Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Paluszyńska (spr.) Sędziowie WSA Maciej Busz WSA Józef Maleszewski Protokolant st. sekr. sąd. Laura Szukała po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 04 marca 2015 r. sprawy ze skargi R. S. na decyzję Prezesa Sądu Okręgowego w [...] z dnia [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. oddala skargę 2. przyznaje radcy prawnemu P. J. od Skarbu Państwa (Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu) wynagrodzenie w kwocie 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) podwyższone o kwotę 55,20 zł (pięćdziesiąt pięć złotych i 20/100) stanowiącą podatek od towarów i usług – łącznie 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych i 20/100) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej.

Dnia [...] lipca 2014 r. do Prezesa Sądu Rejonowego [...] wpłynął wniosek R. S. (dalej jako Wnioskodawca, Skarżący) o przesłanie wszystkich wyroków wraz z uzasadnieniami (o ile były sporządzone), po wcześniejszej anonimizacji, z lat 2010 - 2014 wydanych w sprawach rejestrowanych w tymże sądzie w repertorium "C" pod symbolem "045".

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] Prezes Sądu Rejonowego [...], działając na podstawie art. 104 i art. 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1980 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 z późn. zm., dalej jako kpa) oraz art. 3 ust. 1, art. 10 i art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 06 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r. poz. 782 dalej jako u.d.i.p.) odmówił udzielenia informacji określonej we wniosku. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że sprawy sądowe o symbolu "045" dotyczą spraw o ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa (art. 189 k.p.c). Spraw tego rodzaju w latach 2010 - 2014 toczyło się w sądzie około 296, z udziałem różnych podmiotów. Część spraw została już zdana do archiwum. Nie wszystkie dokumenty pochodzące z tych akt są przechowywane w formie elektronicznej. Żądane dane mają charakter informacji przetworzonej w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. Pomimo upływu terminu wskazanego w piśmie do Wnioskodawcy z dnia 01 sierpnia 2014 r., o wykazanie, że uzyskanie przedmiotowej informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego, Wnioskodawca nie wykazał tych okoliczności. Wnioskodawca nie wykazał nawet motywu, ściśle biorąc obojętnego prawnie, domagania się przedmiotowej informacji. Prezes Sądu Rejonowego ocenił, że nie zachodzi przesłanka warunkująca uzyskanie informacji, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.

Odwołanie od powyższej decyzji w ustawowym terminie wniósł Wnioskodawca, zaskarżając decyzję w całości i wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji. Zarzucił obrazę przepisów art. 61 ust.1-3 Konstytucji oraz art. 3 ust.1 pkt 1 i art.16 ust.1 u.d.i.p.

Decyzją z dnia [...] września 2014 r. znak sprawy [...] Prezes Sądu Apelacyjnego w [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Uzasadniając napisał, że organ I instancji wezwał Wnioskodawcę, aby wykazał, w zakreślonym terminie, że uzyskanie informacji publicznej w żądanym zakresie jest szczególnie istotne dla interesu publicznego, bowiem jej obszerność a także konieczność opracowania skutkują uznaniem tejże informacji za informację przetworzoną w rozumieniu art. 3, ust. 1 u.d.i.p., a to pod rygorem odmowy udzielenia informacji. W odpowiedzi Wnioskodawca podtrzymał złożony przez siebie wniosek, podkreślając że żądanie dotyczy informacji prostej a nie przetworzonej, wobec czego zbędne jest wykazywanie jej szczególnej istotności dla interesu publicznego. Prezes Sądu Okręgowego ocenił, że rozstrzygnięcie organu I instancji jest słuszne. Jakkolwiek informacje publiczne, których dotyczył wyżej wskazany wniosek należą ze swej istoty do kategorii informacji prostych, to jednak ich liczba, a także skala zaangażowania pracowników i nakładu środków niezbędnych do ich wytworzenia, czynią je informacją przetworzoną w rozumieniu przepisów u.d.i.p. Organ wyższego stopnia podkreślił, że pogląd ten znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 22 stycznia 2004 r. sygn. akt II SA/Ka 2633/03; wyrok NSA z dnia 9 sierpnia 2011 r. sygn. akt "I IOSK 977/110" [powinno być: I OSK 977/11 – uwaga sądu]; wyrok NSA z dnia 9 listopada 2011 r. sygn. akt I OSK 1365/11). Skoro Wnioskodawca we wskazanym terminie nie wykazał, że uzyskanie przedmiotowej informacji publicznej (przetworzonej) jest szczególnie istotne dla interesu publicznego, za uzasadnione należy uznać wydanie decyzji odmownej przez Prezesa Sądu Rejonowego.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu R. S. wniósł o uchylenie obu decyzji wydanych w sprawie. Zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy, poprzez:

1. obrazę art. 3 ust 1 pkt 1 u.d.i.p. wskutek przyjęcia - wbrew utrwalonej linii orzeczniczej sądów administracyjnych - że żądana informacja ma charakter informacji przetworzonej i uzależnienie udostępnienia żądanej informacji od wykazania przez Skarżącego istnienia istotnego interesu publicznego;

2. obrazę art. 61 ust 1-3 Konstytucji, art. 1 ust 1, art. 2 ust 1, art. 4 ust 1 pkt 1, art. 5 ust 1-2 art. 6 ust 1 pkt 4 i art. 10 ust 1 u.d.i.p. wskutek ograniczenia Skarżącemu dostępu do zanonimizowanych kserokopii wyroków z uzasadnieniami, określonych we wniosku - mimo braku konieczności ochrony wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych, oraz ochrony porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa.

Zarzucił także naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez:

1. obrazę art. 16 ust 1 u.d.i.p. w związku z art. 104 § 1 k.p.a. wskutek wydania decyzji administracyjnej o odmowie udzielenia informacji publicznej zamiast udostępnienia żądanej informacji w formie czynności matrerialno-technicznej,

2. obrazę art. 7 kpa wskutek nieuwzględnienia w zaskarżonej decyzji interesu obywatela.

W uzasadnieniu skargi napisał, że bezspornym jest, że wyroki sądów (wraz z uzasadnieniem), jako dokument urzędowy, podlegają, po anonimizacji, udostępnieniu na podstawie przepisów udip. Wedle od dawna już utrwalonego w orzecznictwie poglądu, anonimizacja, a następnie skopiowanie dokumentu urzędowego - nie stanowi przetworzenia informacji, o którym mowa w art 3 ust 1 pkt 1 udip. Samo bowiem zanonimizowanie wnioskowanych do udostępnienia orzeczeń nie stanowi przetworzenia informacji wynikającej z tych orzeczeń, a jedynie jej przekształcenie, dlatego stanowi ona informację prostą. Żądanie wyjawienia interesu publicznego, jakiemu miałoby służyć uzyskanie informacji publicznej, z mocy przepisu art 3 ust 1 pkt 1 udip dotyczy wyłącznie informacji przetworzonej. Przetworzenie informacji, o jakim mowa w powołanym przepisie polega na dokonaniu zmian w jego treści, a nie na odjęciu z dokumentu elementów nie związanych z jego treścią. Anonimizacja dokumentu, która polega na wykreśleniu z jego treści różnych elementów, nie jest przetworzeniem informacji (wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 22 marca 2012 .r sygn. akt II SA/Go 48/12). Sporządzenie kopii dokumentów również nie powinno być zaliczane do informacji przetworzonej, ponieważ ich sporządzenie nie prowadzi do powstania nowych informacji, składających się z cząstkowych informacji prostych. Dlatego też należy przyznać, że informacje wskazane we wniosku nie są informacjami przetworzonymi (wyrok WSA w Krakowie z dnia 7 listopada 2011 r. sygn. akt II SA /Kr 1354/11).

Skarżący podkreślił, że realizacja wniosku nie zmuszała organu do wykonania żadnych analiz, zestawień lub innych intelektualnych zabiegów dotyczących wnioskowanych dokumentów. To, że udostępnienie tych dokumentów musi poprzedzić pracochłonne – jak twierdzi organ, usuwanie danych osobowych i kopiowanie uzasadnień zadanych orzeczeń, nie może być uznane za przetworzenie informacji publicznej. Za informację prostą uznaje się bowiem taką informację, której zasadnicza treść nie ulega zmianie przed jej udostępnieniem. Omawiane działania stanowiłyby natomiast czynności techniczne, które w każdej sytuacji podejmuje organ celem wyselekcjonowania żądanego dokumentu lub dokumentów. Rozpatrując wniosek o udostępnienie informacji publicznej organ zawsze jest zobowiązany do ustalenia, czy posiada wnioskowaną informację, a następnie do jej wyszukania, celem udostępnienia wnioskodawcy w określony sposób. Jak trafnie wskazał w tym zakresie w analogicznej sprawie WSA w Łodzi, w uzasadnieniu wyroku z dnia 10 października 2013 r. sygn. akt II SA/Łd 684/13, udostępnienie żądanych informacji nie oznacza konieczności analizowania pozwów, wyroków i ich uzasadnień [...] skarżącego interesują w zasadzie wszystkie sprawy zarejestrowane pod danym symbolem. W związku z tym udostępnienie żądanej informacji wiązać się będzie jedynie z czynnościami czysto technicznymi, polegającymi na skopiowaniu i anonimizowaniu wyroków i uzasadnień w sprawach o określonym symbolu.

Skarżący podtrzymał argumentację wyrażoną w postępowaniu przed organami obu instancji, że różnica pomiędzy informacją prostą a przetworzoną jest jakościowa a nie ilościowa, zaś nawet znaczna ilość dokumentów nie może zmieniać kwalifikacji informacji publicznej na taką, której treść ulega zmianie. Żądane orzeczenia sądowe podlegają wewnętrznej kategoryzacji (nadany jest im na podstawie odrębnych przepisów numeryczny symbol), zaś ich proste zgromadzenie i zanonimizowanie nie może stanowić informacji publicznej przetworzonej.

W odpowiedzi na skargę Prezes Sądu Okręgowego wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując swą dotychczasową argumentację. Anonimizacja danych osobowych znajdujących się w treści orzeczeń - w szczególności uzasadnień - z pewnością wymaga zaangażowania tak znacznej liczby pracowników, że mogłoby to spowodować dezorganizację pracy sekretariatów sądowych. Pozwala to uznać, że wniosek dotyczył w istocie informacji przetworzonej, chociaż nie został w ten sposób opisany.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się bezzasadna.

Na wstępie wskazać należy, że kontrola sądu administracyjnego, zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014r. poz.1647) i art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm., dalej jako p.p.s.a.), sprowadza się do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Kontrola ta ogranicza się więc do zbadania, czy w toku rozpoznania sprawy organy administracji publicznej nie naruszyły prawa materialnego i procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy, czy zgodnie z art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. dokonano prawidłowego ustalenia stanu faktycznego, a dokonana ocena tych ustaleń znajduje oparcie w materiale dowodowym i uzasadnieniu decyzji sporządzonym zgodnie z art. 107 k.p.a., a więc w sposób przekonywujący. Ponadto, sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany powołaną podstawą prawną (art. 134 §1 p.p.s.a.).

Istota przedmiotowego postępowania dotyczy odmowy udzielenia informacji publicznej w postaci przesłania wszystkich wyroków wraz z uzasadnieniami, po wcześniejszej ich anonimizacji, z lat 2010 - 2014 wydanych w sądzie rejonowym określonym we wniosku, w sprawach rejestrowanych w repertorium "C" pod symbolem "045". W niniejszej sprawie istotne jest, czy żądana przez skarżącego informacja publiczna jest informacją publiczną przetworzoną w rozumieniu przepisów u.d.i.p., czy też informacją prostą.

Przechodząc do oceny powyższego zagadnienia, wskazać należy, że art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. stanowi, że poza zażądaniem dostarczenia informacji prostej, istnieje możliwość żądania dostarczenia informacji przetworzonej. W przepisach u.d.i.p. brak definicji pojęcia "informacji przetworzonej", w związku z czym prawidłowe rozumienie tego terminu wiąże się z oceną konkretnego stanu faktycznego w danej sprawie. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ugruntowany jest już pogląd, zgodnie z którym "informacją przetworzoną jest informacja publiczna opracowana przez podmiot zobowiązany przy użyciu dodatkowych sił i środków, na podstawie posiadanych przez niego danych, w związku z żądaniem wnioskodawcy i na podstawie kryteriów przez niego wskazanych, czyli innymi słowy informacja, która zostanie przygotowana "specjalnie" dla wnioskodawcy wedle wskazanych przez niego kryteriów. Będzie to zatem taka informacja, co do której podmiot zobowiązany do jej udzielania nie dysponuje taką "gotową" informacją na dzień złożenia wniosku, ale jej udostępnienie wymaga podjęcia dodatkowych czynności. Informacja przetworzona to taka informacja, której wytworzenie wymaga intelektualnego zaangażowania podmiotu zobowiązanego" (por. wyrok NSA z dnia 17 października 2006 r., sygn. akt I OSK 1347/05; wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2007 r., sygn. akt II SA/Wa 1048/07; wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13; dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń i Informacji o Sprawach na stronie internetowej Naczelnego Sądu Administracyjnego).

Skład orzekający w niniejszej sprawie podziela stanowisko wyrażone w uzasadnieniu wyroku WSA w Poznaniu z dnia 10 grudnia 2014 r. sygn. akt IV SA/Po 940/14, wydanego zresztą w sprawie ze skargi Skarżącego (w przywołanej sprawie Skarżący wnioskował o udostępnienie informacji publicznej w postaci przesłania wszystkich wyroków wraz z uzasadnieniami, po wcześniejszej ich anonimizacji, z lat 2010 - 2014 wydanych w sprawach rejestrowanych w określonym sądzie w repertorium "C" pod symbolem "057" i "058"), a zatem dotyczącej bliźniaczego stanu faktycznego i prawnego, że informacja, której domaga się Skarżący - nie istnieje u organu w żądanej treści i postaci. Natomiast organ posiada dokumenty, które stanowią jej źródło. Przetworzenie ich w celu uzyskania żądanej informacji wymaga przeprowadzenia ich analizy i wyboru właściwych dokumentów z określonego okresu. Wbrew twierdzeniom Skarżącego sądownictwo powszechne nie dysponuje zinformatyzowaną, wewnętrzną bazą danych (systemem informatycznym), która ułatwia odnalezienie żądanej informacji (dokumentów w postaci wyroków z uzasadnieniami). Taka baza istnieje i funkcjonuje jedynie w sądownictwie administracyjnym. W sądownictwie powszechnym natomiast systemem informatycznym objęte są jedynie repertoria umożliwiające relatywnie szybkie ustalenie ile spraw danej kategorii zostało załatwionych. Brak jest jednak systemu informatycznego stanowiącego bazę danych zawierającą w formie elektronicznej wszystkie wyroki oraz ich uzasadnienia z lat wskazanych przez Wnioskodawcę, a tym bardziej ich zanonimizowane wersje. Tym samym zrealizowanie wniosku skarżącego wymagało by nie tylko odnalezienia tych spraw, które są w systemie "Sędzia2" ale i fizycznego odnalezienia akt każdej z około 296 spraw, skopiowanie każdego z uzasadnień wyroku w formie elektronicznej lub za pomocą kserokopiarki po ich uprzednim zanonimizowaniu i dopiero później ich wysłanie Skarżącemu.

Zgodzić się więc należy z tezą organów obu instancji, że w niniejszym przypadku wyodrębnienie wnioskowanych informacji (w postaci około 296 wyroków, część z nich z uzasadnieniami) jest bardzo pracochłonne i zasadniczo zdezorganizuje bieżące prace właściwego wydziału cywilnego. W kontekście powyższego żądana informacja w istocie ma charakter przetworzony. Podzielić także należy pogląd, że zabieg anonimizacji dotyczyć ma znacznej ilości orzeczeń (pomijając nawet konieczność ich wcześniejszego wyselekcjonowania), co wymaga tak znacznego nakładu pracy, że właśnie z tego powodu czyni wnioskowaną informację przetworzoną. Choć nie wymaga to dużego nakładu intelektualnego, czy też tworzenia zupełnie nowych danych, wymaga tak znacznego wysiłku związanego z wykonaniem szeregu czaso – i pracochłonnych czynności technicznych, że uznać to należy za informację przetworzoną. Nie odbiera to oczywiście Skarżącemu prawa do dostępu do takiej informacji, jednak po wykazaniu szczególnej istotności dla interesu publicznego art. 14 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.) Prawidłowo zatem stwierdziły organy obu instancji, że czynności, jakie muszą podjąć, angażując do tego pracowników, zakres oraz charakter tych czynności spowoduje dezorganizację pracy orzeczniczej sądu. Ponadto, jak zasadnie przyjęto, informacja przetworzona podlega udostępnieniu tylko w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. Gdy zatem uwzględni się istotę informacji publicznej przetworzonej jako rezultatu określonego działania zmierzającego do jej przygotowania, to należy przyjąć, że przesłanka szczególnej istotności takiej informacji dla interesu publicznego stanowi podstawę dla podjęcia scharakteryzowanych wyżej działań przez podmiot zobowiązany do jej udzielenia. Proces przetworzenia informacji publicznej w celu jej udostępnienia musi znajdować uzasadnienie w przesłance szczególnej istotności dla interesu publicznego.

Ustawodawca, ograniczając w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. dostęp do informacji przetworzonej, czyni to w zgodzie z zasadą proporcjonalności - art. 31 ust. 3 Konstytucji, i nie można w tym przypadku mówić o łamaniu konstytucyjnych uprawnień obywatela, skoro przedkładając interes publiczny nad interes strony, prawodawca ma na względzie zapewnienie prawidłowego funkcjonowania organów Państwa i innych podmiotów zobowiązanych do udzielania informacji publicznej.

Pojęcie interesu publicznego jest pojęciem szerokim i nieostrym, nie ulega jednak wątpliwości, że obejmuje ono interes ogółu (określonej wspólnoty), a nie jedynie interesy indywidualne. W doktrynie przyjmuje się, że "jest w interesie indywidualnym" bądź "jest w interesie ogółu" oznacza, że wyprowadzona z danego stanu obiektywnego określona korzyść przypada jednostce względnie całemu społeczeństwu. O ile zatem interes indywidualny jest relacją pomiędzy jakimś stanem obiektywnym, a oceną tego stanu z punktu widzenia korzyści, jaką on przynosi lub może przynieść jednostce, to interes ogółu oznacza relację między jakimś stanem obiektywnym a oceną tego stanu z punktu widzenia korzyści, jaką on przynosi lub może przynieść ogółowi (zob. J. Lang, "Struktura prawna skargi w prawie administracyjnym", Wrocław 1972, s. 98-100).

Zasadniczo obowiązek realizowania interesu publicznego charakteryzuje kompetencje szeroko rozumianych organów państwa. Z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. wynika jednak, że kategoria "szczególnej istotności" dla interesu publicznego kształtuje prawo indywidualnego podmiotu stojącego na zewnątrz wobec podmiotu zobowiązanego do udzielania informacji publicznej. Należy w konsekwencji przyjąć, że zasadniczo prawo do uzyskania informacji publicznej przetworzonej ma jedynie taki wnioskodawca, który jest w stanie wykazać w chwili składania wniosku swoje indywidualne, realne i konkretne możliwości wykorzystania dla dobra ogółu informacji publicznej, której przygotowania się domaga, tj. uczynienia z niej użytku dla dobra ogółu w taki sposób, który nie jest dostępny dla każdego posiadacza informacji publicznej (por. wyrok NSA z dnia 10 stycznia 2014 r., sygn. akt I OSK 2111/13, publ. CBOSA).

Uzyskanie informacji przetworzonej jest możliwe po wykazaniu przez wnioskodawcę - wezwanego do wykazania powodów, dla których spełnienie jego żądania udzielenia informacji publicznej będzie szczególnie istotne dla interesu publicznego - szczególnej istotności dla interesu publicznego udostępnienia żądanej informacji (art. 14 ust. 2 w związku z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.). W związku z tym brak jest podstaw do udzielenia informacji publicznej przetworzonej podmiotowi, który nie zapewnia, że zostanie ona realnie wykorzystana w celu ochrony interesu publicznego lub usprawnienia funkcjonowania organów państwa (por. wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2011 r., sygn. akt I OSK 1737/11; wyrok NSA z dnia 5 marca 2013 r., sygn. akt I OSK 3097/12, CBOSA). Konieczność wykazania przez wnioskodawcę szczególnej istotności dla interesu publicznego żądanej informacji nie oznacza oczywiście zwolnienia podmiotu, do którego kierowany jest wniosek z obowiązku analizy powyższej ustawowej przesłanki na gruncie stanu faktycznego konkretnej sprawy. Chodzi jedynie o podkreślenie, że brak wskazania przez wnioskodawcę, w czym upatruje on szczególnej istotności dla interesu publicznego żądanej informacji publicznej, istotnie ogranicza możliwość poczynienia przez podmiot zobowiązany stosownych ustaleń i w konsekwencji uwzględnienia wniosku.

Zgodzić się zatem należy ze stanowiskiem, że w rozpatrywanym przypadku Skarżący nie wykazał istnienia przesłanki szczególnego znaczenia żądanej informacji dla interesu publicznego. Należy więc przyjąć, iż Skarżący nie zamierza wykorzystać wnioskowanej informacji publicznej zgodnie z wymaganym dla jej udostępnienia interesem publicznym, tj. w sposób mogący, na przykład, wpłynąć na usprawnienie funkcjonowania sądu wskazanego we wniosku. Brak zatem po stronie skarżącego interesu publicznego skutkował wydaniem zgodnej z prawem decyzji odmawiającej udostępnienia mu przetworzonej informacji publicznej.

Za niezasadny należy również uznać zarzut naruszenia art. 61 Konstytucji RP, który w ust. 3 wprowadza ograniczenie prawa dostępu do informacji publicznej z uwagi na ochronę "porządku publicznego". W pojęciu tym mieści się m.in. postulat zapewnienia organom władzy publicznej prawidłowego funkcjonowania w celu wykonywania ich kompetencji. Ograniczenie to jest uzasadnione koniecznością ochrony wartości konstytucyjnej, jaką jest zasada rzetelnego i sprawnego działania instytucji publicznych, wyrażona w preambule Konstytucji. W przedmiotowej sprawie, właśnie z uwagi na zapewnienie organom władzy publicznej prawidłowego funkcjonowania w celu wykonywania ich kompetencji, organ odmówił skarżącemu udostępnienia informacji publicznej przetworzonej z powodu braku po jego stronie interesu publicznego.

Niezasadny jest także zarzut dotyczący niezastosowania przez organy obu instancji czynności materialno–technicznej. Czynność taka bowiem dotyczy udostępnienia informacji, a w tym przypadku organy zasadnie przyjęły, iż żądana informacja stanowi informacje przetworzoną, a skarżący nie wykazał istnienia po jego stronie interesu publicznego. Dlatego też organy administracji prawidłowo odmówiły udzielenia wnioskowanej informacji.

Mając powyższe na uwadze, za niezasadne należy uznać zarzuty skargi, bowiem organy administracji prawidłowo zastosowały przepisy prawa materialnego oraz nie naruszyły przepisów o postępowaniu, gdyż sprawa została właściwie wyjaśniona. W tym stanie rzeczy z przyczyn wskazanych i wyjaśnionych wyżej na podstawie art.151 p.p.s.a. sąd orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a. oraz § 15 pkt 1 w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. "c" i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490), jak w punkcie drugim wyroku.