Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Beata Blankiewicz-Wóltańska (spr.), Sędzia WSA Izabella Janson, Sędzia WSA Beata Krajewska, Protokolant referent stażysta Katarzyna Smaga, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lipca 2014 r. sprawy ze skargi T. Sp. z o.o. w O. na decyzję Narodowego Centrum Badań i Rozwoju z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania środków finansowych na realizację przedsięwzięcia pilotażowego 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Narodowego Centrum Badań i Rozwoju na rzecz T. Sp. z o.o. w O. kwotę 457 zł (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi z 3 marca 2013 r., wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przez T. sp. z o.o. (dalej jako Skarżąca, Wnioskodawca) jest stanowisko Komisji Rady Narodowego Centrum Badań i Rozwoju, wyrażone w decyzji Nr [...] z [...] listopada 2013 r., informującej o odmowie przyznania środków finansowych.

Przedmiotowa decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym:

Wniosek o dofinansowanie projektu pn. [...] (o numerze [...]), złożony przez T. sp. z o.o. podlegał ocenie w ramach Przedsięwzięcia pilotażowego Wsparcie badań naukowych i prac rozwojowych w skali demonstracyjnej Demonstrator+.

Wniosek o dofinansowanie został poddany ocenie formalnej i merytorycznej, zgodnie z procedurą określoną w Regulaminie Konkursu w ramach Przedsięwzięcia pilotażowego Wsparcie badań naukowych i prac rozwojowych w skali demonstracyjnej (dalej jako Regulamin Konkursu), w wyniku której zgłoszony przez Skarżącą projekt finalnie nie został rekomendowany do dofinansowania i w konsekwencji została w stosunku do niego wydana decyzja nr [...] Dyrektora Narodowego Centrum Badań i Rozwoju z dnia [...] października 2013 r. w sprawie przyznania środków finansowych.

W uzasadnieniu organ wskazał, że decyzja została podjęta na podstawie oceny panelu ekspertów w oparciu o ocenę merytoryczną I i II stopnia. Sumaryczna ocena wniosku o dofinansowanie po ocenie merytorycznej I stopnia wyniosła 86,13% punktów tj. 64,60 punktów.

Dyrektor wskazał, że podejmując taką decyzję wziął pod uwagę oceny merytoryczne I i II stopnia, wzięto również pod uwagę uzasadnienia recenzentów zarówno z oceny merytorycznej I jak i II stopnia.

Wskazano zatem, że według opinii recenzentów oszacowanie efektów komercjalizacji jako przychodów z gier wydaje się być wskaźnikiem nie uwzględniającym innych istotnych czynników wpływających na poziom sprzedaży gry na rynku. Wskazany wskaźnik Wartość przychodów z komercjalizacji nie został wystarczająco uwiarygodniony ekonomicznymi danymi. Wnioskodawca nie zdefiniował jednoznacznie głównego problemu badawczego.

Wskazano ponadto, że w związku z brakami w opisie projektu oraz w nawiązaniu do treści prezentacji przedstawionej przed panelem ekspertów, a także biorąc pod uwagę poziom innowacyjności oraz potencjał komercjalizacyjny pozostałych wniosków z grupy projektów rekomendowanych do dofinansowania, panel ekspertów postanowił zaliczyć wniosek do wniosków nierekomendowanych do dofinansowania.

Dyrektor poinformował również, że podjął decyzję o odmowie przyznania dofinansowania dla projektu biorąc pod uwagę sporządzoną przez panel ekspertów listę rankingową w związku z rozdziałem IV. ust. 7 pkt. 2 Regulaminu Konkursu, który nakazuje uwzględnić ograniczoną wysokość środków finansowych dostępnych na realizację przedsięwzięcia pilotażowego w budżecie Narodowego Centrum Badań i Rozwoju w bieżącym roku budżetowym oraz szacowanej ich wysokości w przyszłych latach budżetowych.

Od przedmiotowej decyzji Skarżąca odwołała się do komisji odwoławczej Rady Narodowego Centrum Badań i Rozwoju, podnosząc zarzuty do kolejnych twierdzeń zawartych w decyzji.

