Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 2 lutego 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Olga Białek Sędziowie: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (spr.) Sędzia WSA Alicja Palus Protokolant Ewa Trojan po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 2 lutego 2017 r. sprawy ze skargi E.L. na decyzję D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wpisu do operatu ewidencji gruntów i budynków oddala skargę w całości.

Zaskarżoną decyzją organ utrzymał w mocy decyzję odmawiającą dokonania wnioskowanego przez skarżącą wpisu do operatu ewidencji gruntów i budynków.

W uzasadnieniu organ opisał przebieg dotychczasowego postępowania. Skarżąca wniosła o aktualizację danych ewidencyjnych dotyczących jej lokalu odrębnego poprzez powiększenie jego powierzchni o odkrytą przez nią powierzchnię pustki poddaszowej sąsiadującej z jej lokalem. Do wniosku dołączyła protokół pomiaru powierzchni poddasza sporządzony przez geodetę wraz ze szkicem z pomiaru oraz drugi protokół pomiaru wraz z rysunkiem rzutu poddasza sporządzony przez przedsiębiorcę budowlanego, ponadto pismo wspólnoty mieszkaniowej zawierające wezwanie do wydania pomieszczenia poddaszowego oraz ofertę innej osoby do wspólnoty zawierania umowy najmu poddasza. W uzasadnieniu wniosku skarżąca twierdziła, ze dodatkowa powierzchnia poddasza niewątpliwie stanowi część jej lokalu, skoro wyłączny dostęp do niej ma jedynie skarżąca.

Odmawiając uwzględnienia wniosku organu pierwszej instancji wskazał, że nie zmierza on do sprostowania dotychczasowych danych, lecz ujawnienia w ewidencji nowych danych lokalu odrębnego przez zwiększenie jego powierzchni lub zmiany liczby izb. Nowe dane mają wpływ na wysokość udziału w nieruchomości wspólnej, co wymaga czynności prawnej współwłaścicieli i dokonania wpisu zmiany wielkości udziałów do księgi wieczystej.

W odwołaniu skarżąca zarzuciła naruszenie art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. w związku z art. 22 ust. 3 pkt 1 lub ust. 5 p.g.i k. wobec nieuzyskania innej dokumentacji geodezyjnej, o ile dotychczasowa została oceniona jako nieuzasadniająca aktualizacji danych, § 12 ust. 1 w związku z § 46 ust. 2 rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków w skutek uznania, że zmiany wynikające z opracowań geodezyjnych przyjętych do zasobu geodezyjnego nie mogą dotyczyć powierzchni lokalu, art. 22 ust. 2 p.g.i k. przez uznanie, że wniosek odnosi się do prawa własności, nie zaś wyłącznie do powierzchni budynku i lokalu, gdy powstała rozbieżność pomiędzy stanem ewidencyjnym a rzeczywistym nastąpiła po wprowadzeniu dotychczasowych danych.

Uzasadniając własne rozstrzygnięcie organ na wstępie omówił stan prawny sprawy wynikający z przepisów art. 7d ust. 1, art. 20 ust. 1 i ust. 2 pkt 1, art. 23 ust. 1, 2, 3 i 7, art. 24 ust. 2b i ust. 2c p.g.i k. oraz § 12 ust. 1, § 44 pkt 2, § 47 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego, ponadto art. 3 ust. 3, 6 i 7 u.w.l. Następnie przytoczył okoliczności faktyczne sprawy wynikające z dokumentów. Ustanowienie odrębnej własności lokalu nastąpiło na podstawie umowy notarialnej z dnia 12 marca 2009 r. obejmującej lokal o powierzchni 107,26 m2 i udział we współwłasności nieruchomości wspólnej wynoszący 4.845/1.000.000 części. Prawa te ujawniono w księdze wieczystej lokalowej i macierzystej. Skarżąca nabyła je umową notarialną w dniu 8 kwietnia 2015 r. według wypisu z rejestru lokali lokal skarżącej ma powierzchnię 107,26 m2, zaś według wypisu z rejestru gruntów skarżąca posiada udział wynoszący 4.845/1.000.000 części. Takie same dane wpisano w dziale I księgi wieczystej.

