Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska (spr.), Sędziowie sędzia NSA Stanisław Prutis,, sędzia WSA Urszula Barbara Rymarska, Protokolant Marta Anna Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 20 października 2011 r. sprawy ze skargi B.i K. M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] czerwca 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji w sprawie ustalenia warunków zabudowy oddala skargę.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B., decyzją z dnia [...].06.2011 r., wskutek odwołania B. i K. M. K. utrzymało w mocy decyzję tegoż Kolegium z dnia [...].03.2011 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Prezydenta Miasta B. nr [...]z dnia [...].10.2009r. wydanej w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji nr [...]z dnia [...].10.2009 r. ustalającej warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego, podpiwniczonego z poddaszem użytkowym i garażem, na działkach oznaczonych w ewidencji gruntów nr [...]

i [...], położonych w B. przy ulicy W. Jako podstawę prawną decyzji Kolegium wskazało przepisy: art 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 6, 16 § 1, 127 § 3, 156 § 1 pkt 2, 157, 158 § 1 i 162 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 59-64 ustawy z dnia 27.03.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. nr 80, poz. 717 ze zm.).

Stan faktyczny sprawy przedstawiał się następująco:

Decyzją z dnia [...].10.2009 r. o nr [...]Prezydent B., na wniosek H., M. i I. K., ustalił warunki zabudowy dotyczące budynku mieszkalnego jednorodzinnego wraz z infrastrukturą techniczną na działkach o nr [...] i [...], położonych w obrębie nr [...] w B. Decyzja ta określała m.in. wskaźnik wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni terenu działek na 28 %.

B. i K. małż. K., jako właściciele działki sąsiedniej o nr [...], byli uczestnikami postępowania w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla w/w/ inwestycji. Żadna ze stron nie wniosła odwołania od decyzji z dnia [...].10.2009 r. ustalającej warunki zabudowy.

W dniu [...].10.2009 r., na wniosek inwestorów – H., M. i I. K., Prezydent Miasta B. wydał decyzję o nr[...]. mocą której stwierdził wygaśnięcie decyzji z dnia [...].10.2009 r. o nr [...]ustalającej warunki zabudowy. Jako podstawę prawną tej decyzji wskazał art. 65 ust. 3 ustawy

z dnia 27.03.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (zwanej dalej "ustawą") w związku z art. 162 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (k.p.a.).

Decyzję wygaszającą doręczono B. i K. K. w dniu [..].10.2009 r. Odwołanie nie zostało wniesione.

W dniu [...].04.2010 r. Państwo K. złożyli wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji wygaszającej. Samorządowe Kolegium Odwoławcze

w B. (w skrócie "SKO") decyzją z dnia [...].08.2010 r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...].10.2009 r. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez SKO, po ponownym rozpatrzeniu sprawy, decyzją z dnia [...].11.2010 r. Następnie, po złożeniu skargi do WSA w Białymstoku, SKO wydało decyzję w dniu [...].01.2011 r. mocą której uwzględniło skargę P. K.: uchyliło decyzję SKO z dnia [...].11.2010 r. i z dnia [...].08.2010 r. przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Decyzją z dnia [...].03.2011 r. SKO odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji wygaszającej z dnia [...].10.2009 r. Prezydenta Miasta B. oraz utrzymało

w mocy to rozstrzygnięcie (wskutek odwołania B. i K. K.) decyzją z dnia [...].06.2011r.

W ocenie SKO, decyzja Prezydenta Miasta B. z dnia [...].10.2009 r. wygaszająca decyzję z dnia [...].10.2009 r. ustalającą warunki zabudowy, nie nosi znamion rażącego naruszenia prawa w świetle art. 156 1 pkt 2 k.p.a. Sporna decyzja została wydana na wniosek inwestorów, na postawie art. 162 § 1 pkt 1 k.p.a. Ponieważ inwestorzy (p. K.) zrezygnowali ze swoich uprawnień, jakie dawała im decyzja o warunkach zabudowy z dnia [...].10.2009 r., to organ uznał ją za bezprzedmiotową podlegającą wygaszeniu. Przepis art. 162 § 1 pkt 1 k.p.a. nie zabrania orzekać o wygaszeniu decyzji nieostatecznych ( a taką była decyzja z dnia [...].10.2009 r.) Zdaniem organu, decyzja wygaszająca miała charakter deklaratoryjny, bowiem potwierdzała zaistnienie skutków prawnych na postawie okoliczności wskazanych ustawą (bezprzedmiotowość decyzji). Kolegium poddało w wątpliwość istnienie interesu prawnego Skarżących w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji wygaszającej, bowiem rezygnacja inwestorów z realizacji decyzji

o warunkach zabudowy dotyczyła tylko uprawnień inwestorów, a nie Skarżących.

Skład orzekający SKO w drugiej instancji stwierdził końcowo, że podważanie braku interesu prawnego odwołujących się (na tym etapie postępowania) i tak nie ma wpływu na wynik postępowania, przeprowadzonego zgodnie z prawem.

W toku postępowania odwoławczego, jak i w skardze, wywiedzionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, B. i K.

M. K. wywodzili, że decyzja Prezydenta Miasta B. nr [...]

z dnia [...].10.2009 r. wygaszająca decyzję o warunkach zabudowy nr [...]z dnia [...].10.2009 r. – została wydana w rażącym naruszeniem prawa.

Skarżący zarzucili zaskarżonej decyzji naruszenie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. polegające na błędnym przyjęciu "bezprzedmiotowości decyzji", o jakiej stanowi

art. 162 k.p.a.

Nadto, twierdzili, że SkO wydając zaskarżoną decyzję pominęło cel i sens przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz zlekceważyło funkcję kontrolną sprawowaną w zakresie polityki przestrzennej, jak też nie wyjaśniło podstawy prawnej decyzji (art. 1, art. 65 ustawy, art 7 kpa, art. 107 § 3 k.p.a.). Skarżący zauważyli, że zaistniała przesłanka nieważności postępowania

w wyniku naruszenia art. 24 i 27 k.p.a., gdyż dwoje członków Kolegium : A. B. i K. K. orzekało 2-ktornie w tym samym postępowaniu,

a powinni być wyłączeni od udziału w sprawie.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że decyzja wygaszająca miała charakter konstytutywny, była nieostateczna, jej wydanie doprowadziło do złożenia przez inwestorów następnego wniosku o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, a ta druga decyzja o warunkach zabudowy, określała już inne parametry zabudowy,

z którymi Skarżący będący bezpośrednimi sąsiadami, nie mogą się zgodzić, bo nowa decyzja nr 1246 zwiększyła o 50 % parametry zabudowy terenu w stosunku do decyzji pierwotnej.

W ocenie Skarżących nie można mówić o "bezprzedmiotowości decyzji"

w świetle art. 162 k.p.a. tylko dlatego, że inwestorzy - Państwo K. – odstąpili od zamiaru budowy domu o parametrach wymienionych w pierwotnej decyzji

o ustaleniu warunków zabudowy, a następnie wystąpili o nowe warunki zabudowy (jeszcze przed wygaszeniem decyzji pierwotnej), która odpowiada obecnie ich oczekiwaniom. Organ wydał decyzję wygaszającą tylko w interesie inwestorów, zaś powinien mieć na względzie przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, które (cyt.) "nakazują przeniesienie decyzji na rzecz innej osoby,

a podstawą wydania decyzji jest analiza terenu, bezprzedmiotowość decyzji wystąpi w przypadku faktycznej zmiany terenu objętego wnioskiem albo zmian w obszarze analizowanym, bądź nastąpi uchwalenie planu".

Skarżący ustosunkowali się do wywodu SKO o braku ich interesu prawnego

w uzyskaniu stwierdzenia nieważności decyzji wygaszającej: Skarżący uważają,

że ich interes prawny nie może być kwestionowany, skoro są bezpośrednimi sąsiadami działek inwestorów, byli stronami postępowań o ustalenie warunków zabudowy, jak też o wygaszeniu decyzji o warunkach zabudowy. Parametry zabudowy działki P. K. będą rzutować na sposób zagospodarowania działki Skarżących. Wygaszenie pierwotnej decyzji o ustaleniu warunków zabudowy wpłynęło na ograniczenie praw właścicielskich Skarżących, bowiem P. K. nie zrezygnowali z budowy budynku mieszkalnego, lecz uzyskali nową decyzję zezwalającą na większe gabaryty zabudowy odpowiadające ich oczekiwaniom. Skarżący wskazali na przepisy o własności nieruchomości gruntowych i prawo sąsiedzkie zawarte w Kodeksie Cywilnym, które chroni działki sąsiedzkie, wespół

z przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz prawem budowlanym.

W ocenie Skarżących, decyzja o wygaszeniu warunków zabudowy nie tylko pozbawia praw i obowiązków (ograniczeń) inwestora, ale także znosi obowiązki (ograniczenia) oraz prawa do przyszłej zabudowy przez sąsiada tj. skarżących. Stwierdzili, że z uzasadnienia zaskarżonej decyzji nie wynika czy podstawą jej podjęcia było nieuznanie Skarżących za strony postępowania, czy względy merytoryczne (art. 107 § 3 k.p.a.).

Zdaniem Skarżących, wygaszając decyzję o warunkach zabudowy, organ nie miał ku temu podstaw prawnych zarówno na podst. art. 65 ustawy o planowaniu

i zagospodarowaniu przestrzennym jak i na podstawie art. 162 k.p.a. Realizując wyłącznie interes inwestorów organ naruszył obowiązki wynikające z art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Końcowo Skarżący zwrócili uwagę na naruszenie przez SKO art. 24 i 27 k.pa., skutkujące nieważnością postępowania z tego powodu, że skład orzekający Kolegium powtórzył się w wydaniu dwóch decyzji: z dnia [...].03.2011 r. i z dnia [...].08.2010 r. (p. A. B., p. K. K.). Skarżący wyrazili wątpliwość, co do bezstronności składu SKO.

W odpowiedzi na skargę, SKO wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Odnosząc się do nowego zarzutu (nie poruszonego w treści odwołania),

a dotyczącego żądania nieważności postępowania z powodu naruszenia art. 24 i 27 k.p.a., SKO nie podzieliło argumentacji skargi. Wyjaśniło, że dwaj członkowie Kolegium (A.B., K. K.) orzekali 2 – krotnie w tejże sprawie, lecz w tej samej instancji, na co zezwalał przepis art. 24 § 1 pkt 5 k.pa.

w wersji obowiązującej na datę 30.03.2011 r. (w dacie wydawania drugiej decyzji, gdzie w składzie znalazły się w/w osoby).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Z mocy art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny został upoważniony wyłącznie do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Oznacza to , że kontroli sądu z natury rzeczy nie może podlegać pozaprawna (celowościowa, słusznościowa) strona rozstrzygnięcia, jak również że kontrola ta dotyczy tylko i wyłącznie zgodności z przepisami prawa mającymi

w sprawie zastosowanie.

W ocenie Sądu, skarga nie jest zasadna.

W pierwszej kolejności należy, odnieść się do tej części uzasadnienia zaskarżonej decyzji, w której SKO poddaje w wątpliwość status Skarżących, jako stron niniejszego postępowania.

Wątek ten, podniesiony dopiero przez SKO w II instancji, stanowił okoliczność zbędną i sprzeczną z treścią decyzji. W świetle art. 28 k.p.a. Skarżący brali udział

w postępowaniu zakończonym decyzją nr [...]Prezydenta Miasta B.

z dnia [...].10.2009 r. o warunkach zabudowy, jak też zakończonym decyzją tego organu o nr [...]z dnia [...].10.2009 r. wygaszającą decyzję o warunkach zabudowy. Decyzja została Skarżącym doręczona dnia [...].10.2009 r. Faktem jest, że organ powinien ustalać krąg stron postępowania w każdym nowym postępowaniu administracyjnym, zatem także w postępowaniu nieważnościowym.

W tym postępowaniu nieważnościowym SKO nie kwestionowało legitymacji procesowej Skarżących, aż do chwili wydania decyzji z dnia [...].06.2011 r. (zaskarżonej). Jednakże (co należy podkreślić) zaskarżona decyzja rozstrzyga sprawę merytorycznie , co potwierdza niekonsekwencję organu sprowadzającą się do czynienia wywodów w uzasadnieniu tejże decyzji o braku interesu prawnego Skarżących do wniesienia żądania o stwierdzenie nieważności decyzji wygaszającej decyzję o warunkach zabudowy. Takie stanowisko organu powinno prowadzić bowiem do umorzenia postępowania odwoławczego, a nie do jego merytorycznego rozpatrzenia. Uzasadnienie zaskarżonej decyzji odpowiada wymogom art. 107 § 3 k.p.a., gdyż wyczerpująco odnosi się do meritum sprawy.

Skoro SKO rozpatrzyło sprawę merytorycznie, to Sąd uważa, że kwestia legitymacji procesowej Skarżących faktycznie pozostaje poza sporem niniejszego postępowania. Sąd, chociaż nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, nie może orzekać na niekorzyść Skarżących (art. 134 § 1 i § 2 p.p.s.a.). Dlatego też niecelowym byłoby dokonywanie przez Sąd oceny poglądów obydwu stron

w aspekcie zasadności udziału Skarżących w tym postępowaniu. W konsekwencji należało przyjąć, że legitymacja procesowa Skarżących nie mogła być podważona na tym etapie postępowania.

Następna kwestia, o charakterze procesowym, wymagająca rozważenia, dotyczy zarzutu skargi naruszenia przez SKO przepisów art. 24 i 27 k.p.a., polegającego na wydawaniu decyzji przez powtarzające się osoby składu orzekającego SKO.

Sąd nie podzielił tego zarzutu z przyczyn następujących: Człownkowie Kolegium – A. B. i K. K. brali udział w wydawaniu decyzji z dnia [...].08.2010 r. oraz z dnia [...].03.2011 r., odmawiających stwierdzenia nieważności. Obydwie decyzje zapadły przed SKO jako organem I instancji. Obowiązujący w dniu [...].03.2011 r. przepis art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a. nakazywał wyłącznie pracownika od udziału w postępowaniu, jeśli brał udział w niższej instancji.

Taka sytuacja tutaj nie miała miejsca. Przepis art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a. rozszerzył okoliczności wyłączenia pracownika od udziału w każdej sprawie "w której brał udział w wydawaniu zaskarżonej decyzji" dopiero z dniem 11 kwietnia 2011 r. (przepis zmieniony został przez art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 3.12.2010 r.

– Dz.U. z 2011 r., nr 6, poz. 18).

Zatem należy przyznać rację organowi, że nie zachodziła przesłanka do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w oparciu o treść art. 27 § 1 k.p.a.

w związku z art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a.

Kluczowym zagadnieniem niniejszej sprawy jest to, że kontroli sądowej zostało poddane postępowanie administracyjne toczące się w trybie nadzwyczajnym, dotyczącym stwierdzenia nieważności decyzji organu I instancji w oparciu o przepis art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Stwierdzenie nieważności jest instytucją procesową stwarzającą prawną możliwość eliminacji z obrotu prawnego decyzji dotkniętych wadami materialnoprawnymi, a zatem wadami wyliczonymi w art. 156 § 1 k.p.a. Stwierdzenie nieważności decyzji oznacza, iż weryfikowana decyzja jest dotknięta ciężką wadliwością od chwili jej wydania (skutek ex tunc).

Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym, którego istotą winno być ustalenie, czy dana decyzja dotknięta została jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a., a nie ponowne rozpoznanie sprawy co do istoty, jak w postępowaniu odwoławczym, (por. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 22 maja 1987 r., IV SA 1062/86, ONSA 1987 r., nr 1, poz. 35 i z dnia 28 maja 1985 r., I SA 89/85, GAP 1987, nr 23,

s. 43).

Przepis art. 156 § 1 k.p.a. stanowi, iż przesłanką stwierdzenia nieważności jest wydanie decyzji bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa.

Jak wynika z utrwalonych poglądów w judykaturze "rażące naruszenie prawa" stanowi kwalifikowaną formę "naruszenia prawa". Utożsamianie tego pojęcia

z każdym "naruszeniem prawa" nie jest słuszne. Naruszenie przepisów postępowania lub prawa materialnego, mające istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być podstawą stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w postępowaniu prowadzonym w trybie nadzoru, jeżeli nie nosi cech rażącego naruszenia prawa. Zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. naruszenie prawa tylko wtedy powoduje nieważność decyzji, gdy ma charakter rażący. A zatem dla uznania, że wystąpiło owo kwalifikowane "naruszenie prawa", konieczne jest stwierdzenie i wykazanie, iż miało ono charakter rażący.

Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany prze organ praworządnego państwa. Nie chodzi to

o błędy w wykładni prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób jasny

i niedwuznaczny, (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 13 grudnia 1988 r., II SA 981/88, ONSA 1988/2/96; z dnia 21 października 1992 r., sygn. akt V SA/86/92, ONSA 1993, z. 1, poz. 23).

Dla oceny, czy dane naruszenie prawa ma charakter rażącego naruszenia istotne są skutki, które to naruszenie wywołuje, jeśli skutki te są niemożliwe do zaakceptowania z punktu wymagań praworządności, a także naruszenie ma cechy rażącego naruszenia prawa ( vide: wyrok NSA z dn. 2.03.2011 – II OSK 2226/10, podobnie: wyrok NSA z dn. 14.12.2010 r. – II OSK 1910/09).

Przenosząc ocenę "istoty" nieważności na grunt rozpoznawanej sprawy, Sąd doszedł do przekonania , iż SKO wyraziło słuszny pogląd o braku przesłanki

z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. wobec zastosowanych w decyzji wygaszającej

nr [...]z dnia [...].10.2009 r. przepisów art. 65 ust. 3 ustawy z dnia 27.03.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 162 § 1 pkt 1 k.p.a. Art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 27.03.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. nr 80, poz. 717 ze zm.) zawiera dwie przesłanki 1) inny wnioskodawca uzyskał pozwolenie na budowę, 2) dla danego terenu uchwalono plan miejscowy, wówczas organ obligatoryjnie stwierdza wygaśnięcie decyzji o warunkach zabudowy. Art. 65 ust. 3 w/w ustawy odsyła, w takich przypadkach, do trybu załatwienia sprawy tj. do art. 162 § 1 pkt 1 k.p.a.

Zatem powołanie przez Prezydenta Miasta B. w decyzji z dnia [...].10.2009 r., jako jednej z podstaw prawnych art. 65 ust. 3 ustawy o planowaniu, było niecelowe i zbyteczne, bowiem decyzja wygaszająca warunki zabudowy nie została podjęta w tym przypadku z powodów wymienionych w art. 65 ust. 1 pkt 1,2. Nie jest to jednakże uchybienie procesowe, które mogłoby stanowić podstawę nieważności w świetle art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. tym bardziej, że przywołana w spornej decyzji podstawa prawna – art. 162 § 1 pkt 1 k.p.a. – była, w ocenie Sądu podstawą wystarczającą i prawidłowo zastosowaną do wygaszenia decyzji nr [...]z dnia [...].10.2009 r. ustalającej warunki zabudowy.

W świetle art. 162 § 1 pkt 1 k.p.a. organ administracji publicznej jest obowiązany stwierdzić wygaśnięcie decyzji, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki : 1) decyzja stała się bezprzedmiotowa, 2) stwierdzenie wygaśnięcia decyzji nakazuje przepis prawa albo stwierdzenie wygaśnięcia decyzji leży

w interesie społecznym lub w interesie strony.

"Bezprzedmiotowość" w rozumieniu art. 162 § 1 k.p.a. wynika z ustalenia prawnego bytu elementu stosunku materialnoprawnego nawiązanego na podstawie decyzji czy to z powodu braku podmiotu, przedmiotu, czy też rezygnacji z uprawnień przez stronę.

W niniejszym stanie faktycznym nie zachodziła przesłanka wygaśnięcia decyzji nakazana przepisem prawa. Wniosek o jej wygaszenie pochodził od

P. K., na rzecz, których wydano uprzednio decyzję o warunkach zabudowy

z dnia 9.10.2009 r. i którzy zrezygnowali z realizacji tej decyzji na warunkach w niej opisanych.

W ocenie Sądu, rezygnacja strony z praw i obowiązków nabytych na jej wniosek, decyzją o ustaleniu warunków zabudowy, stanowi interes strony i jest przesłanką do uznania jej bezprzedmiotowości, a w konsekwencji do stwierdzenia wygaśnięcia decyzji na podstawie art. 162 § 1 k.p.a.

Sąd nie podziela zarzutów skargi sprowadzających się do tego, że przesłanka "bezprzedmiotowości" decyzji nie może wynikać z woli inwestora, który poprzez eliminację decyzji o warunkach zabudowy z obrotu prawnego, chce uzyskać inną decyzję o warunkach zabudowy o takich parametrach, których Skarżący

(jako sąsiedzi inwestora) nie akceptują.

Sąd podziela stanowisko organu, że interes prawny w pozbawieniu mocy prawnej decyzji pierwotnej o warunkach zabudowy mają jedynie inwestorzy, a nie Skarżący, których żadne negatywne skutki decyzji wygaszającej nie dotyczą, gdyż brak zabudowy sąsiedzkiej nie wpływa na zagospodarowanie działki Skarżących.

Należy wyjaśnić, że każde postępowanie administracyjne jest postępowaniem odrębnym, kończącym się decyzją (lub innym orzeczeniem). Dlatego też zarzuty Skarżących, odnoszące się do decyzji o warunkach zabudowy wydanej w terminie późniejszym niż decyzja skarżona trafiają w próżnię i mogą być rozpatrywane jedynie

w innym postępowaniu (postępowanie sądowe toczy się w tej kwestii w sprawie

o sygn. II SA/ BK 748/10).

Jeżeli chodzi o zarzut braku nadzoru Kolegium nad kształtowaniem polityki przestrzennej poprzez uwzględnienie ładu przestrzennego (zarzut naruszenia

art. 1 i 65 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), to nie jest on trafny w aspekcie zaskarżonej decyzji, gdyż decyzja nie dotyczy ustalenia warunków zabudowy, lecz jej wygaśnięcia. Skoro adresat decyzji o warunkach zabudowy

(P. K.) nie zamierza z niej korzystać, to z faktu wydanie decyzji o jej wygaszeniu nie wynika żadna zmiana w zabudowie i zagospodarowaniu terenu.

Rację ma Kolegium wywodząc, iż wszelkie wady dotyczące gabarytów zabudowy, usytuowania i zagospodarowania terenu mogą być przez Skarżących podnoszone lecz w postępowaniu, które toczy się w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy.

Kolejny zarzut Skarżących, polegający na rażącym naruszeniu prawa polegającym na wygaszeniu decyzji nieostatecznej (jaką była decyzja nr [...]z dnia [...].10.2009 r. o warunkach zabudowy) również , w ocenie Sądu, nie jest zasadny. Przede wszystkim art. 162 § 1 k.p.a. nie stanowi o tym, że dopuszczalne jest wygaszenie jedynie decyzji ostatecznych. Już sam brak takiego zastrzeżenia

w w/w przepisie nie może decydować o istnieniu przesłanki nieważności z art. 156

§ 1 pkt 2 k.p.a.

Niezależnie od tego należy mieć na uwadze pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony w wyroku z dnia 5 grudnia 1989 r., Sa/Wr 335/89, ONSA 1990, nr 1, poz. 11, że "uprawnienie organu administracji do stwierdzenia wygaśnięcia decyzji (art. 162 § 1 k.p.a.) przysługuje tylko wtedy, kiedy nie toczy się postępowanie odwołacze".

W dacie wydania spornej decyzji, niewątpliwie, nie toczyło się żadne postępowanie odwoławcze w stosunku do decyzji o warunkach zabudowy z dnia [...].10.2009 r. (żadna ze stron odwołania nie składała).

Reasumując, stwierdzić należy, iż Skarżący nie wykazali, by decyzja z dnia 26.10.2009 r. stwierdzająca wygaśnięcie decyzji nr [...]z dnia [...].10.2009 r. ustalającej warunki zabudowy, została podjęta z rażącym naruszeniem prawa

(art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.) ponieważ: treść tej decyzji jest zgodna z przepisem art. 162 1 k.p.a., decyzja nie narusza porządku prawnego oraz nie wywołuje negatywnych skutków w sferze prawnej osób trzecich – w tym także Skarżących.

Godzi się zauważyć, ze gdyby nawet sporna decyzja wygaszająca nie została wydana, to i tak inwestor (P. K.) nie byliby zobowiązani do realizacji decyzji

o warunkach zabudowy z dnia 9.10.2009 r. bowiem przepis art. 63 ustawy

o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym daje możliwość uzyskania, w tym samym czasie i wobec tego samego terenu, wiele decyzji o warunkach zabudowy.

W obrocie prawnym pozostanie tylko ta decyzja o warunkach zabudowy na podstawie której inwestor uzyska decyzję o pozwoleniu na budowę. W rezultacie sporna decyzja wygaszająca nie miała znaczenia dla zachowania porządku prawnego.

W końcowej części skargi, Skarżący złożyli wniosek o łączne rozpoznanie sprawy niniejszej ze sprawą o sygn. II SA/BK 748/10, toczą się przed tutejszym Sądem. Po dopuszczeniu dowodu z akt II SA/ BK 748/10 skład orzekający stwierdził, że nie zachodzą przesłanki z art. 111 § 1 p.p.s.a. do uwzględnienia wniosku.

W obydwu sprawach brak jest tożsamości: przedmiotu skarg, podstaw prawnych, okoliczności wymienionych w art. 51 p.p.s.a.

Przedmiotem skargi w sprawie o sygn. II SA/ BK 748/10 (aktualnie zawieszonej) jest stwierdzenie nieważności decyzji o warunkach zabudowy, wydanej na drugi wniosek P. K., po przeprowadzeniu odrębnego postępowania administracyjnego i po fakcie wydania decyzji wygaszającej pierwotną decyzję

o warunkach zabudowy. Badanie legalności decyzji o warunkach zabudowy

w postępowaniu nieważnościowym nie jest spójne z badaniem legalności decyzji

o wygaszeniu innej decyzji o warunkach zabudowy, opiera się bowiem na innych okolicznościach faktycznych i prawnych.

Mając na względzie powyższe, skarga podlegała oddaleniu z mocy art. 151 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.).