Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Grochowska – Jung (spr.), Sędziowie WSA Stanisław Marek Pietras, Waldemar Śledzik, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Maria Zawada, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 stycznia 2012 r. sprawy ze skargi D. S. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...] w przedmiocie ochrony danych osobowych oddala skargę

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją dnia [...] lipca 2011 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 12 pkt 2 i art. 22 i art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] maja 2011 r. (znak: [...]) umarzającą postępowanie w sprawie przetwarzania danych osobowych D. S. przez Proboszcza Parafii [...].

W sprawie ustalono następujący stan faktyczny. D. S. pismem z dnia [...] stycznia 2011 r., skierowanym do Proboszcza Parafii [...], zwrócił się o uaktualnienie jego danych osobowych w księdze chrztu, poprzez naniesienie adnotacji o treści: "dnia [...] stycznia 2011 r. formalnym aktem wystąpił z Kościoła [...]" oraz o przesłanie jako potwierdzenia odpisu aktu chrztu z powyższym sprostowaniem. Jednocześnie wskazał, iż nie wyraża zgody na przekazywanie informacji o tej decyzji osobom trzecim. Pismem z dnia [...] lutego 2011 r., Proboszcz Parafii [...] odmówił dokonania powyższej czynności, wskazując, iż fakt oficjalnego wystąpienia, ma charakter publiczny. W dniu [...] lutego 2011 r. D. S. wniósł do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych skargę na przetwarzanie jego danych osobowych przez Proboszcza Parafii [...]. Skarżący zarzucił Proboszczowi Parafii, iż mimo złożenia oświadczenia o wystąpieniu z Kościoła [...] nie została o tym fakcie zamieszczona stosowna adnotacja w księdze chrztu. Dlatego też wniósł o wydanie decyzji administracyjnej zobowiązującej Proboszcza Parafii – administratora jego danych osobowych w rozumieniu art. 7 ust. 4 ustawy o ochronie danych osobowych, do sprostowania nieaktualnych danych osobowych skarżącego na podstawie art. 32 ust. 1 pkt 6 ustawy. W toku prowadzonego postępowania do organu wpłynęły wyjaśnienia Proboszcza Parafii, w których wskazał on, iż procedura wystąpienia z Kościoła [...] wymaga spełnienia wymogów formalnych. Wyjaśnił też, że wystąpienie wymaga następującego porządku: 1. W Parafii chrztu uzyskuje się świadectwo chrztu. 2. W parafii zamieszkania informuje się proboszcza o chęci dokonania apostazji. 3. Do parafii zamieszkania idzie się po raz drugi. Zabiera się ze sobą świadectwo chrztu, akt apostazji i dwóch świadków. W obecności proboszcza podpisuje się akt apostazji. 4. Proboszcz wysyła akt apostazji do kurii. Kuria poleca parafii chrztu dokonać wpisu o apostazji w Księdze Chrztu. 5. Ponownie uzyskuje się w parafii chrztu świadectwo chrztu – tym razem z dopiskiem o dokonaniu apostazji. To świadectwo jest potwierdzeniem dokonania apostazji. Proboszcz stwierdził, że skarżący oprócz wysłania listu, nie poczynił żadnych innych starań.

W dniu [...] maja 2011 r. Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wydał decyzję nr [...], którą, na podstawie art. 105 § 1 kpa oraz art. 22, art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.), umorzył postępowanie w sprawie skargi D. S., wskazując na brak swojej kognicji do wydania merytorycznej decyzji administracyjnej.

W dniu [...] maja 2011 r. D. S. wniósł do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją z dnia [...] lipca 2011 r. utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] maja 2011 r., wskazując, że rozstrzygnięcie tam zawarte jest prawidłowe, a podnoszone we wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy zarzuty nie uzasadniają konieczności jego zmiany. Organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych, zgodnie z którym w odniesieniu do zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, oraz zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1a, przetwarzanych przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego oraz Centralne Biuro Antykorupcyjne, Generalnemu Inspektorowi nie przysługują uprawnienia określone w art. 12 pkt 2, art. 14 pkt 1 i 3 – 5 oraz art. 15 – 18. Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 3 z obowiązku rejestracji zbioru danych zwolnieni są administratorzy danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego. Generalny Inspektor ma zatem w stosunku do powyższych instytucji prawo kontroli zgodności przetwarzania danych z przepisami o ochronie danych osobowych, nie ma jednak prawa wydawania decyzji administracyjnych ani rozpatrywania skarg w sprawach wykonania przez nie przepisów o ochronie danych osobowych. Dalej organ stwierdził, że Kościół [...] niewątpliwie należy do instytucji o uregulowanej sytuacji prawnej, bowiem jest instytucją, której funkcjonowanie zostało unormowane w Konstytucji RP, w umowie międzynarodowej jaką jest Konkordat oraz w ustawach, nad którymi umowa międzynarodowa ma pierwszeństwo. W szczególności wskazał na art. 25 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym Kościoły i inne związki wyznaniowe są równouprawnione (art. 25 ust. 1). Władze publiczne w Rzeczypospolitej Polskiej zachowują bezstronność w sprawach przekonań religijnych, światopoglądowych i filozoficznych, zapewniając swobodę ich wyrażania w życiu publicznym (art. 25 ust. 2). Stosunki między państwem a kościołami i innymi związkami wyznaniowymi są kształtowane na zasadach poszanowania ich autonomii oraz wzajemnej niezależności każdego w swoim zakresie, jak również współdziałania dla dobra człowieka i dobra wspólnego (art. 25 ust. 3). Stosunki między Rzeczpospolitą Polską a Kościołem [...] określają umowa międzynarodowa zawarta ze [...] i ustawy (art. 25 ust. 4). Stosunki między Rzeczpospolitą Polską a innymi kościołami oraz związkami wyznaniowymi określają ustawy uchwalone na podstawie umów zawartych przez Radę Ministrów z ich właściwymi przedstawicielami (art. 25 ust. 5). Wskazał też na art. 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1989 r. Nr 29, poz. 154 ze zm.), zgodnie z którym Kościół rządzi się w swych sprawach własnym prawem, swobodnie wykonuje władzę duchowną i jurysdykcyjną oraz zarządza swoimi sprawami. Ustawa niniejsza określa zasady stosunku Państwa do Kościoła, w tym jego sytuację prawną i majątkową (art. 3 ust. 1). W sprawach odnoszących się do Kościoła, nie uregulowanych niniejszą ustawą, stosuje się powszechnie obowiązujące przepisy prawa, o ile nie są sprzeczne z wynikającymi z niej zasadami (art. 3 ust. 2). Organ wyjaśnił, że z analizy powołanych powyżej przepisów wynika, iż Kościół [...] oraz inne związki wyznaniowe o uregulowanej sytuacji prawnej w zakresie swojej działalności są niezależne i przy wykonywaniu władzy duchowej posługują się swoim wewnętrznym prawem. Zatem w związku z treścią przepisu art. 43 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych w niniejszej sprawie Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych nie może prowadzić postępowania wyjaśniającego ukierunkowanego na wydanie merytorycznej decyzji administracyjnej, ani przeprowadzać czynności kontrolnych, z wyłączeniem prawa żądania złożenia pisemnych lub ustnych wyjaśnień oraz wzywania i przesłuchiwania osób w zakresie niezbędnym do ustalenia stanu faktycznego.

Dalej organ powołując się na treść art. 105 § 1 kpa, zgodnie z którym, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe w całości albo w części, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania odpowiednio w całości albo w części, wskazał, że postępowanie administracyjne nie może toczyć się w sytuacji, gdy w jego toku przestał istnieć jego przedmiot, bądź też przedmiot ten nie istniał już przed wszczęciem postępowania. W doktrynie podkreśla się w szczególności, że przedmiot postępowania wiąże się ze stosowaniem przez organ publiczny przepisów materialnego prawa administracyjnego i przyjmuje się, że bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego, o której stanowi art. 105 § 1 kpa ma miejsce, gdy brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego. Dlatego też organ na podstawie dokonanych ustaleń stwierdził brak swojej kognicji do wydania merytorycznej decyzji administracyjnej w sprawie, co tym samym determinuje zasadność uznania, iż spełnione zostały przesłanki umorzenia postępowania przewidziane przepisem art. 105 § 1 kpa.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję D. S. wniósł o jej uchylenie. Jednocześnie wniósł do Sądu wniosek, aby "Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie przepisu art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej zwrócił się do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w Luksemburgu z pytaniem prejudycjalnym o wykładnię prawa wspólnotowego, a to czy przepis art. 3 ust. 2 tiret pierwszy Dyrektywy Europejskiej 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych obejmuje przetwarzanie danych dotyczących osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego". W uzasadnieniu skarżący zarzucił organowi, iż nie odniósł się on do jego stanowiska, poza stwierdzeniem, że są to "postulaty de lege ferenda". Tymczasem, jego zdaniem, wniosek o wydanie decyzji administracyjnej wobec osoby prawnej Kościoła [...] to postulat de lege lata, ze względu na siedmioletnie członkostwo Rzeczpospolitej Polskiej w Unii Europejskiej. Ponadto twierdzenie organu o braku kognicji wobec kościołów – które dysponują programami komputerowymi do obsługi parafii, z możliwością tworzenia sieci i "eksportu" danych – jest całkowicie niezgodne z europejskim i światowym kierunkiem rozwoju ochrony danych. Dlatego też połączenie wzmacniania ochrony danych osobowych z utrzymywaniem de facto wyłączenia spod kontroli GIODO oraz kontroli sądowej istotnej kategorii administratorów jakimi są kościoły i związki wyznaniowe nie jest możliwe.

W odpowiedzi na skargę Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Skarga D. S. analizowana pod tym kątem nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.), do zadań Generalnego Inspektora w szczególności należy:

1) kontrola zgodności przetwarzania danych z przepisami o ochronie danych osobowych,

2) wydawanie decyzji administracyjnych i rozpatrywanie skarg w sprawach wykonania przepisów o ochronie danych osobowych,

3) zapewnienie wykonania przez zobowiązanych obowiązków o charakterze niepieniężnym wynikających z decyzji, o których mowa w pkt 2, przez stosowanie środków egzekucyjnych przewidzianych w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 z późn. zm.),

4) prowadzenie rejestru zbiorów danych oraz udzielanie informacji o zarejestrowanych zbiorach,

5) opiniowanie projektów ustaw i rozporządzeń dotyczących ochrony danych osobowych,

6) inicjowanie i podejmowanie przedsięwzięć w zakresie doskonalenia ochrony danych osobowych,

7) uczestniczenie w pracach międzynarodowych organizacji i instytucji zajmujących się problematyką ochrony danych osobowych.

Powołany art. 12 ustawy statuuje główne zadania i kompetencje Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, który pełni zarówno funkcję organu kontrolującego poprawność przetwarzania danych osobowych zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz rzecznika interesów poszczególnych osób i interesów publicznych, jak i organu, który w tym zakresie został wyposażony we władcze kompetencje wydawania decyzji administracyjnych i rozpatrywania skarg w sprawach wykonania przepisów o ochronie danych osobowych. W celu wykonania zadań, o których mowa w art. 12 pkt 1 i 2, Generalny Inspektor ma prawo m.in. żądać złożenia pisemnych lub ustnych wyjaśnień oraz wzywać i przesłuchiwać osoby w zakresie niezbędnym do ustalenia stanu faktycznego (art. 14 pkt 2 powołanej ustawy).

Uprawnienia te mogą być jednak ograniczane, a nawet wyłączone w przypadku określonych podmiotów. Dla przykładu wyłączenie takie przewiduje art. 43 ust. 2 cytowanej ustawy, zgodnie z którym w odniesieniu do zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, oraz zbiorów, o których mowa w ust. 1 pkt 1a, przetwarzanych przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego oraz Centralne Biuro Antykorupcyjne, Generalnemu Inspektorowi nie przysługują uprawnienia określone w art. 12 pkt 2, art. 14 pkt 1 i 3 – 5 oraz art. 15 – 18. Zbiory, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 1, pkt 1a i pkt 3 to: zbiory zawierające informacje niejawne (pkt 1 ust. 1 art. 43), które zostały uzyskane w wyniku czynności operacyjno-rozpoznawczych przez funkcjonariuszy organów uprawnionych do tych czynności (pkt 1a) oraz zbiory dotyczące osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego (pkt 3).

Przetwarzanie przez jednostki organizacyjne związków wyznaniowych danych osobowych jest dopuszczalne przy spełnieniu następujących kryteriów wynikających z art. 27 ust. 2 pkt 4 cytowanej ustawy: 1) gdy dotyczy członków tych związków wyznaniowych oraz osób utrzymujących z nimi stałe kontakty w związku z ich działalnością; 2) gdy jest to niezbędne do wykonywania zadań statutowych przez związki wyznaniowe; 3) gdy zapewnione są pełne gwarancje ochrony przetwarzanych danych (por.: P. Barta, P. Litwiński, Ustawa o ochronie danych osobowych. Komentarz, Wydawnictwo CH BECK Warszawa 2009 r., str. 286 – 287).

Należy zgodzić się z tezą wyrażoną w opinii prawnej [...] D. W. Kierownika Zakładu Prawa Wyznaniowego Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu [...] w dniu [...] listopada 2011 r. w sprawie przetwarzania danych osobowych przez związki wyznaniowe w Polsce (przedłożonej w sprawie II SA/Wa 1560/11), że obowiązek rejestracji zbiorów danych osobowych będzie miał natomiast zastosowanie, gdy: 1) określony związek wyznaniowy będzie administrował danymi osobowymi osób niebędących jego członkami; 2) jednostki organizacyjne związków wyznaniowych będą przetwarzać dane osobowe w związku z prowadzeniem działalności innej niż statutowa, np. działalności gospodarczej, 3) określony związek wyznaniowy będzie przetwarzał dane osobowe niezgodnie ze swoim prawem wewnętrznym, 4) w sposób niewłaściwy lub niewystarczający chronić będzie przetwarzane dane przed dostępem do nich osób nieupoważnionych. Przykładem takich zbiorów są: zbiory danych osobowych mieszkańców Domów Opieki Społecznej prowadzonych przez instytucje wyznaniowe, zbiory danych osobowych darczyńców nienależących do związku wyznaniowego; zbiory danych osób, którym udzielane jest wsparcie lub pomoc (np. ewidencja bezdomnych korzystających z noclegowni prowadzonych przez Caritas). W innych przypadkach zbiory wyznaniowych osób prawnych nie podlegają obowiązkowi rejestracji (art. 43 ust. 1 pkt 3), np. nie zgłasza się zbiorów danych osób ochrzczonych w danej parafii czy duchownych przynależnych do danej diecezji czy zakonu.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że dane osobowe skarżącego umieszczone są w zbiorze, o którym mowa w pkt 3 ust. 1 art. 43 ustawy, tj. w zbiorze dotyczącym osób należących do kościoła lub innego związku wyznaniowego, o uregulowanej sytuacji prawnej, przetwarzanych na potrzeby tego kościoła lub związku wyznaniowego. Dlatego też należy uznać za prawidłowe działanie organu, który ograniczył swojej działanie w sprawie jedynie do czynności, na które pozwalała mu ustawa, tj. czynności wskazane w art. 14 ust. 2 ustawy, czyli żądania złożenia pisemnych lub ustnych wyjaśnień oraz wzywania i przesłuchiwania osoby w zakresie niezbędnym do ustalenia stanu faktycznego. Organ wezwał bowiem Proboszcza Parafii [...] złożenia pisemnych wyjaśnień odnośnie skargi D. S. w zakresie przetwarzania jego danych osobowych. W odpowiedzi uzyskał wyjaśnienia Proboszcza, z których wynika, iż skarżący zgodnie z obowiązującym prawem kanonicznym jest osobą należącą do kościoła o uregulowanej sytuacji prawnej, a jego dane przetwarzane są na potrzeby tego kościoła.

Ponownie powołując się na opinię [...] D. W. należy wskazać, że zgodnie z aktualnie obowiązującym prawem kanonicznym możliwe jest odłączenie się od wspólnoty Kościoła przez akt apostazji, herezji lub schizmy, bądź po prostu zaniechanie wykonywania praktyk religijnych. Tym samym "Zasady postępowania w sprawie formalnego aktu wystąpienia z Kościoła" przyjęte przez Konferencję Episkopatu Polski stanowią procedurę wymaganą do realizacji uprawnień kontrolnych (informacyjnych i rektyfikacyjnych) przez osoby, których dane są przetwarzane przez jednostki organizacyjne Kościoła [...]. Innymi słowy, osoba, która żąda zaprzestania przetwarzania swoich danych osobowych w związku ze zmianą swego wyznania (akt apostazji) lub zamiarem zaniechania wykonywania praktyk religijnych, winna osobiście, wyraźnie, przedstawiać swoją wolę w formie pisemnej, w obecności proboszcza swego kanonicznego miejsca zamieszkania (stałego lub tymczasowego) i dwóch pełnoletnich świadków. Oświadczenie winno zawierać także dane personalne tej osoby i świadków, motywację oraz dokładne dane dotyczące daty i parafii chrztu z załączeniem świadectwa chrztu. Skoro zatem, zgodnie z oświadczeniem Proboszcza, skarżący tej procedury nie dokonał, to organ prawidłowo uznał, że w sprawie ma zastosowanie art. 43 ust. 2 ustawy, a tym samym prawidłowo stwierdził brak swojej właściwości w zakresie wydania decyzji administracyjnej, o której mowa w art. 12 ust. 2 ustawy.

Artykuł 105 ust. 1 kpa, na podstawie którego została wydana zaskarżona decyzja jako przesłankę obligatoryjnego umorzenia postępowania wskazuje na bezprzedmiotowość postępowania. Przepis ten zezwala organom administracji na wydanie decyzji o umorzeniu prowadzonego postępowania w sytuacji, jeżeli stało się ono bezprzedmiotowe. Powołany przepis ma zastosowanie tylko w tych przypadkach, gdy w świetle prawa materialnego i ustalonego stanu faktycznego brak jest sprawy administracyjnej mogącej być przedmiotem postępowania. Sprawa administracyjna jest więc konsekwencją istnienia stosunku administracyjnoprawnego, czyli takiej sytuacji prawnej, w której strona ma prawo żądać od organu administracyjnego skonkretyzowania jej indywidualnych uprawnień wynikających z prawa materialnego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1995 r., sygn. akt III ARN 50/95, OSNP 11/96/150).

W orzecznictwie i judykaturze przyjmuje się zgodnie, że bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego, o której stanowi art. 105 § 1 kpa, oznacza, że brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie jej co do istoty. (J. Borkowski, B. Adamiak "Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz" wyd. 8, C.H. Beck 2006, str. 13 – 14 i 462). W niniejszej sprawie organ, po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego doszedł do przekonania, iż nie ma uprawnień do załatwienia sprawy D. S., poprzez wydanie decyzji w zakresie ochrony danych osobowych – jak domagał się skarżący – zobowiązania Proboszcza Parafii do sprostowania nieaktualnych danych osobowych skarżącego na podstawie art. 32 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Odnosząc się natomiast do zarzutu skarżącego, iż działanie organu niezgodne było z przepisami Dyrektywy Europejskiej 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych i orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości należy wskazać, że zarzut ten jest bezzasadny. Przepisy powołanej przez skarżącego Dyrektywy mają charakter ogólny i trudno przyjąć, że działanie GIODO w niniejszej sprawie jest z nimi niezgodne, zwłaszcza w sytuacji wyraźnego uregulowania krajowego odnośnie kompetencji organu w stosunku do kościołów i związków wyznaniowych o uregulowanej sytuacji prawnej. Natomiast wskazany przez skarżącego wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w Luksemburgu z dnia [...] listopada 2003 r., sygn. [...] został wydany w innym stanie faktycznym i nie ma zastosowania w niniejszej sprawie.

Reasumując wydane przez organ decyzje mają swoje oparcie w prawie, a skarga D. S. jest bezzasadna.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 czerwca 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł jak w sentencji.