]-[...] S. (f-ra VAT nr [...] z [...] kwietnia 2010 r., na kwotę [...] złotych i f-ra VAT nr [...] z [...] lipca 2010 r., na kwotę [...] złotych);

• wystawiła 6 dokumentów sprzedaży do apteki Q., ul. B. [...] w T., na łączną kwotę [...] złotych;

• nie prowadziła pełnej dokumentacji sprzedaży produktów leczniczych w systemie komputerowym;

• dokonywała odsprzedaży produktów leczniczych do innych hurtowni oraz przedsiębiorstw. Sprzedaż miała miejsce do hurtowni farmaceutycznej F., ul. W. [...], [...]-[...] W. ([...] faktur na łączną kwotę [...] złotych); do przedsiębiorstwa A. sp. z o.o., ul. C. [...], [...]-[...] L. ([...] faktury na łączną kwotę [...] złotych) oraz do przedsiębiorstwa Ż., ul. T. [...], [...]-[...] K. (faktura na kwotę [...] złotych).

Organ odwoławczy wskazał, że obrót hurtowy produktami leczniczymi ma miejsce m. in. wtedy, gdy ich nabywcą jest którykolwiek z podmiotów wymienionych w art. 72 ust. 3 p.f. Na podstawie wyników kontroli stwierdził, że przedmiotowa apteka ogólnodostępna prowadziła obrót hurtowy produktami leczniczymi. Stosownie do art. 72 ust. 1 p.f. obrót hurtowy produktami leczniczymi, z zastrzeżeniem ust. 8 pkt 2, mogą prowadzić wyłącznie hurtownie farmaceutyczne, składy celne i konsygnacyjne produktów leczniczych. Zgodnie zaś z art. 74 ust. 1 p.f. podjęcie działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia hurtowni farmaceutycznej wymaga uzyskania zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego.

W związku z tym GIF stwierdził że skarżąca prowadząc obrót hurtowy produktami leczniczymi nie legitymowała się stosownym zezwoleniem na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej, a to powoduje, że nie mogła ona legalnie prowadzić działalności gospodarczej w zakresie obrotu hurtowego produktami leczniczymi. Dokonywanie więc przez przedmiotową aptekę sprzedaży produktów leczniczych do ww. podmiotów nieuprawnionych stanowiło naruszenie art. 87 ust. 2 p.f., zgodnie z którym apteki ogólnodostępne przeznaczone są do zaopatrywania ludności w produkty lecznicze, leki apteczne, leki recepturowe, wyroby medyczne i inne artykuły, o których mowa w art. 86 ust. 8 p.f. (pkt 1) oraz do wykonywania czynności określonych w art. 86 ust. 1 i 2 p.f.(pkt 2). Organ podał, że przepis art. 86 ust. 1 p.f. stanowi, że apteka jest placówką ochrony zdrowia publicznego, w której osoby uprawnione świadczą w szczególności usługi farmaceutyczne, o których mowa w ust. 2. Użyte w art. 86 ust. 1 p.f. sformułowanie "w szczególności" należy jego zdaniem wiązać z treścią art. 86 ust. 9 p.f., zgodnie z którym Minister Zdrowia może określić (w fakultatywnym rozporządzeniu) inne rodzaje działalności aptek niż wskazane w art. 86 ust. 2 - 5 i 8 p.f. W związku z faktem, że decyzją kierownictwa resortu zdrowia takie rozporządzenie nie zostało wydane, nie ma też podstaw do innych działalności apteki niż wyżej wskazane. GIF stwierdził więc, że art. 86 ust. 2 - 5 i 8 p.f. (z uwzględnieniem art. 72 ust. 5 p.f.) stanowi numerus clausus usług jakie świadczyć mogą apteki.

Mając powyższe na uwadze organ odwoławczy stwierdził, że w aptece ogólnodostępnej nie może być prowadzona działalność inna niż określona w art. 86 ust. 2, 5 i 8 p.f. W aptece takiej nie może być prowadzona działalność polegająca na dokonywaniu sprzedaży produktów leczniczych do innych aptek ogólnodostępnych, hurtowni farmaceutycznych lub przedsiębiorstw usługowo-handlowych.

Zwracając uwagę na brzmienie art. 96 ust. 1 p.f. GIF stwierdził, że apteka ogólnodostępna jest uprawniona do wydawania produktów leczniczych i wyrobów medycznych wyłącznie w trybie określonym w tym przepisie. Dokonywanie więc przez przedmiotową aptekę ogólnodostępną sprzedaży produktów leczniczych do innych aptek ogólnodostępnych, hurtowni farmaceutycznych lub przedsiębiorstw usługowo-handlowych organ uznał za naruszenie przepisu art. 96 ust. 1 p.f.

Następnie GIF wskazał, że zgodnie z art. 37ap ust. 1 pkt 2 p.f. cofa zezwolenie w przypadku, gdy przedsiębiorca przestanie spełniać warunki określone przepisami prawa, wymagane do wykonywania działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu. Z kolei przepis art. 101 pkt 4 p.f. stanowi, że odmawia się udzielenia zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej, gdy wnioskodawca nie daje rękojmi należytego prowadzenia apteki. Powyższe zdaniem GIF oznacza, że zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej udziela się wtedy, gdy wnioskodawca daje rękojmię należytego prowadzenia apteki. Rękojmia należytego prowadzenia apteki jest warunkiem uzyskania zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej. Na tą okoliczność organ przywołał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 lipca 2012 r., sygn. akt VISA/Wa 160/12. W konsekwencji postępowanie przedsiębiorcy naruszające przepisy regulujące prowadzenie działalności gospodarczej, polegającej na prowadzeniu apteki ogólnodostępnej, świadczy o tym, że przedsiębiorca ten nie daje rękojmi należytego prowadzenia apteki. Utrata rękojmi oznacza, że przedsiębiorca przestał spełniać jeden z warunków określonych przepisami prawa, wymaganych do wykonywania działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu na prowadzenie apteki. To zdaniem organu odwoławczego powoduje, że występuje przesłanka uzasadniająca cofnięcie zezwolenia, określona w art. 37ap ust. 1 pkt 2 p.f.

Odnośnie się zarzutów odwoławczych GIF uznał je za niezasadne szczegółowo ustosunkowując się do każdego z nich w uzasadnieniu decyzji.

Podniósł, że skarżąca zarzucając naruszenie art. 37ap ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 101 pkt 4 p.f. jednocześnie nie wskazała na czym jej zdaniem miałoby polegać naruszenie tych przepisów.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 86 k.p.a. organ wskazał, że zawarta w tym przepisie norma nie ma obligatoryjnego zastosowania w sytuacji, gdy brak jest w sprawie niewyjaśnionych faktów, istotnych dla jej rozstrzygnięcia. Na potwierdzenie prawidłowości takiego rozumienia przywołał orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 23 czerwca 2010 r. (sygn. akt I SA/Wa 526/10) Zdaniem organu analiza zebranych w niniejszej sprawie akt (faktury VAT) potwierdza bezsprzecznie, że skarżąca naruszyła ww. przepisy ustawy - Prawo farmaceutyczne. Jednocześnie GIF zauważył, że organ I instancji w celu realizacji jego zalecenia, aż siedmiokrotnie wzywał skarżącą do złożenia wyjaśnień, jednakże skarżąca za każdym razem nie skorzystała z tej możliwości. Wobec tego stwierdził, że WIF nie miał obowiązku wzywania skarżącej w "nieskończoność" w sytuacji, gdy ewidentnie dążyła ona do stanu, w którym decyzja miała zostać niewydana. Ponadto podkreślił, że jeżeli skarżącej faktycznie zależałoby na tym, aby przedstawić swoje stanowisko w sprawie, to mogła, w szczególności przy pomocy profesjonalnych pełnomocników, skierować do WIF pisemne oświadczenie, w którym przedstawiłaby swoje stanowisko. Jednakże również z tej możliwości nie skorzystała, co świadczy o tym, że skarżąca tylko dla pozoru składała wniosek o jej przesłuchanie, natomiast w żaden sposób nie dążyła do wyjaśnienia stanu faktycznego.

Co do zarzutu wydania rozstrzygnięcia przedwcześnie tj. przed zakończeniem postępowania przez Policję organ nie podzielił stanowiska skarżącej, że Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny powinien czekać z wydaniem swojej decyzji do czasu zakończenia postępowania przez Policję. Jednocześnie organ odwoławczy wskazał, że przepis art. 97 § 1 k.p.a. nie przewiduje zawieszenia prowadzonego postępowania administracyjnego ze względu na toczące się postępowanie karne.

