Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Hyla Sędziowie: Sędzia NSA Marek Gorski Sędzia WSA Alina Dominiak (spr.) Protokolant Starszy sekretarz sądowy Anna Zegan po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi D. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 28 lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Starosty z dnia 21 czerwca 2010 r. nr [...], 2. określa, że zaskarżona decyzja może być wykonana.

Starosta, powołując się na art. 104 k.p.a. oraz art. 182 § 2 Kodeksu karnego wykonawczego, decyzją z dnia 21 czerwca 2010 r. cofnął D. P. uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii A B T na okres od dnia 18.02.2010 r. do dnia 18.02.2013 r. Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu organ wskazał, że prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 11 sierpnia 2009 r. sygn. akt XIII K 1230/08 orzeczono wobec strony środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Przywołał treść art. 182 § 2 k.k.w., na mocy którego organ , do którego przesłano takie orzeczenie, zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do kierowania pojazdami.

D. P. odwołał się od tej decyzji podnosząc, że organ samodzielnie określił termin cofnięcia uprawnień oraz bezpodstawnie nadał decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.

Po rozpatrzeniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 28 lipca 2010 r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ wskazał, że stosownie do art. 182 § 2 Kodeksu karnego wykonawczego w razie orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów, sąd przesyła odpis wyroku odpowiedniemu organowi administracji publicznej, a organ, do którego przesłano orzeczenie zawierające zakaz prowadzenia pojazdów, zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie oraz nie może wydać tych uprawnień w okresie obowiązywania zakazu.

Odpis wyroku dotyczącego strony, wraz z klauzulą o jego prawomocności, Sąd Rejonowy w S. przesłał do organu pierwszej instancji w dniu 26 stycznia 2010 r. Jednocześnie Sąd wezwał stronę do zwrotu prawa jazdy do Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w S. W piśmie z dnia 5 marca 2010 r. Sąd poinformował organ, że okres wykonywania środka karnego orzeczonego wobec strony winien być liczony od momentu zwrotu prawa jazdy i nie ma na to wpływu orzeczenie tego samego rodzaju środka karnego w innej sprawie, który również jest wykonywany. D. P. złożył w dniu 18 lutego 2010 r. oświadczenie, że prawo jazdy zaginęło w dniu 20 grudnia 2009 r.

Zdaniem organu odwoławczego Starosta prawidłowo prowadził postępowanie, a nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności było uzasadnione możliwością zagrożenia zdrowia i życia ludzkiego, bowiem strona w okresie między majem 2006 r. a sierpniem 2009 r. była dwukrotnie karana przez sądy za prowadzenie pojazdu mechanicznego po spożyciu alkoholu.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku D. P. wniósł o uchylenie obu decyzji wydanych w sprawie. Zarzucił im naruszenie zasady praworządności, zasady zaufania do organów administracji, wybiórcze stosowanie prawa oraz naruszenie ważnego interesu skarżącego.

W uzasadnieniu stwierdził, że nie zostały spełnione przesłanki do nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności. Ponadto to sąd powszechny przesyłając wyrok organowi powinien podać datę początkową, od której należy liczyć okres zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, przy czym, zgodnie z art. 43 § 2 Kodeksu karnego, zakazy orzekane przez sąd w postępowaniu karnym obowiązują do uprawomocnienia się wyroku. Jeżeli sąd powszechny nie wskazał daty początkowej biegu terminu lub też organ powziął jakiekolwiek wątpliwości w tym zakresie, to organ winien wystąpić do sądu karnego na podstawie art. 13 § 1 k.k.w. o rozstrzygnięcie wątpliwości. Tymczasem organ pierwszej instancji, bez występowania do sądu powszechnego sam ustalił datę, od której biegnie termin cofnięcia uprawnień. Wskazał, że w orzecznictwie takie działanie uznaje się za naruszenie art. 184 k.k.w. Zdaniem skarżącego organy obu instancji naruszyły art. 182 § 2 w zw. z art. 184 k.k.w. w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Zdaniem organu należy przyjąć, że zwrot prawa jazdy przez skarżącego nastąpił w dniu złożenia przez skarżącego w Starostwie Powiatowym oświadczenia o zaginięciu prawa jazdy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Art. 1 § 1 oraz art. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) stanowi, iż sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Zgodnie zaś z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270) , Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W sprawie niesporne było, że prawomocnym wyrokiem sądu orzeczono wobec skarżącego zakaz prowadzenia wszystkich pojazdów mechanicznych na okres trzech lat oraz nałożono nań obowiązek zwrotu prawa jazdy. Odpis wyroku został przesłany Starostwu Powiatowemu w S. z zaznaczeniem, że w aktach brak prawa jazdy skazanego. Do wiadomości organu przesłano także pismo Sądu Rejonowego w S. o zobowiązaniu skarżącego do zwrotu prawa jazdy.

Zgodnie z art. 182 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy ( Dz. U. Nr 88, poz.553 ze zm.) w razie orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów, sąd przesyła odpis wyroku odpowiedniemu organowi administracji właściwemu dla miejsca zamieszkania skazanego.

Organ , do którego przesłano orzeczenie zawierające zakaz prowadzenia pojazdów, zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie oraz nie może wydać tych uprawnień w okresie obowiązywania zakazu ( art. 182 § 2 k.k.w.).

Przesyłając odpis wyroku , w którym orzeczono tego rodzaju środek karny albo zawiadomienie o wymierzeniu takiego środka, sąd podaje na podstawie treści wyroku datę początkową, od której należy liczyć okres wykonywania tego środka ( art. 184 k.k.w.).

Takiej daty Sąd Rejonowy w S. przesyłając zawiadomienie o orzeczeniu wobec skarżącego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych wraz z odpisem wyroku nie wskazał.

Datą początkową , od której należy liczyć okres wykonywania zakazu prowadzenia pojazdów może być data uprawomocnienia się orzeczenia ( art. 43 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny , Dz. U. Nr 88, poz.553 ze zm.) , może być nią też data zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdu ( art. 43 § 3 k.k.).

Kodeks karny wykonawczy przewiduje w art. 13 § 1 , że w przypadku wątpliwości co do wykonania orzeczenia organ wykonujący orzeczenie może zwrócić się do sądu, który je wydał, o rozstrzygnięcie wątpliwości co do wykonania orzeczenia.

Organ pierwszej instancji zwrócił się co prawda do Sądu pismem z dnia 22 lutego 2010 r. o podanie daty początkowej kary zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonej wobec skarżącego , a Sąd udzielił odpowiedzi w dniu 5 marca 2010 r., iż okres ten winien być liczony od momentu zwrotu prawa jazdy, lecz – w ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę - nie usunęło to wątpliwości co do wykonania orzeczenia. Organ nie poinformował bowiem Sądu Rejonowego w S. , że skarżący nie dokonał fizycznego zwrotu prawa jazdy, a jedynie złożył w dniu 18 lutego 2010 r. pisemne oświadczenie w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w S., że jego prawo jazdy zaginęło , gdy oddał samochód do naprawy w dniu 20 grudnia 2009 r.

Skoro Sąd Rejonowy w S. wskazał, że okres wykonywania środka karnego powinien być liczony od zwrotu prawa jazdy , co nie miało miejsca, organ nie mógł samodzielnie decydować o przyjęciu, że dzień złożenia oświadczenia przez skarżącego o utracie prawa jazdy należy uznać za dzień zwrotu przez niego prawa jazdy. Organ powinien był w tej sytuacji powziąć wątpliwości co do wykonania orzeczenia i wystąpić do sądu karnego o ich rozstrzygnięcie zgodnie z art. 13 § 1 k.k.w. Nie czyniąc tego organy wydały decyzje z naruszeniem art. 182 § 2 k.k.w.

Z uwagi na powyższe okoliczności Sąd uwzględnił skargę na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ) w zw. z art. 135 p.p.s.a.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organy będą miały na uwadze powyższe wskazania.

W ocenie Sądu zarzuty skargi dotyczące braku podstaw do zastosowania art. 108 § 1 k.p.a. są chybione, bowiem organ odwoławczy wskazał, że z uwagi na fakt dwukrotnego skazania skarżącego w okresie między majem 2006 r. a sierpniem 2009 r. przez sądy za prowadzenie pojazdu mechanicznego po spożyciu alkoholu zachodzi konieczność zastosowania tego przepisu z uwagi na możliwość zagrożenia przez skarżącego zdrowia lub życia ludzkiego.

W tej sytuacji Sąd na mocy art. 152 p.p.s.a. orzekł, że zaskarżona decyzja może być wykonana.