Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rajewska Sędziowie NSA Małgorzata Borowiec Witold Falczyński (spr.) Protokolant Aleksandra Żurawicka po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2006 r. sygn. akt II SA/Wa 1585/06 w sprawie ze skargi R. Z. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2006 r. (sygn. akt II SA/Wa 1585/06) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę R. Z. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie wypowiedzenia skarżącemu stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej.

Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach:

Decyzją z dnia [...] Nr [...] Dyrektor Departamentu Kadr i Szkolnictwa Wojskowego Ministerstwa Obrony Narodowej, na podstawie art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 1997 r. Nr 10, poz. 55 ze zm.), wypowiedział R. Z. stosunek służbowy zawodowej służby wojskowej. Przyczyną wypowiedzenia było przeformowanie Wojskowej Komendy Uzupełnień w B., gdzie ww. pełnił służbę związane ze zmniejszeniem jej stanu etatowego. Nastąpiło ono na podstawie rozkazu Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego nr [...] z dnia [...].

Następnie w dniu [...] R. Z. wystąpił z wnioskiem o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji wypowiadającej stosunek służbowy. Po rozpoznaniu wniosku, Minister Obrony Narodowej decyzją z dnia [...] nr [...] odmówił stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji z dnia [...]. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że zwolniony żołnierz nie kwestionował zasadności wypowiedzenia, a nadto wystąpił z wnioskiem o skrócenie okresu wypowiedzenia, z którego to tytułu otrzymał stosowne odszkodowanie. Zdaniem organu zarzut podjęcia decyzji o wypowiedzeniu stosunku zawodowej służby wojskowej przed przeformatowaniem WKU w B. jest chybiony, gdy uwzględni się, że obowiązująca wówczas ustawa o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych przewidywała 9-cio miesięczny okres wypowiedzenia.

Po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy R. Z. od powyższej decyzji, Minister Obrony Narodowej decyzją z dnia [...] nr [...] utrzymał w mocy decyzję poprzedzającą. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, iż nie zachodzą okoliczności pozwalające na zmianę decyzji wydanej w pierwszej instancji, gdyż decyzja ta zgodna jest z prawem.

R. Z. wniósł skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zarzucając jej naruszenie prawa, tj. art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 1997 r. Nr 10. poz. 55 ze zm.) i art. 107 § 3 k.p.a. Skarżący wskazał, iż zmniejszenie stanu etatowego w WKU w B. nastąpiło z dniem [...], a zatem organ wojskowy podjął decyzję o wypowiedzeniu przedwcześnie, bo przed tą datą, czym naruszył przywołany przepis ustawy o służbie wojskowej. Nadto skarżący wskazał, iż Minister Obrony Narodowej naruszył treść art. 107 § 3 k.p.a., gdyż decyzja o wypowiedzeniu stosunku służbowego nie określa dokładnie, czy podstawą dokonanego wypowiedzenia było zmniejszenie stanu etatowego jednostki wojskowej, czy też jej rozformowanie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalając skargę stwierdził, iż jako nietrafny należy uznać zarzut skarżącego naruszenia art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych. Z treści przywołanego przepisu wynika, że dokonanie wypowiedzenia stosunku służbowego przez właściwy organ wojskowy może nastąpić, jeżeli jednostka wojskowa, w której żołnierz pełnił służbę wojskową, podlega rozformowaniu lub zmniejszył się jej stan etatowy, a brak jest możliwości wyznaczenia go na inne stanowisko służbowe. W związku z tym, zdaniem Sądu pierwszej instancji, nie zasługuje na uwzględnienie zarzut, iż wypowiedzenia dokonano przedwcześnie, bo przed zmniejszeniem się stanu etatowego jednostki wojskowej, w której pełnił służbę skarżący. Jak wskazał Sąd wypowiedzenie stosunku służbowego było wynikiem zmian etatowych, określonych w rozkazie Szefa Sztabu Generalnego WP z dnia [...]. Istniał zatem związek przyczynowy między zmniejszeniem się stanu etatowego jednostki wojskowej, w której pełnił służbę skarżący, a wypowiedzeniem mu stosunku służbowego. Powołując się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2001 r. sygn. akt II SA 2673/00, Lex 77681 Sąd pierwszej instancji zaznaczył, iż wypowiedzenia stosunku służbowego można dokonać w trakcie likwidacji jednostki wojskowej lub zmniejszenia się jej stanu etatowego, a nie tylko po zakończeniu tych procesów. Podsumowując Sąd stwierdził, że decyzja nie jest dotknięta żadna z wad określonych w art. 156 § 1 k.p.a.

R. Z. reprezentowany przez adwokata złożył skargę kasacyjną od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2006 r., wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania ewentualnie o jego zmianę, poprzez uchylenie decyzji MON z dnia [...] oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Jako podstawę skargi kasacyjnej skarżący podniósł zarzut:

- naruszenia prawa materialnego, tj. przepisów art. art. 7, 24, 32 ust. 1 i 37 ust. 1 Konstytucji RP, art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz § 137 ust. 1 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 grudnia 1996 r. w sprawie służby wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 1997 r. Nr 7, poz. 38 ze zm.);

- naruszenia przepisów postępowania tj. art. 141 § 4 p.p.s.a.

Uzasadniając zarzut naruszenia przepisów Konstytucji RP skarżący podniósł, że zaskarżony wyrok narusza normę konstytucyjną nakazującą organom władzy działać na podstawie przepisów prawa i w jego granicach (art. 7 Konstytucji). Nadto zaskarżony wyrok nie uwzględnia konstytucyjnej ochrony pracy, a tym samym zawodowej służby wojskowej żołnierzy (art. 24 Konstytucji). Natomiast naruszenie art. 32 ust. 1 Konstytucji autor skargi upatruje w tym, że zaskarżony wyrok nie uwzględnia powszechnie wiadomej sytuacji, iż do niektórych żołnierzy zwolnionych z jednostek WKU w tożsamy sposób jak skarżący, decyzje o zwolnieniu unieważniono z powodu rażącego naruszenia przepisów prawa.

Odnośnie naruszenia art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, skarga kasacyjna wskazuje, iż treść przepisu nie pozwala na wypowiedzenie przez organ wojskowy żołnierzowi zawodowemu stosunku służbowego, dopóki istniało w strukturze etatowej stanowisko zajmowane przez danego żołnierza. Skoro rozkaz Szefa Sztabu Generalnego WP z dnia [...] przyjął, iż etat zajmowany przez skarżącego ulegał likwidacji z dniem [...], oznacza to, że organ wojskowy mógł wypowiedzieć stosunek służbowy dopiero po tej dacie, a decyzja wypowiadająca stosunek służbowy przed datą [...] rażąco narusza prawo.

Natomiast podnosząc zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a skarżący wskazał, że wyrok Sądu pierwszej instancji nie zawiera konkretnego uzasadnienia opartego o podstawę faktyczną i prawną. Sporządzone uzasadnienie wyroku pomija podstawowy, decydujący dla rozstrzygnięcia zapis rozkazu organizacyjnego Szefa Sztabu Generalnego WP z dnia [...] o dacie likwidacji stanowiska zajmowanego przez skarżącego w WKU B. tj. [...]. niezbędnego elementu warunku ustawowego "...zmniejszenia się stanu etatowego danej jednostki..." Pominięcie tego elementu wskazuje, że zaskarżony wyrok nie zawiera uzasadnienia rozstrzygnięcia w sprawie zgodnego z prawem.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, a tylko z urzędu bierze pod rozwagę nieważność postępowania. Ponieważ w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania sądowego, sprawa została rozpoznana w granicach skargi i Sąd uznał, że skarga ta nie ma usprawiedliwionych podstaw. Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym wyroku dokonał prawidłowej oceny decyzji ostatecznej i utrzymanej przez nią w mocy decyzji Ministra Obrony Narodowej z dnia [...].

Na wstępie wskazać należy, że przedmiotem sprawy nie było zbadanie zgodności z prawem decyzji administracyjnej wydanej w trybie zwykłym, którą na podstawie art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych wypowiedziano skarżącemu stosunek służbowy zawodowej służby wojskowej, lecz decyzji wydanej w trybie nadzwyczajnym, w którym organ nadzorczy badał jedynie, czy kwestionowana w tym postępowaniu decyzja jest dotknięta wadą wskazaną w art. 156 § 1 k.p.a. Zatem Sąd pierwszej instancji kontrolując legalność zaskarżonej decyzji stosował prawo materialne w kontekście przesłanek stwierdzenia nieważności. Zauważyć jednak należy, że skarga kasacyjna nie zawiera zarzutów dotyczących naruszenia przepisu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. zawierającego przesłankę rażącego naruszenia prawa, na którą we wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji powoływał się skarżący.

Istota sporu w przedmiotowej sprawie sprowadza się do wykładni treści przepisu art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, błędnie dokonanej - zdaniem skarżącego - wpierw przez organy wojskowe, a następnie przez Sąd pierwszej instancji. Jednakże wyjaśnić należy, że błędna wykładnia przepisu prawa nie stanowi rażącego naruszenia prawa (patrz: wyrok NSA z dnia 8 lipca 1999 r. II SA1387/98, lex nr 46253, wyrok NSA z dnia 2 lutego 2006 r. II OSK 489/05, lex nr 196694). A zatem zastosowanie przepisu będące skutkiem wadliwej wykładni nie jest rażącym naruszeniem prawa, uzasadniającym stwierdzenie nieważności decyzji.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego - Sąd pierwszej instancji prawidłowo uznał, iż dokonana przez organy wojskowe wykładnia i zastosowanie przepisu art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych są prawidłowe i poprawne pod względem jurydycznym, a zatem nie można mówić o rażącym naruszeniu tego przepisu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Bezsporne w sprawie jest, że zmniejszenie stanu etatowego jednostki, w której skarżący pełnił służbę nastąpiło na mocy rozkazu Szefa Sztabu Generalnego WP z dnia [...] w sprawie zmian organizacyjno-etatowych w wojskowych komendach uzupełnień. W rozkazie tym termin zmniejszenia etatowego jednostki określono na dzień [...]. Obowiązująca wówczas ustawa o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych przewidywała 9-cio miesięczny okres wypowiedzenia (art. 79 ust. 4 omawianej ustawy), którego termin rozpoczynał bieg od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano wypowiedzenia (art. 79 ust. 5 ustawy). W przedmiotowej sprawie decyzję o wypowiedzeniu stosunku służbowego doręczono skarżącemu w dniu [...], zatem termin wypowiedzenia biegł od [...], a więc upływ 9-cio miesięcznego terminu pokrywał się z datą faktycznego zakończenia określonego w tym rozkazie procesu zmniejszania stanu etatowego jednostki wojskowej, w której pełnił on służbę. Okoliczność, że na wniosek skarżącego skrócono mu okres wypowiedzenia i za okres ten wypłacono należne odszkodowanie nie stanowi, że dokonanie wypowiedzenia było przedwczesne i nastąpiło z rażącym naruszeniem prawa tj. art. 78 ust. 2 pkt 2 omawianej ustawy. O rażącym naruszeniu prawa nie stanowi również okoliczność, że Szef Sztabu Generalnego WP określił datę likwidacji stanowiska zajmowanego przez skarżącego w WKU B. - jako jednostki wojskowej - na dzień [...], a skarżącemu doręczono wypowiedzenie stosunku służbowego już w dniu [...]. Słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji powołując się na wyrok NSA z dnia 26 lipca 2001 r., iż wypowiedzenia stosunku służbowego można dokonać w trakcie likwidacji jednostki wojskowej lub zmniejszania się jej stanu etatowego, a nie tylko po zakończeniu tych procesów.

Wbrew wykładni językowej prezentowanej przez skarżącego, za takim rozumieniem tego sformułowania przemawia także ratio legis omawianego przepisu. Trudno bowiem wymagać od racjonalnego ustawodawcy, aby nakazywał wypowiedzenie stosunku służbowego już po zlikwidowaniu etatów w jednostce wojskowej, co przy spełnieniu drugiej przesłanki z tego przepisu, a mianowicie braku możliwości wyznaczenia na inne stanowisko służbowe, oznaczałoby konieczność pozostawienia żołnierza w stosunku służbowym przez cały okres 9 miesięcznego okresu wypowiedzenia i wypłaty uposażenia za ten okres bez możliwości realizacji przez tego żołnierza obowiązków służbowych, gdyż nie istniałoby stanowisko na którym wykonywałby pracę. Innymi słowy żołnierz taki jedynie formalnie pozostawałby w stosunku służbowym. Stąd też nie można podzielić zarzutów skargi, iż między przeformowaniem jednostki wojskowej, w której skarżący pełnił służbę, a wypowiedzeniem mu stosunku służbowego nie zachodził związek przyczynowo - skutkowy, czy też nie została zachowana ciągłość czasowa, skoro z upływem okresu wypowiedzenia skarżącemu stosunku służbowego, co miało nastąpić [...], jednostka wojskowa, w której pełnił on służbę została rzeczywiście przekształcona w nową strukturę organizacyjną, w wyniku czego zmniejszył się jej stan etatowy, a zajmowane przez skarżącego stanowisko służbowe uległo likwidacji.

Zaznaczenia wymaga fakt, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego pojawiły się rozbieżności na tle wykładni art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych. W wyroku z dnia 15 października 2007 r. I OSK 1986/06, podobnie jak w wyrokach dnia 23 września 2004 r. I OSK 397/04 i z dnia 5 stycznia 2006 r. I OSK 587/05 Naczelny Sąd Administracyjny stanął na stanowisku, że użycie w drugim członie omawianego przepisu czasu przeszłego i czasownika dokonanego ("zmniejszył się") oznacza, że w dacie wypowiedzenia stan ten musi już zaistnieć, a zatem jednostka wojskowa winna mieć w tym czasie zmniejszony stan etatowy, co przy braku możliwości wyznaczenia na inne stanowisko służbowe uniemożliwia trwanie stosunku służbowego. Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w niniejszej sprawie poglądu wyrażonego w tych wyrokach nie podziela.

Przychyla się natomiast do poglądu wyrażonego w dotychczasowym orzecznictwie sądowym, w świetle którego żołnierzowi zawodowemu można wypowiedzieć stosunek służbowy na podstawie art. 78 ust. 2 pkt 2 omawianej ustawy również w trakcie zmniejszania stanu etatowego jednostki wojskowej, a nie tylko po zakończeniu tego procesu (por. wyrok NSA z dnia 26 lipca 2001 r. II SA 2673/00, lex nr 77681, wyrok NSA z dnia 10 września 2001 r. II SA1530/01, lex nr 140906, wyrok NSA z 11 maja 2007 r. I OSK 1061/06, wyrok NSA z 20 czerwca 2007 r. I OSK 1242/06, wyrok NSA z dnia 20 listopada 2007 r. I OSK 443/07, wyrok NSA z dnia 13 lutego 2008 r. I OSK 365/07.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjąć należy, iż wejście w życie rozkazu Szefa Sztabu Generalnego WP z dnia [...] w sprawie zmian organizacyjno-etatowych w wojskowych komendach uzupełnień oznaczało przystąpienie do jego wykonania, w tym także do podejmowania decyzji o wypowiadaniu żołnierzom zawodowym stosunków służbowych. Celem tego rozkazu było bowiem osiągnięcie w zakreślonym terminie, tj. do dnia [...] stanu założonego przez ten rozkaz. Natomiast analiza art. 78 ust. 2 pkt 2 ustawy prowadzi do wniosku, że między zmniejszeniem stanu etatowego jednostki wojskowej, a wypowiedzeniem żołnierzowi stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej musi istnieć jedynie związek przyczynowy, o czym wspomniano powyżej. W tym kontekście bezzasadne są twierdzenia skarżącego, że powyższy przepis należy rozumieć w ten sposób, iż wypowiedzenie może być dokonane najwcześniej w dniu wskazanym w rozkazie organizacyjnym jako dzień likwidacji stanowiska służbowego.

Konkludując, Sąd pierwszej instancji zasadnie wywiódł i wskazał, iż wypowiedzenie stosunku służbowego skarżącemu, jako żołnierzowi zawodowemu mogło być dokonane wcześniej, niż w dniu wskazanym w rozkazie Szefa Sztabu Generalnego WP z dnia [...] jako dzień zmniejszenia stanu etatowego jednostki wojskowej.

Odnosząc się natomiast do zarzutu "bezwzględnego i rażącego" naruszenia przez Sąd pierwszej instancji § 137 ust. 1 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 grudnia 1996 r. w sprawie służby wojskowej żołnierzy zawodowych, stwierdzić należy, iż zarzut ten nie jest związany z istotą omawianego rozstrzygnięcia administracyjnoprawnego, a następnie sądowoadministracyjnego. Przepis ten bowiem nie był zarówno przez organ administracji jak i Sąd pierwszej instancji w sprawie stosowany. W myśl art. 174 pkt 1 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na zarzucie naruszenia prawa materialnego zastosowanego przez Sąd. Zatem wskazanie w skardze kasacyjnej przepisu prawa materialnego, który nie był w sprawie zastosowany, czyni zarzut jego naruszenia nieskutecznym.

Odnosząc się do obszernych zarzutów naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów Konstytucji RP należy wskazać, iż jako bezpodstawne nie zasługiwały one na uwzględnienie. Art. 7 Konstytucji stanowiący, że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa, zawiera normę zakazującą domniemywania kompetencji takiego organu i tym samym nakazuje, by wszelkie działania organu władzy publicznej były oparte na wyraźnie określonej normie kompetencyjnej. W związku z powyższym zarzut naruszenia tego przepisu skierowany pod adresem Sądu byłby uzasadniony wówczas, gdyby Sąd nie był uprawniony do orzekania w tej sprawie. Jednakże kwestia interpretacji przepisu art. 78 ust. 2 pkt 2 omawianej ustawy nie ma nic wspólnego z treścią tego przepisu. Natomiast konstytucyjna zasada równości wobec prawa (art. 32 ust. 1 Konstytucji) nie może pozostawać w sprzeczności z zasadą praworządności (art. 7 Konstytucji). Korzystniejsze, ale niezgodne z prawem orzeczenie wydane w stosunku do innej osoby, znajdującej się w takiej samej sytuacji faktycznej i prawnej, nie rodzi dla skarżącego prawa do potraktowania go w ten sam sposób. Rozbieżność orzecznictwa jest zjawiskiem niepożądanym, ale nieuniknionym. Przedmiotem kontroli kasacyjnej w tej sprawie jest wyłącznie zaskarżony wyrok. Istnienie natomiast jednostkowych decyzji w przedmiocie wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej, odmiennie traktujących innych żołnierzy przy identycznym stanie faktycznym, nie uzasadnia zarzutu nierównego traktowania obywateli. Sąd nie bada zasadności decyzji dotyczącej innego żołnierza i nie może oceniać, czy decyzja ta jest prawidłowa. Z tych względów zarzut naruszenia zasady równości obywateli wobec prawa wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP nie jest uzasadniony.

Bezpodstawny jest również zarzut naruszenia art. 24 Konstytucji RP, który stanowi, że praca znajduje się pod ochroną Rzeczypospolitej Polskiej i Państwo sprawuje nadzór nad warunkami wykonywania pracy. Analiza przywołanej treści przepisu prowadzi do wniosku, że zawiera on deklaracje obejmujące ochroną warunki, zakres i treść świadczenia pracy. Ochrona pracy ze strony państwa to m.in. zapewnienie obywatelom prawa wyboru miejsca pracy, gwarancja ustawowego ustalania minimalnej wysokości wynagrodzenia za pracę, prowadzenia polityki zmierzającej do pełnego, produktywnego zatrudnienia, organizowanie robót publicznych, prac interwencyjnych, nadzór nad bezpieczeństwem i higienicznymi warunkami pracy, ustalanie maksymalnych norm czasu pracy, itp., a nie - jak to wywodzi autor skargi - zakaz wypowiadania stosunku służbowego żołnierzom zawodowym w razie ziszczenia się ustawowych przesłanek rozwiązania tego stosunku. Z tego względu brak jest podstaw prawnych do uznania, że przewidziana omawianym przepisem możliwość zwolnienia żołnierza narusza art. 24 Konstytucji.

Chybiony jest również zarzut naruszenia art. 37 ust. 1 Konstytucji, w myśl którego kto znajduje się pod władzą Rzeczypospolitej Polskiej, korzysta z wolności i praw zapewnionych w Konstytucji. Przepis ten ma charakter generalny, a zawarta w nim regulacja znajduje szczegółowy wyraz w dalszych regulacjach odnoszących się do konkretnych praw i wolności. Autor skargi kasacyjnej naruszenie tego przepisu upatruje w niekorzystnym dla skarżącego wyroku Sądu. Jednakże tak postawiony zarzut w zestawieniu z treścią art. 37 ust. 1 Konstytucji nie mógł być uwzględniony.

Zdaniem Sądu drugiej instancji zaskarżony wyrok znajduje uzasadnienie w przepisach ustawowych, które nie naruszają postanowień Konstytucji. Sąd pierwszej instancji nie nadał tym przepisom znaczenia, które byłoby niezgodne z postanowieniami Konstytucji. Zaskarżony wyrok nie ingeruje w prawo skarżącego do pracy, nie podważa też zaufania do pewności stanowionego prawa oraz organów władzy publicznej. Organy wojskowe rozwiązując stosunek służbowy działały w granicach i na podstawie obowiązującego prawa.

Skarżący nie wywiódł również skutecznie zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. podnosząc wadliwość uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia przez brak uzasadnienia opartego o podstawę faktyczną i prawną do zastosowania art. 78 ust. 2 pkt 2 omawianej ustawy. Przywołany zarzut, że w uzasadnieniu Sądu pierwszej instancji brak jest dostatecznego uzasadnienia rozstrzygnięcia jest zarzutem naruszenia przepisów postępowania, który może zostać uznany za uzasadniony tylko o tyle, o ile strona wykaże, że uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). W skardze kasacyjnej strona nie wykazała, że przesłanka ta została spełniona. Niezależnie od powyższego należy stwierdzić, że nieuzasadnione jest twierdzenie, że Sąd powołał się tylko na treść rozkazu Szefa Sztabu Generalnego WP z dnia [...] bez odniesienia się do treści przepisu ustawy warunkującego zastosowanie trybu wypowiedzenia stosunku służbowego żołnierzom zawodowym. Bezsporne jest, iż Sąd przytaczając wpierw treść przepisu, a następnie umiejscawiając go w istniejącym stanie faktycznym przedmiotowej sprawy dokonał jego jasnej i zrozumiałej wykładni odnoszącej się w szczególności do możliwości zastosowania tego przepisu celem wypowiedzenia stosunku służbowego przed dniem zmniejszenia się stanu etatowego jednostki wojskowej wskazanym w rozkazie organizacyjnym. Przywołany wywód Sądu słusznie uzasadnia twierdzenie, iż organy właściwie zastosowały przepis prawa, a decyzja nie jest dotknięta żadną z wad określonych w art. 156 § 1 k.p.a. co uzasadniało odmowę stwierdzenia jej nieważności.

Mając na uwadze podniesione wyżej względy na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.