Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Wesołowska (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas, Sędzia WSA Marek Kraus, Protokolant Anna Kurdej, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 października 2009 r. sprawy ze skargi P. C. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, 2) stwierdza, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz P. C. kwotę 440 zł (słownie: czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

1. Wnioskiem z dnia 24 listopada 2008 roku Skarżący, Pan P.C., zwrócił się do Ministra Finansów z wnioskiem o udzielenie interpretacji indywidualnej z zakresu prawa podatkowego przedstawiając następujący stan faktyczny.

Spółka B. udostępnia system kokos.pl. System ten umożliwia kontakt osób które potrzebują pożyczek (pożyczkobiorcy — PB), z osobami które mają środki do ulokowania (pożyczkodawcy - PO). Transakcję inicjuje PB - wyraża chęć zaciągnięcia pożyczki na określoną kwotę, tyle ile chce pożyczyć, określa okres spłaty i oprocentowanie. Umownie nazywa się to aukcją, jednak żadna licytacja nie ma miejsca. PD składają oferty w aukcji dokonując wpłat na konto serwisu ze wskazaniem danej aukcji. Wpłata jednego użytkownika nie może przekraczać 500 zł. O ile dojdzie do zawarcia umowy, system generuje szereg elektronicznych umów (PB z każdym PO) i przelewa środki wpłacone przez wszystkich PD na konto PB. PB co miesiąc spłaca ratę pożyczki na konto serwisu kokos, a serwis dysponuje środki pomiędzy konta wszystkich PD. Miesięczna rata stanowi odpowiednią część otrzymanego kapitału i jest powiększona o ustalone odsetki. Wynagrodzeniem PD i jedynym dochodem z tej działalności jest oprocentowanie określone przez PB przy zakładaniu aukcji, które otrzymuje w związku z ulokowaniem pewnej kwoty pieniężnej na pewien czas. Możliwe jest inwestowanie na wielu aukcjach prze PD i zakładanie kilku, choć ograniczonych kwotowo aukcji przez PB.

W tak przedstawiony stanie faktycznym Skarżący zadał pytaniem czy inwestując wolne środki w opisany wyżej sposób jako PD prowadzi działalność gospodarczą.

W ocenie Skarżącego, nie można potraktować takiej działalności jako działalności gospodarczej, określanej jako działalność zorganizowana i ciągła. Stałe, wielokrotne inwestowanie nadwyżek finansowych w taką formę oszczędzania/inwestowania nosi znamiona ciągłości, jednak nie sposób uznać tego za formę zorganizowaną od strony pojedynczego pożyczkodawcy. Z uwagi na fakt, że istnieje różnorodność aukcji co do przedstawionych zabezpieczeń, okresów pożyczki i oprocentowań, które pojawiają się na aukcji w sposób zupełnie losowy, nie ma możliwości przyjęcia z góry schematu czy modelu decyzyjnego. Przy podejmowaniu decyzji ogromną rolę odgrywa intuicja i argumenty nie będące argumentami formalnymi i merytorycznymi, co potwierdza społecznościowy charakter relacji między kontrahentami, natomiast wyklucza postrzeganie tej działalności jako działalności zorganizowanej.

2 Wezwaniem z dnia 30 stycznia 2009 roku Minister Finansów wezwał Skarżącego do sprecyzowania pytania i wskazania, czy wniosek dotyczy interpretacji przepisów w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, jak to zaznaczono w poz 38 wniosku, czy też podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku od towarów i usług, jak to zaznaczono w pozycji 45 wniosku. W tym drugim przypadku, Skarżący został zobowiązany do uzupełnienia opłaty o kwotę 40 złotych. Wskazano również, że w razie nie uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni wniosek zostanie rozpoznany jedynie w zakresie pytania zawartego w poz. 38 to jest w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Wniosek ten pozostał bez odpowiedzi. W konsekwencji, Minister Finansów rozpoznał jedynie wniosek w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

3. Interpretacją z dnia [...] lutego 2009 roku Minister Finansów uznał stanowisko Skarżącego w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca (Dz. U. nr 14 poz. 176 ze zmianami) zwanej dalej p.d.o.f. za nieprawidłowe. W uzasadnieniu stanowiska Minister Finansów wyjaśnił, że pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ww. ustawy i opiera się na trzech przesłankach:

1. zarobkowym celu działalności – to jest gdy działalność jest zdolna do potencjalnego generowania zysku a jej przenaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu, przy czym brak zysku z podjętych działań noszących znamiona działalności gospodarczej nie oznacza, iż działalność taka nie była faktycznie prowadzona

2. wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły, przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

3. prowadzeniu działalności we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek.

