Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący NSA Maria Piórkowska Sędziowie WSA Ewa Partyka WSA Zbigniew Czarnik /spr./ Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 15 października 2013 r. sprawy ze skargi A. N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego A. N. kwotę 200 zł /słownie: dwieście złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

II SA/Rz 738/13

U Z A S A D N I E N I E

Przedmiotem skargi A. N. jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego (dalej: "SKO" lub "Kolegium") z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] odmawiająca stwierdzenia nieważności decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego Decyzję wydano w następującym stanie sprawy:

Ostateczną decyzją z dnia [...] października 2010 r. Burmistrz [...] ustalił dla inwestora – A. sp. z o.o. warunki lokalizacji inwestycji celu publicznego pod nazwą: stacja bazowa telefonii komórkowej [...] na części działki nr 2997/1 w miejscowości W. gm. [...].

Podaniem z dnia 29 marca 2011 r. A. N. i B. N. wystąpili z żądaniem stwierdzenia nieważności tej decyzji, powołując się na przesłanki z art. 156 § 1 pkt 2, 6 i 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 267), dalej: "k.p.a.". W ocenie wnioskodawców w wymienionej decyzji nie odniesiono się do zagadnienia zgody na przeznaczenie gruntów rolnych pod planowaną inwestycję na cele nierolnicze, a dostęp terenu inwestycji do drogi publicznej (powiatowej) nr 1213R przez istniejący zjazd i szlak drożny na działkach nr 3001 i 3300/37 miano określić w sposób niemożliwy do zrealizowania. Będąc właścicielami sąsiedniej nieruchomości zostali pominięci w postępowaniu jako strony. Ponadto decyzja jest zbyt ogólna i pozostawia inwestorowi dużą dowolność. Nie określono w niej szczegółowo parametrów technicznych charakteryzujących moc promieniowania obiektu, co pozwala inwestorowi na zamontowanie na wieży dowolnych urządzeń.

Z wnioskiem o stwierdzenie nieważności wystąpiła również M. P. i I. K. W jednobrzmiących podaniach zarzuciły, że decyzja Burmistrza [...] została doręczona A. P., która zmarła jeszcze przed wszczęciem postępowania administracyjnego, bo w 1992 r. Spadek po niej odziedziczyły dzieci, a wchodzące w skład spadku gospodarstwo rolne w całości z mocy ustawy nabył E. P, który zmarł 20 lutego 2004 r. Jego spadkobiercami są M. P. (żona), D. G. (córka), I. K. (córka), R. P. (syn), B. P. (syn). Osoby te zostały w postępowaniu pominięte.

Postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2011 r. SKO zawiesiło postępowanie z powodu wystąpienia przez A. N. z prośbą o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Burmistrza [...] z dnia [...] października 2010 r. Po uprawomocnieniu się wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (WSA) w Rzeszowie z dnia 27 października 2011 r. II SA/Rz 260/11, którym oddalono skargę A. N. na postanowienie Kolegium z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania, postanowieniem z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] podjęło postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] SKO odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza [...] z dnia [...] października 2010 r. W podstawie prawnej rozstrzygnięcia dowołało art. 157 i 158 § 1 k.p.a. w zw. z art. 54 i 55 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) dalej: "u.p.z.p.".

