Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Sygn. akt II SA/Bk 115/22 W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 10 maja 2022 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Elżbieta Lemańska Sędziowie sędzia WSA Marek Leszczyński (spr.) asesor sądowy WSA Barbara Romanczuk Protokolant sekretarz sądowy Katarzyna Derewońko po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 10 maja 2022 r. sprawy ze skargi M. M. na decyzję Odwoławczej Studenckiej Komisji Stypendialnej Państwowej Uczelni Zawodowej im. [...] w S. z dnia [...] stycznia 2022 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania stypendium socjalnego w roku akademickim 2021/2022 uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Wydziałowej Komisji Stypendialnej Państwowej Uczelni Zawodowej im. [...] w S. z dnia [...] grudnia 2021 roku numer [...]

Odwoławcza Studencka Komisja Stypendialna Państwowej Uczelni Zawodowej [...] w S. (dalej: Komisja Odwoławcza) decyzją z dnia [...] stycznia 2022 r., nr [...], utrzymała w mocy decyzję Wydziałowej Komisji Stypendialnej Państwowej Uczelni Zawodowej [...] w S. (dalej: Komisja Wydziałowa) z dnia [...] grudnia 2021 r., nr [...], w sprawie odmowy przyznania stypendium socjalnego w roku akademickim 2021/2022.

Decyzja Komisji Odwoławczej wydana została przy następujących ustaleniach stanu faktycznego i ocenie prawnej sprawy.

W dniu [...] listopada 2021 r. M. M. złożyła wniosek o przyznanie stypendium socjalnego w roku akademickim 2021/2022.

Komisja Wydziałowa decyzją z dnia [...] grudnia 2021 r., nr [...], odmówiła wnioskodawczyni przyznania stypendium socjalnego w roku akademickim 2021/2022 z uwagi na przekroczenie przez studentkę okresu studiowania wynoszącego 6 lat.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła M. M..

Po rozpoznaniu odwołania Komisja Odwoławcza decyzją z dnia [...] stycznia 2022 r., nr [...], utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję Komisji Wydziałowej z dnia [...] grudnia 2021 r., nr [...].

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wyjaśnił, że po ponownym przeanalizowaniu dokumentacji studentki należy stwierdzić, że łączny okres studiowania M. M. w latach 2004/2005; 2005/2006; 2006/2007; 2007/2008; 2008/2009; 2011/2012; 2012/2013; 2013/2014; 2017/2018; 2018/2019; 2019/2020; 2020/2021 przekroczył okres 6 lat studiowania uprawniający do ubiegania się o świadczenia pomocy materialnej w oparciu o art. 86 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 i 3, art. 92, art. 93 oraz art. 95 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 478 z późn. zm.), postanowienia § 4 ust. 2 i ust. 4 oraz § 7 Regulaminu świadczeń dla studentów PUZ w S..

Dalej organ wyjaśnił, że studentka pobierała świadczenia pomocy materialnej podczas studiowania na kierunku Pedagogika niestacjonarna oraz stacjonarna, studia pierwszego i drugiego stopnia w PUZ w S. w następujących okresach: (-) stypendium socjalne: X 2017 r.- VI 2018 r. (9 miesięcy) - Pedagogika niestacjonarna; (-) stypendium socjalne: X 2018 r.- VI 2019 r. (9 miesięcy) - Pedagogika niestacjonarna; (-) stypendium rektora: X 2018 r.- VI 2019 r. (9 miesięcy) - Pedagogika niestacjonarna; (-) stypendium socjalne: X 2020 r. - VI 2021 r. (9 miesięcy) - Pedagogika stacjonarna.

W ocenie organu, zgodnie z rekomendacją ministerstwa opublikowaną na stronie: https://www.gov.pl/web/edukacia-i-naukayswiadczenia-dla-studentow-od-l-pazdziernika-2021 r., świadczenia przysługują na studiach pierwszego stopnia, studiach drugiego stopnia i jednolitych studiach magisterskich, jednak nie dłużej niż przez okres 6 lat. W opinii Ministerstwa oznacza to łączny okres (nieprzekraczający 6 lat kalendarzowych, tj. 72 miesięcy), w którym danej osobie przysługuje możliwość ubiegania się o świadczenia w ramach studiów - niezależnie od ich rodzaju i długości trwania, jak też uczelni, na których są odbywane. Tym samym dla biegu tego okresu nie ma znaczenia, czy student występuje o świadczenia oraz czy je pobiera. 6-letni okres przysługiwania świadczeń rozpoczyna się w momencie podjęcia studiów i nabycia praw studenta po raz pierwszy (na pierwszym kierunku studiów), co następuje z chwilą złożenia ślubowania. Termin ten biegnie również wówczas, gdy osoba znajduje się na urlopie od zajęć, ale pozostaje na studiach. W przypadku przerwania studiów (skreślenia z listy studentów) i ponownego ich podjęcia, liczenie wskazanego okresu powinno być kontynuowane, a nie rozpoczynać się od nowa. Podobnie w przypadku ukończenia studiów pierwszego stopnia i podjęcia studiów drugiego stopnia lub jednolitych studiów magisterskich, sumują się wyłącznie okresy studiowania na tych studiach, natomiast przerwę pomiędzy tymi studiami wyłącza się. Do 6-cio letniego okresu przysługiwania świadczeń wlicza się także okresy studiowania sprzed wejścia w życie ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (tj. sprzed 1 października 2018 r.).

Skargę na powyższą decyzję, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, wniosła M. M., w której zaskarżonej decyzji zarzuciła nieprawidłową wykładnię zastosowanych przez organy przepisów.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie obu decyzji.

W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała, że zgodnie z art. 93 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce świadczenie przysługuje na studiach pierwszego stopnia, drugiego stopnia i jednolitych studiów magisterskich, jednak nie dłużej niż przez okres 6 lat. Zdaniem skarżącej nie przekroczyła ona tego okresu. Uczelnia przyjęła, że pojęcie "przysługiwania świadczenia" jest pojęciem tożsamym z pojęciem "przysługiwania statusu studenta". Tymczasem takie rozumienie tego pojęcia nie wynika z treści cytowanego przepisu. 6-letni okres, o którym mowa w tym przepisie należy odnosić do okresu, w którym student spełniał przesłanki otrzymywania pomocy finansowej określonej w ustawie i jednocześnie był beneficjentem takiej pomocy przyznanej mu przez organy uczelni. Skarżąca przywołała także szereg orzeczeń sądowych na potwierdzenie swego stanowiska.

Dalej skarżąca wyjaśniła, że w jej przypadku okres pobierania świadczeń wyglądał następująco: (-) stypendium socjalne : X 2017r. - VI 2018r. ( 9 miesięcy); (-) stypendium socjalne : X 2018r. - VI 2019r. ( 9 miesięcy); (-) stypendium rektora: X 2018r. - VI 2019r. ( 9 miesięcy); (-) stypendium socjalne za okres X 2020 - VI2021 (9 miesięcy) wypłacone w całości po uprawomocnieniu się wyroku z dnia 15 czerwca 2021, sygn. akt SA/Bk 218/21. Wszystkie te świadczenia pobierane były w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej [...] w S. (obecnie Państwowej Uczelni Zawodowej [...] w S.). Licząc tylko miesiące otrzymywania stypendium socjalnego, łączny okres pobierania świadczeń wynosił 27 miesięcy, natomiast stypendium rektora dla najlepszych studentów tylko 9 miesięcy. Okres wskazany w art. 93 ust. 2 pkt 1 ustawy o szkolnictwie wyższym i nauce nie został przekroczony.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna i podlega uwzględnieniu.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 137) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 329; dalej: "p.p.s.a.") sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosując środki przewidziane w ustawie. Natomiast stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Sąd w niniejszej sprawie, z punktu widzenia kryterium legalności, jest zaskarżona decyzja Komisji Odwoławczej z dnia [...] stycznia 2022 r., nr [...] która utrzymała w mocy decyzję Komisji Wydziałowej z dnia [...] grudnia 2021 r., nr [...], w sprawie odmowy przyznania M. M. stypendium socjalnego w roku akademickim 2021/2022.

Materialnoprawną podstawę dla wydania przedmiotowych decyzji stanowiły przepisy ustawy z dnia z dnia 20 lipca 2018 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 478 z późn. zm.; dalej: "P.s.w.n.").

Zdaniem Sądu, zaskarżona decyzja oraz decyzja ją poprzedzająca podlegają uchyleniu, gdyż zasadny jest zarzut skargi dotyczący naruszenia art. 93 ust. 2 pkt 1 P.s.w.n., które to naruszenie w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. miało wpływ na wynik sprawy.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 P.s.w.n. student ma prawo ubiegać się o: (1) stypendium socjalne, (2) stypendium dla osób niepełnosprawnych, (3) zapomogę, 4) stypendium rektora, (5) stypendium finansowane przez jednostkę samorządu terytorialnego, (6) stypendium za wyniki w nauce lub w sporcie finansowane przez osobę fizyczną lub osobę prawną niebędącą państwową ani samorządową osobą prawną. Przyznanie świadczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 - 4, oraz odmowa jego przyznania następują w drodze decyzji administracyjnej (ust. 2).

Stosownie natomiast do art. 92 ust. 1 P.s.w.n. stypendia, o których mowa w art. 86 ust. 1 pkt 1, 2 i 4 są przyznawane na semestr lub na rok akademicki i wypłacane co miesiąc przez okres do 10 miesięcy, a gdy kształcenie trwa semestr - przez okres do 5 miesięcy. Ponadto zgodnie z art. 93 ust. 2 pkt 1 P.s.w.n. świadczenia, o których mowa w art. 86 ust. 1 pkt 1-4 i art. 359 ust. 1 P.s.w.n. przysługują na studiach pierwszego stopnia, studiach drugiego stopnia i jednolitych studiach magisterskich, jednak nie dłużej niż przez okres 6 lat.

Zdaniem organów, w świetle przepisu art. 93 ust. 2 pkt 1 P.s.w.n., stypendium socjalne nie może zostać przyznane studentowi, który na studiach pierwszego stopnia, studiach drugiego stopnia i jednolitych studiach magisterskich posiada status studenta przez okres dłuższy niż 6 lat. Skoro skarżąca posiadała status studenta od 2004 r. do 2020 r. (z przerwą w semestrze 2010/2011), to okres 6 lat, w którym mogła otrzymywać stypendium socjalne, już skarżącej upłynął. Zatem jej uprawnienie do uzyskania stypendium wygasło, co skutkowało wydaniem decyzji odmownej.

Z powyższym stanowiskiem, w ocenie Sądu, nie sposób się zgodzić, bowiem zastosowana przez organ wykładnia ww. przepisu jest wadliwa. Organ przyjął bowiem, że pojęcie "przysługiwania świadczenia" jest pojęciem tożsamym z pojęciem "posiadania statusu studenta". Tymczasem takie rozumienie tego pojęcia nie wynika z treści cytowanego przepisu. Sąd podziela sposób wykładni art. 93 ust. 2 pkt 1 P.s.w.n. zaprezentowany przez K. Leweckiego w artykule "Wykładnia nowego ograniczenia w przyznawaniu stypendiów dla studentów" (Doradztwo Podatkowe - Biuletyn Instytutu Studiów Podatkowych 2020/1/57-62), który przyjmuje, że pojęcie "przysługuje", wobec braku definicji ustawowej, należy odczytywać zgodnie z jego rozumieniem. Wobec braku ustawowej definicji pojęcia "świadczenie przysługuje", jakie zostało użyte w art. 93 ust. 2 pkt 1 P.s.w.n., należy je odczytywać zgodnie z jego znaczeniem w języku potocznym ("przysługiwać" to "należeć się komuś z mocy ustawy, prawa, przywileju" - Słownik języka polskiego PWN pod red. W. Doroszewskiego) i odnosić do świadczenia, które zostało przyznane studentowi po spełnieniu wszystkich kryteriów. W związku z tym dla biegu okresu, o którym mowa w omawianym przepisie, ma znaczenie to, że student występował o świadczenie, które zostało mu przyznane i je pobrał. Z

Zdaniem Sądu zwrócić należy uwagę, że zgodnie z art. 86 ust. P.s.w.n. student może jedynie ubiegać się o przyznanie wskazanego w nim świadczenia (m.in. stypendium socjalnego), ponieważ sam status studenta nie powoduje powstania uprawnienia do uzyskania danego świadczenia. Art. 87 P.s.w.n. wskazuje przesłanki ubiegania się o stypendium socjalne, art. 98 P.s.w.n. warunki uzyskania stypendium dla osób niepełnosprawnych, art. 90 P.s.w.n. warunki przyznania zapomogi, art. 91 P.s.w.n. warunki stypendium rektora, a art. 359 P.s.w.n. warunki uzyskania stypendium ministra. Powyższe oznacza, że aby świadczenie z katalogu pomocy materialnej dla studentów przysługiwało, wnioskodawca musi mieć status studenta, złożyć stosowny wniosek oraz spełnić dodatkowe warunki przewidziane dla danej kategorii pomocy finansowej. Zatem 6-letni okres, o którym mowa w 93 ust. 2 pkt 1 P.s.w.n., należy odnosić do okresu, w którym student spełnia przesłanki otrzymywania pomocy finansowej określonej w ustawie i jednocześnie jest beneficjentem takiej pomocy.

W oparciu o powyższe rozważania nie sposób zrównać znaczenia pojęcia "przysługiwania świadczenia", o którym mowa w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce z pojęciem "przysługiwania możliwości ubiegania się oświadczenie" w związku z posiadaniem statusu studenta, jak przyjął to organ w niniejszej sprawie. Analogiczny pogląd prezentowany jest w większości orzecznictwa wojewódzkich sądów administracyjnych, np. w wyroku WSA w Białymstoku z 15 czerwca 2021 r., sygn. akt II SA/BK 218/21, ale także w orzecznictwie NSA: por. wyrok z 16 lutego 2021 r., sygn. akt III OSK 3219/21 i wyrok z 15 czerwca 2021 r., sygn. akt III OSK 4082/21.

Powyższa wykładnia znajduje nadto odzwierciedlenie w treści uzasadnienia rządowego projektu ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (str. 28), w którym wskazano, iż "realizując cel wynikający z art. 70 ust. 4 Konstytucji RP, w projekcie ustawy zawarto regulacje pozwalające na pobieranie stypendiów i zapomóg do momentu uzyskania wykształcenia wyższego, ale nie dłużej niż przez 6 lat". Sześcioletni okres o którym mowa w art. 93 ust. 2 pkt 1 P.s.w.n. powiązano zatem bezpośrednio z pobieraniem świadczenia, a nie z posiadaniem statusu studenta przez osobę ubiegającą się o jedną z form pomocy materialnej.

