Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ireneusz Dukiel (sprawozdawca) Sędziowie: Sędzia WSA Gabriel Węgrzyn Sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków po rozpoznaniu w Wydziale IV w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 lipca 2018 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia "[...]" na bezczynność Komendanta Powiatowego Policji w K. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Komendanta Powiatowego Policji w K. do rozpatrzenia wniosku Stowarzyszenia "[...]" z dnia 3 marca 2018 r. w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku; II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Komendanta Powiatowego Policji w K. na rzecz strony skarżącej kwotę 100 (słownie: sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Stowarzyszenie "[...]" (dalej zwane stroną skarżącą lub Stowarzyszeniem), w imieniu którego działał członek tego stowarzyszenia T. H., za pośrednictwem skrzynki elektronicznej w dniu 3 marca 2018 r. wystąpiło z wnioskiem do Komendanta Powiatowego Policji w K. (dalej jako organ lub Komendant PP) o udostępnienie informacji publicznej w zakresie kopii nagrania z samochodu (samochodów) wyposażonych w wideorejestrator do kontroli prędkości pojazdów w ruchu drogowym będących na wyposażeniu KPP w K. z całego dnia 2 marca 2018 r. (tj. od momentu rozpoczęcia pojazdem służby do momentu jego powrotu do jednostki). Jako formę udostępnienia informacji Stowarzyszenie wskazało, iż domaga się nagrania na płycie CD/DVD i przesłanie tego nośnika poczta tradycyjną na wskazany adres jej członka.

Komendant PP wysłał odpowiedź na adres internetowy, z którego otrzymał wniosek, pismem z dnia 16 marca 2018 r., znak P-062 - 2 /2019 wskazując, iż żądana informacja nie mieści się w kategorii spraw, do których zastosowanie ma ustawa o dostępie do informacji publicznej. Zdaniem organu "nagrania wykonywane przez policjantów pełniących służbę z użyciem pojazdu wyposażonego w videorejestrator, stanowią wewnętrzny zapis przebiegu ich służby i jako takie, nie maja charakteru oficjalnego. W związku z powyższym zapisów videorejestratora nie można traktować jako informacji publicznej. Charakter oficjalny mogą uzyskać wyłącznie w przypadku włączenia ich do materiału dowodowego w postępowaniu w sprawie o wykroczenie lub w postępowaniu karnym. Jednak w takim przypadku, zgodnie z treścią art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, udostepnienie zapisanego materiału następuje w trybie przepisów kodeksu postępowania karnego, a nie ustawy o dostępie do informacji publicznej".

Stowarzyszenie w piśmie z dnia 3 kwietnia 2018 r. wniosło skargę na bezczynność Komendanta PP w przedmiocie nieudostępnienia informacji publicznej, poprzez naruszenie przepisów:

1) art. 10 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz art. 61 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP, w zakresie jakim stanowi prawo wiedzy o działaniach władz publicznych w ten sposób, iż doszło do nadmiernego ograniczenia tego uprawnienia;

2) art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 3 lit. d), lit. e) i lit. f) ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t. jedn. Dz.U. 2016 poz. 1764, dalej jako ustawa lub w skrócie u.d.i.p.), poprzez uznanie, że informacja dotycząca nagrania z wideorejestratora jest dokumentem wewnętrznym, a w istocie jest to informacja dotycząca funkcjonowania organu;

3) art. 1 ust. 2 u.d.i.p., poprzez błędne uznanie, że w niniejszej sprawie nie mają zastosowania przepisy u.d.i.p., a dopiero na etapie postępowania sądowego przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (t. jedn. Dz.U. z 2017r., poz. 1904, dalej jako k.p.k.);

4) art. 14 ust. 1 i ust. 2 u.d.i.p. poprzez rozpatrzenie wniosku o udostępnienie informacji publicznej w formie niezgodnej z wskazaną we wniosku oraz niewyjaśnienie przyczyny braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem;

5) art. 16 ust. 1 u.d.i.p. poprzez ograniczenie prawa do informacji publicznej oraz nie wydanie w tym zakresie decyzji administracyjnej.

W powyższej skardze zażądano zobowiązania organu do dokonania czynności w zakresie udostępnienia informacji publicznych zgodnie z wnioskiem z dnia 3 marca 2018 r.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że Komendant PP jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej, bowiem realizuje zadania publiczne w zakresie ochrony praworządności oraz czuwania nad ściganiem przestępstw i bezpieczeństwa obywateli, a tym samym należy do kategorii organów władzy publicznej. Odnosząc się do kwestii czy wnioskowana informacja w postaci nagrania z wideorejestratora zamontowanego w samochodach Policji ma charakter informacji wewnętrznej, która nie ma charakteru oficjalnego, strona skarżąca wskazała, iż Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia z dnia 13 listopada 2013 r., sygn. akt P 25/12 (OTK-A 2013/8/122) przyjął wąskie określenie informacji wewnętrznych (dokładniej dokumentów wewnętrznych), iż są to informacje o charakterze roboczym (zapiski, notatki), które zostały utrwalone w formie tradycyjnej lub elektronicznej i stanowią pewien proces myślowy, proces rozważań, etap wypracowywania finalnej koncepcji, przyjęcia ostatecznego stanowiska przez pojedynczego pracownika lub zespół. W ich przypadku można bowiem mówić o pewnym stadium na drodze do wytworzenia informacji publicznej. Służą one wprawdzie realizacji jakiegoś zadania publicznego, ale nie przesądzają o kierunkach działania organu. Dokumenty takie służą wymianie informacji, zgromadzeniu niezbędnych materiałów, uzgadnianiu poglądów i stanowisk. W ocenie Stowarzyszenia nie sposób uznać, że nagranie z wideorejestratora jest właśnie takim dokumentem, gdyż nie ulega wątpliwości, po analizie przepisów wykonawczych, że rejestrator służy funkcjonariuszom Policji do wykonywania ustawowych zadań, którymi są m. in. kontrola i bezpieczeństwo ruchu drogowego.

Na poparcie swojego stanowiska przywołano także fragment uzasadnienia wyroku WSA w Szczecinie z dnia 7 czerwca 2017 r., sygn. akt II SAB/Sz 36/17, który stwierdzono, że "co do zasady, informacjami publicznymi są informacje dotyczące kwalifikacji i przygotowania funkcjonariuszy do obsługi urządzeń pomiarowych tj. wideorejestratora oraz analizatora wydechu [...], jak również materiały z wideorejestratora, odpisy z książki pojazdu, informacje dotyczące rozkazów dziennych, karty pracy urządzenia [...], czy dokumentu potwierdzającego cechy metrologiczne tego urządzenia."

Z kolei odnosząc się do kwestii włączenia żądanych materiałów z wideorejestratora do postępowania karnego lub wykroczeniowego i wyłączeniu ich udostępnienie w trybie przepisów u.d.i.p. podniesiono, że przepis art. 1 ust. 2 u.d.i.p. nie może być stosowany w sposób rozszerzający. Podkreślono w tym kontekście, iż stanowisko sądów, które wskazują, że przepis art. 156 k.p.k. jest przepisem szczególnym w rozumieniu art. 1 ust. 2 u.d.i.p., a informacje powinny być udostępniane w trybie przepisów k.p.k., w tym uchwała 7 sędziów NSA z dnia 9 grudnia 2013 r., sygn. akt 1 OPS 8/13, wydane zostały w innym stanie faktycznym niż niniejsza sprawa, bowiem zapadały one na tle dostępu do akt postępowań karnych (administracyjnych, cywilnych), tymczasem w niniejszej sprawie skarżący nie żądał udostępnienia akt sprawy tylko konkretnie oznaczonej informacji, a co więcej dokumentów nie znajdujących się w aktach jakiejkolwiek sprawy.

Komendant PP w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie podtrzymując jednocześnie swoje dotychczasowe stanowisko, że do złożonego drogą e-mailową dnia 3 marca 2018 r. wniosku o udostępnienie informacji publicznej nie znajdują zastosowania przepisy u.d.i.p. Organ przywołał liczne orzecznictwo, z którego wynika, iż charakteru informacji publicznej nie mają wnioski w sprawach indywidualnych, wnioski będące postulatem wszczęcia postępowania w innej sprawie, a także wnioski dotyczące przyszłych działań organu w sprawach indywidualnych, wnioski stanowiące ingerencję w działalność sądów, a także wnioski dotycząc dokumentów prywatnych, zapiski, notatki i opinie kadry urzędniczej, choćby najwyższego szczebla, jeśli nie nadano im charakteru oficjalnego.

W przekonaniu organu, mając na uwadze rozwój technologiczno- informatyczny pojęcia zapisków, notatek nie można odnosić wyłącznie do tradycyjnej formy dokumentu papierowego, ale również wszelkich form elektronicznych niezależnie od nośnika. W tym kontekście nagranie z videorejestratora w ocenie organu należy traktować jako wewnętrzne zapiski ze służby (patrolu), które de facto mogą uzyskać charakter oficjalny tylko wyłącznie w przypadku włączenia ich do materiału dowodowego postępowania wykroczeniowego lub karnego.

W ocenie Komendanta PP zapisu videorejestratora nie można traktować jako informacji publicznej w rozumieniu u.d.i.p. do czasu nadania oficjalnego charakteru, a po nadaniu (włączeniu do materiału dowodowego) takiego charakteru i tak nie znajduje zastosowania u.d.i.p., lecz przepisy k.p.k.

Na zakończenie organ podniósł, iż niezależnie od powyższego w przypadku uznania, że mamy do czynienia z informacją publiczną zastosowanie w sprawie znajduje również art. 5 ust. 2 u.d.i.p., tj. prawo dostępu do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatności osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorstwa. Po wtóre nie może uchodzić z pola widzenia kwestia ochrony danych osobowych - a takie w istocie rzeczy zawierają nagrania videorejestratora - i zasady ich przetwarzania.

Strona skarżąca w piśmie procesowym z dnia 21 czerwca 2018 r. wskazała, że trudno uznać, aby nagranie z wideorejestratora, tak jak dowodzi to organ, było wewnętrznym zapiskiem, skoro Policja używa tego urządzenia do ustawowych zadań. Z kolei odnośnie twierdzenia, że w niniejszej sprawie mają zastosowanie przepisy art. 1 ust. 2 w powiązaniu z art. 156 k.p.k., podkreślono, że art. 1 ust. 2 u.d.i.p. nie wyłącza stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej w sytuacjach objętych ustawami szczególnymi, lecz jedynie w odniesieniu do regulacji odmiennych wynikających z tych ustaw. Regulacje te mogą także wyłączać tryb dostępu do określonych informacji. Z uwagi na znaczenie u.d.i.p. w zakresie dostępu do informacji publicznych, jej przepisów nie stosuje się jedynie wówczas, gdy nie są one do pogodzenia z przepisami ustaw szczególnych. Zwrócono zatem uwagę, iż w niniejszej sprawie Stowarzyszenie poprosiło o konkretną informację w postaci nagrania z wideorejestratora, a więc nie miał tu zastosowania art. 156 k.p.k. ani uchwała składu siedmiu sędziów NSA z 9 grudnia 2013 r., sygn. akt I OPS 7/13.

Wskazano także, iż nawet gdyby uznać, że w sprawie miał zastosowanie art. 5 ust. 2 u.d.i.p. i jak sam wskazał organ - mamy do czynienia z informacją publiczną – to ograniczenia przewidziane w art. 5 ust. 1 i ust. 2 u.d.i.p. nie zmieniają istoty informacji i nie skutkują tym, że traci ona walor informacji publicznej. W takiej sytuacji organ może odmówić udostępnienia danej informacji, ale stosownie do art. 16 ust. 1 u.d.i.p zobligowany jest wydać decyzję w tym przedmiocie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, zwaną dalej u.p.p.s.a.) kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje również bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postepowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a. W takich przypadkach, kontroli poddany jest brak aktu lub czynności w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie w określonym przez prawo terminie.

W świetle postawionych zarzutów skargi przede wszystkim wskazać należy, że w rozpatrywanej sprawie nie chodzi o klasyczny rodzaj bezczynności wynikający z naruszenia art. 35 lub art. 36 k.p.a., lecz o bezczynność podmiotu posiadającego informację publiczną i zobowiązanego do jej udostępnienia na podstawie przepisów u.d.i.p. W przypadku skarg na bezczynność kontroli Sądu poddany jest brak aktu lub czynności w sytuacji, gdy organ administracji, względnie inny podmiot zobowiązany miał obowiązek podjąć działanie w danej formie w określonym przez prawo terminie. W orzecznictwie sądów administracyjnych powszechnie przyjmuje się stanowisko, że w sprawach o udostępnienie informacji publicznej skarga na bezczynność przysługuje nie tylko w przypadku faktycznego "milczenia" podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji, ale również w sytuacji, gdy podmiot ten stwierdza, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej (por. wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 3109/12).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną. Mając na uwadze treść art. 1 i art. 6 u.d.i.p., uprawnione jest stwierdzenie, że informacją publiczną jest treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim bądź w jakikolwiek sposób go dotyczących. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzonych, jak i te, których używa się przy realizacji przewidzianych prawem zadań.

Udostępnienie informacji publicznej następuje w formie czynności materialno-technicznej. Obowiązek wydania decyzji administracyjnej ustawodawca przewidział natomiast tylko w takim wypadku, gdy informacja, której udostępnienia żąda określony podmiot, jest informacją publiczną, lecz organ odmawia jej udostępnienia.

Zgodnie z brzmieniem art. 4 ust. 1 u.d.i.p. obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: 1) organy władzy publicznej, 2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych, 3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, 4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, 5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Organy Policji mieszczą się w zakresie podmiotowym ustawy i jako organy władzy publicznej zobowiązane są do udostępniania posiadanych informacji, mających charakter informacji publicznych. Ustrojowe zadania Policji i jej strukturę określa ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t. jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 2067 ze zm., dalej jako u.oP.). W myśl art. 1 u.oP. Policja jest formacją służącą społeczeństwu i przeznaczoną do ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz do utrzymywania bezpieczeństwa i porządku publicznego. Przepis normuje także podstawowe zadania Policji. W świetle powyższego, nie ulega wątpliwości, że Komendant Powiatowy Policji jest podmiotem reprezentującym jednostkę realizującą zadania publiczne, w związku z tym jest podmiotem zobowiązanym na gruncie u.d.i.p. do udostępnienia informacji, mających charakter informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.).

Niewątpliwie również Komendant PP jest dysponentem żądanej informacji, nie kwestionuje bowiem faktu, iż jest w posiadaniu informacji, o których udostępnienie wniosła strona skarżąca.

W związku z powyższym należało dokonać oceny charakteru żądanych przez skarżącego informacji. Wskazać trzeba, że określony w art. 6 u.d.i.p. katalog informacji podlegających udostępnieniu jest katalogiem otwartym, o czym świadczy użycie zwrotu "w szczególności" i z tego względu należy przyjąć zasadę jawności informacji o charakterze publicznym, a wyjątki od tej zasady muszą wynikać wprost z przepisów prawa powszechnie obowiązującego.

Wyjaśnienia zatem wymaga, czy żądane informacje dotyczące nagrania z samochodu wyposażonego w wideorejestrator do kontroli prędkości pojazdów w ruchu drogowym stanowią informację publiczną.

W myśl § 21 ust. 1 Zarządzenia Nr 30 Komendanta Głównego Policji z dnia 22 września 2017 r. w sprawie pełnienia służby na drogach (Dz. Urz. KGP z 2017 r. poz. 64, dalej jako z.KGP) policjant, pełniąc służbę z wykorzystaniem pojazdu Policji wyposażonego w wideorejestrator, jest obowiązany do rejestrowania obrazu i dźwięku, w sposób zapewniający możliwość odtworzenia zachowań uczestników ruchu drogowego od momentu wyjazdu z jednostki organizacyjnej Policji do powrotu do tej jednostki. Dalszy § 24 r.KGP stanowi, że kierownik (...) lub wyznaczony przez niego policjant w ramach sprawowanego nadzoru nad wykorzystaniem wideorejestratora:

1) zabezpiecza zarejestrowany materiał dotyczący zachowań uczestników ruchu drogowego i przechowuje go przez okres nie krótszy niż 30 dni,

2) zabezpiecza przez okres niezbędny do zapewnienia prawidłowego toku postępowania zarejestrowany materiał, stanowiący lub mogący stanowić dowód w tym postępowaniu,

3) podejmuje decyzje o zniszczeniu materiału, o którym mowa w pkt 2, w szczególności na podstawie informacji uzyskanej przez policjanta prowadzącego postępowanie,

4) prowadzi na formularzu, którego wzór określa załącznik nr 3 do zarządzenia, rejestr zabezpieczonych lub zniszczonych materiałów, o których mowa w pkt 2.

Z przywołanej powyżej regulacji szczególnej wynika, iż wideorejestratorów policjanci używają do nagrywania zachowań uczestników ruchu drogowego. Nagrany w ten sposób materiał dotyczy zatem nie tylko zachowań kwalifikowanych jako wykroczenie czy przestępstwo w ruchu drogowym, ale także innych działań uczestników ruchu drogowego nie objętych sankcjami wykroczeniowymi lub karnymi. Co do zasady, za wyjątkiem dopuszczalnych przerw wskazanych w § 21 ust. 2 z.K.G.P., policjant, korzystający z wideorejestratora, jest obowiązany w sposób nieprzerwany rejestrować obraz i dźwięk od momentu wyjazdu z jednostki organizacyjnej Policji do powrotu do tej jednostki. Dopóki zatem nie zostanie wszczęte postępowanie wykroczeniowe lub postępowanie karne to zarejestrowany materiał dotyczący zachowań uczestników ruchu drogowego nie ma walorów dokumentu w rozumieniu art. 156 k.p.k., co oznacza że jego udostępnienie nie następuje w trybie przepisów k.p.k.

Z uwagi również na podstawę prawną dokonywania rejestracji materiału dotyczącego zachowań uczestników ruchu drogowego związaną z bezpośrednią realizacją, nałożonego na organy Policji, zadania publicznego w postaci utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicznego, trudno dopatrzyć się w zarejestrowanym materiale elementów świadczących o tym, że mamy w tym przypadku do czynienia z wewnętrznymi zapiskami ze służby (patrolu), nie zaś z informacją publiczną.

Jak była o tym wyżej mowa określony w art. 6 u.d.i.p. konstytuuje zasadę jawności informacji o charakterze publicznym, dlatego też wyjątki od tej zasady muszą wynikać wprost z przepisów prawa powszechnie obowiązującego. Zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie brak jest obecnie regulacji, które z definicji umożliwiłyby wyeliminowanie obowiązku udzielenia informacji publicznej w postaci kopii nagrania z samochodu wyposażonego w wideorejestrator do kontroli prędkości pojazdów w ruchu drogowym.

W konsekwencji przyjąć należało, iż w rozpoznawanej sprawie organ zaniechał zachowania właściwego trybu określonego w u.d.i.p., bowiem odmówił udzielenia informacji, dokonując tego czynnością materialno–techniczną, czyli informując pismem, które nie ma waloru decyzji. Nie ulega wątpliwości, że takie działanie stanowi naruszenie art. 16 ust. 1 i art. 5 ustawy, a tym samym uznać wypada, że Komendant PP pozostaje w bezczynności co do rozpatrzenia wniosku strony skarżącej o udostepnienie kopii nagrania z policyjnego wideorejestratora.

Z uwagi na ewentualny kierunek obrony obrany przez organ w odpowiedzi na skargę wskazać można, iż skoro zapis z wideorejrestratora jest informacją publiczną, to do jego udostępnienia co do zasady może mieć także zastosowanie art. 5 ust. 2 u.d.i.p., który stanowi, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. W sytuacji, gdy organ uzna, że takie ograniczenie wystąpiło wydaje decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej, o jakiej mowa w art. 16 ust. 1 u.d.i.p.

Sąd za niezasadny uznał natomiast zarzut Stowarzyszenia odnoszący się do rozpatrzenia jego wniosku o udostępnienie informacji publicznej w formie niezgodnej z wskazaną we wniosku, gdyż przywoływany przepis art. 14 ust. 1 u.d.i.p. odnosi się do sposobu i formy udostępnienia informacji, czyli w tym przypadku przesłania kopii nagrania na płycie CD/DVD, nie zaś korespondencji pomiędzy organem a wnioskodawcą, w tym także przesłania pisma informującego z dnia 16 marca 2018 r., że żądana informacja nie mieści się w kategorii spraw do których zastosowanie ma u.d.i.p.

Zalecenia co do dalszego postępowania sprowadzają się do obowiązku rozpoznania wniosku Stowarzyszenia z dnia 3 marca 2018 r. o udostępnienie informacji publicznej, w zakreślonym terminie, odpowiadającym terminowi wynikającemu z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. w zw. z art. 286 § 2 u.p.p.s.a., biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sądu. Rozpoznanie wniosku nastąpi zaś bądź przez udzielenie stosownej informacji, bądź wydanie decyzji o odmowie, co zgodnie z art. 16 ust. 1 u.d.i.p. umożliwi stronie wykorzystanie środków prawnych.

Reasumując stwierdzić trzeba, że zobowiązany do udzielenia informacji publicznej organ nie uczynił zadość żądaniu strony skarżącej zawartemu we wskazanym powyżej wniosku, ani nie wydał stosownej decyzji ze wskazaniem przyczyn odmowy jej udostępnienia, dlatego też, na podstawie art. 149 § 1 u.p.p.s.a., orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

Stwierdzona bezczynność spółki nie ma jednak postaci kwalifikowanej, tj. nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, gdyż w istocie wynikała ona z błędnej interpretacji przez Komendanta PP przepisów u.d.i.p., wobec czego, na podstawie art. 149 § 1a u.p.p.s.a., orzeczono jak w pkt II sentencji wyroku.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 200 u.p.p.s.a.