Minister Finansów uznał, że w przedstawionym stanie faktycznym czynności związane z udzielaniem pożyczek przez Internet prowadzone za pośrednictwem serwisu kokos.pl, noszą znamiona pozarolniczej działalności gospodarczej w świetle przytoczonej powyżej definicji. Pożyczki te udzielane są w sposób ciągły i zorganizowany : Skarżący, aby móc udzielać pożyczek musi się podporządkować regułom wyznaczonym przez system kokos.pl, posiadać sprzęt komputerowy, dostęp do Internetu.

W konsekwencji do uzyskiwanych przez Wnioskodawcę przychodów polegających na stałym, wielokrotnym udzielaniu pożyczek przez Internet, dochód ten należy traktować jako dochód, którego źródłem jest pozarolnicza działalność gospodarcza (art 10 ust 1 pkt. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

4. Pismem z dnia 25 lutego 2009 roku Skarżący wezwał Ministra Finansów do usunięcia naruszenia przepisów prawa. W ocenie Skarżącego naruszenia te dotyczyły definicji pojęcia zorganizowanej działalności, pominięcia przesłanki zarobkowania w formułowaniu tezy interpretacji, postawieniu tezy bez uwzględnienia wyłączeń zawartych w ustawie.

W ocenie Skarżącego Minister Finansów błędnie przyjął, że o zorganizowanym charakterze działalności świadczy posiadanie komputera, dostępu do Internetu oraz konieczność podporządkowania się regulaminowi. Skarżący wywodził, że jako przesłanki zorganizowanej działalności winno się uważać obsługę takiej działalności oraz zorganizowanie jej wymiaru czasowego. Skarżący podkreślał, że dokonuje jedynie inwestowania własnych środków, nie poszukuje natomiast nowych środków na inwestycje, co byłoby charakterystyczne dla zorganizowanego charakteru działalności.

Skarżący podkreślił również, że Minister Finansów uzasadniając stanowisko odwoływał się do możliwych do osiągnięcia dochodów nie zaś do rzeczywiście osiąganego zarobku oraz wskazywał, że nawet przy najwyższym dopuszczalnym oprocentowaniu, dla uzyskania minimalnego wynagrodzenia miesięcznego brutto w kwocie 1276 złotych musiałby zaangażować miesięcznie kwotę 50.000 złotych. Skarżący przyznawał, że skala działalności nie jest wprost wymieniona jako kryterium prowadzenia działalności gospodarczej, powinna być racjonalną przesłanką zapobiegającą protekcjonalnemu uznawaniu większości aktywności za działalność gospodarczą.

Końcowo Skarżący wskazał, że zgodnie z art. 5a ust. 6 p.d.o.p. dochody z działalności gospodarczej to dochody, które nie są zaliczone do innych źródeł przychodów, takich jak zgodnie z art. 10 ustęp 1 pkt 7 p.d.o.p. kapitały pieniężne i prawa majątkowe, przy czym zgodnie z art. 17 ustęp 1 pkt 1 p.d.o.p. za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki od pożyczek.

5. Wezwanie do usunięcia naruszenia praw złożył również pełnomocnik Skarżącego. W piśmie z dnia 4 marca 2009 wskazał on na fakt, że działalność gospodarcza winna być kwalifikowana na podstawie czterech głównych kryteriów : zorganizowania, ciągłości, zarodkowości oraz działania we własnym imieniu. W sprawie niekwestionowany jest zarobkowy charakter działalności, pozostałe kryteria nie zostały w ocenie pełnomocnika Skarżącego spełnione.

6. W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Minister Finansów podtrzymał w całości stanowisko wyrażone w interpretacji.

