Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Joanna Tarno Sędziowie Sędzia NSA Teresa Porczyńska Sędzia WSA Bożena Kasprzak (spr.) Protokolant Sekretarz sądowy Przemysław Cieślarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2017 r. sprawy ze skargi W.G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. (obecnie: Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł.) z dnia [...] r. nr UNP: [...] [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego oraz odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2011 r. oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. uchylił decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w T. z dnia [...] w zakresie dotyczącym określenia wysokości nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do odliczenia w następnych okresach rozliczeniowych (styczeń, marzec, maj, lipiec, wrzesień i grudzień 2011 r.) oraz wysokości zobowiązania w podatku od towarów i usług (luty, kwiecień, czerwiec, sierpień, październik i listopad 2011 r.) i w tym zakresie umorzył postępowanie w sprawie, w pozostałym zakresie - dotyczącym odmowy stwierdzenia nadpłaty za poszczególne miesiące 2011 r. – utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w T.

W uzasadnieniu powyższej decyzji przedstawiono dotychczasowy przebieg postępowania.

Podatnik - W. G. w 2011 r. prowadziła działy specjalne produkcji rolnej w zakresie hodowli kurcząt rzeźnych wykorzystując 2 kurniki z 6 zakupionych wspólnie z mężem K. G. prowadzącym w pozostałych 4 kurnikach działy specjalne produkcji rolnej w tym samym zakresie. W. G. w dniu 31 grudnia 2010 r. złożyła zgłoszenie rejestracyjne w podatku od towarów i usług rezygnując ze zwolnienia z opodatkowania od 1 stycznia 2011 r. i wybrała miesięczny okres rozliczeniowy, natomiast K. G. nadal korzystał ze zwolnienia jako rolnik ryczałtowy.

Z informacji będących w posiadaniu organu wynika, że W. G. w deklaracjach VAT-7 za miesiące styczeń - grudzień 2011 r. nie wykazała przychodów (obrotów) osiąganych w ramach wspólnego gospodarstwa rolnego prowadzonego z mężem, a także nie wykazała dokonywanych przez niego nabyć.

Pismem z dnia 31 grudnia 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego poinformował stronę, iż winna złożyć korekty ww. deklaracji VAT, w których wykazać należy podatek należny i naliczony z faktur wystawionych zarówno przez i na podatnika, jak i przez i na osobę wspólnie prowadzącą gospodarstwo rolne, tj. K. G.. W odpowiedzi, strona złożyła korekty deklaracji VAT-7 za miesiące styczeń - grudzień 2011 r., które uznane zostały przez organ pierwszej instancji za prawidłowe, gdyż uwzględniały przychody (obroty) i koszty (podatek naliczony) dotyczące całego gospodarstwa.

W dniu 18 marca 2015 r. strona skierowała do właściwego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej przedmiotowego zagadnienia. We wniosku podała, że rejestracja jako podatnika od towarów i usług dokonana w oparciu o przepis art. 96 ust. 1 ustawy z dnia11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011r., poz. 1054 ze zm. – dalej jako: ustawa o VAT) oznacza, że rejestracja ta dotyczyła wyłącznie jej osoby i nie może zostać uznana za rejestrację podatnika określonego w art. 15 ust. 4 ustawy o VAT. W konsekwencji w związku z rejestracją strony, jako podatnika podatku od towarów i usług, mąż strony nie mógł utracić statusu rolnika ryczałtowego i prowadząc samodzielnie gospodarstwo handlowe korzysta ze zwolnienia podatkowego określonego art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT.

W dniu [...] została wydana dla strony interpretacja indywidualna nr [...], która uznała stanowisko podatnika za nieprawidłowe.

W dniu 29 sierpnia 2016 r. (data umieszczona na piśmie: 10.08.2016 r.) pełnomocnik podatnika złożył kolejne korekty deklaracji VAT za miesiące styczeń - grudzień 2011 r. wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe: luty, kwiecień, czerwiec, sierpień, październik i listopad 2011 r. Z wyjaśnień załączonych do przedmiotowych korekt wynika, iż strona nie zgadzając się z interpretacją, złożyła skargę do WSA w Łodzi - skarga ta orzeczeniem z dnia 11 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Łd 1322/15 została oddalona, a strona nie złożyła skargi kasacyjnej.

Odnosząc się do poglądów zaprezentowanych w ww. interpretacji pełnomocnik strony wskazał, że organy podatkowe dokonały błędnej wykładni przepisu art. 15 ust. 4 ustawy o VAT poprzez uznanie, że kryterium współwłasności gruntu rolnego powoduje uznanie działalności gospodarczych prowadzonych oddzielnie przez każdego ze współwłaścicieli za prowadzone wspólnie.

Postanowieniem z dnia [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego w T. wszczął z urzędu postępowanie podatkowe w sprawie podatku od towarów i usług za miesiące styczeń - grudzień 2011 r.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w T. decyzją z dnia [...], wskazując m.in. na przepisy art. 3 ust. 1, art. 2 pkt 15-21, art. 15 ust. 4 i ust. 5, art. 96 ust. 2, art. 9 ust. 12 i art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, dokonał wyliczenia podatku od towarów i usług za miesiące styczeń - grudzień 2011 r. uznając, że uprzednio złożone przez stronę za te okresy korekty deklaracji VAT są prawidłowe. Ponadto rozstrzygnięciem tym organ I instancji odmówił stwierdzenia wnioskowanych przez stronę w piśmie z dnia 10 sierpnia 2016 r. nadpłat w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2011 r.

Pełnomocnik strony pismem z dnia 14 listopada 2016 r. złożył odwołanie, wnosząc o uchylenie decyzji organu I instancji i zarzucił temu rozstrzygnięciu naruszenie przepisów prawa materialnego:

1. art. 2 pkt 16 ustawy o VAT poprzez błędną wykładnię;

2. art. 15 ust. 4 ustawy o VAT poprzez przyjęcie, że współwłasność nieruchomości gruntowej przesądza o wspólnym prowadzeniu gospodarstwa rolnego;

3. art. 92 ust. 1 i 2 ustawy o VAT poprzez przyjęcie, że rejestracja W. G. prowadzącej gospodarstwo rolne jako podatnika czynnego VAT oznacza rejestrację podatnika czynnego.

Dyrektor Izby Skarbowej w Ł., po przeanalizowaniu zebranego materiału dowodowego, przepisów ustawy o VAT, treści zaskarżonego rozstrzygnięcia, argumentów zawartych w złożonym odwołaniu wyjaśnił wpierw, iż zaskarżona decyzja w sentencji rozstrzyga wprawdzie w dwóch obszarach, niemniej nie oznacza to, że oba te zagadnienie są niezależne od siebie, a wręcz przeciwnie są one ze sobą ściśle związane. Żądanie strony dotyczące stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług jest bowiem pokłosiem kwestionowania przez podatnika uprzednio dokonanego przez niego samego rozliczenia podatku od towarów i usług.

Przechodząc do meritum sprawy Dyrektor Izby Skarbowej przypomniał, iż źródłem (przyczynkiem) postępowania było wystąpienie z dnia 10 sierpnia 2016 r. z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty za określone okresy rozliczeniowe 2011 r., do którego to wniosku zostały załączone korekty deklaracji za wszystkie okresy 2011 r. W przypadku okresów rozliczeniowych styczeń - listopad 2011 r., termin przedawnienia tych zobowiązań upłynął wprawdzie z dniem 31 grudnia 2016 r. jednak ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm. – dalej jako: O.p.) przewiduje, że w przypadku zaistnienia określonych okoliczności bieg terminu przedawnienia może ulec przerwaniu, bądź zawieszeniu. Katalog tych przesłanek określony został w art. 70 § 2, § 3, § 4, § 6 oraz art. 70a § 1 O.p. Istotnym jest jednak, by okoliczności wymienione w wyliczonych powyżej przepisach wystąpiły przed upływem daty, o której mowa w art. 70 § 1 O.p., w przedmiotowej sprawie datą tą będzie dzień 31 grudnia 2016 r. Jak wynika z akt sprawy - pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w T. z dnia 11 stycznia 2017 r. - w przedmiotowej sprawie nie zaistniała żadna z tych okoliczności, o których mowa w ww. przepisach. Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. podkreślił, iż wobec powyższego w sprawie niniejszej w zakresie okresów rozliczeniowych styczeń - listopad 2011 r. nie uległ zawieszeniu, w oparciu o przepis art. 70 § 6 pkt 1 O.p., bieg terminu przedawnienia zobowiązań w podatku od towarów i usług, a w efekcie zobowiązania te uległy przedawnieniu z dniem 31 grudnia 2016 r. Upływ terminu przedawnienia skutkuje niemożnością podważenia przez organ któregokolwiek z elementów rachunku podatkowego za objęty przedawnieniem okres rozliczeniowy. Po upływie terminu przedawnienia organ odwoławczy utracił prawo do merytorycznego rozstrzygania przedmiotowej sprawy w zakresie rozliczenia podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe: styczeń - listopad 2011 r. W okolicznościach niniejszej sprawy, w zakresie zobowiązań w podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe: styczeń - listopad 2011 r. - już po dacie wydania zaskarżonej decyzji przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w T.- upłynął termin, o którym mowa w art. 70 § 1 O.p., zatem Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. utracił prawo do merytorycznego rozstrzygania przedmiotowej sprawy w zakresie rozliczenia podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe: styczeń - listopad 2011 r. W tej sytuacji uzasadnione było uchylenie decyzji organu pierwszej instancji w przedmiocie dotyczącym rozliczenia podatku od towarów i usług za ww. okresy rozliczeniowe i umorzenie postępowania w sprawie za te okresy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. zauważył przy tym, że zaskarżona decyzja organu I instancji obejmuje także grudzień 2011 r., którego termin przedawnienia upływa z dniem 31 grudnia 2017 r. Oznacza to, iż w tym zakresie organy podatkowe nadal mają prawo rozstrzygać co do istoty sprawy. Przy czym dla oceny prawidłowości działania Naczelnika Urzędu Skarbowego w T. w zakresie określenia za grudzień 2011 r. wysokości nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do odliczenia w następnych okresach rozliczeniowych w kwocie 27.027,00 zł, koniecznym jest uprzednie wypowiedzenie się w sprawie zasadności złożonego wniosku z dnia 10 sierpnia 2016 r. o stwierdzenie nadpłaty za okresy rozliczeniowe: luty, kwiecień, czerwiec, sierpień, październik oraz listopad 2011 r., do którego to wniosku załączone zostały skorygowane deklaracje dotyczące rozliczenia podatku od towarów i usług za wszystkie okresy 2011 r. Przytaczając przepis art. 81 b § 2a O.p. Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. wyjaśnił, iż warunkiem dla którego złożone korekty mogą osiągnąć zamierzony przez podatnika efekt, tj. kreować w podanych w nich wysokościach kwoty zobowiązań podatkowych lub kwoty nadwyżek podatku naliczonego nad należnym do odliczenia w kolejnych okresach rozliczeniowych, jest niezakwestionowanie przez organ I instancji złożonego wniosku o stwierdzenie nadpłaty.

Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. podejmując rozważania w powyższym zakresie w pierwszej kolejności wskazał na przepis art. 79 § 2, § 3 O.p. i dodał, iż w niniejszej sprawie przedmiotowy wniosek został złożony w dniu 29 sierpnia 2016 r. (data na piśmie 10.08.2016 r.), tj. przed upływem terminu, o którym mowa w art. 79 § 2 O.p. W przedmiotowej sprawie datą tą jest, w przypadku zobowiązań w podatku od towarów i usług za okresy od stycznia do listopada 2011 r. - dzień 31.12.2016 r., zaś w przypadku zobowiązania w podatku od towarów i usług za grudzień 2011 r. - dzień 31.12.2017 r. Dyrektor Izby Skarbowej zauważył, że okoliczność, iż z dniem 31 grudnia 2016 r., w stosunku do zobowiązań w podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe styczeń - listopad 2011 r., upłynął termin przedawnienia nie ma znaczenia w sprawie, w powyższym aspekcie, gdyż stosownie do art. 79 § 3 O.p. organy podatkowe mogą wydać decyzję w sprawie stwierdzenia nadpłaty, nawet po upływie ww. terminu, o ile sam wniosek został złożony przed upływem terminu, o którym mowa w art. 70 § 1 O.p. co w niniejszej sprawie miało miejsce.

