Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 30 września 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora Sędziowie sędzia WSA Adam Matuszak sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 września 2014 roku sprawy ze skargi M. K. na bezczynność Prezydenta w udzieleniu informacji publicznej 1/ zobowiązuje Prezydenta do rozpoznania wniosku M. K. z dnia w zakresie udostępnienia informacji publicznej dotyczącej imion i nazwisk osób zawierających umowy cywilnoprawne w 2014 roku, w terminie 14 dni od zwrotu organowi akt administracyjnych; 2/ stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3/ nie wymierza Prezydentowi grzywny; 4/ zasądza od Prezydenta na rzecz skarżącego M. K. kwotę 100 złotych (słownie: sto) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego;

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że wnioskiem z dnia 11 kwietnia 2014r. M. K. zwrócił się o udostępnienie mu informacji publicznej w przedmiocie: zestawienia umów cywilnoprawnych zawartych w roku 2014 w formie arkusza kalkulacyjnego zawierającego co najmniej dane w zakresie numeru umowy, nazwy kontrahenta, wartości umowy i opisu czego dotyczy umowa; ewentualnie kopii treści (skan) umów cywilnoprawnych zawartych w roku 2014 z zachowaniem imion i nazwisk lub nazw przedsiębiorców z zasłonięciem adresów zamieszkania osób fizycznych, numerów PESEL itp.

Następnie pismem z dnia 30 maja 2014r. M. K. wezwał Prezydenta A do usunięcia naruszenia prawa, polegającego na nieudostępnieniu mu informacji publicznej lub wydaniu decyzji odmawiającej dostępu w zakresie udzielenia pismem z dnia 9 maja br. niepełnej informacji na temat zawartych umów przez Wydział Geodezji i Gospodarowania Nieruchomościami tut. urzędu. Strona wskazał, że organ udostępnił jej żądane dane, jednak w przypadku rejestru (GGN lista umów) dane w nim zawarte zostały częściowo zanonimizowane bez podania podstawy prawnej i co również istotne bez zastosowania normy art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Według strony wątpliwości budzi również zanonimizowanie danych osobowych tylko niektórych osób wskazanych w rejestrze oznaczonym tytułem GGN. Organ nie wskazał jakie są powody podjęcia czynności utajniania danych osobowych w stosunku do grupy wybranych osób.

W odpowiedzi na wezwanie organ poinformował stronę, że udzielił jej wszystkich wnioskowanych informacji, a utajnił jedynie dane osobowe osób nie prowadzących działalności gospodarczej, co jest zgodne z obowiązującymi przepisami.

Pismem z dnia 12 czerwca 2014r. M. K. wywiódł skargę na bezczynność Prezydenta A poprzez nieudostępnienie informacji publicznej zgodnie z jego wnioskiem. Strona skarżąca wniosła o zobowiązanie organu do dokonania czynności w zakresie udostępnienia informacji publicznych zgodnie z jej wnioskiem z dnia 11 kwietnia 2014r., wskazując na naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP i art. 1 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej. W uzasadnieniu skarżący stanął na stanowisku, że niepodjęcie przez podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej stosownych czynności, tj. nieudostępnienie informacji, ani nie wydanie decyzji o odmowie jej udzielenia w terminie wskazanym w art. 13 ustawy o dostępie do informacji publicznej, oznacza, że pozostaje on w bezczynności.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, wskazując, że w niniejszej sprawie udostępnił skarżącemu żądane umowy w sposób i formie zgodnej z obowiązującymi przepisami, anonimizując część z nich w oparciu o dyspozycję art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:

Na gruncie przedmiotowej sprawy skarżący wystąpił do organu o udostępnienie informacji publicznej w zakresie zestawienia umów cywilnoprawnych zawartych w roku 2014 w formie arkusza kalkulacyjnego zawierającego co najmniej dane w zakresie numeru umowy, nazwy kontrahenta, wartości umowy i opisu czego dotyczy umowa; ewentualnie kopii treści (skan) umów cywilnoprawnych zawartych w roku 2014 z zachowaniem imion i nazwisk lub nazw przedsiębiorców z zasłonięciem adresów zamieszkania osób fizycznych, numerów PESEL itp.

Pojęcie informacji publicznej określone jest w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014r., poz. 782), u.d.i.p., zgodnie z którym informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Ze względu na to, że sformułowania te nie są zbyt jasne, należy przy ich wykładni kierować się treścią art. 61 Konstytucji RP, przewidującego prawo obywateli do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej i podmiotów wykonujących zadania publiczne.

Prawo dostępu do informacji publicznej ma charakter powszechny, bowiem jest przyznane każdemu. Nie wymaga się od osoby wykonującej to prawo wykazania interesu prawnego lub faktycznego.

Rozważając przedmiotowy aspekt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa, o ile odnosi się do faktów (por. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 3 września 2007 r., sygn. akt IV SAB/Gl 28/07, publ.: www.orzecznia.nsa.gov.pl).

Udostępnianie zaś informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki i nie później niż w terminie 14 dni (art. 13 ust. 1), za wyjątkiem sytuacji przewidzianych w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 oraz następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku art. 14 ust. 1). Jeśli jednak informacja publiczna, której domaga się zainteresowany podmiot, została upubliczniona w formach zgodnych z ustawą, organ, do którego skierowano odpowiedni wniosek, winien jedynie odesłać wnioskodawcę do publikatora. Jeżeli zaś informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia, wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się (art. 14 ust. 2).

Ponadto trzeba mieć na uwadze, że zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji. Na ograniczenia w zakresie udzielenia informacji publicznej wskazuje art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Stosownie do tej regulacji prawnej organ może ograniczyć dostęp do żądanych informacji publicznych np. ze względu na prywatność osoby fizycznej lub z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych.

W sytuacji zaś gdy wnioskodawca żąda udzielenia informacji, które nie są informacjami publicznymi, lub takich informacji publicznych, w stosunku do których tryb dostępu odbywa się na odrębnych zasadach, organ nie ma obowiązku wydawania decyzji o odmowie udzielenia informacji, lecz zawiadamia jedynie wnoszącego, że żądane dane nie mieszczą się w pojęciu objętym przedmiotową ustawą (por. wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z 20 czerwca 2002r., II SA/Lu 507/02).

Na gruncie niniejszej sprawy organ udzielił stronie wnioskowanych przez nią informacji, jednak w przypadku niektórych umów dane osobowe w nich zawarte zostały zanonimizowane. Organ wyjaśnił w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, że utajnił dane osobowe osób nie prowadzących działalności gospodarczej. Zaznaczyć trzeba, że z wniosku skarżącego wynika, iż zwracał się on o udostępnienie informacji publicznej w przedmiocie: zestawienia umów cywilnoprawnych zawartych w roku 2014 w formie arkusza kalkulacyjnego zawierającego m.in. nazwy kontrahenta,; ewentualnie kopii treści (skan) umów cywilnoprawnych zawartych w roku 2014 z zachowaniem imion i nazwisk lub nazw przedsiębiorców z zasłonięciem adresów zamieszkania osób fizycznych, numerów PESEL itp. Strona skarżąca zaznaczyła zatem we wniosku wyraźnie, udostępnienia jakich danych oczekuje, wskazując m.in. na dane osobowe kontrahentów rzeczonych umów cywilnoprawnych.

Wniosek o udostępnienie informacji publicznej podlega rozpatrzeniu w drodze czynności materialno-technicznej, w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. lub decyzji administracyjnej (art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a. i art. 16 u.d.i.p.). Oczywistym zatem jest, że w przypadku niepodjęcia przez adresata wniosku takich prawnych form działania, strona może zwalczać stan bezczynności w drodze skargi na bezczynność organu w trybie art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. Strona ma prawo kwestionowania bezczynności organu zawsze, gdy uznaje, że żądane przez nią informacje są informacjami publicznymi i powinny być jej udzielone w trybie wnioskowym na podstawie przepisów u.d.i.p. W przypadku takiej skargi sąd dokonuje kwalifikacji żądanych informacji i w zależności od ich charakteru podejmuje stosowne rozstrzygnięcie. Stwierdzając lub nie stwierdzając bezczynność organu w zakresie informacji publicznej ocenia wówczas prawidłowość dokonania przez organ kwalifikacji wniosków, zapewniając stronie niezbędną ochronę sądową w zakresie dostępu do informacji publicznej.

W ocenie Sądu niewątpliwie informacje, o które zwrócił się skarżący na gruncie niniejszej sprawy stanowią informację publiczną, gdyż odnoszą się one do sfery działania władz publicznych w postaci zawieranych umów cywilnoprawnych przez organ administracji publicznej czyli Prezydenta A, czego jak się wydaje organ ten nie kwestionuje.

Wobec tego organ miał obowiązek takiej informacji udzielić bądź wydać decyzję o odmowie udostępnienia żądanej informacji publicznej, jeżeli uznał, że wnioskowana informacja publiczna nie może zostać udostępniona ze względu na dobra prawnie chronione. Nie ulega bowiem wątpliwości, że przepis art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej ogranicza prawo do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej, lecz wówczas należy wydać decyzję administracyjną. Takiego rozstrzygnięcia jednak zobowiązany podmiot nie podjął i jednocześnie nie udzielił stronie wnioskowanych przez nią informacji w postaci wskazanych przez nią danych osobowych.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że Prezydent A pozostaje w bezczynności i z tego względu, na podstawie art. 149 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku zobowiązując Prezydenta A do rozpoznania wniosku M. K. z dnia 11 kwietnia 2014r. w zakresie udostępnienia informacji publicznej dotyczącej imion i nazwisk osób zawierających umowy cywilnoprawne w 2014r., w terminie 14 dni od zwrotu organowi akt administracyjnych.

Jednocześnie w punkcie 2 sentencji Sąd stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, bowiem wynikała z przekonania organu, że rozpoznał on wniosek skarżącego.

Wskazane okoliczności uzasadniały też rozstrzygnięcie zawarte w pkt 3 sentencji wyroku. Zgodnie bowiem z art. 149 § 2 P.p.s.a., Sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6. Przepis ten nie obliguje sądu do wymierzenia grzywny, lecz daje mu takie uprawnienie, w razie stwierdzenia, że bezczynność miała charakter rażącego naruszenia prawa. To jednak w ocenie Sądu nie nastąpiło na gruncie niniejszej sprawy.

O kosztach postępowania sądowego orzeczono w pkt 4 na podstawie art. 200 ustawy p.p.s.a.