Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Piechowiak (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Grażyna Malinowska - Wasik Sędzia WSA Wojciech Jarzembski Protokolant Justyna Straka po rozpoznaniu w II Wydziale na rozprawie w dniu 30 stycznia 2008r. sprawy ze skargi B. S. M. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zaświadczenia o samodzielności lokalu mieszkalnego oddala skargę.

II SA/Bd 953/07

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] działający z upoważnienia Prezydenta Miasta [...] - Zastępca Dyrektora Wydziału Administracji Budowlanej Urzędu Miasta [...], na podstawie art. 219 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1075 z późn. zm.), ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2000 r., Nr 80, poz. 903 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku [...] Spółdzielni Mieszkaniowej z dnia [...] r., odmówił wydania zaświadczenia o samodzielności lokalu mieszkalnego nr [...] w budynku mieszkalnym przy ul. [...] w B. Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie orzekający organ wskazał, iż z załączonej do wniosku inwentaryzacji budowlanej lokalu wynika, że przedmiotowy lokal stanowi jeden pokój, który posiada bezpośrednie wejście z klatki schodowej i nie ma żadnej komunikacji wewnętrznej z pozostałymi pomieszczeniami (w.c. oraz kuchnią na klatce schodowej) tego lokalu.

W zażaleniu na powyższe postanowienie [...] Spółdzielnia Mieszkaniowa wyraziła swoje niezadowolenie z treści zawartego w nim rozstrzygnięcia i wniosła o jego zmianę. Zdaniem strony skarżącej odmowa wydania zaświadczenia o samodzielności przedmiotowego lokalu stanowi naruszenie ustawy o własności lokali, a w szczególności jej art. 2 ust. 4, zgodnie z którym do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal. W konsekwencji zarzucono organowi zawężającą Interpretację powołanego przepisu, bowiem - jak stwierdzono, fakt, iż lokal składa się z dwóch odrębnych części nie połączonych bezpośrednio - nie może stanowić podstawy do odmowy wydania zaświadczenia.

Wojewoda [...] po rozpatrzeniu zażalenia, postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. Zdaniem organu odwoławczego brak jest podstaw do stwierdzenia, by zaskarżone postanowienie naruszało prawo, ponieważ ustalony stan faktyczny sprawy wyklucza możliwość uznania lokalu mieszkalnego nr [...] w budynku mieszkalnym przy ul. [...] w B. jako lokalu odrębnego. W szczególności zwrócono uwagę, że warunki określone we właściwych przepisach ustawy o własności lokali, w ocenie organu odwoławczego nie zostały spełnione, bowiem całości takiej nie tworzy przedmiotowy lokal, którego pomieszczenia znajdują się na różnych poziomach, do których dojście możliwe jest jedynie poprzez pomieszczenie (klatka schodowa), z którego korzystają inni lokatorzy. Na poparcie zajętego stanowiska przywołano również treść istniejącego dorobku orzeczniczego sądów administracyjnych wskazując m.in. na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 sierpnia 1996 r. (sygn. akt II SA/Gd 1968/95), w którym stwierdzono, że w przypadku gdy poszczególne izby należące do różnych najemców połączone były wspólnym korytarzem, który stanowił jedyną drogę komunikacyjną - nie zostały spełnione warunki określone w art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali do wydania zaświadczenia o samodzielności tych lokali mieszkalnych.

W skardze do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Bydgoszczy [...] Spółdzielnia Mieszkaniowa wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia jako naruszającego prawo. Argumentując swoje stanowisko strona skarżąca podniosła ponownie zarzut naruszenia art. 2 ust. 4 ustawy o własności lokali, który jej zdaniem wyraźnie wskazuje, iż do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal. Podobnie również jak w odwołaniu od decyzji organu I instancji, skarżąca zarzuciła zarówno organowi I jak i II instancji zawężającą Interpretację powołanego przepisu, ponieważ - jak stwierdzono, fakt, iż lokal składa się z dwóch odrębnych części nie połączonych bezpośrednio - nie może stanowić podstawy do odmowy wydania zaświadczenia, a wskazana przez Wojewodę w uzasadnieniu okoliczność, że korzystanie ze wspólnego korytarza może występować jedynie sporadycznie, nie przesądza zdaniem skarżącej o całkowitym zamknięciu drogi do wydania zaświadczenia o samodzielności lokalu.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie uznając, że jej treść nie zawiera żadnych nowych elementów, które dawałyby podstawę do ich uwzględnienia i tym samym zmiany stanowiska zajętego w zaskarżonym postanowieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna, gdyż rozstrzygając sprawę dotyczącą wydania zaświadczenia o samodzielności lokalu mieszkalnego, zarówno organ I jak i II instancji, nie dopuścił się naruszenia przepisów prawa materialnego, ani też przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Jak słusznie zauważył organ odwoławczy w zaskarżonym orzeczeniu, przedmiotem niniejszej sprawy jest rozstrzygnięcie o samodzielności lokalu mieszkalnego nr [...] w budynku mieszkalnym przy ul. [...] w B. w kontekście unormowania zawartego w przepisie art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali, stanowiącego ustawową definicję samodzielnego lokalu mieszkalnego. Zgodnie z tą regulacją, samodzielnym lokalem mieszkalnym w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych, przy czym stosownie do unormowania zawartego w ust. 4 cyt. art. 2 ustawy, do lokalu mogą przynależeć - jako jego części składowe - inne pomieszczenia, nawet jeśli do niego bezpośrednio nie przylegają lub były w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym dany lokal wyodrębniono, a w szczególności: piwnica, strych, komórka i garaż. Przywołana podstawa prawna stanowi więc wyraźnie wskazanie kryteriów dopuszczalności uznania samodzielności lokalu mieszkalnego oraz wprowadza pojęcie pomieszczeń przynależnych do lokalu, wymieniając kilka przykładowych.

