Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Urszula Raczkiewicz Sędzia NSA Hanna Kamińska (spr.) Sędzia del. WSA Marzenna Kosewska Protokolant Piotr Suchoń po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. W., A. W. – S. s.c. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 18 listopada 2010 r. sygn. akt VI SA/Wa 1712/10 w sprawie ze skargi A. W., A. W. – S. s.c. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. akt VI SA/Wa 1712/10, oddalił skargę A. W. i A. W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2010 r., nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej.

Sąd pierwszej instancji przyjął za podstawę rozstrzygnięcia następujące ustalenia.

W dniu [...] lutego 2010 r. przy ul. E. P. w W. przeprowadzono kontrolę pojazdu marki R. o numerze rejestracyjnym [...], którym kierowca T. S. okazał do kontroli dowód osobisty, prawo jazdy, licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób, dowód rejestracyjny pojazdu, zaświadczenie o spełnieniu wymagań ustawy.

Podczas kontroli stwierdzono, że na dachu kontrolowanego pojazdu zamocowane jest urządzenie z dwustronnym napisem W. [...], na bokach pojazdu umieszczono napis "W.", a w pojeździe zamontowano urządzenie pomiarowe Marku Euro-Fis zintegrowane z kasą fiskalną. Wykonano dokumentację fotograficzną i przesłuchano kierowcę w charakterze świadka, który zeznał, że prowadzi działalność gospodarczą i współpracuje z firmą W. [...]-S. s.c. Zlecenia na przewozy otrzymuje drogą radiową od tej firmy, a osobom przewożonym wystawia paragony fiskalne z kasy fiskalnej zarejestrowanej na firmę W. Kierowca potwierdził istnienie oznaczeń firmy na banerze reklamowym na dachu i bokach pojazdu oraz odmówił podpisania protokołu. Kontrolujący wykonali telefon pod nr [...], a osoba odbierająca telefon przedstawiła się jako "W.-t.", co zostało utrwalone w notatce służbowej.

W związku z powyższym M. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] kwietnia 2010 r. nałożył na A. W. i A. W. karę pieniężną w wysokości 15.000 zł, na którą składały się kary:

- 5.000 zł za wykonywanie przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą z naruszeniem zakazu umieszczania lub używania w pojeździe taksometru,

- 5.000 zł za wykonywanie przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą z naruszeniem zakazu umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą adresem lub telefonem przedsiębiorcy,

- 5.000 zł za wykonywanie przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą z naruszeniem zakazu umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych.

Od powyższej decyzji A. W. i A. W. wnieśli odwołanie do Głównego Inspektora Transportu Drogowego, który decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Uzasadniając rozstrzygniecie, organ odwoławczy uznał, że nie budzi wątpliwości fakt, że strona wykonywała działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego osób pomimo, iż w chwili kontroli w zatrzymanym pojeździe nie znajdował się żaden pasażer. Do uznania za działalność gospodarczą nie jest konieczne faktyczne wykonanie usługi, ale sam fakt, iż jest ona oferowana i możliwa do realizacji. Kierowca okazał kontrolującym wypis z licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób. Powyższe świadczy o tym, że przedsiębiorca przedsięwziął kroki w celu wykonywania w sposób zorganizowany i ciągły swojej działalności. W przypadku przewozu osób normalną sytuacją jest oczekiwanie w wyznaczonym w tym celu miejscu postojowym na klienta i jest to również forma działalności ukierunkowana na osiągnięcie zysku. Podczas kontroli wykonano wydruk z zamontowanej w pojeździe kasy fiskalnej i choć nie wynika z niego jakiego rodzaju usługa transportowa została wykonana, to mając na uwadze okoliczności organ stwierdził, że dotyczyła ona przewozu osób. W opinii organu ustalony w sprawie stan faktyczny nie budzi wątpliwości, że kontrolowanym pojazdem wykonywany był przewóz okazjonalny. Nie był to, jak sugerowali skarżący, ani przewóz regularny, lub regularny specjalny, ani międzynarodowy przewóz okazjonalny osób lub też przewóz wahadłowy, gdyż nie spełniali oni dodatkowych warunków na wykonywanie tego rodzaju przewozu. Zatrzymany do kontroli pojazd nie spełniał również definicji taksówki określonej w art. 2 pkt 43 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Zdaniem organu bezspornym było, iż w czasie kontroli stwierdzono, że na dachu zatrzymanego pojazdu umieszczone jest urządzenie techniczne z napisem W. oraz numerem telefonu [...], z naruszeniem art. 18 ust. 5 lit. b) i c) ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r., nr 125, poz. 874 ze zm.). Wskazał także, że zamontowany w pojeździe drogomierz przeznaczony jest do pomiaru przebytej drogi, który posiada dodatkową funkcję polegającą na przedstawieniu pomiaru przebytej drogi zgodnie z ustalonym przelicznikiem jako liczbę jednostek przeliczeniowych. Tym samym drogomierz ten może służyć również jako taksometr przeliczając przebyte kilometry na stawki kwotowe. Juz sam fakt umieszczenia w kontrolowanym pojeździe urządzenia pełniącego rolę taksometru stanowił naruszenie uzasadniające nałożenie kary pieniężnej w wysokości 5000 zł.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalając skargę A. W. i A. W. uznał, że nakładając karę pieniężną w wysokości 15.000 zł organy obu instancji, powołując się na zebrane w toku postępowania dowody, prawidłowo uznały, że w dniu 8 lutego 2010 r. skarżący wykonywali przewóz okazjonalny w krajowym transporcie drogowym osób pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą z naruszeniem zakazu umieszczania i używania w pojeździe taksometru, umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą adresem, lub telefonem przedsiębiorcy oraz umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń, co wyczerpało znamiona naruszeń określonych w art. 18 ust. 5 lit. a - c ustawy o transporcie drogowym. Według ustaleń organów administracji dokonanych w sprawie, skarżący posiadają licencję nr [...], uprawniającą do wykonywania krajowego transportu drogowego osób, do której został zgłoszony kontrolowany pojazd, która niewątpliwie nie spełnia warunków określonych w art. 6 ust. 4 ustawy dla licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką.

W art. 5 ust. 1 ustawy ustawodawca wyraźnie wskazał, iż podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego. Żeby ją uzyskać przedsiębiorca musi spełniać konkretne warunki - inne dla licencji na przewozy okazjonalne oraz inne dla licencji "taksówkowej" (art. 6 ustawy). W konsekwencji tej regulacji zostały ograniczone uprawnienia przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą na podstawie licencji na przewozy okazjonalne w stosunku do przedsiębiorców wykonujących przewozy osób na podstawie licencji "taksówkowej", co znalazło jednoznaczny wyraz w dyspozycji przepisu art. 12 ust. 1b tej ustawy, według którego licencja na krajowy transport drogowy osób nie uprawnia do wykonywania transportu drogowego taksówką.

Sąd uznał za nietrafne zarzuty skargi podważające prawidłowość ustaleń. dokonanych przez organy co do zamontowania w kontrolowanym pojeździe taksometru, umieszczenia na pojeździe oznaczeń z nazwą lub telefonem przedsiębiorcy oraz umieszczenia na dachu pojazdu urządzenia technicznego. Fakty te bowiem ustalone zostały w sposób jednoznaczny w wyniku czynności kontrolnych pojazdu, potwierdzonych w protokole kontroli z dnia [...] lutego 2010 r. Kierowca kontrolowanego pojazdu przesłuchany w charakterze świadka zeznał, że wykonuje transport drogowy osób na rzecz firmy W. [...]-S. s.c. A. W., A. W. Potwierdził, że zlecenia na przewozy otrzymuje drogą radiową od ww. firmy. Osobom przewożonym wystawia paragony fiskalne z kasy rejestrującej zarejestrowanej na ww. firmę.

Treść protokołu kontroli i zeznań koresponduje ze zgromadzoną w aktach administracyjnych sprawy dokumentacją fotograficzną skontrolowanego pojazdu, tak że organy miały prawo uznać po stronie skarżącej spółki wykonywanie przewozu okazjonalnego z naruszeniem zakazów określonych w przepisach ww. art. 18 ust. 5 lit. a - c ustawy o transporcie drogowym. Wbrew wywodom skarżących nie jest przy tym istotne, iż w momencie kontroli nie był przewożony żaden pasażer. Do stwierdzenia wykonywania przewozów okazjonalnych, jak słusznie podnosił organ nie jest konieczne faktyczne wykonywanie usługi w chwili kontroli, ale sam fakt, iż jest ona oferowana i możliwa do realizacji. Kierowca okazał kontrolującym wypis z licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób. Powyższe świadczy o tym, że przedsiębiorca przedsięwziął kroki w celu wykonywania sposób zorganizowany i ciągły swojej działalności.

Sąd I instancji zwrócił uwagę, że w przedstawionych przez organ aktach administracyjnych brak jest powoływanego w uzasadnieniu decyzji organu I instancji paragonu fiskalnego, jak również wydruku z kasy fiskalnej, o którym mowa w uzasadnieniu decyzji organu II instancji, również w protokole kontroli drogowej nie wskazano, iż taki dowód został zgromadzony. Główny Inspektor Transportu Drogowego również nieprawidłowo wskazał w uzasadnieniu swojej decyzji nazwę zamontowanego w kontrolowanym pojeździe drogomierza. Powoływanie tych dowodów przez organy było zatem nieuprawnione i stanowi uchybienie procesowe, które nie miało wpływu na wynik sprawy bowiem pozostałe dowody prawidłowo zgromadzone w sprawie w postaci: protokołu kontroli, zeznań świadka, dokumentacji fotograficznej pozwalają na ustalenie faktów istotnych w sprawie, które w sposób niebudzący wątpliwości potwierdzają stwierdzone naruszenia.

Wbrew zarzutom skargi organ dokonał prawidłowej wykładni pojęć występujących w przepisie art. 18 ust. 5 ustawy. Wskazał, dlaczego zainstalowany na dachu skontrolowanego pojazdu przedmiot jest w jego opinii urządzeniem technicznym. Organ zastosował przy tym wykładnię celowościową tego terminu, co w ocenie Sądu było zabiegiem prawidłowym.

Ponadto Sąd podkreślił, że art. 18 ust. 5 ustawy ma na celu przeciwdziałanie wprowadzaniu w błąd potencjalnych klientów, którzy mogą uważać, że odbywają podróż taksówką, gdy w istocie jest to podróż pojazdem, który nie posiada standardów wymaganych dla taksówki, zaś kierujący pojazdem nie ma kwalifikacji wymaganych przy transporcie drogowym taksówką. Żeby uniknąć takich pomyłek, na dachu pojazdu nie może znajdować się jakiekolwiek oznakowanie "inne urządzenie techniczne". Jest to inne niż lampa urządzenie służące do identyfikacji pojazdu jako wykonującego transport drogowy taksówką.

Wprowadzenie ścisłego rozróżnienia transportu drogowego taksówką od transportu drogowego okazjonalnego polega na wyraźnym rozróżnieniu oznakowania pojazdów, którymi mogą być wykonywane te dwa rodzaje przewozu. Nie do przyjęcia jest zatem sytuacja, gdy na pojeździe niebędącym taksówką znajduje się urządzenie techniczne w kształcie baneru reklamowego, które w istocie ma służyć przyciągnięciu uwagi potencjalnych klientów i urządzenie to nie zostanie zakwalifikowane jako naruszające zakaz z art. 18 ust. 5 lit. c ustawy o transporcie drogowym. Ponadto, Zgodnie z art. 18 ust. 5 lit. b omawianej ustawy przy wykonywaniu przewozów okazjonalnych zabrania się umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem oraz telefonem przedsiębiorcy. Przepis ten nie może być rozumiany w taki sposób, że do naruszenia zawartego w nim zakazu dochodzi tylko wtedy, gdy nazwa przedsiębiorcy umieszczona na pojeździe jest tożsama z firmą pod jaką przedsiębiorca figuruje we właściwym rejestrze. W przepisie tym ustawodawca nie posłużył się bowiem pojęciem "firmy" lecz "nazwy", która może być nadana przez przedsiębiorcę i różnić się od jego firmy (wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 lutego 2010 r. sygn. II GSK 390/09, z dnia 24 marca 2010 sygn. II GSK 505/09).

