Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Stanisław Gronowski po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej "NTT S." S.A. w Z. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 8 grudnia 2010 r., sygn. akt VI SA/Wa 2122/10 w sprawie ze skargi "NTT S." S.A. w Z. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] sierpnia 2010 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie

Zaskarżonym do Naczelnego Sądu Administracyjnego postanowieniem z dnia 8 grudnia 2010 r., sygn. akt VI SA/Wa 2122/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. umorzył postępowanie sądowoadministracyjne w sprawie ze skargi "N. S." S.A. w Z. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] sierpnia 2010 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy.

Sąd pierwszej instancji relacjonując stan sprawy podał, że "N. S." S.A. w Z. dalej "skarżąca spółka" wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. skargę na decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia [...] sierpnia 2010 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy [...].. W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy RP wniósł o jej oddalenie. Z kolei skarżąca spółka w piśmie z dnia 24 listopada 2010 r. cofnęła skargę. Natomiast stosownie do dyspozycji art. 161 § 1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153,poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej p.p.s.a., Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli skarżący skutecznie cofnął skargę, a także gdy stało się ono bezprzedmiotowe z innych przyczyn. Uznając, że cofnięcie skargi jest w niniejszej sprawie dopuszczalne tzn. nie zmierza do obejścia prawa ani nie spowodowałoby utrzymania w mocy aktu dotkniętego wadą nieważności (art. 60 p.p.s.a.), Sąd pierwszej instancji orzekł na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a. o umorzeniu przedmiotowego postępowania sądowoadministracyjnego.

Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia złożyła skarżąca spółka, zaskarżając je w całości i wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. do dalszego prowadzenia lub w przypadku uznania, że zachodzą okoliczności określone w art. 183 p.p.s.a. zniesienie postępowania przed Sądem pierwszej instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonemu postanowieniu skarżąca spółka zarzuciła:

1. naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, w rozumieniu art. 174 pkt 2 p.p.s.a., tj. przepisów art. 161 § 1 pkt 1 w zw. z art. 60 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 kpa, polegające na:

- błędnym przyjęciu, że skarżąca spółka skutecznie cofnęła skargę – art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a.

- błędnym uznaniu cofnięcia skargi za dopuszczalne (art. 60 p.p.s.a.) w sytuacji, kiedy cofnięcie skargi spowodowałoby utrzymanie w mocy decyzji dotkniętej ewidentną wadą nieważności na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 kpa – decyzja ostateczna została wydana przez osobę nie posiadającą indywidualnego upoważnienia Prezesa Urzędu Patentowego RP o którym mówi przepis art. 242 ust. 1 4 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej do ponownego rozpatrzenia sprawy;

2. naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, w rozumieniu art. 174 pkt 2 p.p.s.a., tj. przepisu art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. przez jego nie zastosowanie w sytuacji, kiedy zaskarżona decyzja ostateczna Urzędu Patentowego RP rażąco narusza prawo jako wydana przez osobę nieuprawnioną (eksperta nie posiadającego stosownego upoważnienia Prezesa Urzędu do rozpatrzenia tej konkretnej sprawy).

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Art. 161 § 1 pkt 1 i 3 p.p.s.a. przewiduje obowiązkowe umorzenie postępowania, jeżeli skarżący skutecznie cofnął skargę albo gdy postępowanie z innych przyczyn stało się bezprzedmiotowe. Z kolei, art. 60 p.p.s.a. ustala generalną zasadę o wiążącym sąd oświadczeniu o cofnięciu skargi. Jest to następstwo możliwości rozporządzania przez skarżącego skargą z ograniczeniem, w tym zakresie, ingerencji sądu. Sąd może mianowicie uznać cofnięcie skargi za niedopuszczalne wówczas jedynie, jeżeli zmierza ono do obejścia przepisów lub spowodowałoby utrzymanie w mocy między innymi decyzji dotkniętej wadą nieważności. Jest to regulacja zawierająca wyjątek od zasady związania sądu cofnięciem skargi i wobec tego, podlegająca ścieśniającej wykładni. Przy uwzględnieniu przytoczonych wyżej założeń, należy więc stwierdzić, że uznanie przez Sąd cofnięcia skargi za niedopuszczalną wymaga pozytywnego ustalenia istnienia nieważności aktu lub czynności, a zatem także decyzji.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że w piśmie z dnia 24 listopada 2010 r. (k. 14 akt sądowych) skarżąca spółka złożyła oświadczenie o cofnięciu skargi. Jednakże w piśmie tym spółka zawarła alternatywny wniosek - mianowicie w przypadku uznania przez Sąd o niedopuszczalności cofnięcia skargi z powodów wskazanych w art. 60 p.p.s.a. wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Urzędu Patentowego RP.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z treści ww. pisma nie wynika jednoznacznie czy wolą skarżącej spółki było cofnięcie skargi, czy też żądanie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji. W tym kontekście należy podkreślić, że oświadczenie o cofnięciu skargi jest czynnością jednoznaczną stanowczą. Oznacza to, że musi być sformułowane precyzyjnie i nie może budzić żadnych wątpliwości. Innymi słowy oświadczenie o cofnięciu skargi powinno być jednoznacznie wyrażające wolę strony skarżącej. Tymczasem treść pisma z dnia 24 listopada 2010 r., w oparciu o które Sąd pierwszej instancji umorzył postępowanie sądowoadministracyjne jest wewnętrznie sprzeczna. Z jednej strony skarżąca oświadczyła, że cofa złożoną w sprawie skargę, natomiast z drugiej zażądała rozpoznania sprawy poprzez stwierdzenie nieważności zaskarżonej skargą decyzji. Wprawdzie skarżąca spółka w powyższym piśmie alternatywnie postawiła wniosek o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, to w świetle warunków jakim powinno odpowiadać oświadczenie o cofnięciu skargi, budzą wątpliwości rzeczywiste intencje skarżącej. W konsekwencji Naczelny Sąd Administracyjny uznał za przedwczesne umorzenie przez Sąd pierwszej instancji postępowania sądowoadministracyjnego.

Rozpoznając ponownie sprawę Sąd pierwszej instancji, mając na uwadze powyższe rozważania, przede wszystkim zobowiąże skarżącą spółkę do jednoznacznego sprecyzowania oświadczenia, czy cofa skargę. Natomiast w przypadku potwierdzenia przez skarżącą cofnięcia skargi, Sąd zbada w świetle argumentacji zawartej w piśmie skarżącej z dnia 24 listopada 2010 r., dopuszczalność cofnięcia skargi w niniejszej sprawie.

Odnosząc się do żądania strony wnoszącej skargę kasacyjną o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego należy zauważyć, że Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 4 lutego 2008 r., sygn. akt I OPS 4/07 (ONSAiWSA 2008, nr 3, poz. 42) wyjaśnił, iż przepisy art. 203 i 204 p.p.s.a. nie mają zastosowania, gdy przedmiotem skargi kasacyjnej jest postanowienie sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie. Do wspomnianej kategorii należy postanowienie o umorzeniu postępowania.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.