Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Sędziowie Sędzia WSA Dorota Wdowiak Sędzia WSA Andrzej Wieczorek (spr.) Protokolant Anna Błaszczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 września 2007 r. sprawy ze skargi A. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] maja 2007 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego taksówką bez wymaganej licencji oddala skargę

Główny Inspektor Transportu Drogowego – organ II instancji - po ponownym rozpatrzeniu sprawy z odwołania A. Sp. z o.o. z siedzibą w W. – skarżącego – decyzją nr [...] z dnia [...] maja 2007 r. utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego – organ I instancji – z dnia [...] sierpnia 2006 r.

Ustalono, że zaskarżoną decyzją nałożono na skarżącego karę pieniężną w wysokości 3.000 (trzy tysiące) złotych. Podstawą faktyczną niniejszej decyzji było wykonywanie transportu drogowego taksówką bez wymaganej licencji.

Organy wskazały, że w dniu kontroli, tj. [...] maja 2006 r. kierowca okazał do kontroli wypis z licencji Nr [...] na wykonywanie transportu drogowego osób, udzielony skarżącej. Ponadto okazał zaświadczenie potwierdzające zatrudnienie w ww. spółce oraz spełnienie wszystkich wymagań ustawowych, jak również świadectwo legalizacji pierwotnej i ponownej zainstalowanego w pojeździe elektronicznego taksometru o numerze fabrycznym [...]. Kontrolowany pojazd był trwale oznaczony, na bokach pojazdu naklejone było logo [...] oraz numer telefonu [...]. Pojazd wyposażony był w lampy barwy żółtej z logo [...] oraz numer telefonu oraz urządzenie mocujące niniejsze lampy oraz tablicę zawierającą logo [...] oraz numer telefonu [...]. Jednocześnie w okazanym przez prowadzącego pojazd dowodzie rejestracyjnym pojazdu o nr rej. [...] została wpisana przez urząd informacja Taxi i data [...] maja 2006 r. Zdaniem organów kontrolowany nie posiadał wymaganej licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką, co wynika z protokołu kontroli nr [...] jak i pisma Urzędu W. z dnia [...] lipca 2006 r., informującego, że firma skarżąca na dzień [...] maja 2006 r., nie posiadała licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką zatrzymanym do kontroli pojazdem. Uprawnienie skarżąca odebrała w dniu [...] lipca 2006 r.

Organy wskazały, że w sprawie mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088 ze zm.). Zgodnie z art. 6 ust. 1 powołanej ustawy licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką udziela się przedsiębiorcy, jeżeli:

spełnia wymagania określone w art. 5 ust. 3 pkt 1 i 5;

zatrudnieni przez niego kierowcy oraz sam przedsiębiorca osobiście wykonujący przewozy:

a) spełniają wymagania określone w przepisach prawa o ruchu drogowym,

b) nie byli skazani za przestępstwa, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 4, a ponadto za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu oraz przeciwko wolności seksualnej i obyczajności,

c) posiadają zaświadczenie o ukończeniu szkolenia w zakresie transportu drogowego taksówką, potwierdzonego zdanym egzaminem, lub wykażą się co najmniej 5-letnią praktyką w zakresie wykonywania tego transportu; przerwa w wykonywaniu transportu drogowego nie może być dłuższa niż kolejnych 6 miesięcy z przyczyn zależnych od nich,

d) spełniają wymagania określone w art. 39a ust. 1 pkt 1-4.

Nadto podniesiono, że przepis art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym wskazuje, że "Przy wykonywaniu przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą zabrania się:

umieszczania i używania w pojeździe taksometru,

b) umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem oraz telefonem przedsiębiorcy,

umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych."

