Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Adam Bącal (sprawozdawca), Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz, Sędzia WSA del. Małgorzata Fita, Protokolant Jan Jaworski, po rozpoznaniu w dniu 30 października 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skarg kasacyjnych Gminy W. od wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 października 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 1147/11 oraz I SA/Wr 1148/11 w sprawie ze skarg Gminy W. na interpretacje indywidualne Ministra Finansów z dnia 21 marca 2011 r. nr [...] oraz z dnia 21 marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) uchyla zaskarżone wyroki, 2) uchyla zaskarżone interpretacje, 3) zasądza od Szefa Krajowej Administracji Skarbowej na rzecz Gminy W. kwotę 1.314 (jeden tysiąc trzysta czternaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania za obie instancje.

Zaskarżonymi wyrokami z 25 października 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1147/11 i

I SA/Wr 1148/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargi Gminy W. (dalej: "Gmina") na interpretacje indywidualne Ministra Finansów z 21 marca 2011 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług w zakresie sposobu rejestracji jednostek budżetowych gminy.

Z wniosków o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego (dotyczących przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego) wynikało, że Gmina W. zadania na nią nałożone na mocy ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) wykonuje za pomocą 284 jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych, m.in. szkół, domów kultury, powiatowych służb, inspekcji i straży.

W tym stanie rzeczy sformułowano pytania:

1. Czy w praktyce możliwe i dopuszczalne są dwa tryby rejestracji Gminy i jej jednostek budżetowych dla celów VAT, tj. gmina wraz z jej jednostkami budżetowymi może być zarejestrowana jako jeden podatnik VAT łącznie (w takim przypadku deklaracja VAT Gminy obejmuje wszystkie czynności opodatkowane, realizowane przez Gminę i jej jednostki budżetowe) lub gmina i jej jednostki budżetowe będą zarejestrowane odrębnie dla celów VAT, zaś ostateczna decyzja co do sposobu rejestracji dla celów VAT należy do Gminy oraz jej jednostek budżetowych i jest uzależniona m.in. od organizacji wewnętrznej gminy, w szczególności stopnia samodzielności jednostek budżetowych określonego w statucie?

2. W przypadku, gdy odpowiedź na pytanie pierwsze jest negatywna, czy jedynym prawidłowym sposobem zarejestrowania gminy i jej jednostek budżetowych dla celów VAT jest rejestracja pod jednym numerem NIP i posługiwanie się jednym numerem NIP nadanym Gminie?

W ocenie wnioskodawcy, uwzględniając z jednej strony definicję podatnika VAT (wskazującą, że de facto wyłącznie gmina spełnia kryteria uznania jej za podatnika VAT z uwagi na wykonywanie samodzielnie działalności gospodarczej), a z drugiej strony kwestie związane z dotychczasową praktyką, należy stwierdzić, że możliwe i dopuszczalne są dwa tryby rejestracji gminy i jej jednostek budżetowych dla celów VAT, tj. gmina wraz z jej jednostkami budżetowymi może być zarejestrowana jako jeden podatnik VAT łącznie, lub gmina i jej jednostki budżetowe będą zarejestrowane odrębnie dla celów VAT. Na potwierdzenie swojego stanowiska Gmina powołała się m.in. na liczne orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz wojewódzkich sądów administracyjnych.

W odniesieniu do pytania drugiego Gmina wskazała, że jeśli przyjąć, że tryb rejestracji gminy i jej jednostek budżetowych dla celów VAT nie może być przedmiotem autonomicznej decyzji gminy uzależnionej od jej wewnętrznej organizacji, to z uwagi na konieczność spełnienia przez podatnika VAT kryterium "samodzielności", jedynym właściwym rozwiązaniem jest posługiwanie się dla celów VAT przez gminę i jej jednostki budżetowe wyłącznie jednym numerem NIP (jedna rejestracja) nadanym gminie. W ocenie wnioskodawcy stanowisko przedstawione przez Gminę znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych.

Minister Finansów stanowisko strony uznał za nieprawidłowe. Organ podniósł, że jeżeli wyodrębnione ze struktury gminy jednostki budżetowe prowadzą działalność gospodarczą w sposób samodzielny, oceniany w oparciu o obiektywne kryteria i wykonują czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, to podmioty te należy uznać za odrębnych od gminy podatników podatku VAT. Powyższe oznacza, iż nie są możliwe i dopuszczalne dwa tryby rejestracji dla celów podatku VAT, tj. gminy i jej jednostek budżetowych, uzależnione m. in. od organizacji wewnętrznej gminy czy stopnia samodzielności jednostek budżetowych określonego w ich statutach. O samodzielności prowadzenia działalności gospodarczej przez jednostki budżetowe gminy nie może bowiem przesądzać autonomiczna decyzja gminy, ale obiektywne kryteria. W kontekście powyższego za nieprawidłowe, w ocenie organu, należy również uznać stanowisko, że jedynym prawidłowym sposobem jest zarejestrowanie dla celów podatku VAT gminy i jej jednostek budżetowych pod jednym numerem identyfikacji podatkowej i posługiwanie się NIP nadanym gminie.

W odpowiedzi na wezwania do usunięcia naruszenia prawa Minister Finansów stwierdził brak podstaw do zmian interpretacji.

Gmina w skargach do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wniosła o uchylenie zaskarżonych interpretacji, podnosząc zarzut naruszenia:

- przepisów prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, tj. art. 15 ust. 1 i ust. 6 oraz art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 t.j. ze zm.), powoływanej daje jako: "u.p.t.u.", poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że jednostki budżetowe są co do zasady odrębnymi podatnikami VAT, pomimo iż przepisy regulujące ich status powodują, że brak jest podstaw do uznania, że prowadzą samodzielną działalność gospodarczą;

- przepisów dotyczących postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 14c § 2 oraz 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (DZ.U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 tj. ze zm.), powoływanej dalej jako: "O.p.", poprzez brak przedstawienia uzasadnienia prawnego dla uznania stanowiska Gminy za nieprawidłowe oraz art. 121 § 1 O.p. poprzez rażące naruszenie zasady zaufania do organów podatkowych przejawiające się brakiem odniesienia w interpretacji do przytoczonych przez Gminę tez z orzecznictwa sądów administracyjnych.

Gmina nie kwestionowała stanowiska Ministra Finansów w zakresie odpowiedzi na pytanie nr 1. Natomiast, w ocenie skarżącej, brak jest podstaw prawnych do przyjęcia stanowiska Ministra Finansów w zakresie odpowiedzi na pytanie nr 2, zgodnie z którym jednostki gminy co do zasady są odrębnymi podatnikami VAT.

W odpowiedzi na skargi Minister Finansów wniósł o oddalenie skarg, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. W uzasadnieniu wskazał przede wszystkim, że gminne jednostki organizacyjne, działające w formie np. zakładów budżetowych, jednostek budżetowych i gospodarstw pomocniczych, o ile spełniają kryteria dotyczące statusu podatnika VAT przewidziane w art. 15 u.p.t.u., powinny dla celów rozliczeń z tytułu podatku VAT rejestrować się jako odrębne podmioty tego podatku i posiadać odrębne dla potrzeb VAT oznaczenie (numery) NIP. Nadto organ zauważył, że skarżąca może wystąpić z wnioskiem o udzielenie interpretacji tylko we własnym imieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny skargi Gminy oddalił. Na wstępie skład orzekający w sprawie zauważył, że w kwestii samodzielności działalności gospodarczej jednostek budżetowych gmin skarżąca nie zajmuje jednoznacznego stanowiska, stwierdzając z jednej strony, że "nie można mówić, iż wskazane jednostki organizacyjne spełniają warunki dla uznania ich za podatników VAT, z drugiej jednak strony podnosząc, że szczególnie uzasadnione wydaje się uwzględnienie dotychczasowej praktyki podatkowej potwierdzającej, że odrębna rejestracja była w praktyce powszechna i akceptowana".

Odnosząc się do spornego zagadnienia podmiotowości na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług Sąd w pierwszej kolejności poczynił ogólne rozważania na gruncie art. 15 ust. 1 u.p.t.u., zauważając przy tym, że kategoria "jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej" nie została zdefiniowana w systemie prawa, nadto jest wewnętrznie bardzo zróżnicowana i obejmująca instytucje podmiotowe występujące na gruncie różnych gałęzi prawa. Zatem posłużenie się nią na gruncie określonego podatku nie oznacza, w ocenie Sądu pierwszej instancji, że wszystkie objęte nią jednostki organizacyjne muszą być podmiotami tego podatku. Następnie podkreślono, że dla uznania ich podmiotowości jest więc istotne, że są one zdolne do osiągania dochodów, obrotów podlegających opodatkowaniu, nawet gdy są one zwolnione od podatku. Takie też jednostki nieposiadające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu oraz otrzymują numery identyfikacji podatkowej na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz.U. z 1995 r. Nr 142, poz. 702 ze zm.).

Zdaniem Sądu ustalenia poczynione na gruncie prawa podatkowego w zestawieniu z art. 33 i art. 33 (1) Kodeksu cywilnego pozwalają poczynić konstatację, że z przepisów art. 5 ust. 1 i art. 15 ust. 1 u.p.t.u. wynika, że ustawa nadaje podmiotowość prawnopodatkową również tym jednostkom organizacyjnym niemającym osobowości prawnej, które są zorganizowane według pewnego schematu pozwalającego na działanie, dysponujące majątkiem oraz zasobami ludzkimi - co pozwala im uczestniczyć w obrocie gospodarczym mimo braku osobowości prawnej. Dodatkowo podniesiono, że analiza posiadania podmiotowości prawnopodatkowej przez samorządowe jednostki budżetowe wymaga odniesienia się do przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.).

W opinii Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu co do zasady samorządowa jednostka budżetowa jako jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej jest podatnikiem podatku VAT i podlega odrębnej rejestracji dla celów podatku VAT. Istotnym jest, co wyraźnie podkreślono w uzasadnieniach wyroków, że samorządowe jednostki budżetowe posiadają wyodrębniony zespół środków organizacyjnych, majątkowych, jak i osobowych, co pozwala im na samodzielne działanie związane z wykonywaniem różnorakich zadań własnych jednostki samorządu terytorialnego, przez którą zostały powołane. Posiadają ustaloną w statutach odrębną strukturę organizacyjną, własny zakres działania. W szczególności zaakcentowano, że samorządowe jednostki budżetowe są też uczestnikami obrotu gospodarczego poprzez fakt zawierania umów cywilnoprawnych oraz na podstawie prawa pracy. Ze względu na stopień swojego wyodrębnienia jednostka budżetowa samorządu terytorialnego spełnia kryteria pozwalające na traktowanie jej jako odrębnego od jednostki samorządu terytorialnego podatnika podatku od towarów i usług. Sąd podzielił pogląd organu, że o statusie jednostki budżetowej jako podatnika podatku VAT decydują okoliczności obiektywne, a status ten jest niezależny od woli jednostki samorządu terytorialnego.

Reasumując wskazano, że jednostka budżetowa samorządu, wykonując zadania własne jednostki samorządu terytorialnego o charakterze użyteczności publicznej, jest jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej, wykonującą w tym zakresie samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 u.p.t.u. i ma podmiotowość podatkową VAT odrębną od jednostki samorządu terytorialnego, która ją utworzyła. Za chybione Sąd pierwszej instancji uznał zarzuty naruszenia art. 14c § 2 oraz 121 § 1 O.p., natomiast zarzut odnoszący się do zagadnienia składania odrębnych wniosków o interpretację Sąd uznał za zasadny, a interpretację organu w tym zakresie za nieprawidłową, jednakże kwestia ta jako poboczna i niedotycząca istoty sporu nie mogła skutkować uchyleniem zaskarżonych interpretacji.

Wyroki zostały w całości zaskarżone skargami kasacyjnymi Gminy, która orzeczeniom Sądu pierwszej instancji zarzuciła:

- na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), powoływanej dalej jako: "p.p.s.a.", naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 133 § 1 i art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 121 § 1 O.p. poprzez wadliwą kontrolę legalności interpretacji przejawiającą się w wydaniu wyroku bez dokonania analizy całego materiału zgromadzonego w aktach sprawy, w szczególności poprzez nieodniesienie się (podobnie jak Minister Finansów) do istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy argumentacji podniesionej w skardze, w tym: argumentacji dotyczącej oddziałów spółek kapitałowych oraz argumentacji zaczerpniętej z tez wyroków sądów administracyjnych przywołanych w skardze;

- na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a., naruszenie prawa materialnego, tj. art. 15 ust. 1 i 2 oraz art. 96 ust. 1 u.p.t.u. poprzez błędną wykładnię polegającą na nieprawidłowym ustaleniu, że jednostki budżetowe i zakłady budżetowe wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, podczas gdy prawidłowa wykładnia powinna polegać na uznaniu, iż jednostki budżetowe i zakłady budżetowe nie wykonują samodzielnie działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów art. 15 ust 1 i 2 u.p.t.u.

Gmina wniosła o uchylenie zaskarżonych wyroków w całości i przekazanie spraw do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu skarg kasacyjnych Gmina podnosiła argumenty odnoszące się do zagadnienia samodzielności działalności gospodarczej, która determinuje status podatnika dla celów VAT.

W pismach procesowych z 25 stycznia 2013 r. organ podtrzymał swoją dotychczasową opinię w sprawie i odniósł się do argumentacji podniesionej w skargach kasacyjnych. Na poparcie swojego stanowiska Minister Finansów wskazał na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz wojewódzkich sądów administracyjnych.

Na rozprawie w dniu 30 stycznia 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 111 § 2 p.p.s.a., połączył sprawy I FSK 311/12 i I FSK 312/12 do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia, a rozpatrując przedmiotową sprawę doszedł do przekonania, że ujawniło się w niej zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości, które skład orzekający, działając na podstawie art. 187 § 1 p.p.s.a., postanowił przedstawić do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego: "Czy w świetle art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. jednostki budżetowe gminy są podatnikami podatku od towarów i usług?".

W dniu 24 czerwca 2013 r. zapadła uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. akt I FPS 1/13) o następującej treści: "W świetle art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. gminne jednostki budżetowe nie są podatnikami podatku od towarów i usług".

Następnie, postanowieniem z 10 grudnia 2013 r., I FSK 311/12, skład orzekający w sprawie, na podstawie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (wersja skonsolidowana - Dz. Urz. UE z 2012 r., Nr C 326, s. 47 i nast.) skierował do Trybunału Sprawiedliwości następujące pytanie prejudycjalne dotyczące wykładni przepisów prawa unijnego: "Czy w świetle art. 4 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (wersja skonsolidowana - Dz. Urz. UE z 2012 r., Nr C 326, s. 13 i nast.) jednostka organizacyjna gminy (lokalnego organu władzy w Polsce) może być uznana za podatnika VAT w sytuacji, gdy wykonuje czynności w charakterze innym niż organ władzy publicznej w rozumieniu art. 13 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE z 2006 r., Nr L 347, s. 1 i nast. ze zm.), pomimo, że nie spełnia warunku samodzielności (niezależności) przewidzianego w art. 9 ust. 1 tej dyrektywy?".

W wyroku z 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14 [...] przeciwko Ministrowi Finansów Trybunał Sprawiedliwości, udzielając odpowiedzi na pytanie prejudycjalne skierowane przez Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że artykuł 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że podmioty prawa publicznego, takie jak gminne jednostki budżetowe będące przedmiotem postępowania głównego, nie mogą być uznane za podatników podatku od wartości dodanej, ponieważ nie spełniają kryterium samodzielności przewidzianego w tym przepisie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Istota podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów prawa materialnego (art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u.) podniesionych w skardze kasacyjnej przez organ sprowadza się do kwestionowania prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji w kwestii uznania, że gminna jednostka budżetowa nie jest odrębnym od gminy podatnikiem podatku od towarów i usług. Przesądzenie prawidłowości kwalifikacji dla celów podatku VAT statusu podatkowego gminnej jednostki budżetowej stanowi kluczowe zagadnienie, przesądzające rozstrzygnięcie legalności zaskarżonych interpretacji podatkowych. Pozostałe twierdzenia organu wyrażone w zaskarżonych do Sądu pierwszej instancji interpretacjach stanowią bowiem konsekwencję przyjętego przez organ stanowiska o uznaniu, że gmina oraz gminne jednostki budżetowe stanowią odrębne podmioty prawnopodatkowe korzystające z przymiotu podatnika podatku od towarów i usług.

Kwestia podmiotowości prawnopodatkowej na gruncie podatku od towarów i usług takich podmiotów jak gminne jednostki budżetowe i zakłady budżetowe była przedmiotem rozważań zarówno Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie poszerzonym, jak i Trybunału Sprawiedliwości. Przypomnieć należy, że kwestię kto jest podatnikiem podatku od towarów i usług a mianowicie gmina czy jej jednostka budżetowa rozstrzygnęła uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 czerwca 2013 r., sygn. akt I FPS 1/13.

Argumentacja zawarta w wyżej wskazanej uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego znajduje swoje potwierdzenie w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14 [...] przeciwko Ministrowi Finansów. W tym wyroku Trybunał Sprawiedliwości, udzielając odpowiedzi na pytanie prejudycjalne skierowane przez tutejszy sąd, uznał, że artykuł 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że podmioty prawa publicznego, takie jak gminne jednostki budżetowe będące przedmiotem postępowania głównego, nie mogą być uznane za podatników podatku od wartości dodanej, ponieważ nie spełniają kryterium samodzielności przewidzianego w tym przepisie.

Zdaniem Trybunału Sprawiedliwości, aby podmiot prawa publicznego mógł zostać uznany za podatnika w rozumieniu dyrektywy VAT, zgodnie z jej art. 9 ust. 1 powinien on samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą (pkt 30). W wyroku podkreślono ponadto, że jednostki budżetowe będące przedmiotem postępowania głównego wykonują działalność gospodarczą powierzoną im w imieniu i na rachunek Gminy W. oraz że nie odpowiadają one za szkody spowodowane tą działalnością, ponieważ odpowiedzialność tę ponosi wyłącznie gmina (pkt 37). Owe jednostki nie ponoszą ryzyka gospodarczego związanego z rzeczoną działalnością, ponieważ nie dysponują własnym majątkiem, nie osiągają własnych dochodów i nie ponoszą kosztów dotyczących takiej działalności, bowiem uzyskane dochody są wpłacane do budżetu Gminy W., a wydatki są pokrywane bezpośrednio z tego budżetu (38).

Zatem, jak też stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w składzie powiększonym, gminę taką jak Gmina W. i jej jednostki budżetowe, w sytuacji takiej jak w postępowaniu głównym, należy uznać za jednego i tego samego podatnika w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT (pkt 39).

Reasumując wskazać należy, iż zarówno z orzecznictwa tego, jak i z późniejszych wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego wynika, że podmiotom takim, ze względu na niespełnienie kryterium samodzielności, nie można przypisać statusu podatnika VAT. Sprzeczne z tym orzecznictwem stanowisko Sądu pierwszej instancji w omawianym względzie jest błędne i nie może być podzielone, co przesądza o konieczności usunięcia zaskarżonych orzeczeń z obrotu prawnego.

Uznanie powołanych zarzutów naruszenia prawa materialnego oznacza konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku w całości. Z uwagi na podzielenie przez Sąd pierwszej instancji równie błędnego stanowiska organu podatkowego Naczelny Sąd Administracyjny uznał równocześnie, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona, co – ze względu na brzmienie art. 188 p.p.s.a. – umożliwia jednoczesne rozpoznanie skarg skarżącej Gminy i w rezultacie wyeliminowanie z obrotu prawnego także zaskarżonych interpretacji indywidualnej. Nie powielając przedstawionych już wyżej rozważań należy podkreślić, że zaprezentowane w tych interpretacjach stanowisko nie może się ostać, skonstruowane ono bowiem zostało w oparciu o błędne założenie, że skarżącemu można generalnie przypisać działanie w charakterze podatnika VAT. Twierdzenie organu, że skarżący samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu u.p.t.u., jest w świetle powołanych uchwał Naczelnego Sądu Administracyjnego i wyroku Trybunału Sprawiedliwości niezasadne, co przesądza o zajściu podstaw do uchylenia tej interpretacji na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 188 w zw. z art. 146 § 1 p.p.s.a., uwzględnił skargi kasacyjne i uchylił zaskarżone wyroki, a w wyniku rozpoznania skarg uchylił zaskarżone interpretacje indywidualne.

O kosztach postępowania w sprawie orzeczono w myśl art. 203 pkt 1 i art. 205 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.) oraz art. 200 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c) wskazanego rozporządzenia.