Odnośnie stanowiska skarżącej, że w tej sprawie nie zaszły okoliczności naruszenia przez nią przepisu art. 37ap p.f. GIF stwierdził, że zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych dostarczanie przez aptekę ogólnodostępną produktów leczniczych do innej apteki ogólnodostępnej, powoduje naruszenie przez nią fundamentalnej zasady działania apteki, a w konsekwencji skutkuje utratą dawania przez taką aptekę rękojmi należytego prowadzenia apteki (vide orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 lipca 2012 r., sygn. akt VI SA/Wa 160/12). Organ podał przy tym, że rękojmia musi trwać przez cały okres posiadania przez przedsiębiorcę zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej zgodnie z orzeczeniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 11 kwietnia 2013 r. (VI SA/Wa 2692/12).

W kwestii zarzutu "prowadzenia przez aptekę niepełnej dokumentacji zakupów i sprzedaży produktów leczniczych", GIF opierając się o przepis § 10 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 rozporządzenia w sprawie warunków (Dz. U. nr 187, poz. 1565), stwierdził, w trakcie kontroli znaleziono faktury sprzedaży, które nie zostały wprowadzone do systemu komputerowego kontrolowanej apteki, a to stanowi właśnie naruszenie wskazanego przepisu rozporządzenia.

Odnosząc się do zarzutu, że "przyjęta przez państwową Inspekcję Farmaceutyczną definicja niezgodności krytycznej, stosowana przez inspekcje europejskie pochodzi z zapisów Procedury Kompilacyjnej Europejskiej Agencji Leków i odnosi się wyłącznie do inspekcji dobrej praktyki wytwarzania oraz dobrej praktyki dystrybucyjnej. Kryteria klasyfikacji niezgodności są indywidualną i wewnętrzną sprawą Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego i nie podlegają publikacji" GIF wskazał, że w polskim porządku prawnym tylko przepis prawa powszechnie obowiązującego może stanowić podstawę do wydania decyzji, zgodnie z art. 107 § 1 k.p.a.

W kwestii naruszenia art. 24 § 3 k.p.a. organ odwoławczy stwierdził, że skarżąca nie uprawdopodobniła w sprawie okoliczności, mogących wywołać wątpliwości, co do bezstronności pracowników, o wyłączenie których wnosiła. Podniesione przez nią okoliczności o przebiegu przesłuchań dotyczących zdaniem organu odwoławczego nie wypełniają dyspozycji z art. 24 § 3 k.p.a. bowiem skarżąca nie podała żadnych konkretnych dowodów, które mogłyby potwierdzać kierowany pod adresem organu I instancji zarzut bezstronności.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, Q. sp. j. z siedzibą w T. zarzuca:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wydaną decyzję, a to art. 37ap ust. 1 pkt. 2 p.f. w zw. z art. 101 pkt. 4 p.f. poprzez wadliwe przyjęcie, iż przestała spełniać warunki określone przepisami prawa, wymagane do wykonywania działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu w tym, że nie daje rękojmi należytego prowadzenia apteki;

2. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. m.in. poprzez niedostateczne wyjaśnienie okoliczności niniejszej sprawy, jak również naruszenie innych zasad postępowania, w tym art. 6, art. 8 i art. 11 k.p.a.;

3. naruszenie przepisów prawa, dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, a to art. 40 § 1 w zw. z art. 6 i 14 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. poprzez doręczenie zaskarżonej decyzji pełnomocnikowi skarżącej, który w związku z dokonanym dnia 22 stycznia 2014 r. wypowiedzeniem pełnomocnictwa nie był już jej pełnomocnikiem w momencie doręczenia decyzji;

4. naruszenie przepisów prawa, dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, a to art. 391 § 1 pkt 1 oraz art. 46 w zw. z art. 6 i 14 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. poprzez doręczenie zaskarżonej decyzji za pomocą operatora pocztowego, w sytuacji gdy skarżąca wnosiła o załatwienie niniejszej sprawy w formie dokumentu elektronicznego i doręczenie jej, stosownie do art. 391 § 1 pkt. 1 k.p.a. za pomocą środków komunikacji elektronicznej.

Wniosła o uchylenie zaskarżonych decyzji jako naruszających prawo oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W pierwszej kolejności skarżąca Spółka podniosła, że organy obu instancji dopuściły się naruszenia art. 37ap ust. 1 pkt. 2 w zw. z art. 101 pkt. 4 p.f. poprzez wadliwe przyjęcie, że nie daje rękojmi należytego prowadzenia apteki. Co do pojęcia rękojmi powołując sie na poglądy doktryny podniosła, że można w tym zakresie skorzystać z dorobku orzeczniczego innych zawodów (M. Kulesza, Opinia prawna odnośnie do rękojmi należytego prowadzenia apteki, Biuletyn Informacyjny, Okręgowa Izba Aptekarska w Warszawie, luty 2004 r., s. 27; por. wyrok NSA z dnia 13 sierpnia 1999 r., sygn. akt II SA 879/99). Przywołując obszernie orzecznictwo sądowe wskazała, że rękojmia jako ustawowa przesłanka udzielenia zezwolenia (art. 101 pkt. 4 p.f.), nie posiada definicji prawnej zatem podlega rozmaitej wykładni i wypełniana jest różnymi elementami zależną od poglądów poszczególnych komentatorów. Mając jednakże na uwadze sankcyjny charakter normy prawnej wynikającej z zestawienia art. 37ap ust. 1 pkt. 2 w zw. z art. 101 pkt. 4 p.f. wskazała, że tego rodzaju normy nie mogą podlegać wykładni rozszerzającej.

Tymczasem organy obydwu instancji definiując kluczowe dla sprawy pojęcie rękojmi wskazały szereg cech, które nie tylko nie znajdują oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym, Zdaniem skarżącej organ I instancji ograniczył się jedynie do opisania w uzasadnieniu decyzji przebiegu prowadzonego postępowania, a zupełnie pominął wykazanie braku poszczególnych elementów, które jego zdaniem składają się na pojęcie "rękojmi". Skarżąca zwróciła uwagę, że pominięcie w uzasadnieniu decyzji poszczególnych dowodów, które miałyby świadczyć, że nie daje ona rękojmi, wynika z faktu, iż dowodów takich po prostu nie przeprowadzono. Co więcej w toku postępowania przed organem I instancji nikt nie badał i nie wykazał braku "sumienności i rzetelności, braku szlachetności, prawości, uczciwości, sumienności i bezstronności, nieskazitelności charakteru w tym: uczciwości w życiu prywatnym i zawodowym, uczynności, pracowitości, poczucia odpowiedzialności za własne słowa i czyny, stanowczości, odwagi cywilnej, samokrytycyzmu, umiejętności zgodnego współżycia z otoczeniem, cech charakteru i dotychczasowego zachowania, a ponadto nie zbadano istnienia uroczystego poręczenia, zagwarantowania, zapewnienia, że z racji posiadanych cech zawód zaufania publicznego będzie wykonywany prawidłowo". Skoro w ocenie organu I instancji to właśnie te elementy składają się na pojęcie "rękojmi", zatem to właśnie wokół tych elementów musi się skupić postępowanie organu, który chce wykazać brak tej rękojmi. Niezbadanie powyższych elementów jednoznacznie prowadzić musi w ocenie skarżącej do wniosku, że doszło do naruszenia przez organ I instancji art. 7 w zw. z art. 77 k.p.a., jak również art. 8 i art. 11 k.pa.

W ocenie skarżącej należy pamiętać, że jest ona spółką jawną, a postępowanie organu zupełnie abstrahowało od formy prawnej w jakiej działa. Zatem z treści decyzji nie wynika, czy brak wymaganych do prowadzenia apteki cech organ przypisuje spółce, czy też jej wspólnikom. Co więcej części z wymienionych powyżej cech nie sposób przypisać spółce, jako odrębnemu od wspólników spółki podmiotowi praw i obowiązków.

Skarżąca wskazała także, że materiały dotyczące prowadzenia bez zezwolenia działalności w zakresie hurtowni farmaceutycznej zostały włączone do toczącego się już postępowania karnego, nadzorowanego przez Prokuraturę Rejonową w T. W kontekście powyższego podniosła, że sposób w jaki prawomocnie zostanie zakończone powyższe postępowanie niewątpliwie będzie rzutował na sposób postrzegania przedsiębiorcy w zakresie posiadania wymaganej rękojmi. Natomiast bez rozstrzygnięcia, czy popełniono w niniejszej sprawie przestępstwo, prowadzi w jej ocenie do wniosku, że orzeczenie WIF było co najmniej przedwczesne. W tych aktach znajdują się wyjaśnienia wspólników spółki jawnej, z których wynika, że wspólnicy ci nie zdawali sobie sprawy, że działalność polegająca na odsprzedaży leków z apteki do hurtowni nie jest legalna, a gdy tylko się o tym dowiedzieli natychmiast zaprzestali takiej działalności.

Za wybiórcze uznała działanie organu, który ograniczył postępowanie do spornej apteki skoro skarżąca Q. Sp. J. prowadzi jeszcze jedną aptekę.

