Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alina Dominiak (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak, Sędzia WSA Janina Guść, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Beata Kaczmar, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 maja 2020 r. sprawy ze skargi J. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia 15 listopada 2019 r. nr [...] w przedmiocie skierowania do domu pomocy społecznej oddala skargę.

Decyzją z dnia 30 sierpnia 2019 r., nr [...], Prezydent Miasta w punkcie 1. skierował od dnia 30 sierpnia 2019 r. J. G. na pobyt stały w Domu Pomocy Społecznej przy ul. H. [...], na miejsce dla osób przewlekle somatycznie chorych, w punkcie 2. ustalił odpłatność za pobyt w ww. domu w wysokości 1173,94 zł miesięcznie oraz w punkcie 3. nadał decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.

Wskazując na treść art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 r., poz. 1507 ze zm.) – dalej jako "ustawa", organ I instancji wyjaśnił, że ze względu na stan zdrowia i trudną sytuację rodzinną, w związku z wydanym postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 12 lutego 2019 r., sygn. akt [...], stwierdzającym potrzebę umieszczenia w domu pomocy społecznej bez zgody, ustalono, że strona wymaga skierowania do domu pomocy społecznej. W oparciu o dokumentację medyczną zakwalifikowano stronę do umieszczenia w domu pomocy społecznej dla osób przewlekle somatycznie chorych. Odpłatność za pobyt w domu pomocy społecznej organ ustalił w oparciu o art. 61 ust. 2 pkt 1 ustawy.

Decyzją z dnia 15 listopada 2019 r., nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm.) – dalej jako "k.p.a." w zw. z art. 54 ust. 1 i 4 oraz art. 59 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło pkt 1. decyzji organu I instancji i orzekło o skierowaniu J. G. na pobyt stały do Domu Pomocy Społecznej przy ul. H. [...], na miejsce dla osób przewlekle somatycznie chorych oraz utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję w pozostałym zakresie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że z art. 54 ustawy wynika, że w domu pomocy społecznej może zostać umieszczona jedynie osoba wymagająca całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogąca samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych. Kwestia zaistnienia powyższej przesłanki została już przesądzona prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 12 lutego 2019 r., sygn. akt [...], orzekającym o umieszczeniu skarżącej w domu pomocy społecznej. Orzeczenie to zastąpiło zgodę osoby kierowanej do domu pomocy społecznej, o której mowa w art. 54 ust. 2 ustawy. Wobec wydania przez sąd postanowienia o umieszczeniu skarżącej w domu pomocy społecznej bez jej zgody rola organu I instancji ograniczała się wyłącznie do wykonania orzeczenia sądu opiekuńczego poprzez wydanie decyzji o skierowaniu do domu pomocy społecznej.

Zdaniem Kolegium wskazanie przez organ I instancji w podstawie prawnej decyzji art. 54 ust. 1 ustawy nie stanowi wady skutkującej jej uchyleniem, albowiem w sprawie zaistniały przesłanki skierowania skarżącej do domu pomocy społecznej bez jej zgody.

Nadto Kolegium wyjaśniło, że pomimo wniesienia skargi o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 12 lutego 2019 r., sygn. akt [...], stwierdzającym potrzebę umieszczenia skarżącej w domu pomocy społecznej bez zgody, orzeczenie to nadal pozostaje w obrocie prawnym i jest wiążące dla organów administracji publicznej orzekających w niniejszej sprawie. Przedłożone wraz z odwołaniem dokumenty uzasadniające wniesienie skargi o wznowienie postępowania zakończonego ww. postanowieniem z dnia 12 lutego 2019 r., sygn. akt [...], nie mogą być oceniane przez Kolegium, bowiem to nie ten organ, a sąd powszechny będzie rozstrzygał, czy istnieją podstawy do wznowienia postępowania sądowego.

Kolegium wyjaśniło, że nie ma podstaw do zawierania w decyzji o skierowaniu do domu pomocy społecznej rozstrzygnięcia w przedmiocie terminu rozpoczęcia pobytu w tymże domu.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na powyższą decyzję J. G. zarzuciła naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj:

1. art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji wydanej z naruszeniem prawa materialnego, tj. art. 54 ust. 1 ustawy, a w konsekwencji stwierdzającej potrzebę przyjęcia skarżącej do domu pomocy społecznej;

2. art. 7 w zw. z art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. poprzez brak podjęcia przez organ wszelkich czynności zmierzających do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz dowolną ocenę materiału dowodowego, skutkujące błędem w ustaleniach faktycznych polegających na przyjęciu, że kwestia spełnienia przesłanki warunkującej przyjęcie skarżącej do domu pomocy społecznej została już stwierdzona prawomocnym postanowieniem sądu opiekuńczego, podczas gdy postanowieniem Sądu Rejonowego o sygn. akt [...] sąd postanowił wszcząć z urzędu postępowanie w przedmiocie zmiany postanowienia Sądu Rejonowego w sprawie o sygn. akt [...].

Wskazując na tak sformułowane zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie decyzji organów obu instancji i umorzenie postępowania oraz o zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi skarżąca stwierdziła, że wobec wydania ww. postanowienia Sądu Rejonowego kwestia wyjaśnienia i dokonania oceny, czy osoba mająca być umieszczona w domu pomocy społecznej spełnia ustawowe kryteria do umieszczenia jej w tym domu, nawet wbrew jej woli, w dalszym ciągu nie została jednoznacznie przesądzona. Z tego względu – w ocenie skarżącej - należy uchylić decyzję o skierowaniu skarżącej do domu pomocy społecznej, ponieważ postępowanie przed sądem opiekuńczym zostało wznowione.

Skarżąca stwierdziła, że decyzje organów obu instancji opierają się na niewłaściwej podstawie prawnej, albowiem skarżąca nigdy nie wyrażała chęci ani zgody na umieszczenie jej w domu pomocy społecznej. Nie zachodzą przesłanki do stwierdzenia potrzeby umieszczenia jej w domu pomocy społecznej, albowiem korzysta ona z pomocy rodziny, co jednak jest kwestią, która jest przedmiotem rozważań sądu opiekuńczego we wznowionym postępowaniu w sprawie o sygn. akt [...].

Jak wyjaśniła skarżąca, do odwołania załączyła dokumenty potwierdzające okoliczność złożenia wniosku o wznowienie postępowania przed sądem opiekuńczym oraz okoliczność wszczęcia postępowania przez ten sąd.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko. Kolegium dodało, że wszczęcie postępowania, które nastąpiło postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 18 listopada 2019 r., sygn. akt [...] nie zmienia aktualnej sytuacji faktycznej i prawnej w niniejszej sprawie. Na dzień sporządzenia odpowiedzi na skargę, według informacji uzyskanej w Sądzie Rejonowym, poza wydaniem ww. postanowienia z dnia 18 listopada 2019 r. nie wydano żadnego innego rozstrzygnięcia, natomiast termin rozprawy wyznaczono na kwiecień 2020 r. Postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 12 lutego 2019 r. orzekające o umieszczeniu skarżącej w domu pomocy społecznej pozostaje w obrocie prawnym i może stanowić podstawę do wydania przez właściwe organy decyzji o skierowaniu skarżącej do domu pomocy społecznej.

Postanowieniem z dnia 21 maja 2020 r., sygn. akt III SA/Gd 200/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, po rozpoznaniu wniosku skarżącej z dnia 11 maja 2020 r., odmówił zawieszenia postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 r., poz. 2167 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem , jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) - dalej w skrócie jako: "p.p.s.a." sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną.

W ocenie Sądu skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Istota zarzutów skargi sprowadza się do tezy, że organy nie mogły orzec o skierowaniu skarżącej do domu pomocy społecznej, bowiem zainicjowała ona postępowanie mające na celu wzruszenie postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 12 lutego 2019 r., sygn. akt [...] o umieszczeniu jej w domu pomocy społecznej.

Zauważyć wobec powyższego należy, że w dniu wydania zaskarżonej decyzji pozostawało ( i nadal pozostaje) w obrocie prawnym postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 12 lutego 2019 r., sygn. akt [...] – w którym orzeczono o umieszczeniu J. G. w domu pomocy społecznej na wniosek Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie. Postanowienie to stało się prawomocne z dniem 6 marca 2019 r. Organy orzekające w niniejszej sprawie były zatem związane tym postanowieniem i zobowiązane do jego realizacji, poprzez orzeczenie o skierowaniu skarżącej do określonego domu pomocy społecznej na określone miejsce oraz o odpłatności za pobyt w domu pomocy społecznej.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania zaskarżonej decyzji osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych, przysługuje prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej.

W przypadku gdy osoba bezwzględnie wymagająca pomocy lub jej przedstawiciel ustawowy nie wyrażają zgody na umieszczenie w domu pomocy społecznej lub po umieszczeniu wycofają swoją zgodę, ośrodek pomocy społecznej lub dom pomocy społecznej są obowiązane do zawiadomienia o tym właściwego sądu, a jeżeli osoba taka nie ma przedstawiciela ustawowego lub opiekuna – prokuratora (ust. 4).

Jednocześnie w świetle art. 39 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 1878 ze zm.) jeżeli osoba, o której mowa w art. 38, lub jej przedstawiciel ustawowy nie wyrażają zgody na przyjęcie jej do domu pomocy społecznej, a brak opieki zagraża życiu tej osoby, organ do spraw pomocy społecznej może wystąpić do sądu opiekuńczego miejsca zamieszkania tej osoby z wnioskiem o przyjęcie do domu pomocy społecznej bez jej zgody (ust. 1); jeżeli osoba wymagająca skierowania do domu pomocy społecznej ze względu na swój stan psychiczny nie jest zdolna do wyrażenia na to zgody, o jej skierowaniu do domu pomocy społecznej orzeka sąd opiekuńczy (ust. 3).

Jak wynika z treści postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 12 lutego 2019 r., sygn. akt [...], z wnioskiem do sądu opiekuńczego o przyjęcie skarżącej do domu pomocy społecznej bez zgody skarżącej wystąpił Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie. Zgromadzony materiał dowodowy wskazuje, że w rozpoznawanej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, o której mowa w art. 54 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej oraz art. 39 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, a mianowicie skarżąca, która nie jest osobą ubezwłasnowolnioną, nie wyraża zgody na umieszczenie jej w domu pomocy społecznej. Okoliczność ta stanowiła dla organu pomocy społecznej podstawę do złożenia wniosku do sądu opiekuńczego właściwego ze względu na miejsce jej zamieszkania.

Procedura związana z umieszczeniem osób w domu pomocy społecznej bez ich zgody jest dwuetapowa. Pierwszym etapem, warunkującym ewentualne dalsze działania w sprawie, jest postępowanie prowadzone przed sądem opiekuńczym w trybie powołanych przepisów o ochronie zdrowia psychicznego. Jeżeli w toku tego postępowania sąd opiekuńczy uzna, że zachodzą przesłanki do umieszczenia danej osoby bez jej zgody w domu pomocy społecznej, to wydaje postanowienie o przyjęciu tej osoby do takiej placówki ( umieszczeniu w placówce). Zapewnienie realizacji takiego orzeczenia ustawodawca powierzył organom administracji publicznej. Takie postępowanie stanowi drugi etap procedury związanej z przymusowym skierowaniem danej osoby do domu pomocy społecznej - etap postępowania administracyjnego.

Zainteresowany powinien być skierowany do domu pomocy społecznej odpowiedniego typu, zlokalizowanego jak najbliżej miejsca zamieszkania osoby zainteresowanej (art. 54-56a ustawy), chyba że okoliczności sprawy wskazują inaczej. W decyzji organu administracyjnego wskazuje się typ domu oraz konkretną placówkę, w której ma przebywać dana osoba. Jednocześnie w decyzji tej, w świetle art. 59 ust. 1 ustawy, ustala się opłatę mieszkańca domu za pobyt w domu pomocy społecznej.

Wobec prawidłowych ustaleń organów w przedmiocie uzyskania przez postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 12 lutego 2019 r., sygn. akt [...] waloru prawomocności przypomnieć wypada, że zgodnie z art. 365 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

Z tych względów podzielić należy zatem pogląd wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym w przypadku, gdy o przyjęciu do domu pomocy społecznej zadecydował sąd powszechny, rola organu administracji publicznej sprowadza się do wykonania prawomocnego orzeczenia Sądu i wydania decyzji o skierowaniu do domu pomocy społecznej.

Organy administracji obu instancji związane były prawomocnym postanowieniem sądu opiekuńczego z dnia 12 lutego 2019 r. Wydając decyzję o skierowaniu skarżącej do domu pomocy społecznej organ wykonywał jedynie orzeczenie sądu opiekuńczego, które zastępuje brak zgody strony lub jej przedstawiciela ustawowego. Istotne przy tym jest, że stosownych ustaleń czy w określonej sprawie spełnione zostały przesłanki do wydania orzeczenia o umieszczeniu danej osoby w domu pomocy społecznej bez jej zgody dokonuje sąd opiekuńczy. Organ administracji nie może kwestionować ustaleń sądu powszechnego dokonanych w tym zakresie. Uprawnienia takiego nie posiada również sąd administracyjny rozpoznający skargę na taką decyzję. Nietrafne były zatem twierdzenia zawarte w skardze, w których kwestionowano potrzebę skierowania skarżącej do domu pomocy społecznej. Wbrew poglądom skarżącej nie ma wątpliwości, że to właśnie postanowienie sądu opiekuńczego z dnia 12 lutego 2019 r. przesądziło o takiej potrzebie i konieczności.

Wbrew zarzutom skargi organy obu instancji poczyniły prawidłowe ustalenia faktyczne sprowadzające się w przedmiotowej sprawie do ustalenia, czy postanowienie sądu opiekuńczego z dnia 12 lutego 2019 r. jest prawomocne. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji Kolegium uzyskało informację o pozostawaniu ww. postanowienia w obrocie prawnym, co uzasadniało wydanie zaskarżonej decyzji.

Odnosząc się do powołanej przez skarżącą okoliczności złożenia wniosku o uchylenie postanowienia sądu opiekuńczego z dnia 12 lutego 2019 r. podkreślić należy , że złożenie tego wniosku, jak również wydanie przez Sąd Rejonowy postanowienia z dnia 18 listopada 2019 r. (a więc już po dacie wydania zaskarżonej decyzji) o wszczęciu postępowania w przedmiocie zmiany postanowienia tego Sądu z dnia 12 lutego 2019 r., nie odbiera postanowieniu z dnia 12 lutego 2019 r. waloru prawomocności. Ta właśnie cecha postanowienia z dnia 12 lutego 2019 r. stanowi przesłankę pozytywną skierowania skarżącej do domu pomocy społecznej. Niewątpliwie istnieje związek pomiędzy treścią postanowienia sądu opiekuńczego o umieszczeniu osoby w domu pomocy społecznej, a treścią decyzji o skierowaniu tej osoby w domu pomocy społecznej. Nie można jednak pominąć faktu, że w postępowaniu administracyjnym obowiązuje zasada, zgodnie z którą organ zobowiązany jest wydać decyzję z uwzględnieniem okoliczności faktycznych i prawnych istniejących w chwili orzekania. Ich istnienie obliguje organ do wydania rozstrzygnięcia nawet w sytuacji, gdy istnieje prawdopodobieństwo zmiany tych okoliczności w przyszłości.

Zauważyć też należy, że zgodnie z art. 577 kodeksu postępowania cywilnego sąd opiekuńczy może zmienić swe postanowienie nawet prawomocne, jeżeli wymaga tego dobro osoby, której postępowanie dotyczy.

Zgodnie natomiast z art. 524 ust. 1 k.p.c. wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem orzekającym co do istoty sprawy nie jest dopuszczalne, jeżeli postanowienie kończące postępowanie może być zmienione lub uchylone.

Z powyższych przepisów wynika, że sąd opiekuńczy może w każdym czasie zmienić swoje prawomocne postanowienie z dnia 12 lutego 2019 r. sygn. akt [...] o umieszczeniu skarżącej w domu pomocy społecznej. Z przepisów tych wynika też, że sąd opiekuńczy w postępowaniu podjętym w przedmiocie zmiany wydanego postanowienia kierować się będzie dobrem skarżącej – czy zmiany takiej dokonać, czy też nie.

W realiach przedmiotowej sprawy brak było wobec powyższego podstaw, aby organ odwoławczy oczekiwał na wynik zainicjowanego przez skarżącą postępowania przed sądem opiekuńczym. Sąd ten w postępowaniu wszczętym w dniu 18 listopada 2019 r. ( na które to postępowanie powołuje się skarżąca) dokonywać będzie w istocie nowej oceny sytuacji skarżącej. Z tego względu dla wydania decyzji o skierowaniu skarżącej do domu pomocy społecznej, rozstrzygnięcie w przedmiocie zmiany postanowienia sądu opiekuńczego z dnia 12 lutego 2019 r., nie było warunkiem niezbędnym. Przeciwnie - pozostawanie w obrocie prawnym prawomocnego postanowienia sądu opiekuńczego z dnia 12 lutego 2019 r. sprawia, że spełnione są przesłanki nie tylko uprawniające, lecz wręcz obligujące organ administracji publicznej do realizacji postanowienia sądu opiekuńczego. W przeciwnym przypadku organ administracji publicznej byłby zobligowany do dokonywania oceny zasadności przesłanek ewentualnej zmiany prawomocnego postanowienia sądu opiekuńczego, podczas gdy uprawnień takich – w świetle art. 365 § 1 k.p.c. – organ nie posiada. Uprawnień takich nie posiada również sąd administracyjny.

