drukuj    zapisz    Powrót do listy

6118 Egzekucja świadczeń pieniężnych, zabezpieczenie zobowiązań podatkowych, Egzekucyjne postępowanie, Dyrektor Izby Skarbowej, Oddalono skargę kasacyjną, II FSK 693/15 - Wyrok NSA z 2017-04-06, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II FSK 693/15 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2017-04-06 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-03-02
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Bogusław Dauter /przewodniczący/
Paweł Kowalski
Sławomir Presnarowicz /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6118 Egzekucja świadczeń pieniężnych, zabezpieczenie zobowiązań podatkowych
Hasła tematyczne
Egzekucyjne postępowanie
Sygn. powiązane
I SA/Po 638/14 - Wyrok WSA w Poznaniu z 2014-11-26
Skarżony organ
Dyrektor Izby Skarbowej
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 1966 nr 24 poz 151 art. 64 § 1 pkt 4
Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Tezy

Opłata egzekucyjna w wysokości określonej w art. 64 § 1 pkt 4 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, może być pobrana wyłącznie wówczas, gdy nastąpi faktyczne zajęcie wierzytelności pieniężnych.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Paweł Kowalski, Protokolant Magdalena Sadzyńska, po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (obecnie: Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 26 listopada 2014 r. sygn. akt I SA/Po 638/14 w sprawie ze skargi Z. [...] w P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 19 maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie obciążenia wierzyciela kosztami postępowania egzekucyjnego 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu na rzecz Z. [...] w P. kwotę 120,00 (słownie: sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Po 638/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (dalej: "WSA") po rozpoznaniu skargi Z. [...] w P., uchylił postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (dalej: "Dyrektor IS") z dnia 19 maja 2014 r. w przedmiocie obciążenia wierzyciela kosztami postępowania egzekucyjnego i poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego P. (dalej: "organ I instancji", "organ egzekucyjny") z dnia 26 marca 2014 r. Podstawą prawną powyższego orzeczenia był przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm., dalej: "p.p.s.a.").

Z uzasadnienia wyroku WSA wynika, że organ I instancji prowadził postępowanie egzekucyjne wobec spółki E. Sp. z o. o. z siedzibą w P., na podstawie tytułu wykonawczego z dnia 19 czerwca 2013 r. wystawionego przez Z. [...], obejmującego zaległości z tytułu zwrotu dofinansowania otrzymanego w ramach W. [...] w kwocie należności głównej 222.980,80 zł. W celu wyegzekwowania powyższej zaległości, organ egzekucyjny zawiadomieniami z dnia 1 lipca 2013 r. podjął próbę zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego w Bank [...]. Zajęcia okazały się nieskuteczne, z odpowiedzi banków wynikało, że nie prowadzą rachunków zobowiązanej spółki. Następnie zawiadomieniem z dnia 21 sierpnia 2013 r. organ I instancji dokonał zajęcia rachunku w G. [...]. Bank pismami z dnia 3 września 2013 r. i z dnia 18 października 2013 r. poinformował organ egzekucyjny, że prowadzi rachunek bankowy dla zobowiązanej spółki, jednak na rachunku brak jest środków finansowych niezbędnych do realizacji opisywanego zajęcia. Organ egzekucyjny podjął również inne czynności egzekucyjne zmierzające do zaspokojenia zaległości wierzyciela, które okazały się bezskuteczne. W związku z tym, działając na podstawie art. 59 § 3 w zw. z art. 59 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2012 r., poz. 1015 ze zm., dalej: "u.p.e.a"), postanowieniem z dnia 19 marca 2014 r. umorzył postępowanie egzekucyjne.

Postanowieniem z dnia 26 marca 2014 r. organ egzekucyjny obciążył wierzyciela U. [...] kosztami egzekucyjnymi w kwocie 17.584,18 zł, z uwagi na brak możliwości wyegzekwowania ich od zobowiązanego.

Pismem z dnia 9 kwietnia 2014 r. wierzyciel złożył zażalenie na powyższe postanowienie, zaskarżając je w części dotyczącej obciążenia go kosztami egzekucyjnymi w kwocie 14.679,50 zł z tytułu opłaty związanej z zajęciem rachunku bankowego i wnosząc o zmianę rozstrzygnięcia w powyższym zakresie, ewentualnie o uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez organ I instancji.

W uzasadnieniu wierzyciel wskazał, że brak było podstaw do naliczenia i pobrania opłaty egzekucyjnej za dokonanie czynności egzekucyjnych, o których mowa w art. 64 § 1 pkt 4 u.p.e.a., albowiem wskutek wystosowanych przez organ egzekucyjny zawiadomień o zajęciach, nie doszło de facto do zajęcia jakiejkolwiek wierzytelności. Zdaniem wierzyciela, skoro na zajętym rachunku bankowym w G. [...] S.A. nie było środków finansowych, którymi dłużnik mógł dysponować, nie istniała tym samym wierzytelność wobec wyżej opisanego banku.

Dyrektor IS, postanowieniem z dnia 19 maja 2014 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji, podkreślając, że organ egzekucyjny w sytuacji, gdy posiadał informację o rachunku bankowym zobowiązanej spółki w G. [...] S.A., miał obowiązek jego zajęcia. Wierzyciel zaś przekazując tytuł wykonawczy do realizacji organowi egzekucyjnemu, powinien liczyć się z obowiązkiem ponoszenia ewentualnych kosztów egzekucyjnych, związanych z prowadzonym postępowaniem egzekucyjnym.

W skardze z dnia 17 czerwca 2014 r. Z. [...] zarzucił naruszenie art. 64 § 1 pkt 4 u.p.e.a. w zw. z art. 64 § 1 § 4 i § 7 u.p.e.a., art. 1a pkt 12 u.p.e.a. oraz art. 7, 8 i 262 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 267 ze zm., dalej: "K.p.a.").

W odpowiedzi na skargę, Dyrektor IS wniósł o oddalenie skargi.

W uzasadnieniu wyroku WSA zauważył, że zgodnie z art. 64c § 4 u.p.e.a. wierzyciel pokrywa koszty postępowania egzekucyjnego, jeżeli nie mogą być one ściągnięte od zobowiązanego. Przedmiotowa regulacja nie wymienia przyczyn niemożliwości ściągnięcia kosztów egzekucyjnych od zobowiązanego, nie rozróżnia w tym przedmiocie powodów faktycznych i prawnych. W tej sytuacji, wierzyciel nie tylko nie odzyskuje od zobowiązanego dochodzonej należności, ale jest obciążany kosztami bezskutecznej egzekucji. Dlatego też, oprócz wskazania podstawy prawnej obciążenia wierzyciela kosztami egzekucyjnymi, organ egzekucyjny winien wziąć pod uwagę, czy rozstrzygnięcie o kosztach będzie zgodne z zasadami ogólnymi postępowania egzekucyjnego zawartymi w ustawie, w szczególności zasadą celowości postępowania, tj. czy nie obciąża się wierzyciela opłatami za czynności, co do których już przed ich podjęciem wiadomo, że nie doprowadzą do pokrycia kosztów egzekucyjnych. Zatem zasady ogólne postępowania egzekucyjnego, muszą być brane pod uwagę przy wydaniu orzeczenia w zakresie obciążenia wierzyciela kosztami egzekucyjnymi.

W niniejszej sprawie, w ocenie WSA, nie wzięto pod uwagę unormowań zawartych w u.p.e.a. Bez wątpienia prowadzenie egzekucji wiąże się z ponoszeniem kosztów egzekucyjnych w postaci opłat egzekucyjnych i wydatków poniesionych przez organ egzekucyjny. Zdaniem WSA, organ egzekucyjny bezpodstawnie obciążył wierzyciela opłatą wyliczoną na podstawie art. 64 § 1 pkt 4 u.p.e.a. Nie można bowiem uznać, że w toku egzekucji doszło do zajęcia wierzytelności, ponieważ od momentu wszczęcia egzekucji do jej zakończenia poprzez umorzenie postępowania egzekucyjnego na zajętym rachunku bankowym nie było żadnych środków pieniężnych. WSA zauważył, że Dyrektor IS w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia po części z tym stanowiskiem się zgodził, uznając, że w postępowaniu egzekucyjnym zajęciu podlega wierzytelność pieniężna posiadacza rachunku wobec banku, nie zaś sam rachunek bankowy jako narzędzie oszczędnościowo - rozliczeniowe. Dopiero w momencie wpływu należności na rachunek bankowy, kwota ta staje się wierzytelnością przysługującą właścicielowi rachunku od banku. Skoro przepisy u.p.e.a. nie przewidują opłaty za zajęcie rachunku bankowego, a jedynie za zajęcie wierzytelności pieniężnych, to dopóki nie dojdzie do zajęcia wierzytelności, dopóty nie ma podstaw do naliczenia opłaty w wysokości określonej w art. 64 § 1 pkt 4 u.p.e.a.

W skardze kasacyjnej wywiedzionej od powyższego orzeczenia, Dyrektor IS wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i oddalenie sprawy ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroki i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA, a także o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 7 § 2 u.p.e.a., przez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że dla realizacji podejmowania środków egzekucyjnych zmierzających bezpośrednio do wykonania obowiązku konieczne jest w przypadku dokonania środka egzekucyjnego w postaci zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego – każdorazowe badanie, czy na rachunku tym znajdują się środki finansowe i czy nie obciąży się wierzyciela opłatami za czynności, co do których już przed ich podjęciem wiadomo było że nie doprowadzą do pokrycia kosztów egzekucyjnych, podczas gdy obowiązek taki nie wynika z przepisów, ponadto zgodnie z ar. 80 § 2 u.p.e.a. zajęcie, o którym mowa w § 1 art. 80 obejmuje również kwoty, które nie były na rachunku bankowym w chwili zajęcia, a zostały wpłacone na ten rachunek po dokonaniu zajęcia;

- art. 80 § 1 i 2 u.p.e.a., przez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że dla dokonania środka egzekucyjnego w postaci zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego konieczne jest, aby na rachunku bankowym zgromadzone były jakiekolwiek środki finansowe, podczas gdy prawidłowa wykładnia wskazanego przepisu prowadzi do konkluzji, że dla dokonania środka egzekucyjnego w postaci zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego wystarczające jest doręczenie stosowanego zawiadomienia bankowi; stan środków finansowych na rachunku bankowym nie jest przesłanką dokonania zajęcia wierzytelności na rachunku bankowym i pozostaje bez jakiegokolwiek znaczenia dla skuteczności zastosowania tego środka;

- art. 64 § 1 pkt 4 u.p.e.a., przez jego niezastosowanie w następstwie błędnej wykładni art. 80 § 1 i 2 u.p.e.a.; naruszenie to polegało na uznaniu, że brak było podstaw do zastosowania art. 64 § 1 pkt 4 u.p.e.a. i do naliczenia opłaty w wysokości tym przepisem określonej, bowiem nie doszło w sprawie do zajęcia wierzytelności, podczas gdy stanowisko opierające się na założeniu, że w związku z brakiem wystarczających środków finansowych na rachunku bankowym nie dochodzi do zajęcia rachunku bankowego jest całkowicie nieuprawnione i sprzeczne z literalnym brzmieniem art. 80 § 2 u.p.e.a.; żaden przepis prawa nie wymaga by środek egzekucyjny był skuteczny, tym samym nie było podstaw prawnych do niezastosowania art. 64 § 1 pkt 4 u.p.e.a.;

II. naruszenie przepisów postępowania, wskazując że to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszeniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. i w zw. z art. 133 § 1 p.p.s.a., przez błędną ocenę stanu faktycznego polegającą na uznaniu, wbrew zgromadzonym w aktach sprawy dokumentom, że nie doszło w przedmiotowej sprawie do zastosowania środka egzekucyjnego w postaci zajęcia wierzytelności na rachunku bankowym.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej, zostały uszczegółowione powyższe zarzuty.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 174 p.p.s.a., skargę kasacyjną można oprzeć na: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1) albo naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2). Dopełnienie wymogu wskazania podstaw skargi kasacyjnej zakreślonych w powołanym przepisie art. 174 p.p.s.a. jest konieczne, ponieważ wyznacza granice skargi kasacyjnej, którymi jest związany Naczelny Sąd Administracyjny (art. 183 § 1 p.p.s.a.). Wyjątkiem są tu jedynie przesłanki nieważności postępowania, które Sąd bierze pod rozwagę z urzędu. Przed przystąpieniem do oceny zarzutów skargi kasacyjnej zbadano, czy nie zaistniała którakolwiek z przesłanek nieważności określonych w art. 183 § 2 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że w przedmiotowej sprawie nie wystąpiła żadna z przyczyn nieważności, wskazywana w przywoływanym unormowaniu.

W rozpatrywanej sprawie istota sporu sprowadza się do rozstrzygnięcia kwestii, czy opłata egzekucyjna w wysokości określonej w art. 64 § 1 pkt 4 u.p.e.a., może być pobrana wyłącznie wówczas, gdy nastąpi faktyczne zajęcie wierzytelności pieniężnych, czy też jej pobranie dopuszczalne jest także wówczas, gdy dojdzie do zajęcia rachunku bankowego, na którym nie było jakichkolwiek środków finansowych.

Naczelny Sąd Administracyjny za nietrafne uznaje zarzuty naruszenia przez WSA przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. i w zw. z art. 133 § 1 p.p.s.a. WSA dokonał właściwej ocenę stanu faktycznego rozpatrywanej sprawy. Nie ulega bowiem wątpliwości, że na podstawie zgromadzonych w aktach sprawy dokumentach należy stwierdzić, że nie doszło w przedmiotowej sprawie do zastosowania środka egzekucyjnego w postaci faktycznego zajęcia wierzytelności na rachunku bankowym.

Za chybione należy także uznać zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 64 § 1 pkt 4 u.p.e.a., przez jego niezastosowanie w następstwie błędnej wykładni art. 7 § 2 u.p.e.a. i art. 80 § 1 i 2 u.p.e.a. Stosownie bowiem do postanowień przepisu art. 64 § 1 pkt 4 u.p.e.a., organ egzekucyjny, z zastrzeżeniem § 2 tegoż artykułu, w egzekucji należności pieniężnych pobiera za dokonane czynności egzekucyjne opłaty za zajęcie innych niż wymienione w pkt 2 i 3 wierzytelności pieniężnych lub innych praw majątkowych - w wysokości 5% kwoty egzekwowanej należności, nie mniej jednak niż 4 zł 20 gr. We właściwym odczytaniu wyżej przywołanego przepisu wystarczającym jest zastosowanie wykładni językowej. Zasadniczy prymat tego rodzaju wykładni prawa wynika z faktu, że prawo dociera do adresatów w postaci konkretnych przepisów prawnych i mogą oni oczekiwać, że ich obowiązki, czy uprawnienia są kształtowane treścią tekstu prawnego (zob. B. Brzeziński, Wykładnia prawa podatkowego, Gdańsk 2013, s. 24). Treść cytowanego wyżej tekstu prawnego, nie pozostawia jakichkolwiek wątpliwości, że opłata egzekucyjna w wysokości wyżej określonej, może być pobrana wyłącznie wówczas, gdy nastąpi faktyczne zajęcie wierzytelności pieniężnych. Jednocześnie w cytowanym przepisie ustawodawca nie zawarł jakiegokolwiek przyzwolenia do pobierania stosownych opłat egzekucyjnych także wówczas, gdy dojdzie do zajęcia rachunku bankowego, na którym nie było jakichkolwiek środków finansowych. Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę, że także w doktrynie prawa od dawna podnosi się, że podstawową wadą konstrukcyjną omawianych regulacji jest brak jakiejkolwiek zależności pomiędzy poborem opłat a skutecznością prowadzonej egzekucji, co prowadzi w niektórych sytuacjach do generowania wysokich kosztów egzekucyjnych, przy jednoczesnym braku realizacji, chociażby w części, dochodzonego obowiązku pieniężnego (zob. R. Hauser, W. Piątek w: R. Hauser, A. Skoczylas (red.), Postępowanie egzekucyjne w administracji. Komentarz, Warszawa 2016, s. 327). Wskazywane postulaty de lege ferenda nie są jednak dostrzegane przez ustawodawcę. Zaprezentowane wyżej rozumienie omawianego przepisu nie może być podważane, przy poprawnym odkodowaniu zapisu art. 7 § 2 u.p.e.a. oraz art. 80 § 1 i 2 u.p.e.a. Niezasadnym jest bowiem przyjmowanie, że z przepisu art. 7 § 2 u.p.e.a. wynika, że dla realizacji środków egzekucyjnych zmierzających bezpośrednio do wykonania obowiązku konieczne jest przy zajęciu wierzytelności z rachunku bankowego – każdorazowe badanie, czy na rachunku tym znajdują się środki finansowe i czy nie obciąży się wierzyciela opłatami za czynności, co do których już przed ich podjęciem wiadomo było że nie doprowadzą do pokrycia kosztów egzekucyjnych. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego takiej konstatacji nie można wywodzić z treści uzasadnienia do zaskarżonego wyroku przedstawionej przez WSA. Jak należy przypuszczać intencją WSA było jedynie przypomnienie, że zgodnie z art. 7 § 2 u.p.e.a. organ egzekucyjny jest obowiązany do podejmowania środków egzekucyjnych zmierzających bezpośrednio do wykonania obowiązków, a spośród kilku takich środków - środki najmniej uciążliwe dla zobowiązanego. W tym kontekście nie uprawnione jest powoływanie się przez autora skargi kasacyjnej na zapisy zawarte w art. 80 § 1 i 2 u.p.e.a. Zgodnie z przepisem art. 80 § 2 u.p.e.a. zajęcie, o którym mowa w § 1 art. 80 obejmuje również kwoty, które nie były na rachunku bankowym w chwili zajęcia, a zostały wpłacone na ten rachunek po dokonaniu zajęcia. Natomiast w rozpatrywanej sprawie poza sporem pozostaje, że w toku postępowania egzekucyjnego dokonano zajęcia rachunku bankowego zobowiązanego w G. [...] S.A., jednakże w wyniku zastosowania środka egzekucyjnego nie uzyskano żadnej kwoty. Inne czynności egzekucyjne nie doprowadziły również do wyegzekwowania zaległości.

Mając na uwadze podniesione zarzuty w skardze kasacyjnej należy także przypomnieć, że wyrokiem z dnia 28 czerwca 2016 r., sygn. akt SK 31/14 (opublikowany w: Dz. U. z 2016 r., poz. 1244), Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 64 § 1 pkt 4 u.p.e.a. w zakresie, w jakim nie określa maksymalnej wysokości opłaty za dokonane czynności egzekucyjne, jest niezgodny z wynikającą z art. 2 Konstytucji RP zasadą zakazu nadmiernej ingerencji w związku z art. 64 ust. 1 i art. 84 Konstytucji RP oraz nie jest niezgodny z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, oraz że art. 64 § 6 u.p.e.a. w zakresie, w jakim nie określa maksymalnej wysokości opłaty manipulacyjnej, jest niezgodny z wynikającą z art. 2 Konstytucji RP zasadą zakazu nadmiernej ingerencji w związku z art. 64 ust. 1 i art. 84 Konstytucji RP oraz nie jest niezgodny z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że

wydanie przez Trybunał Konstytucyjny w toku postępowania kasacyjnego wyroku orzekającego o niekonstytucyjności art. 64 § 1 pkt 4 u.p.e.a., na podstawie którego zostało wydane kontrolowane w sprawie postanowienie, nie pozostaje bez znaczenia dla oceny jego prawidłowości. W swoich rozważaniach Trybunał Konstytucyjny podkreślał, że "brak określenia górnej granicy opłat egzekucyjnych oraz opłaty manipulacyjnej powoduje, że w pewnych warunkach (w przypadku należności o znacznej wartości) następuje całkowite zerwanie związku między świadczeniem organu egzekucyjnego a wysokością ponoszonych za dokonanie tych czynności opłat. Opłaty te nie są wtedy formą zryczałtowanego wynagrodzenia organu prowadzącego egzekucję za podejmowane czynności, ale z perspektywy dłużnika stają się jedynie dodatkową sankcją pieniężną". Trybunał Konstytucyjny wskazał także, że brak określenia górnej granicy przedmiotowych opłat powoduje, że z punktu widzenia organu egzekucyjnego stają się one formą dochodu nieuzasadnionego wielkością, czasochłonnością, czy stopniem skomplikowania podejmowanych czynności egzekucyjnych. W ujęciu materialnym opłaty takie, są więc zbliżone do podatku. Mechanizm ustalania opłaty stosunkowej ze wskazaną jej górną granicą, chroni przed tego typu sytuacjami. Wartość wyznaczona kwotowo zakreśla bowiem maksymalny pułap opłaty i dzięki temu ogranicza kwotę określoną procentowo przed jej nadmierną wysokością (zob. wyrok NSA z dnia 27 września 2016 r., sygn. akt II FSK 2066/14; opublikowany w: www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Stan faktyczny i stan prawny rozpatrywanej sprawy dotyczy niewątpliwie przepisów, które stanowiły przedmiot rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego, co nie powinno ujść uwadze organów administracyjnych.

Mając na uwadze powyższe wywody Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że opłata egzekucyjna w wysokości określonej w art. 64 § 1 pkt 4 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, może być pobrana wyłącznie wówczas, gdy nastąpi faktyczne zajęcie wierzytelności pieniężnych.

Z tych powodów skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie i na podstawie art. 184 p.p.s.a. należało ją oddalić.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt