drukuj    zapisz    Powrót do listy

6149 Inne o symbolu podstawowym 614, Odrzucenie skargi, Burmistrz Miasta, Odrzucono skargę, III SA/Łd 215/14 - Postanowienie WSA w Łodzi z 2014-04-25, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Łd 215/14 - Postanowienie WSA w Łodzi

Data orzeczenia
2014-04-25 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-02-28
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Sędziowie
Janusz Nowacki /sprawozdawca/
Monika Krzyżaniak
Teresa Rutkowska /przewodniczący/
Symbol z opisem
6149 Inne o symbolu podstawowym 614
Hasła tematyczne
Odrzucenie skargi
Skarżony organ
Burmistrz Miasta
Treść wyniku
Odrzucono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 270 art. 58 par 1 pkt 1, art. 232 par 1 pkt 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia NSA Teresa Rutkowska Sędziowie Sędzia WSA Monika Krzyżaniak Sędzia NSA Janusz Nowacki (spr.) Protokolant asystent sędziego Anna Dębowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi E.U. na pismo Burmistrza [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu kosztów przejazdu dziecka niepełnosprawnego do przedszkola specjalnego postanawia 1. odrzucić skargę; 2. zwrócić skarżącej E.U. z funduszu Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi kwotę 200,00 (dwieście) złotych uiszczoną tytułem wpisu od skargi w dniu 7 marca 2014 r., pod poz. 898.

Uzasadnienie

W dniu 13 sierpnia 2013r. E. U. wystąpiła do Burmistrza Miasta G. z wnioskiem o zwrot kosztów przejazdu niepełnosprawnego dziecka – B. U. do Przedszkola Specjalnego dla Dzieci z Autyzmem w "A." w Ł., przy ul. K.. Prośbę swą wnioskodawczyni umotywowała tym, że syn uczęszcza do ww. placówki już drugi rok szkolny, a prowadzone zajęcia rehabilitacyjne są ukierunkowane na dzieci z autyzmem w oparciu o indywidualne formy prowadzenia terapii i nauczania.

W piśmie z dnia 30 sierpnia 2013r., znak [...], stanowiącym odpowiedź na wniosek, Sekretarz Miasta G. poinformował E. U., że zgodnie z art. 14a ust. 4 ustawy z dnia 7 września 1991r. o systemie oświaty (t. j. Dz. U. z 2004r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.) obowiązkiem gminy jest zapewnienie niepełnosprawnym dzieciom pięcioletnim oraz dzieciom objętym wychowaniem przedszkolnym na podstawie art. 14 ust. 1a tej ustawy bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższego przedszkola. Z uwagi na fakt, że na terenie miasta G. funkcjonuje Przedszkole Specjalne z oddziałami dla dzieci z autyzmem i niepełnosprawnościami, Gmina Miasta G. nie ma obowiązku zwrotu kosztów przejazdu dziecka, ponieważ przedszkole o którym mowa powyżej zapewni dziecku właściwą edukację i opiekę.

W dniu 14 października 2013r. E. U. złożyła kolejny wniosek o zwrot kosztów przejazdu niepełnosprawnego syna do Przedszkola Specjalnego w Ł., wnosząc jednocześnie na podstawie art. 14a ust. 4 ustawy o systemie oświaty o zawarcie umowy dotyczącej zwrotu kosztów przejazdu. W uzasadnieniu wniosku powołując się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2011r., sygn. akt III CZP 133/10 wnioskodawczyni wskazała, że to do rodziców dziecka niepełnosprawnego należy wybór ośrodka, do którego ma uczęszczać dziecko niepełnosprawne. Do wniosku załączyła orzeczenie Specjalistycznej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej Doradztwa Zawodowego i dla Dzieci z Wadami Rozwojowymi w Ł. z dnia 2 października 2013r. o potrzebie kształcenia specjalnego, orzeczenie o niepełnosprawności Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności z dnia [...]., zaświadczenie Kierownika Przedszkola Specjalnego dla Dzieci z Autyzmem w A. w Ł. o uczęszczaniu dziecka do przedszkola w roku szkolnym 2012/2013 i kontynowaniu edukacji przedszkolnej w roku szkolnym 2013/2014 z dnia 10 czerwca 2013r. oraz opinię pedagogiczną z dnia 9 września 2013r.