Ratio legis wprowadzenia zakazów, określonych w art. 18 ust. 5 ustawy, było wyeliminowanie przypadków wykonywania transportu drogowego pojazdem upodobnionym do taksówki i omijania restrykcyjnych przepisów dotyczących uzyskiwania licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Wprowadzając omawiane zakazy ustawodawca posłużył się pojęciami "taksometr, lampa lub inne urządzenie techniczne" nie definiując tych pojęć. Stosując wykładnię celowościową przyjąć należało, że pod pojęciem "taksometr" użytym w art. 18 ust. 5 a ustawy należy rozumieć takie urządzenie techniczne, które służy obliczeniu według ustalonej taryfy należności za przejazd. Jednocześnie, Sąd podzielił pogląd, że nie ma znaczenia, w jakim celu urządzenie to zostało zainstalowane, bowiem art. 18 ust. 5 lit. c ustawy zakazuje prób identyfikowania pojazdów przeznaczonych do wykonywania przewozów okazjonalnych z pojazdami wykonującymi przewozy taksówkowe, jako że tylko te ostatnie są uprawnione do instalacji takich urządzeń (poza pojazdami specjalnymi), co wyraził także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 marca 2010 r., sygn. akt II GSK 467/09).

Biorąc powyższe względy pod uwagę, Sąd stanął na stanowisku, że organ wydając zaskarżoną decyzję nie dopuścił się naruszeń prawa materialnego, które miałyby wpływ na wynik sprawy, ani uchybień formalnoprawnych w stopniu, w jakim mogłoby to mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

A. W. i A. W. wnieśli skargę kasacyjną, w której zaskarżyli wyrok w całości wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W.

Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1). naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie art. 4 ust. 11 ustawy o transporcie drogowym poprzez przyjęcie, na podstawie posiadanego materiału dowodowego, że w imieniu skarżących był wykonywany okazjonalny przewóz osób w krajowym transporcie drągowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą - podczas gdy powyższa okoliczność nie wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego,

2). naruszenie prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie art. 18 ust. 5 lit. a ustawy o transporcie drogowym, poprzez uznanie na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, iż w pojeździe był zamontowany taksometr, a nie drogomierz, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby urządzenie zamontowane w pojeździe było taksometrem w rozumieniu definicji legalnej tego urządzenia oraz uznanie, że urządzenie umieszczone w pojeździe było używane, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby urządzenie zamontowane w pojeździe było używane, zaś deliktem określonym w art. 18 ust 5 lit a ustawy, jest objęte jedynie zachowanie przedsiębiorcy obejmujące równoczesne umieszczenie i używanie taksometru w pojeździe,

3). naruszenie prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie art. 18 ust. 5 lit. b ustawy o transporcie drogowym poprzez uznanie, iż na pojeździe zostały umieszczone oznaczenia z nazwą, adresem lub telefonem przedsiębiorcy, podczas gdy na pojeździe nie umieszczono takich napisów,

4). naruszenie prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie art. 18 ust. 5 lit. c ustawy o transporcie drogowym poprzez uznanie, iż na pojeździe było umieszczone urządzenie, które było lampą lub innym urządzeniem technicznym, podczas gdy ze zgromadzonego w aktach postępowania materiału dowodowego, nie wynika okoliczność aby na pojeździe zamontowano lampę lub urządzenie techniczne, które konstrukcyjnie odpowiada zakazowi określonemu w art. 18 ust 5 lit c ustawy o transporcie drogowym, bowiem z zebranych w sprawie materiałów dowodowych wynika okoliczność, iż na pojeździe umieszczono plastykową puszkę pozbawioną cech powyższych urządzeń.

Na podstawie art. 174 pkt. 2 p.p.s.a. zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania:

1). w postaci naruszenia art. 3 § 2 p.p.s.a. oraz art. 141 p.p.s.a. oraz 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 77 § 1 kpa oraz art. 107 § 3 kpa w zw. z 151 p.p.s.a., poprzez błędne przyjęcie przez Sąd w zaskarżonym wyroku za prawidłowo ustaloną przez organy administracyjne okoliczność - że w imieniu skarżącej był wykonywany okazjonalny przewóz osób, pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą - podczas gdy okoliczność przewozu jakiejkolwiek osoby w tym dniu nie wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, które to ustalenie miało istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem powyższe błędne ustalenie skutkuje zastosowaniem wobec mojego klienta art. 92 ust 1 i 4 oraz art. 93 ustawy o transporcie drogowym,

2). w postaci naruszenia art. 3 § 2 p.p.s.a. oraz art. 141 p.p.s.a. oraz 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 77 § 1 kpa oraz art. 107 § 3 kpa w zw. z 151 p.p.s.a., poprzez błędne przyjęcie przez Sąd w zaskarżonym wyroku za prawidłowo ustaloną przez organy administracyjne okoliczność - że w imieniu skarżącej był wykonywany okazjonalny przewóz osób, w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą - podczas gdy organy administracyjne obydwu instancji nie przesłuchały w charakterze świadka pasażera - osoby, która miała być przewożona skontrolowanym pojazdem,

3). w postaci naruszenia art. 3 § 2 p.p.s.a. oraz art. 141 p.p.s.a. oraz 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 77 § 1 kpa oraz art. 107 § 3 kpa w zw. z 151 p.p.s.a. poprzez błędne przyjęcie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. w skarżonym wyroku, iż w samochodzie byl zamontowany taksometr podczas gdy w pojeździe zamontowano dalmierz oraz przyjęcie, że nie ma różnicy pomiędzy taksometrem (urządzeniem które posiada swoją legalna definicję), a drogomierzem - dalmierzem (tj. urządzeniem nie spełniającym cech taksometru), oraz przyjęcie, że urządzenie umieszczone w pojeździe było używane, które to uchybienia miały istotny wpływ na wynik sprawy bowiem powyższe błędne ustalenia skutkowały wyczerpaniem hipotezy przepisu art. 18 ust. 5 lit. a ustawy o transporcie drogowym wobec skarżącego oraz mogło skutkować oddaleniem skargi wniesionej na decyzję administracyjną,

4). w postaci naruszenia art. 3 § 2 p.p.s.a. oraz art. 141 p.p.s.a. oraz 145 § i pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 77 § 1 kpa oraz art. 107 § 3 kpa w zw. z 151 p.p.s.a. poprzez błędne przyjęcie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. w skarżonym wyroku, poprzez uznanie iż organy administracyjne obydwu instancji prawidłowo ustaliły stan faktyczny, tj. okoliczność, iż na pojeździe były umieszczone napisy będące oznaczeniem nazwy, adresu lub telefonu skarżącej, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy bowiem powyższe błędne ustalenie WSA skutkuje wyczerpaniem hipotezy przepisu art. 18 ust. 5 lit. b ustawy o transporcie drogowym wobec skarżących oraz mogło skutkować oddaleniem skargi wniesionej na decyzję administracyjną,

5). w postaci naruszenia art. 3 § 2 p.p.s.a. oraz art. 141 p.p.s.a. oraz 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 77 § l kpa oraz art. 107 § 3 kpa w zw. z 151 p.p.s.a. poprzez błędne przyjęcie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. w skarżonym wyroku, poprzez uznanie iż organy administracyjne obydwu instancji prawidłowo ustaliły stan faktyczny, tj. okoliczność, iż na pojeździe była umieszczona podświetlona lampa lub inne urządzenie techniczne), podczas gdy na pojeździe umieszczono plastykową puszkę pozbawioną cech lampy lub innego urządzenia technicznego, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy bowiem powyższe błędne ustalenie WSA skutkuje wyczerpaniem hipotezy przepisu art. 18 ust. 5 lit. c ustawy o transporcie drogowym wobec skarżącej oraz mogło skutkować oddaleniem skargi wniesionej na decyzję administracyjną.

Organ nie skorzystał z prawa do wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw. Została oparta na obu podstawach kasacyjnych wymienionych w art. 174 pkt 1 i pkt 2 p.p.s.a.

W okolicznościach tej sprawy rozpatrzenia w pierwszej kolejności wymagają zawarte w skardze kasacyjnej zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania.

Zarzuty naruszenia art. 3 § 2 p.p.s.a., art. 141 p.p.s.a., 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 77 § 1, 107 § 3 kpa w zw. z 151 p.p.s.a., odnoszące się do błędnego przyjęcia przez Sąd za prawidłowo ustaloną przez organy administracyjne okoliczność, że w imieniu skarżących był wykonywany okazjonalny przewóz osób, pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, wymagają łącznego rozpoznania, jakkolwiek autor skargi kasacyjnej ujął je w trzech jednostkach redakcyjnych skargi.

W art. 3 § 2 p.p.s.a. określono zakres działania sądów administracyjnych.

Nie ma wątpliwości, że Sąd pierwszej instancji nie naruszył tego przepisu, gdyż skontrolował, czy organy administracji w toku rozpoznawania sprawy nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy i rozstrzygnął spór, co do treści stosunku publicznoprawnego, a tym samym wymierzył sprawiedliwość w zakresie wyznaczonym sądom administracyjnym. Dlatego zarzut naruszenia tego przepisu nie może być uznany za zasadny.

Autor skargi kasacyjnej zarzucając naruszenie art. 141 p.p.s.a., nie wskazał konkretnej jednostki tego przepisu, lecz z uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika, że ów zarzut odnosi się do wad uzasadnienia wyroku, a więc naruszenia art.141 § 4 p.p.s.a. Zarzut taki mieści się w granicach zarzutu kasacyjnego z art. 174 pkt 2 p.p.s.a., jednak jego skuteczność wymaga wykazania, że uzasadnienie wyroku jest sporządzone w taki sposób, że niemożliwa jest kontrola instancyjna rozstrzygnięcia. W takim bowiem przypadku wadliwość uzasadnienia wyroku może być uznana za naruszenie przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie elementy konstrukcyjne przewidziane w art. 141 § 4 p.p.s.a. W uzasadnieniu Sąd I instancji przedstawił bowiem opis tego, co działo się w sprawie w postępowaniu przed organami administracji publicznej oraz przedstawił stan faktyczny przyjęty za podstawę wyroku, wskazując z jakich przyczyn i na podstawie jakich przepisów zarzuty skargi nie zasługują na uwzględnienie, co umożliwia przeprowadzenie kontroli instancyjnej ustaleń Sądu w kwestionowanym zakresie, o czym niżej.

Zdaniem autora skargi kasacyjnej, skoro z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie wynika okoliczność przewozu jakiejkolwiek osoby w danym dniu, a nadto organy obydwu instancji nie przesłuchały w charakterze świadka pasażera - osoby, która miała być przewożona skontrolowanym pojazdem, to okoliczność wykonywania w imieniu skarżących okazjonalnego przewozu osób nie została prawidłowo ustalona.

Odnosząc się do tego zarzutu zauważyć należy, że Sąd pierwszej instancji zasadnie zaaprobował ustalenia organu odwoławczego, co do tego, iż strona wykonywała działalność gospodarczą polegającą na przewozie osób, mimo że w czasie kontroli w pojeździe nie znajdował się żaden pasażer. Ustalenia te były wynikiem oceny całego materiału dowodowego, w tym stwierdzenia odpowiedniego oznakowania na samochodzie świadczącego o tym, że usługa przewozu była oferowana i możliwa do wykonania oraz zeznań świadka – kierowcy pojazdu. Kierowca pojazdu zeznał bowiem, że wykonuje transport drogowy na rzecz firmy W. [...]-S. s.c., zlecenia na przewozy otrzymuje drogą radiową od ww. firmy, a przewożonym osobom wystawia paragony fiskalne z kasy rejestrującej, zarejestrowanej na ww. firmę.

Autor skargi kasacyjnej kwestionuje także zaaprobowanie przez Sąd pierwszej instancji ustaleń organu co do okoliczności zamontowania w kontrolowanym pojeździe urządzenia pełniącego rolę taksometru, umieszczenia napisów będących oznaczeniem nazwy, adresu lub telefonu skarżących, a także umieszczenia na dachu pojazdu urządzenia technicznego.

Zarzutu tego Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela. Jak wynika to wprost z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd pierwszej instancji stwierdził, że z czynności kontrolnych pojazdu, potwierdzonych w protokole kontroli oraz dokumentacji fotograficznej wynika zainstalowanie i używanie drogomierza zintegrowanego z kasą fiskalną, umieszczenie na pojeździe oznaczeń z nazwą lub telefonem przedsiębiorcy. Nadto jak zeznał kierowca, znajdujący się na boku pojazdu numer telefoniczny jest numerem telefonicznym, pod którym klienci mogą zamówić usługę przewozu. Również ze zdjęć wykonanych w sprawie oraz z protokołu kontroli wynika, że na dachu pojazdu znajduje się urządzenie techniczne. Okoliczności te wynikają wprost z dowodów zebranych przez organ przeprowadzający kontrolę, a według oceny Sądu stanowiły one dostateczną podstawę do uznania, że doszło do naruszenia zakazów ustanowionych w art. 18 ust. 5 lit. b i c u.t.d.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, ustalenia organów administracji oparte zostały na dowodach, którymi organy te dysponowały, należycie rozważonymi w uzasadnieniu obydwu decyzji, zaś ocena tych dowodów prawidłowo została skontrolowana przez Sąd pierwszej instancji, czemu ten Sąd dał stosowny wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

W świetle powyższego brak jest podstaw do przyjęcia, że stanowiące podstawę wyroku ustalenia w zakresie okoliczności faktycznych, o których mowa w art. 18 ust. 5 u.t.d. zostały poczynione przez Sąd pierwszej instancji z naruszeniem art. 77 § 1 k.p.a.

Przechodząc do oceny podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego należy zauważyć, że zarzuty wymienione w tej części skargi kasacyjnej wiążą się ściśle z omówionymi wyżej zarzutami procesowymi, których ocena zawiera argumentację wskazującą, że Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej wykładni i właściwie zastosował wymienione w tych zarzutach przepisy prawa materialnego.

W tym stanie rzeczy niezasadne są zarzuty naruszenia art. 4 ust. 11 u.t.d., błędnego zastosowania art. 18 ust. 5 lit. a, b i c u.t.d.

Naczelny Sąd Administracyjny podziela w tym zakresie ocenę wyrażoną przez Sąd pierwszej instancji, iż w imieniu A. W. i A. W. – wspólników spółki cywilnej W. [...]-S. był wykonywany przewóz okazjonalny w rozumieniu art. 4 ust. 11 u.t.d., przy czym przy wykonywaniu tego przewozu (w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą) doszło do naruszenia zakazów: umieszczania i używania taksometru, umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem oraz telefonem przedsiębiorcy, jak i umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych – w rozumieniu art. 18 ust. 5 lit. a, b i c u.t.d.

Z tych wszystkich względów oraz na podstawie art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.