Co do załatwienia sprawy w formie dokumentu elektronicznego, wskazała, że oświadczenie o tym iż pełnomocnik wyraża zgodę na doręczenie mu decyzji w trybie art. 39 k.p.a., czyli poprzez operatora pocztowego dotyczyło tylko i wyłącznie decyzji o cofnięciu zezwolenia na prowadzenie apteki wydanego dla Q. Sp. J. Przyjęcie przez GIF tego świadczy o tym, że organ ten zdawał sobie sprawę z nieskuteczności pisma z [...] grudnia 2013 r.

W odpowiedzi na skargę GIF wniósł o oddalenie skargi jako nieuzasadnionej, podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji. Nadto organ wyjaśnił, że wobec wniosku pełnomocnika skarżącej o załatwienie niniejszej sprawy w trybie art. 391 § 1 pkt 1 k.p.a. ww. pismem z [...] grudnia 2013 r. wezwał tego pełnomocnika do wskazania, w terminie 3 dni, konta użytkownika na platformie e-PUAP, celem przesłania decyzji w formie dokumentu elektronicznego. Nadto w piśmie tym pouczył, że brak wskazania tego konta spowoduje, że decyzja zostanie doręczona w trybie art. 39 k.p.a. Do dnia wydania decyzji pełnomocnik skarżącej nie wskazał żądanego konta, dlatego też zaskarżoną decyzję doręczono zgodnie z pouczeniem w formie tradycyjnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną lub postanowienie z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji lub postanowienia. Sąd nie bada więc celowości, czy też słuszności zaskarżonego aktu.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną - art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a.).

Stosownie do art. 145 § 1 p.p.s.a. Sąd uwzględnia skargę tylko wówczas, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (1a), naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (1 b), inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (1c), a także wówczas, gdy stwierdza nieważność decyzji (postanowienia) z przyczyn określanych w art. 156 k.p.a. lub w innych przepisach bądź z tych przyczyn stwierdza wydanie decyzji (postanowienia) z naruszeniem prawa.

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, iż jest ona niezasadna.

W działaniu organów wydających decyzje Sąd nie dopatrzył się nieprawidłowości, zarówno, gdy idzie o ustalenie stanu faktycznego sprawy, jak i o zastosowanie do jego oceny przepisów prawa. Wyjaśnione zostały motywy podjętego rozstrzygnięcia, a przytoczona na ten temat argumentacja jest wyczerpująca.

Materialnoprawną przesłanką cofnięcia skarżącej zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej zlokalizowanej w T. przy ul. E. [...] jest przepis art. 37 ap ust. 1 pkt 2 p.f., który stanowi, że organ zezwalający cofa zezwolenie, w przypadku gdy przedsiębiorca przestał spełniać warunki określone przepisami prawa, wymagane do wykonywania działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu.

Z kolei zgodnie z art. 101 pkt 4 p.f. wojewódzki inspektor farmaceutyczny odmawia udzielenia zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej, gdy wnioskodawca nie daje rękojmi należytego prowadzenia apteki. Z art. 99 ust. 2 p.f. wynika natomiast, że udzielenie, odmowa udzielenia, zmiana, cofnięcie lub stwierdzenie wygaśnięcia zezwolenia na prowadzenie apteki należy do wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego.

Użycie w art. 37ap ust. 1 pkt 2 p.f. określenia "cofa zezwolenia" oznacza, że ww. wskazana sytuacja obliguje właściwy organ do wydania decyzji o cofnięciu zezwolenia. Zdaniem Sądu, cofnięcie zezwolenia na podstawie art. 37ap ust. 1 jest niezależne od zastosowania regulacji zawartych w art. 103 p.f.

Natomiast pojęcie rękojmi należytego prowadzenia apteki nie ma definicji ustawowej. W doktrynie wskazuje się, że "dla udzielenia odpowiedzi w przedmiocie rękojmi należytego prowadzenia apteki można skorzystać z dorobku orzecznictwa odnoszącego się do rękojmi należytego wykonywania zawodu, tym bardziej, że Naczelny Sąd Administracyjny kilkakrotnie stwierdzał, iż orzecznictwo dotyczące poszczególnych zawodów, w których wymagana jest rękojmia prawidłowego wykonywania zawodu, znajduje zastosowanie ogólnie do pojęcia "rękojmi", z uwzględnieniem cech szczególnych danego zawodu (chodzi nie tylko o wiedzę i wysokie kwalifikacje, ale o sumienność i rzetelność)" (M. Kulesza, Opinia prawna odnośnie do rękojmi należytego prowadzenia apteki, Biuletyn Informacyjny, Okręgowa Izba Aptekarska w Warszawie, luty 2004 r., s. 27; por. wyrok NSA z dnia 13 sierpnia 1999 r., II SA 879/99). Podobne poglądy cytowane są obszernie przez skarżącą, zatem nie ma potrzeby ponownego ich przytaczania.

Odpowiadając natomiast na wątpliwości zgłaszane przez skarżącą, a dotyczące odniesienia pojęcia rękojmi do statusu przedsiębiorcy, w tym wypadku spółki jawnej a zatem formy prawnej w jakiej działają wspólnicy należy podkreślić ,że odpowiedzialność na gruncie art. 37 ap ust. 1 pkt 2 p.f. jest odpowiedzialnością przedsiębiorcy, który uzyskał zezwolenie, a nie odpowiedzialnością osób wykonujących różne funkcje związane z prowadzeniem apteki ogólnodostępnej. Apteka ogólnodostępna może być prowadzona tylko na podstawie uzyskanego zezwolenia na prowadzenie apteki. Do wniosku należy dołączyć, między innymi imię i nazwisko farmaceuty odpowiedzialnego za prowadzenie apteki oraz dokumenty potwierdzające spełnienie wymogów. W aptece ogólnodostępnej musi być ustanowiony farmaceuta odpowiedzialny za prowadzenie apteki, zwany "kierownikiem apteki". Kierownikiem apteki może być farmaceuta, który nie przekroczył 65 roku życia i ma co najmniej 5-letni staż pracy w aptece lub 3-letni staż pracy w aptece, w przypadku, gdy posiada specjalizację z zakresu farmacji aptecznej. Zgodnie z art. 96 ust. 1 p.f., produkty lecznicze i wyroby medyczne wydawane są z apteki ogólnodostępnej przez farmaceutę lub technika farmaceutycznego w ramach jego uprawnień zawodowych: 1) na podstawie recepty; 2) bez recepty; 3) na podstawie zapotrzebowania uprawnionych jednostek organizacyjnych lub osób fizycznych uprawnionych na podstawie odrębnych przepisów. Z uzasadnienia decyzji ostatecznej wynika, na czy polegało naruszenie art. 96 ust. 1 p.f. – na sprzedaży produktów leczniczych do innych aptek oraz hurtowni farmaceutycznych. (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 lutego 2014 r., sygn. akt II GSK 19234/12). Stosownie do art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. 2013.672.j.t.) przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Nie ulega zatem wątpliwości, że skarżąca jako spółka jawna zalicza się do jednostek organizacyjnych, którym odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną. Do tej grupy należy w pierwszej kolejności zaliczyć spółki osobowe prawa handlowego (do spółek osobowych prawa handlowego zalicza się spółki jawne, partnerskie, komandytowe, komandytowo-akcyjne – zob. art. 22–150 k.s.h.). Podmioty te mogą we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania i być pozywane pod własną firmą. Tym samym ustawodawca przesądził, iż to spółki osobowe, a nie wspólnicy tych spółek, są przedsiębiorcami.(por. Małgorzata Sieradzka Komentarz do art. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, Lex 2013). W tych okolicznościach niewątpliwie pojęcie rękojmi należy odnieść do pojęcia przedsiębiorcy nie zapominając jednak o tym, że w myśl art. 331§ 1 k.c. 1 do jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną, stosuje się odpowiednio przepisy o osobach prawnych. Stosownie do art. 38 k.c. osoba prawna działa przez swoje organy w sposób przewidziany w ustawie i w opartym na niej statucie.

W poczet bytów prawnych należących do omawianej kategorii należy zaliczyć uregulowane w kodeksie spółek handlowych spółki osobowe: spółkę jawną, partnerską, komandytową oraz komandytowo-akcyjną. Regulacja zawarta w art. 8 § 1 k.s.h. zawierająca stwierdzenie, że spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa i zaciągać zobowiązania nie pozostawia w tym względzie żadnych wątpliwości.(por, Andrzej Kidyba, Komentarz do art. 33(1) Kodeksu cywilnego, Stan prawny; 2012.06.01,LEX).

Natomiast odnosząc się do stawianego w skardze zarzutu, że organ nie wskazał jaką konkretnie cechę rękojmi utraciła skarżąca Sąd uważa, iż skoro rękojmia stanowi ogół cech pozytywnych predystynujących do wykonywania określonej działalności gospodarczej to prowadzenie działalności sprzecznie z prawem stanowi automatycznie o utracie rękojmi.

Kontynuując natomiast wątek dotyczący przyczyn cofnięcia zezwolenia to w myśl art. 65 ust. 1 p.f., obrót produktami leczniczymi może być prowadzony tylko na zasadach określonych w ustawie. Ustawa przewiduje dwie formy prowadzenia obrotu produktami leczniczymi: detaliczny i hurtowy. Zgodnie z art. 68 ust. 1 p.f., obrót detaliczny produktami leczniczymi prowadzony jest w aptekach ogólnodostępnych, z zastrzeżeniem przepisów ust. 2, art. 70 ust. 1 i art. 71 ust. 1. lnne przepisy ustawy określają obrót hurtowy i tak zgodnie z art. 72 ust. 1 obrót hurtowy produktami leczniczymi, z zastrzeżeniem ust. 8 pkt 2, mogą prowadzić wyłącznie hurtownie farmaceutyczne, składy celne i konsygnacyjne produktów leczniczych. Obrotem hurtowym jest wszelkie działanie polegające na zaopatrywaniu się, przechowywaniu, dostarczaniu lub eksportowaniu produktów leczniczych lub produktów leczniczych weterynaryjnych, posiadających pozwolenie na dopuszczenie do obrotu wydane w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub pozwolenie, o którym mowa w art. 3 ust. 2, prowadzone z wytwórcami lub importerami w zakresie wytwarzanych lub importowanych przez nich produktów leczniczych, lub z przedsiębiorcami zajmującymi się obrotem hurtowym, lub z aptekami lub zakładami leczniczymi dla zwierząt, lub z innymi upoważnionymi podmiotami, z wyłączeniem bezpośredniego zaopatrywania ludności.(art. 72 ust. 3 p.f.).

Prowadzenie obrotu z innymi podmiotami - uczestnikami obrotu produktami leczniczymi - uzasadniał zatem zarzut, iż skarżąca prowadziła obrót hurtowy produktami leczniczymi, który wymaga odrębnego zezwolenia.

Art. 86 ust. 1 p.f. stanowi, że apteka jest placówką ochrony zdrowia publicznego, w której osoby uprawnione świadczą w szczególności usługi farmaceutyczne, o których mowa w ust. Jak stanowi art. 87 ust. 2 apteki ogólnodostępne przeznaczone są do:

1) zaopatrywania ludności w produkty lecznicze, leki apteczne, leki recepturowe, wyroby medyczne i inne artykuły, o których mowa w art. 86 ust. 8;

2) wykonywania czynności określonych w art. 86 ust. 1 i 2.

Stosownie do art. 96 ust. 1 p.f, produkty lecznicze i wyroby medyczne wydawane są z apteki ogólnodostępnej przez farmaceutę lub technika farmaceutycznego w ramach jego uprawnień zawodowych:

1) na podstawie recepty;

2) bez recepty;

3) na podstawie zapotrzebowania uprawnionych jednostek organizacyjnych lub osób fizycznych uprawnionych na podstawie odrębnych przepisów.

W przedmiotowej sprawie, w ocenie Sądu, w sposób nie budzący wątpliwości, organy wykazały, że przedmiotowa apteka ogólnodostępna dostarczała produkty lecznicze do innych aptek ogólnodostępnych oraz do hurtowni farmaceutycznych oraz innych przedsiębiorstw, o czym świadczą wyniki przeprowadzonej kontroli.

Ustosunkowując do zarzutu skargi dotyczącego doręczenia zaskarżonej decyzji pełnomocnikowi skarżącej, który w związku z dokonanym dnia 22 stycznia 2014 r. wypowiedzeniem pełnomocnictwa nie był już jej pełnomocnikiem to, w ocenie Sądu zarzut ten jest bezzasadny. Sąd zauważa, że z przedstawionych akt administracyjnych wynika, iż decyzja GIF została doręczona pełnomocnikowi strony - adwokatowi R. G. w dniu 28 stycznia 2014 r. Natomiast informacja o wypowiedzeniu pełnomocnictwa dotarła do organu w dniu 17 lutego 2014 r. z wyjaśnieniem, że osoba, która odebrała decyzję nie wiedziała o dokonanym wcześniej cofnięciu pełnomocnictwa. W tym aspekcie sprawy należy zatem przywołać przepis art. 105 k.c. w myśl którego jeżeli pełnomocnik po wygaśnięciu umocowania dokona w imieniu mocodawcy czynności prawnej w granicach pierwotnego umocowania, czynność prawna jest ważna, chyba że druga strona o wygaśnięciu umocowania wiedziała lub z łatwością mogła się dowiedzieć. Po drugie tak znaczny upływ czasu od momentu wypowiedzenia pełnomocnictwa (22 stycznia 2014 r.) do daty zawiadomienia o tym organu (17 luty 2014 r.) nie został wiarygodnie wyjaśniony przez skarżącą, zwłaszcza w sytuacji, w której korespondencja została odebrana 6 dni po dokonaniu tego wypowiedzenia, a mianowicie 28 stycznia 2014 r.

