Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Renata Czeluśniak Sędziowie: WSA Mirosław Bator WSA Jacek Bursa (spr.) Protokolant: Anna Balicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 lutego 2015 r. sprawy ze skarg M.K. , S.K. oraz spółki A. sp. z o.o. w K. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 21 listopada 2012 r. nr LXI/859/12 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Płaszów- Rybitwy" I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały; II. zasądza od Rady Miasta Krakowa na rzecz strony skarżącej spółki A. sp. z o.o. w K. kwotę 557(pięćset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W niniejszej sprawie skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na uchwałę Nr LXI/859/12 Rady Miasta Krakowa z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Płaszów – Rybitwy" wnieśli M. K., S. K. oraz A. sp. z o.o. z siedzibą w K.. Skargi w/w podmiotów Sąd na podstawie art. 111 § 1 p.p.s.a. połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

M. K. oraz S. K. w tożsamych skargach wnieśli o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości, zarzucając:

1/ istotne naruszenie trybu sporządzania planu miejscowego tj. art. 17 punkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 roku poprzez wykładanie projektu miejscowego planu do publicznego wglądu tylko przez 2 godziny dziennie, co nie pozwoliło zapoznać się z planem dużej liczbie mieszkańców,

2/ istotne naruszenie trybu sporządzania planu miejscowego tj. art. 17 punkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez nierozpatrzenie uwag, o których mowa w punkcie 11 w/w ustawy, a dotyczących:

a) wykładania planu do publicznego wglądu tylko przez 2 godziny dziennie. Stwierdzenie, że pisma mieszkańców nie stanowią uwag pojawiło się tylko w załączniku nr 2 do Zarządzenia nr 2849/2012 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 08.10.2012 roku "Wykaz i sposób rozpatrzenia uwag wniesionych w ramach strategicznej oceny oddziaływania na środowisko projektu mpzp ". Te same uwagi wnosili mieszkańcy w odniesieniu do projektu samego planu. W załączniku nr 1 do Zarządzenia nr 2849/2012 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 08.10.2012 roku ani nie wymieniono ani nie ustosunkowano się do w/w uwag. Projekt planu i Strategiczna ocena oddziaływania na środowisko są osobnymi dokumentami.

b) M. K. wskazała nadto na nierozpatrzenie uwag, o których mowa w punkcie 11 w/w ustawy dotyczących aneksu do prognozy oddziaływania na środowisko z maja 2012 wymienionych w piśmie Stowarzyszenia Zwykłego "M. " z dnia 8.09.2012 roku złożonego w dniu 10.09.2012 roku w Urzędzie Miasta Krakowa. W załączniku nr 2 do Zarządzenia nr 2849/2012 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 08.10.2012 roku nie uwzględniono żadnych uwag Stowarzyszenia "M. " do aneksu do Prognozy Oddziaływania na Środowisko. Nie należy mylić z uwagami wniesionymi przez inne stowarzyszenie " D. ".

c) wiele uwag z pism mieszkańców i stowarzyszeń nie zostało rozpatrzonych.

d) w rezultacie należy uznać, że Prezydent Miasta Krakowa nie rozpatrzył wszystkich wniesionych uwag do samego projektu mpzp, co jest sprzeczne z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym;

3/ istotne naruszenie trybu sporządzania planu poprzez zmianę obszaru uchwalanego planu, bez zmiany uchwały Rady Gminy i włączenie w 2012 roku podczas ostatniego wyłożenia projektu planu w dniach 6.08.2012 - 4.09.2012, terenów zamkniętych kolejowych (uprzednio wyłączonych z planu) tj. art. 14 punkt 2 i 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

4/ istotne naruszenie przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym tj. art. 17 punkt 4 poprzez sporządzenie nierzetelnie prognozy oddziaływania na środowisko wraz z nierzetelnie sporządzonymi aneksami.

5/ istotne naruszenie przepisów o ochronie zabytków poprzez nieuwzględnienie i brak chęci wyjaśnienia obszaru i szczegółów związanych z istnieniem na terenie Bieżanowa hitlerowskiego obozu zagłady Julag III, będącego filią hitlerowskiego obozu koncentracyjnego Płaszów (mimo zapisów w Studium Krakowa o konieczności uwzględniania terenu obozu Płaszów - obóz Płaszów miał też filie, Studium mówi ogólnie o obozie Płaszów).

6/ istotne naruszenie przepisów Prawa Wodnego poprzez niewrysowanie w planie cieków wodnych istniejących.

7/ istotne naruszenie przepisów o ochronie środowiska poprzez umożliwienie rozbudowy sortowni śmieci na terenie zalewowym w sposób sprzeczny ze Studium dla Miasta Krakowa.

8/ istotne naruszenie przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym tj. art. 20 ust. 1 wymagającego stwierdzenia, że plan nie narusza ustaleń Studium.

9/ istotne naruszenie trybu uchwalenia planu poprzez całkowity brak dyskusji na Radzie Miasta przy uchwalaniu ostatecznej wersji planu mimo tak wielu uwag mieszkańców.

Skarżący szczegółowo uzasadnili w skardze powyższe zarzuty. W szczególności wskazali na zmianę obszaru planu poprzez włączenie zamkniętych terenów kolejowych. W różnych dokumentach powstałych w trakcie uchwalania planu jest w ich ocenie wyraźnie napisane, że teren kolejowy jest wydzielony i w związku z tym nie jest objęty planem (m.in. str. 21 Prognozy Oddziaływania na środowisko punkt 3). Skutkiem takiego rozpoczęcia procedury jest wyraźne określenie jego obszaru. Jeżeli pod koniec 2012 roku włączone zostały do obszaru projektu planu, uprzednio wyłączone tereny kolejowe w okolicy ulicy Stacyjnej pod nowy przebieg drogi 1KDZ to całą procedurę planistyczną należy rozpocząć od nowa określając nowy obszar planu i sporządzając nową rzetelną prognozę oddziaływania na środowisko. Nierzetelna Prognoza oddziaływania na środowisko wynika zaś z zawartych w niej błędów pokazujących nieznajomość terenów, dla których powstało opracowanie. W punkcie 2.5.4 Prognozy opisując krajobraz i zabytki autorzy piszą "spośród ewidencjonowanych obiektów zabytkowych należy wymienić budynek Ochotniczej Straży Pożarnej w Bieżanowie na terenie stacji kolejowej Kraków Bieżanów, obecnie użytkowany przez PKP". Jednak budynek Straży znajduje się obok terenu kościoła (poza terenem planu), a sam budynek stacji kolejowej Kraków Bieżanów (pochodzący jeszcze z XIX wieku) rozpada się i nie jest przez nikogo użytkowany. Prognozę Oddziaływania na Środowisko niezgodnej ze stanem faktycznym należy uznać za sprzeczną z przepisami. Już w samym opisie syntetycznym planu na 1 stronie internetowej Urzędu Miasta można przeczytać, że obszar "obejmuje teren położony w całości w strefie rewitalizacji obszarów poprzemysłowych, w znacznej części zdegradowanych". Czytając taki opis można mieć wątpliwości, czy opracowujący plan byli na terenie Starego Bieżanowa gdzie wprowadzając coraz intensywniejszy ruch kołowy degradują istniejącą od wieków zabudowę wsi podkrakowskiej. W aneksie do prognozy oddziaływania na środowisko podano, że "trasa nowego przebiegu drogi KDZ jest prowadzona po terenach znacznie przekształconych i zdewastowanych". Opis ten jest sprzeczny z rzeczywistością gdyż nowy przebieg drogi KDZ (w planie określana jako 1KDZ w aneksie do prognozy jako KDZ - brak rzetelności i spójności stosowanych oznaczeń) jest prowadzony po terenie zielonym wału (po którym nigdy nie jeździły pociągi), porośniętym drzewami i po cieku wodnym. Nowa trasa wprowadza ruch ciężki między zabudowę jednorodzinną. Opis: "zmiana polegająca na przesunięciu trasy nie wpływa na zmianę ustaleń zawartych w prognozie" i "wprowadzona poprawka wpłynie pozytywnie na stan środowiska przyrodniczego w tym rejonie" pokazuje zupełnie niezrozumiałe podejście autorów opracowania do kwestii ochrony środowiska. Tego typu stwierdzenia są rażąco sprzeczne z treścią studium i przepisami ochrony środowiska. Jak pozytywnie może wpłynąć wycinka drzew, likwidacja cieku wodnego (w jego naturalnej formie), wprowadzenie hałasu i spalin między zabudowę jednorodzinną. Skarżący wskazali na zaniechanie nowych uzgodnień z Konserwatorem Zabytków i brak chęci wyjaśnienia obszaru i szczegółów związanych z istnieniem na terenie Bieżanowa hitlerowskiego obozu zagłady Julag III, będącego filią hitlerowskiego obozu koncentracyjnego Płaszów, chociaż teren po byłym obozie zagłady Julag III, a już z pewnością jego część spełnia przesłanki określone w art. 3 punkt 1 ustawy z 2003 roku o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Prognoza oddziaływania na Środowisko nie została w aspektach przeciwpowodziowych zaktualizowana mimo wystąpienia zjawisk powodziowych już po opracowaniu jej pierwszej wersji. Co do naruszenia przepisów o ochronie środowiska poprzez umożliwienie rozbudowy sortowni śmieci i budowy stacji paliw na terenie zalewowym w sposób sprzeczny ze Studium dla Miasta Krakowa, podano, iż nie uwzględniono i w błędny sposób potraktowano wody odciekowe ze składowisk odpadów (Ustawa Prawo wodne art. 9 p. 14 d) - w sposób sprzeczny ze Studium Miasta Krakowa co jest sprzeczne z art. 9 p. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Punkt 2.2 aneksu do prognozy oddziaływania na środowisko dopuszcza przebudowę obiektów już istniejących - powinien tylko umożliwiać remont i konserwację. Przebudowa daje za dużo możliwości na doprowadzenie obiektów do stanu i sposobu użytkowania sprzecznego z zapisami Studium. Wprowadzono możliwość realizacji stacji paliw (punkt 2.6 aneksu do prognozy oddziaływania na środowisko), co jest sprzeczne z przepisami szczególnymi o usytuowaniu obiektów mogących w negatywny sposób wpływać na środowisko w pobliżu cieków wodnych i na terenach zalewowych .

W zakresie braku zgodności ze Studium wyszczególniono w uzasadnieniu skargi:

a) Część drogi 1KDZ jest poprowadzona w sposób sprzeczny z rysunkiem Studium dla Miasta Krakowa. Tak samo w sposób sprzeczny ze Studium jest poprowadzona w planie droga w okolicy osiedla Złocień.

b) niezgodność ochrony obiektów zabytkowych i krajobrazu kulturowego: Stacja Bieżanów, Osiedle Kolejowe przy ul. Stacyjnej w tym budynek Stacyjna nr 20.

c) Obóz Płaszów w Planie problem ten został zupełnie pominięty.

d) Droga 1KDZ i jej przebieg w rejonie ulic Stacyjna i Bocznica brak uwzględnienia stadium w zakresie .

- ograniczenie hałasu u źródła poprzez:

-przerzucenie ruchu tranzytowego na arterie położone z dala od zabudowy,"

Konsultacje z mieszkańcami wskazały na możliwość poprowadzenia drogi 1KDZ w sposób nie kolidujący z większością zabudowy mieszkaniowej. Wyników tych konsultacji nie uwzględniono w zaskarżanej uchwale .

d) Studium, a kwestie powodziowe i ochrony środowiska:

Miasto odrzuciło wszystkie uwagi mieszkańców i Stowarzyszeń dotyczące zabezpieczenia powodziowego i ochrony cieków wodnych w trakcie kilku wyłożeń projektu planu. Zbagatelizowana została kwestia zbiorników wód podziemnych z których wodę pitną czerpią okoliczne gminy. Zapisy zaskarżanej uchwały dopuszczające rozbudowę sortowni śmieci i lokalizację innych obiektów mogących negatywnie wpływać na jakość wód podziemnych może być niebezpieczna dla życia i zdrowia mieszkańców. Rozstrzygnięcia zaskarżanej uchwały i aneksu do prognozy i oceny oddziaływania na środowisko są sprzeczne z zapisami Studium w tej kwestii.

Dodatkowo w piśmie z 29 lipca 2013r. M. K. podtrzymała dotychczasowe stanowisko wskazując, iż:

- składała do organu pismo z dnia 4 września 2012r. o braku możliwości zapoznania się z projektem planu w czasie jego wyłożenia godzinach pracy urzędu,

- nie można pomijać uwag złożonych do prognozy oddziaływania na środowisko lecz traktować tak jak uwagi do planu,

- procedury planistycznej nie można przeprowadzić na terenach zamkniętych – kolejowych,

- pismo Konserwatora z dnia 28.08.2012r. powinno być traktowane jako zmianę pierwotnego uzgodnienia co do zabytków,

- ponownie wobec zmieniających się warunków powinna być przeprowadzona analiza cieków wodnych i zabezpieczenia przeciwpowodziowego;

- na terenach przemysłowo- usługowych niedopuszczalna jest gospodarka odpadami, co plan przewiduje,

- przy finalnym głosowaniu planu nie było żadnej dyskusji nad przedstawionym projektem.

Z kolei w piśmie z dnia 14 grudnia 2013r. M. K. zarzuciła, iż zapisy § 3 ust. 3 pkt 1, § 6 ust. 1, § 19 ustaleń planu naruszają prawo.

W odpowiedzi na skargi M. K. oraz S. K. organ wniósł o ich oddalenie, odnosząc się szczegółowo do przedstawionych zarzutów.

Odnośnie zarzutu nr 1 organ podał, iż art. 17 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ani żaden inny akt prawny nie regulują kwestii przez ile godzin dziennie plan miejscowy winien być wykładany, ani jak konkretnie ma wyglądać wyłożenie projektu planu do publicznego wglądu. Naturalną formą wydaje się być udostępnienie projektu planu w placówkach organu sporządzającego ten projekt, co miało miejsce w przypadku skarżonego planu. W dobie powszechnego dostępu do sieci internetowej, za wyłożenie do publicznego wglądu należy uznać także zamieszczenie projektu na stronach internetowych organu planistycznego. Projekt zaskarżonego planu, w okresie jego kolejnych wyłożeń do publicznego wglądu był stale dostępny na stronach Biura Planowania Przestrzennego Urzędu Miasta Krakowa.

W przedmiocie zarzutu nr 2 organ wskazał na art. 17 pkt 11 i art. 18 ust. 1 ustawy o planowaniu zagospodarowaniu przestrzennym, podkreślając iż uwagi muszą się odnosić do warstwy merytorycznej projektu planu, a twierdzenia nie dotyczące ustaleń planu nie stanowią uwag w rozumieniu ustawy planistycznej i w związku z tym nie mogą być rozpatrywane w ramach procesu planistycznego. Pisma kwestionujące sposób wyłożenia nie dotyczą projektu i nie mogą być uznane za uwagi w rozumieniu ustawy planistycznej, w związku z tym pisma te nie znalazły się w wykazie uwag złożonych do projektu planu. Na analogicznej zasadzie zostały potraktowane pisma w zakresie aneksu prognozy oddziaływania na środowisko. Również w tym przypadku pisma, które nie odnosiły się do merytorycznej zawartości prognozy nie mogły zostać uznane za uwagi.

W przedmiocie zarzutu nr 3 organ podał, iż procedura planistyczna dotyczyła przez cały czas tego samego obszaru - granice planu nie zostały zmienione na żadnym etapie jego sporządzania i są zgodne z granicami określonymi w uchwale o przystąpieniu do sporządzania planu. Granice terenów zamkniętych znajdujących się w obszarze planu pozostały niezmienne w czasie trwania procesu sporządzania zaskarżonego planu. Zmiana granic planu wydaje się być wyrazem subiektywnego poglądu skarżącej i jako taka nie może świadczyć o naruszeniu prawa.

W przedmiocie zarzutu nr 4 organ wskazał, iż prognoza oddziaływania na środowisko stanowi integralną część dokumentacji planistycznej sporządzanej w trakcie opracowywania projektu planu. Projekt planu wraz z prognozą był przedstawiony do opiniowania i uzgodnień przez powołane do tego instytucje i organy. Procedura opiniowania i uzgadniania była ponawiana kilkakrotnie w sytuacjach, gdy projekt był zmieniany przykładowo w wyniku pozytywnego rozpatrzenia uwag złożonych do projektu planu lub prognozy po ich wyłożeniu. Projekt planu wraz z prognozą uzyskiwał pozytywne uzgodnienia i opinie (w tym aneks do prognozy). Naruszeń prawa w tym zakresie nie dopatrzył się organ nadzoru, który badał pod kątem legalności uchwałę oraz proces jej podejmowania. Nadto prognoza oddziaływania na środowisko nie jest dokumentem uchwalanym przez radę gminy. Prognoza ze swej natury stanowi dokument pomocniczy w procesie sporządzania planu i nie zawiera kategorycznych przesądzeń, gdyż stanowi próbę antycypacji skutków środowiskowych, jakie pociąga ze sobą uchwalenie planu miejscowego.

W przedmiocie zarzutu nr 5 organ podał, iż nie nastąpiło naruszenie przepisów o ochronie zabytków. Przepisy prawa w tym zakresie tj. ustawa ochronie zabytków i ochronie nad zabytkami oraz ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jednoznacznie definiują wymogi, jakie winien spełniać projekt planu miejscowego w zakresie ochrony zabytków oraz określają tryb postępowania w tym zakresie, w tym konieczność uzyskania uzgodnienia projektu planu z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków. Organ ten jest merytorycznie wyspecjalizowany w dziedzinie zabytków i ich ochrony. Projekt uzyskał takie uzgodnienie. Hitlerowski obóz zagłady Julag III nie posiada statusu zabytku, tym samy brak jest podstawy prawnej dla zmiany ustaleń projektu planu w tym zakresie. Obowiązujące Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania Miasta Karkowa ustala konieczność ochrony hitlerowskiego obozu Płaszów i określa w części graficznej teren objęty ochroną; jest on położony w znacznej odległości od obszaru objętego opracowaniem projektu planu.

W przedmiocie zarzutu nr 6 organ wskazał, iż nie istnieją regulacje prawne wskazujące na konieczność wrysowywania cieków wodnych w dokumencie planu miejscowego, również ustawa Prawo wodne o tym nie stanowi. Projekt rysunku planu jest sporządzany na podkładzie geodezyjnym (udostępnionym z bazy Powiatowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego), na którym wielokrotnie nie są wydzielone wszystkie istniejące cieki wodne, tym bardziej, iż wiele z nich nie posiada wyodrębnionych działek ewidencyjnych. Ustalenia planu, zawarte w części tekstowej odnoszą się do wszystkich cieków wodnych występujących w obszarze planu (wydzielonych i nie wydzielonych na rysunku planu) i obejmują je ochroną.

W przedmiocie zarzutu nr 7 organ podał iż plan usankcjonował istnienie w obszarze planu istniejących obiektów i urządzeń funkcjonujących w obszarze planu na podstawie prawomocnych decyzji administracyjnych. Zatem, uwzględniono w planie zagospodarowanie określonych terenów, które nastąpiło zgodnie z obowiązującym prawem. Rozwiązanie takie nie koliduje z ustaloną w Studium polityką przestrzenną gminy.

W przedmiocie zarzutu nr 8 organ wskazał, iż zgodność projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Płaszów – Rybitwy" z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa została zapewniona poprzez zachowanie zgodności rozwiązań zawartych w planie z zasadami i kierunkami tych rozwiązań określonymi w Studium. Ustalenia planu uwzględniają zasady dotyczące polityki przestrzennej określonej w Studium i w innych aktach prawa miejscowego obowiązujących w Gminie Miejskiej Kraków związanych z zagospodarowaniem przestrzennym. Polityka przestrzenna określona w Studium uzasadnia potrzebę sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Płaszów – Rybitwy", jako planu o przeważającej funkcji produkcyjnej oraz o przeważającej funkcji usług komercyjnych oznaczone symbolami P/UC. Jedynie niewielkie fragmenty zlokalizowane w południowej części analizowanego obszaru pomiędzy ulicami Bieżanowską, Sucharskiego, Stacyjną i Półłanki oraz między ulicami Agatową, Braci Czeczów i Jasieńskiego Studium przeznacza pod zabudowę o przeważającej funkcji mieszkaniowej niskiej intensywności oznaczoną symbolem MN. Fragment obszaru po prawej stronie Potoku Drwina obejmujący teren oczyszczalni ścieków "Płaszów" przeznaczone zostały w Studium pod tereny infrastruktury technicznej oznaczone symbolem IT. Wzdłuż południowej granicy opracowania Studium wyznacza tereny kolejowe o symbolu KK. Ponadto wzdłuż potoku Drwina wyodrębnione zostały tereny otwarte, w tym rolnicza przestrzeń produkcyjną o symbolu ZO, a w ramach terenów przeznaczonych do zainwestowania - tereny zieleni publicznej oznaczone symbolem ZP. W zakresie rozwiązań komunikacyjnych "Studium "przewiduje budowę Trasy Nowohuckiej, stanowiącą wschodnią granicę opracowania, modernizację i rozbudowę ciągu ulic: Jana Surzyckiego, Rybitwy, Christo Botewa z przedłużeniem do węzła z Trasą Nowohucką, stanowiącego północną granicę planu oraz połączenie ulicy Christo Botewa z obszarem "starego Bieżanowa" położonym po południowej stronie torów kolejowych poprzez drogę klasy zbiorczej projektowanej w ciągu ulicy Półłanki. W zakresie komunikacji zbiorowej Studium przewiduje budowę nowej linii tramwajowej w ciągu ulic: Jana Surzyckiego, Rybitwy, Christo Botewa, jako podstawowego środka komunikacji.

W granicach obszaru objętego projektem planu mieszczą się, określone w Studium:

- tereny o przeważającej funkcji usług komercyjnych UC,

- tereny o przeważającej funkcji produkcyjnej - P,

- tereny o przeważającej funkcji mieszkaniowej niskiej intensywności - MN,

- tereny urządzeń infrastruktury technicznej -IT,

- tereny zielem publicznej ZP,

- tereny otwarte (w tym rolnicza przestrzeń produkcyjna) ZO.

Obszar objęty projektem planu znajduje się w określonych w Studium:

- strefie miejskiej,

- strefie rewitalizacji obszarów przemysłowych,

- strefie kształtowania systemu przyrodniczego - tereny zieleni nieurządzonej położone wzdłuż-potoku Drwina,

- strefie ochrony i kształtowania krajobrazu, - niewielki fragment terenu, zlokalizowany po zachodniej stronie ulicy Mierzei Wiślanej,

- strefie ochrony wartości kulturowych - integracji - teren Osiedla Kolejowego oraz zabudowa zlokalizowana w rejonie ulic Stacyjnej, Półłanki, Bieżanowskiej i Jana Sucharskiego do granicy terenów kolejowych,

- obrębie Głównego Zbiornika Wód Podziemnych nr 451 - Subzbiornik Bogucice.

- obszarze zagrożonego wodą stuletnią (Ql%) i tysiącletnią (Q0,l%) - znaczna część obszaru za wyjątkiem niewielkiej, południowo - wschodniej części położonej przy terenach kolejowych i po południowej stronie terenów kolejowych.

Zapisy Studium zdefiniowały podstawowy zakres i kryteria zapewnienia zgodności planów miejscowych z jego ustaleniami. Zostały one przywołane w Uzasadnieniu do projektu Uchwały i obejmują potwierdzenie zgodności planu z określonymi w Studium:

- celami rozwoju; oznacza to zgodność planu z celami rozwoju Miasta, m.in. poprawą " komfortu życia" w Mieście poprzez ustalenie właściwych zasad i rozwiązań przestrzennych - w tym uwzględniających poprawę jakości przestrzeni publicznych, chroniących systemy przyrodnicze Miasta;

- zasadami zrównoważonego rozwoju przestrzennego Krakowa i kształtowania ładu przestrzennego; oznacza to zgodność planu z określonymi w Studium parametrami, wskaźnikami i zasadami zagospodarowania poszczególnych terenów;

- granicą terenów przeznaczonych do zabudowy; oznacza to zgodność planu z zasięgiem terenów przeznaczonych do zainwestowania i zabudowy;

- głównymi kierunkami zagospodarowania dotyczącymi kształtowania struktury przestrzennej; oznacza to zgodność planu ze wskazaniem obszaru kształtowania zabudowy w strefie miejskiej oraz zgodność z zasięgiem terenów przeznaczonych do zainwestowania i zabudowy;

- kierunkami zagospodarowania wyodrębnionych kategorii obszarów; oznacza to zgodność planu z kierunkami przeznaczenia terenów wskazanymi w Studium w obszarze planu, z uwzględnieniem przesądzeń wynikających z istniejącego zainwestowania i wiążących decyzji administracyjnych;

- zasadami zagospodarowania i kształtowania zabudowy i przestrzeni w strefach:

- zróżnicowanej intensyfikacji zagospodarowania; oznacza to zgodność planu z parametrami i wskaźnikami wykorzystania terenów w strefie miejskiej;

- kształtowania systemu przyrodniczego; oznacza to zgodność planu z parametrami i wskaźnikami wykorzystania terenów w strefie kształtowania systemu przyrodniczego,

- ochrony wartości kulturowych - integracji, ochrony i kształtowania krajobrazu;

oznacza to zgodność planu z zasadami kształtowania parametrów zabudowy (w tym wysokości) i układu przestrzennego, zachowującego i podkreślającego walory widokowe i krajobrazowe obszaru i dalszych powiązań.

Analiza zgodności planu z polityką przestrzenną określoną w Studium wykazała, że ustalone w studium kierunki rozwoju zostały zachowane w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Płaszów – Rybitwy", z uwzględnieniem istniejącego zagospodarowania terenu, przepisów odrębnych, decyzji administracyjnych, a także opinii i uzgodnień uzyskanych w ramach procedury określonej w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W przedmiocie zarzutu nr 9 organ podał, iż brak jest unormowania, które wprowadza obowiązek poddania dyskusji uchwały w przedmiocie planu miejscowego podczas sesji, na której plan jest uchwalany. Niemniej jednak Rada Miasta Krakowa dokonała wszystkich czynności wymaganych prawem przy uchwalaniu zaskarżonego planu, co znajduje odzwierciedlenie w dokumentacji prac planistycznych oraz w stenogramach z sesji Rady Miasta Krakowa.

W zakresie podnoszonego przez skarżącą M. K. naruszenia jej interesu prawnego organ podał, iż w zaskarżonym planie działka skarżącej M. K. przeznaczona jest pod tereny zabudowy mieszkaniowej i usług 10MU oraz tereny dróg publicznych - drogi zbiorcze 1KDZ (niewielki północno-wschodni fragment działki). Lokalne poszerzenie planowanej drogi zbiorczej (1KDZ) w rejonie wjazdu na działkę nr 318/1 obr. 56 Podgórze wynika z konieczności uwzględnienia ewentualnego włączenia ul. Stacyjnej (22KDD). Szczegółowe rozwiązania komunikacyjne zostaną określone na etapie projektu budowlanego po przeprowadzeniu badań i analiz, z których wynikać będzie przebieg drogi (kwestia poziomu, na jakim prowadzona będzie droga), rodzaj konstrukcji, koncepcja połączenia z drogami sąsiednimi przy zapewnieniu dostępu do istniejących nieruchomości. Przebieg tej drogi w rejonie przedmiotowej działki jest zgodny ze Studium. Według § 7 ust. 11 zaskarżonej uchwały "Do czasu zagospodarowania terenu zgodnie z jego przeznaczeniem ustalonym w niniejszym planie dopuszcza się dotychczasowe wykorzystanie działek, w tym utrzymanie istniejących bocznic kolejowych oraz związanych z nimi obiektów i budowli. Z kolei § 19 ust. 2 pkt 1 b uchwały "ulica zbiorcza 1KDZ - ul. Półłanki o przebiegu północ-południe, łącząca ul. Christo Botewa z ul. Mała Góra, obie poza granicami planu. Ulica Półłanki na przekroczeniu układu torowego stacji kolejowej Kraków Bieżanów, linii kolejowej Kraków Bieżanów - Wieliczka oraz ul. Bieżanowskiej prowadzona na estakadzie w poziomie +1". Powyższe oznacza, że przekroczenie tych elementów jest prowadzone nad ulicą Bieżanowską, nad przejściem, nad torami, które biegną do Wieliczki, później obniża się ten poziom w rejonie ulicy Stacyjnej i znowu podnosi się do góry tak żeby przebiec nad torami kolejowymi tym pasmem najgrubszym i później wraca na teren i po drugiej stronie torów biegnie już po terenie i w pewnym momencie wkracza w ślad istniejącej ulicy Półłanki. Prawidłowy układ komunikacyjny (droga zbiorcza i jej włączenia) stanowiący niezbędne połączenia drogowe służące ogółowi społeczeństwa jest celem nadrzędnym nad interesem prywatnym. Ustalenia planistyczne odnośnie układu komunikacyjnego (oparte o przebieg ustalony w Studium) ingerują jedynie w minimalnym i niezbędnym zakresie w prawo własności skarżącej, nie powodując przekroczenia granic przysługującego gminie władztwa planistycznego.

Natomiast co do tożsamego zarzutu naruszenia interesu prawnego S. K. organ podał, iż dla nieruchomości obejmującej działki nr ew. 1/4, 1/5, 1/6, 1/7 obr. 54 Podgórze, ustalono przeznaczenie pod Treny zabudowy mieszkaniowej i usług (11MU) oraz w niewielkim zakresie, obejmujący południową część nieruchomości, pod teren dróg publicznych - drogi zbiorcze (1KDZ), celem prawidłowego włączenia istniejącej ul. Stacyjnej do projektowanej drogi klasy zbiorczej - skrzyżowania ul. Stacyjnej z projektowaną drogą w terenie 1KDZ. Wyznaczenie terenu przeznaczonego pod powstanie drogi klasy zbiorczej wynika z obowiązujących ustaleń dokumentu Studium, w którym w taki sposób zostało wyznaczone nowe połączenie pomiędzy ul. Mała Góra a ul. Półłanki. Początkowo droga 1KDZ została zaprojektowana w innym miejscu, jednakże po przedłożeniu projektu planu Radzie Miasta Krakowa, organ stanowiący gminy przegłosował poprawkę, w której nakazał rozważyć zmianę przebiegu drogi KDZ w taki sposób, aby jej przebieg był tożsamy z ustaleniami Studium. Po wprowadzeniu takiego rozwiązania i po ponowieniu czynności planistycznych w niezbędnym zakresie, Rada Miasta Krakowa stwierdziła zgodność projektu planu z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa i przegłosowała uchwałę. Zatem w zakresie przeznaczenia terenów stanowiących współwłasność strony skarżącej, zgodność planu miejscowego z ustaleniami studium została zapewniona. Nadto prawidłowo zaplanowany układ komunikacyjny (droga zbiorcza i jej włączenia), stanowiący niezbędne połączenia drogowe służące ogółowi społeczeństwa jest celem nadrzędnym nad interesem prywatnym. Zatem, ingerencja planistyczna w prawo własności jest w takich przypadkach uzasadniona.

Co do uwag M. K. zawartych w piśmie z 29 lipca 2013r. organ ich nie podzielił, wskazując, iż nastąpiło prawidłowe wyłożenie planu do wglądu, granice planu w tym terenów zamkniętych nie zostały zmienione, prognoza oddziaływania na środowisko jest prawidłowa, uzyskano stosowne uzgodnienia konserwatorskie, możliwość gospodarki odpadami nie dotyczy całego spornego obszaru lecz jego części związanej z uprzednio wydanymi decyzjami o warunkach zabudowy i o pozwoleniu na budowę co do hali sortownie odpadów i zrealizowanych już inwestycji.

Odnośnie uwag zawartych w piśmie z dnia 14 grudnia 2013r. organ również ich nie podzielił, wskazując, iż dopuszczono w planie rozbudowę sieci wodociągowej, wyprzedzające badania wykopaliskowe nie stanowią przekroczenia kompetencji lecz wynikają ze szczegółowych uwarunkowań ochrony zabytków, które organ przedstawił. Organ ponownie wskazał na szczegółową procedurę głosowania nad projektem, w tym możliwości zgłaszania poprawek przez radnych, powielane zaś przepisy mają rangę jedynie informacyjną.

Natomiast A. sp. z o. o. w swojej skardze wniosło o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości, bądź ewentualnie o stwierdzenie jej nieważności w części tj. w zakresie § 11 w zw. z § 5 pkt. 9 ustaleń planu, które określają sposób zagospodarowania działek nr. 82/57, 82/58, 82/59, 82/61, 82/62 obr. 27 Podgórze i naruszają interes prawny skarżącego jako właściciela tych działek. Spółka wniosła o zasądzenie kosztów zarzucając naruszenie przepisów prawa administracyjnego procesowego i prawa materialnego a to :

1. art. 6 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez przekroczenie granic przysługującego gminie władztwa planistycznego i nadmierne ograniczenie uprawnień skarżącego związanych z prawem własności działek nr. 82/57, 82/58, 82/59, 82/61, 82/62,

2. art. 16 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez sporządzenie rysunku planu w zbyt małej skali, (1:2000), pomimo, że w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły szczególnie uzasadnione przypadki dopuszczające stosowanie tej skali,

3. art. 20 ust. 1 i art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez niedoprowadzenie projektu planu miejscowego do zgodności z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Krakowa,

4. art. 31 ust. 3 i 64 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 140 ustawy - Kodeks cywilny polegającego na nieuprawnionym ograniczeniu skarżącego jako właściciela w możliwości korzystania ze swoich nieruchomości.

Uzasadniając zarzuty spółka podała, iż na w/w nieruchomościach w planie została bezzasadnie wyznaczona strefa hydrogeniczna i nieprzekraczalna linia zabudowy, co jest niezgodne z uzyskaną po wydaniu zaskarżonej uchwały decyzji nr AU-2/6730.2/2862/2012 z dnia 30 listopada 2012r. o warunkach zabudowy dla planowanej przez spółkę rozbudowy budynku produkcyjno – magazynowego, w której nie ma mowy o strefach hydrogenicznych i ograniczeniach w zabudowie. W okresie procedowania warunków zabudowy w roku 2012 nie mogło być mowy o ograniczeniach z racji braku przesłanek do ich utworzenia. Ponadto decyzja o ustaleniu warunków zabudowy została wydana z uwzględnieniem opinii Wydziału Kształtowania Środowiska Nr . AU-02-4.6730.2.1439.2012.LOK z dnia 21 sierpnia 2012 r. Nadto w ciągu ostatnich 5 lat nieruchomość uległa przeobrażeniu w zakresie zagospodarowania. Na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę nr 1579)09 z dnia 21 lipca 2009 r. skarżący wybudował magazyn wysokiego składowania w dobudowie do istniejącego budynku produkcyjna- biurowego. W żadnym z uzyskanych w trakcie procedowania dokumentów nie było mowy o występujących strefach hydrogenicznych, ani też o ograniczeniach zabudowy wynikających z występowania takich stref. Powyższe oznacza w ocenie spółki, iż dokumenty i materiały będące podstawą do uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego są nieaktualne, nie odpowiadają stanowi rzeczywistemu i tym samym nie powinny być podstawą do uchwalenia planu w zakresie terenów stanowiących własność skarżącego. Przepis art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym statuuje tzw. zasadę władztwa planistycznego z tym, że tego władztwa nie należy rozumieć jako pełnej swobody w określaniu przeznaczenia i zasad zagospodarowania poszczególnych obszarów przez gminę.

W ocenie spółki z treści § 1 zaskarżonej uchwały wynika, że Rada Miasta Krakowa uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a następnie stwierdziła jego zgodność z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa. Stwierdzenie zgodności planu miejscowego ze studium jest czynnością towarzyszącą uchwaleniu planu, ale musi nastąpić przed jego uchwaleniem. Orzecznictwo sądów administracyjnych wskazuje nawet na konieczność podejmowania w tym zakresie odrębnych uchwał . Odrębna, uprzednia uchwała organu stanowiącego o zgodności planu z ustaleniami studium podlega ocenie organu nadzoru co do jej legalności a także zaskarżeniu do sądu w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym. Procedura ta służy ochronie zasady praworządności w procesie sporządzania planu w rozumieniu art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W zaskarżonej uchwale w postanowieniach jej § 1 i § 3 ust. 19 nie powołano uchwały mocą której zostało uchwalone Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa , zatem nie wskazano z ustaleniami którego Studium dokonano stwierdzenia zgodności uchwalonego uprzednio planu. Skarżąca podniosła również, że Rada Miasta Krakowa podejmując zaskarżoną uchwałę nie rozważyła możliwości zastosowania regulacji, która umożliwiłaby skarżącemu wykonanie zamierzenia inwestycyjnego zgodnie z decyzją o ustaleniu warunków zabudowy i nie ingerowałaby w sposób dotkliwy w sferę uprawnień skarżącego jako właściciela nieruchomości położonej na obszarze obowiązywania planu.

W odpowiedzi na zarzut 1 organ wskazał, iż wyznaczenie stref hydrogenicznnych zostało uwarunkowane istnieniem cieków wodnych w obszarze objętym ustaleniami planu miejscowego. W związku z tym, strefy te zostały wyznaczone wzdłuż istniejących cieków wodnych, celem zapewnienia im ochrony. Natomiast nieprzekraczalne linie zabudowy zostały ustalone w planie miejscowym na podstawie wymogów zawartych w przepisach wykonawczych, określających dopuszczalne normy hałasu w środowisku, warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane zlokalizowane w sąsiedztwie linii kolejowych oraz wymagania w zakresie odległości i warunków dopuszczających usytuowanie drzew i krzewów, elementów ochrony akustycznej i wykonywania robót ziemnych w sąsiedztwie linii kolejowej. Ponadto należy wskazać, iż wymóg formalny dotyczący odsunięcia obiektów kubaturowych od terenu kolejowego został poparty wnioskiem złożonym do planu przez PKP Polskie Linie Kolejowe S.A. Oddział Regionalny w Krakowie. Przy tych ustaleniach skarżąca spółka nie wzięła czynnego udziału w możliwości kształtowania ustaleń planu. Dla terenu, o którym mowa w złożonym wezwaniu nie wpłynęły żadne wnioski, ponadto wnosząca wezwanie spółka nie złożyła również uwag do wyłożonego do publicznego wglądu projektu planu. W związku z tym brak było podstaw do uznania, iż ustalenia planistyczne naruszają uprawnienia właściciela nieruchomości.

W przedmiocie zarzutu nr 2 - sporządzenia rysunku planu w niewłaściwej skali organ wskazał, iż art. 16 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jednoznacznie dopuszcza możliwość sporządzenia rysunku planu miejscowego w skali 1:2000. Nadto rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określa, że skala taka dopuszczona jest m.in., gdy sporządzany jest projekt rysunku planu miejscowego dla znacznych obszarów, ale jednocześnie nie precyzuje minimalnej wielkości takiej powierzchni. Plan miejscowy "Płaszów - Rybitwy" obejmuje obszar o znacznej powierzchni, a mianowicie 758,8 ha, co w porównaniu z innymi obowiązującymi w Mieście Krakowie planami (przykładowo: miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru Cracovia sporządzony w skali 1:1000 dla obszaru o powierzchni 5,75 ha) pozwala na obiektywne zakwalifikowanie go do grupy planów, dla których w pełni uzasadnione jest użycie skali 1:2000. Sens regulacji art. 16 ust. 1 polega na tym, aby rysunek planu miejscowego był czytelny i nie powodował wątpliwości interpretacyjnych w odniesieniu do przeznaczenia terenów objętych tym planem. W ocenie organu, skala, w jakiej sporządzono rysunek planu zapewnia jego czytelność.

Co do zarzutu nr 3 – brak zgodności z ustaleniami Studium (w zasadzie stwierdzenie zgodności po uchwaleniu planu a nie jak nakazuje art. 20 ust. 1 przed) podano, iż Rada Miasta Krakowa stwierdziła zgodność planu z dokumentem Studium w uchwale konstytuującej plan miejscowy. Dokonano tego w pierwszym przepisie uchwały (tj. § 1 ust. 1). Fakt umieszczenia wymienionego przepisu na samym początku aktu prawa miejscowego, a także jego treść, jednoznacznie dowodzą, że ustalenia planistyczne zostały podjęte przez Radę ze świadomością zgodności planu z dokumentem Studium. Gdyby nawet przyjąć, że uchwała w sprawie planu miejscowego winna być poprzedzona odrębną uchwałą w przedmiocie zgodności planu ze Studium, to nie można z tego tytułu wywodzić, że zaskarżony plan jest obarczony wadą uzasadniającą jego eliminację z obrotu prawnego. Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wyłącznie istotne naruszenie trybu sporządzania planu miejscowego pociąga za sobą skutek w postaci stwierdzenia nieważności aktu planistycznego. W orzecznictwie sądów administracyjnych dominuje pogląd, że stwierdzenie zgodności planu ze Studium w uchwale, w sprawie uchwalenia planu nie stanowi istotnego naruszenia reguł procedury planistycznej (por. wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2011 r., sygn. akt: II OSK 45/11; wyrok NSA z dnia 23 marca 2011 r., sygn. akt: II OSK 2587/10). Silnie akcentowany jest również pogląd, że taka forma stwierdzenia zgodności obu dokumentów planistycznych nie stanowi w ogóle naruszenia prawa (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 12 grudnia 2011 r., sygn. akt: II SA/Kr 817/11; wyrok WSA w Łodzi z 25 stycznia 2012 r., sygn. akt: II SA/Łd 1058/11). Nadto w dacie uchwalenia zaskarżonego planu w obiegu prawnym pozostawał jeden dokument Studium, a zatem powoływanie w treści planu pełnej nazwy uchwały w przedmiocie Studium było zbędne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z dyspozycją art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. – dalej powoływana jako P.p.s.a.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Przy czym na podstawie art. 3 § 2 pkt 5 P.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej. Sąd dokonuje zatem kontroli legalności aktów prawa miejscowego pod względem ich zgodności z prawem materialnym jak i zachowania przez organy planistyczne przepisów postępowania. Przepis art. 134 P.p.s.a. przesądza natomiast, że sąd administracyjny nie jest przy tym związany granicami skargi.

Przedmiotem rozpoznania sądu w niniejszej sprawie jest ocena zgodności z prawem uchwały Rady Miasta Krakowa Nr LXI/859/12 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Płaszów - Rybitwy".

Przechodząc do skarg należy wskazać, że zostały wniesione w terminie, a także poprzedzone stosownymi wezwaniami organu do usunięcia naruszenia prawa, których treść jest zgodna z zarzutami zawartymi w skargach.

Skarżący wykazali również swój interes prawny w złożeniu skarg na ustalenia miejscowego planu, który wynika wprost z przedłożonych odpisów ksiąg wieczystych i własności działek, których plan dotyczy w tym wprowadzonej planem zmiany przeznaczenia części działek pod drogę oraz innych zmian przeznaczenia oddziaływujących na działki skarżących.

Oceniając zasadność skarg M. K. i S. K., w pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów, które skutkowały stwierdzeniem nieważności całej zaskarżonej uchwały. Są to zarzuty dotyczące istotnego naruszenia procedury planistycznej. Przebieg procesu sporządzania projektu planu miejscowego i jego uchwalania został uregulowany w art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zachowanie powyższego trybu jest jednym z zasadniczych warunków uznania legalności uchwały w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie bowiem z treścią art. 28 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotnego naruszenia trybu jego postępowania oraz właściwości organów w tym zakresie powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. W art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustawodawca wskazał na kolejność poszczególnych etapów procedury planistycznej przewidując ich chronologiczny porządek po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Ze zgromadzonej dokumentacji planistycznej wynika, że w dniu 30 sierpnia 2006 r. Rada Miasta Krakowa podjęła uchwałę Nr CXV/1207/06 o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Płaszów - Rybitwy". Ogłoszenie Prezydenta Miasta Krakowa o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu ukazało się w prasie w dniu 19 stycznia 2007 r. Obwieszczenie w tej sprawie rozmieszczone zostało na tablicach informacyjnych w budynkach UMK. W dniu 21 marca 2007 r. Zarządzeniem Nr 611/2007 Prezydent Miasta Krakowa rozpatrzył wnioski, które w wyznaczonym terminie zostały złożone do planu. Sporządzony projekt planu opiniowany i uzgadniany był dwukrotnie: w styczniu 2008 r. oraz w maju 2010 r. po dokonaniu zmian wynikających z uzyskanych opinii i uzgodnień oraz wydanych decyzji administracyjnych. Uzyskał niezbędne opinie i uzgodnienia. W dniu 12 listopada 2010 r. zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym opublikowane zostało w prasie (Gazeta Wyborcza) ogłoszenie Prezydenta Miasta Krakowa oraz wywieszone obwieszczenie na tablicach ogłoszeń UMK o wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu. Projekt planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko był wyłożony do publicznego wglądu w dniach od 23 listopada do 21 grudnia 2010 r. Uwagi złożone do planu zostały rozpatrzone Zarządzeniem Prezydenta Miasta Krakowa Nr 69/2011 z dnia 24 stycznia 2011 r. W wyniku uwzględnienia uwag złożonych do projektu planu w czasie jego pierwszego wyłożenia do publicznego wglądu wprowadzono w projekcie planu zmiany. Zmieniony w ich wyniku projekt planu wymagał ponowienia niektórych czynności procedury planistycznej. W ramach ponowienia czynności proceduralnych projekt planu został poddany ponownym uzgodnieniom w niezbędnym zakresie, a następnie został ponownie wyłożony do publicznego wglądu w zmienionym zakresie. Ogłoszenie o ponownym wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu opublikowane zostało w prasie (Gazeta Wyborcza) w dniu 19 sierpnia 2011 r. oraz poprzez obwieszczenie wywieszone na tablicach ogłoszeń UMK. Ponowne wyłożenie projektu planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko miało miejsce w okresie od 30 sierpnia do 28 września 2011 r. Zakres zmian, co do których przeprowadzono ponowne wyłożenie części projektu planu, a tym samym - co do których można było składać uwagi został wskazany w ogłoszeniu prasowym i obwieszczeniu Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 19 sierpnia 2011 r. Uwagi złożone do planu zostały rozpatrzone Zarządzeniem Prezydenta Miasta Krakowa Nr 2503/2011 z dnia 28 października 2011 r. Projekt uchwały w sprawie planu został przekazany do Rady Miasta Krakowa celem uchwalenia (Zarządzenie Nr 378/2012 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 21 lutego 2012 r. w sprawie przyjęcia i przekazania pod obrady Rady Miasta Krakowa projektu uchwały w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Płaszów - Rybitwy"). Rada Miasta Krakowa w dniach 07.03.2012 r. i 21.03.2012 r. odbyła I i II czytanie projektu uchwały zatwierdzającej miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru "Płaszów - Rybitwy" wg druku nr 634. Złożone w wyznaczonym terminie poprawki radnego Miasta Krakowa zostały po II czytaniu przegłosowane przez Radę Miasta Krakowa. W wyniku ich przyjęcia przez radnych Miasta Krakowa konieczne było ponowienie procedury planistycznej. Głosowanie nad projektem uchwały zostało odroczone. W ramach ponowienia czynności proceduralnych projekt planu został poddany ponownym uzgodnieniom w niezbędnym zakresie. Następnie projekt planu został ponownie wyłożony do publicznego wglądu w zakresie wprowadzonych zmian wynikających z przyjęcia przez Radnych Miasta Krakowa poprawek. Ogłoszenie o ponownym wyłożeniu części projektu planu do publicznego wglądu opublikowane zostało w prasie w dniu 27 lipca 2012 r. oraz wywieszone na tablicach ogłoszeń UMK. Część projektu planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko była wyłożona do publicznego wglądu w dniach od 6 sierpnia do 4 września 2012 r. Uwagi złożone do planu zostały rozpatrzone Zarządzeniem Prezydenta Miasta Krakowa Nr 2849/2012 z dnia 8 października 2012 r. Po ponowieniu procedury planistycznej w niezbędnym zakresie ujednolicony projekt uchwały został przekazany do Rady Miasta Krakowa w celu poddania go pod głosowanie. W dniu 21 listopada 2012 r. Rada Miasta Krakowa podjęła uchwałę Nr LXI/859/12 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Płaszów - Rybitwy". Po podjęciu przez Radę Miasta Krakowa ww. uchwały Wojewoda Małopolski, na podstawie dokumentacji planistycznej, badał zgodność z prawem przebiegu procesu planistycznego oraz rozstrzygnięć samej uchwały o planie. Wojewoda Małopolski opublikował uchwałę Rady Miasta Krakowa w sprawie uchwalenia planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Płaszów-Rybitwy" w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego z dnia 4 grudnia 2012 r., pod poz. 6544. Uchwała weszła w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia - 4 stycznia 2013 r.

W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że w trakcie uchwalania przedmiotowego planu, zostały wniesione uwagi w rozumieniu art. 18 ust. 1 ustawy i były one rozpatrywane przez Prezydenta Miasta Krakowa. Nie jest zatem tak, jak próbuje wskazywać organ, że uwag w rozumieniu w/w przepisu nie było, a jedynie zastrzeżenia do sposobu wyłożenia, które w sensie prawnym uwagami nie są. Idąc dalej należy podkreślić, że z dokumentacji planistycznej tj protokołu, stenogramu i treści głosowanej uchwały z dnia 21 listopada 2012 roku (zarówno przedłożonej w formie tradycyjnej, jak i dostępnej w formie elektronicznej na stronie internetowej UMK) wynika, że na Sesji Rady Miasta, na której podjęto uchwałę w przedmiocie uchwalenia przedmiotowego planu wynika, Rada Miasta Krakowa nie poddała ocenie i głosowaniu uwag jakie do projektu uchwały zostały w trakcie trwania procedury planistycznej złożone. Stanowi to istotne naruszenia procedury planistycznej, skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego planu miejscowego w całości. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 20 ustawy - plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji, zapisanych w planie, inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy, oraz zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami o finansach publicznych. Część tekstowa planu stanowi treść uchwały, część graficzna oraz wymagane rozstrzygnięcia stanowią załączniki do uchwały. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 lutego 2012 r. II OSK 1989/11 wyraził pogląd, iż nie jest możliwe poddanie pod głosowanie rady gminy, podejmującej uchwałę w kwestii rozstrzygnięcia o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu zagospodarowanie przestrzennego, listy uwag nieuwzględnionych przez organ wykonawczy gminy, gdyż nie odpowiada to w żadnej mierze wymogowi rozpatrzenia uwag. Każda ze zgłoszonych uwag musi być bowiem rozpatrzona indywidualnie, a w konsekwencji rozstrzygnięcie w tym zakresie także musi mieć charakter indywidualnej uchwały. Rozpatrzenie uwag powinno być czynnością odrębną od uchwalenia planu i poprzedzającą jego uchwalenie, aby ewentualne uwzględnienie uwagi zawrzeć w projekcie planu. Akt zawierający rozstrzygnięcie w sprawie uwag może stanowić załącznik do uchwały w sprawie planu, a uwagi powinny zostać poddane indywidualnym głosowaniom i na tej podstawie powinna zostać stworzona lista uwag uwzględnionych przez radę, które burmistrz powinien uwzględnić w planie oraz uwag nieuwzględnionych. Z kolei w wyroku z dnia 23 marca 2011 r. II OSK 2587/10 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż aby rozstrzygnąć o sposobie rozpatrzenia uwag, rada gminy musi uprzednio uwagi te rozpatrzyć, a więc poddać ocenie ich zasadność i ewentualną możliwość uwzględnienia czy też brak takiej możliwości, nie sugerując się tym, jakie stanowisko w tym względzie zajął organ wykonawczy gminy, gdyż nie ma ono charakteru wiążącego. Już tylko z tego względu należy wyprowadzić wniosek, że nie jest możliwe podanie pod głosowanie rady gminy, podejmującej uchwałę w kwestii rozstrzygnięcia o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu "listy" uwag nieuwzględnionych przez organ wykonawczy gminy, gdyż nie odpowiada to w żadnej mierze wymogowi rozpatrzenia uwag. Każda ze zgłoszonych uwag musi być rozpatrzona indywidualnie, a w konsekwencji rozstrzygnięcie w tym zakresie także musi mieć charakter indywidualnej uchwały. Wobec tego rozpatrzenie uwag powinno być czynnością odrębną od uchwalenia planu i poprzedzającą jego uchwalenie, aby ewentualnie uwzględnione uwagi zawrzeć w projekcie planu.

Podzielając co do zasady poglądy wyrażone w wyżej przytoczonych orzeczeniach, stwierdzić należy, iż jeżeli przyjąć, iż istotnym naruszeniem procedury planistycznej jest już samo poddanie pod głosowanie listy uwag (jednocześnie z głosowaniem nad uchwałą w przedmiocie uchwalania planu) to uchybieniem bardzo poważnym jest całkowite zaniechanie glosowania w przedmiocie zgłoszonych uwag i poprzestanie na dołączeniu listy nieuwzględnionych uwag jako załącznika do uchwały w przedmiocie uchwalenia planu.

Z protokołu sesji Rady Miasta Krakowa z dnia 21 listopada 2012 r. wynika iż na sesji tej Rada przegłosowała uchwalenie przedmiotowego planu. Z protokołu nie wynika w żaden sposób, aby uwagi były Radzie przedstawione i poddane pod głosowanie a wręcz, iż Rada Miasta uwag nie rozpatrywała. Z analizy załącznika do uchwały (lista) wysnuć można wniosek, iż sposób "rozpatrzenia" tych uwag jest identyczny jak prezydenta. Świadczy to dobitnie, iż załącznikiem do uchwały w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Płaszów-Rybitwy" jest stanowisko prezydenta w przedmiocie uwag nieuwzględnionych, a nie uchwała Rady Gminy. Ta poważna wada w procedurze uchwalania planu prowadzi do konieczności stwierdzenia przez sąd jego nieważności w całości.

Podkreślić należy, że analogiczna wada w procedurze uchwalania planu miała miejsce w sprawie rozpoznawanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie o sygnaturze II SA/Kr 320/13. Wyrokiem z dnia 28 czerwca 2013 roku, z takich samych przyczyn WSA stwierdził nieważność uchwały w sprawie planu miejscowego w całości, a Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 16 stycznia 2015 roku (II 0SK 2635/13) oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Radę Miasta Krakowa.

Przechodząc do dalszych zarzutów wskazać należy, że za uzasadniony w stopniu dającym podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały, ocenić należy również zarzut naruszenia trybu sporządzania planu miejscowego tj. art. 17 punkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez wykładanie projektu miejscowego planu do publicznego wglądu tylko przez 2 godziny dziennie, co nie pozwoliło zapoznać się z planem dużej liczbie mieszkańców. Jak wynika z art. 17 pkt 9 w/w ustawy, prezydent miasta wykłada projekt planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko do publicznego wglądu na okres co najmniej 21 dni oraz organizuje w tym czasie dyskusję publiczną nad przyjętymi w projekcie planu rozwiązaniami. Z treści przepisu nie wynika przez ile godzin dziennie projekt ma być wykładany, jednakże taki sposób realizacji przywołanego przepisu ustawy, jaki przyjęto w niniejszym wypadku, jest ewidentnie niezgodny z jego wykładnią celowościową i w sposób istotny narusza procedurę planistyczną. Zaznaczyć bowiem należy, że plan zagospodarowania przestrzennego ma charakter normatywny. Jest aktem prawa miejscowego, a jego ustalenia kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. To w planie miejscowym określa się, które tereny będące własnością podmiotów prywatnych mogą być zabudowane, a które nie. Wskazuje się parametry i gabaryty ewentualnej zabudowy, często bardzo szczegółowo, jak kolor elewacji, czy dachówki. Rozwiązania przyjmowane w planach miejscowych, dotyczą zatem ważkich interesów społeczności lokalnych. Z tego względu ustawodawca, poprzez określone normy prawne zawarte w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zapewnił społeczności lokalnej, możliwość bezpośredniego udziału w kształtowaniu postanowień planu. Unormowania te mają zapewnić społeczności lokalnej możliwość realnego udziału w procesie tworzenia prawa miejscowego. Niedopuszczalna jest sytuacja, aby organ planistyczny tak stosował te przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, że udział ten staje się czysto iluzoryczny. Taka natomiast sytuacja zaistniała w procesie tworzenia zaskarżonego planu. Jak bowiem wynika z zastrzeżeń do sposobu wyłożenia planu, kilkadziesiąt osób nie mogło się z projektem planu zapoznać, z uwagi na zbyt krótki czas jego wykładania. Oceny tej nie zmienia fakt, że projekt planu był dostępny na stronach internetowych. O ile taki dodatkowy sposób udostępniania projektu planu należy uznać za bardzo pozytywny, to jednak nie zastępuje on publicznego wyłożenia w organie planistycznym. Wynika to w szczególności z faktu, że brak ku takiej wykładni stosownej normy prawnej. Ponadto w praktyce dostępność do internetu dla części osób, w szczególności starszego pokolenia, nie jest też tak powszechna i biegła, aby zastąpiła możliwość bezpośredniego zapoznania się z projektem. Szczególnie, że projekt planu zawiera załączniki graficzne na kilku arkuszach. Aby się z nimi zapoznać konieczne jest ich powiększanie. Porównanie ze studium wymaga wiedzy, że znajduje się ono na stronach internetowych oraz jego odnalezienia, co dla wielu mieszkańców może stanowić barierę uniemożliwiającą dokładne zapoznanie się z projektem planu. Dlatego też udostępnienie projektu planu na stronie internetowej jest pożądane, ale nie może zastępować wyłożenia do publicznego wglądu w siedzibie organu. W ocenie Sądu, projekt planu powinien był wyłożony do publicznego wglądu w sposób, który zapewniałby społeczności lokalnej realną możliwość zapoznania się z nim. Jeśli tak nie jest, a w przedmiotowym wypadku nie było, stanowi to istotne naruszenie trybu sporządzania planu i daje podstawę do stwierdzenia nieważności takiej uchwały.

Konkludując tę część rozważań zaznaczyć należy, że analiza procedury planistycznej, wskazuje na to, że w przedmiotowym wypadku organ planistyczny stworzył jedynie pozory udziału społeczności lokalnej w procesie tworzenia zaskarżonego planu miejscowego. Najpierw poprzez wykładanie projektu planu w sposób, który uniemożliwił zapoznanie się z nim wszystkim zainteresowanym, a następnie ignorując wniesione do niego uwagi, które nie były głosowane przez Radę Miasta Krakowa. Takie naruszenie procedury planistycznej należy ocenić jako istotne w rozumieniu art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i dające podstawę do stwierdzeniem nieważności zaskarżonej uchwały w całości.

Przechodząc do oceny dalszych zarzutów należy wskazać, że nie dawały one podstawy do stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w całości, a jedynie w części. Dotyczy to zarzutu nazwanego przez skarżących zmianą obszaru uchwalanego planu. O ile nie można się zgodzić aby obszar planu w liniach rozgraniczających uległ zmianie, to jednak trafny jest kierunek w jakim idą zarzuty nazwane jak powyżej, a dotyczące terenów zamkniętych kolejowych. W tym zakresie zachodzi niespójność pomiędzy częścią tekstową uchwały, a jej załącznikami graficznymi Nr 1 i 2. Jak wskazano w § 4 ust. 7 pkt. 3 planu, obszar zawarty w granicach terenów zamkniętych nie jest objęty ustaleniami planu. Tymczasem jak wynika z załącznika graficznego Nr 1 i Nr 2 (rysunki nr 3), po części terenu zamkniętego kolejowego poprowadzono drogę oznaczoną symbolem 1 KDZ. Takie rozwiązanie wskazuje na niespójność pomiędzy częścią tekstową i graficzną planu oraz narusza art. 14 ust. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a dokonanej oceny nie zmienia fakt, że droga ta ma być częściowo poprowadzona na estakadzie. Zgodzić też się należy ze skarżącymi, że przebieg drogi oznaczonej symbolem 1 KDZ jest częściowo niezgodny ze studium, co narusza art. 9 ust. 4 i art. 20 ust. 1 w/w ustawy. Zatem gdyby nie istotne naruszenie procedury planistycznej, ostatnio opisane uchybienia dawałyby podstawę do stwierdzenia nieważności postanowień planu odnośnie części przebiegu drogi oznaczonej symbolem 1 KDZ.

Jeśli chodzi o zarzut dotyczący sporządzenia nierzetelnie prognozy oddziaływania na środowisko wraz z nierzetelnie sporządzonymi aneksami, to prognoza oddziaływania na środowisko nie jest aktem normatywnym, a zatem jej wady nie mogą skutkować stwierdzeniem nieważności planu miejscowego, którego dotyczy. W zakresie nierozpatrzonych uwag do prognozy oddziaływania na środowisko, w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 54 ust. 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, do rozpoznania uwag wniesionych do prognozy oddziaływania na środowisko obowiązują zasady dotyczące wnoszenia uwag i wniosków oraz opiniowania projektów miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Tak więc mają rację skarżący, że uwagi do prognozy oddziaływania na środowisko powinny być rozpatrzone w takim samym trybie jak uwagi do planu. Fakt, że uwagi takie nie były rozpatrzone przez radę gminy, jest zatem naruszeniem procedury planistycznej. Biorąc jednak pod uwagę, że uwagi te były generalnie analogiczne, jak uwagi wniesione do planu, naruszenie procedury w tym zakresie, w przedmiotowym wypadku nie powinno zostać ocenione jako istotne.

Nie można się natomiast zgodzić ze skarżącymi, że zastrzeżenia do sposobu wyłożenia planu nazwane uwagami, należało potraktować i rozpatrzyć jak uwagi w rozumieniu art. 18 ust. 1 ustawy. W tym zakresie, jak również w zakresie zarzutu dotyczącego naruszenia przepisów o ochronie zabytków oraz zarzutu dotyczącego niewrysowania cieku wodnego, podzielić należy stanowisko i argumentację organu planistycznego, która została przedstawiona w części historycznej uzasadnienia.

W uzupełnieniu do kwestii zastrzeżeń (uwag) odnośnie sposobu wyłożenia projektu planu należy wskazać, że o ile nie istniał obowiązek rozpoznania ich w trybie art. 17 pkt 12 ustawy, to nie było przeszkód, aby w związku z ich pojawieniem się, dokonać ponownego prawidłowego wyłożenia projektu planu. Uwzględniając zarówno koszty, jak i czasokres potrzebny do uchwalenia planu miejscowego, takie rozwiązanie było wręcz pożądane.

W zakresie pozostałych zarzutów, dotyczących szczegółowych rozwiązań i generalnie sprowadzających się do niezgodności postanowień planu ze studium, należy wskazać, że odniesienie się do nich jest aktualnie bezprzedmiotowe. Związane jest to z tym, że zaskarżony plan został unieważniony z powodu istotnego naruszenia zasad jego sporządzania, m.in. nierozpatrzenia przez radę gminy wniesionych do planu uwag, co nie daje odpowiedzi, jaka byłaby treść planu w zakresie szczegółowych rozwiązań, gdyby plan uchwalono zgodnie z procedurą.

W szczególności jednak, obecnie dla Krakowa obowiązuje zmienione studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, do którego postanowień winien być dostosowany na nowo uchwalany plan.

Co się tyczy zarzutów spółki A., to nie były one uzasadnione z przyczyn wskazanych przez organ planistyczny w odpowiedzi na skargę, której treść została obszernie przytoczona w części historycznej uzasadnienia.

Z powyższych przyczyn, Sąd na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 w/w ustawy.