Skarżąca wniosła o aktualizację danych dotyczących lokalu przez dodanie do jego danych ewidencyjnych kolejnego pomieszczenia o powierzchni 47,07 m2 lub zwiększenie powierzchni jednego z pomieszczeń o 47,07 m2.

Jak wskazał organ, dane lokalu zostały ujawnione w ewidencji gruntów i budynków na podstawie aktu notarialnego z dnia 12 marca 2009 r. ustanowienia prawa odrębnej własności lokalu oraz z dnia 8 kwietnia 2010 r. nabycia tego prawa wraz z udziałem we współwłasności przez skarżącą. Ujawnienie zmiany danych ewidencyjnych w zakresie powierzchni lokalu nie jest dopuszczalne bez dokonania zmiany wielkości udziału w częściach wspólnych nieruchomości, do czego niezbędne jest uprzednie dokonanie wpisu w księdze wieczystej. Organ wskazał dalej, że zapisy w ewidencji mają charakter wyłącznie techniczno-deklaratoryjny, nie zaś prawotwórczy (wyrok I OSK 1251/09).

Zarzuty odwołania były bezzasadne. Zmiana zapisu w zakresie powierzchni lokalu mogłaby nastąpić w oparciu o umowę lub orzeczenie sądu powszechnego (wyrok II SA/Wr 598/10). Wobec braku odpowiednich dokumentów mogących stanowić podstawę zmian ewidencyjnych, właściwy organ nie dopuścił się uchybień w postępowaniu wyjaśniającym. Organ ten nie naruszył § 12 ust. 1 w związku z § 46 ust. 2 rozporządzenia, gdyż obecne dane są zgodne z powoływanymi wyżej aktami notarialnymi i wpisami do ksiąg wieczystych. Przepis § 46 ust. 2 został z dniem 11 stycznia 2016 r. uchylony (Dz. U. z 2015 r., poz. 2109). Nie ma naruszenia art. 22 ust. 2 ustawy, gdyż dodanie nowej powierzchni do lokalu wywołuje naruszenie umowy w zakresie określenia przedmiotu prawa i nie stanowi sprostowania zapisu w ewidencji, zgodnego z dokumentami stanowiącymi jego podstawę.

W skardze do sądu administracyjnego skarżąca powtórzyła dotychczasowe zarzuty, a więc naruszenia art. 7 i art. 77 k.p.a. w związku z art. 22 ust. 3 pkt 1 lub ust. 5 p.g.i k., § 12 ust. 1 rozporządzenia oraz art. 22 ust. 2 p.g.i k.

W uzasadnieniu nadal twierdziła, że wniosek nie dotyczył prawa własności, a jedynie aktualizacji powierzchni lokalu (patrz wyroki II SA/Bk 61/14 i 817/13). Ewidencja zawiera dane nieaktualne bowiem pomija niezaewidencjonowaną do tej pory powierzchnię pustki poddaszowej. Rzeczywisty stan lokalu wynika z dołączonych do wniosku dokumentów. O ile organ uznał je za nie wystarczające, powinien uzyskać dokumenty odpowiednie, aby dane ujęte zgodnie z § 70 rozporządzenia były doprowadzone do zgodności ze stanem rzeczywistym.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie w oparciu o dotychczasową argumentację oraz wskazał, że zarzuty skargi nie odnoszą się do stanowiska prawnego organu przedstawionego w uzasadnieniu decyzji lub stanu prawnego sprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Było oczywiste, że nie nastąpiła zmiana informacji podlegających ujawnieniu w operacie ewidencyjnym dla lokalu skarżącej, jak też że dane ewidencyjne dotyczące tego lokalu do tej pory ujawnione zgodne są z dokumentami stanowiącymi podstawę tych zapisów, a wreszcie że nie powstały nowe dokumenty uzasadniające aktualizację ewidencji.

Skarżąca odkryła, że obok przysługującej jej nieruchomości lokalowej, prawidłowo opisanej w księgach wieczystych oraz ewidencji gruntów i budynków, znajduje się pomieszczenie do tej pory nieujawnione właścicielom sąsiednich nieruchomości i przypuszczalnie nie brane pod uwagę przy określeniu zasięgu praw jej i im przysługujących. Z faktu, że posiada dostęp do tego pomieszczenia wysnuła wniosek, że powinno ono zostać dopisane do lokalu stanowiącego jej własność i zapisane w ewidencji jako jego składnik. W ten sposób, poprzez wskazanie obszaru znajdującego się poza granicami własnej nieruchomości, jej właściciel domaga się wprowadzenia danych odnoszących się do tego obszaru do zapisów ewidencyjnych dotyczących jego dotychczasowej nieruchomości.

Ocena zasadności takiego żądania nie wymaga uzasadnienia a nawet wiedzy prawniczej. Bezzasadność jest po prostu oczywista. Organ podjął próbę szczegółowego uzasadnienia prawnego decyzji odmownej, zaś zawodowy pełnomocnik skarżącej próbę dostarczenia argumentacji prawnej dla tezy, że samo jedynie życzenie uzyskania wpisu do ewidencji stanowi wystarczającą dla organu geodezyjnego podstawę do uwzględnienia tego życzenia. Jak twierdzi skarżąca, przecież pomierzyła powierzchnię cudzej zapewne nieruchomości, więc nie ma powodu aby jej nie dołączyć do powierzchni nieruchomości skarżącej.

Odnosząc się pokrótce do argumentacji stron wskazać można, że organ oczywiście trafnie dostrzegł powiązanie prawne powierzchni lokalu i wielkości udziału w nieruchomości wspólnej (art. 3 u.w.l.), ale przecież nie to było najbardziej istotne, lecz brak jakiejkolwiek podstawy do uwzględnienia wniosku (por. obszerny i szczegółowy wywód prawny II SA 666/16 – naprawdę nie ma potrzeby jego powtarzania w tym miejscu). Skoro nie nastąpiła zmiana danych ewidencyjnych (art. 22 ust. 2 p.g.i k.) i nie został wytworzony dokument uzasadniający jej zapisanie (art. 23 p.g.i k.) oraz nie nastąpiła zmiana w zakresie informacji podlegających zapisaniu w ewidencji (art. 24 ust. 2a p.g.i k. oraz § 12, § 44 pkt 2, § 45, § 47, § 70 i § 71 rozporządzenia), to oczywiście należało odmówić uwzględnienia wniosku.

Należy podkreślić, że powiązanie pomiędzy danymi ewidencyjnymi nieruchomości skarżącej a wnioskiem o ujawnienie w ewidencji pomieszczenia poddasza nastąpiło sztucznie i jedynie według wniosku skarżącej. Najpierw bowiem należało ujawnić istnienie jakiejkolwiek podstawy do ewidencjonowania poddasza, a dopiero ewentualnie deliberować o istnieniu podstawy do rozważania umiejscowienia tego zapisu w ramach operatu ewidencyjnego i poszukiwania związku z istnieniem interesu prawnego skarżącej.

W ocenie Sądu sygnalizowanie wady stanowiska prawnego organu nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Skarżąca może mieć rację, że jej wniosek nie ma wiele wspólnego z przysługującym jej prawem własności. Jednak prawo własności poddasza było niewyjaśnione, zaś organ geodezyjny nie ma kompetencji do rozstrzygania w tym zakresie. Samo ustalenie danych o powierzchni poddasza w żaden sposób nie uzasadniało uwzględnienia wniosku.

Dlatego i zgodnie z art. 151 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.