Decyzją nr [...] z dnia [...] listopada 2013 r. Komisja Odwoławcza Rady Narodowego Centrum Badań i Rozwoju odmówiła przyznania środków finansowych.

W uzasadnieniu Komisja wskazała, że podczas przeprowadzonej procedury konkursowej (zarówno oceny merytorycznej I, jak i II stopnia) nic nastąpiły żadne z uchybień o charakterze proceduralnym. W opinii Komisji zakres uzasadnień udzielonych przez eksperta panelu oraz obiektywne oceny pozostałych dwóch członków panelu pozwoliły na trafną ocenę wniosku i podjęcie słusznej decyzji o nie przyznaniu dofinansowania dla projektu. Podkreślono, że decyzja oraz oceny panelu ekspertów w trakcie II stopnia oceny merytorycznej zostały opracowane w oparciu o wyniki oceny merytorycznej I stopnia.

W związku z wykazanymi brakami w opisie projektu, nawiązując do treści prezentacji przedstawionej przed panelem ekspertów, a także biorąc pod uwagę potencjał komercjalizacyjny pozostałych wniosków z grupy projektów rekomendowanych do dofinansowania, panel ekspertów postanowił zaliczyć wniosek do wniosków nierekomendowanych do dofinansowania, zaś Komisji Odwoławcza nie znalazła podstaw do podważania opinii niezależnych ekspertów i kwestionowania merytorycznej zasadności przyznanej przez nich oceny.

Dokonując weryfikacji poprawności przeprowadzonej oceny merytorycznej (I oraz II stopnia), w oparciu o zarzuty prezentowane w odwołaniu, Komisja stwierdziła, że dokonała weryfikacji ocen przyznane przez recenzentów (w trakcie oceny merytorycznej I stopnia), a także uzasadnień stopnia spełnienia kryteriów oceny merytorycznej sporządzonych w toku II stopnia oceny merytorycznej, które to stanowiły podstawę do ustalenia list rankingowych. Sporządzane w toku przeprowadzonej procedury konkursowej i wyrażone na kartach oceny merytorycznej (I i II stopnia) oceny, nic mogą być jednak przez Komisję Odwoławczą Rady Narodowego Centrum Badań i Rozwoju kwestionowane w sposób dowolny, bowiem sporządzenie ocen merytorycznych wymaga od recenzentów wiedzy specjalnej. Dopiero przekroczenie granic dopuszczalnej swobody eksperckiej lub też rażące naruszenia procedury merytorycznej oceny wniosku, mogą stanowić podstawę do zmiany oceny końcowej projektu w wyniku uznania, iż ocena merytoryczna przebiegała w sposób sprzeczny z ustalonymi w tym zakresie zasadami.

Zdaniem organu decyzja nr [...] Dyrektora Narodowego Centrum Badań i Rozwoju, z dnia [...] października 2013 r. bazuje na ocenie merytorycznej I stopnia oraz na ocenie panelu ekspertów, a tym samym Komisja Odwoławcza znalazła podstaw do stwierdzenia, że granice niezależności eksperckiej w przedmiotowej sprawie zostały przekroczone. Podkreślono, że samo subiektywne odczucie Skarżącej co do nieprawidłowości oceny nie może stanowić przesłanki uzasadniającej uznanie, że ocena w danym kryterium została przeprowadzona w sposób naruszający prawo, skoro granice te w przedmiotowej sprawie nie zostały przekroczone.

Na decyzję tę Skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wnosząc o uchylenie w całości decyzji nr [...] z dnia [...] listopada 2013 r., wnosząc o uchylenie w całości decyzji Komisji Odwoławczej Rady Narodowego Centrum Badań I Rozwoju z dnia [...] listopada 2013 r. Nr [...] w sprawie odmowy przyznania środków finansowych, utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Narodowego Centrum Badań i Rozwoju z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w sprawie przyznania środków finansowych, w związku z naruszeniem przepisów prawa.

Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie:

1. Przepisów postępowania tj. art. 9 i art. 11 k.p.a., poprzez niejasne dla Skarżącej oparcie się przez organy obu instancji na ocenie nr 47 z pominięciem oceny 425; ograniczenie się przez organ wyłącznie do ogólnikowego wyjaśnienia podstaw swojego stanowiska, bez odnoszenia się do poszczególnych recenzji projektu; takie postępowanie organu świadczy o tym, że organ drugiej instancji nie dokonał całościowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i nie poczynił własnych ustaleń, ograniczając się wyłącznie do powtórzenia uzasadnienia decyzji Dyrektora NCBiR;

2. Przepisów postępowania tj. art. 77 k.p.a., poprzez niedokonanie przez organ wyczerpującego i całościowego rozważenia materiału zgromadzonego w sprawie, co widoczne jest w uzasadnieniu decyzji, które pozbawione jest konkretnego odwołania się do recenzji ekspertów i ich treści;

3. Przepisów postępowania tj. art. 80 k.p.a. poprzez dokonanie przez organ nieprawidłowej oceny stanowiska eksperta nr 425 i jego pominięcie przy wydawaniu decyzji oraz oparcie się przez Dyrektora na ocenie nr 47, która formułowała wnioski sprzeczne z recenzją 425; organ opiera się na dwóch recenzjach ekspertów, sprzecznych w swej treści, zatem przyjmuje za postawę swej decyzji materiały, które w wielu miejscach wykluczają się wzajemnie, a takie działanie nie może być uznane za dokonanie swobodnej oceny dowodów i spowodowało wydanie wadliwej decyzji w sprawie.

W odpowiedzi na skargę Narodowe Centrum Badań i Rozwoju wniosło o oddalenie skargi, podtrzymując swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Podstawę prawną kontroli decyzji wydawanych przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju stanowi przepis art. 3 § 1 i art. 3 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 – dalej: p.p.s.a.) w związku z treścią art. 40 ust. 4 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o Narodowym Centrum Badań i Rozwoju (Dz. U. 96, poz. 616 z p. zm., dalej : ustawa o NCBiR).

Zgodnie z treścią art. 3 § 1 p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach (art. 3 § 3 p.p.s.a.). W razie nieuwzględnienia skargi Sąd skargę oddala (art. 151 p.p.s.a.), natomiast zgodnie z art. 146 § 1 tej ustawy Sąd, uwzględniając skargę na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a p.p.s.a., uchyla ten akt lub interpretację albo stwierdza bezskuteczność czynności.

Przepis art. 40 ustawy o NCBiR stanowi w ust. 1, że przyznawanie przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju środków finansowych na wykonanie projektów następuje w drodze decyzji Dyrektora wydawanej na podstawie listy rankingowej pozytywnie zaopiniowanych wniosków. Od decyzji, o której mowa w ust. 1, lub promesy, o której mowa w art. 37 ust. 2, wnioskodawcy przysługuje odwołanie do komisji odwoławczej Rady, a w przypadku konkursów, o których mowa w art. 17 pkt 6 - do Komitetu Sterującego, w terminie 14 dni od dnia doręczenia tej decyzji (ust. 2). Komisja odwoławcza Rady lub Komitet Sterujący wydaje decyzję w sprawie przyznania lub odmowy przyznania środków finansowych nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia odwołania (ust. 3). Natomiast przepis ust. 4 tego artykułu stanowi, że na decyzję komisji odwoławczej Rady lub Komitetu Sterującego przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

W rozpoznawanej sprawie ocena Sądu sprowadza się do zbadania zgodności postępowania NCBiR z ustawą o Narodowym Centrum Badań i Rozwoju oraz z Regulaminem konkursu.

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy o NCBiR, dyrektor Centrum ustala i ogłasza regulamin konkursu, który wyłania wykonawców projektów, obejmujących badania naukowe lub prace rozwojowe nakierowane na zastosowanie w działalności gospodarczej. Dyrektor Centrum wyznacza również ekspertów lub powołuje zespoły ekspertów spośród wybitnych przedstawicieli środowisk naukowych, gospodarczych i finansowych, w tym ekspertów zagranicznych, którzy oceniają wnioski złożone w konkursie i na tej podstawie przygotowują i przekazują dyrektorowi listę rankingową pozytywnie zaopiniowanych wniosków (art. 38 ust. 1 i 2 ustawy o NCBiR). Eksperci opiniują wnioski konkursowe, posiłkując się w szczególności katalogiem kryteriów z art. 39 ustawy o NCBiR oraz wymienionych w Regulaminie każdego konkursu.

Z uwagi na okoliczność, że eksperci, uczestniczący w procesie oceny projektów zgłoszonych do dofinansowania, dysponują wiedzą specjalistyczną, Sąd nie może kwestionować ilości punktów przyznanych przez nich w ramach danego kryterium i przesądzać, że tych punktów powinno być przyznanych więcej, aniżeli uczynił to ekspert. Sądy administracyjne nie kontrolują poprawności opinii ekspertów pod względem merytorycznym, nie wkraczają w szczegółowe rozważania na temat przedłożonych przez wnioskodawcę rozwiązań technicznych w związku z aktualnym stanem wiedzy w tym zakresie (patrz: wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 stycznia 2013 r., sygn. akt V SA/Wa 2937/12, wyrok NSA z dnia 13 listopada 2012 r., sygn. akt II GSK 1783/12, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych - www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Na podstawie wyników pierwszego i drugiego etapu oceny merytorycznej powstaje lista rankingowa projektów rekomendowanych do finansowania, na podstawie której wydawana jest decyzja Dyrektora Centrum o przyznaniu środków finansowych albo o odmowie przyznania środków finansowych.

Zgodnie z procedurą odwoławczą przewidzianą w art. 40 ustawy o NCBiR od decyzji Wnioskodawcy przysługuje odwołanie do komisji odwoławczej, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji Dyrektora NCBiR. Decyzję w sprawie przyznania lub odmowy przyznania środków finansowych Komisja Odwoławcza wydaje w terminie 60 dni od dnia złożenia odwołania i wnioskodawcy przysługuje na nią skarga do sądu administracyjnego.

Wskazać należy, że Komisja Odwoławcza rozpoznając odwołanie powinna szczegółowo uzasadnić dlaczego zarzuty Strony dotyczące przebiegu konkretnego etapu oceny (w niniejszej sprawie prezentacji projektu na Panelu Ekspertów) są nieuzasadnione. W przedmiotowej sprawie zabrakło takiego uzasadnienia.

Wskazać należy, że brak szczegółowego uzasadnienia pozbawia Sąd możliwości weryfikacji, czy ten etap oceny projektu został przeprowadzony prawidłowo. Jak wyżej wskazano ocena merytoryczna projektów ma ekspercki charakter. Sąd nie dysponuje fachową wiedzą, jaką posiadają eksperci, dlatego bez szczegółowego uzasadnienia nie ma możliwości weryfikacji tego etapu oceny. Brak szczegółowego uzasadnienia oceny dokonanej przez Komisję Odwoławczą sprawia, że przewidziana przez ustawodawcę możliwość złożenia skargi staje się iluzoryczna albowiem Sąd nie ma możliwości dokonania kontroli tego etapu oceny projektu.

Należy też wskazać, że zgodnie z § 5, zatytułowanym “Rozpatrywanie odwołań", zawartym w dokumencie “Regulamin Komisji Odwoławczej Rady Narodowego Centrum Badań i Rozwoju" zawarty jest pkt 2., wg którego Komisja Odwoławcza może zwrócić się do Dyrektora o powołanie eksperta, który dokona oceny zasadności zarzutów w stosunku do oceny merytorycznej wniosku, podniesionych w odwołaniu.

Zdaniem Sądu, biorąc pod uwagę konieczność posiadania wiedzy fachowej w niniejszej sprawie, pożądane byłoby powołanie takiego eksperta, który po zapoznaniu się z przebiegiem prezentacji na Panelu ekspertów, mógłby wypowiedzieć się na temat merytorycznej wartości prezentacji, co pozwoliłoby na uznanie, czy ocena poszczególnych kryteriów II etapu oceny merytorycznej była adekwatna do wartości zarówno projektu jak i sposobu zaprezentowania go.

