Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Jeżewska Sędzia WSA Daria Sachanbińska – spr. Protokolant St. inspektor sądowy Grażyna Jankowska-Stykała po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 maja 2016 r. sprawy ze skargi A. R. na decyzję Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Opolu z dnia 3 września 2015 r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyjęcia zbiorów danych i materiałów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego oddala skargę.

A. R., zwana dalej także skarżącą, wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu skargę na decyzję Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia 3 września 2015 r., nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Starosty Namysłowskiego z dnia 9 lipca 2015 r., nr [...], orzekającą o odmowie przyjęcia do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego zbiorów danych i materiałów geodezyjnych.

Zaskarżona decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym:

W dniu 11 marca 2015 r. A. R., prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą: A, zgłosiła w Powiatowym Ośrodku Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej (dalej w skrócie: PODGiK) w [...] pracę geodezyjną dotyczącą aktualizacji ewidencji gruntów i budynków dla działki nr a, k.m. [...], położonej w [...], gmina [...].

Pismem z dnia 25 marca 2015 r., doręczonym do PODGiK w [...] w dniu 26 marca 2015 r., skarżąca zawiadomiła organ o wykonaniu prac geodezyjnych/kartograficznych o identyfikatorze [...]. Do zgłoszenia dołączony został operat techniczny.

W dniu 1 kwietnia 2015 r. Starosta Namysłowski przeprowadził weryfikację przekazanych danych i materiałów zawierających rezultaty oraz wyniki opracowania pracy geodezyjnej w postaci operatu technicznego pod względem zgodności z przepisami prawa i kompletności przekazywanych danych. W wyniku tych czynności organ powiatowy stwierdził niezgodności z obowiązującymi przepisami prawa i sporządził negatywny protokół weryfikacji zawierający opis stwierdzonych uchybień i nieprawidłowości. Na prośbę wykonawcy wysłano za pomocą poczty e-mail skan protokołu weryfikacji.

W dniu 6 maja 2015 r. uzupełniono operat techniczny o wniosek właścicieli działki nr a w sprawie wprowadzenia zmian w operacie ewidencyjnym.

W dniu 14 maja 2015 r. organ dokonał ponownej weryfikacji operatu technicznego, stwierdzając, że nieprawidłowości wykazane w protokole weryfikacji nr [...] z dnia 1 kwietnia 2015 r. nie zostały usunięte przez wykonawcę. W protokole weryfikacyjnym nr [...], który doręczono skarżącej w dniu 18 maja 2016 r., organ zawarł opis następujących nieprawidłowości, wynikających z naruszenia przepisów prawa:

1. Użytek Bp niezgodny z załącznikiem nr 5 do rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji Administracji z dnia 29 listopada 2013 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ewidencji gruntów i budynków.

2. Obszar obejmujący działkę a nie został wyłączony z produkcji rolnej w rozumieniu art. 11 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych.

3. W związku z nieusunięciem usterek wymienionych w protokole weryfikacji z dnia 1 kwietnia 2015 r. wykonawca nie ustosunkował się na piśmie do wyników weryfikacji. W tym zakresie organ zalecił uzupełnienie w celu dalszego postępowania w sprawie, stosownie do art. 12b ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne.

Po nieuwzględnieniu wyjaśnień wykonawcy, który podniósł m.in., że na spornej działce nie jest możliwe przywrócenie produkcji rolnej i jej stanu pierwotnego, tzn. użytku R IIIa, R IIIb (silosy wykorzystywane do hodowli trzody chlewnej, będące w złym stanie technicznym, zostały usunięte przez obecnego właściciela nieruchomości i pozostały jedynie ich fundamenty oraz płyty betonowe), Starosta Namysłowski wszczął w dniu 2 czerwca 2015 r. postępowanie administracyjne w sprawie odmowy przyjęcia operatu technicznego zawierającego wykaz zmian danych ewidencyjnych wraz z wnioskiem o wprowadzenie zmian w zakresie użytku - grunty rolne zabudowane (Br/R IIIb, Br/R IIIa) na grunty zurbanizowane (Bp).

Następnie decyzją z dnia 9 lipca 2015 r. Starosta Namysłowski, działając na podstawie art. 12b ust. 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2015 r. poz. 520, z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie: p.g.i.k., odmówił przyjęcia do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego zbiorów danych i materiałów geodezyjnych przekazanych organowi w dniu 1 czerwca 2015 r., opracowanych w ramach zgłoszonej pracy geodezyjnej przez wykonawcę A. R., dotyczącej aktualizacji ewidencji gruntów i budynków dla działki ewidencyjnej nr a, k.m. [...], położonej w obrębie [...], gmina [...], numer zgłoszenia [...] z dnia 11 marca 2015 r. W uzasadnieniu decyzji organ przedstawił stan faktyczny sprawy, odnotowując m.in., że w przekazanej przez skarżącą w dniu 1 czerwca 2015 r. odpowiedzi na stwierdzone nieprawidłowości nie odniesiono się bezpośrednio do definicji użytku Bp opisanego w pkt 15 tabeli stanowiącej załącznik nr 5 do rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 29 listopada 2013 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2013 r. poz. 1551). Organ wskazał, że zdaniem skarżącej, nie zachodzi żaden z przypadków wyszczególnionych w pkt 5 tabeli stanowiącej ww. załącznik nr 5, według których można zaliczyć tereny obejmujące swym zasięgiem działkę nr a do gruntów rolnych zabudowanych, zatem należy je zaliczyć do terenów zurbanizowanych niezabudowanych lub w trakcie zabudowy. Ponadto - w przekonaniu skarżącej - tylko grunty nadające się do uprawy rolniczej oraz takie, na których znajdują się niepopadające w ruinę elementy zabudowy mogą stanowić grunty rolne zabudowane. Starosta nie uwzględnił powyższego stanowiska wykonawcy i uznał, że na przedmiotowej działce znajduje się grunt rolny zabudowany, który odpowiada definicji zawartej w pkt 5 tabeli stanowiącej załącznik nr 5 do rozporządzenia. W ocenie organu, według definicji gruntów rolnych zabudowanych (Br), stan techniczny dawnych elementów zabudowy znajdujących się na przedmiotowej działce nie ma znaczenia przy określaniu rodzaju użytków. Ponadto wykonawca pracy geodezyjnej w swoich wyjaśnieniach oraz w przedstawionym operacie technicznym nie wskazał celu, jakiemu miałyby służyć grunty obecnie niewykorzystywane do produkcji rolniczej (ze względu na popadnięcie w ruinę). Organ stwierdził również, że na omawianej działce nie rozpoczęto innego niż rolnicze użytkowanie, czego dowodem jest opracowana przez skarżącą mapa wywiadu terenowego z dnia 24 marca 2015 r. Starosta zwrócił uwagę, że przyjęte przez wykonawcę zaliczenie gruntu jako zurbanizowane tereny niezabudowane lub w trakcie zabudowy (Bp), uzależnione jest od przepisów ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych, a także przepisów dotyczących planowania i zagospodarowania przestrzennego. Tymczasem, jak ustalono, dla przedmiotowej działki ewidencyjnej nie została wydana decyzja administracyjna zezwalająca na wyłączenie gruntów z produkcji rolniczej, brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i nie wydawano decyzji o warunkach zabudowy. Zdaniem organu, przedstawione w operacie technicznym zamierzenie polegające na zmianie rodzaju użytku gruntowego należy traktować jako próbę obejścia przepisów przewidujących szczególną ochronę gruntów rolnych i leśnych zdefiniowanych w art. 2 ust. 1 ww. ustawy. Na poparcie swojego stanowiska organ wskazał na pogląd wyrażony w orzecznictwie sądów administracyjnych, zgodnie z którym zmiana przeznaczenia gruntu rolnego na cele nierolnicze dokonana w inny sposób niż przez formalną zmianę w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego stanowi rażące naruszenie art. 7 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Wyłączenie gruntów z produkcji rolnej jest czynnością faktyczną (rozpoczęcie innego niż rolnicze użytkowanie gruntów), która w świetle przepisu art. 11 omawianej ustawy może nastąpić po wydaniu decyzji zezwalającej na takie wyłączenie i w jej następstwie. W przeciwnym wypadku wyłączenie z produkcji narusza przepisy tej ustawy.

