drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego, Dostęp do informacji publicznej, Prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, Uchylono zaskarżony wyrok oraz decyzję organu II instancji, I OSK 823/11 - Wyrok NSA z 2011-08-09, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 823/11 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2011-08-09 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-05-09
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Anna Łukaszewska - Macioch
Irena Kamińska /przewodniczący sprawozdawca/
Marian Wolanin
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
II SA/Wa 1660/10 - Wyrok WSA w Warszawie z 2011-02-16
Skarżony organ
Prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok oraz decyzję organu II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 188
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2008 nr 98 poz 634 art. 8 ust. 1 i 2, 9 ust. 2 oraz 10 ust. 1 i 2
Ustawa z dnia 9 maja 2008 r. o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędziowie: sędzia NSA Anna Łukaszewska-Macioch sędzia WSA del. Marian Wolanin Protokolant st. inspektor sądowy Barbara Dąbrowska-Skóra po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 lutego 2011 r. sygn. akt II SA/Wa 1660/10 w sprawie ze skargi J. B. na decyzję Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia (...) sierpnia 2010 r. nr (...) w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok, 2. uchyla zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 16 lutego 2011 r., II SA/Wa 1660/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził nieważność decyzji Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia (...) sierpnia 2010 r. nr (...) oraz poprzedzającej ją decyzji Dyrektora Podlaskiego Oddziału Regionalnego ARiMR z dnia (...) kwietnia 2010 r. nr (...) w sprawie ze skargi J. B. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż Prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa decyzją z dnia (...) sierpnia 2010 r. nr (...) , wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 9 maja 2008 r. o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz.U. z 2008 r. Nr 98, poz. 634 ze zm.), art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), uchylił zaskarżoną decyzję własną nr (...) z dnia (...) czerwca 2010 r. o odmowie udostępnienia informacji publicznej J. B. oraz umorzył postępowanie w sprawie.

W uzasadnieniu organ wskazał następujący stan faktyczny w sprawie. J. B. w dniu 31 maja 2010 r. złożył w Podlaskim Oddziale Regionalnym ARiMR w Łomży wniosek o udostępnienie informacji publicznej:

1) ile godzin tygodniowo, jaki jest rozkład pracy tygodniowy, w jakich dniach i godzinach pracuje w Biurze Powiatowym Agencji Rolnej i Modernizacji Rolnictwa z siedzibą w Siemiatyczach radca prawny J. S.,

2) wskazanie kwoty wynagrodzenia wypłacanego radcy prawnemu J. S. za świadczenie usług prawnych.

Dyrektor Podlaskiego Oddziału Regionalnego pismem z dnia (...) czerwca 2010 r. udzielił wnioskodawcy informacji publicznych określonych w pkt 1 wniosku. Natomiast odnośnie pkt 2 Dyrektor Podlaskiego Oddziału Regionalnego, powołując się na upoważnienie Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa nr (...) z dnia 0(...) kwietnia 2010 r., wydał decyzję nr (...) z dnia (...) czerwca 2010 r. w której odmówił udostępnienia informacji publicznej wskazanej w pkt 2 wniosku. Stwierdził, iż żądane informacje dotyczące wskazania kwoty wynagrodzenia za pracę, nie stanowią informacji publicznej.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy J. B. wniósł o uchylenie i zmianę zaskarżonej decyzji w całości lub uchylenie i przekazanie organowi pierwszej instancji w celu ponownego rozpatrzenia.

Prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w decyzji z dnia (...) sierpnia 2010 r. nr (...) uchylającej decyzję I instancji i umarzającej postępowanie w sprawie wskazał, iż organ I instancji prawidłowo uznał, że wnioskowane dane dotyczące wysokości zarobków radcy prawnego pracującego w Siemiatyckim Biurze Powiatowym Agencji nie stanowią informacji publicznej. Wyjaśnił, iż zgodnie z art. 8 ustawy o Agencji, Prezes Agencji wykonuje zadania przy pomocy zastępców Prezesa Agencji, dyrektorów oddziałów regionalnych oraz kierowników biur powiatowych. Prezes Agencji, jego zastępcy, dyrektorzy oddziałów regionalnych oraz kierownicy biur powiatowych są organami Agencji. Jedynie informację o osobach sprawujących funkcję w tych organach i ich kompetencjach należy zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d/ ustawy o dostępie do informacji publicznej uznać za informację publiczną. Pozostali pracownicy Agencji, w tym radcowie prawni zatrudnieni w Agencji nie sprawują funkcji w organach Agencji i dlatego informacje na ich temat nie są informacją publiczną. Stąd też, treść umowy o pracę radcy prawnego zatrudnionego w Agencji nie stanowi informacji publicznej i nie zachodzi okoliczność, wymagająca wydania decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej. Mając powyższe na uwadze, organ uznał, że postępowanie w sprawie pkt 2 wniosku J. B. należało umorzyć jako bezprzedmiotowe.

W skardze na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie J. B. wniósł o jej uchylenie w całości i poprzedzającej ją decyzji z dnia (...) czerwca 2010 r. Zarzucił decyzji sprzeczność istotnych ustaleń Prezesa Agencji z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, w szczególności poprzez uznanie, iż skarżący domagał się ujawnienia danych osobowych radcy prawnego, pomimo, że w tym względzie skarżący wnosił o wyłączenie jego danych osobowych poprzez zabiałkowane i uczynienia ich w ten sposób nieczytelnymi, naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów określonej w art. 80 kpa, poprzez uznanie, iż skarżący domagał się ujawnienia danych osobowych radcy prawnego, naruszenie przepisów proceduralnych, tj. zasady dwuinstancyjności postępowania określonej w art. 15 kpa i przepisów o właściwości (art. 156 § 1 k.p.a.), poprzez rozstrzygnięcie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy na niekorzyść skarżącego, naruszenie przepisów art. 105 § 1 k.p.a. wobec braku przesłanek warunkujących umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego, naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 1 i 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez niewłaściwą interpretację i przyjęcie, iż wynagrodzenie radcy prawnego zatrudnionego do obsługi prawnej Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z siedzibą w S. nie stanowi informacji publicznej, naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 6, 7, 107 § 3 kpa, poprzez pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji kwestii wyłączenia danych osobowych radcy prawnego poprzez zabiałkowane oraz niewskazaniu w uzasadnieniu decyzji, które dobra osobiste, wolności radcy prawnego zostaną naruszone w przypadku ujawnienia jego wynagrodzenia, niewskazanie podstawy prawnej określającej rodzaj tajemnicy chronionej prawem, z powołaniem się na konkretny przepis ustawowy konstruujący tego typu tajemnice.

W odpowiedzi na skargę Prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wydając zaskarżony wyrok Sąd pierwszej instancji podniósł, iż w niniejszej sprawie wniosek o udostępnienie informacji publicznej J. B. skierował do Dyrektora Podlaskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Łomży. Stąd też, podmiotem obowiązanym do udostępnienia żądanych informacji był właśnie ten organ. Nie znajduje uzasadnienia zdaniem tego Sądu załatwienie powyższego wniosku przez Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Decyzja I, jak i II instancji zostały co prawda podpisane i wydane przez Dyrektora Podlaskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Łomży, jednak działającego w imieniu Prezesa Agencji na podstawie upoważnienia nr (...) z dnia (...) kwietnia 2010 r.