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności złożonego wniosku Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że nie zasługuje on na uwzględnienie, oraz że argumentacja mająca stanowić podstawę tego żądania jest całkowicie nietrafiona. Tym samym rozstrzygnięcie organu I instancji w tym zakresie jest prawidłowe. Również zarzuty pełnomocnika strony przedstawione w złożonym odwołaniu są bezzasadne i nie mogą stanowić podstawy dla wzruszenia - w tym zakresie - rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji.

Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, że istniejący w sprawie stan faktyczny niekwestionowany przez stronę nie budzi żadnych wątpliwości. W ocenie organu bezspornym jest, że na gruncie, będącym ustawową współwłasnością małżonków W. i K. G., znajduje się 6 budynków (kurników), w których oboje małżonkowie prowadzili działy specjalnej produkcji rolnej w zakresie hodowli kurcząt rzeźnych (w 2 budynkach działalność ta miała być prowadzona odrębnie przez W. G., natomiast w pozostałych 4 przez K. G.).

Dyrektor Izby Skarbowej określił, iż w takiej sytuacji kluczowym zagadnieniem jest udzielenie odpowiedzi na pytanie czy na gruncie ustawy o VAT, sytuacja w której na danym obszarze, stanowiącym ustawową współwłasność małżeńską, każdy z małżonków deklaruje (utrzymuje), że prowadzi odrębną (niezależną od siebie) działalność w zakresie działów specjalnych produkcji rolnej (hodowla kurcząt rzeźnych), dokonanie tylko przez jednego z małżonków zgłoszenia rejestracyjnego na potrzeby podatku od towarów jako podatnika czynnego, ma skutek dla drugiego z małżonków.

Przytaczając przepisy art. 15 ust. 1, ust. 4, ust. 5 ustawy o VAT Dyrektor Izby Skarbowej zaznaczył, iż ustawa w sposób szczególny i specyficzny dla osób prowadzących wspólne gospodarstwo rolne formułuje status podatnika podatku od towarów i usług. Mając na uwadze fakt, że gospodarstwo rolne może stanowić współwłasność kilku osób, ustawodawca stanowi, że podatnikiem czynnym jest tylko jedna osoba. W przypadku osób fizycznych zgłoszenie rejestracyjne może być dokonane wyłącznie przez jedną z osób, na którą będą wystawiane faktury przy zakupie towarów i usług i która będzie wystawiała faktury przy sprzedaży produktów rolnych - art. 96 ust. 2 w związku z art. 2 pkt 15 -21 ustawy o VAT. W ocenie organu, oznacza to, iż ustawodawca przyjął, że w sytuacji, gdy gospodarstwo rolne stanowi własność wspólną kilku osób, podatnikiem podatku od towarów i usług czynnym może zostać tylko jedna osoba. Rolnikiem będącym podatnikiem podatku od towarów i usług jest podmiot prowadzący szczególny rodzaj działalności gospodarczej tzn. działalność rolniczą w ramach gospodarstwa rolnego i w jej zakresie jest on producentem (wytwarza produkty rolne celem ich dostawy), jak i usługodawcą (świadczy usługi rolnicze) na rzecz podmiotów trzecich. Ma tym samym zamiar prowadzenia takiej działalności gospodarczej poprzez chęć produkowania, sprzedawania produktów rolnych czy świadczenia usług rolniczych innym podmiotom. Działalność rolnika jest tym samym działalnością odmienną od wskazanej w treści art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalności producenta, handlowca czy usługodawcy, jak też wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Jej odmienność wynika z charakteru rolniczego dokonywanych przez niego dostaw towarów czy świadczonych usług.

Organ odwoławczy stwierdził, iż z powyższego wynika, że nie każdy rolnik w znaczeniu potocznym jest rolnikiem w rozumieniu ustawy o VAT. W przypadku bowiem osób fizycznych, o których mowa w art. 15 ust. 4 i 5 ustawy o VAT zgłoszenie rejestracyjne może być dokonane wyłącznie przez jedną z osób, na którą będą wystawiane faktury przy zakupie towarów i usług i która będzie wystawiała faktury przy sprzedaży produktów rolnych lub świadczeniu usług. Istota tych regulacji polega na ustanowieniu szczególnej zasady dotyczącej formalnego statusu jako podatnika w przypadku rodzinnych, czy też ściślej rzecz biorąc wieloosobowych gospodarstw rolnych (oraz osób prowadzących wspólnie działalność rolniczą w innych przypadkach niż prowadzenie gospodarstwa rolnego). Ustawodawca wprowadził zasadę, że podatnikiem jest wyłącznie ta osoba fizyczna, która dokonała wymaganego zgłoszenia rejestracyjnego.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy Dyrektor Izby Skarbowej zaznaczył, iż nie budzi wątpliwości, iż W. G. dokonała zgłoszenia rejestracyjnego i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzonej działalności rolniczej i rozlicza się na zasadach ogólnych. Tym samym, to właśnie ta osoba ma status podatnika podatku od towarów i usług z tytułu prowadzenia działalności rolniczej z gospodarstwa rolnego stanowiącego współwłasność małżonków.

Przyjęcie stanowiska prezentowanego przez pełnomocnika strony oznaczałoby w takiej sytuacji, że w ramach już funkcjonującego gospodarstwa rolnego działałoby drugie gospodarstwo, a ponadto w ramach istniejącego gospodarstwa byłoby dwóch podatników, którzy samodzielnie dokonywaliby rozliczeń podatku od towarów i usług. W ocenie organu taka konstrukcja prawna jest niedopuszczalna na gruncie obowiązujących przepisów prawa. Stanowisko przyjęte przez organy podatkowe w przedmiotowej sprawie znajduje pełną akceptację w utrwalonym orzecznictwie sądów administracyjnych. Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. dodał, iż w tym kierunku wypowiedział się także w interpretacji indywidualnej z dnia [...], która była przedmiotem kontroli WSA w Łodzi (wyrok z dnia 11 lutego 2016 r. sygn. akt I SA/Łd 1322/15). Następnie stwierdził, iż z tych wszystkich względów wniosek strony o stwierdzenie nadpłaty jest całkowicie bezzasadny, argumentacja w nim zawarta stoi w oczywistej sprzeczności z przepisami ustawy o VAT, tym samym rozstrzygnięcie organu I instancji, w zakresie wyłącznie samego tego wniosku, było prawidłowe.

Odpowiadając na zarzuty pełnomocnika strony Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. stwierdził, iż przepis art. 2 pkt 16 ustawy o VAT nie został naruszony. Wyjaśnił, iż przepis ten definiuje pojęcie - a właściwie odsyła do przepisów o podatku rolnym - gospodarstwa rolnego, a w sprawie wskazać raczej trzeba na równie istotne brzmienie przepisu art. 2 pkt 15 ustawy o VAT, gdzie określone zostało, co należy rozumieć pod pojęciem działalności rolniczej: produkcję roślinną i zwierzęcą, a taką podatnik prowadził (hodowla kurcząt rzeźnych).

W ocenie organu nietrafiony jest również zarzut naruszenia przez organ I instancji przepisu art. 15 ust. 4 ustawy o VAT. Pełnomocnik strony prowadząc wywód w tym zakresie pominął okoliczność, że w sprawie regulacja opisana tym przepisem zastosowanie znalazła z uwagi na treść art. 15 ust. 5 ustawy o VAT, zgodnie z którym zasada, o której mowa w art. 15 ust. 4, stosowana jest odpowiednio do osób fizycznych prowadzących wyłącznie działalność rolniczą w innych przypadkach niż wymienione w ust. 4, zaś podatnik taką rolniczą działalność prowadził.

Odnośnie zarzutu naruszenia przepisu art. 92 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. wyjaśnił, iż konieczność uwzględnienia w sprawie regulacji opisanej w ust. 2 ww. przepisu wynika wprost z ustalonego w sprawie stanu faktycznego, tj. okoliczności dotyczących rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności rolniczej.

Z kolei odpowiadając na zarzuty sformułowane w uzasadnieniu odwołania Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. wyjaśnił, iż zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w wyniku analizy całości zgromadzonego materiału dowodowego, zaś wskazana interpretacja indywidualna w żaden sposób nie determinowała sposobu zakończenia sprawy. Okoliczność zaś, że organ I instancji przywołał ją w uzasadnieniu rozstrzygnięcia stanowiło jedynie dodatkowy element potwierdzający zajęte stanowisko.

Odpowiadając na kolejny zarzut organ wskazał, że forma własności gruntu, na którym posadowione są budynki, stanowi o tym, że działalność rolnicza prowadzona przez obu małżonków G., na tym właśnie terenie, realizowana jest na majątku wspólnym. Prostą konsekwencją tego faktu jest zastosowanie wobec tak ustalonego stanu faktycznego regulacji, o której mowa w art. 15 ust. 4 i ust. 5 ustawy o VAT. Przyjęcie argumentacji pełnomocnika strony w tym zakresie oznaczałoby, że organy podatkowe podejmując rozstrzygnięcie w sprawie, zgodnie z oczekiwaniami pełnomocnika, uczyniłyby to z ewidentnym pominięciem istotnego elementu stanu faktycznego.

Reasumując Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. powtórzył, iż wniosek z dnia 10 sierpnia 2016 r. o stwierdzenie nadpłaty jest pozbawiony uzasadnionych podstaw, a argumentacja w nim zawarta narusza, w opisany powyżej sposób, wskazane przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z powyższym prawidłowo Naczelnik Urzędu Skarbowego w T. odmówił stwierdzenia nadpłaty. W konsekwencji, korekty złożone wraz z tym wnioskiem nie wywołują skutków prawnych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. wskazał, że wniosek z dnia 10 sierpnia 2016 r. dotyczył stwierdzenia nadpłaty za następujące okresy rozliczeniowe: luty, kwiecień, czerwiec, sierpień, październik oraz listopad 2011 r., zaś do tego wniosku Podatnik załączył korekty deklaracji VAT-7 za wszystkie okresy rozliczeniowe 2011 r., tj. styczeń - grudzień 2011 r. Nie oznacza to jednak - w opinii organu - że regulacja zawarta w art. 81 b § 2a O.p. odnosi się tylko i wyłącznie do korekt deklaracji odpowiadających miesiącom, których wprost dotyczył wniosek o stwierdzenie nadpłaty. Przepis ten stanowi, że korekta złożona wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty nie wywołuje skutków prawnych w razie odmowy stwierdzenia nadpłaty, zaś bezspornym jest, że do wniosku z dnia 10 sierpnia 2016 r. zostały załączone korekty deklaracji VAT-7 za wszystkie okresy rozliczeniowe 2011 r., tym samym do wszystkich tych korekt zastosowanie znajdzie regulacja zawarta w ww. przepisie ustawy Ordynacja podatkowa. Organ II instancji przypomniał, iż w odniesieniu do okresu rozliczeniowego – grudzień 2011 r., nie upłynął jeszcze termin przedawnienia, prawidłowym jest tym samym odniesienie się do prawidłowości orzeczenia w tym zakresie przez organ I instancji. Wyjaśnił dalej, iż w przedmiotowej sprawie organ I instancji, podważając uprzednio złożone przez podatnika wnioski o stwierdzenie nadpłaty oraz w konsekwencji kwestionując złożone korekty deklaracji VAT, określił kwoty nadwyżek podatku naliczonego nad należnym do odliczenia w następnych okresach rozliczeniowych lub kwoty zobowiązań w podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2011 r. w kwotach odpowiadających wartościom wynikającym z uprzednio złożonych korekt deklaracji VAT-7. Działanie takie stanowi naruszenie art. 99 ust. 12 ustawy o VAT, ponieważ w sytuacji gdy wartość wynikająca z deklaracji stanowi o sposobie rozliczenia podatku od towarów i usług, organ podatkowy nie ma podstaw, i co istotne również potrzeby, wydania decyzji, która de facto stanowiłaby powielenie uprzednio złożonej przez podatnika deklaracji VAT lub prawnie skutecznej korekty tej deklaracji.

W takiej sytuacji, celem wyeliminowania tej wadliwości, w przypadku okresu rozliczeniowego: grudzień 2011 r. koniecznym jest uchylenie decyzji organu podatkowego w tym zakresie, i umorzenie postępowania. O wysokości nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do odliczenia w następnych okresach rozliczeniowych za grudzień 2011 r. z mocy art. 99 ust. 12 ustawy o VAT stanowi bowiem uprzednio złożona przez podatnika korekta deklaracji podatkowej za ten okres. Tym samym, zaskarżoną decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w T. należy uchylić w zakresie dotyczącym określenia przez ten organ za miesiące styczeń - grudzień 2011 r. kwot zobowiązań w podatku od towarów i usług/kwot nadwyżek podatku naliczonego nad należnym do odliczenia w następnych okresach rozliczeniowych i w tym zakresie umorzyć postępowanie w sprawie, natomiast w zakresie, w którym organ pierwszej instancji odmówił stwierdzenia nadpłaty wnioskowanej w piśmie z dnia 10 sierpnia 2016 r. rozstrzygnięcie to odpowiada prawu.

Na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] W. G. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi zaskarżając ją w części dotyczącej odmowy stwierdzenia nadpłaty za poszczególne miesiące 2011 r.

Pełnomocnik strony zarzucił ww. decyzji naruszenie przepisów prawa materialnego, t.j.:

1) art. 15 ust. 4 i 5 w zw. z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT w zw. z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa VAT) poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że członek rodziny podatnika prowadzącego gospodarstwo rolne, który zarejestrował się jako podatnik VAT, sam nie będzie mógł uzyskać statusu podatnika, nawet jeżeli prowadzona przez niego działalność rolnicza ma charakter samodzielny, niezależny od działalności rolniczej uprzednio zarejestrowanego członka rodziny;

2) art. 15 ust. 4 i 5 w zw. z art. 2 pkt 16 ustawy o VAT poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że współwłasność nieruchomości gruntowej przesądza o wspólnym prowadzeniu gospodarstwa rolnego;

3) art. 96 ust. 1 i 2 ustawy o VAT poprzez przyjęcie, że rejestracja skarżącej jako podatnika VAT czynnego stanowiła rejestrację podmiotu, o którym mowa w art. 15 ust. 4 i 5 ustawy o VAT.

Wskazując na zasadność sformułowanych zarzutów pełnomocnik skarżącej wniósł o uchylenie decyzji w całości i przekazanie do sprawy ponownego rozpatrzenia oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Nie podzielając argumentacji zaskarżonej decyzji pełnomocnik podkreślił, uzasadniając zarzuty skargi, iż owszem między małżonkami G., zarówno w 2011 r., jak i obecnie, panuje ustawowy ustrój majątkowy (tj. wspólność majątkowa), jednak specjalistyczne gospodarstwa hodowlane prowadzone były odrębnie przez każdego z małżonków. Rozdzielność działalności obojga małżonków we wszystkich aspektach - administracyjnym, prawnym, gospodarczym i finansowym, potwierdzają następujące okoliczności:

- każde z gospodarstw jest samodzielnie zarejestrowane w Krajowym Rejestrze Urzędowym Podmiotów Gospodarki Narodowej i posiada odrębny numer REGON;

- każdy z małżonków prowadził swoją hodowlę samodzielnie w odrębności finansowej, a umowy rachunków bankowych zostały zawarte przez każdego z małżonków oddzielnie dla potrzeb każdego gospodarstwa;

- sprzedaż oraz wydatki związane z tą sprzedażą dokonywane były osobno, w ramach każdego gospodarstwa;

- gospodarstwo rolne prowadzone było w 2011 r. przez skarżącą, na gruntach będących wyłącznie jej własnością (grunty rolne w B. R. oraz J.) oraz na gruntach stanowiących małżeńską współwłasność majątkową (grunt rolny w M.).

- gospodarstwo specjalistyczne - hodowla drobiu męża w tym samym czasie prowadzone było na gruntach rolnych będących wyłącznie jego własnością oraz na terenie nieruchomości położonej w miejscowości M., gdzie prowadzone były oba gospodarstwa hodowlane, jednak każde z tych gospodarstw prowadzone było w odrębnych budynkach – kurnikach;

- każdej hodowli zostały nadane przez Powiatowego Lekarza Weterynarii odrębne weterynaryjne numery identyfikacyjne;

- gospodarstwo hodowlane prowadzone przez skarżącą dokonywało zbycia produktów hodowli w terminach i ilościach uzgadnianych z nabywcami niezależnie od dostaw dokonywanych przez gospodarstwo męża strony;

- koszty ponoszone przez skarżącą w związku z prowadzonym gospodarstwem hodowlanym dotyczą wyłącznie prowadzonej przez nią hodowli;

- każdy z małżonków G. ponosił odpowiedzialność przed swoimi kontrahentami wyłącznie w zakresie prowadzonej przez siebie hodowli;

- każdy z małżonków opodatkowywał podatkiem dochodowym we własnym im przychody uzyskiwane w ramach źródła przychodów określonego jako działy spec produkcji rolnej, w wymiarze deklarowanym indywidualnie dla każdej hodowli.

Pełnomocnik argumentował nadto, iż do 2011 r. oba gospodarstwa w rozliczeniu podatku od towarów i usług korzystały zwolnienia od podatku dla rolników ryczałtowych, określonego art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT. Skarżąca dokonała zgłoszenia rejestracyjnego jako czynny podatnik VAT od stycznia 2011 r. i rejestracja ta dotyczyła wyłącznie skarżącej jako podatnika podatku od towarów i usług i nie była rejestracją osoby reprezentującej ogół osób prowadzących wspólne gospodarstwo rolne. W konsekwencji skarżąca rozliczała podatek VAT - zakresie podatku należnego oraz naliczonego - uwzględniając wyłącznie dostawy i nabycia dokonywane w ramach prowadzonej pod własnym nazwiskiem specjalistycznej hodowli drobiu. W ocenie pełnomocnika organ błędnie interpretując art. 15 ust. 4 i art. 96 ust. 2 ustawy o VAT stwierdził, iż odrębność prowadzonych przez małżonków gospodarstwa nie ma znaczenia wobec faktu, iż gospodarstwa te posadowione są w części na gruncie będącym przedmiotem wspólności majątkowej małżonków. W konsekwencji powyższego organ przyjął, że w 2011 r. podatnikiem czynnym VAT nie była skarżąca jako osoba fizyczna wykonująca działalność określoną przepisem art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a wyłącznie skarżąca jako reprezentant gospodarstwa rolnego w skład którego weszły działalności rolnicze (art. 2 pkt 15 ustawy o VAT) prowadzone przez małżonków. Zdaniem pełnomocnika organ błędnie wywiódł z art. 15 ust. 4 ustawy o VAT, że nie dopuszcza on funkcjonowania w jednym gospodarstwie - jak należny domniemywać w gospodarstwie w rozumieniu przepisów o podatku rolnym - dwóch podatników samodzielnie rozliczających podatek od towarów i usług, nawet jeśli prowadzą oni całkowicie odrębne i niezależne od siebie działalności rolnicze.

W ocenie strony skarżącej odnieść należy się do art. 2 pkt 16 ustawy o VAT , w którym pojęcie gospodarstwa rolnego - definiowane jest poprzez odwołanie się do rozumienia tego pojęcia na gruncie przepisów ustawy o podatku rolnym. W ustawie o podatku rolnym gospodarstwo rolne definiowane jest jako: obszar gruntów - sklasyfikowanych w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne lub jako grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych, z wyjątkiem gruntów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza - o łącznej powierzchni przekraczającej 1 ha lub 1 ha przeliczeniowy, stanowiących własność lub znajdujących się w posiadaniu osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej, w tym spółki nieposiadającej osobowości prawnej. I jak wynika z przywołanej definicji, pojęcie gospodarstwo rolnego na gruncie ustawy o podatku rolnym odnosi się do własności lub posiadania pewnego obszaru gruntów, natomiast podatnikiem definiowanym przez art. 15 ust. 4 ustawy o VAT jest osoba fizyczna prowadząca gospodarstwo rolne. Zatem podatnikiem podatku od towarów i usług będzie osoba fizyczna wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą obejmującą wszelką działalność rolników, w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podsumowując obszerną argumentację pełnomocnik skarżącej dodał, iż sposób definiowana "gospodarstwa rolnego" w ustawie o VAT odbiega od postanowień aktu prawnego Unii Europejskiej – art. 295 ust. 1 Dyrektywy VAT. Zestawienie przepisów powoduje, że zdefiniowanie przez państwo członkowskie pojęcia "gospodarstwo rolne (leśne lub rybackie)" nie może pozostawać w oderwaniu od obszarów działalności produkcyjnej określonej załącznikiem VII do Dyrektywy 2006/112/WE. Reasumując pełnomocnik strony stwierdził, że przepis art. 15 ust. 4 ustawy o VAT jest adresowany do podatników podatku od towarów i usług prowadzących wspólnie gospodarstwo rolne w ramach hodowli zwierząt, hodowli drobiu, itd. albo hodowlę królików.

Pełnomocnik powtórzył, iż skarżąca nie prowadzi wspólnego gospodarstwa rolnego - w rozumieniu art. 2 ust. 1 z uwzględnieniem art. 3 ust. 5 i 6 ustawy o podatku rolnym - ze swoim małżonkiem, który prowadzi odrębne gospodarstwo rolne, bowiem gospodarstwo rolne prowadzone przez skarżącą prowadzone jest na gruntach będących wyłącznie jej własnością. Małżonek skarżącej prowadzi gospodarstwo rolne - w rozumieniu przywołanych przepisów ustawy o podatku rolnym - na gruncie będącym wyłącznie jego własnością. Natomiast na gruncie stanowiącym małżeńską współwłasność majątkową położonym w miejscowości M. znajdowały się w 2011 r. kurniki, w których prowadzono odrębne hodowle drobiu przez każdego z małżonków G..

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podnosząc argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje.

Sąd administracyjny w ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U Nr 153, poz. 1270 ze zm. - oznaczanej dalej jako p.p.s.a.), uprawniony jest do badania czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 p.p.s.a.). Orzekanie - w myśl art. 135 p.p.s.a. - następuje w granicach sprawy będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania administracyjnego, w której został wydany zaskarżony akt lub podjęta została czynność i odbywa się z uwzględnieniem wówczas obowiązujących przepisów prawa. Wady skutkujące koniecznością uchylenia decyzji lub postanowienia, wskazane są w przepisie art. 145 § 1 p.p.s.a. Natomiast w wypadku nieuwzględnienia skargi, sąd, w myśl art. 151 p.p.s.a., skargę oddala.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem organy nie naruszyły przepisów prawa materialnego, ani też procesowego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

Na wstępie podnieść należy, że sąd administracyjny nie ustala stanu faktycznego, a jedynie wskazuje, które ustalenia organu zostały przez niego przyjęte, a które nie. Zatem oceniając stan faktyczny ustalony przez organy, Sąd przyjął za podstawę rozstrzygnięcia ustalenia faktyczne poczynione przez organy administracji publicznej (organy podatkowe), albowiem stan faktyczny został ustalony z zachowaniem reguł procedury administracyjnej. Ustalony w postępowaniu administracyjnym stan faktyczny stał się stanem faktycznym przyjętym przez Sąd.

I tak bezspornym jest, że na gruncie, będącym ustawową współwłasnością małżonków W. i K. G., położonym w miejscowości M., znajduje się 6 budynków (kurników), w których oboje małżonkowie G. prowadzili działy specjalnej produkcji rolnej w zakresie hodowli kurcząt rzeźnych, przy czym w 2 budynkach działalność ta miała być prowadzona odrębnie przez podatniczkę W. G., natomiast w pozostałych 4 przez jej męża K. G..

W takiej sytuacji kluczowym zagadnieniem jest rozstrzygnięcie, czy na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, sytuacja w której na danym obszarze, stanowiącym ustawową współwłasność małżeńską, każdy z małżonków deklaruje, że prowadzi odrębną i niezależną od siebie działalność w zakresie działów specjalnych produkcji rolnej (w obu przypadkach - hodowla kurcząt rzeźnych), dokonanie tylko przez jednego z małżonków zgłoszenia rejestracyjnego na potrzeby podatku od towarów jako podatnika czynnego, ma skutek dla drugiego z małżonków.

Dla rozstrzygnięcia tego sporu koniecznym jest odniesienie się do odpowiednich przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie natomiast do art. 15 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku osób fizycznych prowadzących wyłącznie gospodarstwo rolne, leśne lub rybackie za podatnika uważa się osobę, która złoży zgłoszenie rejestracyjne, o którym mowa w art. 96 ust. 1 tej ustawy. Powyższą zasadę stosuje się - stosownie do treści art. 15 ust. 5 - odpowiednio do osób fizycznych prowadzących wyłącznie działalność rolniczą w innych niż wymienione w ust. 4 przypadkach.

Zgodnie z art. 2 pkt 15 ww. ustawy przez działalność rolniczą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin "in vitro", fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych oraz bambusa, a także świadczenie usług rolniczych. W myśl art. 2 pkt 21 omawianej ustawy usługami rolniczymi są usługi wymienione w załączniku nr 2 do ustawy.

Zasadnie zatem Dyrektor Izby stwierdził w zaskarżonej decyzji, że ustawa w sposób szczególny i specyficzny dla osób prowadzących wspólne gospodarstwo rolne (ust. 4 art. 15) i osób prowadzących wyłącznie działalność rolniczą w innych niż wymienione w ust. 4 przypadkach (ust. 5 art. 15) formułuje status podatnika podatku od towarów i usług. Mając na uwadze fakt, że gospodarstwo rolne może stanowić współwłasność kilku osób, ustawodawca postanowił, że podatnikiem czynnym jest tylko jedna osoba. W przypadku osób fizycznych, o których mowa w art. 15 ust. 4 i 5, zgłoszenie rejestracyjne może być dokonane wyłącznie przez jedną z osób, na którą będą wystawiane faktury przy zakupie towarów i usług i która będzie wystawiała faktury przy sprzedaży produktów rolnych - art. 96 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z powyższego wynika więc, że w sytuacji, gdy gospodarstwo rolne stanowi własność wspólną kilku osób, podatnikiem podatku od towarów i usług czynnym może zostać tylko jedna osoba. Podobnie jest, gdy w oparciu o wspólne gospodarstwo rolne małżonkowie pozostający we wspólności ustawowej prowadzą wyłącznie działalność rolniczą takiego samego rodzaju, a tak jest w przedmiotowej sprawie, bowiem 6 kurników, w których prowadzona jest hodowla kurcząt rzeźnych przez podatniczkę i jej męża stanowi ich wspólny majątek małżeński.

Mając zatem powyższe na uwadze rolnikiem będącym podatnikiem podatku od towarów i usług jest podmiot prowadzący szczególny rodzaj działalności gospodarczej, tzn. działalność rolniczą w ramach gospodarstwa rolnego i w jej zakresie jest on producentem (wytwarza produkty rolne celem ich dostawy), jak i usługodawcą (świadczy usługi rolnicze) na rzecz podmiotów trzecich. Ma tym samym zamiar prowadzenia takiej działalności gospodarczej poprzez chęć produkowania, sprzedawania produktów rolnych czy świadczenia usług rolniczych innym podmiotom. Działalność rolnika jest tym samym działalnością odmienną od wskazanej w treści art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług działalności producenta, handlowca czy usługodawcy, jak też wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Jej odmienność wynika z charakteru rolniczego dokonywanych przez niego dostaw towarów czy świadczonych usług.

Z powyższego w efekcie wynika, że nie każdy rolnik w znaczeniu potocznym jest rolnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku bowiem osób fizycznych, o których mowa w art. 15 ust. 4 i 5 ww. ustawy zgłoszenie rejestracyjne może być dokonane wyłącznie przez jedną z osób, na którą będą wystawiane faktury przy zakupie towarów i usług i która będzie wystawiała faktury przy sprzedaży produktów rolnych lub świadczeniu usług. Istota tych regulacji polega na ustanowieniu szczególnej zasady dotyczącej formalnego statusu jako podatnika w przypadku rodzinnych, czy też ściślej rzecz biorąc wieloosobowych gospodarstw rolnych (oraz osób prowadzących wspólnie działalność rolniczą w innych przypadkach niż prowadzenie gospodarstwa rolnego). Ustawodawca w celu uproszczenia zasad rozliczeń podatkowych stosowanych przez tę grupę osób wprowadził zasadę, że podatnikiem jest wyłącznie ta osoba fizyczna, która dokonała wymaganego zgłoszenia rejestracyjnego.

Zdaniem Sądu, ww. sytuacja wystąpiła w przedmiotowej sprawie. Jest bowiem poza sporem, iż W. G. dokonała zgłoszenia rejestracyjnego i od 1 stycznia 2011r. jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu prowadzonej działalności rolniczej i rozlicza się na zasadach ogólnych. Tym samym, to właśnie skarżąca ma status podatnika podatku od towarów i usług z tytułu prowadzenia działalności rolniczej z gospodarstwa rolnego stanowiącego współwłasność małżonków. Rację ma przy tym organ II instancji podnosząc, że przyjęcie stanowiska prezentowanego przez stronę skarżącą oznaczałoby, że w ramach już funkcjonującego gospodarstwa rolnego działałoby drugie gospodarstwo, a ponadto w ramach istniejącego gospodarstwa byłoby dwóch podatników, którzy samodzielnie dokonywaliby rozliczeń podatku od towarów i usług. Słusznie więc, zdaniem Sądu, organ podniósł, że taka konstrukcja prawna jest niedopuszczalna na gruncie obowiązujących przepisów prawa - ustawy o podatku od towarów i usług.

Podnieść przy tym należy, że zaskarżone rozstrzygnięcie wskazuje wprawdzie na formę własności gruntu, na którym posadowione są budynki kurników, w których prowadzona jest przez małżonków G. hodowla drobiu rzeźnego, co z kolei stanowi o tym, że działalność rolnicza prowadzona przez obu małżonków, na tym właśnie terenie, realizowana jest na majątku wspólnym i konsekwencją tego faktu jest zastosowanie wobec tak ustalonego stanu faktycznego regulacji, o której mowa w art. 15 ust. 4 i ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług. Jednak przyjęcie argumentacji strony skarżącej w tym zakresie oznaczałoby, że organy podatkowe podejmując rozstrzygnięcie w sprawie zgodne z oczekiwaniami podatnika, uczyniłyby to z pominięciem istotnego elementu stanu faktycznego.

Wskazać też trzeba, że stanowisko przyjęte w zaskarżonej decyzji znajduje pełną akceptację w utrwalonym orzecznictwie sądów administracyjnych.

W wyroku z dnia 5.07.2016r. w sprawie I FSK 182/15 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził cyt. : "zważywszy na treść art. 15 ust. 5 i art. 96 ust. 1 i 2 ustawy o VAT w przypadku osób fizycznych prowadzących wyłącznie działalność rolniczą (poza gospodarstwem rolnym, leśnym lub rybackim) za podatnika uważa się osobę, która złoży zgłoszenie rejestracyjne, które może być dokonane "wyłącznie przez jedną z osób", na które będą wystawiane faktury przy zakupie towarów i usług i które będą wystawiały faktury przy sprzedaży produktów rolnych. Zatem inna osoba prowadząca wspólnie z takim podatnikiem taką samą działalność rolniczą nie może dokonać takiego zgłoszenia rejestracyjnego, nie może więc być podatnikiem VAT z tej działalności. W tym zakresie nie odnosi się więc do niej także przepis art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, zwalniający od podatku dostawę produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej, dokonywaną przez rolnika ryczałtowego, bowiem taka (tożsama) jej działalność objęta jest już podatkiem dotyczącym osoby, która dokonała zgłoszenia rejestracyjnego. Konsekwencją tego jest zarazem to, iż taki podatnik musi wykazywać w ewidencjach (m.in.) cały obrót uzyskany z działalności rolniczej prowadzonej z inną osobą (innymi osobami), w tym np. z członkiem (członkami rodziny). Stąd też okoliczność rejestracji męża skarżącej jako podatnika VAT na zasadach ogólnych ma istotne znaczenie, gdyż przesądza nie tylko o statusie prawnym podatnika prowadzącego gospodarstwo rolne ale przede wszystkim determinuje reżim prawny tak zgłoszonego gospodarstwa rolnego".

Podobne stanowisko wynika z innych wyroków NSA, np. wydanych w sprawach o sygn. akt I FSK 757/13 z dnia 29.05.2014r., I FSK 546-550/14 z dnia 27.10.2015r., czy I FSK 181-183/15 z dnia 5.07.2016r.

Sad rozpatrujący niniejszą sprawę aprobuje i przyjmuje za własne wyżej przytoczone poglądy NSA.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że zasadnie organy obu instancji uznały wniosek o stwierdzenie nadpłaty za całkowicie bezzasadny, a tym samym zarzut wymieniony w pkt 1 skargi należało uznać za nieuzasadniony.

Odnosząc się natomiast do pozostałych zarzutów skargi stwierdzić należy, że są one również nieuzasadnione. I tak, w sprawie nie został naruszony przepis art. 2 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis ten definiuje pojęcie gospodarstwa rolnego - odsyłając do przepisów o podatku rolnym, jednakże wskazać też trzeba, że równie istotnym w sprawie jest brzmienie przepisu art. 2 pkt 15 tej ustawy, gdzie określone zostało, co należy rozumieć pod pojęciem działalności rolniczej: produkcję roślinną i zwierzęcą, a tego rodzaju działalność prowadziła skarżąca (hodowla kurcząt rzeźnych).

Nietrafiony jest również zarzut naruszenia art. 15 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, wskazać bowiem trzeba, że regulacja opisana tym przepisem zastosowanie znalazła z uwagi na treść art. 15 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym zasada, o której mowa w art. 15 ust. 4, stosowana jest odpowiednio do osób fizycznych prowadzących wyłącznie działalność rolniczą w innych przypadkach niż wymienione w ust. 4, zaś podatniczka taką rolniczą działalność prowadziła.

Co do naruszenia art. 92 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, zauważyć trzeba, że konieczność uwzględnienia w sprawie regulacji opisanej w ust. 2 ww. przepisu wynika wprost z ustalonego w sprawie stanu faktycznego, tj. okoliczności dotyczących rodzaju prowadzonej przez skarżącą działalności rolniczej.

Powyższe rozważania przywiodły Sąd rozpoznający sprawę do stwierdzenia braku podstaw do wystąpienia z pytaniem prejudycjalnym. Sąd nie ma wątpliwości w zakresie interpretacji przepisów mających zastosowanie w niniejszej sprawie i nie stwierdza, przed rozstrzygnięciem niniejszej sprawy, konieczności wystąpienia do TSUE we wnioskowanym przez skarżącą zakresie.

Biorąc pod uwagę powyższe względy, Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem prawa materialnego mającym wpływ na wynik sprawy lub z naruszeniem przepisów postępowania mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wobec czego na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) – skargę oddalił.

ms