W odwołaniu od powyższej decyzji A. R. stwierdziła, że odmowa przyjęcia dokumentacji do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego jest bezzasadna i niezgodna z zapisami § 44 i § 45 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa w sprawie ewidencji gruntów i budynków. Podniosła również, że Starosta Namysłowski nie wywiązał się z obowiązku utrzymania w stałej aktualności bazy danych ewidencji gruntów i budynków, a weryfikując pracę nie przeprowadził wizji terenowej w obecności stron. Zarzuciła także, że organ powołał się na nieobowiązujący załącznik nr 5 do rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków, a ponadto sporządził protokół weryfikacji oraz wydał decyzję o odmowie przyjęcia do zasobu wyników prac geodezyjnych i kartograficznych jedynie na podstawie dostarczonych przez wykonawcę dokumentów. Natomiast obowiązkiem skarżącej było przedstawienie stanu faktycznego na gruncie, zaś zadaniem Starosty jako organu administracji geodezyjnej i kartograficznej była aktualizacja odpowiedniej bazy danych. A. R. podniosła, że organ nie uwzględnił jej wyjaśnień, iż ustawodawca nie przewidział sytuacji, że grunt w terenie nie stanowi żadnego z przypadków przewidzianych dla zurbanizowanych terenów niezabudowanych lub w trakcie zabudowy (Bp) i jednocześnie nie jest to grunt rolny zabudowany (Br), co sugeruje organ. Zdaniem skarżącej, ocenę stanu technicznego budowli można odnosić do obiektów faktycznie istniejących w terenie, a nie do występujących na spornej działce jedynie fragmentów fundamentów, które pozostały po tych budowlach (silosach). Ponadto powołane w decyzji orzecznictwo jest nieaktualne, bowiem zmiana w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego nie ma wpływu na faktyczne użytkowanie gruntów, a plan opracowuje się na podstawie operatu ewidencji gruntów i budynków, map ewidencyjnych i sytuacyjno-wysokościowych przedstawiających stan faktyczny w terenie. Za oszczerstwo skarżąca uznała zarzut próby obejścia przez nią prawa. Zauważyła, że organ nie podał alternatywnego rozwiązania opisanej przez nią sytuacji.

