Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Stanisław Gronowski Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Protokolant Patrycja Wrońska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2007 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] listopada 2004 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką 1. oddala skargę; 2. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz radcy prawnego N. W. z Kancelarii Radcy Prawnego [...] kwotę 255 (dwieście pięćdziesiąt pięć) złotych oraz kwotę 56,10 złotych stanowiącą 22% podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2004 r., znak [...], Zastępca Dyrektora Biura Działalności Gospodarczej i Zezwoleń, działający z upoważnienia Prezydenta W. w oparciu o art. 7 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 lit. c w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 1371 z późn. zm.) cofnął Panu A. S. licencję nr [...] na wykonywanie transportu drogowego taksówką – pojazdem samochodowym marki [...] o numerze rejestracyjnym [...].

W uzasadnieniu decyzji organ podał, że Pan A. S., który prowadził działalność taksówkową na podstawie udzielonego w dniu [...] stycznia 1999 r. zezwolenia na wykonywanie krajowego zarobkowego przewozu osób taksówką osobową na pojazd marki [...] o numerze rejestracyjnym [...], w związku ze zmianą samochodu na pojazd marki [...] o numerze rejestracyjnym [...], zgodnie z wymogami obowiązującej od dnia 1 stycznia 2002 r. ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, złożył w dniu 30 kwietnia 2002 r. wniosek o udzielenie mu licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką na nowy pojazd.

Wobec tego, że przedsiębiorca nie spełniał warunków określonych w art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c wyżej wymienionej ustawy tj. w dniu składania wniosku nie mógł wylegitymować się posiadaniem pięcioletniej praktyki w wykonywaniu zawodu taksówkarza – licencja nr [...] została udzielona mu warunkowo, po złożeniu przez niego pisemnego oświadczenia z dnia 30 kwietnia 2002 r., w którym zobowiązał się do dostarczenia do dnia 31 grudnia 2003 r. zaświadczenia stwierdzającego ukończenie przez niego szkolenia i zdanie egzaminu z zakresu transportu drogowego taksówką oraz oświadczył, że został powiadomiony, że niedostarczenie powyższego zaświadczenia w wyżej wymienionym terminie spowoduje wszczęcie postępowania o cofnięcie udzielonej mu warunkowo licencji.

W związku z tym, że Pan A. S. nie wywiązywał się z przyjętego zobowiązania, organ ponownie dwukrotnie (w dniach 26 lutego 2003 r. i 29 września 2003 r.) wzywał go do złożenia wymaganego zaświadczenia, przypominając, że jeżeli tego nie uczyni do dnia 31 grudnia 2003 r., zostanie cofnięta mu licencja nr [...].

Jednakże Pan S. w wyznaczonym terminie tj. do dnia 31 grudnia 2003 r. nie złożył zaświadczenia, natomiast w dniu 10 października 2003 r. złożył podanie o uznanie pięcioletniego stażu w zawodzie taksówkarza na podstawie zaświadczenia wydanego przez Urząd Skarbowy [...]. Na powyższe pismo została mu w dniu 19 października 2003 r. udzielona odpowiedź, w której został poinformowany, że praktyka w zawodzie liczona jest na dzień składania wniosku i wobec czego konieczne jest ukończenie szkolenia i zdanie egzaminu z zakresu transportu drogowego – do dnia 31 grudnia 2003 r.

Pan A. S. nie zgadzając się z przedstawionym mu stanowiskiem w dniach 20 listopada 2003 r. i 9 marca 2004 r. składał ponownie pismo do organu o uznanie pięcioletniej praktyki i zwolnienie od odbycia szkolenia i zdania egzaminu.

Na powyższe podanie została mu udzielona negatywna odpowiedź (pisma z 1 grudnia 2003 r. i 15 marca 2004 r.) a następnie organ pismem z dnia 14 maja 2004 r. poinformował Pana S. o wszczęciu przeciwko niemu z urzędu postępowania w sprawie cofnięcia licencji nr [...] z dnia [...] maja 2002 r. na wykonywanie transportu drogowego taksówką – pojazdem samochodowym marki [...] o numerze rejestracyjnym [...].