Ustawa z dnia 9 maja 2008 r. o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz.U. z 2008 r. Nr 98, poz. 634 ze zm.) w art. 8 ust. 1 i 2 wskazuje, iż organem Agencji jest Prezes powoływany przez Prezesa Rady Ministrów (...), który kieruje działalnością Agencji i reprezentuje ją na zewnątrz. Prezes Agencji wykonuje zadania przy pomocy zastępców Prezesa Agencji, dyrektorów oddziałów regionalnych oraz kierowników biur powiatowych. Poza sporem pozostaje zatem okoliczność, iż zarówno Prezes, jak i dyrektorzy oddziałów regionalnych i kierownicy biur powiatowych są odrębnymi organami Agencji. Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę, iż dalsze uregulowania ustawy nadają powyższym podmiotom kolejne, szersze kompetencje. Zgodnie z art. 10 ust 1 i 2 ustawy o Agencji Prezes Agencji, dyrektorzy oddziałów regionalnych i kierownicy biur powiatowych wydają decyzje administracyjne w zakresie określonym w odrębnych przepisach. W postępowaniu administracyjnym organem wyższego stopnia w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego w stosunku do dyrektorów oddziałów regionalnych jest Prezes Agencji, a w stosunku do kierowników biur powiatowych – dyrektor oddziału regionalnego. Natomiast z art. 9 ust 2 wynika, iż działającymi w obrębie Agencji oddziałami regionalnymi kierują dyrektorzy, a biurami powiatowymi – kierownicy.

Powyższe kompetencje, zdaniem Sądu pierwszej instancji, biorąc pod uwagę szeroki zakres kręgu podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznej, pozwalają na stwierdzenie, iż zarówno kierownicy biur powiatowych, jak i dyrektorzy oddziałów regionalnych Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa należą do kręgu podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznej. Powyższe stwierdzenie, zdaniem tego Sądu, nie zaprzecza uregulowanemu w ustawie o Agencji ustrojowi tej jednostki. Ustawa o Agencji nie zawiera bowiem innych, odmiennych uregulowań, co do sposobu załatwienia wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Natomiast ustawa o dostępie do informacji publicznej w art. 1 ust. 1 i 2 stanowi, iż informacje publiczne podlegają udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie, o ile nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi. Skoro ustawa o Agencji takich uregulowań nie zawiera, to zastosowanie w sprawie będą miały przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Stąd też, w niniejszej sprawie wniosek o udostępnienie informacji publicznej skierowany do Dyrektora Podlaskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Łomży, zgodnie z uregulowanymi w ustawie o dostępie do informacji publicznej zasadami, winien był być załatwiony przez tego dyrektora.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Prezes ARiMR zarzucając mu:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego:

a) art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 2008 r. o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa poprzez jego błędną wykładnię – poprzez błędne uznanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, iż decyzja Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia (...) sierpnia 2010 r. nr (...) oraz decyzja Prezesa Agencji z dnia (...) czerwca 2010 r. nr (...) została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości, gdyż zdaniem WSA organem właściwym w przedmiotowej sprawie był Dyrektor Podlaskiego Oddziału Regionalnego ARiMR w sytuacji, gdy w świetle ww. przepisu jedynym organem ARiMR jest Prezes Agencji,

b) art. 8 ust. 2 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 2008r. o Agencji

Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa poprzez jego błędną wykładnię – poprzez uznanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, iż Prezes Agencji, dyrektorzy oddziałów regionalnych i kierownicy biur powiatowych są odrębnymi organami ARiMR w sytuacji, gdy w świetle art. 8 ust. 1 ustawy o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa jedynym organem ARiMR jest Prezes Agencji,

c) art. 9 ust. 2 oraz art. 10 ust. 1 i ust. 2 ustawy, z dnia 9 maja 2008 r. o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa poprzez jego błędną wykładnię – poprzez błędne uznanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, iż Dyrektor Podlaskiego Oddziału Regionalnego ARiMR należy do kręgu podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznej lub odmowy jej udostępnienia (a zatem i do wydawania rozstrzygnięć w tych sprawach), w sytuacji gdy właściwość do wydawania decyzji administracyjnej (pełnienia funkcji organu w rozumieniu przepisów kpa przez Dyrektora Oddziału Regionalnego ARiMR musi wynikać z zakresu wskazanego w odrębnych przepisach, a ustawa o udostępnienie informacji publicznej takiego uprawnienia ww. podmiotowi nie przyznaje,

d) art. 4 ust. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 9 maja 2008 r. o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa poprzez jego błędną wykładnię poprzez błędne uznanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, iż Dyrektor Podlaskiego Oddziału Regionalnego ARiMR należy do kręgu podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznej lub odmowy jej udostępnienia w sytuacji, gdy organem właściwym do wydawanie decyzji w ww. zakresie dotyczącym informacji publicznej będącej w posiadaniu ARiMR jest Prezes Agencji,

e) art. 17 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez jego błędną wykładnię poprzez błędne uznanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, iż Dyrektor Podlaskiego Oddziału Regionalnego ARiMR należy do kręgu podmiotów posiadających właściwość do wydawania decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej lub o umorzeniu postępowania w Sprawie udostępnienia w sytuacji, gdy organem właściwym do wydawanie decyzji w ww. zakresie dotyczącym informacji publicznej będącej w posiadaniu ARiMR jest Prezes Agencji;

2) naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez jego błędne zastosowanie – poprzez błędne uznanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, iż decyzja Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia (...) sierpnia 2010 r. nr (...) oraz decyzja Prezesa Agencji z dnia (...) czerwca 2010 r. nr (...) została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości w sytuacji, gdy zgodnie z art. 4 ust. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 8 ust 1 i ust. 2 oraz art. 10 ust. 1 ustawy o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa – organem ARiMR właściwym do wydawanie decyzji w ww. zakresie dotyczącym informacji publicznej będącej w posiadaniu ARiMR jest Prezes Agencji

Powołując się na wymienione podstawy skargi kasacyjnej skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądu Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania zasądzenie od skarżącego na rzecz organu kosztów postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w Warszawie według norm przepisanych.

W motywach skargi kasacyjnej podniesiono, iż ustawa o dostępie do informacji publicznej stanowi w art. 4 ust. 1 pkt 4, że do udostępnienia informacji publicznej obowiązane są podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne. W przypadku ARiMR podmiotem tym jest, zgodnie z art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa jest Prezes Agencji. Przepisy te stanowią, że organem Agencji jest Prezes, który kieruje działalnością Agencji i reprezentuje ją na zewnątrz. Powyższe ma kluczowe znaczenie dla ustalenia, kto w ARiMR jest właściwy do wydawania rozstrzygnięć o odmowie udostępnienia informacji oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji. Rozstrzygnięcie takie następuje w drodze decyzji administracyjnej. W przypadku organów władzy publicznej wynika to wprost u art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, natomiast w przypadku ARiMR wynika to z treści art. 17 ust. 1 tej ustawy, który nakazuje stosować odpowiednio przepisy art. 16.

Artykuł 17 ww. ustawy dotyczy rozstrzygnięć "podmiotów obowiązanych do udostępniania informacji", zaś w przypadku państwowej osoby prawnej, którą jest ARiMR, będzie to podmiot ją reprezentujący (art. 4 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy), którym jak wynika z art. 8 ust 2. ustawy o ARiMR jest Prezes Agencji. Stąd też wszystkie decyzje o odmowie udostępnienia informacji publicznej lub o umorzeniu postępowania w sprawie udostępnienia, dotyczące informacji publicznej będącej w posiadaniu ARiMR są decyzjami Prezesa ARiMR wydanymi przez niego lub z jego upoważnienia. Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że z treści art. 8 ust. 2 ustawy o ARiMR który określa, że Prezes Agencji wykonuje zadania przy pomocy zastępców Prezesa Agencji dyrektorów oddziałów regionalnych oraz kierowników biur powiatowych wynika, że "poza sporem pozostaje zatem okoliczność, iż zarówno Prezes, jak i dyrektorzy oddziałów regionalnych i kierownicy biur powiatowych są odrębnymi organami Agencji". Zdaniem skarżącego kasacyjnie nie można zgodzić się z tym twierdzeniem Sądu, ponieważ jak wskazano wyżej jedynym organem Agencji jest Prezes (art. 8 ust. 1 ustawy o ARiMR). Konsekwencją przyjęcia stanowiska Sądu, byłoby uznanie za organy Agencji również zastępców prezesa, co nie znajduje uzasadnienia.

W ocenie strony skarżącej art. 9 ust. 2 oraz 10 ust. 1 i 2 ustawy o Agencji Prezes Agencji wskazują na zadania wykonywane przez dyrektorów oddziałów regionalnych i kierowników biur powiatowych (kierowanie oddziałem lub biurem) oraz określają organy wyższego stopnia w przypadku wydawania decyzji administracyjnej "w zakresie określonym w odrębnych przepisach". Aby dyrektor oddziału lub kierownik biura mógł wydać decyzję administracyjną (pełnić funkcję organu w rozumieniu przepisów k.p.a.) jego właściwość musi wynikać z zakresu wskazanego w odrębnych przepisach. Tak jest np. w art. 20 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 7 marca 2007 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz.U Nr 64, poz. 427 ze zm.), gdzie właściwość taką wskazano poprzez określenie, że kierownik lub dyrektor jest "właściwym w sprawach dotyczących przyznawania pomocy w drodze decyzji administracyjnej". W ocenie strony powyższe przepisy nie pozwalają uznać zarówno dyrektorów oddziałów regionalnych jak i kierowników biur powiatowych ARiMR za podmioty umocowane do wydania decyzji administracyjnych w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej lub umorzenia postępowania w sprawie jej udostępnienia. Podmiotem tym jest Prezes Agencji, zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej, w związku z art. 8 ust 1 i ust. 2 ustawy o ARiMR.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Za usprawiedliwione uznać należy zarzuty dotyczące naruszeń prawa materialnego w postaci art. 8 ust. 1 i 2, art. 9 ust. 2 oraz art. 10 ust. 1 i 2 ustawy z 9 maja 2008 r. o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Z art. 8 ust. 1 i 2 ww. ustawy wynika, że organem Agencji jest Prezes powołany przez Prezesa Rady Ministrów i kieruje on działalnością Agencji oraz reprezentuje ją na zewnątrz. Swoje zadania wykonuje przy pomocy zastępców Prezesa Agencji, dyrektorów oddziałów regionalnych oraz kierowników biur powiatowych.

Z brzmienia tych przepisów wynika, że organem upoważnionym do działania w imieniu Agencji i reprezentowania jej na zewnątrz jest Prezes. Wyłomem od tej zasady jest unormowanie w art. 10 ustawy, z którego wynika, że decyzje administracyjne poza Prezesem Agencji mogą wydawać również dyrektorzy oddziałów regionalnych i kierownicy biur powiatowych. Przepis jednak wyraźnie stanowi, że decyzje te mogą być wydawane w zakresie określonym w odrębnych ustawach.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej nie zawiera uregulowań przekazujących kompetencje dotyczące wydawania decyzji administracyjnych podmiotom innym niż Prezes Agencji, wobec czego wspomniany przepis art. 10 ust. 1 ustawy nie może w omawianej sprawie znaleźć zastosowania.

Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa jest jak wynika z art. 2 ust. 1 ustawy państwową osobą prawną realizującą zadania publiczne wskazaną w art. 4 ust. 1 ustawy.

Zadania te jak wynika z art. 3 ust. 2 ustawy realizowane są ze środków publicznych wskazanych w tym przepisie.

Agencja jest więc osobą (jednostką organizacyjną) wskazaną w art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej, wykonującą zadania publiczne i dysponującą majątkiem publicznym. Art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. wskazuje jednak, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej, a więc tym bardziej do odmowy jej udostępnienia są podmioty reprezentujące adresatów wniosków wskazane w tym przepisie. Do reprezentowania Agencji na zewnątrz uprawniony zaś, zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, jest Prezes Agencji.

Nie zaprzecza temu poglądowi brzmienie art. 8 ust. 2 zdanie drugie oraz art. 9 ust. 2 ustawy.

Prezes Agencji wykonuje swoje zadania przy pomocy dyrektorów oddziałów regionalnych oraz kierowników biur powiatowych, którzy z upoważnienia ustawy kierują wyodrębnionymi jednostkami organizacyjnymi. Nie daje im to jednak, poza wypadkami wskazanymi w art. 10 ust. 1 ustawy prawa wydawania decyzji administracyjnych czyli występowania w formie władczej na zewnątrz.

Trzeba dodać, że kompetencja organu musi wynikać z jasnego sformułowania zawartego w przepisie ustawy i nie może być domniemana. Nieprawidłowa jest zatem rozszerzająca wykładnia art. 10 ust. 1 ustawy bo przeczy to wskazanej wyżej zasadzie.

Sąd I instancji nietrafnie uznał, że decyzje w sprawie wydał niewłaściwy organ. Ponieważ jednak pogląd ten jest wynikiem wykładni wskazanych wcześniej przepisów prawa materialnego, trudno jest zarzucić sądowi wojewódzkiemu naruszenie art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalony został pogląd, że o rażącym naruszeniu prawa nie można mówić w wypadkach, w których stanowisko podmiotu orzekającego wynika z określonej interpretacji budzącego wątpliwości przepisu prawa.

Uznając zatem, że w rozpoznawanej sprawie, nie ma naruszeń postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu o przepis art. 188 p.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok i rozpoznał sprawę co do istoty i uznając, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a.

W uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2010 r. sygn. akt I OPS 13/09 uznano, że przepis ten nie ma zastosowania do osoby piastującej funkcję Głównego Geodety Kraju jako ministra w rozumieniu art. 5 § 2 pkt 4 k.p.a. w postępowaniu, o jakim mowa w art. 127 § 3 k.p.a.

Uchwałę tę w drodze analogii stosuje się do wszystkich osób sprawujących funkcję monokratycznych organów administracji, którzy odpowiadają definicji zawartej w art. 5 § 2 pkt 4 k.p.a. Prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa jest takim organem i to jemu przyznana jest kompetencja do rozpoznania wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy o której mowa w art. 127 § 3 kpa.

Jak wynika z uzasadnienia w/w uchwały kompetencje przyznawane organom administracji publicznej nie są przekazane na aparat pomocniczy, który jedynie powołany jest do realizacji tej kompetencji i w imieniu i na rachunek organu.

W przedmiotowej sprawie decyzję pierwszoinstancyjną i wydaną po ponownym rozpatrzeniu sprawy podpisała ta sama osoba niepełniąca funkcji organu czyli Prezesa Agencji. Tym samym decyzja wydana w oparciu o przepis art. 127 § 3 k.p.a. wydana została przez pracownika, który brał udział w niższej instancji w wydaniu zaskarżonej decyzji, wobec czego powinien ulec wyłączeniu w oparciu o przepis art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a.

Z tych względów zaskarżona decyzja została uchylona.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając sprawę co do istoty nie jest związany zarzutami skargi kasacyjnej bowiem zobowiązany jest stosować przepisy postępowania obowiązujące przed wojewódzkim sądem administracyjnym (w tym art. 134 p.p.s.a.) stosownie do art. 193 p.p.s.a.

Mając to na uwadze i odnosząc się do zarzutów skargi skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego należy stwierdzić, że są one niezasadne. Żądana przez wnioskodawcę informacja nie jest informacją publiczną wobec czego przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej nie znajdowały w sprawie zastosowania. Zatem merytorycznie decyzja wydana po ponownym rozpoznaniu sprawy nie narusza prawa a jej uchylenie wynika ze wskazanych wcześniej względów formalnych. Organ rozpoznając sprawę ponownie winien być reprezentowany zgodnie z zapisem art. 127 § 3 k.p.a.

Mając to wszystko na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt