Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jacek Hyla Sędziowie Sędzia WSA Alina Dominiak (spr.) Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 25 marca 2021 r. sprawy ze skargi K. G. – C. na postanowienie (...) Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 29 września 2020 r. nr (...) w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie przestrzegania przepisów sanitarno – epidemiologicznych oddala skargę.

Postanowieniem z dnia 14 lipca 2020 r. nr [...], wydanym na podstawie art. 61a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm.) – dalej jako "k.p.a.", Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny odmówił wszczęcia postępowania na podstawie wniosku K. G. w sprawie dotyczącej przestrzegania przez J. S. w budynku nr [...] przy ul. K. w S. przepisów sanitarno-epidemiologicznych ustanowionych na czas pandemii Covid-19.

W uzasadnieniu postanowienia organ pierwszej instancji wyjaśnił, że wnioskodawczyni, zamieszkała w lokalu nr [...] przy ul. K. [...] w S., w dniu 14 czerwca 2020 r. wniosła o wszczęcie postępowania administracyjnego wobec J. S., właścicielki lokalu nr [...] przy ul. K. [...], w związku z nieprzestrzeganiem przepisów sanitarno-epidemiologicznych ustanowionych na czas pandemii Covid-19, podczas świadczenia usług związanych z krótkoterminowym wynajmem mieszkania. Wnioskodawczyni przedłożyła również zdjęcie, na którym mężczyzna bez maseczki wnosi walizki, jej zdaniem, do ww. lokalu nr [...].

Wnioskodawczyni wezwana do wykazania interesu prawnego w żądaniu wszczęcia postępowania wskazała, że wniosek jest wnioskiem strony z art. 28 k.p.a., a jej interes prawny wywodzi się art.140 i art. 144 kodeksu cywilnego. Wyjaśniła, że turyści korzystający z najmu stanowią uciążliwość, korzystając z części wspólnych, oraz stanowią zagrożenie. Wnioskodawczyni wskazała, że interes prawny w żądaniu wszczęcia postępowania administracyjnego wynika z wartości konstytucyjnych, w tym w szczególności ochrony życia i zdrowia. Ponadto wskazała, że najem krótkoterminowy realizowany przez J. S. narusza prawa i swobody wnioskodawczyni związane z własnością rzeczy w rozumieniu art. 140 k.c.

Zdaniem organu pierwszej instancji wnioskodawczyni nie posiada interesu prawnego w żądaniu wszczęcia postępowania administracyjnego w żądanym zakresie, lecz jedynie interes faktyczny z uwagi na uciążliwość najmu krótkoterminowego. Wnioskodawczyni nie wskazała konkretnej normy, ani konkretnego naruszenia, które mogłoby skutkować, że posiada interes prawny, nie zaś faktyczny do żądania wszczęcia postępowania wobec J. S.

Organ pierwszej instancji wskazał na brak wytycznych w związku z zagrożeniem epidemicznym dla lokali mieszkalnych wynajmowanych krótkoterminowo. Wytyczne Ministerstwa Rozwoju w konsultacji z Głównym Inspektorem Sanitarnym dla funkcjonowania hoteli/obiektów/pensjonatów mają na celu zwiększenie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia dla pracowników (obsługi) gości hoteli/obiektów/pensjonatów, minimalizowanie ryzyka zakażenia gości oraz innych osób z zewnątrz, w tym dostawców, ograniczenie liczby kontaktów na terenie hoteli/obiektów/pensjonatów w danym przedziale czasowym, w ramach zabezpieczenia przed ryzykiem zakażenia oraz kompleksowe działanie dostosowane do etapu zaawansowania stanu epidemicznego.

Zdaniem organu pierwszej instancji z treści wytycznych można wnioskować, że dotyczą one hoteli/obiektów/pensjonatów, którymi literalnie nie jest wynajem krótkoterminowy. Są to jednak miejsca noclegowe. Mając zatem na uwadze bezpieczeństwo zdrowotne pracowników, gości oraz innych osób z zewnątrz, w tym także sąsiadów, przedsiębiorcy prowadzący wynajem krótkoterminowy są przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego informowani o konieczności wprowadzenia reżimu sanitarnego w zakresie, który jest możliwy do zastosowania.

W zażaleniu na powyższe postanowienie K. G. wniosła o jego uchylenie, zarzucając mu rażące naruszenie art. 28 k.p.a. przez jego niewłaściwą wykładnię, a także art. 6, art. 7, art. 8, art. 12 art. oraz art. 77 k.p.a., a nadto zaniechanie dogłębnej analizy art. 68 Konstytucji RP , a w szczególności ust. 3 i ust. 4, z których to przepisów skarżąca wywodzi swój interes prawny, rażące naruszenie rozporządzenia Rady Ministrów w konsultacji z GIS z dnia 2 maja 2020 r. poprzez dowolną interpretację nieopartą o podstawę prawną, naruszenie ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 rozdz. l art. 1 ust. 1 pkt 1 i 2 art. 2 ust. 2 oraz niewyjaśnienie i nieprzeanalizowanie określenia obszaru bezpośredniego oddziaływania, które jest zawarte w art. 3 pkt 20 ustawy - Prawo budowlane

Postanowieniem z dnia 29 września 2020 r. nr [...], wydanym na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 144 k.p.a. oraz art. 123 k.p.a., Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

W ocenie organu odwoławczego wnioskodawczyni nie może być uznana za stronę postępowania, bowiem nie dotyczy ono jej interesu prawnego lub obowiązku. Wskazał za organem pierwszej instancji, że brak jest wytycznych dla działalności związanej z wynajmem krótkoterminowym lokali mieszkalnych w trakcie epidemii COVID-19 w Polsce.

Organ odwoławczy wskazał, że skoro art. 28 k.p.a. nie stanowi samoistnej normy prawnej dla wywodzenia przymiotu strony postępowania, to ustalenie interesu prawnego może nastąpić jedynie w związku z konkretną normą prawa materialnego. Prawidłowe więc sformułowanie zarzutu kwestionującego stanowisko o braku przymiotu strony w postępowaniu administracyjnym wymaga powiązania naruszenia art. 28 kpa z tym przepisem prawa materialnego, który przyznaje stronie konkretne, indywidualne i aktualne korzyści i obowiązki.

Zdaniem organu II instancji w niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia konkretnej normy prawa administracyjnego oraz nie doszło do naruszenia prawa materialnego, które przyznaje stronie konkretne, indywidualne i aktualne korzyści i obowiązki. Organ pierwszej instancji prawidłowo wskazał przyczynę odmowy wszczęcia postępowania administracyjnego, polegającą na braku podstawy materialnoprawnej do załatwienia wniosku.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na powyższe postanowienie K. G. zarzuciła organowi:

1. naruszenie art. 28 k.p.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie wyrażające się w błędnym przyjęciu, że skarżącej nie przysługuje status strony do wszczęcia postępowania administracyjnego,

2. naruszenie art. 28 w zw. z art. 61 § 4 k.p.a. poprzez nieustalenie kręgu osób mających interes prawny;

3. art. 85 k.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie oględzin, jak jest położony lokal skarżącej w stosunku do lokalu nr [...] przy ul. K. [...] w S.

Przy tak postawionych zarzutach skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego je postanowienia organu pierwszej instancji.

Skarżąca wyjaśniła, że domagała się wszczęcia postępowania administracyjnego, ponieważ właścicielka lokalu nr [...] w budynku przy ul. K. [...] w S. nie przestrzega przepisów sanitarno-epidemiologicznych ustanowionych na czas epidemii Covid-19, przez co skarżąca narażona jest na zwiększone ryzyko zakażenia. Swój interes prawny wywodziła z prawa cywilnego i art. 68 Konstytucji RP. Właściciel lokalu, stanowiącego odrębną własność, może mieć interes prawny w oparciu o przepisy prawa cywilnego jak i na podstawie materialnoprawnych regulacji z zakresu prawa administracyjnego. Skarżąca była przy tym uznana za stronę postępowania w postępowaniu administracyjnym dotyczącym lokalu nr [...] przy ul. K. [...] w S. w sprawie o sygn. akt II SA/Gd 771/19. Zdaniem skarżącej organ może wszcząć postępowanie administracyjne z urzędu, jeżeli poweźmie informację na temat koniczności zainicjowania postępowania.

W odpowiedzi na skargę Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonym postanowieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 137) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) - dalej w skrócie jako: "p.p.s.a." stanowi, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga nie mogła zostać uwzględniona.

Podniesione w skardze zarzuty zmierzały do zakwestionowania zgodności z prawem stanowiska organów obu instancji, że skarżąca nie posiada interesu prawnego, który uprawniałby ją do zainicjowania postępowania w przedmiocie przestrzegania przepisów sanitarno-epidemiologicznych ustanowionych na czas epidemii Covid-19 przez właścicielkę lokalu nr [...], położonego przy ul. K. [...] w S.

W myśl art. 61 § 1 k.p.a. postępowanie administracyjne wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu. W sytuacji, gdy żądanie nie pochodzi od strony lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ administracji publicznej wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania (art. 61a § 1 k.p.a.). Stroną zaś, zgodnie z art. 28 k.p.a., jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie, albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. O statusie strony decyduje brzmienie przepisów prawa materialnego. Aby stwierdzić istnienie interesu prawnego należy ustalić związek o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa a sytuacją prawną konkretnego podmiotu , polegający na tym, że akt stosowania tej normy (decyzja administracyjna) może mieć wpływ na sytuację prawną tego podmiotu w zakresie prawa materialnego. Interes taki powinien być bezpośredni, konkretny, realny i znajdować potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, które uzasadniają zastosowanie prawa materialnego. Interes prawny musi być ponadto aktualny, a zatem uzasadniony okolicznościami i zdarzeniami, które wystąpiły lub nadal trwają.

Od tak pojętego interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, tj. sytuację, w której dany podmiot jest zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, lecz nie znajduje on oparcia w przepisach prawa materialnego powszechnie obowiązującego, które stanowiłyby podstawę żądania stosownych czynności organu administracji (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 marca 2017 r., sygn. akt II OSK 1897/15, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

O przysługiwaniu interesu prawnego nie decyduje wola podmiotu zainteresowanego prowadzeniem konkretnego postępowania. Jak wyżej zostało wyjaśnione, interes prawny w postępowaniu administracyjnym oznacza ustalenie powszechnie obowiązującego przepisu prawa, na podstawie którego formułuje się żądania i obowiązki. Tylko taki przepis prawa, stanowiąc podstawę interesu prawnego, stwarza dla określonego podmiotu legitymację procesową w postępowaniu administracyjnym.

Podmiot, dla którego z przepisów prawa materialnego nie wynikają żadne uprawnienia ani obowiązki, nie ma przymiotu strony w rozumieniu art. 28 k.p.a., a w konsekwencji nie jest legitymowany do żądania wszczęcia postępowania. Oznacza to, że organ administracji zobowiązany jest zbadać treść żądania podmiotu wnoszącego podanie. W sytuacji, gdy wskazane przez wnioskodawcę elementy określające jego legitymację do złożenia wniosku w sposób oczywisty przeczą tezie o istnieniu interesu prawnego, organ administracji uprawniony jest do odmowy wszczęcia danego postępowania (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2013 r. sygn. akt II GSK 1966/11, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W ocenie Sądu prawidłowe jest stanowisko organów obu instancji zawarte w wydanych w sprawie postanowieniach, że skarżącej - właścicielce lokalu nr [...], położonym przy ul. K. [...] w S., z uwagi na brak interesu prawnego nie przysługiwała legitymacja do wszczęcia omawianego postępowania, co skutkowało odmową wszczęcia postępowania administracyjnego w oparciu o art. 61a § 1 k.p.a. W sytuacji, gdy z wnioskiem o wszczęcie postępowania administracyjnego występuje podmiot nie posiadający interesu prawnego w rozumieniu art. 28 k.p.a., nie może nastąpić merytoryczne rozpatrzenie złożonego wniosku.

Skarżąca formułując żądanie wszczęcia postępowania administracyjnego motywowała je nieprzestrzeganiem przez właściciela lokalu nr [...] przepisów sanitarno-epidemiologicznych. Wyjaśniła przy tym, że swój interes prawny wywodzi z norm art. 140 i art. 144 k.c. oraz art. 68 ust. 4 Konstytucji RP wskazując, że brak stosowania procedur sanitarnych godzi w jej życie i zdrowie. Akcentowała, że osoby korzystające z wynajmu krótkoterminowego w ww. lokalu nie przestrzegają przepisów epidemiczno-sanitarnych ustanowionych na czas epidemii Covid-19.

W ocenie Sądu trafnie stwierdzono w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, że okoliczności powoływane przez skarżącą wskazują na jej interes faktyczny, wynikający z zainteresowania rozstrzygnięciem sprawy. Natomiast powołane we wniosku okoliczności nie wskazują na istnienie po stronie skarżącej interesu prawnego, który jest niezbędnym warunkiem przyznania określonemu podmiotowi przymiotu strony i legitymacji do inicjowania postępowania administracyjnego.

Potencjalne postępowanie organu sanitarnego, powołanego do realizowania zadań, o których mowa w ustawie z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2021 r., Nr 212, poz. 195), nie dotyczyłoby - po pierwsze - uprawnień i obowiązków skarżącej, ale ewentualnie uprawnień lub obowiązków innego niż skarżąca podmiotu.

W niniejszej sprawie nie można wskazać normy prawa materialnego, z której skarżąca mogłaby wywodzić swój interes prawny w prowadzeniu przez państwowego inspektora sanitarnego postępowania dotyczącego przestrzegania przez właściciela jednego z lokali znajdujących się w budynku, w którym zamieszkuje skarżąca, przepisów sanitarnych obowiązujących w okresie epidemii. Innymi słowy- brak jest przepisu materialnego prawa administracyjnego, który wskazywałby, że postępowanie prowadzone przez państwowego inspektora sanitarnego wpływałoby na sytuację prawną skarżącej.

Po drugie wyjaśnić należy, że co do zasady podmiot żądający wszczęcia postępowania administracyjnego ma obowiązek wykazać posiadanie interesu prawnego rozumianego jako istnienie związku pomiędzy jego sytuacją prawną a treścią normy prawa materialnego administracyjnego. Powoływanie się zaś na prawa lub obowiązki wynikające z norm prawa materialnego cywilnego (jak w niniejszej sprawie – art. 140 k.c. określającego zakres uprawnień właściciela nieruchomości oraz art. 144 k.c. określającego ograniczenia właściciela nieruchomości przez nakazanie mu powstrzymania się przy wykonywaniu prawa własności od takich działań lub zaniechań na nieruchomości, które zakłócają korzystanie z nieruchomości sąsiednich) jest natomiast możliwe wówczas, gdy w postępowaniu administracyjnym może zapaść decyzja tak kształtująca stosunki na nieruchomości, iż będzie to miało wpływ na sposób wykonywania przez właściciela nieruchomości prawa własności. Tego rodzaju zależności skarżąca w niniejszej sprawie nie wykazała. Przywołane przez skarżącą przepisy kodeksu cywilnego nie mogą stanowić o istnieniu interesu prawnego skarżącej w sprawie administracyjnej, dotyczącej przestrzegania przepisów sanitarno – epidemiologicznych przez właściciela innego lokalu mieszkalnego położonego w tym samym budynku, co lokal mieszkalny skarżącej.

Po trzecie interes prawny wynika z określonego przepisu prawnego odnoszącego się wprost do sytuacji danego podmiotu. W tym zakresie należy stwierdzić, że w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 2 maja 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. z 2020 r., poz. 792 ze zm.), na które powoływała się skarżąca w zażaleniu na postanowienie organu pierwszej instancji, nie wprowadzono przepisów określających sytuację podmiotów, które kwestionują przestrzeganie przez inne podmioty ustanowionych tymże rozporządzeniem ograniczeń. Z przepisów tych nie można wywodzić istnienia normy prawnej przyznającej takiemu podmiotowi uprawnienia do skutecznego żądania przeprowadzenia przez organ administracji publicznej postępowania zmierzającego do nałożenia określonych nakazów lub zakazów wobec podmiotu nie przestrzegającego ograniczeń ustanowionych na czas epidemii. Adresatami norm prawnych ustanawiających ograniczenia na czas epidemii (w tym nakaz zakrywania ust i nosa, czy zachowania dystansu) były podmioty znajdujące się w sytuacjach faktycznych, w których ograniczenia te obowiązywały. Przepisy te nie wyposażyły natomiast obywateli w instrumenty prawne pozwalające skutecznie żądać od organów państwa doprowadzenia do egzekwowania tego rodzaju ograniczeń. W myśl zaś art. 48a ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2020 r. poz. 284 ze zm.) , kto w stanie zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii nie stosuje się do określonych ustanowionych na podstawie art. 46 lub art. 46b nakazów, zakazów lub ograniczeń podlega karze pieniężnej.

W końcu stwierdzić należy, że art. 68 ust. 4 Konstytucji RP określający obowiązek zwalczania chorób epidemicznych i zapobiegania negatywnym dla zdrowia skutkom degradacji środowiska wskazuje cel działania państwa, nie precyzując jednak środków służących jego osiągnięciu. Przepis ten stanowi normę programową, z której nie da się wyprowadzić prawa do żądania od państwa konkretnych form ochrony zdrowia, w tym zwalczania chorób epidemicznych.

Z kolei bez znaczenia dla prawidłowości rozstrzygnięcia organów w przedmiotowej sprawie pozostawała okoliczność, że skarżąca w innej sprawie- dotyczącej wszczęcia postępowania w sprawie zmiany sposobu użytkowania lokalu nr [...] w budynku przy ul. K. [...] w S. została – jak twierdzi - uznana za stronę postępowania. Podkreślenia przy tym wymaga, że z treści uzasadnienia wyroku z dnia 4 marca 2020 r., sygn. akt II SA/Gd 771/19 wydanego w ww. sprawie wynika, że sprawa ta toczyła się w innym przedmiocie, niż w niniejszej sprawie, na podstawie innych przepisów prawa – ustawy Prawo budowlane oraz że skargę skarżącej uwzględniono , bowiem w sprawie powyższej organy nie ustaliły , jaki w istocie był zakres żądania wnioskodawczyni a także czy nie domagała się ona wszczęcia postępowania w jednym z trybów nadzwyczajnych.

Prawidłowo zatem w przedmiotowej sprawie organy odmówiły wszczęcia postępowania z wniosku skarżącej. Nie wykazała ona swojego interesu prawnego, a jedynie interes faktyczny. W sprawie zaistniała zatem przewidziana w art. 61a § 1 k.p.a. sytuacja, gdy żądanie wszczęcia postępowania zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną.

Z tych względów Sąd uznał, że zaskarżone postanowienie odmawiające wszczęcia postępowania administracyjnego nie narusza przepisów prawa.

Bez wpływu na powyższą ocenę pozostają argumenty skarżącej dotyczące nieprzeprowadzenia oględzin położenia jej lokalu w stosunku do lokalu nr [...] w budynku przy ul. K. [...] w S.. Z argumentacji zawartej w skardze można się domyślać, że skarżąca upatrywała w przeprowadzeniu tego rodzaju dowodu możliwości wykazania, że właściciel lokalu nr [...] nie przestrzega ograniczeń ustanowionych na czas epidemii. Argumenty te dotyczą jednak meritum wniosku skarżącej. Tymczasem postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania administracyjnego wydane w trybie art. 61a § 1 k.p.a. jest rozstrzygnięciem o charakterze wyłącznie formalnym. W następstwie wydania tego postanowienia organ nie prowadzi postępowania administracyjnego i nie rozstrzyga sprawy co do jej istoty. Nie dokonuje zatem merytorycznej oceny zasadności żądania sformułowanego we wniosku o wszczęcie postępowania w sytuacji, gdy wniosek ten nie pochodzi od podmiotu, któremu można przypisać przymiot strony postępowania w rozumieniu art. 28 k.p.a.

Z tej również przyczyny zawarty przez organy w postanowieniach wydanych w sprawie opis działań podejmowanych przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w związku z okolicznościami przedstawionymi we wniosku skarżącej, a także dotyczących kwestii informowania podmiotów prowadzących wynajem krótkoterminowy o konieczności wprowadzenia reżimu sanitarnego, należy traktować jako mający wyłącznie charakter informacyjny. Stwierdzenia te nie stanowią natomiast merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy z wniosku skarżącej, gdyż po stronie skarżącej brak było interesu prawnego we wszczęciu postępowania, co skutkowało wydaniem postanowienia odmawiającego jego wszczęcia na wniosek skarżącej.

Bezzasadnie skarżąca kwestionowała w skardze pominięcie zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej jako strony postępowania oraz nieustalenie kręgu osób mających interes prawny. Podjęcie tego typu działań czy ocen było zbędne wobec ustalenia, że skarżącej nie przysługuje status strony.

Wskazać też należy, że organy nie były obowiązane do wyznaczenia obszaru oddziaływania obiektu w rozumieniu art. 3 pkt 20 ustawy – Prawo budowlane. Jak bowiem wynika z treści art. 28 ust. 2 ustawy – Prawo budowlane wyznaczenie obszaru oddziaływania obiektu jest dokonywane w celu ustalenia kręgu stron w postępowaniu w sprawie o pozwolenie na budowę, a zatem przepisy powyższe nie miały zastosowania w sprawie zakończonej zaskarżonym obecnie postanowieniem.

Podkreślić także należy, że z obowiązku działania organu administracji publicznej z urzędu nie można wyprowadzać wniosku o istnieniu podstawy prawnej do podjęcia postępowania co do istoty sprawy i wydania decyzji tylko dlatego, że do organu osoba nie będąca stroną w sprawie zwróciła się z pismem interwencyjnym. Do organu natomiast należy ocena, czy treść pisma podmiotu niebędącego stroną postępowania może sygnalizować konieczność wszczęcia postępowania z urzędu.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, oddalił skargę.

Skarga została rozpoznana w trybie uproszczonym. W świetle art. 119 pkt 3 p.p.s.a. sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, gdy przedmiotem skargi jest postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty oraz postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie (pkt 3). Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie było natomiast postanowienie wymienione w art. 119 pkt 3 p.p.s.a.