W odpowiedzi na wniosek skarżącej, pismem z dnia 5 listopada 2013r., znak [...] organ wyjaśnił, że przytoczona uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2011r., sygn. akt III CZP 133/10 dotyczy dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo w stopniu głębokim realizujących obowiązek szkolny bądź nauki, do których to kategorii syn wnioskodawczyni nie należy. Najbliższym przedszkolem z oddziałami dla dzieci z autyzmem i niepełnosprawnościami jest Przedszkole Specjalne w G., którego prowadzenie Burmistrz G. powierzył Powiatowi [...] w celu realizacji potrzeb dzieci niepełnosprawnych. W związku z powyższym organ wskazał, że brak jest podstaw do zwrotu kosztów przejazdu ucznia niepełnosprawnego do Przedszkola Specjalnego w Ł..

W kolejnym piśmie z dnia 26 listopada 2013r. E. U. powołując się na art. 17 ust.3a pkt 2 ustawy o systemie oświaty ponownie wystąpiła o zwrot kosztów przejazdu niepełnosprawnego syna do Przedszkola Specjalnego w Ł., podtrzymując swoją dotychczasową argumentację.

W piśmie z dnia 20 grudnia 2013r., znak [...]. organ administracji podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Powołując się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 26 lutego 2013r., sygn. akt IV SA/Gl 274/12 organ podkreślił, że obowiązek bezpłatnego transportu lub zwrotu kosztów dowozu dziecka dotyczy sytuacji, kiedy dziecko uczęszcza do najbliższego przedszkola, oddziału przedszkolnego, szkoły podstawowej lub innej formy wychowania przedszkolnego, a nie do każdej placówki wybranej przez rodziców. Jednocześnie organ poinformował stronę o możliwości wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa w terminie czternastu dni od dnia otrzymania odmowy.

W piśmie z dnia 29 grudnia 2013r. skierowanym do Burmistrza Miasta G. E. U. działając na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.) złożyła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w piśmie z dnia 13 stycznia 2014r., znak [...] Burmistrz Miasta G. podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie braku podstaw do zwrotu kosztów dojazdu dziecka do Przedszkola Specjalnego w Ł.. W załączeniu organ przedstawił Statut Przedszkola Specjalnego w G. oraz informację Dyrektora Zespołu Szkół Specjalnych w G. potwierdzającą, że placówka spełnia wszelkie potrzeby w zakresie form organizacji kształcenia, opieki i wychowania B. U..

Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona E. U. w dniu 14 stycznia 2014r.

W dniu 10 lutego 2014r. E.U. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na "decyzję Burmistrz Miasta G. z dnia [...]., podtrzymaną w kolejnych pismach z dnia 15 listopada 2013r. 20 grudnia 2013r. oraz odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 13 stycznia 2014r. Wniosła o zmianę decyzji poprzez zobowiązanie organu do realizacji obowiązku zapewnienia kształcenia dziecka i zwrot kosztów dojazdu do placówki w okresie od dnia 2 września 2013r. do dnia 31 lipca 2014r. W uzasadnieniu skargi odwołując się do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2011r. skarżąca podniosła, że gmina ma obowiązek do bezpłatnego dowozu uczniów upośledzonych w stopniu głębokim i z niepełnosprawnościami sprzężonymi i nie musi być to ośrodek najbliżej położony. Ponadto skarżąca wskazała, że w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego w zaleceniach dla dziecka wymagana jest terapia w relacji terapeuta-dziecka tzw. jeden na jeden", której nie zapewnia przedszkole w G..

W odpowiedzi na skargę Burmistrz G. podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Sąd odrzucił skargę gdyż sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego.

Przed wszystkim wyjaśnienia wymaga jakie konkretnie pismo Burmistrza G. jest przedmiotem skargi.

Z zebranego materiału dowodowego wynika, że E. U. domaga się zwrotu kosztów przejazdu niepełnosprawnego syna do przedszkola w Ł. oraz podpisania umowy z Burmistrzem G. regulującej zasady zwrotu tych kosztów. W przedmiocie tego żądania skarżąca złożyła kilka pism. Pierwszy wniosek o zwrot kosztów przejazdu został złożony w dniu 13 sierpnia 2013r. (k.13). Pismem z dnia 30 sierpnia 2013r. Burmistrz G. odmówił uwzględnienia wniosku (k.10). W dniu 14 października 2013r. skarżąca złożyła następny wniosek (k.26), który także został załatwiony negatywnie pismem z dnia 5 listopada 2013r. (k.28). W dniu 26 listopada 2013r. E. U. złożyła kolejny wniosek (k.30). W odpowiedzi na to żądanie pismem z dnia 20 grudnia 2013r. Burmistrz G. ponownie odmówił uwzględnienia wniosku informując jednocześnie, że od odmowy przysługuje skarga do sądu administracyjnego po uprzednim wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa (k.32). W dniu 30 grudnia 2013r. skarżąca wezwała Burmistrza G. do usunięcia naruszenia prawa (k.35). W odpowiedzi na to wezwanie Burmistrz G. w piśmie z dnia 13 stycznia 2014r. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko (k.44). W dniu 10 lutego 2014r. E. U. złożyła skargę wskazując, że skarży "decyzje Burmistrza G. z 30 sierpnia 2013r., 15 listopada 2013r., 20 grudnia 2013r. i z 13 stycznia 2014r." W skardze zatem wymieniono wszystkie pisma organu będące odpowiedzią na wnioski skarżącej. Sąd w obecnym składzie stanął na stanowisku, że przedmiotem skargi jest pismo Burmistrza G. z 20 grudnia 2013r. gdyż w piśmie tym odmówiono zwrotu kosztów przejazdu pouczając jednocześnie E. U. o możliwości zaskarżenia tej odmowy do sądu administracyjnego po uprzednim wyczerpaniu trybu o którym mowa w art.52 § 3 p.p.s.a. Skarżąca wyczerpała ten tryb a następnie złożyła skargę do sądu. Mimo zatem, że w skardze wskazano wszystkie pisma Burmistrza G. to, w ocenie sądu, przedmiotem skargi jest faktycznie pismo z dnia 20 grudnia 2013r. co do którego wyczerpano tryb określony w art.52 § 3 p.p.s.a.

Zgodnie z treścią art.3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r. poz. 270 z późn. zm.) dalej p.p.s.a. sądy administracyjny sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie.

W przepisie art.3 § 2 p.p.s.a. wymieniono akty i czynności poddane kontroli sądów administracyjnych. Ponadto sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę i stosują środki określone w tych przepisach (art.3 § 3 p.p.s.a.).

Podstawą prawną żądania jest przepis art.14a ust.4 ustawy z dnia 7 września 1991r. o systemie oświaty (Dz.U. nr 256 z 2004r. poz.2572 ze zm.) dalej u.s.o. Wprawdzie w skardze wskazano na przepis art.17 ust.3a pkt 2 i 3 u.s.o. lecz nie ma on zastosowania w niniejszej sprawie. Przepis art.14a ust.4 u.s.o. reguluje kwestię zwrotu kosztów dojazdu niepełnosprawnego dziecka pięcioletniego do przedszkola w celu realizacji obowiązku odbycia rocznego przygotowania przedszkolnego i taka sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie. Natomiast przepis art.17 ust.3a u.s.o. normuje przypadek zwrotu kosztów przejazdu ucznia niepełnosprawnego do ośrodka umożliwiającego obowiązku szkolnego i obowiązku nauki. Wobec tego, że syn skarżącej B. ma pięć lat i jest obowiązany odbyć roczne przygotowanie przedszkolne to ma do niego zastosowania art.14a ust.4 a nie art.17 ust.3a u.s.o.

Zgodnie z treścią art.14a ust.4 u.s.o. obowiązkiem gminy jest zapewnienie niepełnosprawnym dzieciom pięcioletnim oraz dzieciom objętym wychowaniem przedszkolnym na podstawie art. 14 ust. 1a bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższego przedszkola, oddziału przedszkolnego w szkole podstawowej, innej formy wychowania przedszkolnego lub ośrodka umożliwiającego dzieciom, o których mowa w art. 16 ust. 7, a także dzieciom z upośledzeniem umysłowym z niepełnosprawnościami sprzężonymi realizację obowiązku, o którym mowa w art. 14 ust. 3, albo zwrot kosztów przejazdu ucznia i opiekuna na zasadach określonych w umowie zawartej między wójtem (burmistrzem, prezydentem miasta) i rodzicami, opiekunami lub opiekunami prawnymi, jeżeli dowożenie zapewniają rodzice, opiekunowie lub opiekunowie prawni.

Z wymienionego przepisu nie wynika, że zwrot kosztów przejazdu dziecka niepełnosprawnego do najbliższego przedszkola winien zostać załatwiony decyzją administracyjną. Przepis art.104 K.p.a. stanowi, że organ administracji publicznej załatwia sprawę przez wydanie decyzji chyba, że przepisy kodeksu stanowią inaczej. Sformułowanie zawarte w art.104 K.p.a., że załatwienie sprawy następuje przez wydanie decyzji odnosi się tylko do sytuacji, gdy z mocy przepisów prawa materialnego lub innych załatwienie sprawy powinno nastąpić w tej formie prawnej (B.Adamiak, J.Borkowski Komentarz do art.104 K.p.a. Lex Omega, wyrok NSA z 17 grudnia 1985r. w spr. III SA 988/05). Przepis rat.14a ust.4 u.s.o. nie przewiduje dla zwrotu kosztów przejazdu konieczności wydania decyzji. Z przepisu tego wynika natomiast , że zwrot wymienionych kosztów następuje na podstawie umowy zawartej pomiędzy burmistrzem (wójtem, prezydentem) a rodzicami (opiekunami). W umowie tej określane są prawa i obowiązki stron oraz regulowane są zasady zwrotu kosztów przejazdu. Warunki takiej umowy i negocjowanie jej treści leży w gestii stron umowy a wynikłe na tym tle spory podlegają kompetencji sądów cywilnych. Sprawy takie należą do kategorii spraw cywilnych, których rozpatrywaniem zajmują się sądy powszechne a nie sądy administracyjne. W sytuacji gdy zwrot kosztów przejazdu następuje na zasadach określonych w umowie cywilnoprawnej to odmowa zwrotu takich kosztów nie może zostać uznana za akt lub czynność z zakresu administracji publicznej, o których mowa w art.3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

Pogląd, że z uwagi na to, iż zwrot kosztów przejazdu odbywa się na zasadach określonych w umowie to wyłącza to kwalifikacje, że jest to uprawnienie wynikające z mocy prawa (art.3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.) a tym samym wyłączona jest w takich sprawach kognicja sądów administracyjnych wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z 4 lutego 2014r. w spr. I OSK 2614/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w postanowieniu z 20 sierpnia 2013r. w spr. II SAB/Bd 216/13 i Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w postanowieniu z dnia 31 marca 2014r. w spr. II SA/Ke 251/14. Sąd w obecnym składzie podzielił poglądy wyrażone w wymienionych orzeczeniach.

Sądowi w obecnym składzie znane są również poglądy wyrażone w orzeczeniach części sądów administracyjnych, że czynności w zakresie zwrotu kosztów przejazdu dziecka należy zaliczyć do kategorii określonej w art.3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. (postanowienie NSA z 13 sierpnia 2013r. w spr. I OSK 1576/13, wyrok NSA z 6 stycznia 2010r. w spr. I OSK 1022/09, wyrok WSA w Białymstoku z 31 stycznia 2011r. w spr. II SA/Bk 786/11, wyrok WSA w Gliwicach z 26 lutego 2013r. w spr. IV SA/Gl 274/12, wyrok WSA w Olsztynie z 15 lipca 2008r. w spr. II SA/Ol 149/08). Sąd w obecnym składzie nie podzielił tych poglądów. Skoro zwrot kosztów dojazdu dziecka odbywa się na zasadach określonych w umowie cywilnoprawnej to sąd administracyjny nie jest uprawniony do rozstrzygania o tym, że rodzicom przysługuje lub nie przysługuje zwrot takich kosztów i że pomiędzy stronami powinna lub nie powinna być zawarta umowa cywilnoprawna. W sytuacji gdy istnieje taki spór pomiędzy stronami to właściwy do jego rozstrzygnięcia jest sąd powszechny a nie sąd administracyjny.

Podnieść należy, że uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2011r. w spr. III CZP 133/10, której interpretacja jest sporna między stronami, została podjęta w związku ze sprawą cywilną z powództwa określonego podmiotu przeciwko gminie o zwrot kosztów dojazdu ucznia.

W rozpoznawanej sprawie E. U. dochodzi zwrotu kosztów dojazdu syna na przedszkola. Kwestia ta winna zostać określona w umowie cywilnoprawnej. W związku z czym kwestie sporne z tym związane podlegają kompetencji sądów cywilnych a nie sądów administracyjnych. Wobec tego, że niniejsza sprawa nie podlega kognicji sądów administracyjnych, na podstawie art.58 § 1 pkt 1 p.p.s.a., sąd odrzucił skargę E. U..

Na podstawie art.232 § 1 pkt 1 p.p.s.a. sąd orzekł o zwrocie skarżącej kwoty 200 zł tytułem uiszczonego wpisu sądowego.

e.o.



Powered by SoftProdukt