7. Nie zgadzając się z powyższym stanowiskiem Skarżący złożył skargę w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji i rozstrzygnięcie o kosztach postępowania sądowego w tym o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Zaskarżonej interpretacji skarżący zarzucił niezgodność z prawem to jest z art. 5a pkt 4 u.p.d.o.f wynikającą z błędnej wykładni.

Uzasadnieniu swojego stanowisko, Skarżący wskazał, że kwalifikacja ukierunkowanej gospodarczo działalności odbywa się na podstawie 4 głównych kryteriów : zorganizowania, ciągłości, zarodkowości oraz działania we własnym imieniu. Skarżący podniósł również, że zgodnie z literalnym brzmieniem art. 5a ust. 6 u.p.d.o.f. oprócz powyższych kryteriów, kryterium dodatkowym jest niepochodzenie uzyskiwanych przychodów między innymi z kapitałów pieniężnych i praw majątkowych.

Dalej Skarżący podtrzymał wyrażone w wezwaniu do usunięcia naruszenia stanowisko, zgodnie z którym niesporne jest spełnienie przez niego kryterium zarobkowego charakteru aktywności, w konsekwencji rozważył czy spełnione zostały pozostałe kryteria, powołując się obszernie na orzecznictwo sądów administracyjnych.

W odniesieniu do kryterium organizacyjnego Skarżący podtrzymał wyrażone w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa stanowisko, co do konieczności rozróżnienia przedmiotowego i podmiotowego aspektu, Aspekt przedmiotowy obejmuje przedmiot aktywności, wykorzystywane zasoby, skalę działalności, aspekt podmiotowy obejmuje, co do zasady, subiektywny stosunek do swojej aktywności gospodarczej, w tym profesjonalność podejścia do kontrahentów, zamiar towarzyszący pozyskiwaniu składników wykorzystywanego majątku, aktywne poszukiwanie kontrahentów, nastawienie na stałą współpracę z częścią kontrahentów (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2005 roku, sygn. I UK 80/05).

Pełnomocnik Skarżącego podkreślił, że Skarżący nie dysponuje metodologią działania w serwisie, w zakresie częstotliwości, oceny ryzyka, windykacji udzielonych pożyczek, Z uwagi na specyfikę serwisu nie poszukuje aktywnie kontrahentów i nie nawiązuje z nimi stałej współpracy. Uzależniony jest całkowicie od zapotrzebowania na pożyczki zgłoszonego przez pożyczkobiorców i nie jest w stanie wywrzeć na nich nacisku ani też zachęcić do wzięcia pożyczki. Skarżący nie pozyskuje odrębnie kapitału na sfinansowanie pożyczek udzielonych w serwisie kokos.pl. Środki te pochodzą z jego prywatnego majątku, co oznacza, że nie pozyskuje środków z zamiarem wykorzystania ich na udzielenie pożyczek.

Z uwagi na fakt, że inicjatywa zawarcia pożyczki wychodzi od pożyczkobiorców, którzy określając warunki pożyczki i nie jest możliwe stworzenie planu inwestycyjnego trudno jest w ocenie pełnomocnika Skarżącego uznać tę działalność za działalność o charakterze ciągłym

Końcowo Skarżący wskazał, że z orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego wynika, że udzielania pożyczek nie jest działalności gospodarczą, przytaczając orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 października 1995 roku II SA1059/94 i wskazując, że udzielenia pożyczek w serwisie kokos.pl nie różni się od zakładania lokat a uzależnianie kwalifikacji działalności gospodarczej od rodzaju kontrahenta skarżącego stałoby w całkowitej sprzeczności z zasadą pewności prawa i obowiązkiem budowania zaufania do organów podatkowych.

8. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Ustosunkowując się do zarzutów podniesionych w skardze wskazał, że kryterium zorganizowania odnosi się do tego, że Skarżący aby móc udzielać pożyczek musi mieć dostęp do komputera i sieci Internet w celu dotarcia o klienta, a z uwagi na specyfikę systemu kokos daje mu to możliwość wyszukania ewentualnych pożyczkobiorców, z którymi będą zawierane umowy. Pokreślił, że działania Skarżącego mają charakter zorganizowany i będąc podjęte na własny rachunek mają na celu osiągnięcie zysku z udzielania pożyczek.

W odniesieniu do powołanych przez stronę wyroków organ wskazał, że nie są one źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach w których zapadły.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje :

9. Wojewódzkie Sądy Administracyjne powołane zostały do sprawowania kontroli działalności administracji publicznej, przy czym zakres tej kontroli ograniczony jest do kontroli legalności działania organów administracji (art. 1 § 1 i 2 ustawy 25 lipca 2002 roku prawo o ustroju sądów administracyjnych, Dz. U. nr 256 poz. 1269). Indywidualne akty administracyjne, takie jak akty wymienione w art. 3 § 2 pkt 1-4a ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi z dnia 30 sierpnia 2002 roku (Dz. U. z 2002 roku, nr 153 poz. 1270, ze zmianami), dalej p.p.s.a., podlegają uchyleniu w razie stwierdzenia przez Sąd ich niezgodności z prawem.

W niniejszej sprawie ocena zgodności z prawem zaskarżonej interpretacji sprowadza się do wyjaśnienia pojęcia "działalność gospodarcza" użytego przez ustawodawcę w art. 5a ust. 6 u.p.d.o.f.

10. Przed przystąpieniem do wykładni powyższego pojęcia wskazać należy, że w art. 10 ust.1 u.p.d.o.f. ustawodawca wymienił źródła przychodu. W punkcie 3 za źródło takie uznana została pozarolnicza działalność gospodarcza, zaś w punkcie 7- kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w punkcie 8 lit a-c. Stosownie do art. 5 a pkt 6 u.p.d.o.f. ( w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 roku.) pod pojęciem działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – rozumieć należy działalność zarobkową wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Dokonując wykładni aktu normatywnego zawierającego taką definicję należy przyjmować znaczenie danego zwrotu zgodne z tą definicją. Nie jest więc możliwe nadawanie mu znaczenia innego, niż wynika to z definicji legalnej, poprzez odwoływanie się do definicji tego pojęcia podanej w innych aktach prawnych, w tym także w innych ustawach podatkowych ( por. B. Brzeziński - Podstawy wykładni prawa podatkowego- Wyd. oddk, Gdańsk 2008, s. 69). Celem definicji legalnej jest bowiem usunięcie wieloznaczności danego pojęcia, określenie jego sensu w ramach danego aktu prawnego ( por. M.Zieliński- Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki- Wyd.Prawnicze LexixNexis, Warszawa 2002,s.188-189). Stwierdzić ponadto należy, że w ramach autonomii prawa podatkowego ustawodawca ma możliwość tworzenia rozwiązań swoistych dla tej gałęzi prawa, jeżeli służyć to ma interesowi Skarbu Państwa i jednocześnie nie zakłóca funkcjonowania instytucji cywilnoprawnych. Może więc, w przypadku autonomicznej regulacji, dojść do pewnych niespójności w systemie prawa ( por. R.Mastalski- Autonomia prawa podatkowego- Przegląd Podatkowy z 2003 r., nr 10, s.12 i n.). Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie wyrażał pogląd, iż ustawodawca ma względną swobodę w dziedzinie kształtowania dochodów i wydatków państwa. Przysługuje mu prawo wyboru pomiędzy różnymi konstrukcjami zobowiązań podatkowych, w rozmaity sposób realizującymi politykę gospodarczą państwa, której konkretyzację stanowi przejawiająca się w treści tych regulacji polityka podatkowa. Nie ma też obowiązku stanowienia prawa i wyboru rozwiązań korzystnych dla podatników ( por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 lipca 2007 r., sygn. akt K 11/06, opubl. w OTK-A z 2007 r., nr 7,poz. 81 i przywołane tam orzecznictwo).

Z powyższego względu Sąd nie podziela argumentów Skarżącego dotyczących możliwości odniesienie się do definicji pojęcia działalności gospodarczej wskazanej w orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2005 roku, sygn. akt I UK 80/05, gdyż dotyczyło ono pojęcia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. nr 137 poz. 887 ze zmianami). Nie jest również możliwe odwołanie się do pojęcia działalności gospodarczej wskazanego w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 października 1995 roku sygn. akt II SA 1059/94, gdyż w orzeczeniu tym Sąd odwoływał się do pojęcia działalności gospodarczej w rozumieniu ustaw z dnia 28 grudnia 1988 roku o działalności gospodarczej (Dz. U. nr 41 poz. 324 ze zmianami).

Sąd dodatkowo wskazuje w tym miejscu, że przywoływane przez Skarżącego orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie sygn. akt. I SA/Sz 684/08 oraz I SA/Sz 727/08 dotyczyły interpretacji pojęcia działalności gospodarczej na gruncie art. 15 ustęp 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54 poz. 535 ). W przypadku powyższej ustawy jednym z kryteriów jest odwołanie do zamiaru podatnika, jednak kryterium to nie ma zastosowania na gruncie p.d.o.f., nie ma więc możliwości odniesienia rozważań zawartych w powyższych wyrokach dla potrzeb rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

11. Wykładnia językowa pojęcia "działalność gospodarcza", zawartego w u.p.d.o.f. prowadzić może do rozbieżnych rezultatów.

Można bowiem, odwołując się do reguł językowych ( składni) języka potocznego stwierdzić tak że użyty w hipotezie zwrot "z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 pkt 1,2, i 4-9" oznacza, że dla oceny, z jakiego źródła pochodzi dany przychód należy najpierw ustalić, czy nie jest on skutkiem działalności zarobkowej, wykonywanej w sposób zorganizowany, ciągły, prowadzonej we własnym imieniu na własny lub cudzy rachunek i tylko wówczas, gdy nie można zaliczyć go do tego rodzaju przychodów, można uznać go za przychód z innego niż wskazane w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. źródła.

Można też wyciągnąć wniosek, że ustawodawca najpierw nakazuje wykluczyć pochodzenie przychodu z któregokolwiek ze źródeł wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 1,2,i 4-9 powołanej ustawy, a dopiero później pozwala zaliczyć go do przychodu z działalności gospodarczej.

12. Brak jednoznacznego rezultatu wykładni językowej czyni koniecznym sięgnięcie do innych reguł wykładni. Pomocna w odkodowaniu treści normy prawnej może być w tym wypadku wykładnia systemowa wewnętrzna. Definiując przychody pochodzące z różnych źródeł ustawodawca, podkreślając tym samym ich rozłączność, zawarł reguły kolizyjne, wskazując, kiedy dany przychód może być uznany za przychód z określonego źródła, choć faktycznie odpowiada on ogólnej definicji przychodów z innego źródła. I tak w art. 10 ust.1 pkt 8 u.p.d.o.f. wyłącza z przychodów, których źródłem jest odpłatne zbycie nieruchomości, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, prawa wieczystego użytkowania gruntów ,innych rzeczy - zbycie następujące w wykonaniu działalności gospodarczej.

W art. 13 pkt 9 u.p.d.o.f. do przychodów z działalności wykonywanej osobiście włączono przychody z umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze zawieranych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (tym samym przychód z tego tytułu nie będzie stanowił przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej).

Również w odniesieniu do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej ustawodawca nakazał- w art. 14 ust. 2 u.p.d.o.f.- zaliczenie do nich enumeratywnie wymienionych (nie użyto bowiem określenia " w szczególności") przychodów, które w braku stosownego uregulowania zaliczone byłyby do innych źródeł, bowiem odpowiadałyby ich definicji. O tym, iż są to przychody inne niż odpowiadające przychodom z działalności gospodarczej, wymienionym w art.14 ust. 1 tej ustawy, świadczy użycie zwrotu: "przychodem z działalności gospodarczej są również". Użycie określenia "również"- sygnalizuje, że dany stan rzeczy jest pod jakimś względem podobny do innego stanu rzeczy , zwłaszcza tego, o którym była mowa wcześniej ( por. Słownik współczesnego języka polskiego - Wyd. Wilga, Warszawa 1996,s. 979). Wśród przychodów wymienionych w tym przepisie wymieniono np. zbycie wartości materialnych i prawnych wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, pod warunkiem spełnienia wskazanych w ustawie warunków ( art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. c) czy odsetki od środków na rachunkach bankowych utrzymywanych w związku z wykonywaną działalnością (art. 14 ust. 2 pkt 5).

Przywołane wyżej przepisy wskazują więc na to, iż co do zasady przychody winny być przypisywane do tego ze źródeł, którego opis w sposób bardziej szczegółowy odpowiada sposobowi jego powstania, chyba że ustawa nakazuje expressis verbis zaliczenie ich do przychodów z innego źródła. W przeciwnym wypadku powołane wyżej regulacje byłyby zbędne.

Reasumując, zestawienie treści art. 5 a pkt 6 i art. 14 ust. 2, art. 13 pkt 9, art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. wskazuje na to, iż nawet jeżeli w ramach działalności wykonywanej zarobkowo, w sposób zorganizowany i ciągły, we własnym imieniu, na własny lub cudzy rachunek, podatnik osiąga przychody, które jednocześnie odpowiadają opisowi przychodów z innego niż pozarolnicza działalność gospodarcza źródła przychodu i nie zostały zaliczone w sposób jednoznaczny do przychodów z tej działalności, to przychody te stanowią przychód z tego innego źródła (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 sierpnia 2008 roku, sygn. akt. II FKS 678/08, wyrok z dnia 8 września 2008 roku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, sygn. akt. I SA/GL 291/08).

13. Z przedstawionego przez Skarżącego we wniosku o udzielenie interpretacji stanu faktycznego wynika, że otrzymuje on przychód z tytułu odsetek od udzielonych pożyczek. Zgodnie z art. 10 ust. 7 u.p.d.o.f. źródłem przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, przy czym zgodnie z art. 17 ustęp 1 pkt 1 u.p.d.o.f. za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki od pożyczek.

Oznacza to, że przychody uzyskiwane przez Skarżącego zakwalifikować należy do innego źródła przychodów niż pozarolnicza działalność gospodarcza. W konsekwencji, nawet w razie uznania że Skarżący udziela pożyczek korzystając z serwisu kokos.pl w sposób zorganizowany i ciągły nie można zakwalifikować powyższych przychodów do przychodów z działalności gospodarczej o której mowa w art. 5a ust. 6 u.p.d.o.f.

14. W tym miejscu wskazać należy, że ze stanu faktycznego przedstawionego przez Skarżącego nie wynikało, czy udzielając pożyczek działa w sposób zorganizowany, czy też podejmuje jedynie okazjonalne działania.

Podkreślić należy, że w toku postępowania o wydanie indywidualnej interpretacji organ a następnie Sąd związane są stanem faktycznym przedstawionym we wniosku o udzielenie interpretacji. Nie jest możliwe rozszerzenie czy uzupełnienie stanu faktycznego na etapie wezwania do usunięcia naruszenia prawa czy też skargi wniesionej do sądu administracyjnego. W konsekwencji argumenty skargi odwołujące się do sposobu w jaki w jaki Skarżący traktuje swoją działalność, źródeł pochodzenia kapitału inwestowanego w pożyczki, muszą być potraktowane jako niedopuszczalna próba rozszerzenia stanu faktycznego i nie mogą stanowić podstawy do uwzględnienia skargi.

Jednocześnie jednak, przy tak zakreślony stanie faktycznym brak było podstaw do ustalenia przez organ, że Skarżący dokonuje czynności w sposób zorganizowany. Uchybienie to nie miało wpływu na wynik sprawy z uwagi na fakt, że zestawienie treści art.5 a pkt 6 i art.14 ust.2, art.13 pkt 9, art.10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. wskazuje na to, że jeżeli w ramach działalności wykonywanej zarobkowo, w sposób zorganizowany i ciągły, we własnym imieniu, na własny lub cudzy rachunek podatnik osiąga przychody, które jednocześnie odpowiadają opisowi przychodów z innego niż pozarolnicza działalność gospodarcza źródła przychodu i nie zostały zaliczone w sposób jednoznaczny do przychodów z tej działalności, to przychody te stanowią przychód z tego innego źródła.

15. W konsekwencji, podzielając podniesiony w skardze zarzut niewłaściwej wykładni art. 5a ustęp 6 u.p.d.o.f., Sąd skargę uwzględnił i uchylił zaskarżoną interpretację zgodnie z treścią art. 146 § 1 p.p.s.a., określając zakres w jakim nie może być ona wykonana zgodnie z art. 152 p.p.s.a. O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z art. 200 p.p.s.a. wobec zawarcia stosownego wniosku w skardze.