Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marcin Miemiec (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Jankowska-Szostak Sędzia WSA Bogumiła Kalinowska Protokolant specjalista Ewa Bogulak po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 9 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi A. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji ostatecznej w sprawie przyznania uprawnień do kierowania pojazdami kat. B oraz wydania prawa jazdy i odmowy wydania uprawnień do kierowania pojazdami kat. B. I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty P. z dnia [...] lutego 2014 r. ([...]); II. określa, że decyzje wymienione w punkcie I nie podlegają wykonaniu do dnia prawomocności wyroku.

Zaskarżona decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym. W dniu [...] maja 2009 r. A. P. wystąpiła do Starosty P. o wydanie prawa jazdy kategorii B, załączając fotografię, zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do kierowania pojazdami silnikowymi kategorii B oraz zaświadczenie nr [...] z dnia [...] marca 2008 r. wydane przez Auto Szkołę "A" M. K. o ukończeniu szkolenia podstawowego dla osób ubiegających się o wydanie prawa jazdy kategorii B. Wobec zdania egzaminu teoretycznego i praktycznego, działający z upoważnienia Starosty P. – Inspektor w Wydziale Komunikacji decyzją z dnia [...] maja 2008 r. orzekł o wydaniu A. P. prawa jazdy.

Do Starostwa Powiatowego w P. wpłynęło prawomocne postanowienie Sądu Rejonowego w L. II Wydział Karny, wydane w sprawie II k [...], którym orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci zaświadczeń o ukończeniu szkolenia dla osób ubiegających się o prawo jazdy, z uwagi na fakt, że poświadczały one nieprawdę. Pochodziły zatem z przestępstwa. Wpłynął także zapadły w tej sprawie wyrok, którym M. K. został uznany za winnego wystawienia zaświadczenia o ukończeniu szkolenia przez A. P. poświadczającego nieprawdę.

Działając na podstawie art. 149 § 1, art. 150 § 1 oraz art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a. organ I instancji postanowieniem z dnia [...] stycznia 2014 r. wznowił z urzędu postępowanie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną Starosty P. z dnia [...] maja 2008 r. w przedmiocie wydania A. P. prawa jazdy kategorii B, motywując to ujawnieniem się okoliczności, potwierdzonej wyrokiem karnym, że przedłożone przez A. P. zaświadczenie o ukończeniu szkolenia pochodziło z przestępstwa.

Decyzją z dnia [...] lutego 2014 r. Starosta P. uchylił własną ostateczną decyzję dnia [...] maja 2008 r. o wydaniu skarżącej prawa jazdy kategorii B i orzekł o odmowie wydania A. P. wnioskowanego uprawnienia. Rozstrzygnięcie to oparł na regulacji zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. Nr 30, poz. 151), który stanowi, że prawo jazdy może być wydane osobie po spełnieniu wszystkich obligatoryjnych przesłanek wydania prawa jazdy wskazanych w tym przepisie. Ustęp 3 tego przepisu zobowiązuje osobę ubiegającą się o wydanie uprawnienia do kierowania pojazdami, by odbyła szkolenie wymagane dla uzyskania danej kategorii. Fakt odbycia szkolenia potwierdza przedłożone zaświadczenie, które w przypadku A. P. okazało się fałszywe.

W odwołaniu strona podniosła, że potwierdziła swe uprawnienia do kierowania pojazdami kat. B, gdyż zdała z wynikiem pozytywnym egzamin państwowy. W chwili rozpoczęcia kursu i długo po jego ukończeniu nie była świadoma, że przedmiotowa szkoła nauki jazdy nie miała uprawnień do prowadzenia kursów, a wydane przez nią zaświadczenia są nielegalne. Szkolenia prowadziło kilku instruktorów. Podniosła, że organ administracji publicznej wydający decyzję powinien działać w oparciu o art. 7 k.p.a. uwzględniając interes społeczny i słuszny interes obywatela. Powinien też wszechstronnie i dokładnie zbadać wszystkie okoliczności faktyczne, mające znaczenie dla rozstrzygnięcia. Niezrozumiałe jest dla niej, dlaczego to ona ma ponosić ujemne konsekwencje opisanej sytuacji.

Rozpatrując odwołanie SKO nie znalazło podstaw do jego uwzględnienia. Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie wskazało, że ujawnione okoliczności, co do treści uzyskanego przez A. P. zaświadczenia, dawały podstawę do wznowienia postępowania, bowiem zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a. wznawia się postępowanie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną, jeżeli dowody, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe. Zostało to potwierdzone wyrokiem karnym i na tym sfałszowanym dowodzie oparto ustalenie, które miało wpływ na rozstrzygnięcie sprawy uchyloną decyzją ostateczną.

W okolicznościach sprawy nie ma zatem wątpliwości, że dokument, na podstawie którego wydano decyzję z dnia [...] maja 2008 r., potwierdzał nieprawdę. Ustalono to w powołanym wyroku karnym. M. K. podrobił bowiem podpis E. K. jako instruktora prowadzącego szkolenie. Zaświadczył bowiem, że to on - jako osoba uprawniona - prowadził szkolenie A. P. Dokument ten stanowił o wypełnieniu przez stronę jednego z warunków do wydania prawa jazdy, a mianowicie określonego wówczas przez art. 90 ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, wymogu odbycia wymaganego dla danej kategorii szkolenia. Ustalenia poczynione w prawomocnym wyroku karnym pozwoliły natomiast na stwierdzenie, że skarżąca w istocie nie spełniła tego warunku. Podważenie przez Sąd Rejonowy legalności przedmiotowego zaświadczenia skutkowało również brakiem podstaw do dopuszczenia skarżącej do egzaminu państwowego na prawo jazdy, albowiem zgodnie z § 25 ust. 1 obowiązującego w dniu przystąpienia przez stronę do egzaminu na prawo jazdy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 października 2005 r. w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzaminatorów, wydanego na podstawie art. 115 ust. 1 pkt 1-4 Prawa o ruchu drogowym, osoba ubiegająca się o prawo jazdy (...) mogła przystąpić do egzaminu teoretycznego i egzaminu praktycznego, z zastrzeżeniem ust. 2, pod warunkiem spełnienia m.in. wymogu, o którym była mowa w art. 90 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, tj. odbycia wymaganego dla danej kategorii szkolenia. Odbycie szkolenia wymaganego do uzyskania prawa jazdy danej kategorii jest w świetle art. 11 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami, jednym z niezbędnych warunków do wydania prawa jazdy. W myśl art. 50 ust. 2 pkt 5 tej ustawy brak zaświadczenia o ukończeniu wymaganego szkolenia stanowi przeszkodę do przystąpienia do egzaminu państwowego na prawo jazdy określonej kategorii. Brak taki nie może być sanowany przez pozytywny wynik egzaminu państwowego i w tych warunkach taki egzamin nie może być podstawą do wydania prawa jazdy.

A. P. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję SKO z dnia [...] maja 2014 r., którą utrzymano w mocy rozstrzygnięcie I instancji uchylające decyzję ostateczną Starosty P. z dnia [...] maja 2009 r. o wydaniu skarżącej prawa jazdy i odmówiono wydania wnioskowanego uprawnienia.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazała, że w chwili rozpoczęcia kursu i po jego ukończeniu nie była świadoma, że szkoła nauki jazdy nie miała uprawnień do prowadzenia kursów, a wydane przez nią zaświadczenia są nielegalne. Nie miała też możliwości sprawdzenia prawidłowości funkcjonowania ośrodka szkolenia. Podniosła, że zdała z wynikiem pozytywnym egzamin na prawo jazdy. Świadczy to o posiadaniu przez nią uprawnień do kierowania pojazdami kategorii B i nadane jej uprawnienie korzysta z ochrony praw nabytych. Niezrozumiałe jest dla niej to, dlaczego właśnie ona ma ponosić konsekwencje, w sytuacji, gdy zapłaciła za kurs i zdała egzamin, o czym zadecydował egzaminator państwowy. Powstała sytuacja jest bowiem wynikiem wadliwego systemu kontroli OSK przez WORD w L. oraz przez organy powołane do kontroli wydawania zaświadczeń o ukończeniu kursu.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze. zm.) sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty natury słusznościowej czy celowościowej. Badana jest wyłącznie legalność aktu administracyjnego, czyli prawidłowość zastosowania przepisów prawa do zaistniałego stanu faktycznego, trafność ich wykładni oraz prawidłowość przyjętej procedury.

Badając legalność zaskarżonego aktu, stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, zwanej dalej p.p.s.a.), Sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną i bierze z urzędu pod uwagę wszelkie naruszenia prawa niezależnie od treści podnoszonych w skardze zarzutów. Rozstrzyga jednak tylko w granicach danej sprawy. Oznacza to, że Sąd nie może oceniać innej sprawy administracyjnej niż ta, w której wniesiono skargę.

Na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a., uwzględnienie skargi na decyzję lub postanowienie następuje w sytuacji naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (lit. a), naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (lit. b) lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c). W przypadku braku wskazanych uchybień, na mocy art. 151 p.p.s.a. skarga podlega natomiast oddaleniu.

Podkreślić również należy, że z kontrolnej funkcji sądów administracyjnych oraz toczących się przed nimi postępowań wynika, że dokonując oceny działań organów administracji publicznej nie stanowią one kolejnej instancji w sprawach należących do właściwości tych organów i nie są uprawnione do podejmowania merytorycznych rozstrzygnięć w sprawach podlegających ich ocenie. Wniesienie do sądu administracyjnego skargi na akt wydany przez organ administracji publicznej, nie skutkuje przejęciem sprawy administracyjnej w celu wydania końcowego rozstrzygnięcia. Funkcja takiego Sądu polega bowiem wyłącznie na kontroli wykonywania administracji publicznej przez powołane do tego organy. Oznacza to, że Sąd nie jest uprawniony do podjęcia w sprawie merytorycznego rozstrzygnięcia w przedmiocie praw i obowiązków, w tym również do zmiany rozstrzygnięcia podjętego przez organ.

Biorąc pod uwagę powyższe granice kontroli sądowej Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

W rozpatrywanej sprawie przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L., utrzymująca w mocy decyzję organu I instancji, którą - po wznowieniu postępowania z urzędu – uchylono decyzję o wydaniu skarżącej prawa jazdy kat. B i odmówiono wydania wnioskowanego uprawnienia.

Na wstępie rozważań dotyczących oceny legalności zaskarżonej decyzji należy podkreślić, że postępowanie administracyjne poprzedzające wydanie decyzji toczyło się w trybie wznowieniowym. Należy więc wyjaśnić, że wznowienie postępowania jest instytucją procesową służącą weryfikacji decyzji ostatecznej, która stwarza prawną możliwość ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy ostatecznie zakończonej. Jednakże nie jest to tryb, przy pomocy którego można w każdym przypadku wzruszyć ostateczną decyzję administracyjną. Możliwość taka istnieje tylko w sytuacjach ściśle wskazanych w ustawie procesowej i po spełnieniu określonych w niej warunków. Przesłanki wznowienia postępowania ustalono wyczerpująco w art. 145 § 1, art. 145a § 1 i art. 145b § 1 k.p.a. Są one związane z kwalifikowaną wadliwością postępowania i dlatego skutkiem ich zaistnienia jest możliwość ponownego rozpatrzenia sprawy w celu sprawdzenia, czy wada stwierdzona w postępowaniu zwykłym nie wpłynęła na treść rozstrzygnięcia.

Należy podkreślić, że wznowienie postępowania jest odstępstwem od ogólnej zasady trwałości decyzji administracyjnej, zawartej w art. 16 § 1 k.p.a. i dlatego przepisy regulujące ten tryb wymagają stosowania wykładni ścieśniającej (por. wyrok NSA z dnia 8 lutego 2008 r., I OSK 64/07, LEX nr 453365). Przy wznowieniu postępowania chodzi o sprawdzenie, czy w czynnościach procesowych poprzedzających wydanie w trybie zwykłym decyzji doszło do naruszenia prawa (art. 145 § 1 pkt 1 - 8 k.p.a.). Wszczęcie postępowania w sprawie wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną następuje w drodze postanowienia (art. 149 § 1 k.p.a.), które według art. 149 § 2 k.p.a. stanowi podstawę do przeprowadzenia przez właściwy organ postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. Postanowienie to jest aktem procesowym nierozstrzygającym sprawy wznowienia postępowania. Otwiera ono jedynie postępowanie w sprawie i informuje strony o tym fakcie (por. B. Adamiak, J. Borkowski - Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, C.H.Beck, Warszawa 2011, s. 574). Dopiero po wznowieniu postępowania organ dokonuje wpierw ustaleń w zakresie rzeczywistego zaistnienia przesłanek stanowiących podstawę wznowienia, a następnie - w razie ich wystąpienia, w kolejnym etapie postępowania, przeprowadza postępowanie wyjaśniające, w celu merytorycznego rozpoznania sprawy będącej przedmiotem weryfikowanej decyzji. Stwierdzenie ustawowych przesłanek wznowienia powoduje, że organ uchyla dotychczasową decyzję i wydaje nową decyzję rozstrzygającą o istocie sprawy (art. 151 § 1 k.p.a.) chyba, że zachodzą przesłanki negatywne wskazane w art. 146 k.p.a.

W rozpatrywanej sprawie postępowanie wszczęto z urzędu postanowieniem z dnia [...] stycznia 2014 r., w którym jako podstawę wznowienia postępowania z urzędu w sprawie wydania skarżącej w 2009 r. prawa jazdy kat. B, wskazano przesłankę z art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a. Zasadnicze znaczenie miało więc ustalenie, czy w istocie zaistniała okoliczność, wskazana w tym postanowieniu jako przesłanka wznowienia. Sam fakt wznowienia postępowania nie oznacza jeszcze i nie przesądza, że w rzeczywistości istnieje przesłanka wskazana w postanowieniu, o której mowa w art. 145 § 1 k.p.a. i że postępowanie to musi zakończyć się uchyleniem kwestionowanej decyzji ostatecznej.

Oceniając tę kwestię w pierwszej kolejności należy podnieść, że w ocenie Sądu organy słusznie przyjęły, że zachodzi przesłanka wznowieniowa określona w art. 145 § 1 pkt 1 k.p. tj, że dowody na podstawie, których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe. Sąd Rejonowy w L. II Wydział Karny wyrokiem z dnia [...] października 2010 r., sygn. akt II K [...], uznał bowiem M. K., pełniącego funkcję kierownika firmy "Auto Szkoła "A" M. K.", będącego uprawnionym do wystawiania zaświadczeń o ukończeniu szkoleń podstawowych i szkoleń dodatkowych w zakresie prowadzonego kursu na prawo jazdy, stanowiących przesłankę do przystąpienia do egzaminu na prawo jazdy, za winnego wydania poświadczających nieprawdę zaświadczeń, w tym zaświadczenia nr [...] z dnia [...] marca 2008 r., stanowiącego o ukończeniu przez skarżącą szkolenia.

Jak wskazano, udowodnienie wystąpienia przesłanki wznowienia postępowania z art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a. stanowi podstawę do obowiązkowego uchylenia decyzji, gdyż organ nie ma pozostawionej w tym zakresie swobody (art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a.). Postępowanie wznowieniowe nie jest tylko postępowaniem weryfikacyjnym, gdyż obejmuje również rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy, czyli wynik tego postępowania musi nastąpić w formie decyzji. Decyzja kończąca postępowanie w sprawie wznowienia rozstrzyga natomiast zarówno o podstawach (przesłankach) wznowienia, jak i o istocie sprawy administracyjnej - art. 151 § 1 pkt 1 i 2 k.p.a. Dlatego też – w dalszej kolejności – badaniu Sądu podlegała merytoryczna część zaskarżonej decyzji.

Przechodząc do oceny decyzji w tym zakresie należy wskazać, że jej podstawę materialnoprawną stanowił art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. Nr 30, poz. 151), która weszła w życie z dniem 19 stycznia 2013 r. Według tego przepisu, który - co wymaga zaakcentowania Sądu - jest w zasadzie tożsamy z treścią art. 90 ust. 1 uprzednio obowiązującej ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r. poz.1137), prawo jazdy jest wydawane osobie, która:

1) osiągnęła wymagany dla danej kategorii wiek;

2) uzyskała orzeczenie:

a) lekarskie o braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem,

b) psychologiczne o braku przeciwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem – nie dotyczy prawa jazdy kategorii AM, A1, A2, A,B1, B, B=E lub T;

3) odbyła szkolenie wymagane do uzyskania prawa jazdy odpowiedniej kategorii;

4) zdała egzamin państwowy wymagany do uzyskania prawa jazdy odpowiedniej kategorii;

5) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez co najmniej 185 dni w każdym roku kalendarzowym ze względu na swoje więzi osobiste lub zawodowe albo przedstawi zaświadczenie, że studiuje od co najmniej sześciu miesięcy.

W ocenie organu okoliczność, że zaświadczenie nr [...] o ukończeniu przez skarżącą szkolenia wydane przez "Auto Szkołę "A" M. K." poświadczało nieprawdę, gdyż pochodziło z przestępstwa, musiało skutkować uchyleniem decyzji o wydaniu skarżącej prawa jazdy kat. B i odmową jego wydania, albowiem z uwagi na nieukończenie kursu, skarżąca nie spełniała wszystkich warunków do przystąpienie do egzaminu i do wydania prawa jazdy. Wynika to z art. 11 ust. 1 ustawy o kierujących pojazdami. Innymi słowy, w ocenie organu, fakt wydania skarżącej zaświadczenia poświadczającego nieprawdę, de facto niweluje niekwestionowaną w sprawie okoliczność, że skarżąca odbyła szkolenie. Z takim stanowiskiem organu Sąd zgodzić się nie może.

W rozpatrywanej sprawie nie ulega wątpliwości, że przedłożone przez skarżącą zaświadczenie nr [...] poświadczało nieprawdę. Ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą bowiem sąd administracyjny (art. 11 p.p.s.a.). Należy jednak podkreślić, że Sąd będąc związany wyrokiem skazującym, nie jest związany opisem czynu.

Zgodnie z art. 217 § 1 i 2 k.p.a. wydanie zaświadczenia następuje na wniosek zainteresowanego. Taka osoba może je uzyskać w dwóch przypadkach: po pierwsze, gdy urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa, po drugie, gdy zainteresowany ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego. Zaświadczenie powinno być wydane bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 7 dni - § 3 wskazanego przepisu. Wynika stąd, że zaświadczenie jest urzędowym poświadczeniem określonych faktów lub stanu prawnego. Poświadczenie nieprawdy w nim zawarte nie musi jednak dotyczyć całego dokumentu, tak jak miało to - w ocenie Sądu - miejsce w rozpatrywanej sprawie, a co uszło uwadze organu. W sprawie poświadczenie nieprawdy ograniczyło się to bowiem jedynie do okoliczności, że szkolenie nie było przeprowadzone przez M. K. jako osobę do tego uprawnioną. Nie podważyło ono zatem faktu, że samo szkolenie skarżącej się odbyło.

Dlatego też za nieuprawnione należy uznać stanowisko organu przyjmujące, że skarżąca, która przedłożyła poświadczające nieprawdę zaświadczenie o odbytym szkoleniu, automatycznie nie ukończyła kursu, a w konsekwencji tego - również automatycznie - że nie spełniła jednej z pięciu obligatoryjnych przesłanek umożliwiających wydanie jej prawa jazdy, zawartej w art. 11 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami. Tym bardziej, że skarżąca de facto - jak słusznie podniosła w skardze - odbyła teoretyczne i praktyczne szkolenie wymagane do uzyskania prawa jazdy kat. B, a następnie zdała z wynikiem pozytywnym egzamin państwowy. Ustawodawca wymaga jednak, aby szkolenie takie zostało przeprowadzone przez uprawniony do tego podmiot (podmiot prowadzący na mocy zezwolenia naukę jazdy, którą mogą prowadzić jedynie osoby mające uprawnienia instruktorów). Ne przewiduje natomiast możliwości przystąpienia do egzaminu (choćby aspirujący posiadał wiedzę i umiejętności z zakresu ruchu drogowego) bez odbycia kursu prowadzonego przez osobę uprawnioną do takich czynności.

W tych okolicznościach sprawy podstawową kwestią, która wymaga w ocenie Sądu ustalenia, jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy osoby, które przeprowadziły szkolenie skarżącej posiadały uprawnienia instruktora, o których mowa w art. 33 ustawy o kierujących pojazdami, czy zostały pozbawione tych uprawnień. Nie wiadomo również czy osoby te prowadziły szkolenie teoretyczne czy również praktyczne. Dalej, czy były one kiedykolwiek wpisane do ewidencji instruktorów prowadzonej przez starostę (art. 33 ust. 2 ustawy o kierujących pojazdami), a jeżeli tak to w jakim okresie, czy też nigdy nie były do niej wpisane.

Przed udzieleniem odpowiedzi na te pytania – odmowa wydania skarżącej prawa jazdy była w ocenie Sądu przedwczesna. Dopiero wyjaśnienie wskazanych powyżej kwestii oraz uzupełnienie w tym zakresie materiału dowodowego pozwoli na właściwą ocenę, czy skarżąca, która odbyła szkolenie przeprowadzone przez konkretne osoby, spełniła, jako ubiegająca się o prawo jazdy, wszystkie warunki wskazane w art. 11 ust. 1 ustawy o kierujących pojazdami. Przy czym w ocenie Sądu niespełnienie choćby jednego z pięciu rodzajów wymagań uniemożliwi wydanie dokumentu (W. Kotowski, Komentarz do art. 11 ustawy o kierujących pojazdami [w:] Ustawa o kierujących pojazdami. Komentarz. Opublikowano: LEX 2013, nr 135171).

Uwzględniając dokonane ustalenia należy stwierdzić, że zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję wydano przedwcześnie, w oparciu o niepełny materiał dowodowy. Tym samym naruszono art. 7 i 77 § 1 k.p.a. W tej sytuacji rzeczą organu I instancji będzie dokonanie ustaleń co do faktycznych uprawnień posiadanych przez osoby prowadzące kurs, mając na względzie wytyczne Sądu oraz treść przepisów ustawy o kierujących pojazdami, a dopiero następnie podjęcie stosownej decyzji.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu orzekł jak w pkt. I sentencji wyroku na mocy art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a i c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. O kosztach orzeczono w pkt. II na podstawie art. 200 tej ustawy, a orzeczenie zawarte w pkt. III sentencji znajduje umocowanie zawarte w art. 152 p.p.s.a.