Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Przy orzekaniu o odpowiedzialności osób trzecich w przypadku komplementariusza spółki komandytowej na podstawie art. 115 O.p., organ podatkowy w ramach prowadzonego postępowania ma obowiązek wykazać jedynie istnienie zaległości podatkowych spółki oraz fakt bycia komplementariuszem. Z art. 115 § 1 O.p. wynika, że sytuacja majątkowa spółki komandytowej nie ma znaczenia z punktu widzenia przesłanek koniecznych do orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności jej komplementariusza.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Dariusz Marian Zalewski (spr.), Sędziowie asesor sądowy WSA Elżbieta Lemańska, sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Borkowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2021 r. sprawy ze skargi M. Sp. z o.o. w B. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w B. z dnia [...] kwietnia 2021 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności podatkowej strony skarżącej jako byłego komplementariusza za zaległości podatkowe Spółki komandytowej w podatku od towarów i usług za niektóre miesiące 2016 r., 2017 r., 2018 r. wraz z odsetkami za zwłokę od tych zaległości i kosztami egzekucyjnymi oddala skargę

I. Rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym:

1. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. decyzją z [...].12.2020 r. Nr [...] orzekł o solidarnej odpowiedzialności podatkowej M. Sp. z o.o. jako byłego komplementariusza I. Sp. z o.o. Sp. K. z siedzibą w B. za zaległości w podatku od towarów i usług za kwiecień, grudzień 2016 r., styczeń, luty, czerwiec, sierpień 2017 r., styczeń, marzec, wrzesień, październik, listopad, grudzień 2016 r., styczeń, luty, czerwiec, sierpień 2017 r. styczeń, marzec, wrzesień, październik, listopad, grudzień 2018 r. w łącznej wysokości 321.396,54 zł wraz z odsetkami za zwłokę od tych zaległości w łącznej kwocie 101.396,00 zł (na dzień wydania decyzji przez organ I instancji), za koszty postępowania egzekucyjnego w kwocie 20.165,63 zł wraz ze spółką oraz drugim komplementariuszem I. Sp. z o.o. z siedzibą w B.

2. W odwołaniu z [...] grudnia 2020 r. pełnomocnik Spółki w całości zaskarżył ww. decyzję NUS i wniósł o jej uchylenie.

3. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w B. (dalej jako: Dyrektor IAS) decyzją z dnia [...] kwietnia 2021 r., nr [...], utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

Organ wskazał, iż na mocy umowy spółki komandytowej (zawartej aktem notarialnym z [...] stycznia 2012 r. Rep. A Nr [...]) została zawiązana B. LTD Sp. z o.o. Sp. K. Jedynym komplementariuszem Spółki została B. LTD Sp. z o.o. z siedzibą w B. Komplementariusz B. LTD Sp. z o.o. po zmianie nazwy to M. Sp. z o.o.

Uchwałą Nr [...] z [...] marca 2018 r. (zawartą aktem notarialny Rep A. Nr [...]) na Zgromadzeniu Wspólników Spółki B. LTD Sp. z o.o. Sp. K. zmieniono jej umowę oraz nazwę na M. Sp. z o.o. Sp. K. z komplementariuszem M. Sp. z o.o.

Zgodnie z protokołem z Zebrania Wspólników M. Sp. z o.o. Sp. K., sporządzonym w formie aktu notarialnego Rep. A Nr [...], [...] lutego 2019 r. kolejny raz zmieniono nazwę Spółki na I. Sp. z o.o. Sp. K. oraz powołano nowego komplementariusza I. Sp. z o.o B.

Zatem w okresie od momentu powstania I. Sp. z o.o. Sp. K. komplementariuszem Spółki był M. Sp. z o.o. do [...] lutego 2019 r. oraz od [...] lutego 2019 r. I. Sp. z o.o. do chwili obecnej.

Spółka komandytowa I. Sp. z o.o. Sp. K. posiada zaległości w podatku od towarów i usług w łącznej kwocie 321.396,54 zł, wraz z odsetkami za zwłokę od tych zaległości w łącznej wysokości 101.396,00 zł (na dzień wydania decyzji przez organ I instancji), wymienione szczegółowo na str. 7 zaskarżonej decyzji.

Zaległości w podatku od towarów i usług za kwiecień, grudzień 2016 r., styczeń, luty czerwiec 2017 r., styczeń, marzec, wrzesień, październik, listopad, grudzień 2018 r. wynikają ze złożonych przez spółkę deklaracji dla podatku od towarów i usług VAT-7. Natomiast zaległość w podatku od towarów i usług za sierpień 2017 r. wynika z decyzji ostatecznej Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego z [...] lutego 2018 r., Nr [...].

Organ wskazał, że termin płatności ww. zaległości w podatku od towarów i usług za nw. okresy przypadał na: kwiecień 2016 r. - 01.06.2016 r., grudzień 2016 r. - 25.01.2017 r., styczeń 2017 r. - 27.02.2017 r., luty 2017 r. - 27.03.2017 r., czerwiec 2017 r. - 24.07.2017 r., sierpień 2017 r - 25.09.2017 r., styczeń 2018 r. - 22.02.2018 r. oraz 26.02.2018 r. (w związku z korektą deklaracji VAT-7), marzec 2018 r. - 19.04.2018 r., wrzesień 2018 r. - 25.10.2018 r., październik 2018 r - 26.11.2018 r., listopad 2018 r. - 27.12.2018 r., grudzień 2018 r. - 25.01.2019 r. Zatem M. Sp. z o.o. była komplementariuszem I. Sp. z o.o. Sp. K. z siedzibą w B. w okresie, kiedy upływał termin płatności podatku od towarów i usług za ww. miesiące.

Jak wynika z akt sprawy, organ egzekucyjny - Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. - na podstawie wystawionych tytułów wykonawczych wszczął wobec spółki postępowanie egzekucyjne za zaległości w podatku od towarów i usług. Numery tytułów wykonawczych jak i zaległości zostały szczegółowo wymienione na str. 7-8 zaskarżonej decyzji.

W związku z powyższym organ stwierdził, że wszczęcie wobec I. Sp. z o.o. Sp. K. postępowań egzekucyjnych w zakresie zaległości w podatku od towarów i usług za kwiecień, grudzień 2016 r., styczeń, luty, czerwiec 2017 r., styczeń, marzec, wrzesień, październik, listopad, grudzień 2018 r., przed wszczęciem postępowania podatkowego w sprawie orzeczenia odpowiedzialności podatkowej M. Sp. z o.o. spełniła się przesłanka, o której mowa w art. 108 § 2 pkt 3 i § 3 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. 2021 poz. 1540, dalej jako: O.p.). Natomiast jak wskazano wyżej zaległość w podatku od towarów i usług za sierpień 2017 r. została określona decyzją ostateczną Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego z [...] lutego 2018 r., Nr [...]. Tym samym w ocenie organu spełniono przesłankę z art. 108 § 2 pkt 2 lit a O.p.

W ocenie Dyrektora IAS organ I instancji w zaskarżonej decyzji prawidłowo stwierdził wystąpienie przesłanek pozwalających na orzeczenie o solidarnej odpowiedzialności M. Sp. z o.o. - byłego komplementariusza I. Sp. z o.o. Sp. K jako osoby trzeciej za zaległości tej Spółki w podatku od towarów i usług za kwiecień, grudzień 2016 r., styczeń, luty, czerwiec, sierpień 2017 r., styczeń, marzec, wrzesień, październik, listopad, grudzień 2018 r. w łącznej kwocie 321.396,54 zł wraz z odsetkami za zwłokę od tych zaległości w wysokości 101.396,00 zł oraz za koszty postępowania egzekucyjnego w kwocie 20.165,63 zł.

4. Dyrektor IAS postanowieniem z [...] marca 2021 r., nr [...]odmówił przeprowadzenia dowodów wnioskowanych przez pełnomocnika M. Sp. z o.o., albowiem w ocenie organu odwoławczego nie mają związku ze sprawą i nie stanowią przesłanek zwalniających z odpowiedzialności z art. 115 O.p.

5. Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem Skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów prawa:

a) art. 108 § 2 i § 4 O.p. poprzez wszczęcie postępowania w sprawie odpowiedzialności Strony oraz orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności Strony za zaległości podatkowe I. Sp. z o.o. Sp. K., pomimo niewykluczenia istnienia negatywnych przesłanek prowadzenia takiego postępowania, w szczególności niewskazanie, że Spółka nie wywiąże się z zobowiązania, a w konsekwencji niezasadne wydanie decyzji o solidarnej odpowiedzialności Strony;

b) art. 120, art. 121 § 1, art. 122 O.p. poprzez nienależyte prowadzenie postępowania dowodowego, które sprowadziło się jedynie do weryfikacji danych ujawnionych w odpowiednich rejestrach, a tym samym poprzez prowadzenie postępowania w celu uprawdopodobnienia z góry założonej tezy o nieprawidłowościach po stronie spółki, naruszające fundamentalną zasadę prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych,

c) art. 188 O.p. poprzez nieprzeprowadzenie dowodów wnioskowanych przez Stronę, podczas gdy mają one istotne znaczenie dla przedmiotowego postępowania,

d) art. 120, art. 121, art. 122, art. 180 § 1, art. 187, art. 191 O.p. poprzez niepodjęcie w toku postępowania wszelkich niezbędnych działań w celu dokładne ustalenia aktualnego stanu majątkowego spółki, niedopuszczenie jako dowód wszystkiego, co mogło przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie było sprzeczne z prawem, niezebranie w sposób wyczerpujący i nierozpatrzenie całości materiału dowodowego, co doprowadziło do niezasadnego przyjęcia, iż zostały spełnione przesłanki pozwalające na wszczęcie postępowania w sprawie odpowiedzialności Strony oraz orzeczenie o solidarnej odpowiedzialności Strony za zaległości podatkowe Spółki, a w konsekwencji do niezasadnego wydania decyzji o solidarnej odpowiedzialności Strony,

e) art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 w zw. z art. 121 § 1 w zw. z art. 124 O.p. poprzez niewłaściwe sporządzenie uzasadnienia zaskarżonej decyzji, to jest brak należytego uzasadnienia prawnego oraz faktycznego przyjętego przez organ I instancji dla rozstrzygnięcia sprawy oraz prześledzenia toku rozumowania organu, w szczególności poprzez pominięcie przez organ uzasadnienia w zakresie spełnienia przesłanek pozwalających na wszczęcie postępowania w sprawie odpowiedzialności Strony oraz orzeczenie o solidarnej odpowiedzialności Strony za zaległości podatkowe Spółki, co powoduje, że Strona nie jest w stanie poznać motywów orzeczenia wobec niej solidarnej odpowiedzialności za zaległości podatkowe Spółki; co w konsekwencji istotnie wpłynęło na niekorzystne dla Podatnika rozstrzygnięcie sprawy.

6. Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji, umorzenie postępowania i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

II. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j.: Dz. U. z 2021 r. poz. 137 ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosując środki przewidziane w ustawie. Przy czym, jak stanowi art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W myśl art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Wykładnia powołanego przepisu wskazuje, że sąd ma nie tylko prawo, ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony. Z drugiej jednak strony, granicą praw i obowiązków sądu, wyznaczoną w art. 134 § 1 p.p.s.a. jest zakaz wkraczania w sprawę nową. Granice te zaś wyznaczone są dwoma aspektami, mianowicie: legalnością działań organu oraz całokształtem aspektów prawnych tego stosunku prawnego, który był objęty treścią zaskarżonego rozstrzygnięcia. zgodności z prawem, stosując środki przewidziane w ustawie.

Przy czym, jak stanowi art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Wykładnia powołanego przepisu wskazuje, że sąd ma nie tylko prawo, ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony. Z drugiej jednak strony, granicą praw i obowiązków sądu, wyznaczoną w art. 134 § 1 p.p.s.a. jest zakaz wkraczania w sprawę nową. Granice te zaś wyznaczone są dwoma aspektami, mianowicie: legalnością działań organu oraz całokształtem aspektów prawnych tego stosunku prawnego, który był objęty treścią zaskarżonego rozstrzygnięcia.

2. Rozpoznając sprawę według powyższych kryteriów, należy uznać, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu.

3. Istotą sporu w niniejszej sprawie jest orzeczenie o odpowiedzialności Skarżącej jako osoby trzeciej – komplementariusza I. Sp. z o.o. sp. k., za zaległości podatkowe tej spółki w podatku od towarów i usług za poszczególne okresy 2016, 2017 i 2018 r.

4. Ramy prawne do rozważań w niniejszej sprawie stanowią następujące przepisy prawa:

W myśl art. 107 § 1 o.p. w przypadkach i w zakresie przewidzianych w Rozdziale 15 - "Odpowiedzialność podatkowa osób trzecich" za zaległości podatkowe podatnika odpowiadają całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem również osoby trzecie. Natomiast, jeżeli dalsze przepisy nie stanowią inaczej, osoby trzecie odpowiadają również za odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych; koszty postępowania egzekucyjnego (art. 107 § 2 pkt 2 i pkt 4 ustawy).

Stosownie do treści art. 108 § 1 O.p. o odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej organ podatkowy orzeka w drodze decyzji. Art. 108 § 2 pkt 2 lit. a Ordynacji podatkowej stanowi, że postępowanie w sprawie odpowiedzialności osoby trzeciej nie może zostać wszczęte przed dniem doręczenia decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego, pkt 3 stanowi zaś, że postępowanie to nie może zostać wszczęte przed dniem wszczęcia postępowania egzekucyjnego - w przypadku, o którym mowa w § 3. W myśl art. 108 § 3 O.p., w razie wystawienia tytułu wykonawczego na podstawie deklaracji, na zasadach przewidzianych w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, przed orzeczeniem o odpowiedzialności osoby trzeciej nie wymaga się uprzedniego wydania decyzji o której mowa w § 2 pkt 2.

Według art. 115 § 1 O.p. wspólnik spółki cywilnej, jawnej, partnerskiej oraz komplementariusz spółki komandytowej albo komandytowo-akcyjnej odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie ze spółką i z pozostałymi wspólnikami za zaległości podatkowe spółki. Jak stanowi art. 115 § 2 ww. ustawy, przepis § 1 stosuje się również do odpowiedzialności byłego wspólnika za zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań, których termin płatności upływał w czasie, gdy był on wspólnikiem.

5. Bezsporne w niniejszej sprawie jest to, że Skarżąca na dzień wydania zaskarżonej decyzji była byłym komplementariuszem I. sp. z o.o. sp. k., co wynika z Rejestru Przedsiębiorców KRS, a wypełnia przesłankę jej odpowiedzialności za zaległości podatkowej tejże spółki z art. 115 § 1 w zw. z § 2 O.p. Niekwestionowane również na gruncie niniejszego postępowania jest istnienie przedmiotowych zaległości ww. spółki komandytowej w podatku od towarów i usług.

6. Autor skargi, formułując jej zarzuty, opiera ją głównie na twierdzeniu, iż wydanie decyzji o odpowiedzialności Skarżącej za zobowiązania spółki komandytowej było niezgodne z prawem, gdyż przed jej wydaniem nie stwierdzono bezskuteczności egzekucji wobec majątku tejże spółki oraz tego, czy spółka ta nie wywiąże się z zobowiązania. Z tym wiąże on niejako przedwczesne wszczęcie postępowania w sprawie o odpowiedzialności solidarnej Skarżącej jako jej byłego komplementariusza.

W opinii składu orzekającego powyższe stanowisko, będące podstawą zarzutów, nie ma swojego uzasadnienia w przepisach prawa.

Odnośnie zaległości w podatku VAT za kwiecień, grudzień 2016 r., styczeń, luty czerwiec 2017 r., styczeń, marzec, wrzesień, październik, listopad i grudzień 2018 r. stwierdzić należy za organem, iż wynikają ze złożonych przez Spółkę deklaracji dla podatku od towarów i usług VAT-7. Skoro następnie organ egzekucyjny w osobie NUS, na podstawie wystawionych tytułów wykonawczych (wymienionych na str. 7-9 zaskarżonej decyzji), wszczął wobec I. sp. z o.o. sp. k. postępowanie egzekucyjne za wskazane zaległości, to niewątpliwie rację ma Dyrektor IAS, iż spełniono przesłankę, o której mowa w art. 108 § 2 pkt 3 i § 3 O.p.

Co się zaś tyczy zaległości I. Sp. z o.o. sp. k. w podatku VAT za sierpień 2017 r., zaaprobować należy stanowisko organu, że decyzja Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego z [...] lutego 2018 r., nr [...], jest decyzją ostateczną, a zatem wypełnia dyspozycje art. 108 § 2 pkt 2 lit. a O.p., który uzależnia wszczęcie postępowania w sprawie odpowiedzialności osoby trzeciej od wcześniejszego doręczenia decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego.

7. Odnosząc się zaś do poglądu Skarżącej, że orzeczenie o odpowiedzialności komplementariusza spółki komandytowej zależne jest od tego, czy ów spółka komandytowa wywiąże się z zobowiązania, czy też od wyniku prowadzonej wobec niej egzekucji, skład orzekający zauważa, że art. 115 O.p. nie zawiera regulacji, która mogłaby na to wskazywać (zob. np. wyroki NSA z dnia 21 listopada 2018 r., I FSK 1902/16 i I FSK 2047/16 oraz WSA w Białymstoku z dnia 9 stycznia 2019 r., I SA/Bk 627/18 – wszystkie orzeczenia dostępne są w CBOSA, https://orzeczenia.nsa.gov.pl). Jak słusznie zauważył Dyrektor IAS, bezskuteczność egzekucji z majątku spółki jest przesłanką odnoszącą się do odpowiedzialności członków zarządu spółki kapitałowej (art. 116 o.p.). Z kolei art. 108 § 4 O.p. w bezpośredni sposób stanowi, że przesłanka bezskuteczności egzekucji z majątku podatnika musi zaistnieć, aby możliwe było wszczęcie egzekucji zobowiązania wynikającego z decyzji o odpowiedzialności osoby trzeciej - nie odnosi się on więc do zaległości podatkowych podatnika. Pogląd ten potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 21 listopada 2018 r.: "Z przepisu art. 115 o.p. nie wynika (tak jak w przypadku art. 116 o.p.), że postępowanie związane z orzeczeniem o odpowiedzialności wspólników lub byłych wspólników może być wszczęte jedynie wówczas, gdy w stosunku do spółki nie wykazano bezskuteczności egzekucji." (I FSK 2047/16).

8. Prawidłowe jest zatem stanowisko Dyrektora IAS, iż przy orzekaniu o odpowiedzialności osób trzecich w przypadku komplementariusza spółki komandytowej na podstawie art. 115 O.p., organ podatkowy w ramach prowadzonego postępowania ma obowiązek wykazać jedynie istnienie zaległości podatkowych spółki oraz fakt bycia komplementariuszem. Z tego względu nie ma uzasadnienia argument Skarżącego odnoszący się do zasad ekonomiki procesowej i zasady zaufania do organów podatkowych i prowadzenia postępowania podatkowego. Stwierdzić należy więc, iż organy podatkowe zasadnie stwierdziły wystąpienie przesłanek pozwalających na orzeczenie o solidarnej odpowiedzialności M. Sp. z o.o. – byłego komplementariusza Spółki I. Sp. z o.o. Sp. K jako osoby trzeciej za zaległości tej spółki z tytułu podatku od towarów i usług.

9. W związku z powyższym, postawione zarzuty natury materialnoprawnej należało uznać za nieuzasadnione.

Również zarzuty formalne naruszenia art. 120, 121 § 1, 122, 180 § 1, 187, 188 i 191 O.p. nie mają uzasadnionych podstaw. W przedmiotowej sprawie organy podatkowe działały zgodnie z obowiązującym prawem (w szczególności przepisami i zasadami wynikającymi z o.p.). Wbrew ocenie autora skargi podjęto niezbędne działania w celu wyjaśnienia stanu faktycznego, zebrano cały dostępny materiał dowodowy (jako dowód dopuszczono wszystko co mogłoby przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, pomijając wnioski niemające dla niej znaczenia), który oceniono zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów. Wartość materiału dowodowego oceniono bezstronnie, zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej, a przede wszystkim obowiązującymi przepisami. Poszczególne dowody rozpatrzono odrębnie, jak i we wzajemnej łączności mając na uwadze całokształt sprawy. Nie była więc to ocena dowolna. Należy dodać, że postępowanie prowadzono w sposób bezstronny, zgodnie z obowiązującym prawem - co jest działaniem zgodnym z zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa wyrażoną w art. 121 § 1 O.p. Przy czym fakt, że ocena materiału doprowadziła organy podatkowe do odmiennych od oczekiwanych przez Skarżącą wniosków nie świadczy o naruszeniu przepisów i braku obiektywizmu.

Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty skargi odnoszące się do niewłaściwie sporządzonego uzasadnienia zaskarżonej decyzji, a precyzyjniej - braku należytego uzasadnienia prawnego oraz faktycznego. W wydanych w niniejszej sprawie rozstrzygnięciach wskazano podstawę prawną, zacytowano także przepisy z niezbędnymi wyjaśnieniami, a zaskarżone rozstrzygnięcie organu podatkowego zawiera pełne uzasadnienie faktyczne i prawne. Dyrektor IAS w swoim uzasadnieniu dał kompletną informację co do tego, jakie elementy zadecydowały o wydanym rozstrzygnięciu. Niezrozumiały jest zarzut nieuzasadnienia spełnienia przesłanek pozwalających na wszczęcie postępowania w sprawie odpowiedzialności Strony oraz orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności za zaległości I. sp. z o.o. sp. k., albowiem przesłanki te zostały wskazane i wyjaśnione na str. 7-8 zaskarżonej decyzji. Wbrew opinii Skarżącej, wskazano przy tym i uzasadniono argumenty i motywy, jakimi kierowano się rozstrzygając sprawę. W ocenie Sądu NUS, a za nim Dyrektor IAS w zrozumiały sposób wyjaśniły dlaczego i na jakiej podstawie orzekły o solidarnej odpowiedzialności Skarżącej. Dlatego też Sąd nie podziela zarzutu naruszenia art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 w zw. z art. 121 § 1 w zw. art. 124 O.p.

10. Nie sposób zaaprobować stanowiska Skarżącej, iż kluczowym dowodem, który winien był zostać w sprawie niniejszej dopuszczony i przeprowadzony, był dowód z zeznań prezesa zarządu Strony, na okoliczność stanu majątkowego spółki, albowiem – jak już wykazano - sytuacja majątkowa spółki komandytowej nie ma znaczenia z punktu widzenia przesłanek koniecznych do orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności jej komplementariusza. NUS, odmawiając postanowieniem z 20 listopada 2020 r. przeprowadzenia dowodu w postaci przesłuchania prezesa zarządu, trafnie zauważył, iż jego przesłuchanie, niezależnie od tego w jakim zakresie zostałoby przeprowadzone, pozostałoby bez wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. Powyższe nakazuje uznać zarzut naruszenia art. 188 O.p. jako bezzasadny.

11. Reasumując, w sprawie zaistniały podstawy do orzeczenia o odpowiedzialności Skarżącej jako osoby trzeciej - byłego komplementariusza I. sp. z o.o. sp. k., za jej zaległości podatkowe. Zaskarżona decyzja, jak i poprzedzająca jej wydanie decyzja organu pierwszej instancji, odpowiadają prawu, a Sąd nie znalazł podstaw do ich uchylenia.

12. W tym stanie rzeczy, uznając za chybione zarzuty skargi i stwierdzając brak innych naruszeń prawa warunkujących uchylenie zaskarżonej decyzji, Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.