Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bożena Walentynowicz Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Dałkowska-Szary Sędzia del. NSA Janina Kosowska (spr.) Protokolant Marta Romanowska po rozpoznaniu w dniu 7 października 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej "[...]" Spółka z o. o. w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 7 maja 2009 r., sygn. akt II SA/Kr 376/09 w sprawie ze skargi "[...]" Spółka z o.o. w G. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 7 maja 2009r., Sygn. akt II SA/Kr 376/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę "[...]" Spółki z o.o. w Gdańsku na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia [...] grudnia 2008r., nr [...], w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania.

Wyrok ten został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych kontrolowanej sprawy:

Wnioskiem z dnia 26 sierpnia 2008r, który wpłynął do organu 1 września 2008r., będąca stroną "[...]" Spółka z o.o. w Gdańsku dalej zwana Spółką, zwróciła się do Prezydenta Miasta Krakowa o zwieszenie toczącego się z wniosku K. K. postępowania o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji pn.: "budowa budynku biurowo-handlowo-mieszkaniowego z garażem podziemnym na działkach nr 150/5, 282/1 wraz z dwoma wjazdami na działce nr 150/3 z ul. N. i na działkach 413/18, 413/3 z ul. B. w Krakowie". Spółka wskazała przy tym, że w toku pozostaje wcześniej wszczęte z jej wniosku postępowanie o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji p.n.: "budowa automatycznej, samoobsługowej stacji paliw na działce nr 149/3 wraz z wjazdem na działkach nr 413/18, 413/3, 149/3 przy ul. B. w Krakowie oraz infrastrukturą techniczną na działkach nr 149/3, 413/18, 413/12, 413/13, 413/14 i działki nr 811/17, 811/18, 811/19, 811/20, 583/9, 583/10. W ocenie Spółki, w razie uwzględnienia jej wniosku o ustalenie warunków zabudowy na działce nr 149/3, na działkach nr 150/5 i 282/1 może być wykluczone zlokalizowanie inwestycji biurowo-handlowo-mieszkaniowej.

Postanowieniem z dnia 16 września 2008r. Prezydent Miasta Krakowa - powołując art. 97 § 1 pkt 4, art. 101, art. 103 oraz art. 123 k.p.a. odmówił zawieszenia postępowania wszczętego na wniosek K. K. uznając, że rozstrzygnięcie sprawy prowadzonej z wniosku Spółki nie stanowi zagadnienia wstępnego w rozumieniu art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. Zacytował przy tym treść art. 62 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym decyzja ustalająca warunki zabudowy w odniesieniu do tego samego terenu może być wydana nieograniczonej liczbie inwestorów. Nadto wskazał, że w analizowanej sprawie nie zachodzi przypadek z art. 98 § 1 k.p.a., gdyż wniosek o zawieszenie nie pochodzi od strony, która wystąpiła o wszczęcie postępowania.

W zażaleniu na powyższe postanowienie Spółka zarzuciła, że organ pominął istotną w sprawie okoliczność, a mianowicie sprzeczność obu inwestycji. Wskazała też, że przedmiotem obu przywołanych postępowań nie jest ta sama nieruchomość, a działki sąsiednie, co zbędnym czyni rozważania organu I instancji dotyczące art. 62 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Postanowieniem z dnia [...] grudnia 2008r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krakowie utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie organu I instancji. Podkreśliło przy tym, że zawieszenie postępowania na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. następuje wówczas, gdy pomiędzy rozstrzygnięciem sprawy, a zagadnieniem wstępnym zachodzi bezpośredni związek przyczynowy. Od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego powinno zależeć zatem rozpatrzenie sprawy w ogóle, nie zaś wydanie pozytywnej dla wnioskodawcy decyzji. Wskazało też, że w obu sprawach właściwym do wydania decyzji jest ten sam organ, to jest Prezydent Miasta Krakowa. Za pozbawioną znaczenia w niniejszej sprawie uznało zaś okoliczność, że postępowanie o ustalenie warunków dla stacji paliw zostało wszczęte wcześniej. Kolegium podzieliło także pogląd organu I instancji, że w przedmiotowej sprawie nie zachodziły przesłanki do fakultatywnego zawieszenia postępowania administracyjnego na podstawie art. 98 k.p.a.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na powyższe postanowienie Spółka wskazała, że jej wniosek o zawieszenie przedmiotowego postępowania został złożony w czasie, gdy przed Kolegium toczyło się postępowanie odwoławcze od decyzji Prezydenta Miasta Krakowa odmawiającej ustalenia warunków zabudowy dla stacji paliw. Postępowanie to toczyło się więc przed innym organem w rozumieniu art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. Zdaniem Spółki, powołany przepis należy rozumieć jako zobowiązanie do zawieszenia postępowania w sytuacji trwania innego postępowania administracyjnego, które mogło mieć wpływ na wynik tej sprawy. Zarzuciła także, że organ odwoławczy nie rozważył kwestii, czy wskazane okoliczności stanowią zagadnienie wstępne.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko i argumentację.

Oddalając skargę Spółki, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie podniósł, że wbrew jej podstawowemu zarzutowi, organy nie uchyliły się całkowicie od oceny, czy kwestia ustalenia warunków dla stacji paliw stanowi zagadnienie wstępne w rozpatrywanej sprawie. Zauważył przy tym, że co prawda pierwszorzędne znaczenie Kolegium przypisało tożsamości organu prowadzącego postępowania w obu sprawach, to jednak nie jest to wada powodująca dyskwalifikację zaskarżonego postanowienia. Podniósł przy tym, że znaczenie użytego w art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. sformułowania "inny organ" nie jest tak oczywiste, jak zdaje się to wykładać Kolegium. W ocenie bowiem Sądu I instancji, wydanie decyzji w danej sprawie może bowiem zależeć od wyniku innego, odrębnego przedmiotowo postępowania prowadzonego nawet przez ten sam organ administracji publicznej, co oznacza, że w istocie tę część art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. w której mowa o "innym organie", należy rozumieć jako "w innym postępowaniu", w tym także prowadzonym przez ten sam organ administracji publicznej. Mimo tego uchybienia, zdaniem Sądu I instancji, w kontrolowanej sprawie nie było podstaw do zastosowania art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a, przede wszystkim dlatego, że od wyniku sprawy o ustalenie warunków zabudowy dla stacji paliw nie zależało rozstrzygnięcie ani wydanie decyzji w niniejszej sprawie. Wskazano przy tym, że zależności takiej nie da się wywieść z żadnego przepisu prawa, art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. nie może zaś stanowić podstawy zawieszenia postępowania wówczas, kiedy stan sprawy jest niewątpliwy i jej rozstrzygnięcie nie jest uzależnione od wyjaśnienia zagadnienia wstępnego. Podano, że konieczność rozstrzygnięcia rzeczywiście występującego zagadnienia wstępnego tamuje rozpoznanie sprawy i wydanie decyzji zarówno pozytywnej, jak i negatywnej. Sam zaś fakt, że wynik innego postępowania mógłby mieć wpływ na losy sprawy administracyjnej nie oznacza jeszcze niemożności rozpoznania i załatwienia tej sprawy, o ile w chwili orzekania prawidłowe określenie konsekwencji stosowanej normy prawnej jest możliwe. Podniesiono, że zagadnienie wstępne - to takie zagadnienie, bez rozstrzygnięcia którego rozpoznanie sprawy i wydanie decyzji nie jest możliwe. W świetle tej definicji uznano, że nie jest uzasadnione postrzeganie danego zagadnienia jako wstępnego tylko w kontekście względów celowościowych i względów ekonomiki postępowania.

Nadto Sąd I instancji zauważył, że decyzja o ustaleniu warunków zabudowy ma charakter abstrakcyjny: określa się w niej, czy i pod jakimi warunkami wskazana inwestycja może być na wskazanym terenie realizowana. Nie chodzi przy tym o warunki techniczne regulowane prawem budowlanym, lecz te, o których mowa jest w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a więc określające m.in. parametry zamierzonej inwestycji, linię zabudowy, formę architektoniczną itp. Wskazał, że wedle przepisów tej ustawy, w szczególności art. 61 ustalenie warunków zabudowy stanowi wynik analizy stanu rzeczywiście istniejącego w otoczeniu miejsca realizacji zamierzonej inwestycji. Uznano więc, że nie jest przeszkodą w wydaniu decyzji w przedmiocie warunków zabudowy trwające, choćby nawet wcześniej wszczęte, postępowanie w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla innej inwestycji, która ma być realizowana na terenie sąsiadującym. Podniesiono, że postępowania w obu tych sprawach mogą toczyć się równolegle, a to wobec braku podstaw do przyznawania któremukolwiek z nich przywileju pierwszeństwa. W ocenie Sądu I instancji, na tym etapie nie może być rozpatrywana eksponowana przez Spółkę kwestia "sprzeczności" różnych inwestycji, które mają być realizowane na terenach sąsiednich. Co więcej, nie ma nawet przeszkód w ustaleniu warunków dla różnych inwestycji lokalizowanych na tym samym terenie, choć przecież oczywiste jest, że tylko jedna z nich będzie mogła być faktycznie zrealizowana.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego wywiodła Spółka, która zaskarżając ten wyrok w całości zarzuciła naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, to jest art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez nie uchylenie postanowienia organu odwoławczego mimo naruszenia przez ten organ art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., poprzez jego błędne zastosowanie, jak również niewłaściwą interpretację. Z tych też powodów, Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W ocenie Spółki, Sąd I instancji błędnie przyjął, że nie jest przeszkodą w wydaniu decyzji w przedmiocie warunków zabudowy trwające, choćby nawet wcześniej wszczęte, postępowanie w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla innej inwestycji, która ma być realizowana na terenie sąsiadującym. Podała przy tym, że stosowanie do art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przy planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym bierze się między innymi pod uwagę wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury. Zdaniem Spółki, regulacja ta wyklucza lokalizację na działkach ze sobą sąsiadujących dwóch wykluczających się inwestycji, to jest stacji paliw i budynku biurowo-handlowo-mieszkaniowego z garażem podziemnym. Zauważyła, że w uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji słusznie przyznał, że takie inwestycje są ze sobą sprzeczne, jednak mimo to błędnie przyjął, że postępowania w obu sprawach mogą toczyć się równolegle. Decyzje wydane w tych sprawach pozostawałyby w sprzeczności i wobec tego pomiędzy toczącym się postępowaniem administracyjnym, a zagadnieniem wstępnym istnieje związek przyczynowy, uzasadniający zawieszenie postępowania. Spółka wyraziła także przypuszczenie, że nie było zamierzeniem ustawodawcy wprowadzenie takiej sytuacji, że istnieją w obrocie prawnym dwie decyzje o warunkach zabudowy, które wprowadzają możliwość wykonania dwóch nie dających się pogodzić inwestycji, z punktu widzenia ładu przestrzennego. Należy przecież zauważyć, że jeśli każda ze stron (sąsiadów) dysponować będzie ostateczną decyzją o warunkach zabudowy, to decyzje te będą wiązać organ budowlany, a co za tym idzie będzie możliwa budowa obu inwestycji. Zdaniem Spółki, w takim wypadku należałoby przyjąć, że istnieje wpływ jednego postępowania na drugie, to jest w razie wydania w jednym postępowaniu decyzji o warunkach zabudowy, w postępowaniu prowadzonym odnośnie działki sąsiedniej wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji sprzecznej z warunkami dla działki sąsiedniej będzie niedopuszczalne. Spółka przyznała rację Sądowi I instancji, że nie ma wyraźnego przepisu, który wprowadzałby swoiste pierwszeństwo jednego wniosku o ustalenie warunków zabudowy przed innym wnioskiem, niemniej jednak w ocenie Spółki, o takiej kolejności winna decydować kolejność wpływu, albowiem byłoby naruszeniem zasady pogłębiania zaufania do organów administracyjnych takie działanie organów, które polegałoby na rozpoznaniu w pierwszej kolejności wniosku, który wpłynął później. W takiej sytuacji Spółka uznała, że najpierw organ administracji winien rozpoznać pierwszy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, a postępowanie odnośnie drugiego wniosku zawiesić na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., gdyż w razie uzyskania warunków zabudowy w pierwszym postępowaniu, które wykluczać będą uzyskanie warunków zgodnie z wnioskiem w drugiej sprawie, to właśnie w tej drugiej sprawie możliwe i konieczne będzie wydanie decyzji o odmowie ustalenia warunków zabudowy zgodnie z wnioskiem.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną K. K. (inwestor) wniósł o jej oddalenie. Podniósł przy tym, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a wywiedziona skarga ogranicza się w istocie do polemiki z intencjami ustawodawcy oraz ustaleniami faktycznymi i oceną prawną dokonaną przez Sąd I instancji. Wskazał także na nieprawidłowe sformułowanie podstawy kasacyjnej, w której dla poparcia zarzutu naruszenia prawa procesowego - art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi powołano przepis prawa materialnego, to jest art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Nadto wywiódł, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw materialnoprawnych uzależnienia od siebie rozstrzygnięć wydanych w kontrolowanym postępowaniu i w tym wszczętym na wniosek Spółki, a planowane obiekty pozostają względem siebie w całkowicie abstrakcyjnym stosunku. Jako argument za brakiem możliwości zastosowania w niniejszej sprawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. wskazał także na tożsamość organu -Prezydenta Miasta Krakowa - prowadzącego oba postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 1 w związku z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje środki odwoławcze (skargi kasacyjne i zażalenia) od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych w granicach ich zaskarżenia, jednak z urzędu bierze pod rozwagę przesłanki nieważności postępowania, określone w art. 183 § 2 powołanej ustawy. W niniejszej sprawie nie dostrzeżono naruszeń przepisów prawa mogących świadczyć o nieważności postępowania sądowego, tym samym sprawa ta może być rozpoznana w granicach zarzutów skargi kasacyjnej, które – zgodnie z art. 176 w związku z art. 174 powołanej ustawy – mogą dotyczyć naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie albo naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W sprawie tej, w podstawie skargi kasacyjnej wskazano na naruszenie przez Sąd I instancji przepisów postępowania, to jest art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez nie uchylenie postanowienia organu odwoławczego mimo naruszenia przez ten organ art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., poprzez jego błędne zastosowanie, jak również niewłaściwą interpretację. Zarzut ten nie jest jednak uprawniony.

Zgodnie bowiem z art. 97 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. 2000, Nr 98, poz. 1071 ze zm.), organ administracji publicznej zawiesza postępowanie gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. W niniejszej sprawie Spółka za zagadnienie prawne, które powinno skutkować zawieszeniem postępowania administracyjnego w kontrolowanej sprawie, uznaje uprzednie zakończenie wszczętego wcześniej postępowania o ustalenie warunków zabudowy sąsiedniej działki, na której planowana jest budowa stacji paliw, przy czym Spółka wskazuje na istnienie sprzeczności w możliwości realizacji tej inwestycji i inwestycji o charakterze biurowo-handlowo-mieszkaniowej, dla której prowadzone jest postępowanie objęte wnioskiem Spółki o jego zawieszenie. Podana okoliczność nie stanowi jednak zagadnienia wstępnego w niniejszej sprawie, co słusznie zostało skonstatowane przez Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku poprzez oddalenie skargi na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Po pojęciem "zagadnienia wstępnego" rozumie się bowiem sytuacje, w których wydanie orzeczenia merytorycznego w sprawie, będącej przedmiotem postępowania przed właściwym organem, uwarunkowane jest uprzednim rozstrzygnięciem wstępnego zagadnienia prawnego, którego treścią może być wypowiedź co do uprawnienia lub obowiązku, stosunku lub zdarzenia prawnego albo inne jeszcze okoliczności mające znaczenie prawne. Zwieszenie postępowania na tej podstawie uzależnione jest przy tym od wystąpienia łącznie trzech przesłanek, to jest: 1) postępowanie administracyjne musi być w toku, 2) rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej będącej przedmiotem postępowania zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd, 3)zagadnienie wstępne nie zostało jeszcze rozstrzygnięte (B. Adamiak, (w:) B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2005, s. 444). W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w zaskarżonym wyroku Sąd I instancji prawidłowo uznał, że w niniejszej sprawie nie wystąpiła druga z wymienionych powyżej przesłanek, warunkująca zawieszenie postępowania od istnienia związku między kontrolowanym postępowaniem a postępowaniem prowadzonym z wniosku Spółki.

Nie może bowiem budzić wątpliwości, że zagadnienie wstępne ma charakter materialnoprawny, co oznacza, że zawieszenie postępowania administracyjnego z tej przyczyny wymaga ustalenia konkretnego przepisu prawa materialnego, który uzależniałby wydanie rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie od rozstrzygnięcia sprawy wszczętej na wniosek Spółki. Przepisem takim nie może być powołany w skardze kasacyjnej art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, Nr 717 ze zm.), w świetle którego, w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się między innymi wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury. Przepis ten zawiera bowiem katalog zasad, które co prawda obowiązują organ w zakresie kształtowania polityki przestrzennej, niemniej jednak ze względu na swój ogólny charakter nie mogą stanowić podstawy prawnej do wydawania rozstrzygnięć w postępowaniu o ustalenie warunków zabudowy (szerzej na temat charakteru prawnego zasad określonych w art. 1 ust. 1 i 2 powołanej ustawy zob. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, pod. red. Z. Niewiadomskiego, Warszawa 2004, s. 7-10). Przesłanki do wydania decyzji o warunkach zabudowy zostały zaś określone w art. 61 ust. 1 tej ustawy i to w tym przepisie należy poszukiwać ewentualnej materialnoprawnej podstawy do oceny wystąpienia w tej sprawie zagadnienia wstępnego, przy czym stwierdzić należy, że takiej podstawy nie można wywieść z tego przepisu dla okoliczności podanej przez Spółkę. Zgodnie bowiem z tym przepisem, wydanie decyzji o warunkach zabudowy możliwe jest jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

2) teren ma dostęp do drogi publicznej;

3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;

5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

W żadnej z wymienionych powyżej przesłanek, wydanie decyzji o warunkach zabudowy nie zostało uzależnione od oceny zgodności planowanej inwestycji z inną inwestycją znajdująca się na etapie planowania, a okoliczności tej nie zmienia także fakt wcześniejszego wszczęcia postępowania w tamtej sprawie. Wręcz przeciwnie, na mocy art. 61 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, przy ocenie zachowania tzw. zasady dobrego sąsiedztwa, organ został zobowiązany do wzięcia pod uwagę wyłącznie zabudowy już istniejącej, a nie planowanej. Jak słusznie bowiem zauważył Sąd I instancji, decyzja o warunkach zabudowy stanowi wynik analizy stanu rzeczywiście istniejącego w otoczeniu miejsca realizacji zamierzonej inwestycji. Skoro zaś w świetle art. 63 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w odniesieniu do tego samego terenu może być wydana decyzja o warunkach zabudowy więcej niż jednemu wnioskodawcy, a wnioskodawcy ci mogą żądać przecież ustalenia warunków zabudowy dla różnych inwestycji, także tych wzajemnie się wykluczających, to tym bardziej bez związku dla prowadzonego postępowania pozostaje postępowanie w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla sąsiedniej działki. Nadto należy pamiętać, że zgodnie z art. 63 ust. 2 powołanej ustawy, decyzja o warunkach zabudowy nie rodzi praw do terenu oraz nie narusza prawa własności i uprawnień osób trzecich.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.