Jednocześnie Pan S. został wezwany do złożenia w terminie 7 dni wyjaśnień, mogących mieć znaczenie dla prowadzonego postępowania. Na to wezwanie Pan A. S. wystosował pismo z prośbą o dopuszczenie go do egzaminu. Za powód nieprzystąpienia do niego we wcześniejszym terminie podał przedłużającą się chorobę, na potwierdzenie czego złożył stosowne zaświadczenie lekarskie.

Wobec tego, że wnioskodawca nie przystąpił ostatecznie do egzaminu organ uznał, że w sposób oczywisty i świadomy naruszył on przepisy o transporcie drogowym i swoim postępowaniem wyczerpał dyspozycje art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 1371 z późn. zm.). Z tych względów cofnięta została mu warunkowo udzielona licencja na wykonywanie transportu drogowego osób.

Od decyzji z dnia [...] czerwca 2004 r. Pan A. S. złożył odwołanie, w którym stwierdził, że wystąpił z prośbą o "przeniesienie" licencji z powodu całkowitego zniszczenia poprzedniego samochodu, a prośba o licencję została błędnie zrozumiana, urzędniczka, która przyjęła podanie stwierdziła, że okres od kiedy prowadzi on działalność jest wystarczający do zaliczenia, bo strona jeździ od 7 lat bez przerwy i zawieszania działalności, poza tym ustawodawca nie przewidział przypadku losowego, jaki stronę spotkał (zniszczenie samochodu). Odwołujący zwrócił się z prośbą o pozwolenie na kontynuowanie działalności, gdyż jest to jego jedyne źródło utrzymania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpoznaniu odwołania Pana A. S. decyzją z dnia [...] listopada 2004 r., znak [...] na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c i art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (jednolity tekst Dz. U. z 2004 r., Nr 204, poz. 2088) i na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję z dnia [...] czerwca 2004 r.

Kolegium uznało, że odwołanie Pana A. S. nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem błędnie on określa okres swojej praktyki na 7 lat tj. od [...] stycznia 1998 r. (data wskazania w zaświadczeniu z Urzędu Skarbowego).

Zdaniem Kolegium okres pięcioletniej praktyki, wskazany w art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy o transporcie drogowym powinien być liczony od daty złożenia wniosku o przyznanie licencji tj. od dnia 29 kwietnia 2002 r.

Na datę złożenia wniosku strona nie legitymowała się wymogiem 5-letniej praktyki w zakresie wykonywania transportu drogowego taksówką.

Nawet, gdyby Pan A. S. nie zmieniał samochodu, byłby obowiązany uzyskać nową licencję zgodnie z wymogami nowej, wchodzącej w życie dnia 1 stycznia 2002 r. ustawy o transporcie drogowym, a to z mocy art. 103 ust. 2 tej ustawy.

Oczywiście w przypadku spełniania wymogu 5-letniej praktyki w zakresie wykonywania transportu drogowego taksówką liczonej na dzień złożenia wniosku nie musiałby odbywać szkolenia i zdawać stosownego egzaminu.

Zatem w każdym przypadku Pan S. musiałby odbyć ww. szkolenie i zdać egzamin, nawet gdyby wniosek złożył 30 czerwca 2002 r., a więc w ostatnim dniu terminu do złożenia wniosku o udzielenie licencji, określonego w art. 103 ust. 2 zd 2 ustawy o transporcie drogowym, ponieważ również w tym dniu nie spełniałby ww. wymogu 5-letniej praktyki.

Nieprzedłożenie zaświadczenia o ukończeniu szkolenia w zakresie transportu drogowego taksówką, potwierdzonego zdanym egzaminem (art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c ww. ustawy) w terminie do dnia 31 grudnia 2003 r. określonym w art. 103 ust. 2 ustawy, zdaniem Kolegium skutkowało cofnięciem licencji na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy z powodu niespełnienia wymagań uprawniających do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego.

Od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] listopada 2004 r. Pan A. S. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której domagał się unieważnienia zaskarżonej decyzji. Skarżący uzasadnił swoje stanowisko tym, że daty podawane w decyzji są datami błędnymi i niezgodnymi z prawdą. Rozstrzygnięcie opiera się na okolicznościach, dla niego krzywdzących. Z tego względu zwraca się z prośbą do Sądu o pozwolenie na kontynuowanie pracy taksówką, gdyż jest to jedyne źródło jego utrzymania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie z przyczyn szeroko omówionych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W piśmie z dnia 4 kwietnia 2007 r., skierowanym do Sądu, skarżący podtrzymał swoje stanowisko zawarte w skardze, jednocześnie sprecyzował zarzuty, odnośnie zaskarżonej decyzji i podał, że zarzuca jej naruszenie prawa materialnego poprzez błędną interpretację art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c i art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym oraz prawa procesowego poprzez błędne zastosowanie art. 57 k.p.a. Wskazując powyższe naruszenia skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji, wydanej w I instancji.

W uzasadnieniu pisma z dnia 4 kwietnia 2007 r. skarżący wywodził, iż organ wydając [...] maja 2002 r. nową, warunkową licencję, potraktował jego wniosek o zmianę dotychczasowej licencji jako wniosek o nową licencję, co skarżący uważa za niezgodne z prawem.

Skoro ustawodawca przewidział w okresie przejściowym do dnia 31 grudnia 2003 r. (art. 103 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym) możliwość korzystania z dotychczasowych uprawnień i jednocześnie dał możliwość częściowej zmiany danych zawartych w licencji, to dlaczego organ tego nie uczynił. Według skarżącego, gdyby nie błędne potraktowanie wniosku przez organ, mógłby on w oparciu o zmienioną licencję prowadzić działalność i 5-letni okres praktyki upłynąłby mu w dniu [...] stycznia 2003 r. licząc od [...] stycznia 1998 r. (data zgłoszenia działalności do Urzędu Skarbowego).

Z tych wszystkich względów skarżący popierał skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną lub postanowienie z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji lub postanowienia.

Sąd nie bada więc celowości, czy też słuszności zaskarżonego aktu.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. zwanej dalej p.p.s.a.).

Kontrolując zaskarżoną decyzję z punktu widzenia powyższych zasad Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 77 § 1 k.p.a. organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Ten obowiązek stanowi realizację prawdy obiektywnej, wyrażonej w art. 7 k.p.a.

Analiza przeprowadzonego postępowania administracyjnego pozwala na przyjęcie, że organ nie uchybił tej zasadzie. Wywiązał się z obowiązków, nałożonych na niego przepisami kodeksu postępowania administracyjnego, w tym wynikających z art. 7, 8 i 9 k.p.a. Ustalenia faktyczne zostały poczynione w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy.

Dokonując ustaleń organ nie pominął żadnego z dowodów, dokładnie je przeanalizował i poddał je ocenie, zgodnie z art. 80 k.p.a. Przeprowadzona ocena jest zgodna z normami procesowymi i regułami obowiązującymi przy jej dokonywaniu.

Skarżący zarzuca organowi, że błędnie potraktował jego wniosek z dnia 30 kwietnia 2002 r. jako wniosek o wydanie nowej licencji, podczas gdy w rzeczywistości skarżącemu chodziło o zmianę licencji poprzez wpisanie w niej nowego numeru rejestracyjnego pojazdu.

