Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz Sędziowie: WSA Mariola Jaroszewska (spr.) Asesor WSA Magdalena Dobek - Rak po rozpoznaniu w Gdańsku w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 maja 2018 r. sprawy ze skargi J. P. na bezczynność Notariusza D. E. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę.

Skarżący J. P. reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku w dniu 20 marca 2018 r. skargę na bezczynność notariusza D. E. w rozpoznaniu jego wniosku z 27 grudnia 2017 r. o udostępnienie informacji publicznej. W skardze wniesiono o zobowiązanie Notariusza do rozpoznania wniosku oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi podano, że wnioskiem z dnia 27 grudnia 2017 r. skarżący wystąpił do notariusz D. E. o udostępnienie informacji publicznej w następującym zakresie: "Czy poświadczała Pani Notariusz w dniu 12 grudnia 2006 r. lub 17 października 2007 r. albo w jakiejkolwiek innej dacie "za godność z oryginałem" podpis J. B., syna W. i S., Pesel: [..] lub czy poświadczała Pani "za godność z oryginałem" kserokopię takiego "poświadczenia" dokonaną 11 grudnia 2006 roku przez notariusza D. K. w Ł. - bowiem na kserokopii widnieje odcisk Pani pieczęci? (kserokopia w załączeniu)".

W dniu 9 stycznia 2018 r. skarżącemu doręczone zostało pismo z dnia 4 stycznia 2018 r., w którym notariusz D. E. poinformowała, że żądana informacja nie stanowi ona informacji publicznej w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1764 ze zm.) - zwanej dalej "u.d.i.p.", wobec czego informacja ta nie może być w trybie tej ustawy udostępniona.

Skarżący twierdzi, że w swym wniosku nie pytał ani o treść aktu notarialnego sporządzonego przez notariusza, ani o personalia osób stających do aktu. Te informacje były mu znane z przewodu sądowego, w którym użyto dokumentu poświadczonego "za zgodność z oryginałem" przez notariusz D. E. Skarżącemu chodziło o odpowiedź na pytanie, czy notariusz poświadczyła dokument widząc tylko jego kserokopię, o czym mogłyby świadczyć odciski pieczęci na całej zszywce dokumentów, w tym na kserokopii poświadczenia podpisu J. B. przez notariusza K. K., czy też poświadczyła "za zgodność z oryginałem" tylko podpis prezes zarządu I. S.

W odpowiedzi na skargę notariusz D. E. wniosła o jej oddalenie podnosząc, że brak jest podstawy prawnej do udzielenia skarżącemu żądanej informacji. Zdaniem notariusz żądana informacja - na temat dokonania bądź nie dokonania przez osoby trzecie czynności notarialnej - nie dotyczy spraw publicznych i, co za tym idzie, nie nosi cech informacji publicznej określonych w art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Zdaniem strony notariusz nie jest podmiotem zobowiązanym do udostępniania informacji publicznej - nie jest ani organem publicznym, ani innym podmiotem wykonującym zadania publiczne, nie spełnia więc kryterium podmiotowego zastosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej określonego w art. 4 u.d.i.p. Nawet przyjąć, że zarówno notariusz, jak i żądana informacja spełniają przesłanki podmiotowe i przedmiotowe zastosowania tej ustawy, to zgodnie z dyspozycją jej art. 5 ust. 1, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Tajemnicą taką jest między innymi tajemnica notarialna, zdefiniowana w art. 18 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie. Stosownie do tego przepisu notariusz obowiązany jest do zachowania tajemnicy służbowej, który to obowiązek rozciąga się na wszelkie okoliczności sprawy, o których powziął wiadomość, ze względu na czynności notarialne. Dotyczy to również potwierdzania bądź zaprzeczania faktowi czy dokonywał określonych czynności notarialnych. Informacji takiej można udzielić stronom czynności notarialnej o dokonanych przez nie czynnościach, lecz nie o czynnościach notarialnych innych osób.

Rozpoznając skargę na bezczynność Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2188 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kontrola ta - z mocy art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) – dalej jako "p.p.s.a.", obejmuje również bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a p.p.s.a.

Kontroli sądu w przypadku skarg na bezczynność poddawany jest brak aktu lub czynności w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie. W sprawach o udostępnienie informacji publicznej skarga na bezczynność przysługuje zarówno w przypadku braku reakcji podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji, wymaganej ustawą z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1764 ze zm.), zwanej dalej "u.d.i.p.", jak i wówczas, gdy podmiot ten stwierdza, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej lub nie podlega udostępnieniu na zasadach określonych przepisami u.d.i.p.

Oceniając, czy notariusz D. E. pozostaje w bezczynności w rozpatrzeniu wniosku skarżącego J. P. z dnia 27 grudnia 2017 r., Sąd w pierwszej kolejności zważył, że każdy wniosek o udostępnienie informacji publicznej podlegać winien ocenie z punktu widzenia przesłanek podmiotowych i przedmiotowych. Udostępnienie informacji objętej wnioskiem może bowiem nastąpić jedynie wówczas, gdy podmiot, do którego zostało skierowane żądanie, należy do katalogu podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznej określonych w art. 4 ust. 1 i 2 u.d.i.p. oraz, gdy stwierdzone zostanie, że żądana informacja stanowi informację o charakterze publicznym w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p.

W niniejszej sprawie adresatem wniosku skarżącego był notariusz. Zgodnie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p. obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne. Wyliczenie zawarte w tym przepisie nie jest wyczerpujące, albowiem poprzedzone jest słowami "w szczególności".

Jak wynika art. 1 § 1 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. – Prawo o notariacie (Dz. U. z 2017 r., poz. 2291 ze zm.) – dalej jako "p.n." notariusz jest powołany do dokonywania czynności, którym strony są obowiązane lub pragną nadać formę notarialną (czynności notarialnych). Notariusz w zakresie swoich uprawnień, o których mowa w art. 1, działa jako osoba zaufania publicznego, korzystając z ochrony przysługującej funkcjonariuszom publicznym (art. 2 § 1 p.n.). Czynności notarialne, dokonane przez notariusza zgodnie z prawem, mają charakter dokumentu urzędowego (art. 2 § 2 p.n.). Nadto notariusz jako płatnik na podstawie odrębnych przepisów pobiera podatki (art. 7 § 1 p.n.). Notariusz używa pieczęci urzędowej z wizerunkiem orła (art. 8 p.n.). Notariusza powołuje i wyznacza siedzibę jego kancelarii Minister Sprawiedliwości, na wniosek osoby zainteresowanej, po zasięgnięciu opinii rady właściwej izby notarialnej (art. 10 § 1 p.n.). Zgodnie zaś z art. 42 § 1 p.n. nadzór nad działalnością notariuszy i organami samorządu notarialnego sprawuje Minister Sprawiedliwości osobiście, za pośrednictwem prezesów sądów apelacyjnych lub sądów wojewódzkich albo przez wyznaczone osoby.

Podkreślenia wymaga nadto uregulowanie w ustawie – Prawo o notariacie szeregu obowiązków ciążących na notariuszu, a dotyczących zgłaszania odpowiednim instytucjom publicznym, jak i prywatnym o dokonanych czynnościach notarialnych. Przytoczyć należy w szczególności przepisy zawarte w art. 92 p.n. dotyczącym aktu notarialnego. Jeżeli akt notarialny zawiera przeniesienie, zmianę lub zrzeczenie się prawa ujawnionego w księdze wieczystej albo ustanowienie prawa, które może być ujawnione w księdze wieczystej bądź obejmuje czynność przenoszącą własność nieruchomości, chociażby dla tej nieruchomości nie była prowadzona księga wieczysta, notariusz sporządzający akt notarialny, nie później niż w dniu jego sporządzenia, składa wniosek o wpis w księdze wieczystej za pośrednictwem systemu teleinformatycznego obsługującego postępowanie sądowe. Na żądanie strony czynności notarialnej, wniosek zawiera żądanie dokonania w księdze wieczystej także innego wpisu związanego z czynnością notarialną. Złożenie wniosku o wpis w księdze wieczystej przez notariusza za pośrednictwem systemu teleinformatycznego obsługującego postępowanie sądowe uważa się za złożenie wniosku przez stronę czynności notarialnej (§ 41). Jeżeli akt notarialny w swej treści zawiera przeniesienie własności nieruchomości dokonane przez osobę, na rzecz której zostało przekształcone prawo użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości na podstawie art. 1 ust. 1, 2 albo ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. z 2012 r. poz. 83 oraz z 2015 r. poz. 373 i 524), przed upływem 5 lat, licząc od dnia przekształcenia, notariusz, który sporządził ten akt, jest obowiązany przesłać z urzędu jego wypis organowi, który wydał decyzję o przekształceniu (§ 6). Jeżeli akt notarialny w swej treści zawiera przeniesienie własności nieruchomości lub prawa, o którym mowa w art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 23 października 2014 r. o odwróconym kredycie hipotecznym (Dz. U. z 2016 r. poz. 786), na których ustanowiono zabezpieczenie odwróconego kredytu hipotecznego ujawnione w księdze wieczystej, notariusz, który sporządził ten akt, jest obowiązany przesłać z urzędu jego wypis bankowi, którego prawo ujawniono w tej księdze wieczystej (§ 7). Jeżeli akt notarialny dotyczy umowy deweloperskiej, o której mowa w art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1468), a deweloper jest właścicielem lub wieczystym użytkownikiem nieruchomości, notariusz sporządzający akt notarialny składa wniosek o wpis w księdze wieczystej roszczenia nabywcy, o którym mowa w art. 23 ust. 2 tej ustawy, za pośrednictwem systemu teleinformatycznego obsługującego postępowanie sądowe (§ 8). Jeżeli akt notarialny dotyczy umowy deweloperskiej, o której mowa w art. 3 pkt 5 ustawy, o której mowa w § 8, a deweloper nie jest właścicielem lub wieczystym użytkownikiem nieruchomości, notariusz sporządzający akt notarialny składa wniosek o wpis w księdze wieczystej roszczenia nabywcy, o którym mowa w art. 23 ust. 2 tej ustawy, za pośrednictwem systemu teleinformatycznego obsługującego postępowanie sądowe, jeżeli deweloper przedłoży zgodę właściciela lub wieczystego użytkownika nieruchomości na wpis. W przypadku braku zgody notariusz poucza nabywcę o skutkach braku wpisu i o treści § 10 (§ 9). Jeżeli przed przeniesieniem własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości, na której jest prowadzone albo planowane przedsięwzięcie deweloperskie, o którym mowa w art. 3 pkt 6 ustawy, o której mowa w § 8, deweloper zawierał dotyczące tego przedsięwzięcia deweloperskiego umowy deweloperskie, o których mowa w art. 3 pkt 5 tej ustawy, a roszczenia nabywców nie zostały wpisane do księgi wieczystej wskutek braku zgody, o której mowa w § 9, notariusz sporządzający akt notarialny przenoszący własność lub użytkowanie wieczyste nieruchomości na dewelopera obejmuje wnioskiem, o którym mowa w § 4, także żądanie wpisu w księdze wieczystej roszczeń nabywców lokali mieszkalnych lub domów jednorodzinnych wynikających z umów deweloperskich, chyba że wynikające z nich zobowiązania wygasły (§ 10).

Notariusza obciążają również obowiązki wpisu aktu poświadczenia dziedziczenia oraz europejskiego poświadczenia spadkowego do Rejestru Spadkowego (art. 95h § 1 oraz art. 95y p.n.)

Przedstawione regulacje prawne pozwalają stwierdzić, że wykonywanie zawodu prawniczego, jakim jest zawód notariusza wiąże się też z wykonywaniem w pewnym zakresie zadań publicznych. Notariusz jest bowiem osobą zaufania publicznego, korzystającą z ochrony przysługującej funkcjonariuszom publicznym, jest płatnikiem pobierającym podatki, zaś do jego obowiązków należy m.in. dokonywanie odpowiednich wpisów i zgłoszeń właściwym instytucjom publicznym wynikających z wykonanych czynności notarialnych. W ocenie sądu zatem notariusz spełnia kryteria podmiotu obowiązanego do udostępnienia informacji publicznej na gruncie u.d.i.p.

Kryterium przedmiotowe informacji publicznej wymaga wskazania, że pojęcie informacji publiczna zdefiniowane zostało w art. 1 ust. 1 u.d.i.p., a doprecyzowane w art. 6 ust. 1 u.d.i.p. Każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 u.d.i.p. udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o:

1) polityce wewnętrznej i zagranicznej, w tym o:

a) zamierzeniach działań władzy ustawodawczej oraz wykonawczej,

b) projektowaniu aktów normatywnych,

c) programach w zakresie realizacji zadań publicznych, sposobie ich realizacji, wykonywaniu i skutkach realizacji tych zadań;

2) podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o:

a) statusie prawnym lub formie prawnej,

b) organizacji,

c) przedmiocie działalności i kompetencjach,

d) organach i osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach,

e) strukturze własnościowej podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3-5,

f) majątku, którym dysponują;

3) zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o:

a) trybie działania władz publicznych i ich jednostek organizacyjnych,

b) trybie działania państwowych osób prawnych i osób prawnych samorządu terytorialnego w zakresie wykonywania zadań publicznych i ich działalności w ramach gospodarki budżetowej i pozabudżetowej,

c) sposobach stanowienia aktów publicznoprawnych,

d) sposobach przyjmowania i załatwiania spraw,

e) stanie przyjmowanych spraw, kolejności ich załatwiania lub rozstrzygania,

f) prowadzonych rejestrach, ewidencjach i archiwach oraz o sposobach i zasadach udostępniania danych w nich zawartych,

g) naborze kandydatów do zatrudnienia na wolne stanowiska, w zakresie określonym w przepisach odrębnych,

4) danych publicznych, w tym:

a) treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności:

- treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć,

- dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających,

- treść orzeczeń sądów powszechnych, Sądu Najwyższego, sądów administracyjnych, sądów wojskowych, Trybunału Konstytucyjnego i Trybunału Stanu,

b) stanowiska w sprawach publicznych zajęte przez organy władzy publicznej i przez funkcjonariuszy publicznych w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego,

c) treść innych wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej,

d) informacja o stanie państwa, samorządów i ich jednostek organizacyjnych;

5) majątku publicznym, w tym o:

a) majątku Skarbu Państwa i państwowych osób prawnych,

b) innych prawach majątkowych przysługujących państwu i jego długach,

c) majątku jednostek samorządu terytorialnego oraz samorządów zawodowych i gospodarczych oraz majątku osób prawnych samorządu terytorialnego, a także kas chorych 2 ,

d) majątku podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5, pochodzącym z zadysponowania majątkiem, o którym mowa w lit. a-c, oraz pożytkach z tego majątku i jego obciążeniach,

e) dochodach i stratach spółek handlowych, w których podmioty, o których mowa w lit. a-c, mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów Kodeksu spółek handlowych, oraz dysponowaniu tymi dochodami i sposobie pokrywania strat,

f) długu publicznym,

g) pomocy publicznej,

h) ciężarach publicznych.

W świetle art. 6 ust. 2 u.d.i.p. dokumentem urzędowym w rozumieniu ustawy jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy.

Ponieważ sformułowania zawarte w art. 6 ust. 1 u.d.i.p. nie są zbyt jasne, przy ich wykładni należy kierować się treścią art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

Zgodnie z ww. przepisami informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych rozumianych jako działalność organów władzy publicznej oraz samorządów, osób i jednostek organizacyjnych w zakresie wykonywania zadań władzy publicznej oraz gospodarowania mieniem publicznym, komunalnym lub Skarbu Państwa. W orzecznictwie za informację publiczną uznaje się każdą wiadomość wytworzoną przez władze publiczne, a także wytworzoną przez inne podmioty wykonujące funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa (vide wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych w: Poznaniu z dnia 19 grudnia 2007 r., sygn. akt IV SA/Po 652/07, LEX nr 460751; Lublinie z dnia 8 czerwca 2006 r., sygn. akt II SAB/Lu 19/06, LEX nr 236231; Warszawie z dnia 7 maja 2004 r., sygn. akt IV SA/Wa 221/04, LEX nr 146742).

Uwzględniając powyższe aspekty, można powiedzieć, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa.

W tym zakresie sąd podziela pogląd doktryny, zgodnie z którym spośród informacji dotyczących innych podmiotów niż władze publiczne i osoby pełniące funkcje publiczne, a zatem organów samorządu gospodarczego i zawodowego oraz innych jednostek organizacyjnych, charakter informacji publicznej należy przypisać jedynie tym, które odnoszą się do wskazanej w art. 61 Konstytucji publicznej sfery ich działalności, a więc wykonywanie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (M. Jaśkowska "Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego" Toruń 2002, str. 28).

Informacja publiczna odnosi się bowiem do faktów. Jest nią więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim, bądź w jakikolwiek sposób go dotyczących. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzonych, jak i te, których organ używa do zrealizowania przewidzianych prawem zadań publicznych. Istotne jest zatem, aby dokumenty będące w dyspozycji podmiotu zobowiązanego do udostepnienia informacji publicznej służyły realizowaniu zadań publicznych i zawierały niewątpliwy walor publiczny, co do ich treści. Bliższa analiza art. 6 u.d.i.p. wskazuje, że wnioskiem w świetle tej ustawy może być objęte pytanie o określone fakty, o stan określonych zjawisk na dzień udzielenia odpowiedzi. Zaznaczyć przy tym należy, że informacje publiczne odnoszą się do pewnych danych, a nie są środkiem ich kwestionowania (wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 marca 2003 r., sygn. akt II SA 4059/02 oraz z dnia 16 czerwca 2009 r., sygn. akt I OSK 89/09, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.gov.pl).

Rozstrzygając w dalszej kolejności kwestię pozostawania adresata wniosku w bezczynności co do udzielenia żądanej informacji wskazać należy, że wniosek zainteresowanego rodzi po stronie podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej obowiązek jej udostępnienia jedynie w sytuacji, gdy wniosek dotyczy informacji publicznej, a nadto dana informacja publiczna znajduje się w jego posiadaniu. W konsekwencji w razie skierowania wniosku o udzielenie informacji publicznej, podmiot zobowiązany do jej udostępnienia, który taki wniosek otrzymał, może zachować się w jeden z poniższych sposobów:

1. udzielić, w formie czynności materialno-technicznej, informacji publicznej, gdy jest jej dysponentem oraz nie zachodzą okoliczności wyłączające możliwość jej udzielenia, co winno nastąpić bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku oraz w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.),

2. poinformować wnioskodawcę, że jego wniosek nie znajduje podstawy w przepisach u.d.i.p., gdyż żądanie nie dotyczy informacji mających charakter informacji publicznej, lub też wskazać, że organ nie jest dysponentem informacji, o których udzielenie wnioskodawca się zwrócił (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.; vide wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 lutego 2014 r., sygn. akt I OSK 1401/13 - dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl.), bądź też poinformować stronę, że w sprawie obowiązuje inny tryb udzielenia informacji, niż ten, w którym strona się zwróciła (art. 1 ust. 2 u.d.i.p.),

3. odmówić udostępnienia informacji (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.) lub umorzyć postępowanie (art. 14 ust. 2 u.d.i.p.), czego winien dokonać w formie decyzji administracyjnej,

4. odmówić udostępnienia informacji publicznej przetworzonej w związku z niespełnieniem przez stronę warunku wskazanego w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.

Bezczynność organu (podmiotu zobowiązanego) w sytuacji określonej przepisami u.d.i.p. polega więc na tym, że organ (inny podmiot) zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje i jednocześnie nie wydaje decyzji o odmowie jej udostępnienia, albo też udziela informacji niepełnej, czy też niezgodnej z wnioskiem oraz gdy odmawia jej udzielenia w nieprzewidzianej do tej czynności formie, ponadto gdy nie informuje strony o tym, że nie posiada wnioskowanej informacji bądź żądana informacja nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p.

Zdaniem sądu, w rozpoznawanej sprawie adresat wniosku skarżącego nie pozostawał w bezczynności w rozpoznaniu wniosku, albowiem niezwłocznie po otrzymaniu wniosku skierował do skarżącego pismo zawierające zasadne stanowisko, że żądania informacji nie jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, w związku z czym nie może być w trybie tej ustawy udostępniona.

Jak wynika z treści wniosku, skarżący wystąpił o udzielenie informacji polegającej na odpowiedzi na następujące pytanie: "Czy poświadczała Pani Notariusz w dniu 12 grudnia 2006 r. lub 17 października 2007 r. albo w jakiejkolwiek innej dacie "za godność z oryginałem" podpis J. B., syna W. i S., Pesel: [..] lub czy poświadczała Pani "za godność z oryginałem" kserokopię takiego "poświadczenia" dokonaną 11 grudnia 2006 roku przez notariusza D. K. w Ł. - bowiem na kserokopii widnieje odcisk Pani pieczęci? (kserokopia w załączeniu)"

Z treści żądania wynika zatem, że skarżący domagał się udostępnienia mu informacji o konkretnej czynności notarialnej (polegającej na poświadczeniu własnoręczności podpisu) dokonywanej z udziałem osób trzecich. W uzasadnieniu skargi wyjaśnił przy tym, że jego intencją było uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy notariusz będąca adresatem wniosku poświadczyła dokument widząc tylko jego kserokopię (...), czy też poświadczyła "za zgodność z oryginałem" li tylko podpis osoby trzeciej. Jednocześnie skarżący wskazał, że informacje dotyczące treści tego dokumentu tego, tj. poświadczonego "za zgodność z oryginałem" przez notariusz D.E., znane skarżącemu były z przewodu sądowego. To wszystko wskazuje, że intencją skarżącego było pozyskanie informacji, które mógłby on powołać w toku postępowania sądowego toczącego się z jego udziałem. Spór toczony przez skarżącego z osobami trzecimi nie może uzasadniać uruchamiania trybu zawartego w ustawie o dostępie do informacji publicznej, której celem jest przejrzystość działania organów władzy publicznej i innych podmiotów zobowiązanych, w celu pozyskania informacji stanowiącej podstawę do wartościowania mocy dowodowej środków dowodowych przedkładanych w ramach tego sporu. Wyjaśnić bowiem należy, że ocena wiarygodności dowodów gromadzonych w toku postępowań sądowych (cywilnych, czy karnych) należy do sądu powszechnego orzekającego w każdorazowej sprawie.

W świetle powyższych uwag należy wyjaśnić nadto, że w drodze ustawy o dostępie do informacji publicznej niedopuszczalne jest pozyskiwanie informacji, co do prawnych argumentów uzasadniających stanowisko przeciwnika procesowego. Takie działanie pozostaje bowiem bez związku z interesem publicznym, lecz służy wyłącznie indywidualnemu interesowi jednej strony. Również korzystanie z trybu dostępu do informacji publicznej nie może zmierzać do dokonania innych czynności przewidzianych w innych procedurach, gdzie podmiot może dysponować określoną legitymacją procesową (postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 grudnia 2002 r., sygn. akt II SAB 105/02, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 czerwca 2009 r., sygn. akt I OSK 89/09, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.gov.pl).

Sąd orzekający w niniejszej sprawie zauważa, że w punkcie 4 art. 6 ust. 1 u.d.i.p., ustawodawca doprecyzowuje, że "dane publiczne", to między innymi treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności: treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć, dokumentacja przebiegu i efekty kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających; stanowiska w sprawach publicznych zajęte przez organy władzy publicznej i przez funkcjonariuszy publicznych w rozumieniu kodeksu karnego; treść innych wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej; informacja o stanie państwa, samorządów i ich jednostek organizacyjnych. Informacją publiczną jest zatem treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść stanowisk, wystąpień, ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto walor informacji publicznej posiada treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego takim organem, związanych z nimi bezpośrednio poprzez ich wytworzenie bądź też przez nie niewytworzonych, lecz używanych przy realizacji przewidzianych prawem zadań.

Naczelny Sąd Administracyjny już w wyroku z dnia 27 września 2002 r., sygn. akt II SAB 180/02 (Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.gov.pl) podkreślał, że "nie mają charakteru informacji publicznej wnioski w sprawie indywidualnej, jak żądanie wyjaśnienia treści aktów, czy polemika z dokonanymi ustaleniami". Jak wynika z treści żądania skarżącego nie domagał się on udostępnienia treści dokumentu poświadczonego przez notariusz D. E., która to treść – zgodnie z twierdzeniem skargi - jest mu znana, lecz domagał się uzyskania informacji o sposobie dokonania czynności notarialnej poświadczenia podpisu. Nie żądał on zatem dostępu do istniejących dokumentów, lecz wnioskował o wyjaśnienie poświadczenia podpisu przez notariusza. Podważenie prawidłowości poświadczenia własnoręczności podpisu powinno natomiast odbywać w drodze określonych środków dowodowych dostępnych stronom postępowań przed sądami powszechnymi, nie zaś w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, której zasadniczym celem jest zwiększenie przejrzystości działania organów władzy publicznej.

Słusznie zatem notariusz wykazywała zarówno w odpowiedzi na wniosek jak i w odpowiedzi na skargę, że żądana informacja nie jest informacja publiczną w rozumieniu u.d.i.p. Natomiast (wobec podnoszonych w odpowiedzi na skargę twierdzeń dotyczących obowiązku zachowania tajemnicy notarialnej) należy wyjaśnić, że z tego właśnie względu, że żądana informacja nie jest informacją publiczną nie ma potrzeby sięgać do instytucji przewidzianej w art. 5 u.d.i.p., gdyż ograniczenia wynikające z treści tego przepisu mają zastosowanie wyłącznie do informacji publicznej.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uznał, że podmiot zobowiązany, tu w osobie notariusza, nie pozostaje w bezczynności w rozpoznaniu wniosku skarżącego z dnia 27 grudnia 2017 r. i w związku z tym skargę jako niezasadną oddalił na podstawie art. 151 p.p.s.a.

Sąd orzekł w niniejszej sprawie na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 4 p.p.s.a., zgodnie z którym sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania.