Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędziowie NSA Jerzy Stelmasiak (spr.) del. WSA Robert Sawuła Protokolant Agnieszka Kuberska po rozpoznaniu w dniu 21 września 2012r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej B.O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 15 grudnia 2010 r. sygn. akt IV SA/Po 845/10 w sprawie ze skargi B.O. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę B.O. – zwanej dalej skarżącą – na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu z dnia [...] lipca 2010 r. w przedmiocie sprostowania decyzji.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że postanowieniem z dnia 24 czerwca 2010 r. Wójt Gminy Rokietnica, działając na podstawie art. 113 w związku z art. 126 k.p.a., sprostował z urzędu oczywistą omyłkę we własnej decyzji ostatecznej z dnia [...] lutego 2010 r. ustalającej środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie trzech elektrowni wiatrowych, na działce nr [...] położonej w miejscowości [...] gmina [...] wraz z trasą przyłączenia linii energetycznej kablowej SN z tej elektrowni przebiegających przez działkę nr [...] oraz dojazdu do elektrowni wraz z placami montażowymi i manewrowymi – zwanej dalej decyzją środowiskową. Wójt wskazał, że w charakterystyce przedsięwzięcia stanowiącej integralną część decyzji oraz załącznik nr 1, zamiast "wysokości zawieszenia wirnika (wieża) na poziomie do H 75 m" ma być "wysokości zawieszenia wirnika (wieża) na poziomie do H 73 m". Uzasadniając Wójt wskazał, że popełniona omyłka jest spowodowana błędem pisarskim. W całym postępowaniu w przedmiotowej sprawie wysokość zawieszenia wirnika została określona jako H 73 m. Wynika to ze wszystkich dokumentów zgromadzonych w toku postępowania.

Skarżąca złożyła zażalenie na powyższe postanowienie.

Zaskarżonym postanowieniem z dna [...] lipca 2010 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Poznaniu utrzymało w mocy postanowienie organu I instancji. W uzasadnieniu Kolegium wskazało, że postanowienie dopuszczające stronę do udziału w postępowaniu dotyczącym stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia zostało wydane tego samego dnia, co postanowienie Wójta prostujące z urzędu oczywistą omyłkę pisarską. W ocenie Kolegium, nie budziło wątpliwości, że decyzja z dnia [...] lutego 2010 r. ustalająca środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia, określała wysokość wież jako nieprzekraczającą 73 m (do H 73 m). Nie tylko w uzasadnieniu decyzji (pkt 2 ppkt k) lecz również w postanowieniu Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] grudnia 2009 r. (pkt II ppkt 1 postanowienia) stwierdzono, że wysokość wieży nie może przekraczać 73 m. Ponadto raport oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko również dotyczy wież do wysokości 73 m. W ocenie Kolegium, skoro charakterystyka przedsięwzięcia stanowi integralną część decyzji, a w sentencji decyzji określono, na podstawie uzgodnień i raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, wysokość wież na 73 m to określenie wysokości wież do 75 m w charakterystyce przedsięwzięcia jest oczywistą omyłką pisarską w rozumieniu przepisu art. 113 § 1 k.p.a.

Skarżąca wniosło skargę na powyższe postanowienie.

Oddalając skargę Sąd I instancji wskazał, że organy administracji zasadnie przyjęły, że możliwe jest sprostowanie przedmiotowej omyłki. Sąd I instancji podzielił tym samym stanowisko Kolegium, jak i argumenty podniesione w zaskarżonym postanowieniu. W ocenie Sądu I instancji, nie można podzielić poglądu skarżącej, zgodnie z którym dokonane sprostowanie prowadziło do zmiany merytorycznej decyzji. Bezzasadnym, zdaniem Sądu I instancji, jest również argument o próbie "dostosowania" decyzji do postępowania. Z całokształtu przeprowadzonego postępowania niezbicie wynika bowiem, że wysokość wieży została ustalona na 73 m.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła skarżąca. Zarzuciła naruszenie przepisów postępowania tj. art. 145 § 1 ust. 1 lit. c) w związku z art. 1 § 1 i p 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., obecnie tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270) – zwanej dalej p.p.s.a., poprzez oddalenie skargi, w sytuacji gdy zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem art. 113 § 1 k.p.a. i z naruszeniem art. 156 § 1 k.p.a. W ocenie autora skargi kasacyjnej, organ administracji usunął sprzeczności merytoryczne w ramach decyzji środowiskowej i to po dniu złożenia przez skarżącą wniosku o stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji, m.in. w oparciu o wskazane sprzeczności merytoryczne co do wysokości wieży turbiny wiatrowej.

Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także zasądzenie na jej rzecz od organu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną inwestor – spółka [...] – wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej w całości i zasądzenie na jego rzecz od strony skarżącej kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Poznaniu również wniosło o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

W świetle art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Podkreślić przy tym trzeba, że Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, ponieważ w świetle art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeżeli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a. (a w rozpoznawanej sprawie przesłanek tych brak), to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej, a upoważniony jest do oceny zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w granicach przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela pogląd zaprezentowany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Stosownie do treści art. 113 § 1 k.p.a., organ administracji publicznej może z urzędu lub na żądanie strony prostować w drodze postanowienia błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wydanych przez ten organ decyzjach. Jak słusznie wskazał Sąd I instancji, błąd pisarski to widoczne wbrew zamierzeniu organu administracji publicznej niewłaściwe użycie wyrazu, widocznie mylna pisownia, widoczne, niezamierzone opuszczenie jednego lub więcej wyrazów. Natomiast inne oczywiste omyłki, to omyłki stojące na równi z błędami pisarskimi, polegające na tym, że w decyzji wyrażono coś, co widocznie jest niezgodne z myślą wyrażoną niedwuznacznie przez organ, a zostało wypowiedziane przez przeoczenie, niewłaściwy dobór słowa. Oczywistość błędu powinna wynikać bądź z natury samego błędu, bądź z porównania rozstrzygnięcia z uzasadnieniem, z treścią wniosku. Sprostowanie nie może prowadzić do zmiany merytorycznej orzeczenia.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w postępowaniu administracyjnym, które podlegało kontroli wojewódzkiego sądu administracyjnego, doszło właśnie do błędu pisarskiego mającego charakter oczywistej omyłki. Nie ulega wątpliwości, że określenie wysokości zawieszenia wirnika (wieża) na określonym poziomie stanowi jedną z zasadniczych części rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie. Co do zasady więc, rozstrzygnięcie to nie powinno być zmieniane w trybie sprostowania decyzji, bowiem w określonych przypadkach mogłoby stanowić to merytoryczną zmianę orzeczenia. Z taką sytuacją mielibyśmy do czynienia, gdyby wysokość ta określana była odmiennie na różnych etapach postępowania, a akta administracyjne nie pozwalałyby na jednoznaczne określenie, jaka wysokość jest prawidłowa. W niniejszej jednak sprawie wysokość ta w toku całego postępowania administracyjnego wskazywana była na poziomie do H 73 m. Wysokość taka pojawiła się zarówno w uzasadnieniu decyzji Wójta Gminy Rokietnica z dnia [...] lutego 2010 r., w postanowieniu Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] grudnia 2009 r. oraz przede wszystkim w raporcie oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Powyższe pozwala na stwierdzenie w sposób niebudzący wątpliwości na podstawie analizy akt sprawy, że wskazanie wysokości 75 m w prostowanym rozstrzygnięciu było wynikiem błędu pisarskiego.

Argumenty podniesione w zarzutach skargi kasacyjnej nie mogą uzasadniać odmiennego stanowiska. Przede wszystkim bez znaczenia jest, że do sprostowania oczywistej omyłki doszło po złożeniu przez skarżącą wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Wójta Gminy Rokietnica z dnia [...] lutego 2010 r. Przeciwnie, jeśli bowiem strona w uzasadnieniu wniosku o stwierdzenie nieważności kwestionowała między innymi błędnie określoną wysokość wieży, to sprostowanie rozstrzygnięcia w tym zakresie czyni zadość żądaniom strony. Jednocześnie nie niweczy to uprawnienia strony do czynnego udziału w postępowaniu w przedmiocie stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji, które może toczyć się na podstawie innych, wskazywanych przez stronę przesłanek.

W ocenie autora skargi kasacyjnej, przedmiotowe sprostowanie stanowiło niedopuszczalne "dostosowanie" decyzji z dnia [...] lutego 2010 r. do toczącego się wcześniej postępowania. Zarzut ten jest niezrozumiały, skoro bowiem strona wskazuje, że wyższa wysokość wieży wpływa zasadniczo na jej wpływ na środowisko, to jej prawidłowe, zgodne z wnioskiem i raportem określenie powoduje, że wpływ ten jest taki, jak mogła tego oczekiwać strona uczestnicząc w postępowaniu zmierzającym do wydania decyzji w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia. Organ przyjął nie tylko prawidłową formę "korekty" wydanego rozstrzygnięcia, ale również formę w sposób najmniej ingerującą w zasadę trwałości decyzji administracyjnej (art. 16 § 1 k.p.a.).

Z tych też przyczyn na uwzględnienie nie zasługują zarzuty skargi kasacyjnej naruszenia art. 145 § 1 ust. 1 lit. c) p.p.s.a., poprzez oddalenie skargi, w sytuacji gdy zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem art. 113 § 1 k.p.a. W niniejszej sprawie brak było podstaw do uchylenia przez Sąd I instancji zaskarżonego postanowienia w związku z naruszeniem innych przepisów postępowania, które to naruszenie miałoby wpływ na wynik sprawy. Sąd I instancji prawidłowo oddalił skargę nie stwierdzając naruszenia przez organy administracji art. 113 k.p.a. Zarzut, że Sąd I instancji nie stwierdził naruszenia przez organy administracji art. 156 § 1 k.p.a. został natomiast błędnie sformułowany. Przepis ten, stanowiący katalog przesłanek stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej, składa się z siedmiu jednostek redakcyjnych (punktów), a autor skargi kasacyjnej nie wskazuje, którego punktu dotyczy zarzut. Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do precyzowania zarzutów skargi kasacyjnej.

Z powyższych względów i na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.