Pożądane byłoby również dołączenie do akt sprawy opinii eksperta, aby Sąd mógł zapoznać się z nią. Zdaniem Sądu ocena eksperta byłaby również pomocna przy uzasadnianiu stanowiska Komisji Odwoławczej, które i dlaczego zarzuty strony są zasadne lub nieuzasadnione. Ekspert mając wiedzę specjalistyczną mógłby bowiem miarodajnie ocenić, jak projekt został zaprezentowany i czy przebieg prezentacji spełnia poszczególne kryteria (patrz: wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 października 2013 r., sygn. akt V SA/Wa 282/13, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych - www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Dodatkowo - analizując przedmiotowe postępowanie administracyjne pod kątem zgodności z przepisami proceduralnymi - Sąd uznał, że organ odwoławczy tj. Komisja Odwoławcza Rady NCBiR w zaskarżonej decyzji nie odniosła się do odwołania Skarżącej.

Zdaniem Sądu Komisja Odwoławcza nie ustosunkowała się w zaskarżonej decyzji do żadnego z postawionych przez Skarżącą zarzutów, do czego zobowiązana była zgodnie z treścią cyt. § 5 pkt 3 Regulaminu Komisji Odwoławczej Rady NCBiR.

W ramach ponownej oceny wniosku, organ odwoławczy dokona jego swobodnej oceny merytorycznej, która nie powinna być dowolna. Prawidłowy efekt ponownej oceny wniosku powinien być należycie uzasadniony, powinny być wyjaśnione wszystkie okoliczności, które zdecydowały o przyznaniu projektowi konkretnej liczby punktów, jak również stanowisko Panelu Ekspertów. Taka ocena została częściowo dokonana przez organ odwoławczy dopiero w odpowiedzi na skargę, a to jest za późno w kontekście badania legalności zaskarżonej decyzji. Brak należytego uzasadnienia decyzji organu odwoławczego budzi obawę o brak bezstronności rozstrzygnięcia.

Należy wskazać, że zdaniem Sądu niezasadnymi są zarzuty Skarżącej dotyczące naruszenia art. 9, art. 11, art. 77 oraz art. 80 k.p.a.

Na wstępie wskazać należy, iż - jak słusznie zauważył organ w odpowiedzi na skargę - ustawa o NCBiR nie przewiduje stosowania przepisów k.p.a. w prowadzonych przez Centrum postępowaniach konkursowych, w tym także do procedury odwoławczej przewidzianej w art. 40 tej ustawy. To w ustawie o NCBiR oraz w rozporządzeniu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 17 września 2010 r. w sprawie szczegółowego trybu realizacji zadań Narodowego Centrum Badań i Rozwoju (Dz. U. Nr 178, poz. 1200, dalej: rozporządzenie) określone zostały zasady postępowania w przypadku ubiegania się o dofinansowanie projektów, o których mowa w ustawie o NCBiR. Różnią się one zasadniczo od zasad postępowania określonych w k.p.a.

Stosownie do art. 36 ustawy o NCBiR wykonawcy projektów wyłaniani są w trybie konkursów, które ogłasza Dyrektor NCBiR. Wnioski o finansowanie, składane w toku postępowania konkursowego, podlegają ocenie formalnej oraz merytorycznej. Oceny formalnej dokonują pracownicy NCBiR. Eksperci, którzy są specjalistami z zakresu danych dziedzin nauki dokonują natomiast oceny merytorycznej. Przygotowanie i przekazanie Dyrektorowi NCBiR listy rankingowej pozytywnie zaopiniowanych wniosków, na podstawie której wydawana jest decyzja Dyrektora NCBiR o przyznaniu środków finansowych albo o odmowie przyznania środków finansowych jest następstwem ocen dokonywanych przez ekspertów pracujących w zespołach lub indywidualnie.

Z uwagi na powyższe można więc mówić o wiążącym dla Dyrektora NCBiR, charakterze stanowiska ekspertów. Zasady wyłaniania wykonawców projektów są sformułowane ogólnikowo, Dyrektor NCBiR może jedynie w marginalnym stopniu wpływać na ich uszczegóławianie poprzez ustalanie regulaminów konkursów, o którym mowa w art. 36 ustawy o NCBiR, czy też stosowanie na podstawie art. 39 ust. 5 ustawy o NCBiR pozaustawowych kryteriów oceny. Stosownie do § 7 ust. 1 rozporządzenia, informacja o decyzji Dyrektora NCBiR jest niezwłocznie przekazywana wykonawcy projektu. Należy podkreślić, że decyzja o której mowa w art. 40 ust. 1 ustawy o NCBiR nie jest decyzją w rozumieniu ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego. Użyte przez ustawodawcę pojęcie decyzji należy rozumieć jako informację lub zawiadomienie. Ustawodawca nie przewidział wydawania przez Dyrektora NCBiR decyzji administracyjnych w rozumieniu przepisów k.p.a. Procedura wyłaniania beneficjentów jest diametralnie inna od procedury wydawania decyzji w indywidualnej sprawie, określonej przez k.p.a. Przewidziany jest inny system odwoławczy, nie ma mowy o zawieszeniu czy wznowieniu postępowania. Nie ma także mowy o postępowaniu dowodowym w rozumieniu k.p.a.

Ustawa o NCBiR zawiera także regulację dotyczącą procedury odwoławczej od decyzji Dyrektora NCBiR, która regulowana jest poza przepisami k.p.a. Procedurze odwoławczej nie podlegają wszelkie rozstrzygnięcia Dyrektora NCBiR podejmowane w trakcie procedury konkursowej, a jedynie decyzje o przyznaniu środków finansowych albo o odmowie przyznania środków finansowych. Termin, do którego zachowania obowiązany jest wnioskodawca, na wniesienie odwołania wynosi 14 dni od dnia doręczenia decyzji Dyrektora NCBiR. Decyzję w sprawie przyznania lub odmowy przyznania środków finansowych Komisja Odwoławcza wydaje w terminie nie później niż 3 miesięcy od dnia złożenia odwołania i wnioskodawcy przysługuje na nią skarga do sądu administracyjnego.

Podkreślić należy, iż dla uznania, że w danej sprawie mamy do czynienia z decyzją administracyjną musi istnieć przepis prawa przyznający określonemu podmiotowi prawo do podejmowania decyzji administracyjnych rozumianych jako oparte na przepisach prawa administracyjnego władcze, jednostronne oświadczenie woli organu administracji publicznej, określające sytuację prawną konkretnie wskazanego adresata (zob. B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek; Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz; Zakamycze 2005; s. 18).

Informacja o decyzji Dyrektora NCBiR o przyznaniu lub odmowie przyznania dofinansowania jest więc rozstrzygnięciem, któremu nie można przypisać cech władczego rozstrzygnięcia administracyjnego.

Jak już wyżej wskazano o przyznaniu albo nieprzyznaniu dofinansowania Dyrektor NCBiR decyduje na podstawie listy rankingowej. Przygotowanie i przekazanie Dyrektorowi NCBiR listy rankingowej pozytywnie zaopiniowanych wniosków, na podstawie której wydawana jest. decyzja o przyznaniu środków finansowych albo o odmowie przyznania środków finansowych jest następstwem ocen dokonywanych przez ekspertów pracujących w zespołach lub indywidualnie. Z uwagi na powyższe można więc mówić o wiążącym dla Dyrektora NCBiR charakterze stanowiska ekspertów. Na podstawie wyników oceny eksperta lub zespołu ekspertów Dyrektor NCBiR jedynie zawiadamia o przyznaniu środków finansowych na wykonywanie projektu a zatem brak jest podstaw do uznania, że wydaje on władcze rozstrzygniecie w indywidualnej sprawie.

Brak w ustawie o NCBiR regulacji o stosowaniu przepisów k.p.a. to zamierzone rozwiązanie legislacyjne. Zakładając racjonalność ustawodawcy stwierdzić należy, iż gdyby do postępowań w sprawie przyznania dofinansowania miałyby być stosowane wprost lub odpowiednio przepisy k.p.a., wynikałoby to z ustawy o NCBiR. Należy bowiem zwrócić uwagę na fakt, że ustawy szczególne regulujące działalność innych od Narodowego Centrum Badań i Rozwoju państwowych agencji wykonawczych odwołują się wprost do przepisów k.p.a. lub do pojęcia decyzji administracyjnych (patrz: cyt. wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 października 2013 r., sygn. akt V SA/Wa 282/13).

Z uwagi na powyższe zarzuty Skarżącej dotyczące naruszenia art. 9, art. 11, art. 77 oraz art. 80 k.p.a., zdaniem Sądu, nie zasługują na uwzględnienie.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a. Sąd orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.