Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Michał Ruszyński (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz Sędzia WSA Adam Jutrzenka – Trzebiatowski Protokolant st. sekr. sąd. Agata Przybyła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 maja 2016 r. sprawy ze skargi G.T. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej oddala skargę.

[...] września 2015 r. o godz. 09.51 na zjeździe z autostrady A2 na stację paliw [...] funkcjonariusze Urzędu Celnego zatrzymali do kontroli ciągnik samochodowy marki [...], nr rej. [...] wraz z naczepą ciężarową o nr rej. [...], prowadzony przez M.K..

W toku kontroli ustalono, że zespołem pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony, międzynarodowy zarobkowy przewóz drogowy rzeczy z Polski do Niemiec realizowała firma G.T. Przedsiębiorstwo "A". Kierowca zatrzymanego pojazdu do kontroli okazał m.in. dowód rejestracyjny pojazdu i naczepy ciężarowej, wypis z licencji Z [...].06.2012 r. nr [...] na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy, międzynarodowy samochodowy list przewozowy CMR nr [...].

W toku czynności kontrolnych ujawniono, że kierowca wykonywał przewóz pojazdem wyposażonym w cyfrowe urządzenie rejestrujące, do którego podłączone zostało niedozwolone urządzenie dodatkowe – magnes, wpływające na niewłaściwe funkcjonowanie tachografu. Magnes podłączony do impulsatora skrzyni biegów fałszował prawidłowy zapis tachografu cyfrowego, podczas gdy pojazd poruszał się, na tachografie i na wydruku z tachografu rejestrował się zapis odpoczynku.

Kierowca przesłuchany w charakterze świadka zeznał, że w firmie transportowej G.T. pracuje od 2011 r. Wyjaśnił, że uczestniczył w szkoleniu dotyczącym czasu pracy i odpoczynków kierowców w 2006 r. w miejscowości [...]. Wskazał, że [...].09.2015 r. o godz. 8.25 założył magnes na impulsatorze skrzyni biegów w miejscowości [...] w celu dojechania jak najbliżej granicy, nie rejestrując jazdy tylko odpoczynek i wydłużenie jazdy dziennej. Magnes był jego własnością i założył go na własną odpowiedzialność. Wskazał też, że szefowie firmy w której pracuje wydali zakaz jazdy "na magnesie".

W sporządzonym z przeprowadzonych czynności kontrolnych protokole nr [...] wskazano, że analiza danych zawartych w tachografie cyfrowym oraz na karcie kierowcy wykazała, iż kierowca [...] września 2015 r. od godz. 08:25 do godz. 09:51 naruszył przepisy dotyczące przestrzegania ustawy o transporcie drogowym, tj. wykonywał przewóz drogowy rzeczy pojazdem wyposażonym w cyfrowe urządzenie rejestrujące do którego podłączone zostało niedozwolone urządzenie dodatkowe typu magnes, wpływające na niewłaściwe funkcjonowanie cyfrowego urządzenia rejestrującego.

Pismem z [...] października 2015r. Naczelnik Urzędu Celnego zawiadomił G.T. o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie stwierdzonego naruszenia, pouczając stronę o możliwości wskazania i potwierdzenia dowodami okoliczności określonych w art. 92b i 92c ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 1414 ze zm., dalej: u.t.d), zwalniających podmiot wykonujący przewóz drogowy od odpowiedzialności za stwierdzone podczas kontroli naruszenie.

W odpowiedzi na powyższe pismo G.T. przesłał wyjaśnienia z [...] listopada 2015 r., podnosząc, że jako pracodawca nie wywiera presji na kierowców, ich wynagrodzenie nie jest uzależnione od przejechanych kilometrów ani ilości przewiezionego ładunku (wbrew twierdzeniom kierowcy) a zadania przewozowe są tak planowane, aby nie powodować naruszeń czasu jazdy, przerw i odpoczynków, i to kierowcy decydują o tempie pracy. Wskazał ponadto, że nie miał wiedzy i świadomości o nieprawidłowej obsłudze urządzenia rejestrującego, co więcej nie godził się na powstanie jakichkolwiek naruszeń obowiązków oraz warunków towarzyszących wykonywanemu zadaniu przewozowemu. Był to wynik samodzielnego, indywidualnego działania kierowcy, którego jako przewoźnik nie mógł uprzednio przewidzieć, co więcej nie miał jakiegokolwiek wpływu na działanie bądź zaniechanie działania ze strony kierowcy.

Po poinformowaniu o zakończeniu postępowania i prawach strony z art. 10 K.p.a., decyzją z [...] grudnia 2015 r. nr [...] Naczelnik Urzędu Celnego nałożył na G.T. karę pieniężną w kwocie 5.000 zł za wykonywanie [...] września 2015 r. przewozu drogowego pojazdem marki [...] o nr rej. [...] wyposażonym w cyfrowe urządzenie rejestrujące, do którego podłączono niedozwolone urządzenie dodatkowe w postaci magnesu, wpływające na jego niewłaściwe funkcjonowanie, polegające na nierejestrowaniu wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi.

W złożonym od tej decyzji odwołaniu G.T. wniósł o:

1. uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia, wydanego z rażącym naruszaniem stosownych przepisów prawa materialnego oraz procesowego, w szczególności jako dokumentu opierającego się na domniemaniu określenia podmiotu (sprawcy) nieprawidłowości, w sytuacji ewidentnego braku wpływu przewoźnika drogowego na samoistne działanie osoby prowadzącej pojazd samochodowy – kierowcy, wypełniające przesłankę art. 92 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym w związku z art. 24 ust. 4 pkt 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o systemie tachografów cyfrowych, w odniesieniu do nieprawidłowości sprecyzowanej w załączniku nr 3, liczbą porządkową 6.2.1 ustawy o transporcie drogowym – nierejestrowanie za pomocą urządzenia rejestrującego lub cyfrowego urządzenia rejestrującego na wykresówce lub karcie kierowcy wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi,

2. umorzenie postępowania.

Pismem z [...] stycznia 2016 r. Dyrektor Izby Celnej zwrócił się do strony o przedstawienie:

- dokumentów dotyczących planowania [...] września 2015 r. przewozu drogowego (wskazanie trasy przejazdu, ilości godzin jazdy, kilometrów, odpoczynków, przerw, załadunku, rozładunku itd.) oraz realizacji zadania przewozowego,

- umowy potwierdzającej zatrudnienie kierowcy,

- regulaminu pracy i płacy w przedsiębiorstwie,

- dokumentacji dotyczącej przeprowadzonych szkoleń kierowcy M.K. z zakresu transportu drogowego,

- dokumentacji dotyczącej przeprowadzania przez przedsiębiorcę kontroli w zakresie przestrzegania przez kierowcę przepisów o czasie pracy kierowców,

- zlecenie przewozu – wykonania przedmiotowego zadania transportowego przez spedycję lub innego zleceniodawcę,

- systemu motywacyjnego i innego rodzaju środków dyscyplinujących kierowców do przestrzegania przepisów w ww. zakresie,

- dokumentacji dotyczącej monitoringu pojazdów, jeśli w przedsiębiorstwie funkcjonuje.

Ponadto organ zwrócił się o udzielenie informacji czy kierowca M.K. w okresie zatrudnienia naruszał normy czasu pracy kierowców, czy w trakcie realizacji [...] września 2015 r. zadania przewozowego kierowca kontaktował się z pracodawcą (np. telefonicznie) oraz czy kierowcy za ewentualne uchybienia w wykonywanej pracy w zakresie czasu pracy i odpoczynków ponoszą konsekwencje finansowe i dyscyplinarne.

Odpowiadając na ww. wezwanie skarżący pismem z [...] stycznia 2016 r. przekazał: 1) umowę o prace z kontrolowanym kierowcą., 2) zestawienie naruszeń z podpisem kierowcy (z którego wynika, że przedsiębiorstwo współpracuje z firmą zewnętrzna w zakresie przestrzegania norm czasu jazdy/pracy/przerw i odpoczynków oraz obsługi tachografów a p. K. przez cały rok w zasadzie nie popełnia naruszeń ustawy o transporcie drogowym), 3) zaświadczenie o przeprowadzonym szkoleniu – okresowo (nie rzadziej niż raz w roku) z norm czasu jazdy/pracy/przerw i odpoczynków oraz obsługi tachografów. Strona poinformowała też, że jego pracownicy są karani za popełniane naruszenia na podstawie Kodeksu pracy w którym zapisane jest, że pracownik jest obowiązany wykonywać swoją pracę sumiennie i starannie, przestrzegać regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie pracy porządku. Obowiązkiem pracownika jest m.in. dbałość o dobro pracodawcy.

Po poinformowaniu strony o zakończeniu postępowania, decyzją z [...] marca 2016 r. nr [...] Dyrektor Izby Celnej, powołując się na przepisy art. 138 § 1 pkt 1, art. 7, art. 77, art. 80, art. 107 § 1 i 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r. poz. 267), art. 87 ust. 1, art. 89 ust. 1 pkt 3, art. 92a ust. 1, ust. 6 i art. 4 pkt 22 lit. a), art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1414, ze zm., dalej: u.t.d) i lp. 6.2.1 załącznika nr 3 do niniejszej ustawy, art. 13, art. 15 ust. 8 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz.U. UE. L. 1985.370.8), w związku z art. 46, art. 47 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 165/2014 z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie tachografów stosowanych w transporcie drogowym i uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz.U. UE. L 60/1 z 28 lutego 2014 r.), utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W motywach rozstrzygnięcia organ przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania i podzielił ustalenia faktyczne organu pierwszej instancji.

Organ drugiej instancji stwierdził, iż odpowiedzialność kierowcy pojazdu samochodowego za naruszenia obowiązków wynikających z art. 87 ust. 1 i 2 u.t.d, a także za naruszenia przepisów, o których mowa w art. 92b ust. 1 w związku z ust. 2 odbywa się w trybie przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia (art. 92 ust. 1 i 5) i jest odpowiedzialnością odrębną (opartą na zasadzie winy) w stosunku do odpowiedzialności przedsiębiorcy, który ponosi odpowiedzialność za ewentualne skutki działań osób, którymi w wykonywaniu działalności gospodarczej się posługuje. Za działalność przedsiębiorstwa wykonującego transport drogowy zawsze ponosi odpowiedzialność to przedsiębiorstwo i na nim spoczywa ciężar odpowiedzialności za ewentualne skutki działań osób, którymi w wykonywaniu działalności gospodarczej się posługuje i to niezależnie od charakteru stosunku prawnego łączącego przedsiębiorcę z taką osobą.

Odpowiedzialność przedsiębiorcy za naruszenie, jakiego dopuścił się kierowca, wynika z art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) 561/2006, z art. 13 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 oraz z art. 92a ust. 1 u.t.d. W lp.6.2.1 załącznika nr 3 do u.t.d ustawodawca określił dla podmiotu wykonującego przewóz drogowy karę pieniężną za wykonywanie przewozu drogowego z ingerencją w działanie urządzenia rejestrującego – nierejestrowanie za pomocą urządzenia rejestrującego lub cyfrowego urządzenia rejestrującego na wykresówce lub karcie kierowcy wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi – 5.000,00 zł.

Naruszenie wskazanych wyżej przepisów powoduje, że po stronie organu administracji publicznej powstaje obowiązek nałożenia na podmiot wykonujący przewóz drogowy kary pieniężnej, określonej w załączniku nr 3 do u.t.d (art. 92a) ust.1 i ust. 6, chyba że zachodzą okoliczności wyłączające odpowiedzialność tego podmiotu, wymienione w art. 92b ust. 1 lub 92c ust.1 i 2 u.t.d. Powołane przepisy stanowią wyjątek od generalnej zasady odpowiedzialności podmiotu wykonującego przewóz drogowy, zatem nie mogą być interpretowane rozszerzająco. W ramach art. 92b ust. 1 u.t.d nie mieszczą się przypadki związane z niewłaściwym użytkowaniem tachografu, wszelkie ingerencje w jego działanie, w tym również nierejestrowanie za pomocą urządzenia rejestrującego lub cyfrowego urządzenia rejestrującego na wykresówce lub karcie kierowcy wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi. Przedsiębiorca w takich przypadkach mógłby się zwolnić od odpowiedzialności, gdy okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie powstało wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć.

Organ odwoławczy podkreślił, że przepis art. 92c ust.1 pkt 1 u.t.d dotyczy sytuacji wyjątkowych, których doświadczony i profesjonalny podmiot wykonujący przewóz drogowy przy zachowaniu należytej staranności i przezorności nie był w stanie racjonalnie przewidzieć. Sprawą przedsiębiorcy (przewoźnika) jest zawarcie takich umów i takich rozwiązań, które będą dyscyplinować osoby wykonujące na jego rzecz usługi kierowania pojazdem. Akceptacja poglądu przeciwnego prowadziłaby do przerzucenia odpowiedzialności za prowadzenie działalności gospodarczej, w jej najbardziej ryzykownym wymiarze z przedsiębiorcy na kierowców.

Przepis art. 92c ust. 1 u.t.d, stanowiący ogólną klauzulę wyłączającą odpowiedzialność administracyjną przedsiębiorcy, nie może być interpretowany w sposób dopuszczający zwolnienie przedsiębiorcy z obowiązków określonych w art. 92b tej ustawy. To wypaczałoby bowiem sens wskazanego obowiązku i oznaczałoby w istocie zwolnienie przedsiębiorcy z odpowiedzialności w każdej sytuacji. Przedsiębiorca, wywodząc skutki prawne z art. 92b i art.92c ust.1 i 2 u.t.d, powinien udowodnić okoliczności wskazane w tych przepisach, natomiast na organie spoczywa procesowy obowiązek zebrania, rozpatrzenia i oceny materiału dowodowego sprawy, stosownie do art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a.

Organ wskazał, że strona w postępowaniu pierwszoinstancyjnym nie odniósł się w żaden sposób do stwierdzonych naruszeń w dniu kontroli. W piśmie z [...] grudnia 2015 r. jaki i w piśmie odwoławczym strona wskazała, iż zadania przewozowe są tak planowane, aby nie powodować naruszeń czasu jazdy, przerw i odpoczynków i to kierowcy decydują o tempie pracy. W tym zakresie przedsiębiorca nie przedstawił zlecenia transportowego z którego wynikałyby ustalenia stron dotyczące transportu towaru, planu jazdy i odpoczynku kierowcy. Zatem analizując powyższe naruszenia oraz zgromadzony materiał dowodowy uznać należy, że strona jako przedsiębiorca organizujący przewozy drogowe nie wykazała w postepowaniu administracyjnym, że zaplanował transport w sposób gwarantujący kierowcy rzeczywiste warunki do przestrzegania wymogów określonych w przepisach art. 8 ust. 1-4 i 8 rozporządzania (WE) 561/2006 oraz w przepisach rozporządzenia Rady (EWG) 3821/85. Ponadto podnoszenie wiedzy i umiejętności zatrudnionych kierowców jest jednym z ważniejszych elementów organizacji pracy, ponieważ właściwie i profesjonalnie przeszkoleni pracownicy dają gwarancje wykonania zadania.

Strona na skutek wezwania przedstawiła dokumentację dotyczącą przeprowadzania szkoleń kierowcy w grudniu 2014 r., jednakże kierowca zeznał, że w firmie pana T. pracuje od 2011 r., zaś w szkoleniu dotyczącym czasu pracy i odpoczynku kierowców uczestniczył w 2006 r., przepisy związane z czasem pracy i odpoczynku kierowców są znane i zrozumiałe. Kierowca nie został poinformowany, czy pojazd jest zaopatrzony w system GPS. Nadto kierowca zeznał, iż o podjęciu towaru z punktu A i przewiezienia go do punktu B, informacje otrzymuje od spedytora telefonicznie lub SMS-em. Trudno zatem – zdaniem organu – zgodzić się z tym, że w przedsiębiorstwie dokonuje się stosownego planowania transportu drogowego, realizującego konkretne zlecenie transportowe, prowadzące do zminimalizowania nieprawidłowości przepisów drogowych funkcjonujących w transporcie. Z otrzymanej informacji wynika jasno, że kierowcy sami decydują o tempie pracy, co może się przyczynić do różnych nieprawidłowych zachowań.

Przedsiębiorca ani kierowca nie wskazali na wystąpienie w sprawie okoliczności ujętych przepisem art. 92 ust. 1 pkt 1 u.t.d – nadzwyczajnych, niespodziewanych, które miałyby bezpośredni wpływ na powstanie stwierdzonych naruszeń, których doświadczony i profesjonalny podmiot organizując przewóz drogowy, przy zachowaniu najwyższej staranności i przezorności nie był w stanie przewidzieć. Celowe działanie kierowcy oraz instalowanie niedozwolonego urządzenia bez zgody i wiedzy przedsiębiorcy, takich okoliczności nie stanowią. W toku postepowania przedsiębiorca także nie wykazał, iż w sposób właściwy przeszkolił kierowcę, zorganizował pracę, planował zadanie przewozowe, przeprowadzał kontrole czasu pracy z uwzględnieniem czasu potrzebnego na realizację przewozu drogowego zgodnie z ustalonymi normami dotyczącymi okresu prowadzenia pojazdu, przerw i odpoczynków, dlatego nie można ocenić jego działań kontrolnych za prawidłowe.

W świetle powyższego należy uznać, że w przedmiotowej sprawie nie można zastosować art. 92b i art. 92 c ust. 1 pkt 2 u.t.d.

Dyrektor Izby Celnej uznał za zasadne wymierzenie stronie kary pieniężnej za stwierdzone naruszenie. Zgodnie z art. 92a ust. 1 u.t.d wykonywanie przez podmiot przewozów drogowych lub innych czynności związanych z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 10.000 zł za każde naruszenie, określonej w załączniku nr 3 do tej ustawy (ust.6).

Za stwierdzone podczas kontroli drogowej naruszenie polegające na wykonywaniu przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w cyfrowe urządzenie rejestrujące, do którego podłączono niedozwolone urządzenie dodatkowe w postaci magnesu, wpływające na jego niewłaściwe funkcjonowanie polegające na nierejestrowaniu wskazań w zakresie w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi, organ nałożył na stronę karę pieniężną w kwocie 5.000,00 zł (lp.6.2.1 załącznika nr 3 do u.t.d.).

W skardze G.T. zarzucił decyzji organu odwoławczego naruszenie:

- art. 7 K.p.a nakładającego na organy administracji obowiązek dokonywania wszelkich czynności, na wniosek lub z urzędu, niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy,

- art. 77 § 1 K.p.a obligującego organ administracji do zebrania w sposób wyczerpujący oraz rozpatrzenia całego materiału dowodowego,

- błędne określenie podmiotu odpowiedzialnego za powstanie naruszeń norm czasu jazdy i odpoczynków,

- błędne zastosowanie przepisów prawa zawartych w u.t.d,

- brak podstawy prawnej od nałożenia kary administracyjnej za nierejestrowanie za pomocą urządzenia rejestrującego lub cyfrowego urządzenia rejestrującego na wykresówce lub karcie kierowcy wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi.

Podnosząc powyższe zarzuty, skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz i umorzenie postępowania administracyjnego.

Uzasadniając wniesioną skargę skarżący ponowił argumentację przedstawioną w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji w zakresie odpowiedzialności kierowcy za naruszenie stwierdzone podczas kontroli.

Odpowiadając na skargę Dyrektor Izby Celnej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie, wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się niezasadna.

Stosownie do treści art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1647 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości w zakresie swojej właściwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 cytowanego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z brzmienia zaś art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej: P.p.s.a), wynika, iż sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla zaskarżoną decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi: naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Ponadto, stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 K.p.a. lub w innych przepisach, albo stwierdza ich wydanie z naruszeniem prawa. Zgodnie natomiast z art. 151 P.p.s.a. w razie nieuwzględnienia skargi sąd ją oddala.

Powyższe oznacza, że sądy administracyjne nie orzekają merytorycznie, tj. nie wydają orzeczeń, co do istoty sprawy, lecz badają zgodność zaskarżonego aktu administracyjnego z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami procedury administracyjnej, normującymi zasady postępowania przed organami administracji publicznej. Zatem sądy administracyjne nie są władne - czego domaga się skarżący - uchylić zaskarżoną decyzję i umorzyć postępowanie administracyjne.

W ocenie Sądu przeprowadzona kontrola legalności decyzji Dyrektora Izby Celnej, w odniesieniu do zarzutów skargi, jak też w granicach rozpoznawanej sprawy nie doprowadziła do stwierdzenia wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia z kwalifikowanym uchybieniem przepisom proceduralnym czy też prawa materialnego, o jakich mowa w przywołanym art. 145 § 1 P.p.s.a.

Zaskarżona decyzja Dyrektora Izby Celnej jak i poprzedzająca ją decyzja Naczelnika Urzędu Celnego, wydane zostały w stanie prawnym ustalonym ustawą z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 244, poz. 1454), obowiązującym od dnia 1 stycznia 2012 r. W myśl znowelizowanego art. 92a u.t.d (Dz. U z 2013 r., poz. 1414 ze zm.) podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 10.000 złotych za każde naruszenie. Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w ust. 1, oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określony został w załączniku nr 3 do ustawy (art. 92a ust. 6 u.t.d). Przepisy art. 92a omawianego aktu prawnego regulują odpowiedzialność podmiotu wykonującego przewóz drogowy (przewoźnika drogowego lub przedsiębiorcy wykonującego przewozy drogowe na potrzeby własne, a także innego podmiotu wykonującego przewóz drogowy w rozumieniu przepisów ustawy) jak również innych podmiotów wykonujących inne czynności związane z przewozem drogowym.

Rozważane sankcje administracyjne mają przede wszystkim znaczenie prewencyjne. Istotą kary administracyjnej jest przymuszenie do respektowania nakazów i zakazów. Proces wymierzania kar pieniężnych należy zatem postrzegać w kontekście stosowania instrumentów władztwa administracyjnego. Kara administracyjna nie jest konsekwencją dopuszczenia się czynu zabronionego, lecz skutkiem zaistnienia stanu niezgodnego z prawem, co sprawia, że ocena stosunku sprawcy do czynu nie mieści się w reżimie odpowiedzialności obiektywnej. Jej istotę stanowi natomiast wymuszenie na przedsiębiorcy przestrzegania przepisów prawa. Jest zatem zapowiedzią negatywnych konsekwencji, jakie nastąpią w przypadku naruszenia obowiązków wynikających z dyrektyw administracyjnych, w tym przypadku – zapewnienia wykonywania transportu w sposób gwarantujący bezpieczeństwo na drogach, ochronę życia i zdrowia ludzkiego. W tej perspektywie stanowi przejaw interwencjonizmu państwowego w sferę, która została uznana przez ustawodawcę za szczególnie istotną i ma zagwarantować należyte prowadzenie działalności gospodarczej (wyrok NSA z 17 listopada 2010 r., II GSK 976/09, orzeczenia.nsa.gov.pl).

Obowiązek przeprowadzenia postępowania administracyjnego w sprawie dotyczącej wymierzenia kary pieniężnej z tytułu naruszenia przepisów o jakich mowa w art. 92 ust. 1 u.t.d, wynika wprost z art. 92a i 93 tej ustawy. Przy ustaleniu odpowiedzialności przewoźnika (przedsiębiorcy) zastosowanie znajdują zasady i reguły postępowania przewidziane przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, także w części dotyczącej postępowania dowodowego. W sprawach mających za przedmiot wymierzenie kary pieniężnej z tytułu naruszenia przepisów o jakich mowa w art. 92a ust. 1 u.t.d, działania organu nakierowane są na ustalenie, czy istotnie doszło do naruszeń prawa skutkujących sankcją administracyjną. Celowi, który ma – w ramach spoczywającego na nim obowiązku – zrealizować organ w postępowaniu o wymierzenie kary administracyjnej, służy przewidziana w art. 89 u.t.d możliwość kontroli m.in. przez funkcjonariuszy celnych (art. 89 ust. 1 pkt 3) dokumentów o których mowa w art. 87 ust. 1 i innych nośników informacji objętych zakresem kontroli, a także dokonywanie oględzin i zabezpieczanie zebranych dowodów.

W nawiązaniu do tej kwestii podkreślić należy charakter i znaczenie protokołu kontroli. Jego sporządzenie znajduje umocowanie w art. 74 u.t.d, który zobowiązuje podmiot przeprowadzający kontrolę do sporządzenia protokołu z dokonanych czynności. Podpisuje go podmiot przeprowadzający kontrolę (np. funkcjonariusz celny) i kontrolowany, który ma prawo wnieść zastrzeżenia do protokołu kontroli (art. 74 ust. 2 i 4). Kopię protokołu doręcza się kontrolowanemu (art. 74 ust. 3). Wysoki walor dowodowy protokołu przejawia się w tym, że jego treść stosownie do art. 75 u.t.d wykorzystywana jest do formułowania wniosków o wszczęcie postępowania. Natomiast same ustalenia z protokołu kontroli drogowej wyznaczają granice przyszłego postępowania administracyjnego, pod względem stanu faktycznego i prawnego. Ma on cechy dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 76 § 1 K.p.a. Protokół kontroli drogowej korzysta jako dokument urzędowy z domniemania wiarygodności zawartych w nim ustaleń z tego jeszcze względu, że sporządzony został z udziałem podmiotu kontrolowanego. Odpowiadający wymaganiom art. 68 K.p.a, sporządzony w przepisanej formie przez powołany do tego organ państwowy, w ich zakresie działania, protokół z kontroli drogowej stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo stwierdzone. Obrazuje stan faktyczny, który mógłby być później trudny do odtworzenia (wyroki NSA z 7 września 2011 r., sygn. akt II GSK 841/10, z 5 marca 2013 r., sygn. akt II GSK 2301/11; orzeczenia. nsa.gov.pl).

W rozpatrywanej sprawie przedmiot sporu koncentrował się wokół prawidłowości ustaleń faktycznych organu w zakresie dopuszczenia się przez kierowcę M.K. w dniu [...] września 2015 r. naruszenia przepisów prawa z zakresu transportu drogowego, a także materialnoprawnej kwalifikacji stwierdzonego zdarzenia, w szczególności w zakresie możliwości zastosowania przepisu art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d, wyłączającego administracyjnoprawną odpowiedzialność przewoźnika i w konsekwencji możliwość nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, jeżeli okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć.

Analiza zasadności zawartych w skardze zarzutów naruszenia przepisów postępowania oraz prawa materialnego nie dostarczyła podstaw do ich uwzględnienia. W tej mierze wskazać należy, iż stosownie do treści art. 92b ust. 1 u.t.d nie nakłada się kary pieniężnej za naruszenie przepisów o czasie prowadzenia pojazdów, wymaganych przerwach i okresach odpoczynku, jeżeli podmiot wykonujący przewóz zapewnił: 1) właściwą organizację i dyscyplinę pracy ogólnie wymaganą w stosunku do prowadzenia przewozów drogowych, umożliwiającą przestrzeganie przez kierowców przepisów: a) rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85, b) rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym, c) umowy europejskiej dotyczącej pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe (AETR), sporządzonej w Genewie dnia 1 lipca 1970 r. (Dz. U. z 1999 r. Nr 94, poz. 1086 i 1087); 2) prawidłowe zasady wynagradzania, niezawierające składników wynagrodzenia lub premii zachęcających do naruszania przepisów rozporządzenia, o którym mowa w pkt 1 lit. a, lub do działań zagrażających bezpieczeństwu ruchu drogowego.

W myśl ust. 2 cytowanego artykułu, za naruszenie przepisów, o których mowa w ust. 1, karze grzywny, na zasadach określonych w art. 92, podlega kierowca lub inna osoba odpowiedzialna za powstanie tych naruszeń. Natomiast zgodnie z art. 92c ust. 1 u.t.d nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, a postępowanie wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli: 1) okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć, lub 2) za stwierdzone naruszenie na podmiot wykonujący przewozy została nałożona kara przez inny uprawniony organ, lub 3) od dnia ujawnienia naruszenia upłynął okres ponad 2 lat.

W myśl ust. 2 przepisy ust. 1 pkt 2 stosuje się odpowiednio w przypadku nałożenia kary przez uprawniony zagraniczny organ.

W przytoczonych przepisach zawarte zostały przesłanki egzoneracyjne. Wykazanie ich zaistnienia zwalnia przedsiębiorcę od odpowiedzialności za naruszenia dokonane przez kierowcę, którym posługuje się on przy wykonywaniu transportu drogowego. Właściwe rozumienie tych przepisów determinuje, a tym samym wyznacza zakres niezbędnego postępowania dowodowego służącego wykazaniu ich zaistnienia w konkretnej sprawie administracyjnej.

Analiza treści art. 92b ust. 1 u.t.d, prowadzi do wniosku, iż jego hipoteza jest jasna i obejmuje swoim zakresem przypadki, w których naruszono normy dotyczące przestrzegania przez kierowców obowiązujących regulacji prawnych o czasie prowadzenia pojazdów, wymaganych przerw i okresów wypoczynku, wskazanych w tym przepisie. Ustawodawca w tych przypadkach wskazał na możliwość wyłączenia odpowiedzialności przedsiębiorcy, o ile zostanie wykazane, że zorganizował on i zdyscyplinował pracę przedsiębiorstwa w sposób, zapewniający osobom wykonującym na jego rzecz transport drogowy wykonywanie go zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami. Nieprzypadkowo ograniczono możliwość wyłączenia odpowiedzialności przedsiębiorców w oparciu o tę normę prawną do przypadków naruszenia przepisów dotyczących czasu prowadzenia pojazdów, wymaganych przerw oraz okresów odpoczynku, warunkując je właściwą organizacją pracy i odpowiednim systemem wynagradzania uznając, że skoro warunki te zostaną spełnione, przedsiębiorca nie będzie już miał interesu w naruszaniu tych norm przez kierowców.

Zaakcentować jednakże należy, iż w zakresie norm wynikających z przepisów art. 92b ust. 1 u.t.d nie mieszczą się przypadki związane z niewłaściwym użytkowaniem tachografu, wszelkie ingerencje w jego działanie, w tym również niezarejestrowanie za pomocą urządzenia rejestrującego lub cyfrowego urządzenia rejestrującego na wykresówce lub karcie kierowcy wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi. W przypadkach zaistnienia takich naruszeń przedsiębiorca może zwolnić od odpowiedzialności jedynie w wyniku wykazania przesłanek z art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d., tzn. w sytuacji gdy "okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie powstało wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć". Pogląd taki, podzielany przez skład orzekający w niniejszej sprawie, wyrażony został przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 września 2014 r. w sprawie II GSK 1027/13 (orzeczenia.nsa.gov.pl), a także m.in. w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 15 lipca 2014 r. w sprawie III SA/Wr 222/14 (orzeczenia.nsa.gov.pl ).

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy stwierdzone protokołem z kontroli przeprowadzonej [...] września 2015 r. naruszenie, polegające na wykonywaniu we wskazanym dniu przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w cyfrowe urządzenie rejestrujące, do którego podłączono niedozwolone urządzenie dodatkowe w postaci magnesu, wpływające na jego niewłaściwe funkcjonowanie, polegające na nierejestrowaniu wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi, prawidłowo zakwalifikowane zostało przez organy jako naruszenie o jakim mowa w lp. 6.2.1. zał. nr 3 do u.t.d. Pod tą pozycją opisane zostało naruszenie polegające na nierejestrowaniu za pomocą urządzenia rejestrującego lub cyfrowego urządzenia rejestrującego na wykresówce lub karcie kierowcy wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi. Naruszenie to wymienione jest w kategorii 6 załącznika nr 3, tzn. w wykazie naruszeń przepisów o stosowaniu urządzeń rejestrujących lub cyfrowych urządzeń rejestrujących samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy i postoju.

Zaistniałe wykroczenie kierowcy wykonującego przewóz na rzecz i w imieniu skarżącego, stanowi zatem naruszenie przepisów o stosowaniu urządzeń rejestrujących. Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę nie podziela poglądu odmiennego wyrażonego w wyroku z dnia 22 stycznia 2015 r., wydanym w sprawie II SA/Go 874/14 (orzeczenia.nsa.gov.pl). Tak więc wskazana kwalifikacja stwierdzonego naruszenia pozostawała decydująca dla ustalenia charakteru i zakresu przesłanek egzoneracyjnych, których wykazanie mogłoby uwolnić skarżącego od odpowiedzialności za jego zaistnienie.

W kontekście rozważań dotyczących wykładni przepisów art. 92b ust. 1 u.t.d, należy uznać, że właśnie ze względu na charakter zaistniałego naruszenia, które nie wiązało się z regulacjami dotyczącymi przestrzegania przez kierowców przepisów o czasie prowadzenia pojazdów, wymaganych przerw i okresów odpoczynku, ale stanowiło naruszenie przepisów dotyczących stosowania urządzeń rejestrujących przepisów rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85, zabraniających używania niedozwolonych urządzeń zakłócających właściwe działanie tachografu.

W ocenie Sądu za trafne należy uznać stanowisko organów orzekających co do tego, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie zaistniały przesłanki z art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d. Przepis art. 92c ust. 1 pkt 1 ustawy reguluje bowiem sytuacje, w których doszło do naruszenia przepisów, jednakże nastąpiło ono wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot realizujący przewóz nie mógł przewidzieć ani nie miał na nie wpływu.

W powołanym już wyroku z 25 września 2014 r., sygn. akt II GSK 1027/13, Naczelny Sąd Administracyjny odnosząc się do stanu prawnego obowiązującego przed dniem 1 stycznia 2012 r. zwrócił uwagę, że przesłanki wyłączenia odpowiedzialności przedsiębiorcy za naruszenia przepisów ustawy przez osoby wykonujące transport na rzecz i w imieniu tego przedsiębiorcy były uregulowane w art. 92a ust. 4 i 5 oraz w art. 93 ust. 7 u.t.d. Zgodnie z treścią art. 92a ust. 4 przedsiębiorca nie odpowiadał za stwierdzone w trakcie kontroli drogowej naruszenia określone w art. 92a ust. 1 (dotyczące posiadania wymaganych dokumentów, czasu pracy kierowców używania urządzeń rejestrujących), jeżeli okoliczności sprawy i dowody jednoznacznie wskazywały, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszenia. Natomiast przepis art. 93 ust. 7 określał ogólną klauzulę wyłączającą odpowiedzialność administracyjną przedsiębiorcy lub innego podmiotu wykonującego przewóz drogowy, w razie spełnienia przesłanki braku możliwości przewidzenia przez ten podmiot zdarzeń lub okoliczności powodujących naruszenie przepisu. Odnosząc się zaś do obecnego stanu prawnego NSA stwierdził, że artykuł 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d stanowi pochodną tych dwóch regulacji. Wywiódł, że w dotychczasowym orzecznictwie NSA, na gruncie art. 93 ust. 7 u.t.d, w brzmieniu przed 1 stycznia 2012 r., wypracowany został pogląd, że przepis ten odnosi się jedynie do wyjątkowych sytuacji i to takich, których doświadczony i profesjonalny podmiot wykonujący przewóz drogowy, przy zachowaniu najwyższej staranności i przezorności nie był w stanie przewidzieć. Sprawą przedsiębiorcy jest zawarcie takich umów i takich rozwiązań, które będą dyscyplinować osoby wykonujące na jego rzecz usługi kierowania pojazdem. Akceptacja poglądu przeciwnego prowadziłaby do trudnych do zaaprobowania skutków, tzn. przerzucenia odpowiedzialności za prowadzenie działalności gospodarczej, w jej najbardziej ryzykownym wymiarze z przedsiębiorcy na jego kierowców (wyrok NSA z 17 listopada 2010 r. sygn. akt II GSK 967/09 – LEX 746376 oraz powołany tam wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 marca 2008 r. w sprawie SK 75/06 opubl. OTK-A 2008/2/30). Również w sprawie dotyczącej podłączenia niedozwolonego urządzenia do tachografu, w której kierowca zeznał, że uczynił to samodzielnie, bez wiedzy pracodawcy, NSA stwierdził, że przedsiębiorca powinien tak kształtować swoje relacje z pracownikami wykonującymi na jego rzecz transport drogowy, aby – przy użyciu odpowiednich środków kontroli i nadzoru – nie dochodziło do łamania przepisów znajdujących w tym zakresie zastosowanie. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 25 września 2014 r., odnosząc się już do obowiązującego aktualnie stanu prawnego podkreślił, że analiza art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d. – w obecnym brzmieniu – prowadzi do wniosku, iż przedstawiona wyżej argumentacja jest zasadniczo nadal aktualna. Zauważył jednocześnie, że obecnie uwolnienie się przez przedsiębiorcę transportowego od odpowiedzialności za skutki działań na gruncie tego przepisu jest jeszcze trudniejsze, niż miało to miejsce przed nowelizacją u.t.d, dokonaną z dniem 1 stycznia 2012 r. Aktualnie bowiem warunkiem zwolnienia się z odpowiedzialności administracyjnej jest nie tylko brak możliwości przewidzenia zdarzeń i okoliczności, powodujących naruszenie, ale ponadto występujący jednocześnie brak wpływu na powstanie naruszenia. W konsekwencji więc wyłączenie odpowiedzialności przedsiębiorcy w sytuacji, gdy naruszenie wynika z zawinionego działania kierowcy, którym się on posługuje przy wykonywaniu transportu drogowego, a nie jest skutkiem nadzwyczajnych, niemożliwych do przewidzenia okoliczności i na które nie ma on wpływu, nie może mieć miejsca, albowiem prowadziłoby, to w istocie do możliwości każdorazowego uniknięcia sankcji przez ten podmiot za błędy w szkoleniu, nadzorze i doborze pracowników. Przyjęcie zatem za prawidłową takiej wykładni art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d, która uznaje, że dotyczy on okoliczności wyjątkowych i nadzwyczajnych oraz niezależnych od przedsiębiorcy, prowadzi do wniosku, że przedsiębiorca wykonujący przewóz drogowy nie jest zwolniony z odpowiedzialności, gdy wyłączna wina za powstanie naruszenia spoczywa na kierowcy.

Podzielając przytoczoną argumentację przyjąć należy, że to na przedsiębiorcy ciąży obowiązek ustalenia, czy kierowcy, którymi się on posługuje przy wykonywaniu przewozu (niezależnie od formy prawnej takiej relacji – umowa o pracę czy tzw. samozatrudnienie) dopuszczają się naruszeń i to jego obciążają negatywne konsekwencje zaniedbań, zaniechań lub świadomych działań tych osób, skutkiem których jest poniesienie odpowiedzialności finansowej. Wpływ przedsiębiorcy na pracę, realizujących przewóz w jego imieniu i na jego rzecz, kierowców polega bowiem nie tylko na prowadzonych szkoleniach czy odbieraniu od nich oświadczeń o zobowiązaniu do przestrzegania przepisów itp., lecz przede wszystkim na doborze kadry w taki sposób, aby do naruszeń nie dochodziło. Przesłanki egzoneracyjne z art. 92c ust.1 pkt 1 u.t.d odnoszą się do okoliczności o charakterze obiektywnym, a więc takich, których przy najdalej idących staraniach przedsiębiorca nie mógł i nie był w stanie przewidzieć. Nie można więc skutecznie powoływać się na treść tego przepisu w sytuacji, gdy to działający w imieniu i na rzecz przedsiębiorcy kierowca, działający w ramach powierzonych mu zadań dopuszcza się działań, za które ustawa przewiduje nałożenie kary. Przypomnieć trzeba, że stosownie do przepisu art. 13 rozporządzenia 3821/85 (w zw. z art. 47 rozporządzenia (UE) 165/2014 ) to pracodawca i kierowca odpowiadają za prawidłowe funkcjonowanie i właściwe użytkowanie urządzeń kontrolnych (rejestrujących). Oznacza to, że obowiązek nadzoru przedsiębiorcy nad przestrzeganiem przez kierowcę zasad używania urządzeń rejestrujących nie jest ograniczony do tych przypadków, kiedy możliwe jest sprawowanie bezpośredniej kontroli nad kierowcą. Takie rozumienie wspomnianego obowiązku w istocie powodowałoby, że podmiot wykonujący przewozy mógłby powołać się na okoliczność "braku wpływu", czy "okoliczności których nie mógł przewidzieć" w każdej sytuacji naruszenia przepisów przez kierowcę. To zaś czyniłoby całą regulację dotyczącą odpowiedzialności przedsiębiorcy martwą. Mając na uwadze obiektywną odpowiedzialność przewoźnika za naruszenie sankcjonowanych karą pieniężną przepisów u.t.d, jak również jego odpowiedzialność za naruszenia przepisów, których dopuszcza się kierowca (art. 13), wbrew wywodom skarżącego należy uznać, że przedsiębiorca ma wpływ na to, czy zatrudniani przez niego kierowcy dopuszczają się naruszeń, nawet jeśli są one przez nich umyślnie zawinione. Wpływ przedsiębiorcy na pracę, realizujących przewóz drogowy kierowców polega bowiem nie tylko na prowadzonych szkoleniach czasu prowadzenia, przerw i odpoczynków kierowcy, lecz przede wszystkim na doborze kadry w taki sposób, aby do naruszeń nie dochodziło.

Skarżący nie wykazał również wystąpienia okoliczności ujętych tych przepisem – nadzwyczajnych, niespodziewanych, które miałyby bezpośredni wpływ na powstanie stwierdzonego naruszeń, a których doświadczony i profesjonalny podmiot organizując przewóz drogowy, przy zachowaniu najwyższej staranności i przezorności nie był w stanie przewidzieć. W analizowanym przepisie chodzi bowiem w istocie o okoliczności o charakterze wyjątkowym i nadzwyczajnym, a więc o sytuacje powstałe w warunkach niezależnych od przedsiębiorcy, np. klęski żywiołowe, katastrofy czy wprowadzenie na danym obszarze stanów nadzwyczajnych. Skoro więc wystąpienia tego rodzaju zdarzeń nie wykazano w niniejszej sprawie, stąd też na skarżącym spoczywają konsekwencje materialnoprawne zaistniałego z winy kierowcy naruszenia. Zważywszy na poczynione rozważania, dotyczące w szczególności nowelizacji omawianych regulacji prawnych od 1 stycznia 2012 r. Sąd nie podzielił poglądu wyrażonego w wyroku NSA z dnia 21 lutego 2013 r. w sprawie II GSK 2080/11, pod rządem regulacji obowiązujących przed omawianą nowelizacją.

Podsumowując należy stwierdzić, że ocena zgodności z prawem zaskarżonej decyzji nie dostarczyła podstaw do wyeliminowania jej z obrotu prawnego. Organy poczyniły w sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, wywiodły z nich prawidłowe wnioski, przytoczyły przepisy prawa znajdujące zastosowanie do ustalonego stanu faktycznego i omówiły ich treść. W toku przeprowadzonego przez organy postępowania administracyjnego Sąd nie dopatrzył się również naruszeń procedury, które miałyby istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. W szczególności nie było podstaw do przyjęcia, aby organy gromadziły i rozpatrywały materiał dowodowy w sposób stronniczy, przekroczyły granice swobodnej oceny dowodów, czy też prowadziły postępowanie mając na celu wydanie orzeczenia o ustalonej z góry treści. W sprawie zostały zastosowane prawidłowe przepisy prawa materialnego, zaś uzasadnienie zaskarżonej decyzji spełnia wymogi wynikające z art. 107 § 3 K.p.a.

Z uwagi na brak po stronie orzekających w sprawie organów administracyjnych naruszeń prawa materialnego lub przepisów postępowania, skutkujących koniecznością wyeliminowania zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego, skargę na podstawie art. 151 P.p.s.a. należało oddalić.