Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 28 listopada 2019 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia NSA Janina Kosowska Sędziowie sędzia WSA Beata Jezielska sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Protokolant referent Małgorzata Gaida po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2019 roku sprawy ze skargi K.K., E. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie zakazu prowadzenia stacji kontroli pojazdów I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżących kwotę "[...]" zł (słownie: "[...]" złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia 12 lutego 2019 r. Starosta "[...]" (dalej: Starosta, organ pierwszej instancji) zakazał "[...]" (dalej: przedsiębiorcy, skarżący), prowadzącym działalność gospodarczą w formie spółki "[...]", prowadzenia stacji kontroli pojazdów znajdującej się w "[...]" i jednocześnie skreślił przedsiębiorców z rejestru działalności regulowanej – rejestru przedsiębiorców prowadzących stację kontroli pojazdów.

Organ pierwszej instancji ustalił bowiem, że "[...]" został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w "[...]" z dnia 28 lutego 2017 r., sygn. "[...]", na karę grzywny i na podstawie art. 41 § 1 i art. 43 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. z 2016 r., poz. 1137, z późn. zm., dalej: k.k.), orzeczono wobec niego środek karny w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty samochodowego. Powyższe rażąco naruszało warunki wykonywania działalności gospodarczej, a także spowodowało, że przedsiębiorca nie spełniał warunku niekaralności, przewidzianego w art. 83 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1990, z późn. zm., dalej: p.r.d.).

W złożonym od powyższej decyzji odwołaniu skarżący podnieśli, że ustawodawca nie określił, na czym polega rażące naruszenie warunków wykonywania działalności gospodarczej. Wywiedli, że przesłanka ta może odnosić się do warunków technicznych prowadzenia działalności diagnostycznej, a nie do wymogu niekaralności. Ponadto podali, że wspólnik, który był skazany, wypowiedział swój udział w spółce, a pozostali wspólnicy posiadają prawo do dalszego prowadzenia stacji kontroli pojazdów.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w "[...]" (dalej: Kolegium) decyzją z dnia 29 lipca 2019 r. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Kolegium uznało, że skazany wspólnik nie wypowiedział skutecznie swojego udziału w spółce. Ponadto wywiodło, że skazanie przedsiębiorcy prowadzącego stację kontroli pojazdów za poświadczenie w dowodach rejestracyjnych pojazdów nieprawdy co do badań technicznych tych pojazdów, stanowi naruszenie wymogu niekaralności, określonego w art. 83 ust. 3 pkt 3 p.r.d.

W złożonej na powyższą decyzję skardze przedsiębiorcy zarzucili, że z naruszeniem art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096, z późn. zm., dalej: k.p.a.), ustalono stan faktyczny sprawy na podstawie niekompletnego materiału dowodowego, co doprowadziło do błędnego wniosku, że jeden z przedsiębiorców posiada status osoby skazanej za czyn z art. 271 § 1 kk, podczas gdy skazanie to musiało ulec zatarciu przed dniem wydania decyzji w obu instancjach. Zakwestionowali również prawidłowość zastosowania w sprawie art. 83b ust. 2 pkt 3 lit. c p.r.d., wywodząc, że nie naruszyli rażąco warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia stacji kontroli pojazdów.

Skarżący wnieśli o: uchylenie w całości decyzji organów obu instancji i przekazanie sprawy Kolegium do ponownego rozpoznania; wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji; wystąpienie do Sądu Okręgowego w "[...]" Punktu Informacyjnego Krajowego Rejestru Karnego o udzielenie informacji o skazanym wspólniku i przeprowadzenie dowodu uzupełniającego z uzyskanego dokumentu oraz o zasądzenie od organu na rzecz skarżących kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko i argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Postanowieniem z dnia 2 października 2019 r., sygn. akt II SA/Ol 734/19, tut. Sąd wstrzymał wykonanie zaskarżonej decyzji.

Przy piśmie procesowym z dnia 24 października 2019 r. Kolegium przedłożyło informację z Krajowego Rejestru Karnego, z której wynika, że skazany wspólnik nie figuruje w kartotece karnej tego Rejestru.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, dalej: p.p.s.a.), sąd rozstrzyga

w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, natomiast art. 135 p.p.s.a. obliguje sąd do wzięcia pod uwagę z urzędu wszelkich naruszeń prawa.