Uznano, iż zgodnie z art. 87 ust. 4 ustawy, podczas przejazdu wykonywanego w ramach transportu drogowego kierowca taksówki jest obowiązany mieć przy sobie i okazać na żądanie licencję. Wskazano, że stosownie do art. 92 ust. 1 pkt 2, 7 i 8 ustawy o transporcie drogowym, kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 złotych. Podniesiono, że konsekwencją tego rozwiązania jest przepis lp. 1.3 załącznika do ustawy, który sankcjonuje karą pieniężną w wysokości 3000 zł wykonywanie transportu drogowego taksówką bez wymaganej licencji.

Skarżący wskazał na naruszenie prawa materialnego poprzez:

1. błędną wykładnię i zastosowanie art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2004r. Nr 204 poz. 2088 póź. zm.),

2. błędną wykładnię i zastosowanie art. 87 ustawy o transporcie drogowym poprzez przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie kierowca powinien mieć przy sobie i okazać licencję,

3. naruszenie przepisów postępowania art. 7, 10, 77 k.p.a., poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz brak wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego.

Wskazując na powyższe wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości z powodów naruszenia prawa materialnego, co mogło mieć wpływ na wynik sprawy oraz naruszenia przepisów postępowania, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w całości, przez wstrzymanie wykonania decyzji organu I instancji nakładającej karę w wysokości 3 tysięcy zł, zwrot kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego wg norm przepisanych prawem.

Podniósł, iż dnia [...] maja 2006 r. kierowca nie wykonywał transportu drogowego taksówką, a jedynie przewóz okazjonalny. Kierowca w dniu [...] maja 2006 r. dopiero oczekiwał na licencję i w tym celu, poprzez odpowiednią homologację, nawet przygotował samochód - dlatego też w dowodzie rejestracyjnym widniała informacja "TAXI". Jego zdaniem nie musiał okazywać wypisu z licencji.

Uznał, iż organy dokonały błędnej interpretacji art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym. Główny Inspektor Transportu Drogowego stwierdził, iż treść artykułu 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym jest jasna i precyzyjna. Zdaniem skarżącego nie sposób podzielić tego stanowiska. Podniósł, iż w sprawie zgodności z Konstytucją przepisów Ustawy o transporcie drogowym (art. 18 ust. 5 ustawy) została złożona skarga konstytucyjna do Trybunału Konstytucyjnego. Wskazał, że w innej podobnej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na rozprawie w dniu 20 lutego 2007 r. w sprawie VI SA/Wa 1738/06 rozpatrując co do istoty skargę A. Sp. z o.o. postanowił zawiesić postępowanie w sprawie do czasu rozstrzygnięcia złożonej przez Ogólnopolską Organizację Pracodawców Transportu Drogowego skargi na niezgodność przepisów ustawy o transporcie drogowym z Konstytucją przez Trybunał Konstytucyjny. Rozstrzygnięcie to ma bowiem zasadnicze znaczenie dla określenia podmiotowego i przedmiotowego zakresu regulacji art. 18 ust. 5 ustawy.

Jego zdaniem art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym jest nieprecyzyjny i zakazy określone w tym przepisie nie mogą i nie dotyczą przewoźników posiadających ważne licencje na przewóz osób w transporcie drogowym.

Podniósł, że tak sformułowany przepis nasuwa istotne wątpliwości interpretacyjne, zarówno co do podmiotowego, jak i przedmiotowego zakresu jego zastosowania. Trudności w ich rozstrzygnięciu pogłębia okoliczność, iż nie został on umieszczony w przepisach ogólnych ustawy (Rozdział 1), lecz dodany do dotychczasowej treści art. 18 ustawy, dotyczącego zezwoleń na wykonywanie niektórych rodzajów przewozów, a mianowicie: przewozów regularnych i regularnych specjalnych w krajowym i międzynarodowym transporcie drogowym oraz wahadłowych i okazjonalnych w międzynarodowym transporcie drogowym, sam zaś art. 18 znajduje się w Rozdziale 3 ustawy "Transport drogowy osób". Uważa, że odpowiedź na pytanie, jakich przewozów okazjonalnych i przez kogo wykonywanych dotyczą zakazy z art. 18 ust. 5, wymaga wykładni systemowej, uwzględniającej także regulacje zawarte w innych przepisach ustawy, zwłaszcza zaś w jej przepisach ogólnych (Rozdział 1 ustawy). Jego zdaniem niezasadne byłoby stwierdzenie, że ze względu na zamieszczenie (umiejscowienie) omawianych zakazów w art. 18 ust. 5, należy odnosić je do przewoźników (przedsiębiorców) wykonujących, jako podstawowe w swojej działalności, przewozy, o których mowa w przepisach art. 18 (czy przepisach Rozdziału 3 ustawy), a ponadto "przewozy okazjonalne w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą". Z punktu widzenia "systemowego" nie należy dokonywać wykładni prowadzącej do w istocie "przypadkowego" (opartego jedynie na niedostatecznie prawidłowej i konsekwentnej systematyce przepisów ustawy) zróżnicowania warunków wykonywania przez przedsiębiorców wspomnianych przewozów okazjonalnych.

Analiza systemowa wymaga uwzględnienia szeregu przepisów ustawy, w tym m.in.:

- art. 3 ust. 1 pkt 1, który wyłącza stosowanie ustawy do przewozów drogowych pojazdami samochodowymi przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą - w niezarobkowym przewozie drogowym osób;

- art. 3 ust. 1 pkt 3, stanowiącego o odpowiednim stosowaniu przepisów ustawy dotyczących niezarobkowego przewozu drogowego do przewozów drogowych wykonywanych przez podmioty nie będące przedsiębiorcami,

- samej istoty przewozu okazjonalnego (por. definicje przewozu okazjonalnego zawartą w art. 4 pkt 11 ustawy), oraz przepisów ogólnych o zasadach podejmowania i wykonywania transportu drogowego (Rozdział 2 ustawy), a w szczególności licencji, w tym licencji na wykonywanie przewozów taksówkami.

Zdaniem skarżącego wykładnia systemowa, jak również wykładnia celowościowa (tj. biorąca pod uwagę zamierzone przez ustawodawcę prawdopodobne cele wprowadzenia zakazów z art. 18 ust. 5) pozwala na sformułowanie wniosku, że przepis art. 18 ust. 5 nie powinien być odnoszony do przedsiębiorcy, który profesjonalnie, na podstawie licencji, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie przewozu drogowego osób. Zakazy z art. 18 ust. 5 mogą natomiast dotyczyć tych przedsiębiorców, którzy wykonują przewozy okazjonalne zarobkowe jako działalność "uboczną", w stosunku do swej podstawowej działalności.

Przy innej interpretacji omawiane zakazy, z braku kryteriów różnicujących w treści art. 18 ust. 5 ustawy, musiałyby w istocie objąć wszystkich przedsiębiorców świadczących usługi w zakresie przewozów okazjonalnych, nie wyłączając licencjonowanych taksówkarzy, co byłoby wnioskiem prowadzącym do rozwiązań zgoła absurdalnych, bo sprzecznych z istotą wykonywania działalności, której dotyczą. Z definicji zawartych w ustawie jego zdaniem wynika jednoznacznie, że przewóz okazjonalny obejmuje swym zakresem każdy przewóz osób, który nie jest przewozem regularnym, regularnym specjalnym ani przewozem wahadłowym. Oznacza to, że przewóz taksówkowy jest przewozem okazjonalnym. Wskazał, że trudno przyjąć, że ratio legis ustawy obejmuje przedsiębiorców posiadających odpowiednie licencje do wykonywania transportu drogowego osób jako działalność podstawową.

Szersze, aniżeli wyżej podane, adresowanie zakazów z art. 18 ust. 5, nie byłoby uzasadnione, nie tylko z punktu widzenia ogólnych zasad wykonywania transportu drogowego, ale również podstawowych zasad prowadzenia działalności gospodarczej jako takiej. Zakazanie przedsiębiorcy posiadającemu licencję (lub zezwolenie) na wykonywanie transportu drogowego umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem oraz telefonem przedsiębiorcy (art. 18 ust. 5 lit. b ustawy), stanowiłoby bowiem naruszenie fundamentalnych dla działalności gospodarczej zasad wolności (swobody) jej prowadzenia oraz równości konkurencji (art. 20 i 22 Konstytucji RP oraz art. 6 i 7 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, Dz. U. Nr 173, poz. 1807, z późn. zm.). Z tej przyczyny należy odrzucić wykładnię, która prowadziłaby do rezultatów sprzecznych z podstawowymi zasadami podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej. Nie można sytuacji przedsiębiorców, wykonujących przewozy tego samego rodzaju, w oparciu o posiadane licencje i zezwolenia, różnicować przy zastosowaniu kryteriów, które nie są prawnie relewantne dla dokonywania takich zróżnicowań.

Z tego punktu widzenia, interpretacja zakazów z art. 18 ust. 5 nie może także zmierzać do wyeliminowania z rynku, z pogwałceniem zasad wolności i konkurencji, określonej grupy przedsiębiorców wykonujących obecnie przewozy okazjonalne. Należy przyjąć, iż jeżeli ustawodawca rzeczywiście zamierzałby taki cel osiągnąć, to zamieściłby jasne w tym względzie przepisy, m.in. z wyraźnym oznaczeniem terminu zaniechania wykonywania przez przedsiębiorców przewozów okazjonalnych pojazdami niespełniającymi warunków wynikających z zakazów wprowadzonych w art. 18 ust. 5. Do osiągania tak daleko idących skutków nie należy natomiast używać szczególnego instrumentu stosowania prawa, jakim jest jego wykładnia. Interpretacja przepisów nie powinna bowiem służyć wywoływaniu skutków (rezultatów) wyraźnie w przepisach przez ustawodawcę nie wymienionych, nawet jeżeli byłyby one uzasadnione z innych, szczególnych względów.

Ważnym punktem wyjścia do ustalenia kręgu podmiotów objętych zakazem jest uwzględnienie przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz w wykonaniu jej treści art. 601 § 3 kodeksu wykroczeń. Mianowicie przepis ten penalizuje takie zachowanie podmiotu, które polega na braku ujawnienia firmy i siedziby przedsiębiorcy wykonującego działalność gospodarczą. Przy czym w definiowaniu firmy oraz siedziby i miejsca wykonywania działalności należy posiłkować się przepisami kodeksu cywilnego i ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Na tym tle do treści firmy i siedziby należy zaliczyć także numer telefonu, co wytworzone zostało przez pewien zwyczaj w obrocie gospodarczym. Zgodnie z ww. przepisem ujawnianie tych danych jest obowiązkiem przedsiębiorcy natomiast ich brak stanowi wykroczenie karne podlegające karze ograniczenia wolności lub grzywny. Odrzucić zatem należy taką wykładnię omawianych przepisów, która prowadziłby do oczywistej kolizji tych norm. Biorąc za podstawę ratio legis ustawy wykluczyć należy taką interpretację, według której każde zachowanie wywoływałoby represje wobec obywatela. Omawiany zakaz z art. 18 ust. 5 nie może zatem dotyczyć przedsiębiorcy wykonującego działalność profesjonalną w krajowym przewozie osób, na podstawie licencji jako działalność podstawową, albowiem naraziłby się na odpowiedzialność karną wykroczeniową. Przepis art. 18 ust. 5 nasuwa także wątpliwości innego rodzaju, a mianowicie dotyczące konstytucyjności zakazów wymienionych w ust. 5 lit. a-c. Zakazy te, odczytane literalnie, są bowiem równoznaczne z wprowadzeniem określonych "warunków" wykonywania przewozów okazjonalnych w transporcie drogowym, stanowiących ograniczenie zasady wolności gospodarczej (art. 22 Konstytucji) i jako takie wymagają uzasadnienia ze względu na ważny interes publiczny. Takiego ważnego interesu publicznego nie sposób tutaj przekonująco wskazać (poza odwoływaniem się do bardziej ogólnych zasad konkurencji na rynku przewozów).

Wobec braku w przepisach przejściowych ustawy nowelizującej z dnia 29 lipca 2005 r. przepisów przewidujących dla zakazów z art. 18 ust. 5 stosowny okres karencji (dostosowawczy), niezbędny dla umożliwiania przedsiębiorcom wykonującym przewozy, których zakazy te dotyczą, dostosowania pojazdów do nowych wymagań (30 dniowy okres vacatio legis ustawy nowelizującej jest tu niewystarczający), wprowadzenie przedmiotowych zakazów może być uznane za niekonstytucyjne ze względu na sposób ich wprowadzenia, tj. naruszający tzw. "interesy w toku". W świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego interesy takie korzystają bowiem z ochrony prawnej w ramach bardziej ogólnej konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji). Niezależnie od możliwości zakwestionowania przedmiotowych zakazów w odniesieniu do przedsiębiorców posiadających ważne licencje oraz zezwolenia na przewozy drogowe, samo ich wprowadzenie oznacza zmianę warunków wykonywania przewozów bez zachowania gwarantowanego prawnie standardu ochrony interesów w toku, co grozi przewoźnikom określonymi sankcjami łącznie z cofnięciem licencji (cofnięcie licencji jest możliwe także w razie naruszenia warunków wykonywania działalności określonych obowiązującymi przepisami prawa).

Zgodnie z art. 4 pkt 17 i 18 ustawy licencja i/lub zezwolenie to decyzja administracyjna wydana przez ministra właściwego do spraw transportu lub określony w ustawie organ samorządu terytorialnego, uprawniająca/e do odpowiednio podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego oraz uprawniające przewoźnika drogowego do wykonywania określonego rodzaju transportu drogowego. W tym znaczeniu do licencji i zezwoleń stosować należy wszystkie zasady i przepisy regulujące kwestie wydawania, zmiany i uchylania decyzji administracyjnych. Po pierwsze należy zaznaczyć, że decyzja administracyjna, z natury rzeczy, stanowi oświadczenie woli organu administracji skierowane do oznaczonego podmiotu w określonej indywidualnej sprawie w zakresie rozstrzygnięcia o jego indywidualnych uprawnieniach lub obowiązkach będące konkretyzacją normy materialno - prawnej. Oznacza to, że treść decyzji wyznacza wprost uprawnienia i obowiązki w niej zawarte. Brak jest podstaw do poszukiwania czy stosowania innych norm prawnych nawet w przypadku, gdy rozstrzygnięcia decyzji obarczone są sankcją nieważności.

Po drugie, zasadą naczelną jest zasada trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych. Art. 16 § 1 k.p.a. ustanawia ogólną regułę trwałości decyzji administracyjnych. Reguła ta ma zasadnicze znaczenie dla stabilizacji wynikających z decyzji skutków prawnych. Zasada ta wyraża się tym, że decyzje administracyjne (licencje, zezwolenia) obowiązują tak długo, dopóki nie zostaną uchylone lub zmienione przez nową decyzję administracyjną opartą na odpowiednim przepisie prawnym. Jest to tzw. domniemanie mocy obowiązującej decyzji. Należy przy tym wyraźnie zaznaczyć, że normy rangi ustawowej stanowią normy generalne, natomiast decyzje są konkretyzacją treści tych norm w sprawach indywidualnych. Przepisy prawa, w tym Konstytucji i ustaw nie przewidują możliwości zmian indywidualnych praw czy obowiązków, określonych w indywidualnych decyzjach administracyjnych, w ramach regulacji ustawowej (tj. na mocy przepisów generalnych).