Zarzut ten jest o tyle niesłuszny, iż do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2001 r., Nr 125, poz. 1371) tj. do dnia 1 stycznia 2002 r. w świetle obowiązujących wtedy przepisów tj. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób (Dz. U. z 1997 r., Nr 141, poz. 942) zarobkowy przewóz osób taksówką odbywał się nie na podstawie licencji ale zezwolenia, które zgodnie z art. 13 ust. 2 ww. ustawy wydawane było na określony pojazd i obszar, zaś organ właściwy do udzielenia odmowy udzielenia, cofnięcia, zmiany i wygaśnięcia zezwolenia określał art. 14 ust. 1 cyt. wyżej ustawy.

Takim zezwoleniem a nie licencją czy koncesją dysponował skarżący od dnia [...] stycznia 1999 r. na pojazd marki [...] o numerze rejestracyjnym [...].

Zmiana przez skarżącego pojazdu, którą miała być wykonywana działalność taksówkowa zbiegła się ze zmianą przepisów. Poprzednio obowiązująca ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób została zastąpiona przez ustawę z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2002 r.

Nowa ustawa zniosła zezwolenie a wprowadziła licencje na wykonywanie taksówkowego przewozu osób. Stąd też z powodu zmiany przepisów organ nie mógł zmienić zezwolenia poprzez wpisanie nowego samochodu, bo po 1 stycznia 2002 r. zezwolenia nie obowiązywały. W tej sytuacji, chcąc zmienić numer rejestracyjny samochodu skarżący był obowiązany złożyć wniosek o wydanie licencji na nowy samochód, co też uczynił w dniu 30 kwietnia 2002 r.

Jednakże jednym z wymogów wydania licencji w świetle art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy o transporcie drogowym było przedłożenie organowi zaświadczenia o ukończeniu szkolenia w zakresie transportu drogowego taksówką potwierdzonego zdanym egzaminem lub wykazanie się co najmniej 5-letnią praktyką w zakresie wykonywania tego transportu, przerwa w wykonywaniu transportu drogowego nie mogła być dłuższa niż kolejnych 6 miesięcy z przyczyn niezależnych od nich.

Wobec tego, że skarżący nie złożył wymaganego zaświadczenia ani nie miał w dacie złożenia wniosku (30 kwietnia 2002 r.) 5-letniej praktyki (skarżący zezwolenie otrzymał [...] stycznia 1999 r.), licencja została Panu S. wydana warunkowo w dniu [...] maja 2002 r. pod warunkiem dostarczenia organowi w terminie do 31 grudnia 2003 r. zaświadczenia stwierdzającego ukończenie szkolenia oraz zdania egzaminu z zakresu omawianego transportu.

Skarżący złożył stosowne oświadczenie i został uprzedzony, że w razie niewywiązania się z zobowiązania w terminie organ cofnie mu wydaną licencję.

Skoro tego nie uczynił, istniała podstawa do zastosowania art. 15 ust. 1 pkt 2 a ustawy o transporcie drogowym i na tej podstawie udzielona licencja została mu cofnięta.

W tym stanie rzeczy zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] listopada 2004 r. utrzymująca decyzję wydaną z upoważnienia Prezydenta W. z dnia [...] czerwca 2004 r. odpowiada prawu.

Trafnie podnosi SKO, że nawet gdyby strona nie zmieniała samochodu służącego do prowadzenia działalności, byłaby zobowiązana uzyskać nową licencję zgodnie z wymogami ustawy o transporcie drogowym, która weszła w życie 1 stycznia 2002 r. Zgodnie z art. 103 ust. 2 ww. ustawy Pan S. mógłby jeździć na zezwoleniu przez 2 lata od wejścia w życie ustawy, ale wniosek o licencję powinien złożyć do 30 czerwca 2002 r., a w tym dniu skoro nie miał 5 lat praktyki (praktyka winna być liczona od [...] stycznia 1999 r. – tj. od dnia uzyskania zezwolenia) to i tak musiałby złożyć wymagane zaświadczenie.

W tym stanie rzeczy wobec bezzasadności zarzutów skargi Sąd orzekł o jej oddaleniu na mocy art. 151 p.p.s.a.