Przeprowadzona przez Sąd kontrola legalności zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji według wskazanych wyżej kryteriów wykazała, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Wydając zaskarżoną decyzję Kolegium zaakceptowało stanowisko organu pierwszej instancji, że w stanie faktycznym sprawy spełniona została przesłanka określona w art. 83b ust. 2 pkt 3 lit. c) p.r.d. Ustalono bowiem, że jeden z przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia stacji kontroli pojazdów w formie spółki cywilnej został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 271 § 1 k.k., za co prawomocnym wyrokiem wymierzono mu karę grzywny i orzeczono wobec niego środek karny w postaci jednego roku zakazu wykonywania zawodu diagnosty samochodowego. Zgodnie zaś z powołanym wyżej przepisem w ramach wykonywanego nadzoru starosta wydaje decyzję o zakazie prowadzenia przez przedsiębiorcę stacji kontroli pojazdów, skreślając przedsiębiorcę z rejestru działalności regulowanej, jeżeli przedsiębiorca rażąco naruszył warunki wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia stacji kontroli pojazdów.

Należy podzielić stanowisko, że odpowiedzialność administracyjna diagnosty jest konsekwencją wydania przez niego zaświadczenia albo dokonania wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

W rozpoznawanej sprawie okoliczność ta została stwierdzona wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 28 lutego 2017 r., który stał się prawomocny wobec skazanego przedsiębiorcy z dniem 29 czerwca 2017 r. Jednocześnie, z informacji o osobie

z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 3 grudnia 2018 r. wynika, że w dniu 6 września

2017 r. wykonano karę grzywny. Stosownie zaś do art. 107 § 4a k.k. w razie skazania na grzywnę zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem roku od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania. Jeżeli natomiast orzeczono środek karny, przepadek lub środek kompensacyjny, zatarcie skazania nie może nastąpić przed jego wykonaniem, darowaniem albo przedawnieniem jego wykonania (art. 107 § 6 k.k.). Wobec tego, zatarcie skazania w odniesieniu do kary grzywny nastąpiło z dniem

6 września 2018 r., zaś co do środka karnego - zakazu wykonywania zawodu diagnosty samochodowego – z dniem 29 czerwca 2018 r. Podkreślenia wymaga, że zgodnie

z art. 106 k.k. z chwilą zatarcia skazania uważa się je za niebyłe, a wpis o skazaniu usuwa się z rejestru skazanych. Skutkiem zatarcia skazania jest natomiast, że za niebyłe uważa się nie tylko skazanie, lecz również samo popełnienie przestępstwa. Oznacza to wprowadzenie fikcji prawnej, że do popełnienia przestępstwa w ogóle nie doszło.

W aspekcie pozytywnym, od chwili zatarcia skazania prawdziwe - z punktu widzenia porządku prawnego - jest stwierdzenie, że danego przestępstwa nie popełniono (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2013 r., sygn. akt IV KK 168/13, OSNKW 2013/12/107).

Reasumując należy stwierdzić, że po zatarciu skazania, z dniem 6 września 2018 r., przedsiębiorca nie jest już osobą karaną, natomiast postępowanie administracyjne

w niniejszej sprawie zostało wszczęte dopiero w dniu 2 stycznia 2019 r. W tej dacie,

z uwagi na zatarcie skazania i jego skutki, nie istniała już przesłanka do zastosowania

art. 83b ust. 1 pkt 3 lit. c) p.r.d. Od dnia zatarcia skazania nie było już bowiem możliwe powoływanie się zarówno na popełnienie przez przedsiębiorcę przestępstwa polegającego na wystawieniu poświadczającego nieprawdę zaświadczenia o przeprowadzeniu badania technicznego pojazdu, jak i na orzeczenie wobec tego skarżącego zakazu wykonywania zawody diagnosty samochodowego.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, organ weźmie pod uwagę powyższe rozważania Sądu.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a., Sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

O kosztach postępowania, obejmujących wpis od skargi, wynagrodzenie pełnomocnika strony skarżącej, będącego adwokatem, oraz opłatę skarbową od pełnomocnictw, orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a.