Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Barbara Adamiak Sędziowie sędzia NSA Paweł Miładowski sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Konrad Młynkiewicz po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 11 października 2012 r. sygn. akt II SA/Po 521/12 w sprawie ze skargi A. M. i G. B. na uchwałę Rady Gminy P. z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] w przedmiocie utworzenia zespołu szkół oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 11 października 2012 r., sygn. akt II SA/Po 521/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, uwzględniając skargę A. M. i G. B., stwierdził nieważność uchwały Rady Gminy P. z dnia [...] marca 2012 r., nr [...], w przedmiocie utworzenia zespołu szkół.

Jak wynika z jego uzasadnienia zapadł on w następującym stanie faktycznym i prawnym:

w dniu [...] marca 2012 r. Rada Gminy P. podjęła uchwałę nr [...], w sprawie zmiany uchwały nr [...] Rady Gminy P. z dnia [...] maja 2004 r., w sprawie utworzenia Zespołu Szkół w P. ul. [...] złożonego z Przedszkola Samorządowego w P., Szkoły Podstawowej im. [...] w P. i Gimnazjum w P. W § 1 tej uchwały zmieniono obwód Zespołu Szkół w P. poprzez włączenie do tego zespołu m.in. szkoły podstawowej w S. i w B. Rodzice uczniów szkoły oraz jej nauczyciele, wobec stwierdzenia naruszenia swojego interesu prawnego, stosownie do art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142 poz. 1591 ze zm.), pismem z dnia 27 marca 2012 r. wezwali Radę Gminy P. do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie wskazanej uchwały. W wezwaniu tym skarżący wskazali na zaistnienie uchybień przy podejmowaniu tejże uchwały, co skutkowało powstaniem istotnego naruszenia prawa uzasadniającego konieczność uchylenia uchwały. Wskazano, że Radnym Gminy P. jest Pan M. B., który jednocześnie jest zatrudniony w objętej przekształceniem Szkole Podstawowej w S. na 1/2 etatu w charakterze [...] oraz 1/2 w charakterze [...] i był jej pracownikiem również podczas prac i głosowań nad przyjęciem wzmiankowanej uchwały. Radny ten jest członkiem Komisji zajmującej się między innymi sprawami oświaty gminnej i uczestniczył w głosowaniach Rady Gminy P. w sprawie przyjęcia zaskarżonej uchwały, co samo w sobie stanowi istotne naruszenie prawa, gdyż zgodnie z art. 25a ustawy o samorządzie gminnym radny nie może brać udziału w głosowaniu w radzie ani w komisji, jeżeli dotyczy ono jego interesu prawnego. Z treści wskazanego przepisu wynika, w ocenie skarżących, iż ustawodawca nie wprowadza żadnego kryterium, które głosowania w radzie lub komisji podlegają rygorowi ewentualnego wyłączenia, w związku z czym należy uznać, że chodzi o każdego rodzaju głosowanie. Istotnym jest tylko, czy dane głosowanie dotyczy sfery interesu prawnego radnego. Dopuszczenie do udziału w głosowaniach radnych podlegających wyłączeniu stanowi istotne naruszenie przepisów prawa i godzi w interes prawny skarżących, jak i pozostałych mieszkańców Gminy P. Daje bowiem asumpt do twierdzeń, iż władze Gminy dopuszczają do sytuacji, w których bezkarnie można naruszać przepisy prawa. Przykład dany przez władze gminy może negatywnie oddziaływać bezpośrednio na jednostki, lecz stanowi również naruszenie interesu prawnego całości mieszkańców gminy P. mających prawo oczekiwać od swoich władz podejmowania działań w granicach wyznaczonych przez prawo. Przekształcenie pracodawcy spowoduje konieczność zlikwidowania części etatów, co niewątpliwie dotyczy interesu prawnego pracowników, w tym wspomnianego radnego. Poza tym podniesiono wadliwość zawiadomienia o zamiarze podjęcia uchwały rodziców uczniów. W konsekwencji tego uchwałę tę, zdaniem skarżących, należy wyeliminować z obrotu prawnego.

W uchwale Rady Gminy P. z dnia [...] kwietnia 2012 r., nr [...], będącej odpowiedzią na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wskazano, że w stosunku do radnego M. B. można mówić co najwyżej o interesie faktycznym, a nie prawnym, zgodnie bowiem z art. 25a ustawy o samorządzie gminnym, radny nie może brać udziału w głosowaniu w radzie ani w komisji, jeżeli dotyczy ono jego interesu prawnego. Tymczasem zaskarżona uchwała ma na celu restrukturyzację rozbudowanej struktury zatrudnienia kadry pedagogicznej i administracyjno-obsługowej, co obniży koszty utrzymania placówki, lecz nie zmieni warunków kształcenia i opieki nad dziećmi.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu powtórzono zarzuty zawarte w piśmie z dnia 27 marca 2012 r. podkreślając, że udział radnego M. B. w pracach i głosowaniach dotyczących Szkoły Podstawowej w S., której jest jednocześnie pracownikiem, stanowi istotne naruszenie art. 25 ustawy o samorządzie gminnym, co zdaniem skarżących jest wystarczającą przesłanką do uznania zaskarżonej uchwały za nieważną i podlegającą uchyleniu. Ustawa nie uzależnia obowiązku wyłączenia radnego od prac i głosowania od konfliktu interesów czy innego zdarzenia. Skutkiem uchwały mogą być działania w zakresie likwidacji etatów, co niewątpliwie dotyczy zatrudnionego w szkole radnego B.

W odpowiedzi na skargę Rada Gminy P. wniosła o jej oddalenie. W uzasadnieniu podano, że bezspornym jest, iż radny Rady Gminy P. – M. B. jest pracownikiem Szkoły Podstawowej w S. Brał on udział w pracach w komisjach Rady jak i przy podejmowaniu zaskarżonej uchwały. W ocenie organu okoliczność ta jednak nie może skutkować wyeliminowaniem z obrotu prawnego zaskarżonej uchwały. Uchwała została podjęta stosunkiem głosów 12 za, 1 przeciw i 1 wstrzymujący, zatem udział tego radnego nie miał wpływu na jej podjęcie.

Z uwagi na okoliczność, iż jedynie A. M. i G. B. uiściły w terminie wpis od wniesionej skargi, skarga wobec pozostałych skarżących została prawomocnie odrzucona przez Sąd I instancji postanowieniem z dnia 23 sierpnia 2012 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uznając wniesioną skargę za zasadną podkreślił, iż zaskarżona w niniejszym postępowaniu uchwała rady gminy w przedmiocie przekształcenia szkoły niewątpliwie narusza interes prawny stron skarżących i posiadają oni legitymację skargową z punktu widzenia spełniania przesłanek przewidzianych w art. 101 ustawy o samorządzie gminnym. W dalszej części uzasadnienia Sąd wskazał, iż Radny M. B. w chwili głosowania nad skarżoną uchwałą był pracownikiem szkoły, której uchwała dotyczy. Nie ma racji organ twierdząc, że z powodu ukształtowania się liczby głosów, niezależnie od tego czy ten konkretny radny byłby wyłączony od głosowania czy też nie, to wynik głosowania przesądza o fakcie, że uchwała jest ważna. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym jednolicie przyjmuje się, że udział w głosowaniu nad uchwałą radnego, który z mocy art. 25a ustawy o samorządzie gminnym powinien być wyłączony z głosowania jest zawsze istotnym naruszeniem prawa. W tym zakresie argumentacja zawarta w uzasadnieniu skargi jest w pełni trafna i została przez Sąd meriti w całości podzielona. Jest to jego zdaniem przesłanka wystarczająca do stwierdzenia na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) – dalej: P.p.s.a., nieważności zaskarżonej uchwały.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła Rada Gminy P., zaskarżając to orzeczenie w całości i zarzucając mu:

I. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 25a ustawy o samorządzie gminnym polegające na jego niewłaściwym zastosowaniu w stanie faktycznym oraz prawnym w niniejszej sprawie, w której nie powinien on znaleźć zastosowania wobec braku interesu prawnego radnego Rady Gminy P. M. B. w głosowaniu nad podjęciem zaskarżonej uchwały;

II. Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy:

1. art. 147 § 1 P.p.s.a. w związku z art. 25a ustawy o samorządzie gminnym polegające na jego błędnym zastosowaniu i w rezultacie uwzględnieniu skargi, podczas gdy wydana przez Radę Gminy uchwała nie została podjęta z naruszeniem art. 25a cytowanej ustawy, gdyż przepis ten wobec braku interesu prawnego radnego M. B. w podjęciu zaskarżonej uchwały nie znajduje w niniejszej sprawie zastosowania, w rezultacie czego skarga winna zostać oddalona;

2. art. 151 P.p.s.a. w związku z art. 25a ustawy o samorządzie gminnym poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na tym, że przepis ten nie został zastosowany w stanie faktycznym i prawnym, w którym powinien być zastosowany. Sąd I instancji nie oddalił skargi na uchwałę zmieniającą uchwałę o utworzeniu zespołu szkół, mimo, iż sama uchwała, a także tryb jej podjęcia (wobec braku interesu prawnego po stronie radnego M. B.) nie naruszają prawa;

3. art. 141 § 4 P.p.s.a. w związku z art. 25a ustawy o samorządzie gminnym, które miało istotny wpływ na wynik sprawy w ten sposób, że:

- w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji nie wskazał i nie wyjaśnił podstawy prawnej, na której oparł swe rozstrzygnięcie, w szczególności nie wskazał przepisu prawnego będącego w rozstrzyganej sprawie źródłem interesu prawnego radnego M. B., o którym mowa w art. 25a ustawy o samorządzie gminnym, a także nie wyjaśnił na czym ten interes miałby polegać w stanie faktycznym i prawnym niniejszej sprawy;

- Sąd I instancji uchylił się od wyczerpującej oceny zgodności z prawem zaskarżonej uchwały poprzez pominięcie analizy stopnia naruszenia prawa w sytuacji uznania przez ten Sąd, że głosowanie nad zaskarżoną uchwałą odbyło się w warunkach art. 25a ustawy o samorządzie gminnym.

Na wypadek nieuwzględnienia zarzutów kasacyjnych w pkt II. 1. i II. 2. skarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie art. 147 § 1 P.p.s.a. oraz art. 151 P.p.s.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na tym, że Sąd stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały, w sytuacji gdy ze względu na nieistotny charakter naruszenia przepisów procedury uchwałodawczej miał obowiązek skargę oddalić. W oparciu o powyższe, w sytuacji uznania przez Naczelny Sąd Administracyjny zarzutu wskazanego w pkt I za uzasadniony, wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi na podstawie art. 188 P.p.s.a., ewentualnie, gdyby naruszenia prawa procesowego, wskazane w pkt. II jako podstawy niniejszej skargi kasacyjnej zostały zakwalifikowane przez Naczelny Sąd Administracyjny jako mające wpływ na wynik sprawy, postulowano uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu. Nadto domagano się zasądzenia zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zdaniem Gminy P. stanowisko Sądu zaprezentowane w zaskarżonym wyroku, że każda uchwała rady gminy dotycząca podmiotu, w którym zatrudniony jest radny dotyczy równocześnie bezpośrednio także interesu prawnego tego radnego bez względu na przedmiot i charakter takiej uchwały, jest błędne. Takie podejście mogłoby prowadzić do paraliżu prac rady, zwłaszcza w małych gminach, gdzie niejednokrotnie zdecydowana większość radnych jest rodzicami dzieci uczęszczających do miejscowej szkoły – ich wyłączenie w sytuacjach głosowań nad uchwałami dotyczącymi szkoły prowadziłoby do niemożności podjęcia żadnej decyzji ze względu na brak wymaganego kworum. Ponadto Sąd Wojewódzki uznając, że przy głosowaniu nad zaskarżoną uchwałą naruszono art. 25a ustawy o samorządzie gminnym nie wskazał przepisu, z którego wywodzi istnienie interesu prawnego radnego. Zdaniem autora skargi kasacyjnej przedmiotowe związanie uchwały ze stosunkiem pracy radnego, będące podstawą jego wyłączenia od głosowania, zachodzić może co najwyżej w sytuacji, o której mowa w art. 25 ust. 2 cytowanej ustawy stanowiącym, że rada gminy wyraża w drodze uchwały zgodę na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, który jest jej członkiem. W takich sytuacjach uzasadnione jest twierdzenie, że zachodzi podstawa do wyłączenia takiego radnego w głosowaniu nad tą uchwałą. Głosowanie przez radnego nad uchwałą w przedmiocie wyrażenia zgody na rozwiązanie jego stosunku pracy stanowi bez wątpienia podstawę jego wyłączenia. Taka sytuacja nie ma jednakże miejsca w niniejszej sprawie. Autor skargi kasacyjnej zauważył również, że nawet gdyby przyjąć zasadność stanowiska Sądu I instancji w kwestii naruszenia art. 25a ustawy o samorządzie gminnym, to i tak w okolicznościach niniejszej sprawy nie było podstaw do stwierdzenia nieważności uchwały, ponieważ w wyniku głosowania nad jej przyjęciem, ze względu na proporcje oddanych głosów, nie mogło zapaść inne rozstrzygnięcie niż to, które zostało podjęte przy udziale radnego M. B.

Skarżące na rozprawie kasacyjnej wniosły o oddalenie skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw. Stosownie do brzmienia art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpatrywaniu sprawy na skutek wniesienia skargi kasacyjnej związany jest granicami tej skargi, a z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania, która zachodzi w wypadkach określonych w § 2 tego przepisu. Podstaw nieważnościowych w rozpoznawanej sprawie nie stwierdzono. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego orzeczenia determinują zakres kontroli dokonywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Podstawy, na których można wywieść skargę kasacyjną zostały określone w art. 174 P.p.s.a., a są to: naruszenie prawa materialnego i naruszenie przepisów postępowania. Przepis art. 174 pkt 1 tej ustawy przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Przez błędną wykładnię należy rozumieć wadliwe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, natomiast przez niewłaściwe zastosowanie dokonanie nieprawidłowej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego. Również druga podstawa kasacyjna wymieniona w art. 174 pkt 2 P.p.s.a. - naruszenie przepisów postępowania - może przejawiać się w tych samych postaciach, co naruszenie prawa materialnego, przy czym w tym wypadku ustawa wymaga, aby skarżący nadto wykazał istotny wpływ wytkniętego uchybienia na wynik sprawy. W przypadku wskazania obu podstaw w pierwszej kolejności zbadania wymagają zarzuty procesowe, gdyż tylko wówczas gdy przesądzone zostaną: prawidłowość ustaleń faktycznych i prawidłowość procedowania, można przejść do oceny zasadności zarzutów materialnoprawnych.

W niniejszej sprawie podstawa naruszenia przepisów procesowych została powiązana ściśle z zarzutem uchybienia przepisowi prawa materialnego, gdyż wśród wszystkich zarzutów dotyczących przepisów formalnych (poza zarzutem alternatywnym) pojawia się jako naruszony również art. 25a ustawy o samorządzie gminnym. Z tej przyczyny, skoro podstawowy zarzut obejmuje wspomniany przepis, nie ma potrzeby odrębnego roztrząsania owych zarzutów i osobnego omawiania obu podstaw kasacyjnych. Dość w tym miejscu powiedzieć, że wbrew twierdzeniu skargi kasacyjnej Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zawarł wszystkie elementy wymagane przepisem art. 141 § 4 P.p.s.a., w tym również podstawę prawną rozstrzygnięcia i jej wyjaśnienie oraz źródło interesu prawnego radnego, który podlegał wyłączeniu od głosowania. Podzielając bowiem zarzuty sformułowane przez skarżące w postępowaniu administracyjnym, wskazał na reżim prawa pracy, przepisy którego mogą dojść do głosu w sytuacji zmian wprowadzonych zaskarżoną uchwałą. Zajęte stanowisko w tej materii umotywował. Interes prawny radnego M. B. wyraża się w samym fakcie zatrudniania go w szkole objętej uchwałą. Jeżeli bowiem uchwała dotyczy miejsca pracy danego radnego to niewątpliwie dotyczy jego interesu prawnego. W tej materii nie sposób forsować odmiennego poglądu, aczkolwiek niejednokrotnie trudno sobie wyobrazić, w jaki sposób ów interes może być dotknięty. Jednakowoż wbrew skarżącej kasacyjnie nie ma znaczenia dla oceny spełnienia przesłanki omawianego przepisu kwestia potencjalnego czy realnego zagrożenia interesu. Okoliczności te mogą co najwyżej unaocznić dotknięcie interesu prawnego radnego. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę opowiada się więc za ścisłym wyłożeniem przepisu art. 25a ustawy o samorządzie gminnym i obiektywnym jego stosowaniem. Rozgraniczenie interesu prawnego i faktycznego jest w istocie często utrudnione, wszak w tej sprawie rozróżnienie obu stanów jest proste. Osobiste, realne i mające oparcie w przepisach prawa materialnego zainteresowanie radnego wynikiem głosowania przesądza o jego interesie prawnym. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w obecnym składzie prawidłowo ustalony przez Sąd meriti stan faktyczny i poprawne rozważania prawne dały podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały, toteż nie doszło do uchybienia art. 147 § 1 i art. 151 P.p.s.a. w sposób wskazany w skardze kasacyjnej. Podstawa naruszenia prawa procesowego jest więc chybiona.

Nie zasługują na uwzględnienie również zarzuty prezentowane w ramach podstawy naruszenia prawa materialnego. Przepis art. 25a ustawy o samorządzie gminnym został bowiem w sprawie trafnie zastosowany i zinterpretowany. Stanowi on, że radny nie może brać udziału w głosowaniu w radzie ani komisji, jeżeli dotyczy ono jego interesu prawnego. Przepis ten został wprowadzony w celu antykorupcyjnym, zapobiegającym sytuacjom, kiedy mandat radnego może być wykorzystywany dla prywatnych celów, niekoniecznie majątkowych. Pojęcie interesu prawnego w doktrynie i orzecznictwie doczekało się wielu opracowań; terminologia jest więc wszechstronnie rozważona. Upraszczając problematykę trzeba przyjąć, że pod tym pojęciem rozumie się osobisty, konkretny i aktualny prawnie chroniony interes, który może być realizowany na podstawie określonego przepisu, bezpośrednio wiążący się z indywidualnie i prawnie chronioną sytuacją strony. Istnieje on więc wówczas, gdy istnieje związek o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa administracyjnego, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegającą na tym, że akt stosowania tej normy może mieć wpływ na sytuację tego podmiotu na gruncie administracyjnoprawnym (p. m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 15 marca 2012 r., sygn. akt II SA/Lu 74/12, i cytowane tam orzecznictwo, dostępny w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Twierdzi się nawet, że może on wynikać zarówno z przepisów prawa materialnego, jak i prawa procesowego oraz ustrojowego (II SA/Wr 1498/02, wyrok z 10 września 2002 r.), chociaż klasycznie przyjmowano oparcie dlań w przepisach prawa materialnego. Omawiany przepis zakazuje zatem udziału w pracach rady i głosowaniu każdego radnego, którego interesu prawnego ono dotyczy. Oznacza to, że nie ma znaczenia dla oceny spełnienia hipotezy tego przepisu kwestia ewentualnego naruszenia owego interesu, gdyż wystarczającym jest to, że przedmiot głosowania go dotyczy. Nie ma też potrzeby analizować materii wyników głosowania i rozważać, czy udział radnego miał czy nie miał wpływu na ostateczny wynik i podjęcie uchwały. Omawiany przepis posługuje się kategorycznym stwierdzeniem, co uzasadnia obiektywne rozumienie ujętego tamże interesu prawnego. Orzecznictwo sądowoadministracyjne w tym względzie wydaje się być jednolite. Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje na to, że przepis ten dotyczy wszystkich aktów podejmowanych przez organ gminy czy komisję, oraz wszelkich uchwał, w tym intencyjnych (p. wyrok z dnia 11 stycznia 2012 r., sygn. akt I OSK 2006/11, publ. jw.). W uzasadnieniu tegoż wyroku opowiedziano się za przyjęciem tezy, wedle której ocena interesu i skutków jego ewentualnego naruszenia jest wyłączona, bo nawet wówczas gdy interes radnego jest zbieżny z interesem gminy, podlega on wyłączeniu. Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w niniejszej sprawie pogląd ten podziela. Zatem już tylko sama możliwość dotknięcia interesu prawnego wystarcza dla zastosowania tej normy. Przecież radny, którego interesu dotyczy uchwała może nie tylko wpływać na jej treść przez głosowanie, ale także w wyniku podejmowania innych działań typu lobbistycznego. Jeżeli zatem radny jest pracownikiem szkoły, której dotyczy uchwała, podlega wyłączeniu od głosowania nad nią. Skoro więc bezsporne jest, że w niniejszej sprawie radny M. B. był pracownikiem szkoły, której uchwała dotyczy, to podlegał wyłączeniu od udziału w głosowaniu nad jej przyjęciem. W konsekwencji czego uchwała ta, jako zapadła z jego udziałem jest nieważna. Jak to wyżej wskazano nie ma znaczenia dla tej konkluzji stosunek głosów, czy ewentualne zagrożenie lub naruszenie owego interesu prawnego, bo te nie podlegają tu badaniu i ocenie. Wbrew twierdzeniu skargi kasacyjnej naruszenie to nie jest uchybieniem nieistotnym, gdyż wprost narusza wprowadzoną nim regułę. Sofistyką należy nazwać wywody zawarte w skardze kasacyjnej w materii wyłączenia wszystkich radnych od udziału w głosowaniach nad wszystkimi sprawami dotyczącymi danej społeczności, gdyż jest to stanowisko oczywiście zbyt daleko idące.

Z tych powodów na zasadzie art. 184 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji niniejszego wyroku.