W wyniku rozpatrzenia odwołania, Opolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego (dalej w skrócie: OWINGiK), działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267, z późn. zm. - dalej K.p.a.), utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie, wyjaśnił, że zasady przyjmowania opracowań geodezyjnych regulują przepisy p.g.i.k. Podkreślił, że tylko pozytywny wynik weryfikacji prac geodezyjnych stanowi podstawę do przyjęcia materiałów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. W przeciwnym razie organ zwraca wykonawcy przedłożone dokumenty wraz z protokołem zawierającym opis stwierdzonych uchybień i nieprawidłowości. W niniejszej sprawie organ pierwszej instancji nie uwzględnił wyjaśnień oraz argumentacji wykonawcy prac i dlatego - wobec stwierdzonych nieprawidłowości - zobowiązany był do wydania decyzji o odmowie przyjęcia do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego przedmiotowej pracy geodezyjnej. Dalej, organ odwoławczy podał, że stosownie do § 68 ust. 6 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2015 r. poz. 542), zwanego dalej rozporządzeniem z 2001 r., zaliczanie gruntów do poszczególnych użytków gruntowych określa załącznik nr 6, a z lp. 15 tego załącznika jednoznacznie wynika, iż zaliczenie gruntów do zurbanizowanych terenów niezabudowanych bądź w trakcie zabudowy (symbol Bp) uzależnione jest od przepisów zawartych w ustawie z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 909), zwanej dalej także ustawą o ochronie gruntów. Zgodnie z art. 4 pkt 11 ustawy o ochronie gruntów, wyłączenie gruntu z produkcji oznacza rozpoczęcie innego niż rolnicze lub leśne użytkowanie gruntów. Działanie takie wymaga jednak legalizacji w formie decyzji administracyjnej. Ponadto stosownie do art. 7 tej ustawy, przeznaczenia gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III na cele nierolnicze dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Dodatkowo, po myśli art. 2 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie gruntów, gruntami rolnymi są również grunty pod wchodzącymi w skład gospodarstw rolnych budynkami mieszkalnymi oraz innymi budynkami i urządzeniami służącymi wyłącznie produkcji rolniczej oraz przetwórstwu rolno-spożywczemu, a także pod budynkami i urządzeniami służącymi bezpośrednio do produkcji rolniczej uznanej za dział specjalny. Natomiast w okolicznościach sprawy wyjaśnienia i zdjęcia dostarczone przez wykonawcę prac geodezyjnych nie dowodzą, że nieruchomość oznaczona numerem [...], po byłej fermie trzody chlewnej, utraciła swój rolniczy walor. Odnosząc się do pozostałych zarzutów skarżącej, organ odwoławczy wywodził, że w ramach weryfikacji Starosta nie posiada uprawnień do przeprowadzenia kontroli w terenie. Słusznie zatem wskazał organ pierwszej instancji, iż załącznik nr 6 - lp. 5, definiujący grunty rolne zabudowane nie uwzględnia stanu technicznego istniejących w terenie budowli. Ponadto § 2 pkt 1 ppkt 4 rozporządzenia z 2001 r. stanowi, że budynek to zadaszony obiekt budowlany wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywany dla potrzeb stałych, przystosowany do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów, wobec czego w wykonanej pracy nie zaistniała konieczność zakładania kartotek budynków. Organ wskazał również, że w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się między innymi wymagania ochrony środowiska, w tym ochrony gruntów rolnych i leśnych, a przeznaczenie gruntów rolnych na cele nierolnicze wymaga, stosownie do art. 7, uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi.

W skardze na powyższą decyzję A. R. zarzuciła naruszenie przepisów K.p.a. dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego. Na tej podstawie wniosła o uchylenie decyzji w całości i zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania. W skardze zawarła również wniosek o przyznanie prawa pomocy. W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że organy nie dopełniły czynności wynikających z art. 7 i art. 77 K.p.a. W wydanych rozstrzygnięciach nie odniosły się do sytuacji, jaka ma miejsce na gruncie. Tymczasem skarżąca wielokrotnie w pismach wyjaśniała, że sytuacja zastana na gruncie jest przypadkiem szczególnym. Natomiast argumentacja, że ustalenia geodety byłyby zasadne w sytuacji gdyby na skutek działalności człowieka lub sił przyrody na danym gruncie nie była możliwa przez długi okres czasu uprawa roli lub innego rolniczego jego wykorzystania, stoi w sprzeczności z opisanym przez skarżącą stanem faktycznym, jaki zastała w terenie i oceną stanu gruntu jako całkowicie niezdatnego do uprawy rolniczej, czy też prowadzenia działalności rolniczej. Skarżąca zarzuciła również, że organ nie powołał się na przepis prawa uniemożliwiający przeprowadzenie kontroli w terenie, a wręcz przeciwnie, taki obowiązek wynika z przepisów K.p.a. Reasumując, stwierdziła, że organ podjął decyzję na podstawie przepisów, a nie wiedzy geodezyjnej i faktycznej sytuacji na przedmiotowej działce, która - jak wielokrotnie podnosiła - jest sytuacją nietypową.

W odpowiedzi na skargę OWINGiK wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Odnosząc się do zarzutów skargi, organ przypomniał, że kupując przedmiotową nieruchomość właściciel zobowiązał się prowadzić na niej działalność gospodarczą w rolnictwie, zaś skarżąca podała, że właściciel dokonał rozbiórki obiektów z uwagi na zły stan techniczny. Organ zwrócił uwagę, że Starosta w prowadzonym postępowaniu wykorzystał ortofotomapę, gdzie widoczne są obiekty stanowiące pozostałości po silosach oraz powierzchnie utwardzone. Informacja ta, w powiązaniu z wyjaśnieniami i zdjęciami wykonawcy, pozwoliła ocenić aktualny stan na gruncie, a więc nie zachodziła potrzeba przeprowadzenia oględzin w terenie.

Zarządzeniem z dnia 7 grudnia 2015 r., sygn. akt II SA/Op 480/15, referendarz sądowy pozostawił wniosek skarżącej o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania.

Na rozprawie sądowej skarżąca podtrzymała skargę oraz argumenty w niej zawarte. Dodatkowo podniosła, że budynki gospodarcze po byłym gospodarstwie rolnym są zniszczone i na gruncie, który był wykorzystywany rolniczo brak jest możliwości prowadzenia produkcji rolnej, co najmniej od momentu podziału nieruchomości i jej sprzedaży jako odrębnych działek. Zdaniem skarżącej, nie ma możliwości przywrócenia gruntu do stanu poprzedniego, to jest III klasy. Niewłaściwe jest też sklasyfikowane spornej działki jako Br, kl. III, ponieważ klasyfikacja przeprowadzana w latach 50-tych była "zbyt zgeneralizowana" i nie odnosiła się do konkretnej działki. Zaprezentowała stanowisko, że w sytuacji gdy na działce znajdują się ruiny obiektów gospodarczych, grunty te powinny być sklasyfikowane jako grunty zurbanizowane. Wskazała również, że na nieruchomości znajdowały się zbiorniki na gnojowicę. Oświadczyła także, że jej praca geodezyjna nie dotyczyła klasyfikacji gruntu. Obecnie grunt jest zapisany jako tereny rolne zabudowane. Właściciel nieruchomości nie podjął żadnej działalności gospodarczej. Nie jest w stanie oświadczyć, na jaki cel ma być przeznaczona ta nieruchomość.

Pełnomocnik organu wniósł i wywiódł, jak w odpowiedzi na skargę, prezentując stanowisko, że na spornym terenie istnieje możliwość prowadzenia działalności rolnej, np. poprzez odbudowę silosów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1647, z późn. zm.), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Z tego też powodu, w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty natury słusznościowej czy celowościowej. Badana jest wyłącznie legalność aktu administracyjnego, czyli prawidłowość zastosowania przepisów prawa do zaistniałego stanu faktycznego, trafność wykładni tych przepisów oraz prawidłowość zastosowania przyjętej procedury.

Stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718), zwanej dalej P.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną.

Na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a., uwzględnienie skargi na decyzję administracyjną następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (lit. a), naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (lit. b) lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c). W przypadku braku wskazanych uchybień, jak również braku przyczyn uzasadniających stwierdzenie nieważności aktu, bądź stwierdzenia wydania go z naruszeniem prawa (art. 145 § 1 pkt 2 i pkt 3 P.p.s.a.), skarga podlega natomiast oddaleniu, na podstawie art. 151 P.p.s.a.

Przeprowadzona według powyższych kryteriów kontrola legalności zaskarżonej decyzji, jak i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji wykazała, że ocenianie decyzje nie zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa.

Przedstawienie rozważań, jakie doprowadziły Sąd do takiej oceny, rozpocząć należy od przypomnienia, że podstawę materialnoprawną obu wydanych w sprawie decyzji stanowiły przepisy cyt. wyżej ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne, nadal zwanej p.g.i.k. Zgodnie z art. 12b ust. 1 p.g.i.k., organ Służby Geodezyjnej i Kartograficznej, do którego przekazane zostały zbiory danych lub inne materiały stanowiące wyniki prac geodezyjnych lub prac kartograficznych, niezwłocznie weryfikuje je pod względem zgodności z przepisami prawa obowiązującymi w geodezji i kartografii, w szczególności dotyczącymi:

1) wykonywania pomiarów, o których mowa w art. 2 pkt 1 lit. a, oraz opracowywania wyników tych pomiarów;

2) kompletności przekazywanych wyników wykonanych prac geodezyjnych lub prac kartograficznych.

W myśl art. 12b ust. 3 i ust. 4 p.g.i.k., wyniki weryfikacji utrwala się w protokole. Podstawę do przyjęcia zbiorów danych lub innych materiałów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego stanowi pozytywny wynik weryfikacji albo dokument potwierdzający odbiór tych zbiorów danych lub innych materiałów jako przedmiotu zamówienia publicznego realizowanego w związku z wykonywaniem zadań Głównego Geodety Kraju lub organów administracji geodezyjnej i kartograficznej. Stosownie zaś do art. 12b ust. 6 p.g.i.k., w przypadku negatywnego wyniku weryfikacji właściwy organ Służby Geodezyjnej i Kartograficznej zwraca wykonawcy prac geodezyjnych lub prac kartograficznych przekazane przez niego zbiory danych lub inne materiały wraz z protokołem zawierającym opis stwierdzonych uchybień i nieprawidłowości. Z kolei, przepis art. 12b ust. 7 p.g.i.k. stanowi, że w przypadku negatywnego wyniku weryfikacji wykonawca prac geodezyjnych lub prac kartograficznych ma prawo, w terminie 14 dni od dnia otrzymania protokołu, ustosunkować się na piśmie do wyników weryfikacji. Jeżeli organ Służby Geodezyjnej i Kartograficznej nie uwzględni stanowiska wykonawcy prac geodezyjnych lub prac kartograficznych wydaje decyzję administracyjną o odmowie przyjęcia do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego zbiorów danych lub innych materiałów sporządzonych przez tego wykonawcę (art. 12b ust. 8 p.g.i.k.).

Przechodząc do okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, należy przypomnieć, że zgłoszona w dniu 26 marca 2015 r. do PODGiK w [...] praca geodezyjna skarżącej, dotycząca aktualizacji bazy danych ewidencji gruntów i budynków dla działki nr a, k.m. [...], położonej w [...], gmina [...], została poddana dwukrotnej weryfikacji organu pod względem kompletności oraz zgodności z przepisami prawa. Przeprowadzona weryfikacja ostatecznie zakończyła się negatywnym wynikiem, utrwalonym w protokole nr [...] z dnia 14 maja 2015 r., w którym organ stwierdził nieprawidłowości wynikające z naruszenia przepisów cyt. wyżej rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (nadal zwane w skrócie "rozporządzeniem z 2001 r.") oraz ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (dalej - "ustawa o ochronie gruntów"), które to nieprawidłowości uniemożliwiły przyjęcie opracowania do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego.

W ocenie Sądu, postępowanie wyjaśniające w powyższym zakresie przeprowadzone zostało prawidłowo, ponieważ stosownie do art. 7 i art. 77 § 1 K.p.a. organy zgromadziły materiał dowodowy w celu wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych z punktu widzenia zgodności przedstawionej pracy geodezyjnej z przepisami prawa obowiązującymi w geodezji i kartografii, a następnie dokonały jego oceny zgodnie z regułami wynikającymi z art. 80 K.p.a. i dały wyraz tej ocenie w uzasadnieniu decyzji. Wskazane przepisy, których naruszenia upatruje skarżąca, obligują do podejmowania wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i do rozpatrzenia całego materiału dowodowego zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, przy zapewnieniu realizacji zasady udzielania stronom informacji faktycznej i prawnej (art. 9 K.p.a.) i zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa (art. 8 K.p.a.). Powinnością organów jest nadto prawidłowe uzasadnienie rozstrzygnięcia, czyli zgodne z wymogami określonymi w art. 107 § 3 K.p.a.

Sąd uznał, że skarżony organ - realizując obowiązki w powyższym zakresie - nie naruszył wymienionych przepisów. Dokonując weryfikacji sporządzonego operatu technicznego, organy oparły swoje ustalenia na ortofotomapie obejmującej działkę nr a, na której widoczne są obiekty stanowiące pozostałości po zbiornikach na gnojowicę oraz fragmenty powierzchni utwardzonych. W tym miejscu podkreślenia wymaga, że zgodnie z art. 4 ust. 1a pkt 11 p.g.i.k., dla obszaru całego kraju zakłada się i prowadzi w systemie teleinformatycznym bazy danych, obejmujące zbiory danych przestrzennych infrastruktury informacji przestrzennej, dotyczące zobrazowań lotniczych i satelitarnych oraz ortofotomapy i numerycznego modelu terenu. Przedmiotowa ortofotomapa udostępniona w systemie teleinformatycznym, zintegrowanym z geoportalem infrastruktury informacji przestrzennej, prowadzonym przez Głównego Geodetę Kraju, mogła zatem stanowić źródło danych o spornym terenie. Ponadto dostrzec przyjdzie, że informacje wynikające z analizy ortofotomapy korespondują z wyjaśnieniami A. R. oraz przedstawionymi przez nią fotografiami, które przedstawiają fragmenty porośniętych trawą płyt betonowych (pozostałości po dojazdach betonowych) i fundamentów stanowiących - jak twierdzi skarżąca - pozostałość po zbiornikach na gnojowicę. Stosownie do powyższego uznać należało, że organy zgromadziły wystarczający i pełny materiał dowodowy, pozwalający na dokonanie - w sposób niewątpliwy - oceny aktualnego stanu istniejącego na spornym terenie. Czynności organów nie naruszały zatem prawa i stanowiły realizację ich kompetencji. Zdaniem Sądu, stan faktyczny sprawy został zatem dostatecznie ustalony i oceniony, co znalazło wyraz w uzasadnieniach obu decyzji. W tych okolicznościach nie zachodziła potrzeba, wbrew odmiennemu stanowisku skarżącej, przeprowadzenia przez organ oględzin terenu.

W ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie, nie można również zgodzić się ze skarżącą, że sporne użytki gruntowe należało zakwalifikować jako "zurbanizowane tereny niezabudowane lub w trakcie zabudowy" oznaczone symbolem Bp. W tym zakresie wyjaśnić przyjdzie, że wedle art. 20 ust. 1 pkt 1 p.g.i.k., ewidencja gruntów obejmuje m.in. informacje dotyczące ich położenia, granic, powierzchni, rodzaju użytków gruntowych, klas bonitacyjnych, oznaczenia ksiąg wieczystych. Z kolei, ust. 3 art. 20 p.g.i.k. stanowi, że grunty rolne i leśne obejmuje się gleboznawczą klasyfikacją gruntów, przeprowadzoną w sposób jednolity dla całego kraju, na podstawie urzędowej tabeli klas gruntów. Natomiast w § 68 rozporządzenia z 2001 r. dokonano klasyfikacji użytków gruntowych, które dzielą się na grunty rolne, grunty leśne, grunty zabudowane i zurbanizowane, grunty pod wodami, tereny różne. Zgodnie z § 68 ust. 6 tego rozporządzenia, zaliczanie gruntów do poszczególnych użytków gruntowych określa załącznik nr 6 do rozporządzenia. W tym miejscu od razu odnotować trzeba, że organ pierwszej instancji błędnie wskazał w decyzji numer załącznika do rozporządzenia jako 5, jednak powyższe uchybienie, jak słusznie zauważył organ odwoławczy, nie mogło mieć wpływu na wydane rozstrzygnięcie, ponieważ organ przytoczył właściwą definicję omawianych gruntów. Zgodnie zatem z zapisami lp. 15 załącznika nr 6 do rozporządzenia z 2001 r., do zurbanizowanych terenów niezabudowanych lub w trakcie zabudowy, oznaczonych symbolem Bp, zalicza się grunty:

1) na których została rozpoczęta, lecz nie została zakończona budowa, w rozumieniu art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, powodująca wyłączenie tych gruntów z produkcji rolnej lub leśnej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych;

2) które w wyniku zabudowy wyłączone zostały z produkcji rolnej lub leśnej, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych, ale na których istniejące wcześniej budynki zostały rozebrane, a jednocześnie grunty te przeznaczone są pod zabudowę.

Trafnie stwierdziły organy obu instancji, biorąc pod uwagę stan faktyczny występujący na spornej działce, że z żadną z opisanych wyżej sytuacji nie mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Słusznie też argumentowano w decyzjach, że powyższe zapisy uzależniają zaliczenie gruntów do zurbanizowanych terenów niezabudowanych lub w trakcie zabudowy od przepisów zawartych w ustawie o ochronie gruntów. Tymczasem przeprowadzone przez organy w tym zakresie postępowanie wyjaśniające wykazało, że dla spornego terenu nie została wydana, stosownie do art. 11 ustawy o ochronie gruntów, decyzja administracyjna zezwalająca na wyłączenie gruntów z produkcji rolnej. Nadto z prawidłowych ustaleń organów wynika, że na obszarze obejmującym działkę nr a brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również nie wydano decyzji o warunkach zabudowy terenu, z których wynikałoby inne przeznaczenie spornego terenu. Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 i ust. 2 ustawy o ochronie gruntów, przeznaczenia gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III na cele nierolnicze dokonuje się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, sporządzonym w trybie określonym w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, po wcześniejszym uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi. Dostrzec także przyjdzie, że na omawianym obszarze nie rozpoczęto innego niż rolnicze użytkowanie, które mogłoby zgodnie z art. 4 pkt 11 ustawy o ochronie gruntów stanowić o wyłączeniu gruntów z produkcji. Okoliczność tę potwierdza przedstawiona mapa wywiadu terenowego oraz złożone przez skarżącą wyjaśnienia, jak również wykorzystana przez organ ortofotomapa.

W opisanych okolicznościach faktycznych oraz w świetle wskazanych powyżej przepisów brak było zatem podstaw do przyjęcia przez organ do państwowego zasobu pracy geodezyjnej skarżącej, w której dokonano zmiany kwalifikacji użytku gruntowego z terenu oznaczonego symbolem Br (grunty rolne zabudowane) na teren oznaczony symbolem Bp (zurbanizowane tereny niezabudowane lub w trakcie zabudowy). Podkreślenia nadto wymaga, że obowiązkiem organów była ocena prawidłowości zgłoszonej pracy geodezyjnej, w tym pod kątem wystąpienia podstaw prawnych do dokonania wnioskowanej zmiany danych, a nie rozstrzyganie wątpliwości skarżącej, która uznała, że prawodawca nie przewidział sytuacji, jaką zastała na spornym terenie. Dodać można, że organy nie podzieliły tych wątpliwości, wskazując przykładowo na możliwość dalszego wykorzystania rolniczego działki, np. przez odbudowanie rozebranych wcześniej zbiorników.

Z przedstawionych względów przyjąć trzeba, że skarga nie ma usprawiedliwionych podstaw. W ocenie Sądu, za prawidłowe należało uznać stanowisko organów, że w ustalonym stanie faktycznym obowiązujące przepisy prawa dostarczyły podstaw do wydania decyzji o odmowie przyjęcia do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego zbiorów danych i materiałów geodezyjnych opracowanych w ramach zgłoszonej przez skarżącą pracy geodezyjnej. W ocenianych decyzjach, stosownie do art. 107 § 3 K.p.a., organy wskazały podstawy faktyczne i prawne podjętych rozstrzygnięć, wyjaśniając dostatecznie ich motywy. Natomiast Sąd nie dopatrzył się z urzędu innych naruszeń prawa uzasadniających uwzględnienie skargi.

W tym stanie rzeczy skargę należało oddalić, na podstawie art. 151 P.p.s.a.