Równocześnie zauważyć należy, że w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce nie zawarto przepisu ograniczającego lub wyłączającego prawo do świadczeń ze względu na posiadanie statusu studenta przez okres dłuższy niż sześć lat. Sytuacje, w których studentowi nie przysługuje prawo do stypendium lub kiedy wygasa decyzja o przyznaniu świadczenia zostały wyczerpująco unormowane w przepisach art. 93 ust. 2 pkt 2 oraz art. 94 ust. 2 P.s.w.n. Nie można zatem, jak błędnie przyjęły w niniejszej sprawie organy, wiązać początku tego 6 letniego okresu z momentem rozpoczęcia studiów przez studenta ubiegającego się o przyznanie pomocy. Skoro bowiem z samym statusem studenta ustawa nie wiąże przysługiwania, to jest otrzymywania świadczeń stypendialnych, to nie sposób uznać, że to z momentem rozpoczęcia studiów zaczyna biec okres 6 lat ograniczający czas przysługiwania stypendium stosownie do art. 93 ust. 2 pkt 1 P.s.w.n.

Tymczasem w sprawie niniejszej organy badając zaistnienie przesłanek przyznania skarżącej wnioskowanego stypendium, do sześcioletniego okresu o którym mowa w art. 93 ust. 2 pkt 1 P.s.w.n., wliczyły cały okres studiowania przez skarżącą, nie biorąc pod uwagę, czy rzeczywiście świadczenie to skarżącej przysługiwało w rozumieniu wskazanym wyżej. Organ odwoławczy ustalił, że skarżąca faktycznie stypendium otrzymywała w okresach: (–) stypendium socjalne: X 2017 r. – VI 2018 r.( 9 miesięcy), Pedagogika niestacjonarna; (–) stypendium socjalne: X 2018 r. – VI 2019 r. ( 9 miesięcy), Pedagogika niestacjonarna; (–) stypendium rektora: X 2018 r. – VI 2019 r. (9 miesięcy), Pedagogika niestacjonarna; (-) stypendium socjalne: X 2020 r. – VI 2021 r. (9 miesięcy), Pedagogika stacjonarna. W konsekwencji powyższego przyjęcie, iż wspomniany sześcioletni okres upłynął, a tym samym, że odmowa przyznania skarżącej stypendium była uzasadniona, nie zasługuje na akceptację. W tym zatem zakresie wytyczne Ministerstwa nie są prawidłowe, a przy tym nie wiążą Sądu.

Sąd nie podziela także stanowiska organu odwoławczego, że do 6-letniego okresu przysługiwania świadczeń wlicza się także okresy studiowania sprzed wejścia w życie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (tj. sprzed 1 października 2018 r. Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 3 lipca 2018 r. Przepisy wprowadzające ustawę Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. poz. 1669 z późn. zm.), powołane przepisy u.p.s.w.n. obowiązują od dnia 1 października 2019 r. w przypadku stypendium socjalnego, stypendium dla osób niepełnosprawnych, zapomogi i stypendium rektora. Brak jest jednocześnie przepisów przejściowych, z których wynikałaby wola ustawodawcy zaliczania do ww. 6-letniego okresu świadczeń, o których mowa w ustawie z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2017 r. poz. 2183 z późn. zm.), czy też ewentualnych innych świadczeń. Gdyby taka była intencja ustawodawcy, to zostałoby to uregulowane wprost w ustawie.

Dodatkowego zauważenia wymaga, że przepisy rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. z 2016 r., poz. 283) w § 30 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 i 4 nakazują uregulowanie stosunku nowych przepisów do praw, obowiązków bądź czynności powstałych na podstawie uprzednio obowiązujących regulacji. Taki przepis nie został zamieszczony, co należy poczytywać jako brak prawnego znaczenia nabycia praw przewidzianych w ustawie z dnia 27 lipca 2005 r. dla uprawnień określonych w ustawie z dnia 30 lipca 2018 r. W konsekwencji za jedyną prawidłową wykładnię art. 93 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. należy uznać rozpoczęcie liczenia okresu przysługiwania świadczeń od dnia wejścia w życie przepisów o pomocy materialnej w tej ustawie (v. K. Lewecki, Wykładnia nowego ograniczenia w przyznawaniu stypendiów dla studentów, (w:) Doradztwo podatkowe. Biuletyn Instytutu Studiów Podatkowych, nr 1/2020, Warszawa 2020, ISędzia SN 1427-2008).

W świetle powyższego nie można zatem zaaprobować poglądu organu II instancji, wedle którego zastosowanie art. 93 ust. 2 pkt 1 P.s.w.n. może być rozszerzone na stypendia przysługujące na podstawie poprzednio obowiązującej ustawy. Odwołując się bowiem do wypracowanych przez doktrynę i orzecznictwo reguł intertemporalnych należy zaznaczyć, że zasadą jest działanie ustawy nowej na przyszłość, gdyż przy braku odmiennej regulacji (a z taką sytuacją mamy do czynienia w analizowanym przypadku) przepisy nowe nie mogą mieć wstecznego oddziaływania (lex retro non agit). Odstępstwo od zasady niedziałania prawa wstecz stanowiącej jeden z istotnych elementów państwa prawnego, jakkolwiek dopuszczalne (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 lutego 2001 r. sygn. akt K 27/00) nie może być domniemywane, lecz musi każdorazowo wynikać z konkretnej wypowiedzi ustawodawcy. Zgodnie zatem z ogólną zasadą prawa intertemporalnego, w razie wątpliwości czy należy stosować ustawę dawną czy nową, pierwszeństwo ma ustawa nowa. Zasada ta tłumaczona jest domniemaniem, że ustawa nowa powinna być lepszym odbiciem aktualnych stosunków normatywnych, bardziej dostosowanym do aktualnego stanu prawnego. Jest ona wyrazem woli ustawodawcy powziętej później niż wola ustawodawcy, której wyrazem był wcześniejszy akt normatywny (por. wyrok NSA z dnia 15 września 2010 r., sygn. akt II FSK 1100/10, CBOSA). Wskazany sposób rozwiązywania sporów intertemporalnych zgodny jest z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego (por. orzeczenie z dnia 11 kwietnia 1994 r. sygn. akt K 10/93, publ. OTK 1994/1/7), według którego zakres obowiązywania przepisu należy analizować funkcjonalnie, w ścisłym związku z jego stosowaniem w czasie. Ujęcie to ma szczególne znaczenie wówczas, gdy brak jest oddzielnych (wyodrębnionych jako jednostki redakcyjne tekstu ustawy zmieniającej) przepisów intertemporalnych. W takim bowiem przypadku - wbrew potocznym intuicjom - nie zachodzi brak regulacji kwestii intertemporalnych (luka co do przepisów intertemporalnych). Sytuacja taka przesądza natomiast o bezpośrednim skutku ustawy nowej. Tak więc i wobec braku regulacji intertemporalnej kwestia międzyczasowa jest rozstrzygnięta, tyle że na korzyść zasady bezpośredniego stosowania ustawy zmieniającej (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 lipca 2003 r., sygn. akt P 31/02, publ. OTK ZU-A 2003/6/58).

Zdaniem Sądu niezależnie od powyższych rozważań, zwrócić należy uwagę na to, że stypendia przewidziane w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce stanowią inne świadczenia od tych, przyznawanych na podstawie ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Zmianie uległo nie tylko nazewnictwo świadczeń, ale także kompetencje do ich przyznawania oraz sposób finansowania. Przemawia to dodatkowo przeciwko stanowisku organu co do domniemanego retroaktywnego działania art. 93 ust. 2 pkt 1 P.s.w.n.

Konkludując stwierdzić należy, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja Komisji Wydziałowej z dnia [...] grudnia 2021 r. zostały wydane z naruszeniem art. 93 ust. 2 pkt 1 P.s.w.n., które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, organy wezmą pod uwagę argumentację przedstawioną przez Sąd w niniejszym wyroku, a przy wydawaniu rozstrzygnięcia zobowiązane będą uwzględnić dokonaną wykładnię omawianych przepisów.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. oraz art. 135 p.p.s.a., należało orzec jak w sentencji.