Odnosząc się z kolei do zarzutu doręczenia zaskarżonej decyzji za pomocą operatora pocztowego, w sytuacji gdy skarżąca wnosiła o załatwienie niniejszej sprawy w formie dokumentu elektronicznego i doręczenie jej, stosownie do art. 391 § 1 pkt. 1 k.p.a. za pomocą środków komunikacji elektronicznej należy wskazać, że stosownie do art. 391 § 1 k.p.a. doręczenie następuje za pomocą środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. Nr 144, poz. 1204, z późn. zm.), jeżeli strona lub inny uczestnik postępowania: 1) wystąpił do organu administracji publicznej o doręczenie albo 2) wyraził zgodę na doręczenie mu pism za pomocą tych środków. Zgodnie ze znowelizowaną w roku 2010 r. treścią tego przepisu zastosowanie środków komunikacji elektronicznej uzależnione jest od woli osoby, której doręczany jest dokument (uczestnika postępowania administracyjnego). Warunkiem jest zaakceptowanie przez uczestnika tego sposobu doręczania. Akceptacja uczestnika może przybrać formę wystąpienia do organu administracji publicznej lub też wyrażenia zgody. Warunek wystąpienia do organu należy rozumieć jako żądanie uczestnika wobec organu administracji publicznej określonego zachowania się tego organu. Użycie zwrotu "wystąpił o doręczenie" oznacza konieczność złożenia przez stronę odrębnego żądania, przy czym może to nastąpić w podaniu wszczynającym postępowanie, jak również na każdym innym etapie toczącego się postępowania. Organ prowadzący postępowanie jest związany oświadczeniem uczestnika od momentu jego otrzymania. Doręczenie dokonywane w formie elektronicznej zastępuje doręczenie "tradycyjne", stąd niedopuszczalne jest doręczenie dokumentu równocześnie w postaci papierowej, jak i elektronicznej. Taki wniosek wynika z treści art. 46 § 3 k.p.a., który przewiduje kolejność sposobów doręczania: najpierw elektroniczne a w dalszej kolejności w tradycyjnej formie, jednakże tylko w przypadku braku skuteczności doręczenia elektronicznego.( por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 czerwca 2014 r. sygn. akt II GSK 1197/14, Lex nr 1467669).

W rozpoznawanej sprawie pełnomocnik skarżącej w złożonym odwołaniu zawarł wniosek o doręczanie mu korespondencji w postępowaniu za pomocą środków komunikacji elektronicznej w myśl uregulowania art. 391 k.p.a. W odpowiedzi na powyższy wniosek GIF pismem z [...] grudnia 2013 r. wezwał pełnomocnika do wskazania, w terminie 3 dni, konta użytkownika na platformie e-PUAP, celem przesłania decyzji w formie dokumentu elektronicznego. Nadto w piśmie tym pouczył, że brak wskazania tego konta spowoduje, że decyzja zostanie doręczona w trybie art. 39 k.p.a. Do dnia wydania decyzji pełnomocnik skarżącej nie wskazał żądanego konta, dlatego też zaskarżoną decyzję doręczono zgodnie z pouczeniem w formie tradycyjnej. W konsekwencji zarzut ten również nie zasługiwał na uwzględnienie.

Reasumując, Sąd doszedł do przekonania, że organy obu instancji słusznie przyjęły, iż skarżąca przestała spełniać przesłankę rękojmi należytego prowadzenia apteki, gdyż postępowanie skarżącej jako przedsiębiorcy naruszało przepisy regulujące prowadzenie apteki ogólnodostępnej, a jak wyżej wskazano rękojmię należytego prowadzenia apteki musi dawać również przedsiębiorca ,który uzyskał zezwolenie na prowadzenie apteki ogólnodostępnej. W tym kontekście sprawy podnoszona w skardze kwestia wiedzy bądź braku wiedzy wspólników o fakcie naruszenia prawa czy też zaprzestanie niezgodnej z prawem działalności zaraz po kontroli pozostaje bez znaczenia dla końcowego rozstrzygnięcia sprawy.

Biorąc wszystkie powyższe względy pod uwagę, Sąd stanął na stanowisku, że organ wydając zaskarżoną decyzję nie dopuścił się naruszeń prawa materialnego, które miałyby wpływ na wynik sprawy, ani uchybień formalnoprawnych w stopniu, w jakim mogłoby to mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku