Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący : sędzia NSA Maria Myślińska po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej G. K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 września 2008 r., sygn. akt V SA/Wa 1211/08 w zakresie odrzucenia skargi w sprawie ze skargi G. K. na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] stycznia 2008 r., nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych postanawia: oddalić skargę kasacyjną.

Postanowieniem z dnia 19 września 2008 r., sygn. akt V SA/Wa 1211/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę G. K. na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] stycznia 2008 r., nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, z następującym uzasadnieniem.

Sąd I instancji odrzucając skargę G. K. - dalej: skarżącego - podkreślił, iż decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] stycznia 2008 r. została skutecznie doręczona skarżącemu w dniu [...] stycznia 2008 r. (zwrotne potwierdzenie odbioru karta 63 akt administracyjnych).

Skarżący złożył skargę na powyższą decyzję wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w dniu [...] marca 2008 r. (data stempla pocztowego karta 10 akt Sądu I instancji). Skarga została wniesiona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie za pośrednictwem organu w dniu 21 marca 2008 r. (data przekazania skargi przez WSA w Gdańsku - karta 90 akt administracyjnych) czyli po upływie terminu do jej wniesienia, który upływał z dniem [...] lutego 2008 r.

Sąd I instancji wskazał, iż postanowieniem z dnia 24 czerwca 2008 r. , sygn. akt V SA/Wa 1211/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił wniosek G. K. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Na skutek złożonego przez skarżącego zażalenia na powyższe postanowienie, Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2008 r. sygn. akt II GZ 190/08 oddalił zażalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia podniósł, iż wobec prawomocnego postanowienia o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia skargi, na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 i § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - dalej: p.p.s.a. - odrzucono skargę G. K. jako złożoną po upływie terminu do jej wniesienia.

G. K. wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną na powyższe postanowienie, zaskarżając je w całości i domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] stycznia 2008 r., w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uwzględnienie skargi kasacyjnej i umorzenie zadłużenia oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Zaskarżonemu postanowieniu "na podstawach przewidzianych w art. 58 § 1 pkt 2 i § 3 p.p.s.a." zarzucił:

1. naruszenie prawa procesowego przez odmowę przywrócenia terminu do wniesienia "powództwa", które zostało spowodowane siłą wyższą - okoliczności z powodu których "powód" nie z własnej winy uchybił terminowi do wniesienia "powództwa" w przedmiotowej sprawie.

2. naruszenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie naliczenia składek z tytułu zadłużenia za lata 1999-2007 r., przyjmując fikcyjną podstawę dochodów, których "podwód" nigdy nie osiągnął. "Pozwany" zastosował art. 18 pkt 8 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887 ze zm.) wprowadzającej zmianę okresu przedawnienia roszczeń z pięciu na dziesięć lat. Wskazana ustawa nie przewiduje okresu przejściowego naliczając składki za okres 1999-2002 r., który uległ przedawnieniu.

W uzasadnieniu autor skargi kasacyjnej podkreślił, iż G. K. nie zdawał sobie sprawy jakie skutki prawne może spowodować uchybienie w dotrzymaniu terminu odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Nadto stan materialny jego rodziny nie dawał mu możliwości ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika, który zająłby się przedmiotową sprawą. Powyższe okoliczności miały wpływ na wynik postępowania.

W dalszej części skargi kasacyjnej jej autor szczegółowo wskazał oraz uzasadnił naruszenie przepisów prawa materialnego dotyczącej zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] stycznia 2008 r.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest pozbawiona usprawiedliwionych podstaw.

Zakres jej badania przez Naczelny Sąd Administracyjny podlega ograniczeniu z uwagi na obowiązującą w postępowaniu kasacyjnym zasadę związania tego sądu granicami skargi kasacyjnej. Z treści art. 183 § 1 p.p.s.a. wynika bowiem, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania, która w tej sprawie nie zachodzi. Wobec takich regulacji nie może budzić wątpliwości, że wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz zakreślone jest zarzutami podniesionymi przez kasatora. Ponieważ podniesione zarzuty wyznaczają granice badania sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny, istotne znaczenie ma należyte ich sformułowanie. W szczególności, koniecznym warunkiem uznania, że strona powołuje się na jedną z podstaw kasacyjnych jest wskazanie, które przepisy ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zostały przez Sąd naruszone, na czym to naruszenie polegało oraz jaki mogło mieć wpływ na wynik sprawy (por. wyrok NSA z 24 czerwca 2004 r., OSK 421/04, LEX nr 146732).

Podstawy skargi kasacyjnej określa art. 174 p.p.s.a. W myśl tego przepisu skargę kasacyjną można oprzeć zarówno na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1 przywołanego przepisu), jak i na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2 art. 174). Błędna wykładnia, o której mowa w art. 174 pkt 1 p.p.s.a. to mylne rozumienie określonej normy prawnej, natomiast niewłaściwe zastosowanie to wadliwe uznanie, że ustalony w sprawie stan faktyczny odpowiada hipotezie określonej normy prawnej. Konstruując skargę kasacyjną należy jej zarzuty odnieść do zaskarżonego orzeczenia, wskazując przepisy prawa materialnego bądź procesowego, które naruszył wojewódzki sąd administracyjny stosując je niewłaściwie lub też błędnie wykładając, a nadto, w sytuacji oparcia skargi kasacyjnej na drugiej z podstaw wymienionych w art. 174 p.p.s.a., należy wykazać wpływ wytkniętego uchybienia na wynik sprawy sądowoadmnistracyjnej. Naruszenie prawa może polegać także na zaniechaniu zastosowania przepisu, który w określonym stanie faktycznym powinien być zastosowany. W takim wypadku w skardze kasacyjnej należy wskazać pominięty przepis i uzasadnić, dlaczego winien on lec u podstaw kwestionowanego rozstrzygnięcia.

Przypomnienie zasad, jakie winny być stosowane przy formułowaniu skargi kasacyjnej było konieczne, skoro przedstawiony Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu w niniejszej sprawie środek zaskarżenia rodził istotne przy ocenie jego skuteczności, zastrzeżenia.

Tymczasem istota wniesionej przez G. K. skargi kasacyjnej sprowadza się do zarzucenia Sądowi, że na podstawie przewidzianej w art. 58 § 1 pkt 2 i § 3 p.p.s.a. naruszył prawo procesowe przez odmowę przywrócenia terminu do wniesienia "powództwa", które zostało spowodowane siłą wyższą - okoliczności z powodu których "powód" nie z własnej winy uchybił terminowi do wniesienia "powództwa" w przedmiotowej sprawie oraz naruszenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie naliczenia składek z tytułu zadłużenia za lata 1999-2007 r., przyjmując fikcyjną podstawę dochodów, których "podwód" nigdy nie osiągnął, podczas gdy, odrzucenie skargi przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nastąpiło z uwagi na złożenie skargi wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jej wniesienia po upływie wskazanego w art. 53 § 1 p.p.s.a. terminu. Ponadto jak trafnie podkreślił Sąd I instancji postanowieniem z dnia 24 czerwca 2008 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił wniosek skarżącego o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Następnie na skutek złożonego przez G. K. zażalenia na wskazane wyżej postanowienie, Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2008 r., sygn. akt II GZ 190/08 oddalił zażalenie co sprawia, że postanowienie to stało się prawomocne.

Skarga kasacyjna została złożona na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie odrzucające skargę, tymczasem zarzuty dotyczą naruszenia przepisów prawa procesowego przez odmowę przywrócenia terminu do wniesienia "powództwa" oraz zaskarżonej decyzji, na którą skarga nie podlega rozpoznaniu w niniejszym postępowaniu. Powództwo to kategoria prawa cywilnego a nie postępowania sądowoadministracyjnego.

Wskazać również należy, iż z uzasadnienia naruszenia art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a. nie wynika na czym polegało naruszenie tego przepisu przez Sąd I instancji oraz jaki to uchybienie miało wpływ na wynik sprawy.

Oceniając zarzut naruszenia prawa materialnego podkreślić należy, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie stosował przepisów prawa materialnego na tym etapie postępowania, stąd nie mógł ich naruszyć. Tym samym należy przyjąć, że skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach.

Mając powyższe na uwadze w oparciu o art. 184 p.p.s.a. w związku z art. 182 § 1 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia.