Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Mierzejewska, Sędziowie WSA Danuta Kania, Ewa Grochowska-Jung (spr.), Protokolant Referent stażysta Małgorzata Ciach, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi L.Z. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie dostępu do informacji publicznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] września 2013 r.; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.

L. Z. zwróciła się do Komendanta Głównego Policji na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej z wnioskiem o ponowne wykorzystanie informacji publicznej (wniosek ten datowany [...] sierpnia 2013 r. został zarejestrowany w Zespole Prawnym Komendanta Głównego Policji w dniu [...] sierpnia 2013 r.).

Wniosek wyżej wymienionej obejmował udostępnienie danych z Krajowego Systemu Informacyjnego Policji (KSIP) w zakresie dotyczącym terytorium [...] w okresie [...] stycznia 2013 r. – [...] czerwca 2013 r., w postaci informacji o rodzaju zdarzenia, dacie jego wystąpienia oraz miejscu, tj. nazwie ulicy i numerze adresowym popełnienia czynów zabronionych lub wystąpienia zdarzeń obejmujących:

– bójka i pobicie przy użyciu niebezpiecznego narzędzia,

– bójka i pobicie ze skutkiem śmiertelnym,

– inna bójka i pobicie,

– kradzież pojazdu,

– kradzież roweru,

– kradzież innego pojazdu silnikowego,

– kradzież rozbójnicza,

– kradzież z włamaniem do mieszkania,

– kradzież z włamaniem do samochodu,

– nielegalne posiadanie broni, materiałów wybuchowych,

– nielegalne wytwarzanie broni, materiałów wybuchowych,

– niszczenie cudzej rzeczy,

– podłożenie materiałów wybuchowych,

– podpalenie,

– przestępstwo narkotykowe, rozbój na kierującym,

– rozbój na kierującym z bronią lub niebezpiecznym narzędziem,

– rozbój z bronią lub niebezpiecznym narzędziem,

– wymuszenie rozbójnicze,

– inny rozbój,

– rozpowszechnianie pornografii,

– uszkodzenie ciała ze skutkiem śmiertelnym,

– inne uszkodzenie ciała,

– utonięcie,

– wychłodzenie,

– zabójstwo typ podstawowy,

– zabór pojazdu mechanicznego w celu krótkotrwałego użycia,

– znalezienie NN zwłok,

– znalezienie zwłok.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] września 2013 r. nr [...] działając na podstawie art. 5 ust. 2 w związku z art. 23g ust. 8 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostąpię do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.) oraz art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 z późn. zm.), art. 104 i art. 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267), po rozpatrzeniu wniosku o ponowne wykorzystanie informacji publicznej, złożonego przez L. Z., prowadzącą serwis internetowy [...], z siedzibą ul. [...] w [...], odmówił udzielenia dostępu do informacji publicznej w zakresie miejsca popełnienia wskazanych we wniosku czynów zabronionych.

W ocenie organu udostępnienie powyższych danych naruszałoby ustawową ochronę danych osobowych a dodatkowo naruszałoby sferę prywatności osób.

Od decyzji tej L. Z. złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, w którym podniosła, iż organ niesłusznie wiąże żądane informacje z danymi osobowymi. Zdaniem wnioskodawczyni nie można zidentyfikować osoby poprzez wskazanie miejsca, w którym była przeprowadzona interwencja przez funkcjonariuszy Policji. Nadto skarżąca wskazała, że żądane informacje dotyczą wyłącznie podjętych interwencji, nadto odmowa ich udzielenia stanowi niekonsekwencję wobec komunikatów publikowanych na stronie internetowej, dotyczących działań podejmowanych przez Policję.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] września 2013 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, po przeanalizowaniu stanu faktycznego i prawnego w tej sprawie, na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy, uznano, iż należy odmówić udostępnienia informacji publicznej w zakresie podanym w rozstrzygnięciu decyzji, tzn. miejsca popełnienia wskazanych we wniosku czynów zabronionych. W ocenie organu podanie szczegółowych danych dotyczących tej kategorii przestępstw mogłoby spowodować identyfikację sprawcy lub ofiary przestępstwa, co naruszałoby przepisy o ochronie danych osobowych, jak również wkraczałoby w sferę prywatności tych osób.

Przepis art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych definiuje dane osobowe jako wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej.

Zgodnie z postanowieniami art. 26 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych administrator danych przetwarzający dane powinien dołożyć szczególnej staranności w celu ochrony interesów osób, których dane dotyczą, a w szczególności jest obowiązany zapewnić, aby dane te były zbierane dla oznaczonych, zgodnych z prawem celów i niepoddawane dalszemu przetwarzaniu niezgodnemu z tymi celami.

Jednocześnie organ wyjaśnił, że w Krajowym Systemie Informacyjnym Policji znajdują się również informacje o aktualnie prowadzonych przez prokuratury postępowaniach przygotowawczych, czy też skierowanych do sądu aktach oskarżenia. Udostępnienie wnioskowanych danych wymagałoby więc uzyskania każdorazowo zgody stosownej instytucji, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego. Organ wskazał, że ustawa o ochronie danych osobowych wprowadza w art. 27 generalny zakaz, z wyjątkiem określonych sytuacji, gdy jest to dopuszczalne, przetwarzania określonej kategorii danych, m.in. o nałogach lub życiu seksualnym oraz danych dotyczących skazań, orzeczeń o ukaraniu i mandatów karnych, a także innych orzeczeń wydanych w postępowaniu sądowym lub administracyjnym. Udostępnienie wnioskodawcy danych o miejscu popełnienia np. przestępstwa narkotykowego mogłoby spowodować ujawnienie danych wrażliwych sprawcy czynu, czyli np. jego nałogu. Ponadto w niektórych przypadkach wskazanie danych dotyczących miejsca popełnienia czynu zabronionego będzie oznaczało wskazanie miejsca zamieszkania ofiary, jak i sprawcy czynu. Do takich przestępstw można zaliczyć między innymi przestępstwa związane z przemocą domową, czy też przestępstwa przeciwko seksualności, kradzieży z włamaniem, itp. Powyższe oznaczałoby zbyt daleką ingerencję osób trzecich w prawo do prywatności szczególnie ofiar przestępstw, jak również naruszałoby ich godność i dobra osobiste.

Organ zaznaczył, że wprawdzie dane adresowe mogą nie dotyczyć bezpośrednio osób, nawet mieszkańców posesji. Niemniej jednak w zestawieniu powyższych informacji z konkretnymi zdarzeniami, będącymi przedmiotem zgłoszenia, może nastąpić identyfikacja poszczególnych osób, identyfikacja ta niekoniecznie może się przejawiać poprzez ujawnienie danych osobowych, np. dla sąsiadów, najbliższego otoczenia. Zbierane przez Policję dane dotyczące interwencji nie zawierają informacji, czy zgłoszenie odnosi się do posesji prywatnej, czy może dotyczy budynku publicznego, domu jednorodzinnego czy wielorodzinnego. Trzeba mieć na względzie fakt, że ujawnienie danych dotyczących interwencji Policji może powodować naruszenie prawa do prywatności.

W skardze na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie L. Z. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej, zobowiązanie Komendanta do wykonania czynności związanych z prawidłowym wykonaniem wniosku, o udostępnienie informacji publicznej zgodnie z ustawą o dostępie do informacji publicznej.

Zaskarżonym decyzjom zarzuciła naruszenie:

– art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji poprzez nieudostępnienie informacji publicznej w postaci wskazanej we wniosku o udostępnienie informacji publicznej,

– art. 10 ust. 2 w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez nieudostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem,

– art. 107 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez brak powołania właściwej podstawy prawnej i faktycznej decyzji administracyjnej,

– art. 7 i 77 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez nieprzeprowadzanie dowodów mających istotne znaczenie dla postępowania, tj. ustalenia czego faktycznie dotyczy treść jej wniosku.

W uzasadnieniu skargi L. Z. wskazała, iż organ niesłusznie powiązał żądane informacje z danymi osobowymi, bowiem informacje te nie odnoszą się do osoby, ale do miejsca lub czynności określonych przedmiotowo, podejmowanych przez interweniujących funkcjonariuszy Policji.

Zdaniem skarżącej żądane przez nią informacje nie mieszczą się w pojęciu "danych osobowych", bowiem nie stanowią informacji o "konkretnym człowieku" pozwalającej na jego zindywidualizowanie.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe argumenty faktyczne i prawne. Na rozprawie w dniu 27 stycznia 2014 r. Sąd dopuścił do udziału w sprawie [...] w W., która wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądem administracyjnym (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) w związku z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej i stosują środki określone w ustawie. W myśl przepisu art. 134 § 1 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – dalej P.p.s.a. – Sąd rozpatrując skargę, rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Granice sprawy wyznacza zakres zaskarżonego rozstrzygnięcia. Z akt sprawy wynika, iż Komendant Główny Policji odmówił skarżącej udzielenia dostępu do informacji publicznej w zakresie miejsca popełnienia wskazanych we wniosku czynów zabronionych.

Zgodnie z art. 61 Konstytucji RP, obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (ust. 1). Prawo d uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3). Tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy, a w odniesieniu do Sejmu i Senatu ich regulaminy (ust. 4).

Rozwinięciem ustanowionego w art. 6! Konstytucji RP prawa jest ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), dalej u.d.i.p., regulująca zasady i tryb dostępu do informacji mających walor informacji publicznych, która wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu oraz kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione.

Przepis art. 4 ust. 1 u.d.i.p. określa katalog podmiotów zobligowanych do udostępniania informacji publicznej stanowiąc, że są nimi: władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. W świetle powyższej regulacji nie ulega wątpliwości, że Komendant Główny Policji mieści się w zakresie podmiotowym stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej, a zatem jest podmiotem zobowiązanym na gruncie tej ustawy do udzielenia będącej w jego posiadaniu informacji mającej walor informacji publicznej.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej, stanowiąc generalną zasadę udostępniania informacji publicznej, przewiduje jednocześnie różne sposoby jej udostępniania, wymienione w art. 7 ust. 1 u.d.i.p. Jednym z nich jest udostępnianie informacji publicznej na wniosek (art. 10 u.d.i.p.). Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Skarżąca złożyła bowiem wniosek o udostępnienie informacji publicznej, precyzując dokładnie zakres żądanej informacji. Ustawa o dostępie do informacji publicznej przewiduje dwie formy reakcji organu na wniosek strony o udostępnienie takiej informacji. Z jednej strony jest to udzielenie żądanych informacji, które należy traktować jako czynność materialno-techniczną, z drugiej zaś, w przypadku odmowy ich udostępnienia, jest to decyzja administracyjna. O zakwalifikowaniu określonej informacji do kategorii informacji podlegającej udostępnieniu w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej decyduje kryterium rzeczowe, tj. treść i charakter informacji.

Informacje jakich domaga się skarżąca stanowią bez wątpienia informację publiczną. W świetle ugruntowanego już orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego informację publiczną stanowi każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują, bądź gospodarują mieniem państwowym lub majątkiem Skarbu Państwa, w zakresie swych kompetencji. Informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim bądź w jakikolwiek sposób go dotyczących. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzonych, jak użyte się przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części go dotyczą), nawet, gdy nie pochodzą wprost od niego (zob.: M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia: 30.10.2002 r., sygn. akt II SA 1956/02 – publ. M. Prawn. 2002/23/1059, z dnia 25.03.2002 r., sygn. akt II SA 4059/02 – publ. M. Prawn. 2003/10/436 oraz z dnia 12.12.2006 r., sygn. akt I OSK 123/06 – Lex nr 291357).

W rozpoznawanej sprawie został spełniony zakres podmiotowy i przedmiotowy stosowania ustawy. Co do tej kwestii strony nie pozostają w sporze. Sporna jest natomiast kwestia zasadności odmowy udostępnienia części żądanych informacji publicznych w zakresie miejsca popełnienia wskazanych we wniosku czynów zabronionych.

Rozpoznając zgłoszony w sprawie wniosek, organ odmawiając skarżącej udostępnienia informacji publicznej w zakresie miejsca popełnienia wskazanych we wniosku czynów zabronionych, powołał się na art. 5 u.d.i.p. ograniczający dostęp do informacji publicznej.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 u.d.i.p., przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi. W myśl zaś art. 5 ust. 1 u.d.i.p., prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Zgodnie z art. 5 ust. 2 u.d.i.p.: "Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa." Z akt sprawy nie wynika, by :miał w niej zastosowanie przepis zdania drugiego art. 5 ust. 2 bądź ust. 3 lub ust. 4 artykułu 5 tejże ustawy.

Przenosząc dalsze rozważania dotyczące możliwości udostępnienia żądanej informacji publicznej na grunt ustawy o dostępie do informacji publicznej, należy mieć na względzie ustanowione w jej art. 5 ograniczenia, na które trafnie zwraca uwagę organ odwoławczy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, w tym w szczególności na wskazane w ust. 2 zdanie pierwsze owego przepisu ograniczenie prawa do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej.

Odmawiając udostępnienia żądanej informacji organ odwoławczy powołał się w zaskarżonej decyzji na przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.), dalej u.o.d.o. Zgodnie z art. 6 ust. 1 tej ustawy, w rozumieniu ustawy za dane osobowe uważa się wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej. Osobą możliwą do zidentyfikowania jest osoba, której tożsamość można określić bezpośrednio lub pośrednio, w szczególności przez powołanie się na numer identyfikacyjny albo jeden lub kilka specyficznych czynników określających jej cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne (ust. 2). Ustawa ta w art. 1 ust. 1 ustanawia jako zasadę prawo każdego do ochrony dotyczących go danych osobowych.

Kategorię dóbr osobistych, wymienionych w Konstytucji RP i przepisach rangi ustawy przykładowo (np. art. 23 Kodeksu cywilnego), których katalog nie jest ustawowo zamknięty ani definiowany, stanowią wartości niematerialne, ujmowane w piśmiennictwie i orzecznictwie (por. np. Tomasz Sokołowski w Komentarzu do art. 23 kod. cyw. – praca zbiorowa pod red., Andrzeja Kidyby, Lex 2009, notki 4,10,14, czy Paweł Księżak w Komentarzu do art. 23 kc, praca zbiorowa notki 6,7,13 i powołane tam orzecznictwo Lex 2009) jako stany ze sfery psychicznej, duchowej człowieka, choćby odnoszące się do materialnych stanów rzeczy (jak np. nietykalność cielesna, mir domowy, tajemnica korespondencji) lub do informacji o człowieku, w tym indywidualizujących osobę (np. nazwisko, pseudonim, wizerunek, stan cywilny) powszechnie w społeczeństwie akceptowane i podlegające ochronie prawnej.

Kategoria dóbr osobistych jest zatem znacznie szersza, niż zamknięty katalog danych osobowych objęty zbiorami danych przewidzianymi w ustawie o ewidencji ludności i dowodach osobistych.

Nadto dane osobowe zawarte w zbiorach, materializują pewne stany rzeczy, które mogą, ale nie muszą wchodzić w sferę dobra osobistego. Trudno bowiem przyjąć, by dane osobowe, np. w postaci informacji dotyczących obowiązku wojskowego, stopnia wojskowego (art. 44a ust. 2 pkt 7), płci, wzrostu i koloru oczu (art. 37 ust. 1 pkt 5), rodzaj, seria czy numer dokumentu tożsamości (art. 31b ust. 3 pkt 9), stanowiły same w sobie dobro osobiste jako wartość niematerialną ze świata uczuć, choćby mogły służyć identyfikacji człowieka.

Podkreśla się także w piśmiennictwie (por. Paweł Księżak jw. notka 59), że wymienienie nazwiska i imienia jako dobra powszechnego objętego publiczną zgodą na posługiwanie się nim w życiu społecznym, czyli znaku umożliwiającego identyfikację człowieka, samo w sobie nie jest bezprawne o ile nie łączy się z tym naruszenie innego dobra osobistego, np. czci, prawa do prywatności, godności osobistej.

Odmawiając udostępnienia żądanej informacji, organ odwoławczy powołał się na konieczną ochronę danych osobowych, bowiem – w ocenie organu – podanie szczegółowych danych dotyczących tej kategorii przestępstw mogłoby spowodować identyfikację sprawcy lub ofiary przestępstwa, co naruszałoby przepisy o ochronie danych osobowych, jak również wkraczałoby w sferę prywatności tych osób. Zdaniem organu, w niektórych przypadkach wskazanie miejsca popełnienia czynu zabronionego będzie oznaczało wskazanie miejsca zamieszkania ofiary, jak i sprawcy czynu. Do takich przestępstw można zaliczyć między innymi przestępstwa związane z przemocą domową czy też przestępstwa przeciwko seksualności, kradzieży z włamaniem, itp. Powyższe, zdaniem organu, oznaczałoby zbyt daleką ingerencję osób trzecich w prawo do prywatności szczególnie ofiar przestępstw, jak również naruszałoby ich godności i dobra osobiste. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie tych twierdzeń organu nie można podzielić. Przede wszystkim stwierdzić należy, iż postępowanie nie zostało przez organ przeprowadzone prawidłowo. Ma rację skarżąca, iż organ nie dokonał prawidłowej analizy jej wniosku w zakresie przedmiotu żądania. Jak bowiem wynika ze złożonego wniosku, skarżąca nie żądała udostępnienia dokładnego adresu podjęcia interwencji a jedynie podania nazwy ulicy i numeru adresowego, wskazując jednocześnie, iż gdyby podanie pełnych danych było niemożliwe, wnosiła o podanie nazwy ulicy, na jakiej doszło do zdarzenia oraz jej numeru bez ostatniej cyfry oraz ewentualnych liter a w przypadku numerów łamanych, prosiła o pominięcie drugiego członu i zastosowanie powyższej zasady tylko do pierwszego członu, deklarując gotowość poniesienia kosztów związanych z przygotowaniem takiej informacji.

Do tak sformułowanego żądania organ w ogóle się nie odniósł, kwestii tych, pomimo iż wskazywała na nie skarżąca we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, również nie wyjaśnił, wydając decyzję z dnia [...] września 2013 r.

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 6 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie danych osobowych dane osobowe, to wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej. Osobą możliwą do zidentyfikowania jest osoba, której tożsamość można określić bezpośrednio lub pośrednio, w szczególności przez powołanie się na numer identyfikacyjny albo jeden lub kilka specyficznych czynników w określających jego cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne. Dane osobowe odnoszą się zatem do osoby a nie miejsca lub czynności określonych przedmiotowo, podejmowanych przez interweniujących funkcjonariuszy Policji. Nadto należy również wskazać, na co powołuje się skarżąca zarówno we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, jak i w skardze, iż zostały jej udostępnione przedmiotowe dane dotyczące IV kwartału 2012 r., a zatem niezrozumiała jest przyczyna odmowy udostępnienia tych danych za okres od [...] stycznia 2013 r. do [...] czerwca 2013 r. Te kwestie również przez organ nie zostały w zaskarżonej decyzji wyjaśnione.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał skargę za zasadną i na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c P.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.

O wykonalności wyroku orzeczono na podstawie art. 152 P.p.s.a.