Ustalony w sprawie stan faktyczny nakazuje przyjąć, iż lokal mieszkalny nr [...] w budynku mieszkalnym przy ul. [...] w B. składa się z jednego pokoju posiadającego bezpośrednie wejście z klatki schodowej oraz z kuchni i wc, oddzielonych od niego wspólną klatką schodową - potwierdza to w sposób jednoznaczny wyrys z dokumentacji technicznej budynku. W sprawie występuje więc sytuacja swoistego rozdziału poszczególnych części lokalu mieszkalnego.

Wbrew poglądowi strony skarżącej, wskazującemu na możliwość potraktowania pewnych, wydzielonych części przedmiotowego lokalu jako przynależnych mu części składowych, taka koncepcja nie znajduje umocowania w podstawie prawnej, właściwej do zastosowania niniejszej sprawie. O samodzielności lokalu mieszkalnego decyduje bowiem wyłącznie spełnienie przez niego kryteriów określonych w art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali. Unormowanie zawarte w ust. 4 cyt przepisu art. 2 ustawy traktujące o przynależących do lokalu, jego częściach składowych, ma typowo akcesoryjny charakter; wprowadza bowiem pojęcie "pomieszczeń przynależnych" takich jak np. piwnica, strych, komórka i garaż, które jednak o ile wystąpią, zawsze funkcjonować będą niejako obok lokalu posiadającego przymiot samodzielności. Redakcja omawianego przepisu wyraźnie bowiem wskazuje, iż "do lokalu mogą przynależeć - jako jego części składowe - inne pomieszczenia, nawet jeśli do niego bezpośrednio nie przylegają lub były w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym dany lokal wyodrębniono", z czego wypływa logiczny wniosek o możliwości istnienia samodzielnego lokalu mieszkalnego pozbawionego pomieszczeń przynależnych, określonych w tym przepisie.

Zwrócić w tym miejscu należy uwagę na występujące w kontekście rozpatrywanej sprawy pojęcia "izba", "pomieszczenie pomocnicze" oraz "pomieszczenie przynależne". Analiza właściwych przepisów, konstytuujących te terminy pozwala przyjąć, iż podział pomieszczeń na "izby" i "pomieszczenia pomocnicze" oparty został na kryterium funkcjonalnym, podczas gdy wyróżnienie "pomieszczeń przynależnych" opiera się na kryterium położenia. Wydaje się więc, że ze sformułowania: "izba lub zespól izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych" można wysnuć wniosek, że "izbami" są te pomieszczenia, w których mieszkańcy - co do zasady - stale przebywają, zaś "pomieszczeniami pomocniczymi" te z nich, które ten stały pobyt w izbach ułatwiają lub wręcz umożliwiają. Przy takim rozumieniu komentowanego przepisu izbami będą z pewnością pokoje, zaś przedpokój i łazienka to pomieszczenia pomocnicze (por. wyrok SN z 7 marca 2003 r., IU RN 29/02, PP 2003, Nr 7, poz. 62), przy czym za izbę należy uznać także kuchnię, w której jak uczy doświadczenie koncentruje się życie typowej polskiej rodziny (R. Strzelczyk, A. Turlej "Własność lokali. Komentarz." C.H. Beck, Warszawa 2007).

W rozpatrywanej sprawie, kuchnia oddzielona jest od jedynej izby - pokoju, wspólną klatką schodową i o ile można by dopuszczać w kontekście orzekania o samodzielności lokalu mieszkalnego taką rozdzielność w stosunku do pomieszczeń pomocniczych jak np. łazienka i wc, to całkowicie nieuprawnione jest rozciąganie takiej interpretacji na kuchnię jako jedną z odrębnych izb wchodzących w skład lokalu mieszkalnego.

Wobec powyższych ustaleń Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uznając, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa, na mocy art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji wyroku.