W uzasadnieniu tej decyzji podano, że stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej jest możliwe tylko w przypadku ustalenia, że jest ona dotknięta wadą wymienioną w art. 156 § 1 k.p.a. Postępowanie takie, prowadzone w trybie nadzwyczajnym, jako wyjątek od wynikającej z art. 16 § 1 k.p.a. zasady trwałości decyzji, nie ma na celu ponownego rozpatrzenia sprawy administracyjnej, lecz ocenę samej decyzji. Rażące naruszenie prawa ma miejsce, gdy naruszenie prawa jest oczywiste, naruszony przepis może być stosowany w bezpośrednim rozumieniu, nie wymaga wykładni i nie jest ocenny, skutki wywołane przez decyzję nie są możliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności. Przeprowadzone postępowanie w ocenie SKO nie ujawniło, aby sporna decyzja naruszała w sposób rażący przepisy art. 54 u.p.z.p. Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego w zakresie łączności publicznej, polegająca na budowie stacji telefonii komórkowej wraz przyłączem energetycznym powinna zawierać wyszczególnienie parametrów inwestycji, w tym typu anten, z jakich składać ma się planowana wieża telekomunikacyjna, ich mocy oraz ilości. Wprawdzie kwestionowana decyzja elementów takich nie zawiera to jednak te parametry określa projekt [...], który został powołany w sentencji decyzji. Organ przyjął, że przedmiotem inwestycji będzie montaż 6 anten sektorowych na wieży o wysokości 55 m n.p.t., które będą pracowały w systemie 900 MHz, 4 anteny radiolinii (paraboliczne) na wysokości 57 i 58,5 m n.p.t. Zatem w ocenie organu decyzja jest zgodna z prawem, a inwestor nie będzie mógł zamontować na wieży dowolnych urządzeń. Teren inwestycji nie wymagał zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze. Projekt decyzji został uzgodniony w niezbędnym zakresie. Odnosząc się natomiast do zarzutu skierowania decyzji do osoby zmarłej Kolegium podało, że naruszenie zasady czynnego udziału następców prawnych zmarłej strony nie stanowi przesłanki stwierdzenia nieważności, lecz podstawę do jego wznowienia.

Po rozpatrzeniu wniosków A. N. i M. P. decyzją z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] SKO na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy. Kolegium podtrzymało dotychczasowe stanowisko.

Skargę na decyzję z dnia [...] maja 2012 r. do WSA w Rzeszowie wniósł A. N. Wskutek jej uwzględnienia wyrokiem z dnia 6 listopada 2012 r. II SA/Rz 641/12 uchylono zaskarżoną decyzję SKO.

Sąd podał, że zawiadamiając strony o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji organ nie zweryfikował danych dotyczących sposobu reprezentowania inwestora przez D. S., którego pełnomocnictwo wygasło w dniu 31 grudnia 2010 r. Wadliwie również w uzasadnieniu powoływał się na treść przepisów art. 59 ust. 1, art. 60 i art. 64 u.p.z.p., ponieważ nie miały one w sprawie zastosowania. Przedmiotem decyzji Burmistrza [...] była decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, a nie decyzja o warunkach zabudowy. Sąd zakwestionował również stanowisko, w myśl którego do przedmiotowej inwestycji nie znajdowała zastosowania ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.), ponieważ obszar planowanej inwestycji położony jest na terenie podlegającym ochronie w ramach obszaru specjalnej ochrony ptaków "Natura 2000". Z akt sprawy nie wynikało jednak, czy w odniesieniu do tego zagadnienia organ gminy wydał w tym przedmiocie decyzję, a Kolegium nie poczyniło w tym kierunku właściwych ustaleń. Nie rozważyło także zarzutów skarżącego o braku określenia w spornej decyzji parametrów technicznych charakteryzujących moc nadajników i danych, na podstawie których uznano że przedsięwzięcie nie jest zaliczane do mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Kwestia ta miała istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia. Niezbędne zatem w ocenie Sądu było jednoznaczne ustalenie, czy przed wydaniem decyzji lokalizacyjnej Burmistrz [...] rozważał, czy planowane przedsięwzięcie może znacząco oddziaływać na obszar "Natura 2000" i czy ta ocena była prawidłowa. Podzielając stanowisko skarżącego WSA w Rzeszowie za niewystarczające uznał stwierdzenie organu, że w rozstrzygnięciu spornej decyzji odwołano się do projektu stacji bazowej [...]. Istota zarzutów A. N. sprowadzała się bowiem do braku określenia w źródłowej decyzji rodzaju nadajników oraz ich mocy, a także prawidłowości w kwalifikowaniu przedsięwzięcia w aspekcie stosowania przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. Decyzję lokalizacyjną wydaje się na wniosek, który powinien spełniać wymagania określone w art. 52 u.p.z.p. Decyzja zaś powinna zawierać elementy wskazane w art. 54 u.p.z.p. Za niewystarczające Sąd uznał przyjęcie, że charakterystyka inwestycji w zakresie typów anten i ich mocy została określona w projekcie przedstawionym przez inwestora, a projekt ten został wymieniony w decyzji. W rzeczywistości decyzja Burmistrza [...] w rozstrzygnięciu nie odwołuje się do projektu stacji bazowej [...], a przywołuje to oznaczenie wyłącznie jako nazwę inwestycji. O opracowaniu p.t. "[...] wyniki weryfikacji dla anten wg zmiany z dnia 21.08.2007 (...) do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 09.11.2004 r.(...)" mowa była dopiero w uzasadnieniu tej decyzji. Dlatego Sąd uznał stanowisko Kolegium w tym zakresie za wadliwe. Ponadto SKO nie dokonało analizy prawidłowości kwalifikacji przedsięwzięcia w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] SKO na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. ponownie utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

W pierwszej kolejności Kolegium podało, że obecnie inwestor reprezentowany jest przez G. M., który złożył do akt stosowne pełnomocnictwo. Odnosząc się natomiast do przedmiotu sprawy organ stwierdził, że sporna decyzja lokalizacyjna nie narusza prawa w sposób rażący, pomimo że nie została wydana bez uchybień przepisom prawa. Organ podkreślił, że dla oceny przesłanek z art. 156 § 1 k.p.a. decydujące znaczenie ma stan faktyczny i prawny z daty wydania decyzji, natomiast nie ma znaczenia zmiana zagospodarowania terenu w obszarze oddziaływania inwestycji, która nastąpiła później. Inwestor wystąpił z wnioskiem spełniającym wymagania wynikające z art. 52 u.p.z.p. Określono w nim dane charakteryzujące inwestycję oraz jej wpływ na środowisko. Ustalono, że Burmistrz [...] nie wydał żadnej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, natomiast w piśmie z dnia 6 grudnia 2012 r. stwierdził, że inwestycja ta nie wymagała wydania takiej decyzji. Informacji o decyzji nie ma również w publicznie dostępnych wykazach danych o środowisku i jego ochronie. Zgromadzone natomiast dowody pozwalały w ocenie Kolegium na jednoznaczną kwalifikację przedsięwzięcia z punktu widzenia przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. Nr 257, poz. 2573), ze zmianami wprowadzonymi rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 21 sierpnia 2007 r. (Dz. U. Nr 158, poz. 1105) czyli § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8. Z regulacji tych wynikał, że przy kwalifikacji przedsięwzięcia należało uwzględniać moc jednej anteny odnosząc ją do odległości od miejsc dostępnych dla ludzi w rozumieniu art. 124 ustawy – Prawo ochrony środowiska. Moc ta w przedłożonych przez inwestora dokumentach została określona jako mieszcząca się w przedziale od 2000 W do 5000 W, zaś maksymalny zasięg negatywnego oddziaływania promieniowania przekraczającego dopuszczalne wartości w środowisku ustalono na poziomie do 48,6 m. Tymczasem wysokość podwieszenia anten ustalono na wysokości 55 m. Dlatego w przypadku pochylenia anten negatywne oddziaływanie promieniowania nie dosięgnie miejsc dostępnych dla ludzi. Inwestycja ta nie zalicza się zatem do przedsięwzięć mogących znacząco lub potencjalnie oddziaływać na środowisko. Pomimo, że inwestycję zaplanowano w ramach obszaru specjalnej ochrony ptaków "Natura 2000" wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach nie było konieczne. Kwestia ta była przedmiotem rozważań organu gminy, który zwracał się o uzgodnienie projektu decyzji lokalizacyjnej do Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska. W trybie art. 53 ust. 5c u.p.z.p. Inwestycja nie można zaliczyć się do przedsięwzięć określonych w art. 71 jaki art. 96 ustawy z dnia 3 października 2008 r., toteż SKO uznało, że wprawdzie decyzja lokalizacyjna nie spełniała wszystkich wymogów określonych w art. 54 u.p.z.p., to jednak sprecyzowano w niej przedmiot inwestycji (tj. montaż 6 anten na wysokości 55 m i 4 anten parabolicznych na wysokości 57 i 58,5 m), który uniemożliwia zamontowanie przez inwestora dowolnych urządzeń. Z przepisów prawa nie wynika natomiast, jakie parametry techniczne powinny zostać zamieszczone w decyzji. Dostrzeżone wady decyzji lokalizacyjnej, w ocenie Kolegium nie wypełniają przesłanek do uznania, że została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Organ odniósł się również do zarzutów A. N. sformułowanych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Z rozstrzygnięciem SKO nie zgodził się A. N. Wniósł do WSA w Rzeszowie skargę, w której domaga się uchylenia zaskarżonej decyzji i zwrotu kosztów postępowania. Skarżący podkreślił, że w dacie wydawania decyzji lokalizacyjnej istniał obowiązek doręczania stronom postanowień uzgodnieniowych, których nie otrzymał, przez co nie mógł się do nich odnieść. Został zatem pozbawiony możności działania. Ponowił zarzuty, że ustalony dojazd to terenu inwestycji jest niemożliwy do zrealizowania, a ponadto nie został on objęty liniami rozgraniczającymi teren inwestycji. Przed wydaniem spornej decyzji nie przeprowadzono procedury oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Nadto zarzuca, że skarżoną decyzję SKO wydano z naruszeniem art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a., ponieważ po wyroku WSA w Rzeszowie sprawa była ponownie rozpatrywana przez te same osoby, co stanowi naruszenie art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a. Skarżący nie zgodził się również ze stanowiskiem Kolegium, że przepisy art. 54 u.p.z.p. nie wymagały wskazania typów anten, ich mocy i azymutów. W sprawie winien znaleźć zastosowanie § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r., tzn. moc anten powinna zostać zsumowana, ponieważ wchodzi w supozycję, tj. ich energia kumuluje się. Naruszenie art. 52 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. w zw. z art. 63 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 3 października 2008 r. polegało zaś na nieustaleniu rzeczywistego obszaru oddziaływania inwestycji, ponieważ nie ustalono rzeczywistego pola elektromagnetycznego (PEM) występującego wyjściowo w miejscu planowanej inwestycji. Zabrakło zsumowania mocy anten sektorowych i radioliniowych nakładających się i dokonania kumulacji PEM z uwzględnieniem wszystkich źródeł PEM w środowisku. SKO nie wyjaśniło zatem należycie wszystkich okoliczności sprawy, w tym faktu czy przed wydaniem decyzji lokalizacyjnej konieczne było przeprowadzenie postępowania w sprawie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, w związku z lokalizacją inwestycji w obszarze "Natura 2000". Nie zwróciło również uwagi, że prawo własności rozciąga się na przestrzeń nad gruntem, która na sąsiednich nieruchomościach zostanie naruszona przez sporną inwestycję i jej oddziaływanie.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczas wyrażone stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje;

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270), dalej: p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji i stosują prawem przewidziane środki. Zakres kontroli sprawowanej przez sądy wynika z treści art. 134 § 1 p.p.s.a., zgodnie z którym sądy rozpoznając skargi nie są związane ich zarzutami, podstawą prawną ani formułowanymi przez strony wnioskami. Sądy rozpoznają skargi w granicach danej sprawy.

Skarga A. N. jest zasadna.

W sprawie będącej przedmiotem skargi stan faktyczny ustalony w postępowaniu przed organami administracji publicznej odpowiada przepisom prawa, dlatego może on być podstawą faktyczną wyrokowania. Elementami istotnymi, mającymi znaczenie dla rozstrzygania przez Sąd jest stwierdzenie, że w sprawie istnieje ostateczna decyzja Burmistrza [...] ustalająca lokalizację inwestycji celu publicznego dla inwestora Spółki [...] z dnia [...] października 2010 r., [...] oraz decyzja odmawiająca stwierdzenia nieważności tej decyzji wydana w dniu [...] kwietnia 2012 r. przez SKO oraz decyzja utrzymująca w mocy to rozstrzygnięcie wydana przez SKO w dniu [...] czerwca 2013 r., [...]. Niewątpliwym w sprawie jest również fakt, ze decyzja będąca przedmiotem skargi wydana została po uchyleniu decyzji SKO z dnia [...] maja 2012 r. Uchylenie to nastąpiło na skutek uwzględnienia skargi A. N. wyrokiem WSA w Rzeszowie z dnia 6 listopada 2012 r., sygn. akt II SA/Rz 641/12.

Dla oceny obecnie rozpoznawanej skargi istotne znaczenie ma treść uzasadnienia wyroku WSA w Rzeszowie z dnia 6 listopada 2012 r., gdyż stosownie do dyspozycji art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu wiążą w sprawie zarówno Sąd, jak i organ, którego działanie było objęte kontrolą Sądu. Treść wskazanego przepisu konkretyzuje zakres i granice kontroli sądowej prowadzonej w przedmiotowej sprawie.

Odnosząc zarzuty skargi do tych warunków, stwierdzić należy, że nietrafny jest zarzut skargi wskazujący na naruszenie przez decyzję SKO treści art. 156 § 1 pkt 5 w związku z art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a. Zdaniem skarżącego naruszenie tych przepisów polegało na tym, że w sprawie w sposób nieuprawniony i nieobiektywny orzekały osoby, które powinny podlegać wyłączeniu z mocy prawa. Zdaniem Sądu ten zarzut jest nietrafny. Art. 25 § 1 pkt 5 k.p.a. stanowi, że wyłączeniu od udziału w postępowaniu podlega pracownik organu w sprawie, w której brał udział w wydaniu zaskarżonej decyzji. Ta reguła nie odnosi się jednak do sytuacji ponownego rozpoznania sprawy przez osoby, których rozstrzygnięcie zostało uchylone na skutek sądowej kontroli ich wcześniejszego rozstrzygnięcia. Innymi słowy, wyłączenie z art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a. nie ma miejsca przy rozpatrywaniu sprawy przez ten sam skład osobowy organu kolegialnego, jeżeli wcześniejsze rozstrzygnięcie tego składu było objęte skargą sądowoadministracyjną, a sąd dokonując jego kontroli, uchylił tę decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Wyłączenie takie miałoby miejsce wówczas, gdy skład osobowy byłby tożsamy w przypadku decyzji podejmowanej w następstwie wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji oraz na skutek złożenia przez stronę wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy. W sprawie będącej przedmiotem skargi sytuacja taka nie występuje, gdyż skład osobowy SKO w przypadku decyzji z dnia [...] kwietnia 2012 r. i skład tego samego organu w przypadku decyzji z dnia [...] czerwca 2013 r. jest różny, zatem żaden z członków Kolegium nie brał udziału w wydaniu zaskarżonej decyzji.

WSA w Rzeszowie wskazując w uzasadnieniu własnego wyroku z dnia 6 listopada 2012 r., II SA/Rz 641/12 wskazania co dalszego postępowania koniecznego do wykonania przez SKO podkreślił, że organ ma obowiązek prawidłowo rozpoznać wniosek skarżącego ustosunkowując się do jego zarzutów, a nade wszystko uwzględni w tym zakresie stan istniejącego prawa. Sąd wskazał na treść art. 52 ust. 7 u.p.z.p. Niewątpliwie to wskazanie jest omyłkowe, gdyż nie chodziło o art. 57 ust. 7 ustawy, który nie ma takiej jednostki redakcyjnej, ale o art. 53 ust. 7 u.p.z.p. Z treści tego przepisu wynikają określone skutki dla możliwości prowadzenia postepowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji objętej skargą. Organ tego nakazu nie wykazał. Podstawa prawna decyzji objętej skargą wskazuje art. 138§ 1 k.p.a., a to oznacza, że SKO utrzymując w mocy decyzję własną akceptuje podstawę prawną orzekania wskazaną w decyzji z dnia [...] kwietnia 2012 r., a w tej decyzji organ nie stosował art. 53 ust. 7 u.p.z.p. w związku z odpowiednim stosowaniem art. 158 § 2 k.p.a.

Działanie takie narusza przepisy prawa, art. 53 ust. 7 u.p.z.p., a przez to decyzja objęta skargą jest wadliwa. W ocenie Sądu takie naruszenie jest istotne, gdyż warunkiem zastosowania wskazanego przepisu jest spełnienie określonych przesłanek wskazanych w przepisie, których organ nie brał pod uwagę przy rozpoznawaniu wniosku skarżącego. W takim stanie decyzja objęta skargą narusza treść art. 107 § 1 k.p.a. oraz art. 153 p.p.s.a.

W świetle powyższego odnoszenie się do pozostałych zarzutów skargi jest nieuzasadnione.

Mając na uwadze treść art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. Sąd orzekł jak na wstępie.