Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maria Czapska - Górnikiewicz (spr.) Sędziowie NSA Paweł Miładowski del. WSA Ewa Kręcichwost - Durchowska Protokolant Paweł Konicki po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2012r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej "Fundacji [...]" w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 marca 2011 r. sygn. akt VII SA/Wa 2394/10 w sprawie ze skargi "Fundacji [...]" w W. na decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii z siedzibą w Siedlcach z dnia [...] marca 2009 r. znak: [...] w przedmiocie zakazu prowadzenia schroniska dla zwierząt i skreślenia z rejestru podmiotów nadzorowanych oddala skargę kasacyjną.

II OSK 1408 / 11

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 marca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę "Fundacji [...]" w W. na decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii z siedzibą w Siedlcach z dnia [...] marca 2009 r. w przedmiocie zakazu prowadzenia schroniska dla zwierząt i skreślenia z rejestru podmiotów nadzorowanych.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż decyzją z dnia [...] marca 2008 r. Powiatowy Lekarz Weterynarii w Warszawie w związku z ustaleniami dokonanymi podczas kontroli w schronisku w dniu 8 lutego 2008 r., nakazał "Fundacji [...]" (zwanej dalej skarżącą Fundacją), usunięcie w terminie trzech miesięcy stwierdzonych uchybień. Następnie, w oparciu o ustalenia dokonane w wyniku kontroli przeprowadzonej w dniu 23 czerwca 2008 r. organ ten decyzją z dnia [...] sierpnia 2008 r. zakazał stronie prowadzenia działalności nadzorowanej schroniska dla zwierząt oraz skreślił ją z rejestru podmiotów prowadzących działalność nadzorowaną. Powyższe rozstrzygnięcie zostało uchylone w całości przez organ odwoławczy decyzją z dnia [...] października 2008 r., a sprawa została przekazana do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

W dniu 24 listopada 2008 r. Powiatowy Lekarz Weterynarii w Warszawie przeprowadził kolejną kontrolę, podczas której stwierdził, iż schronisko zlokalizowane jest w bliskiej zabudowie domów mieszkalnych, teren schroniska jest nieutwardzony, brak jest wyodrębnionych pomieszczeń do: wykonywania zabiegów leczniczych i chirurgicznych, izolowania zwierząt chorych lub podejrzanych o chorobę, przechowywania produktów leczniczych weterynaryjnych i wyrobów medycznych, przechowywania karmy, celów socjalnych, wydawania zwierząt ze schroniska. Ponadto, stwierdzono brak pieca do spalania zwłok zwierząt lub chłodni do czasowego przetrzymywania tych zwłok.

W związku ze stwierdzonymi uchybieniami, które świadczyły o niewykonaniu przez stronę nakazów określonych decyzją z dnia [...] marca 2008 r., Powiatowy Lekarz Weterynarii w Warszawie decyzją z dnia [...] grudnia 2008 r. na podstawie art. 104 K.p.a. w związku z art. 3 ust. 1, art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. nr 213, poz. 1342 ze zm.) oraz § 1, § 2 ust. 1 pkt 1, 2, 4, 5, 7, 8 ust. 2 pkt 2, § 3 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 23 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowych wymagań weterynaryjnych dla prowadzenia schronisk dla zwierząt (Dz. U. nr 158, poz. 1657) zakazał "Fundacji [...]" prowadzenia działalności nadzorowanej schroniska dla zwierząt oraz skreślił stronę z rejestru podmiotów prowadzących działalność nadzorowaną.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła skarżąca Fundacja.

W dniu 17 marca 2009 r. przeprowadzono kolejną kontrolę, podczas której stwierdzono nieprawidłowości polegające na: niezlokalizowaniu schroniska w miejscu oddalonym, co najmniej o 150 m od siedzib ludzkich i obiektów użyteczności publicznej, braku utwardzenia terenu schroniska, braku wykonania w 19 boksach podłóg z materiałów łatwych do mycia i dezynfekcji, braku wyodrębnionego pomieszczenia do: wykonywania zabiegów leczniczych i chirurgicznych, izolowania zwierząt chorych lub podejrzanych o chorobę, utrzymywania samic z oseskami i młodych oddzielonych od matek, przechowywania produktów leczniczych weterynaryjnych i wyrobów medycznych, wydawania zwierząt ze schroniska. Ponadto stwierdzono, że schronisko nie jest wyposażone w piec do spalania zwłok zwierząt lub w chłodnię do ich czasowego przetrzymywania, wykaz zwierząt przebywających w schronisku prowadzony przez podmiot nie zawiera danych dotyczących kwarantanny, a szczepienia psów przeciwko wściekliźnie są wykonywane rzadziej niż co 12 miesięcy.

Decyzją z dnia [...] marca 2009 r. Mazowiecki Wojewódzki Lekarz Weterynarii na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a. uchylił zaskarżoną decyzję w całości i zakazał Fundacji "[...]" prowadzenia działalności nadzorowanej, jaką jest prowadzenie schroniska dla zwierząt zlokalizowanego przy ul. [...] w W. oraz skreślił podmiot o numerze identyfikacyjnym [...] z rejestru podmiotów nadzorowanych prowadzonego przez Powiatowego Lekarza Weterynarii w Warszawie.

W uzasadnieniu swej decyzji organ odwoławczy podał, że podczas kontroli schroniska przeprowadzonych w dniach 24 września 2007 r., 8 lutego 2008 r., 23 czerwca 2008 r., 24 listopada 2008 r. zostały stwierdzone liczne nieprawidłowości, a kontrola z dnia 17 marca 2009 r. potwierdziła, iż schronisko nie spełnia wymagań weterynaryjnych określonych w ww. rozporządzeniu. Strona nie zastosowała się do wszystkich nakazów określonych w decyzji z dnia [...] marca 2008 r. Jednocześnie organ odwoławczy ocenił zaskarżone rozstrzygnięcie jako nieprecyzyjne, w związku z nieokreśleniem lokalizacji miejsca prowadzonej działalności nadzorowanej oraz weterynaryjnego numeru identyfikacyjnego strony.

Skargę na powyższą decyzję wniosła "Fundacja [...]", zarzucając jej naruszenie art. 107 § 1 i § 3 K.p.a., art. 8 K.p.a., art. 7 i art. 77 § 1 K.p.a. w zw. z art. 84 § 1 K.p.a. oraz art. 9 K.p.a., a także art. 5 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 w zw. z art. 9 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 i art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt.

Zdaniem skarżącej organ nieprawidłowo uznał, że nie zastosowała się ona do nakazu określonego w decyzji z dnia [...] marca 2008 r., gdyż nie minął termin wyznaczony do usunięcia uchybień. Nadto zarzucono decyzji sprzeczność poczynionych ustaleń z zebranym materiałem dowodowym, prowadzącym do przyjęcia, że schronisko nie spełnia stosownych wymagań.

W odpowiedzi na skargę Mazowiecki Wojewódzki Lekarz Weterynarii wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 3 listopada 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt VII SA/Wa 944/09 oddalił powyższą skargę, podzielając stanowisko organu odwoławczego.

Na skutek skargi kasacyjnej "Fundacji [...]" od powyższego wyroku, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 23 listopada 2010 r. sygn. akt II OSK 220/10 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, uznając, że Sąd ten nie dopełnił obowiązku skompletowania akt administracyjnych sprawy. Brakowało w nich szeregu istotnych dokumentów, przede wszystkim protokołów z kontroli schroniska przeprowadzonych w dniach: 24 września 2007 r., 8 lutego 2008 r., 23 czerwca 2008 r., 24 listopada 2008 r., a w szczególności decyzji Powiatowego Lekarza Weterynarii w Warszawie z dnia [...] marca 2008 r. Pomimo tego, Sąd pierwszej instancji formułował ocenę prawną w odniesieniu do prawidłowości przeprowadzenia kontroli wykonania nakazów płynących z tej decyzji, co stanowiło podstawową przesłankę warunkującą wydanie zaskarżonej decyzji.

Rozpoznając ponownie skargę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał na podstawy prawne zaskarżonej decyzji (art. 3 ust. 1, art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt oraz § 1, § 2 ust. 1 pkt 1, 2, 4, 5, 7, 8 ust. 2 pkt 2, § 3 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 23 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowych wymagań weterynaryjnych dla prowadzenia schronisk dla zwierząt oraz art. 4 ust. 1 i art. 9 ust. 1 ww. ustawy). Następnie Sąd zaznaczył, iż organ odwoławczy przekazał przy piśmie z dnia 2 marca 2011 r. dokumenty, których brak dostrzegł Naczelny Sąd Administracyjny.

W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż podczas kontroli schroniska przeprowadzonych w dniach: 24 września 2007 r., 8 lutego 2008 r., 23 czerwca 2008 r., 24 listopada 2008 r. zostały stwierdzone liczne nieprawidłowości, a kontrola z dnia 17 marca 2009 r. potwierdziła, że schronisko nie spełnia wymagań weterynaryjnych określonych w ww. rozporządzeniu. Strona nie zastosowała się do wszystkich nakazów, wskazanych w decyzji Powiatowego Lekarza Weterynarii w Warszawie z dnia [...] marca 2008 r., które dotyczyły zlokalizowania schroniska w miejscu oddalonym, co najmniej 150 m od siedzib ludzkich, utwardzenia terenu schroniska, wyodrębnienia pomieszczenia przeznaczonego do: wykonywania zabiegów leczniczych i chirurgicznych, izolowania zwierząt chorych lub podejrzanych o chorobę, przechowywania produktów leczniczych i chirurgicznych, celów socjalnych, wydawania zwierząt oraz wyposażenia schroniska w chłodnię przeznaczoną do czasowego przechowywania zwłok zwierząt, wykonania z materiałów łatwych do mycia i dezynfekcji: ścian, podłóg, drzwi i pomieszczeń w boksach dla zwierząt. Także kontrola przeprowadzona w dniu 17 marca 2009 r. wykazała dodatkowe uchybienia, polegające na braku w schronisku wyodrębnionego pomieszczenia do utrzymywania samic z oseskami oraz młodych oddzielonych od matek, braku danych dotyczących kwarantanny w prowadzonym wykazie zwierząt przebywających w schronisku, a także na wykonywaniu szczepień psów przeciwko wściekliźnie rzadziej niż 12 miesięcy od dnia ostatniego szczepienia.

Zdaniem Sądu, organ odwoławczy prawidłowo ocenił rozstrzygnięcie organu I instancji jako nieprecyzyjne z uwagi na brak określenia lokalizacji miejsca prowadzonej działalności nadzorowanej oraz weterynaryjnego numeru identyfikacyjnego strony.

Odnosząc się do zarzutów skargi, Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż organ nie był zobowiązany do wyznaczenia stronie dodatkowego terminu do usunięcia nieprawidłowości określonych w decyzji z dnia [...] marca 2008 r. Ponieważ strona otrzymała decyzję w dniu jej wydania, to wyznaczony w niej termin 3 miesięcy upłynął w dniu 13 czerwca 2008 r. Kontrola została natomiast przeprowadzona w dniu 23 czerwca 2008 r., a więc po upływie terminu wskazanego w decyzji. Ponadto, ustalenia kontroli z dnia 17 marca 2009 r. wykazały liczne uchybienia, które nie zostały usunięte.

Za niezasadny uznał także Sąd argument strony skarżącej, iż lokalizacja schroniska jest zgodna z przepisami prawa, gdyż znajduje się ono w odległości mniejszej niż 150 m od siedzib ludzkich z uwagi na wzniesienie lokali mieszkalnych w chwili, gdy schronisko już funkcjonowało. Sąd nie zgodził się ze stanowiskiem skarżącej, iż wymóg lokalizacji schroniska w odległości co najmniej 150 m od siedzib ludzkich dotyczy sytuacji, w której takie schronisko dopiero powstaje, bowiem wymóg określony w § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 23 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowych wymagań weterynaryjnych dla prowadzenia schronisk dla zwierząt dotyczy wszystkich podmiotów prowadzących działalność nadzorowaną w przedmiotowym zakresie, a więc zarówno już funkcjonujących, jak i nowopowstałych.

Sąd zaznaczył też, iż stosownie do art. 5 ust. 9 ww. ustawy, wydając decyzję o wpisaniu schroniska dla zwierząt do rejestru podmiotów nadzorowanych, powiatowy lekarz weterynarii nie przesądza o spełnieniu wymagań weterynaryjnych.

Ze wskazanych wyżej względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.- zwanej dalej P.p.s.a.) oddalił skargę.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła "Fundacja [...]" w W. zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

- w ramach podstawy kasacyjnej, o której mowa w art. 174 pkt 1 P.p.s.a.:

1. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych przez niewłaściwe zastosowanie, gdyż Sąd pierwszej instancji dokonał dowolnej oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, która to ocena nie przystaje do stanu sprawy i zebranego materiału dowodowego, a nadto Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie dokonał oceny niepełnej, tj. z pominięciem wyjaśnień skarżącej zawartych w skardze oraz w zastrzeżeniach do protokołu w odniesieniu do utwardzenia terenu, posiadania wyodrębnionych pomieszczeń do wykonywania zabiegów leczniczych i chirurgicznych, czy też pieca do spalania zwłok oraz chłodni do czasowego przechowywania zwłok,

2. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt przez niewłaściwe zastosowanie, tj. uznanie, iż skarżąca nie zastosowała się do nakazu określonego w decyzji nr [...] wydanej w dniu [...] marca 2008 r. w sytuacji, gdy organ administracji nie dotrzymał wyznaczonego terminu i skarżąca była pozbawiona możliwości usunięcia uchybień w wyznaczonym przez organ decyzją z dnia [...] marca 2008 r. - trzymiesięcznym terminie;

3. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt przez niewłaściwe zastosowanie, tj. uznanie, iż skarżąca nie zastosowała się do nakazu określonego w decyzji nr [...] wydanej w dniu [...] marca 2008 r. w sytuacji, gdy do dnia kontroli sprawdzającej z dnia 23 czerwca 2008 r. nie minął jeszcze wyznaczony przez organ 3 miesięczny okres, który winien być liczony od dnia uprawomocnienia się decyzji, tj. 27 marca 2008 r., nie zaś od dnia [...] marca 2008 r.

- w ramach podstawy kasacyjnej, o której mowa w art. 174 pkt 2 P.p.s.a.:

1. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 141 § 4 P.p.s.a poprzez zaakceptowanie przez Sąd pierwszej instancji ustaleń zawartych w decyzji organu administracyjnego II instancji, tj. stwierdzenia że schronisko skarżącej nie spełnia wymogów wynikających z ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt oraz rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 23 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowych wymagań weterynaryjnych dla prowadzenia schronisk dla zwierząt przede wszystkim w odniesieniu do utwardzenia terenu, posiadania wyodrębnionych pomieszczeń do wykonywania zabiegów leczniczych i chirurgicznych, pieca do spalania zwłok oraz chłodni do czasowego przechowywania zwłok; termin do usunięcia spostrzeżonych uchybień był zachowany, a kolejna kontrola schroniska nie była przedwczesna; wydanie zaskarżonej decyzji z dnia [...] marca 2009 r. było prawidłowe w sytuacji, gdy w obrocie prawnym istniała decyzja nr [...] z dnia [...] sierpnia 2007r.;

2. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 141 § 4 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c w zw. z art. 151 P.p.s.a. poprzez ich niezastosowanie i oddalenie przez Sąd pierwszej instancji skargi pomimo, iż zaskarżona decyzja organu administracyjnego II instancji naruszała wskazane powyżej przepisy prawa materialnego, jak również przepisy postępowania, tj.

3. art. 107 § 1 i § 3 K.p.a. poprzez zaniechanie powołania podstawy prawnej zaskarżonej decyzji oraz jej uzasadnienia faktycznego i prawnego, wskazania dowodów, na których organ się oparł wydając zaskarżoną decyzję oraz przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej,

4. art. 8 K.p.a. poprzez przeprowadzenie postępowania, wydanie oraz uzasadnienie zaskarżonej decyzji w sposób sprzeczny z zasadą pogłębiania zaufania, poprzez wpisanie skarżącej do rejestru podmiotów prowadzących działalność nadzorowaną, a następnie jej skreślenie,

5. art. 7 K.p.a. i art. 77 § 1 K.p.a. w związku z art. 84 § 1 K.p.a. poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego w toku prowadzonego postępowania na okoliczność właściwego stanu utwardzenia powierzchni schroniska, w sytuacji gdy brak jest definicji pojęcia utwardzonego terenu,

6. art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. poprzez wydanie zaskarżonej decyzji w sytuacji, gdy w obrocie prawnym istniała decyzja nr [...] z dnia [...] sierpnia 2007r., która mogłaby być usunięta co najwyżej w trybie 156 § 1 pkt 2 K.p.a. z uwagi na jej wydanie z rażącym naruszeniem prawa, sprzeczność poczynionych ustaleń z zebranym materiałem dowodowym, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez przyjęcie, iż schronisko prowadzone przez skarżącą nie spełnia wymagań np. w odniesieniu do utwardzenia terenu, posiadania wyodrębnionych pomieszczeń do wykonywania zabiegów leczniczych i chirurgicznych, pieca do spalania zwłok oraz chłodni do czasowego przechowywania zwłok,

7. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 141 § 4 w związku z art. 153 P.p.s.a. przez przedstawienie oceny prawnej schematycznej, bez wskazania konkretnej wykładni, którą zastosowano oraz nie odniesienia się do każdego z zarzutów skargi.

Wskazując na powyższe zarzuty skargi kasacyjnej, skarżąca Fundacja wniosła o jej uwzględnienie, uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpatrzenia, a także o zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz skarżącej kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżąca Fundacja odnośnie zgłoszonych w skardze zarzutów i zastrzeżeń do protokołu stwierdziła, że zwierzęta przebywające w schronisku pozostają pod opieką klinik weterynaryjnych i nie są leczone na jego terenie. Na terenie schroniska nie zdarzają się również zgony zwierząt, które mają miejsce wyłącznie w klinikach. Brak jest, zatem potrzeby posiadania pieca do spalania zwłok. Dodatkowo Sąd nie wyjaśnił szczegółowo przyczyn, dla których uznał stanowisko skarżącej w przedmiocie lokalizacji schroniska w odległości, co najmniej 150 m od siedzib ludzkich za nieprawidłowe, chociaż pogląd ten nie przystaje w żaden sposób do intencji ustawodawcy oraz zasady praw nabytych. Nadto organ I instancji najpierw wydał decyzję o wpisaniu skarżącej do rejestru podmiotów prowadzących działalność nadzorowaną, a następnie wydał zaskarżoną decyzję o jej skreśleniu, przy czym wydając decyzję z dnia [...] sierpnia 2007 r. posiadał wszystkie informacje w zakresie warunków, w jakich będzie funkcjonować schronisko. Sąd nie odniósł się również do zgłaszanej konieczności przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego oraz naruszenia wskazanych zasad postępowania administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna pozbawiona jest usprawiedliwionych podstaw.

Oceniając w granicach określonych art. 183 § 1 P.p.s.a. wniesioną skargę kasacyjną, za nie zasługujący na uwzględnienie, a nadto błędnie skonstruowany należało uznać zarzut naruszenia prawa materialnego art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawa o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.). Zauważyć trzeba, a na co również wielokrotnie zwracał uwagę Naczelny Sąd Administracyjny, że przepis ten, stwierdzający, że zadaniem sądu administracyjnego jest sprawowanie kontroli zaskarżonych aktów i czynności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jest regulacją o charakterze ustrojowym. Przepis ten mógłby być, naruszony przez Sąd pierwszej instancji wtedy, gdyby pomimo swojej właściwości i spełnienia wszystkich wymogów formalnych nie rozpoznał skargi w ogóle, bądź rozpoznał ją z uwzględnieniem innych kryteriów niż kryterium legalności, a więc w sytuacji, jakiej zaistnienia w przedmiotowej sprawie strona skarżąca nie zarzucała. Przepis ten, co prawda może również stanowić podstawę kasacyjną w aspekcie prób podważania prawidłowości przeprowadzonej kontroli sądowoadministracyjnej, jednakże wymaga to wyraźnego jego powiązania z konkretnymi przepisami ustawy procesowej (por. przykładowo wyroki Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 12 lutego 2009 r. sygn. akt II OSK 172/08 LEX nr 562847; z dnia 12 marca 2009 r. sygn. akt II FSK 1659/07 LEX nr 497758; z dnia 7 października 2010 r. sygn. akt II GSK 780/10 LEX nr 746149; z dnia 11 stycznia 2012 r. sygn. akt II GSK 1406/10 LEX nr 1107591). Powyższe warunki nie zostały spełnione w analizowanym zarzucie, co czyniło niemożliwym w ogóle odniesienie się do niego.

Za chybiony uznać też trzeba zarzut naruszenia skarżonym wyrokiem art. 141 § 4 P.p.s.a. Przepis ten odnoszący się do elementów formalnych, jakie winno zawierać prawidłowo sporządzone uzasadnienie wyroku Sądu pierwszej instancji, wymienia co prawda jako jeden z nich zwięzłe przedstawienia stanu sprawy, jednakże może on stanowić samodzielną podstawę kasacyjną jedynie, gdy uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia (por. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 lutego 2010 r. sygn. akt II FPS 8/09, ONSAiWSA z 2010 r., nr 3, poz. 39). Taka sytuacja nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie, czego zresztą nie stwierdzał nawet sam autor kasacji, polemizując w treści analizowanego zarzutu z ustaleniami stanu faktycznego dokonanymi przez organy i zaakceptowanymi przez Sąd pierwszej instancji.

Bezskuteczny pozostawał również zarzut naruszenia art. 141 § 4 w związku z art. 153 P.p.s.a. Zauważyć trzeba, iż przedstawiając ten zarzut skarżąca Fundacja, pomimo nawiązania do normy art. 153, nie odniosła się w żaden sposób do oceny prawnej, czy też wskazań, co do dalszego postępowania wyrażonych w zapadłym na uprzednim etapie postępowania prawomocnym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Argumentacja zarzutu ograniczała się do uznania przedstawionej przez Sąd pierwszej instancji oceny prawnej zaskarżonego rozstrzygnięcia za "schematyczną", "bez wskazania konkretnej wykładni, którą zastosowano oraz nie odniesienia się do każdego z zarzutów skargi". Również jednak i w tym wypadku, skarżący nie wskazał ani na żadne konkretne normy prawne, które odnosił do kwestionowanej wykładni, ani nie przytoczył tych zarzutów skargi, które w jego ocenie Sąd pierwszej instancji pominął, z wykazaniem, iż naruszenie to miało istotny wpływ na wynik sprawy. Ponieważ Naczelny Sąd Administracyjny z uwagi na sformalizowany charakter konstrukcyjny skargi kasacyjnej nie ma uprawnień do samodzielnego konkretyzowania intencji autora kasacji, zarzut ten również nie podlegał rozpoznaniu.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów postępowania, stwierdzić należy, iż wbrew twierdzeniom autora kasacji, zaskarżona decyzja zawierała zarówno wskazanie podstawy prawnej, uzasadnienie faktyczne, jak i prawne oraz wskazano w niej dowody, na których oparł się organ, ustalając stan faktyczny sprawy, tj. protokoły kontroli. Z tych też przyczyn nie sposób dopatrzeć się wadliwości w ocenie Sądu pierwszej instancji, a więc naruszenia art. 141 § 4, art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w związku z art. 151 P.p.s.a. w związku z art. 107 § 1 i 3 K.p.a.

Nie można również podzielić zarzutu dotyczącego naruszenia zasad ogólnych w przeprowadzonym postępowaniu administracyjnym. Jak trafnie tłumaczył Sąd pierwszej instancji, fakt wydania decyzji o wpisaniu podmiotu do rejestru podmiotów nadzorowanych nie przesądza jeszcze o spełnieniu wymagań weterynaryjnych przez to schronisko. Nie sposób również dostrzec w działaniach organów administracyjnych takich czynności, które godziłyby w istotę zasad prowadzenia postępowania, co z kolei wykluczało zarzut naruszenia art. 141 § 4, art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w związku z art. 151 P.p.s.a. w związku z art. 8 K.p.a.

Bezzasadne pozostawały także twierdzenia skarżącej Fundacji o konieczności powołania biegłego na okoliczność ustalenia "definicji pojęcia utwardzonego terenu". Obowiązek utwardzenia terenu schroniska nałożony decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] marca 2008 r., należał do stanu faktycznego sprawy, ocenianego przez organ sprawdzający wykonanie powyższego obowiązku. Żądanie powołania biegłego sprowadzałoby się, zatem do zastąpienia uprawnionych do działania organów administracyjnych przez podmiot zewnętrzny, co jest niedopuszczalne w postępowaniu administracyjnym. Wykluczało to z kolei zasadność zarzutu naruszenia art. 141 § 4, art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w związku z art. 151 P.p.s.a. w związku z art. 7, art. 77 w związku z art. 84 § 1 K.p.a.

Nie można było również podzielić zarzutu naruszenia art. 141 § 4, art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w związku z art. 151 P.p.s.a. w związku z art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. z uwagi na jego hipotetyczny charakter. Wskazywanie na ogólnikową możliwość usunięcia z obrotu prawnego ostatecznej, innej niż kontrolowana w sprawie decyzji ("mogłaby być usunięta, co najwyżej w trybie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.") przez działający z własnej inicjatywy organ pozostawało bez znaczenia dla okoliczności niniejszej sprawy.

Ponadto nie mogły zostać uwzględnione zarzuty naruszenia prawa materialnego art. 8 ust. 1 i art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt. Pierwsza podstawa nie dotyczyła w ogóle przedmiotu niniejszej sprawy, ale decyzji nakładającej obowiązek usunięcia stwierdzonych uchybień, a więc normy, której Sąd pierwszej instancji nie mógł uchybić. Druga natomiast stanowiła konsekwencję niewykonania w terminie obowiązków nałożonych decyzją z dnia [...] marca 2008 r., co bezspornie ustalono w okolicznościach niniejszej sprawy. Nawiązując natomiast do argumentacji kasacji, wskazać należało, iż w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] marca 2009 r. stwierdzono, że "zasadnym jest nakazanie stronie usunięcia stwierdzonych uchybień w terminie trzech miesięcy od daty doręczenia decyzji". Oznacza to, iż organ określił w decyzji tej moment rozpoczęcia biegu terminu do wykonania nałożonych czynności zaś fakt, iż decyzja ta stała się ostateczna z chwilą upływu terminu do wniesienia odwołania pozostawał bez znaczenia dla obliczania momentu jego upływu. Skarżąca Fundacja, bowiem błędnie utożsamiła wykonalność decyzji wynikającą z uzyskania przez nią przymiotu ostateczności i ukształtowania w tym momencie stosunku administracyjnoprawnego poprzez nałożenie stosownego obowiązku, z wyraźnie określonym zdarzeniem, z którym należy wiązać rozpoczęcie biegu terminu do jego wykonania. Z tych też przyczyn wobec nie wykonania nałożonych decyzją z dnia [...] marca 2008 r. obowiązków, w określonym w niej terminie, a co stwierdzono w protokole kontroli z dnia 23 czerwca 2008 r., uzasadnionym było wydanie decyzji na podstawie art. 9 ust. 1 ww. ustawy. Niezależnie od powyższego stwierdzić trzeba, iż ustalenia te zostały również potwierdzone w protokole kontroli przeprowadzonej w dniu 24 listopada 2008 r., a także przez organ odwoławczy w dniu 17 marca 2009 r., a więc znacznie później niż w trzymiesięcznym terminie wskazanym w decyzji z dnia [...] marca 2008 r., co wielokrotnie powtarzano na wcześniejszych etapach postępowania.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, wobec braku usprawiedliwionych podstaw wniesionej w sprawie kasacji, Naczelny Sąd Administracyjny nie stwierdzając wystąpienia przesłanek z art. 183 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), na podstawie art. 184 tej ustawy orzekł o oddaleniu wniesionej skargi kasacyjnej.