Istotne znaczenia ma także treść licencji jako decyzji administracyjnej. Treść ta bowiem rozstrzyga kategorycznie o uprawnieniach i obowiązkach uprawnionego z licencji. Treść licencji, wydanych na podstawie dotychczasowych przepisów, nie zawiera żadnych ograniczeń, tak co do zakresu jak i rodzaju dozwolonego transportu drogowego osób. Oznacza to, że zakresem przedmiotowym licencji objęte zostały wszystkie rodzaje transportu określone w ustawie. Zmiana tych uprawnień lub obowiązków może być dokonana wyłącznie w trybie przewidzianym dla zmiany lub uchylenia decyzji administracyjnych. Ustawowym gwarantem tych zmian jest obligatoryjnie wszczęcie postępowania administracyjnego przy udziale uprawnionego z licencji jako strony postępowania. Jest to ustrojowa gwarancja ochrony praw obywateli w kształtowaniu ich praw i obowiązków.

Zakazy z art. 18 ust. 5 ustawy budzą także zasadnicze zastrzeżenia co do zgodności z prawem europejskim. W szczególności z zakazem ograniczania podaży usług transportowych oraz narzucania nierównych warunków świadczenia równoważnych usług transportowych (vide: Rozporządzenie Rady Nr 1017/68 z dnia 19 lipca 1968 roku w sprawie stosowania zasad konkurencji do transportu kolejowego, drogowego i żeglugi śródlądowej, Dz. Urz. Wspólnot Europejskich 175/1). Taki właśnie charakter mają normy zakazujące (art. 18 ust. 5 ustawy), adresowane do wskazanych przedsiębiorców - przewoźników w krajowym transporcie drogowym, bez jednoczesnego ustalenia wyraźnych reguł ustawowych tych ograniczeń i kryteriów uzasadniających ich wprowadzenie (ze względu na słuszny szczególny interes publiczny).

Zgodnie z systemem źródeł prawa w Unii Europejskiej rozporządzenia organów UE, w tym Rady, są stosowane bezpośrednio bez konieczności ich implementowania do prawa krajowego - państwa członka UE - z pierwszeństwem przed prawem krajowym.

Reasumując powyższe należy stwierdzić, że zakazy wprowadzone przepisami art. 18 ust.5 ustawy:

- nie dotyczą przewoźników - przedsiębiorców wykonujących przewozy okazjonalne w krajowym transporcie drogowym profesjonalnie, jako działalność podstawową, zgodnie z uzyskaną licencją,

- nie naruszają licencji wydanych przed datą ich wprowadzenia, a tym samym nie zmieniają warunków wykonywania przewozów okazjonalnych przez licencjonowanych przewoźników.

Niezależnie od powyższego, przepisy art. 18 ust. 5: mogą zostać uznane za sprzeczne z Konstytucją, w szczególności z przepisami art. 2, 20 i 22 (zasada demokratycznego państwa prawnego i wyprowadzane z niej bardziej szczegółowe zasady legislacji i ochrony interesów w toku oraz zasada swobody i wolności działalności gospodarczej); pozostają w kolizji z zasadami wynikającymi z ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807, z poźn. zm.); kolidują z przyjętymi w prawie Unii Europejskiej zakazami podejmowania działań ograniczających podaż usług transportowych oraz różnicowania warunków działania przewoźników świadczących usługi równoważne.

Podniesiono, iż Organ błędnie ustalił stan faktyczny, co spowodowało błędną reakcję Organu. Stosownie do art. 87 ust. 4 ustawy o transporcie drogowym kierowca taksówki obowiązany jest mieć przy sobie licencję i okazywać ją na żądanie uprawnionych organów. W przedmiotowej sprawie, Organ błędnie przyjął, iż kierowca, w dniu kontroli wykonywał transport drogowy taksówką. W tym dniu kierowca wykonywał przewóz okazjonalny, w związku z czym uprawniony Organ nie mógł żądać od niego posiadania licencji, a w konsekwencji nie powinna być nałożona kara pieniężna za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji. Reasumując należy stwierdzić, iż błędy w ustaleniach faktycznych doprowadziły do niewłaściwego zastosowania przepisów ustawy o transporcie drogowym. Fakt, iż samochód był przygotowany do świadczenia usług transportowych jako taksówka (poprzez odpowiednią homologację w dowodzie rejestracyjnym) nie oznacza jeszcze, iż był wykorzystywany jako taksówka.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tego aktu. Sąd administracyjny nie ocenia rozstrzygnięcia organu administracji pod kątem jego słuszności, czy też celowości, jak również nie rozpatruje sprawy kierując się zasadami współżycia społecznego. Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej także: p.p.s.a.).

Zgodnie z art. 2 Konstytucji, Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Stosownie zaś do art. 6 k.p.a. organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa. W świetle powołanych wyżej przepisów decyzja administracyjna, a w szczególności, jak to ma miejsce w okolicznościach niniejszej sprawy, nakładająca na podmiot karę, jest oparta na obowiązującym przepisie prawa i zgodna z jego treścią.

Nie można podzielić argumentów skarżącego dotyczących naruszenia fundamentalnych dla działalności gospodarczej zasad wolności (swobody) jej prowadzenia oraz równości konkurencji (art. 20 i 22 Konstytucji RP oraz art. 6 i 7 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, Dz. U. Nr 173, poz. 1807, z późn. zm.). Zgodnie z powołanym przepisem art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa. Tak więc podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa. Przepisy prawa w art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym wskazują, że "Przy wykonywaniu przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą zabrania się:

a) umieszczania i używania w pojeździe taksometru,

b) umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem oraz telefonem przedsiębiorcy,

c) umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych."

Przepis art. 601 § 1 kodeksu wykroczeń stanowi, że kto wykonuje działalność gospodarczą bez wymaganego zgłoszenia do ewidencji działalności gospodarczej, wpisu do rejestru działalności regulowanej lub bez wymaganej koncesji albo zezwolenia, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny. Przedsiębiorca może podjąć działalność gospodarczą po uzyskaniu wpisu do rejestru przedsiębiorców. Przedsiębiorca jest obowiązany spełniać określone przepisami prawa warunki wykonywania działalności gospodarczej, a także posiadania odpowiednich uprawnień zawodowych przy wykonywaniu określonego rodzaju działalności gospodarczej a przedsiębiorca jest obowiązany zapewnić, aby działalność gospodarcza była wykonywana bezpośrednio przez osobę legitymującą się posiadaniem takich uprawnień zawodowych.

Z tych przyczyn należy odrzucić wykładnię proponowaną przez skarżącą, bowiem prowadziłaby ona do rezultatów sprzecznych z podstawowymi zasadami podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej. Nie jest w ocenie Sądu możliwe uznanie, że przedsiębiorcy posiadający licencje na przewóz osób, wykonują przewozy tego samego rodzaju, w oparciu o posiadane licencje i zezwolenia. Faktem jest, że skutek wykonywanych przewozów może być podobny – przewóz osób ale w przypadku przewozu taksówką jest to inna licencja. Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004r. Nr 204, poz. 2088 ze zm.) licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką udziela się przedsiębiorcy spełniającemu określone wymagania opisane w tym przepisie. I tak zgodnie z art. 6 ust. 1 powołanej ustawy licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką udziela się przedsiębiorcy, jeżeli:

1) spełnia wymagania określone w art. 5 ust. 3 pkt 1 i 5;

zatrudnieni przez niego kierowcy oraz sam przedsiębiorca osobiście wykonujący przewozy:

a) spełniają wymagania określone w przepisach prawa o ruchu drogowym,

b) nie byli skazani za przestępstwa, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 4, a ponadto za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu oraz przeciwko wolności seksualnej i obyczajności,

c) posiadają zaświadczenie o ukończeniu szkolenia w zakresie transportu drogowego taksówką, potwierdzonego zdanym egzaminem, lub wykażą się co najmniej 5-letnią praktyką w zakresie wykonywania tego transportu; przerwa w wykonywaniu transportu drogowego nie może być dłuższa niż kolejnych 6 miesięcy z przyczyn zależnych od nich,

d) spełniają wymagania określone w art. 39a ust. 1 pkt 1-4.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1b ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym licencja na krajowy transport drogowy osób nie uprawnia do wykonywania transportu drogowego taksówką.

Ustalono, że w dniu kontroli, tj. [...] maja 2006 r. kierowca okazał do kontroli wypis z licencji Nr [...] na wykonywanie transportu drogowego osób, udzielony skarżącej. Ponadto okazał zaświadczenie potwierdzające zatrudnienie w ww. spółce oraz spełnienie wszystkich wymagań ustawowych, jak również świadectwo legalizacji pierwotnej i ponownej zainstalowanego w pojeździe elektronicznego taksometru o numerze fabrycznym [...]. Kontrolowany pojazd był trwale oznaczony, na bokach pojazdu naklejone było logo [...] oraz numer telefonu [...]. Pojazd wyposażony był w lampy barwy żółtej z logo [...] oraz numer telefonu oraz urządzenie mocujące niniejsze lampy oraz tablicę zawierającą logo [...] oraz numer telefonu [...]. Jednocześnie w okazanym przez prowadzącego pojazd dowodzie rejestracyjnym pojazdu o nr rej. [...] została wpisana przez urząd informacja Taxi i data [...] maja 2006 r. Kontrolowany nie posiadał wymaganej licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką.

Tak więc należy uznać, że pojazd zewnętrznie i wewnętrznie wyposażony był urządzenia charakterystyczne dla pojazdów, którymi wykonuje się transport drogowy taksówką. Kontrolowany nie posiadał wymaganej licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Treść art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym jest na tyle jasna i precyzyjna, że nie wymaga żadnej szczególnej interpretacji. Precyzyjnie określa krąg adresatów, których dotyczy (wszystkie podmioty "wykonujące przewozy okazjonalne pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą), jak również enumeratywnie wymienia te czynności, których realizacja jest zabroniona (umieszczanie na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem oraz telefonem przedsiębiorcy, umieszczanie na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych).

Zgodnie z treścią art. 92 a ust. 3 ustawy o transporcie drogowym wszczęcie postępowania nie wyklucza wszczęcia postępowania administracyjnego także wobec przedsiębiorcy lub podmiotu, o którym mowa w art. 3 ust. 2 pkt 3, realizującego przewóz drogowy.

Wysokość nakładanych na stronę kar pieniężnych za dane naruszenie, jest ściśle określona w załączniku do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Organy orzekające nie mają możliwości dowolnego kształtowania wysokości nakładanych kar pieniężnych. Taryfikator w sposób ścisły określa wysokość kary za dane naruszenie.

Odnośnie prawidłowości doręczenia decyzji należy podzielić stanowisko organu, iż prawidłowe pełnomocnictwo, potwierdzone za zgodność z oryginałem zostało przesłane do organu I instancji wraz z odwołaniem (data nadania w Urzędzie Pocztowym w dniu [...] sierpnia 2006 r.). Wobec tego trudno podzielić formułowany przez skarżącego zarzut a działania organu I instancji należy uznać za prawidłowe. Nawet gdyby uznać argumentację skarżącego to nie wykazał on jaki wpływ na wynik sprawy miało ewentualne uchybienie organu.

Z przytoczonych wyżej powodów Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270) orzekł jak w sentencji.