Bez znaczenia zatem dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostawała okoliczność złożenia przez skarżącą (jej pełnomocnika) wniosku o uchylenie postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 12 lutego 2019 r. Dla oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji nie miało również znaczenia wydanie przez tenże Sąd postanowienia z dnia 18 listopada 2019 r., sygn. akt [...] o wszczęciu postępowania w sprawie zmiany ww. postanowienia z dnia 12 lutego 2019 r. Dodać w tym miejscu należy, że z informacji uzyskanej w Sądzie Rejonowym Wydziale V Rodzinnym i Nieletnich rozprawa w sprawie o sygn. akt [...] została wyznaczona na dzień 7 lipca 2020 r. Oznacza to, że zarówno na dzień orzekania przez organy obu instancji, jak i na dzień wydania wyroku w niniejszej sprawie, w obrocie prawnym pozostawało prawomocne postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 12 lutego 2019 r. Stanowiło to podstawę do dokonania oceny zaskarżonej decyzji jako wydanej zgodnie z prawem.

Z tych samych przyczyn brak było podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącej z dnia 11 maja 2020 r. o zawieszenie postępowania w niniejszej sprawie w związku z toczącym się postępowaniem przed Sądem Rejonowym o sygn. akt [...]. Wbrew bowiem stanowisku skarżącej wynik niniejszej sprawy nie zależy od rozstrzygnięcia mającego zapaść w ww. postępowaniu. Decyzja o skierowaniu skarżącej do domu pomocy społecznej została wydana w wykonaniu postanowienia sądu opiekuńczego z dnia 12 lutego 2019 r. i w warunkach związania jego treścią. Postanowieniem tym związany jest również sąd administracyjny rozpoznający niniejszą sprawę. Skoro postanowienie sądu opiekuńczego z dnia 12 lutego 2019 r. nadal pozostaje w obrocie prawnym i posiada walor prawomocności, dla oceny zgodności z prawem decyzji o skierowaniu skarżącej do domu pomocy społecznej nie ma znaczenia treść przyszłego rozstrzygnięcia sądu opiekuńczego. Nie występowały zatem przesłanki do zawieszenia postępowania określone w art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a., zgodnie z którym sąd może zawiesić postępowanie z urzędu, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego, przed Trybunałem Konstytucyjnym lub Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Z tych przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 21 maja 2020 r., sygn. akt III SA/Gd 200/20 odmówił zawieszenia postępowania.

Oceniając zaskarżoną decyzję poza zarzutami skargi Sąd również nie dostrzegł w jej treści uchybień przepisom prawa, które mogłyby skutkować jej uchyleniem.

Podzielić należy stanowisko Samorządowego Kolegium Odwoławczego, że przepis art. 59 ust. 1 ustawy nie stanowi podstawy do określenia w decyzji o skierowaniu osoby do domu pomocy społecznej daty początkowej wyznaczającej dzień, z którym skierowanie ma nastąpić.

Prawidłowo również ocenił organ odwoławczy, że wskazanie jedynie art. 54 ust. 1 ustawy w podstawie prawnej decyzji organu I instancji w części dotyczącej skierowania skarżącej do domu pomocy społecznej nie stanowi uchybienia, które miałoby jakikolwiek wpływ na treść rozstrzygnięcia, które należy uznać za prawidłowe. Nie uległo bowiem wątpliwości, że w sprawie zachodziły przesłanki do zastosowania art. 59 ust. 1 w zw. z art. 54 ust. 1 i ust. 4 ustawy, skoro skarżąca nie wyrażała zgody na umieszczenie w domu pomocy społecznej, a sąd opiekuńczy ocenił, że przesłanki do umieszczenia skarżącej w domu pomocy społecznej istnieją.

Opłata za pobyt skarżącej w domu pomocy społecznej została prawidłowo obliczona w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci rodzinnego wywiadu środowiskowego oraz informacji ZUS oraz zgodnie z art. 61 ust. 1 i 2 w zw. z art. 8 ust. 3 ustawy.

Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę, jako bezzasadną, oddalił.