Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janina Guść (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz Protokolant Asystent sędziego Krzysztof Pobojewski po rozpoznaniu w dniu 7 września 2016 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi K. K. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 8 grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego oddala skargę.

K. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowalnego z dnia 8 grudnia 2015 r., mocą której utrzymano w mocy Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowalnego z dnia 21 października 2015 r. nakazującą K. K. wykonanie rozbiórki samowolnie posadowionych na terenie działki nr [...] w miejscowości W., gmina S. obiektów budowlanych - dwóch przyczep kempingowych pełniących funkcję rekreacji indywidulanej z tarasami jednej wybudowanej w 2013 r., a drugiej w 2014 r.

Zaskarżoną decyzję podjęto w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w toku wszczętego postępowania, postanowieniem z dnia 17 marca 2015 r., wydanym na podstawie art. 48 ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, wstrzymał K. K. roboty budowlane w zakresie posadowionych w latach 2013 i 2014 na działce nr [...] w W. gmina S., bez wymaganego pozwolenia na budowę, obiektów budowlanych: przyczepy kempingowej pełniącej funkcję obiektu rekreacji indywidualnej, o wymiarach 4,3 m x 2,05 m, z tarasem (podestem) o wymiarach 4,3 m x 2,4 m, oraz przyczepy kempingowej pełniącej funkcję obiektu rekreacji indywidualnej, o wymiarach 6,4 m x 2,2 m, z tarasem (podestem) o wymiarach 6,4 m x 2,25 m - i nałożył na inwestora obowiązek przedstawienia, w terminie do 31 lipca 2015 r. następujących dokumentów: ostatecznej decyzji Wójta Gminy o warunkach zabudowy, czterech egzemplarzy projektu budowlanego, sporządzonego przez uprawnioną osobę i oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Decyzją z dnia 21 października 2015 r., na podstawie art. 48 ust. 1 w związku z ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nakazał K. K. rozbiórkę samowolnie posadowionych w 2013 i 2014 r. na działce nr [...] w W. ww. obiektów budowlanych.

Uzasadniając decyzję organ nadzoru budowlanego wyjaśnił przesłanki uznania przedmiotowych przyczep kempingowych za obiekty budowlane, których lokalizacja w jednym miejscu w okresie dłuższym niż 120 dni wymaga uzyskania pozwolenia na budowę. Ustalono, że takim pozwoleniem inwestor nie dysponuje. Organ uznał, że przyczepy służą zaspokajaniu celów rekreacyjno – wypoczynkowych i są zlokalizowane na stałe na działce nr [...], co doprowadziło do wniosku, że stanowią one tymczasowe obiekty budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego. Organ wskazał, że fakt zarejestrowania przyczepy jako pojazdu mechanicznego i zawarcia umowy ubezpieczenia OC nie ma wpływu na ocenę przyczepy jako tymczasowego obiektu budowalnego.

Organ wyjaśnił, że tryb art. 48 Prawa budowlanego umożliwia zalegalizowanie obiektu budowlanego będącego w budowie lub wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę, jeżeli inwestor wypełni nałożony obowiązek, dostarczając wymagane dokumenty i uiści opłatę legalizacyjną. Inwestor nie wykonał w terminie obowiązku określonego postanowieniem. Dokumentacji nie dostarczył również po wyłożeniu materiału dowodowego do wglądu.

W odwołaniu od powyższej decyzji inwestor wniósł o jej uchylenie w całości i umorzenie postępowania. Odwołujący się zarzucił naruszenie art. 7, art. 80, art. 105 § 1, art. 107 § 3 k.p.a., art. 3 pkt 5 i art. 48 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane oraz art. 2 pkt 50 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Wyjaśnił, że przyczepy kempingowe, których rozbiórkę nakazał organ, odholowano poza teren działki nr [...] w miejscowości W., o czym organ został powiadomiony pismem z dnia 20 października 2015 r. W tej sytuacji organ winien był wydać decyzję o umorzeniu postępowania w całości albo w części. W decyzji nie wskazano podstawy, na jakiej organ uznał, że przyczepy mają charakter zbliżony do barakowozu. Organ nie uwzględnił również, że przyczepy kempingowe wykorzystywane są na cele rekreacyjno-wypoczynkowe jedynie w okresie letnim i jesiennym, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego uznania przez organ, iż przedmiotowe przyczepy zostały umieszczone na działce na stałe. W ocenie inwestora przyczepy kempingowe są pojazdami, a nie tymczasowymi obiektami budowlanymi, i jako takie nie podlegają ustawie - Prawo budowlane, w tym art. 48 ust. 1 tej ustawy.

Rozpoznając odwołanie Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 8 grudnia 2015 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy podzielił ustalenia i rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji. Uznał za prawidłowe ustalenie, że przyczepy kempingowe ze względu na pełnioną funkcję oraz czas, przez który są zlokalizowane na działce inwestora, nabrały cech tymczasowych obiektów budowlanych, których ustawienie wymaga pozwolenia na budowę. Wobec braku takiego pozwolenia organ po przeprowadzeniu procedury legalizacyjnej i nieprzedłożeniu przez inwestora wymaganych dokumentów prawidłowo orzekł o rozbiórce.

Odnosząc się do zarzutów odwołania organ wyjaśnił, że przyczepę kempingową na kołach lub bez nich - "unieruchomioną" na okres do 120 dni - zalicza się, tak jak barakowóz, do tymczasowych obiektów budowlanych (art. 3 pkt 5 Prawa budowalnego). Stosownie do art. 30 ust.1 pkt 1 w związku z art. 29 ust. 1 pkt 12, budowa tymczasowych obiektów budowlanych, niepołączonych trwale z gruntem, przewidzianych do rozbiórki lub przeniesienia w inne miejsce w określonym terminie, ale nie późnej niż przed upływem 120 dni od dnia rozpoczęcia budowy, wymaga zgłoszenia właściwemu organowi, natomiast lokalizacja takiego obiektu na czas dłuższy niż 120 dni - uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę. W art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego ustawodawca wymienił tymczasowe obiekty budowlane, wśród nich barakowóz przykładowo. Zbliżony charakter przyczepy kempingowej i barakowozu wynika ze wspólnej dla tych dwóch obiektów kołowych właściwości niesamojezdnego przemieszczania. Jeżeli przyczepa kempingowa została ustawiona na działce i nie została także dopuszczona do ruchu drogowego, a obok jest taras, na który prowadzi bezpośrednie wyjście z przyczepy kempingowej, oznacza to, że jest to obiekt budowlany służący celom rekreacyjno-wypoczynkowym. Organ wskazał, że statusu obiektu o stałej lokalizacji nie określają pory roku, w których jest on wykorzystywany, lecz dłuższe niż 120 dni usytuowanie go na tym samym terenie.

Organ pierwszej instancji zweryfikował w terenie informację o odholowaniu przyczep z działki nr [..], dokonując w dniu 18 listopada 2015 r. oględzin na wskazanej działce. W ich toku ustalono, że przedmiotowe obiekty rekreacji indywidualnej posadowione są na terenie działki nr [...] w W. w miejscu zgodnym z lokalizacją pokazaną na szkicu, co potwierdzono dokumentacją fotograficzną.

W skardze na powyższą decyzję K. K. zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy tj.:

1) naruszenie art. 2 pkt 50 ustawy Prawo o ruchu drogowym poprzez jego niezastosowanie i błędną kwalifikację przyczep kempingowych jako tymczasowych obiektów budowlanych w sytuacji, gdy są one pojazdami i jako takie nie podlegają ustawie Prawo budowlane;

2) naruszenie art. 3 pkt 5 ustawy Prawo budowlane poprzez jego błędną wykładnię prowadzącą do uznania, że przyczepy kempingowe, które skarżący umieścił na terenie działki nr [...] w miejscowości W., gm. S. należy zakwalifikować jako tymczasowe obiekty budowlane, w sytuacji, gdy w zaistniałej sprawie brak przesłanek uzasadniających taką kwalifikację, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia art. 29 ust. 1 pkt 12 i art. 30 ust. 1 pkt. 1 ustawy Prawo budowlane poprzez ich zastosowanie i uznanie, że umieszczenie przez stronę na działce nr [...] przyczep kempingowych wymagało uzyskania pozwolenia na budowę;

3) naruszenie art. 48 ust. 1 ustawy Prawo budowlane poprzez jego zastosowanie i nakazanie rozbiórki przyczep kempingowych, w sytuacji, gdy nie ma podstaw do takiego orzeczenia, bowiem przyczepy te nie są obiektem budowlanym.

2. naruszenie innych przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to:

1) art. 7 w zw. z art. 77 § 1 w zw. z art. 80 k.p.a. poprzez niezebranie w sposób wyczerpujący materiału dowodowego, a nadto oparcie się na niekompletnym materiale dowodowym, tj.:

a) nieustalenie czy przyczepy kampingowe są przetrzymywane na działce [...] na stałe czy jedynie tymczasowo, oraz czy przez okres poniżej czy przez okres przekraczający 120 dni,

b) zaniechanie ustalenia możliwości przemieszczenia przyczep

2) art. 7 w zw. z art. 77 § 1 w zw. z art. 80 k.p.a. poprzez przyjęcie na podstawie nieudowodnionej w żaden sposób okoliczności, że przyczepy będące przedmiotem zaskarżonej decyzji nie zostały rozebrane ani przeniesione w inne miejsce przed upływem 120 dni od dnia rozpoczęcia budowy,

3) art. 138 § 3 pkt 1 k.p.a. poprzez podzielenie stanowiska organu I instancji i w konsekwencji utrzymanie decyzji pierwszoinstancyjnej w mocy, w sytuacji gdy decyzja ta została wydana z rażącym naruszeniem przepisów prawa

Mając na względzie powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

Z uzasadnienia skargi wynika, że skarżący kwestionuje uznanie przyczep kempingowych za tymczasowe obiekty budowlane w świetle przepisu art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego, wskazując, że są one pojazdami bez silnika przystosowanymi do łączenia ich z innymi pojazdami i są używane jako mobilne środki do celów rekreacyjno – wypoczynkowych. Są one zarejestrowane, posiadają tablice rejestracyjne i ubezpieczenie OC oraz są sprawne technicznie. Nie są połączone z żadnymi mediami i nie zostały ustabilizowane przy użyciu elementów zewnętrznych. Przyczepy spełniają wszystkie przesłanki dopuszczenia do ruchu drogowego. Ze względu na cel i okres funkcjonowania przyczep na działce inwestora nie można ich było uznać za obiekty tymczasowe. Skarżący wykorzystuje je w okresie letnio – jesiennym, ale nie tylko na działce w W., ale również na innych miejscach kempingowych. Położenie przyczep nie jest stałe i zależy od aktualnych potrzeb skarżącego. Skarżący nie tylko przemieszcza przyczepę ale wyjeżdża nią na wyjazdy na pola kempingowe, dlatego też przyczepa posiada aktualne badania i dowód rejestracyjny. Skarżący użytkuje przyczepy jako mobilny środek transportu i komunikacji oraz mobilny punkt rekreacyjny. Skarżący wskazał, że bez znaczenia dla sprawy jest okoliczność, iż przedmiotowe przyczepy są unieruchomione, a w ich sąsiedztwie posadowiono tarasy o drewnianej konstrukcji. Unieruchomienie to jest zwykłym środkiem ostrożności, ma zapobiegać, w czasie postoju przyczepy, stoczeniu się pojazdu. Dodatkowo wskazać należy, iż służące unieruchomieniu stalowe podpory są elementem konstrukcyjnym samej przyczepy i unieruchomienie to nie ma charakteru stałego. Podobnie stałego charakteru nie mają powołane przez organ tarasy zlokalizowane obok przyczep. Drewniane palety, z których są one skonstruowane, ułożone są na folii i demontowane, gdy przyczepy są przemieszczane. Jak również do przyczep nie są podłączone żadne inne instalacje. Taras ten jest ruchomy i w żaden sposób nie stanowi całości konstrukcyjnej i funkcjonalnej z przyczepą.

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowalnego wniósł o jej oddalenie podtrzymując w całości stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., nr 718 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontrolę zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. W myśl art. 145 § 1 p.p.s.a., sąd uwzględnia skargę na decyzję lub postanowienie i orzeka o ich uchyleniu w sytuacji, gdy stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

We wniesionej skardze zakwestionowano decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 8 grudnia 2015 r. utrzymującą w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 21 października 2015 r., nakazującą rozbiórkę, wybudowanych bez wymaganego pozwolenia na budowę, obiektów budowlanych dwóch przyczep kempingowych wraz z tarasami, wykorzystywanych dla realizacji funkcji rekreacji indywidualnej.

Kontrolując zaskarżoną decyzję w świetle wskazanych wyżej kryteriów, Sąd stwierdził, że nie narusza ona prawa, zarówno w zakresie przepisów prawa materialnego, jak również przepisów postępowania, w sposób, który miałby istotny wpływ na wynik sprawy. W ocenie Sądu, ustalenia organów zostały dokonane zgodnie z art. 7 i art. 77 k.p.a., ocena zebranych dowodów nie narusza regulacji art. 80 k.p.a., a uzasadnienie zaskarżonej decyzji odpowiada warunkom określonym w art. 107 § 3 k.p.a. Stan faktyczny niniejszej sprawy, wynikający z ustaleń organów obu instancji, stwierdzony na podstawie zebranego w sposób wyczerpujący materiału dowodowego znajdującego się w aktach administracyjnych, został dokładnie wyjaśniony, a rozstrzygające sprawę organy nadzoru budowlanego dokonały jego prawidłowej kwalifikacji prawnej.

Podstawę materialno-prawną rozstrzygnięcia stanowił przepis art. 48 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409), zwanej dalej ustawą.

Zgodnie z art. 48 ust. 1 i 2 ustawy

1. Właściwy organ nakazuje, z zastrzeżeniem ust. 2, w drodze decyzji, rozbiórkę obiektu budowlanego, lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę.

2. Jeżeli budowa, o której mowa w ust. 1:

1) jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności:

a) ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo

b) ustaleniami ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,

2) nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem - właściwy organ wstrzymuje postanowieniem prowadzenie robót budowlanych.

3. W postanowieniu, o którym mowa w ust. 2, ustala się wymagania dotyczące niezbędnych zabezpieczeń budowy oraz nakłada obowiązek przedstawienia, w wyznaczonym terminie:

1) zaświadczenia wójta, burmistrza albo prezydenta miasta o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego;

2) dokumentów, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 1, 2 i 4 oraz ust. 3; do projektu architektoniczno-budowlanego nie stosuje się przepisu art. 20 ust. 3 pkt 2.

4. W przypadku niespełnienia w wyznaczonym terminie obowiązków, o których mowa w ust. 3, stosuje się przepis ust. 1.

5. Przedłożenie w wyznaczonym terminie dokumentów, o których mowa w ust. 3, traktuje się jak wniosek o zatwierdzenie projektu budowlanego i pozwolenie na wznowienie robót budowlanych, jeżeli budowa nie została zakończona.

Stosownie zaś do treści art. 28 ust. 1 ustawy, roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31. Od zasady tej istnieją wyjątki, wskazane w art. 29 i art. 31 ust. 1 i 5 ustawy, zaś w art. 30 i art. 31 ust. 2 - 4 ustawy wskazano roboty budowlane, których rozpoczęcie jest uzależnione od zgłoszenia właściwemu organowi.

W niniejszej sprawie rozważenia wymagało, czy przedmiotowe przyczepy stanowią obiekty budowlane, a czynności związane z realizacją inwestycji podlegają ocenie organów architektoniczno-budowlanych lub nadzoru budowlanego oraz czy na ich realizację potrzebne było uzyskanie pozwolenia na budowę, bądź też dokonanie zgłoszenia.

Stosownie do art. 3 pkt 1 ustawy obiektem budowlanym jest budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, budowla bądź obiekt małej architektury. Wszelkie obiekty budowlane nie stanowiące budynku, którym jest zgodnej z art. 3 pkt 2 ustawy obiekt budowlany trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach, stanowią w rozumieniu ustawy budowle bądź też obiekty małej architektury.

Do budowli zaliczyć należy także tymczasowe obiekty budowlane, których definicję formułuje art. 3 pkt 5 ustawy. Przepis ten stanowi, że przez tymczasowy obiekt budowlany należy rozumieć obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe. Definicja obiektu tymczasowego niepołączonego trwale z gruntem ma charakter otwarty. Obiektem o takim charakterze, co wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, jest także przyczepa kempingowa.

Sąd w pełni akceptuje stanowisko sądów administracyjnych, zgodnie z którym o możliwości zakwalifikowania danego obiektu, jako tymczasowego obiektu budowlanego decyduje przede wszystkim cel, w jakim ów obiekt został umieszczony na danej działce oraz okres funkcjonowania na niej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 marca 2009 r., sygn. akt II OSK 348/08, LEX 529823; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 06 lipca 2011 r., sygn. IV SA/Po 151/11, LEX 895918; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 kwietnia 2010 r., sygn. akt II SA/Wr 574/09, LEX 706998).

Oceny kwestii posadowienia na nieruchomość przyczepy kempingowej, należy dokonywać z uwzględnieniem zapisów ustawy z dnia 23 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (D. U. z 2016 r. poz. 778). Z punktu widzenia celu tej ustawy, jakim jest ochrona ładu przestrzennego, okoliczność czy na nieruchomości funkcja mieszkalno-rekreacyjne jest realizowana poprzez wybudowanie obiektu trwale związanego z gruntem, a więc budynku, czy też obiektu nietrwale związanego z gruntem w postaci barakowozu lub przyczepy, jest drugorzędna. Realizacja wszystkich tych obiektów i ich użytkowanie na nieruchomości prowadzić bowiem może do naruszenia ładu przestrzennego.

Dodatkowo wskazać należy, że w aktach administracyjnych znajduje się decyzja z dnia 4 czerwca 2013 r. o wniesieniu sprzeciwu w sprawie zamiaru postanowienia na działce nr [...] kabiny toaletowej, z uwagi na fakt, że nieruchomość znajduje się w pasie o szerokości 100 m od linii brzegu jeziora, na terenie [..] Obszaru Chronionego Krajobrazu, na którym obowiązują zakazy i ograniczenia określone w uchwale Sejmiku Województwa nr 1161/XLVII/10 z dnia 28 kwietna 2010 r. w sprawie obszarów chronionego krajobrazu w województwie, na przedmiotowym obszarze obowiązuje zakaz lokalizowania obiektów budowlanych w pasie o szerokości 100 m od linii brzegów jezior , rzek i innych zbiorników wodnych.

Zgodnie z art. 3 pkt 7 Prawa budowlanego przez roboty budowlane rozumie się budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego. Pod pojęciem budowy natomiast w myśl art. 3 pkt 6 ustawy należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego. Podkreślenia wymaga, że wykonywanie obiektu w określonym miejscu w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy może polegać na usytuowaniu obiektu, którego konstrukcja została wykonana poza miejscem budowy, co może dotyczyć np. takich obiektów budowlanych, jak zbiorniki, urządzenia techniczne, kontenery, reklamy. Określona rzecz ruchoma może stać się obiektem budowlanym po jej usytuowaniu w określonym miejscu, ze względu na jej przeznaczenie i sposób użytkowania. Na gruncie art. 3 pkt 5 ustawy oraz definicji "budowy" zawartej w art. 3 pkt 6 ustawy, w odniesieniu do takich obiektów jak barakowozy, przyczepy i inne podobne obiekty na kołach, przez ich "wybudowanie" rozumie się w orzecznictwie już samo dostarczenie takiego obiektu oraz jego postawienie na gruncie, z ewentualnym wykonaniem pewnych przystosowawczych robót budowlanych (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 lutego 2013 r. sygn. VII SA/Wa 2271/12, WSA w Białymstoku z dnia 6 listopada 2007 r., II SA/Bk 506/07, Lex nr 347903), wyroki NSA z dnia 16 grudnia 2009 r., sygn. akt II OSK 1958/08 LEX 582870, z dnia 13 marca 2008 r., sygn. akt II OSK 216/07 Lex nr 468752, WSA w Szczecinie z dnia 3 listopada 2011 r., sygn. akt II SA/Sz 786/11 Lex nr 1086764, WSA w Krakowie z dnia 15 września 2010 r., sygn. akt II SA/Kr 389/10 LEX nr 753537, NSA z dnia 9 grudnia 2008 r., sygn. akt II OSK 1545/07 LEX nr 516067, WSA w Szczecinie z dnia 16 kwietnia 2008 r., sygn. akt II SA/Sz 773/07 LEX nr 491993, Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 13 marca 2008 r., sygn. akt II OSK 216/07 LEX nr 468752, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 13 grudnia 2007 r., sygn. akt II SA/Lu 747/07 Lex nr 510906).

Podkreślany przez skarżącego fakt rejestracji przyczepy, nie wyłącza możliwości uznania jej za obiekt budowlany (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 13 kwietnia 2010 r., II SA/Wr 574/09, wyrok NSA w Warszawie z dnia 4 grudnia 2012 r. sygn. II OSK 1389/11, wyrok WSA we Krakowie z dnia 8 kwietnia 2015 r., II SA/Kr 121/15, wyroki dostępne na stronie internetowej www.nsa.gov.pl).

Zrejestrowanie przyczepy stanowi jedynie jej dodatkową cechę, istniejącą z woli jej właściciela, która umożliwia legalne poruszanie się po drogach publicznych, nie wyłącza natomiast możliwości uznania przyczepy za tymczasowy obiekt budowlany, jeżeli została ona posadowiona na nieruchomości w celu zamieszkiwania całorocznego lub okresowego (rekreacyjnego) przez dłuższy okres czasu. Podkreślić należy, że przyczepa kempingowa jest pojazdem drogowym bez silnika, ciągniętym przez inny pojazd, z przeznaczeniem do mieszkiwania w czasie przemieszczania się pojazdem. Umieszczenie przyczepy na długi okres na nieruchomości i wykorzystywanie jej do celów mieszkalno-rekreacyjnych, powoduje, że przyczepa nie jest połączona z przemieszczającym się pojazdem silnikowym, nie pełni już zatem funkcji pojazdu, lecz wyłącznie funkcję mieszkalną.

Nie budzi wątpliwości fakt, że skarżący posadowił przedmiotową przyczepę na nieruchomości na okres dłuższy niż 120 dni, co wymagało uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę (art. 28 ust. 1 w związku z art. 29 ust. 1 pkt 12 i art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy). Okoliczność eksploatowania przyczep na nieruchomości przez taki czas potwierdzają znajdujące się w aktach dokumenty – protokoły kontroli z 11 sierpnia 2014 r., 6 października 2014 r., 1 grudnia 2014 r. i 18 listopada 2015 r. wraz z załączoną dokumentacją fotograficzną

Decyzja nakazująca rozbiórkę została poprzedzona postanowieniem wydanym przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, na podstawie art. 48 ust. 2 i 3 ustawy Prawo budowlane. Regulacja zawarta w tym przepisie przewiduje możliwość legalizacji samowolnie wykonanych obiektów. Zasadą jest bowiem poprzedzenie obowiązku rozbiórki w przypadku wybudowanego lub będącego w budowie obiektu budowlanego bez wymaganego pozwolenia, oceną możliwości jej legalizacji, po ustaleniu, że budowa jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz nie narusza innych przepisów, w tym techniczno-budowlanych. Ponieważ inwestor nie wypełnił obowiązków nałożonych postanowieniem z dnia 17 marca 2015 r., przedstawione okoliczności sprawy nakładały na organ nadzoru budowlanego obowiązek wydania nakazu rozbiórki wyżej opisanych obiektów.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego prawidłowo stwierdził, że przepisy Prawa budowlanego mają charakter bezwzględnie obowiązujący, a organy w przypadku stwierdzenia samowoli budowlanej zobowiązane były do wszczęcia i przeprowadzenia postępowania zgodnie z art. 48 Prawa budowlanego i w sytuacji niewykonania przez skarżącego nałożonych na niego obowiązków w ramach trwającego postępowania legalizacyjnego, zobowiązane były do nakazania rozbiórki przedmiotowych obiektów budowlanych. Wyjaśnić również należy, iż w takim wypadku wykonanie rozbiórki polega na usunięciu (wywiezieniu) obiektu z terenu, na którym został nielegalnie posadowiony, a nie na jego demontażu.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę, jako niezasadną.