Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 21 lipca 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Piotr Chybicki (spr.) Sędziowie sędzia WSA Ewa Osipuk sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant starszy referent Małgorzata Gaida po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 lipca 2020 roku sprawy ze skargi M. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego kwotę "[...]" (słownie: "[...]" tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

M. R. (dalej również jako: "strona", "skarżący", "wnioskodawca"), wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

Z akt sprawy i uzasadnienia zaskarżonego rozstrzygnięcia wynika następujący stan faktyczny:

Wnioskiem z 11 grudnia 2019 r. skarżący zwrócił się o udostępnienie następującej informacji publicznej w zakresie:

1/ finansowania przesz budżet Gminy "[...]" jej spółek oraz jednostek podległych na rzecz organizacji pozarządowych (tj. stowarzyszeń, fundacji itp.) oraz firm związanych z mediami, w zestawieniu z podziałem na firmy związane z mediami za rok 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019,

2/ wskazania kwot oraz do jakich firm lub organizacji trafiły środki pieniężne z budżetu Gminy "[...]" jej spółek oraz jednostek podległych przeznaczone na promocje z podziałem dla kogo oraz za rok 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019.

Wójt Gminy "[...]" w dniu 23 grudnia 2019 r. poinformował wnioskodawcę o odmowie udostępnienia żądanych danych, z uwagi na fakt, że złożony wniosek stanowi nadużycie prawa dostępu do informacji publicznej. Ww. informację organ przesłał stronie drogą mailową na adres podany we wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

22 stycznia 2020 r., wnioskodawca, za pośrednictwem Wójta Gminy "[...]", złożył do Samorządowego Kolegium Odwoławczego ponaglenie, wnosząc o zobowiązanie Wójta do udzielenia informacji publicznej w odpowiedzi na wnioski złożone do Gminy.

Postanowieniem z dnia "[...]" SKO stwierdziło, że Wójt Gminy "[...]" dopuścił się bezczynności i zobowiązało go do załatwienia sprawy związanej z wnioskiem skarżącego w terminie 14 dni od dnia doręczenia postanowienia, z zachowaniem formy decyzji administracyjnej w przypadku odmowy udostępnienia informacji publicznej.

Decyzją z "[...]" Wójt Gminy "[...]" (dalej jako: "organ pierwszej instancji", "organ"), odmówił udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej. Wskazał, że obszerność informacji żądanych w dotychczas złożonych przez stronę wnioskach oraz kolejno składanych, w tym we wniosku z dnia 11 grudnia 2019 r., powoduje konieczność zaangażowania wielu pracowników, co dezorganizuje pracę Urzędu i uniemożliwia lub opóźnia prawidłową realizację zadań publicznych. W ocenie organu, kanwą wniosków o udostępnienie informacji publicznej jest konflikt związany z procedowaniem uchwał dotyczących miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w miejscowości "[...]". Nadto organ pierwszej instancji stwierdził, że wnioskowane przez stronę udostępnienie informacji publicznych nie służy realizacji zadań publicznych, lecz godzi w realizację tych zadań. Pytania zawarte we wniosku w ocenie organu pierwszej instancji mają na uwadze zaspokojenie indywidualnych potrzeb wnioskodawcy w ramach istniejącego konfliktu.

W odwołaniu od decyzji z dnia "[...]" wniesionym do Samorządowego Kolegium odwoławczego strona zarzuciła naruszenie przepisów:

- art. 61 ust. 1 - 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zw. z art. 2 ust. 2 oraz art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej poprzez wydanie decyzji odmownej z uwagi na przesłankę pozaustawową oraz błędne przyjęcie, że wniosek o udostepnienie informacji publicznej może zostać niezrealizowany ze względu na przesłankę "nadużycia prawa do dostępu do informacji",

- art. 16 ust. 2 oraz art. 16 ust. 2 pkt 2 u.d.i.p. w związku z art. 107 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256 z późn. zm.) – daj jako "k.p.a.", poprzez wydanie decyzji bez wskazania podstawy prawnej rozstrzygnięcia.

Zdaniem wnioskodawcy, Wójt Gminy "[...]" w sposób nieprawidłowy rozpoznał jego wniosek z dnia 11 grudnia 2019 r., a wnioskowana informacja, jako informacja publiczna, winna zostać udostępniona.

Decyzją z dnia "[...]" Samorządowe Kolegium Odwoławcze

(dalej jako: "organ odwoławczy", "SKO") utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji.

Organ odwoławczy powołał treść art. 1 ust. 1, art. 4 u.d.i.p. oraz podał, że treść przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej wskazuje, że realizacja "prawa dostępu do informacji publicznej" w przewidzianych ustawą formach (art. 2 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 1 pkt 1-3 ustawy), wymaga jednoczesnego zaistnienia trzech pozytywnych przesłanek. Po pierwsze, przedmiotem żądania musi być informacja mająca charakter publiczny w rozumieniu art. 1 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 2, to jest zawierająca aktualną wiedzę o sprawach publicznych, po drugie, adresatem żądania udzielenia informacji na zasadach ustawy musi być podmiot obowiązany do jej udzielenia, określony w art. 4 ust. 1 lub 2 ustawy, a po trzecie, żądana informacja musi znajdować się w posiadaniu podmiotu, do którego zwrócono się o jej udzielenie (art. 4 ust. 3).

Zdaniem Kolegium, w niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że Wójt Gminy "[...]" jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej,

a żądana przez stronę informacja stanowi informację publiczną w rozumieniu art. 1

ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.

W ocenie SKO podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej może próbować chronić się przed składaniem licznych, rozległych, obejmujących wiele dokumentów wniosków przez jedną i tę samą osobę, na podstawie przepisu dotyczącego uznania informacji za informację przetworzoną, której definicji brak jest

w ustawie. Jedynym przepisem ustawy, za pomocą którego podmiot zobowiązany może próbować się chronić jest art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., w którym wskazano jedynie, że prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia do uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. Podkreślono, że z uwagi na konstrukcję prawa dostępu do informacji publicznej jako publicznego prawa podmiotowego, w praktyce już samo stwierdzenie, że żądana informacja ma charakter informacji publicznej implikuje obowiązek udzielania informacji każdemu podmiotowi, który się o to zwróci. Ten stan rzeczy powoduje, że często dochodzi do nadużywania prawa do informacji do realizacji celów, które nie wynikają z Konstytucji RP, ani z ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz celów, które są trudne do pogodzenia z założeniami całego systemu prawa, składającego się z leżących u jego fundamentów wartości i zasad aksjologicznych.

Zdaniem organu odwoławczego, nadużycie prawa dostępu do informacji publicznej będzie polegało na próbie korzystania z jego instytucji .dla osiągnięcia celu innego, aniżeli troska o dobro publiczne, jakim jest prawo do przejrzystego państwa, jego struktur, przestrzeganie prawa przez podmioty życia publicznego, jawność administracji i innych organów itp. Celem ustawy o dostępie do informacji publicznej nie jest bowiem zaspokajanie indywidualnych (prywatnych) potrzeb w postaci pozyskiwania informacji wprawdzie publicznych, lecz przeznaczonych dla celów innych, niż wyżej wymienione (WSA w Krakowie z 18 grudnia 2017 r. sygn. akt II SA/Kr 1346/17). W ocenie SKO, takim nadużyciem może być również sytuacja, w której wnioskodawca wykazuje złe intencje, a jego działanie może utrudnić normalne funkcjonowanie podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej bądź naruszyć zasady uczciwej konkurencji.

W powołanej na wstępie skardze do tut. Sądu na decyzję organu odwoławczego z dnia "[...]", strona, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych, zarzuciła naruszenie:

- art. 16 ust. 2 u.d.i.p. w związku z art. 107 § 1 pkt 4 i 6 oraz

§ 3 k.p.a. poprzez niewłaściwe zastosowanie prowadzące do wydania decyzji opartej na wadliwej podstawie prawnej oraz bez uzasadnienia dotyczącego tej podstawy prawnej,

- art. 61 ust. 1 - 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 1997 r. Nr 78 poz. 483 z późn. zm,) w zw. z art. 2 ust. 2 oraz art. 16 ust. 1 u.d.i.p., poprzez wydanie decyzji odmownej z uwagi na przesłankę pozaustawową oraz błędne przyjęcie, że wniosek o udostepnienie informacji publicznej może zostać niezrealizowany ze względu na przesłankę "nadużycia prawa do dostępu do informacji",

- art. 61 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 3 ust.1 pkt 1 oraz art. 16 ust.1 u.d.i.p. poprzez niewłaściwe zastosowanie prowadzące do utrzymania w mocy zaskarżonej decyzji z uwagi na odmowę udostępnienia informacji publicznej przetworzonej, gdy nie było to przedmiotem postępowania.

Zdaniem skarżącego, decyzja organu pierwszej instancji wymagała uchylenia ze względów formalnych. Skarżący podkreślił, że w niniejszej sprawie Wójt Gminy "[...]" powołał się jedynie na art. 16 u.d.i.p., który nie mógł stanowić samoistnej podstawy odmowy udostępnienia informacji publicznej. Na gruncie przepisów u.d.i.p., odmowa udostępnienia informacji publicznej może nastąpić bowiem jedynie ze względu na przesłanki ograniczające dostęp do tego prawa, wymienione w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. bądź wyrażone wprost w przepisach odrębnych (inne tajemnice ustawowo chronione, jak np. tajemnica skarbowa). W przedstawionym stanie faktycznym odmowa nie nastąpiła z uwagi na żadną z wymienionych przesłanek. Dostrzegł, że z art. 61 Konstytucji RP oraz przepisów u.d.i.p. wynika jedynie jeden cel składania wniosków - uzyskanie informacji publicznej (informacji o działalności podmiotów wykonujących zadania publiczne lub gospodarujących środkami publicznymi). Jeżeli więc w sprawie mamy do czynienia z informacją publiczną, to ta powinna zostać udostępniona (pod warunkiem eliminacji konieczności zastosowania dalszych przesłanek ograniczających, jak np. ochrona prywatności). Dorozumiane intencje wnioskodawcy nie mają żadnego znaczenia. Co więcej, podmiot zobowiązany nie ma prawa ich analizować (art. 2 ust. 2 u.d.i.p.). Skarżący podkreślił, że SKO przyznało, że jedyną podstawą "ochrony przed składaniem licznych wniosków przez tę samą osobę", jest przepis dotyczący uznania informacji za informację przetworzoną. Organ drugiej instancji przyznał tym samym, że nie istnieje wprost przewidziana podstawa prawna, umożliwiająca odmowę udostępnienia informacji publicznej analizowanej według kryterium kto jest wnioskodawcą oraz ile wniosków złożył.

Podniósł także, że niniejsze postępowanie nie dotyczy informacji przetworzonej. Organ pierwszej instancji w żaden sposób nie powołał się na ten przepis na etapie rozpoznawania wniosku o udostępnienie informacji publicznej, nie odmówił również udostępnienia informacji publicznej ze względu na konieczność jej przetworzenia. Zdaniem strony art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. nie mógł być podstawą do utrzymania w mocy decyzji Wójta Gminy. Podał, że podstawą odmowy udostępnienia informacji nie może być rzekoma realizacją celów publicznych, które nie wynikają z Konstytucji RP, ani z przepisów UDIP, jak również ze złych intencji. Nadmienił, że dorozumiane intencje wnioskodawcy nie mają żadnego znaczenia prawnego, co więcej podmiot zobowiązany nie ma prawa ich badać. Uznał, że pojęcie informacji publicznej nie ma nic wspólnego z analizą tego, ile odrębnych wniosków (dotyczących różnych spraw) złożył ten sam wnioskodawca.

W odpowiedzi na skargę, organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz.2167 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami, a organami administracji rządowej. Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Jednocześnie zaś, zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325z późn. zm.), zwanej dalej: "p.p.s.a.", Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, natomiast art. 135 p.p.s.a. obliguje sąd do wzięcia pod uwagę z urzędu wszelkich naruszeń prawa.

Przeprowadzona przez Sąd kontrola legalności zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji według wskazanych wyżej kryteriów wykazała, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, że prawo dostępu do informacji publicznej wywodzi się wprost z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, która w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

Realizacji konstytucyjnego prawa dostępu do informacji publicznej służy ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Ustawa ta definiuje informację publiczną, wskazuje podmioty obowiązane do udostępnienia informacji publicznej, reguluje zasady i tryb dostępu do informacji publicznej, wskazuje ograniczenia w dostępie do informacji publicznej. Udostępnieniu podlega informacja publiczna (art. 6 ust. 1 u.d.i.p.), a obowiązane do jej udostępniania są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne. Informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych (art. 1 ust. 1 u.d.i.p.). Informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa, o ile odnosi się do faktów (por. m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 marca 2003 r. sygn. II SA 4059/02, opubl. w LEX nr 78063; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 3 września 2007 r. sygn. IV SAB/Gl 28/07, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 22 sierpnia 2017 r. sygn. II SAB/Bk 70/17, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

W przedmiotowej sprawie poza sporem jest to, że żądana przez skarżącego informacja ma charakter informacji publicznej, gdyż odnosi się do działań podejmowanych przez podmiot, o którym mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., a Wójt Gminy "[...]" jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej.

Natomiast kwestią sporną jest możliwość udostępnienia żądanej informacji publicznej w związku z podnoszonymi przez organy intencjami skarżącego w uzyskaniu przedmiotowych informacji. Organy obu instancji stanęły bowiem na stanowisku, że z uwagi na powstały na tle wszczęcia procedury planistycznej konflikt skarżącego z organami Gminy, skarżący nadużywa prawa do informacji publicznej, co uzasadnia odmowę jej udzielenia. Nadużycie prawa dostępu do informacji publicznej będzie tu polegało, zdaniem organu drugiej instancji, na próbie korzystania z jego instytucji dla osiągnięcia celu innego, aniżeli troska o dobro publiczne, jakim jest prawo do przejrzystego państwa, jego struktur, przestrzeganie prawa przez podmioty życia publicznego, jawność administracji i innych organów. Takim nadużyciem może być również sytuacja, w której wnioskodawca wykazuje złe intencje, a jego działanie może utrudnić normalne funkcjonowanie podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej bądź naruszyć zasady uczciwej konkurencji.

Z powyższym stanowiskiem nie sposób się zgodzić. Wskazać bowiem należy, że nadużywanie prawa dostępu do informacji publicznej należy rozumieć jako próbę korzystania z tej instytucji dla osiągnięcia innego celu, niż troska o dobro publiczne, jakim jest prawo do przejrzystego państwa, jego struktur, przestrzeganie prawa przez podmioty życia publicznego, jawność administracji i innych organów (por. J. Drachal, Prawo do informacji publicznej w świetle wykładni funkcjonalnej, w: Sądownictwo administracyjne gwarantem wolności i praw obywatelskich 1980–2005 r., J. Góral, R. Hauser, J. Trzciński, Warszawa 2005 oraz np. wyrok NSA z 14 lutego 2017 r.

sygn. I OSK 2642/16 i przywołane tam orzecznictwo, dostępny: https://www.orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej: CBOSA). Celem prawa do informacji publicznej jest przede wszystkim zapewnienie transparentności życia publicznego, jawności i przejrzystości działań podejmowanych przez organy władzy państwowej

i inne podmioty wykonujące zadania publiczne. Ponadto, ma ono zapewnić wpływ obywateli na poczynania władzy w takim zakresie, w jakim jest to istotne z punktu widzenia realizacji standardów demokratycznego państwa prawnego. Organy zobowiązane, wskazując na aktywność skarżącego w korzystaniu z prawa do informacji publicznej, zdaniem Sądu, nie mogą tylko z tego faktu wywodzić podstawy do zamykania, czy ograniczania mu tego prawa i twierdzenia, że żądanie strony oznacza nadużycie prawa do informacji publicznej. To konstytucyjne prawo przysługuje bowiem wszystkim obywatelom i nie może być odbierane tylko z uwagi na osobę wnioskodawcy. Należy przy tym odróżnić aktywność wnioskodawcy (nawet nadmierną) od pojęcia "nadużycia prawa do informacji publicznej". Nadużycie takie może być stwierdzone tylko w konkretnym stanie faktycznym sprawy, nie zaś z uwagi na osobę wnioskodawcy. Takie rozumienie nadużycia prawa do informacji publicznej pozostaje w zgodzie ze stanowiskiem zajętym przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 30 sierpnia 2012 r. sygn. akt I OSK 799/12, w uzasadnieniu którego podniesiono, iż "taka ocena winna być stosowana niezwykle rzadko, w sytuacjach wyjątkowych i tylko, gdy ze stanu faktycznego w sposób oczywisty wynika, że wnioskodawca nadużywa przysługującego mu prawa do uzyskania informacji publicznej".

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie – w świetle nadesłanych akt sprawy – z takim nadużyciem prawa nie mamy do czynienia. Organy obu instancji nie wykazały, aby skarżący nadużywał prawa dostępu do informacji publicznej, co mogłoby stanowić podstawę do odmowy jej udostępnienia. Podkreślić należy, że organy obu instancji nie wykazały, jakie indywidualne interesy skarżącego mają być zaspokojone dzięki uzyskaniu wnioskowanej informacji publicznej. Nie stanowi takiego wyjaśnienia sugestia, że udostępnienie skarżącemu żądanej informacji publicznej może wpłynąć w bliżej nieokreślony sposób na realizowane przez Gminę zadania planistyczne. Nie stanowi też o nadużyciu prawa sugerowane wykorzystanie przez skarżącego uzyskanych informacji publicznych do podważania zaufania społecznego do organów Gminy, gdyż działanie takie może służyć szeroko rozumianej społecznej kontroli władzy publicznej, co jest jednym z celów dostępu do informacji publicznej.

Wskazać należy, że wnioskodawca zwrócił się o udzielenie informacji publicznej, co zostało potwierdzone przez organy. Już samo stwierdzenie, że żądana informacja jest informacją publiczną zobowiązuje organ do jej udzielenia. Zwrócić należy również uwagę, że w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wskazano, iż żądana informacja publiczna może być informacją przetworzoną, z którym to stanowiskiem nie zgodził się skarżący, wywodząc, że realizacja jego żądania nie wymagała stworzenia nowej informacji. Odnosząc się do tej kwestii należy zauważyć, że w u.d.i.p. użyto dwóch pojęć odnoszących się do modyfikacji udostępnianej informacji: "przetworzenia" informacji (art. 3 ust. 1 pkt 1) i "przekształcenia" (art. 15), przy czym nie zawarto definicji ww. terminów. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia do uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. W razie przyjęcia, że żądana informacja stanowi informację publiczną przetworzoną, konieczne staje się rozstrzygnięcie drugiej kwestii, a mianowicie czy jej uzyskanie jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. W literaturze i orzecznictwie sądów administracyjnych dokonano podziału informacji publicznej na informację prostą i przetworzoną. Informacja prosta nie zmienia się w informację przetworzoną przez proces anonimizacji (pozbawienie danych wrażliwych, podlegających ochronie, np. danych osobowych), bo czynność ta polega jedynie na jej przekształceniu, a nie przetworzeniu. Również wtedy, gdy organ administracji publicznej posiada w swoich zbiorach dane objęte wnioskiem, wykonanie prostych czynności technicznych, polegających np. na zliczeniu decyzji, nie może być uznane za przetworzenie informacji publicznej. Informacją prostą jest informacja, której zasadnicza treść nie ulega zmianie przed jej udostępnieniem. Natomiast w przypadku informacji przetworzonej można mieć do czynienia z sytuacją, gdy informacja przetworzona jest jakościowo nową informacją, nieistniejącą dotychczas w przyjętej ostatecznie treści i postaci. Przetworzeniem informacji jest zebranie lub zsumowanie, często na podstawie różnych kryteriów, pojedynczych wiadomości, znajdujących się w posiadaniu podmiotu zobowiązanego. Przetworzenie jest równoznaczne z koniecznością odpowiedniego zestawienia informacji, samodzielnego ich zredagowania związanego z koniecznością przeprowadzenia przez zobowiązany podmiot czynności analitycznych, których końcowym efektem jest dokument pozwalający na dokonanie przez jednostkę samodzielnej interpretacji i oceny. Ponadto, możliwa jest sytuacja, gdy wniosek o udostępnienie informacji obejmuje wprawdzie informacje proste będące w posiadaniu obowiązanego, ale rozmiar i zakres żądanej informacji przesądza o tym, że w istocie mamy do czynienia z żądaniem informacji przetworzonej. W niektórych wypadkach szeroki zakres wniosku, wymagający zgromadzenia, przekształcenia (zanonimizowania) i sporządzenia wielu kserokopii określonych dokumentów, sporządzenia zestawień i opracowań, może wymagać takich działań organizacyjnych i angażowania środków osobowych, które zakłócają normalny tok działania adresata wniosku i utrudniają wykonywanie przypisanych mu zadań. Informacja wytworzona w ten sposób, pomimo że składa się z wielu informacji prostych będących w posiadaniu organu, powinna być uznana za informację przetworzoną (zob. np. wyroki NSA z: 9 sierpnia 2011 r., sygn. akt I OSK 977/11, 6 października 2011 r., sygn. akt I OSK 1199/11, 2 października 2014 r. sygn. akt I OSK 140/14; CBOSA).

Zdaniem Sądu zgodzić się więc należy ze skarżącym, że w przedmiotowej sprawie - bazując na podstawie akt sprawy, tj. przy braku danych co do zakresu i rozmiaru finansowania przez budżet Gminy "[...]" jej spółek oraz jednostek jej podległych na rzecz organizacji pozarządowych - nie mamy do czynienia z informacją przetworzoną i art. 3 ust.1 pkt 1 u.d.i.p. nie mógł mieć zastosowania w sprawie. W niniejszej sprawie, wychodząc z błędnego założenia, że skarżący nadużywa prawa do dostępu do informacji publicznej, organy nie wykazały, że żądana informacja jest informacją przetworzoną. O nadużyciu prawa w przedmiotowej sprawie nie może też przesądzać fakt, że skarżący wielokrotnie zwracał się do organu o udzielenie informacji publicznych.

Z kolei wskazywanie, jako powodu odmowy udostępnienia informacji, złych intencji wnioskodawcy, które może utrudnić normalne funkcjonowanie podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji publicznej bądź naruszyć zasady uczciwej konkurencji, to Sąd podaje, że zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 2 ust. 2 udip możliwość żądania przez organ wykazania istnienia szczególnie istotnego interesu publicznego może dotyczyć jedynie informacji przetworzonej tj. jakościowo nowej informacji, nieistniejącej dotychczas w przyjętej ostatecznie treści i postaci. Możliwość żądania wykazania interesu prawnego lub faktycznego jest natomiast zakazana w przypadku informacji prostej (art. 2 ust. 2 udip). W konsekwencji powyższego, skoro wnioskodawca nie musi również wskazywać celu, dla realizacji którego żąda udzielenie informacji publicznej, to z punktu widzenia przepisów u.d.i.p. motywy, jakie mu towarzyszą przy zgłoszeniu żądania, nie mają żadnego znaczenia, są indyferentne prawnie. Innymi słowy dostęp do informacji "prostej" ma właściwie nieograniczony charakter (art. 2 ust. 1 i 2 u.d.i.p.).

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, organ weźmie pod uwagę powyższe rozważania i zalecenia Sądu i rozpozna wniosek Skarżącego zgodnie z opisanymi regułami.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a., Sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzje organu pierwszej instancji.

O kosztach postępowania, obejmujących wpis od skargi, orzeczono na podstawie art. 200 i 205 § 1p.p.s.a.