Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa, Sędzia WSA Ewa Kwiecińska, Sędzia WSA Agnieszka Góra-Błaszczykowska (spr.), po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 marca 2021 r. sprawy ze skargi R. S. na decyzję Szefa Krajowej Administracji Skarbowej z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia stosunku służbowego uchyla zaskarżoną decyzję

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w O. (dalej także jako DIAS) decyzją z dnia [...] lutego 2020 r. stwierdził wygaśnięcie stosunku służbowego R. S. (dalej jako skarżący) z dniem [...] sierpnia 2017 r.

W uzasadnieniu organ podniósł, że skarżący w sposób jednoznaczny i bezsporny nie oczyścił się ze stawianych mu zarzutów popełnienia przestępstwa w służbie i nie daje gwarancji dalszego, należytego wykonywania obowiązków. Ponadto organ uznał, że skarżący namawiał funkcjonariuszy do podjęcia akcji protestacyjnej, która w efekcie nie tylko godziła w dobro Służby Celnej, ale skierowana była na utrudnienie prowadzenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorców. W ocenie organu próba paraliżu państwa tuż przed szczytem NATO i Światowymi Dniami Młodzieży w lipcu 2016 r. zasługiwała na szczególne potępienie.

Decyzja została doręczona w dniu [...] lutego 2020 r.; skarżący złożył od niej odwołanie.

Szef Krajowej Administracji Skarbowej (dalej jako organ II instancji, organ odwoławczy) decyzją z dnia [...] lipca 2020 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Organ odwoławczy wyraził stanowisko, że Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w O., w świetle wytycznych zawartych w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 listopada 2019 r., sygn. akt I OSK 1330/19, dokonał prawidłowego rozstrzygnięcia w sprawie oraz wskazał i uzasadnił powody, dla których nie przedstawił skarżącemu propozycji służby/pracy w Izbie Administracji Skarbowej w O.. Argumenty wskazane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji znajdują oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i odpowiadają przesłankom ustawowym, określonym w art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej KAS.

R. S. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na w.w. decyzję Szefa Krajowej Administracji Skarbowej. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie następujących przepisów:

1) obrazę przepisu art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej KAS, poprzez akceptację decyzji DIAS wydanej w oparciu o w.w. przepis i tym samym akceptację braku wręczenia Skarżącemu propozycji służby pomimo, iż kwalifikacje i przebieg dotychczasowej służby, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania Skarżącego za tym przemawiały;

2) obrazę przepisu art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej KAS w zw. z art. 6 k.p.a. poprzez akceptację decyzji DIAS wydanej w oparciu o w.w. przepis i tym samym akceptację faktu braku wręczenia Skarżącemu propozycji służby w sytuacji, gdy decyzja ta (o braku wręczenia propozycji) została wydana na przesłankach nie znajdujących oparcia w ustawie (niedopuszczalnych przesłankach pozaustawowych) w postaci pomówienia Skarżącego, iż "nakłaniał funkcjonariuszy do podjęcia akcji protestacyjnej" nie przedstawiając żadnych dowodów na potwierdzenie tego zarzutu oraz podważając jednocześnie legalność zwolnienia lekarskiego na przewlekle schorzenie kręgosłupa, wykorzystując ten fakt do bezpodstawnego stawiania zarzutu Skarżącemu, że "w okresie tym przebywał na zwolnieniu lekarskim tj. w dniach [...] czerwca 2016 r., a tym samym czynnie uczestniczył w akcji protestacyjnej", co było poważnym naruszeniem przepisów prawa oraz w sytuacji, gdy ocenie podlegała działalność związkowa Skarżącego (podczas gdy ustawodawca takiego kryterium oceny nie sformułował);

3) obrazę przepisów art. 7 i 77 § 1 k.p.a. przez błędną ocenę dowodów prowadzącą do wniosku, że prawidłowa była decyzja o niewręczeniu Skarżącemu propozycji służby i że po stronie Skarżącego faktycznie zaistniały zachowania pozwalające uznać, że względy kształtowania pozytywnego wizerunku Służby Celno-Skarbowej oraz prawidłowej i niezakłóconej realizacji zadań, przemawiają za brakiem wręczenia mu propozycji służby; zarzucono ponadto nie przeprowadzenie przez Szefa KAS żadnego postępowania wyjaśniającego odnośnie złożenia przez DIAS propozycji służby dwóm innym funkcjonariuszom, mającym identyczne zarzuty z art.228 § 1 k.k. w tej samej sprawie i wobec których, tak jak i wobec Skarżącego, umorzono śledztwo z braku dowodów;

4) obrazę przepisów art. 7 i 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 8,9,11,12 i art. 80 k.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie pełnego postępowania dowodowego w sprawie, a w konsekwencji błędne dokonanie oceny spełnienia przez Skarżącego przesłanek z art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej KAS oraz nie przedstawienie żadnych dowodów np. w postaci zeznań funkcjonariuszy, potwierdzających zarzut DIAS wobec Skarżącego, iż namawiał do akcji protestacyjnej;

5) obrazę art. 1 i 3 w zw. z art. 32 ust. 1 pkt. 1 ustawy o związkach zawodowych poprzez akceptację faktu zwolnienia Skarżącego ze służby pomimo, iż Skarżący był pod ochroną związkową jako Przewodniczący Związku Zawodowego Celnicy PL przy Izbie Administracji Skarbowej w O. i nie można było go zwolnić lub zmienić na niekorzyść warunków pracy lub płacy (bez zgody związku zawodowego).

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji jej poprzedzającej w całości.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu podkreślił, że zarzuty podniesione w skardze są w znacznej części powtórzeniem zarzutów, zawartych w odwołaniu od decyzji DIAS z dnia [...] lutego 2020 r. w przedmiocie wygaśnięcia stosunku służbowego R. S., do których organ odwoławczy szczegółowo odniósł się w uzasadnieniu skarżonej decyzji.

Niezależnie od tego Szef Krajowej Administracji Skarbowej wyjaśnił, że rozstrzygnięcia w zakresie stosunku służbowego determinowały względy wynikające ze zmian w organizacji funkcjonowania skarbowości i Służby Celnej, tj. utworzenie Krajowej Administracji Skarbowej. Z dniem 1 marca 2017 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej, tworząca Krajową Administrację Skarbową, w ramach której została wyodrębniona Służba Celno-Skarbowa. Ustawa wprowadziła szereg rozwiązań w zakresie ustroju i organizacji jednostek Krajowej Administracji Skarbowej, w tym także w sprawach dotyczących służby i pracy. Przepisy przejściowe i wprowadzające zostały zawarte w ustawie wprowadzającej KAS. Zgodnie z art. 165 ust. 3 ustawy wprowadzającej KAS pracownicy zatrudnieni w izbach celnych oraz urzędach kontroli skarbowej oraz funkcjonariusze celni pełniący służbę w izbach celnych albo komórkach urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych, stali się z dniem wejścia w życie ustawy, o której mowa w art. 1, z zastrzeżeniem art. 170, odpowiednio pracownikami zatrudnionymi w jednostkach organizacyjnych Krajowej Administracji Skarbowej albo funkcjonariuszami Służby Celno-Skarbowej, pełniącymi służbę w jednostkach KAS i zachowali ciągłość pracy i służby.

Przepis art. 165 ust. 7 ww. ustawy przewiduje, że dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, dyrektor izby administracji skarbowej oraz dyrektor Krajowej Szkoły Skarbowości składają odpowiednio pracownikom oraz funkcjonariuszom, w terminie do dnia 31 maja 2017 r., pisemną propozycję określającą nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby, która uwzględnia posiadane kwalifikacje i przebieg dotychczasowej pracy lub służby, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania.

W myśl przepisu art. 170 ust. 1 ww. ustawy wprowadzającej KAS stosunki pracy osób zatrudnionych w jednostkach KAS, o których mowa w art. 36 ust. 1 pkt 2, 3 i 6 ustawy, o której mowa w art. 1 oraz stosunki służbowe osób pełniących służbę w jednostkach KAS, o których mowa w art. 36 ust, 1 pkt 1, 2, 3 i 6 ustawy, o której mowa w art. 1, wygasają: 1) z dniem 31 sierpnia 2017 r., jeżeli osoby te w terminie do dnia 31 maja 2017 r., nie otrzymają pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby; 2) po upływie 3 miesięcy, licząc od miesiąca następującego po miesiącu, w którym pracownik albo funkcjonariusz złożył oświadczenie o odmowie przyjęcia propozycji zatrudnienia albo pełnienia służby, jednak nie później niż dnia 31 sierpnia 2017 r. Skarżący nie otrzymał propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia albo pełnienia służby w Krajowej Administracji Skarbowej.

Odnosząc się do zarzutu skargi w przedmiocie naruszenia art. 165 ust. 7 przepisów wprowadzających KAS poprzez akceptację decyzji DIAS wydanej w oparciu o w/w przepis i tym samym akceptację faktu braku wręczenia Skarżącemu propozycji służby, pomimo iż kwalifikacje i przebieg dotychczasowej służby, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania Skarżącego za tym przemawiały, organ wskazał, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji w przedmiocie wygaśnięcia stosunku służbowego zawiera analizę ustawowych przesłanek, z powodu których zaniechano przedstawienia Skarżącemu propozycji pracy/służby.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w O., po dokonaniu analizy przebiegu dotychczasowej służby skarżącego, podjął decyzję o nieprzedstawienia mu propozycji służby/pracy. Uzasadniając swoją decyzję organ wskazał m.in., że skarżący w sposób jednoznaczny i bezsporny nie oczyścił się ze stawianych mu zarzutów popełnienia przestępstwa w służbie i nie daje gwarancji dalszego, należytego wykonywania obowiązków.

Ponadto organ ustalił, że skarżący namawiał funkcjonariuszy do podjęcia akcji protestacyjnej, która w efekcie nie tylko godziła w dobro Służby Celnej, ale skierowana była na utrudnienie prowadzenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorców. Dyrektor izby administracji skarbowej realizując politykę kadrową w podległej mu jednostce i czuwając nad zabezpieczeniem właściwej realizacji zadań, ma możliwość oceny kadry pod kątem spełniania ustawowych przesłanek, w tym nie tylko wymogu niekaralności, ale również nieposzlakowanej opinii. Funkcjonariusz, który tych kryteriów nie spełnia, traci zaufanie organu, nie daje już bowiem gwarancji należytego wykonywania obowiązków służbowych. Nie budzi wątpliwości, że wizerunek służby tworzą jej funkcjonariusze, którzy składając ślubowanie, zobowiązują się m.in. wiernie służyć Rzeczypospolitej Polskiej, przestrzegać zasad Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, przestrzegać Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i obowiązującego porządku prawnego, rzetelnie wykonywać powierzone zadania oraz strzec dobrego imienia służby, honoru i godności funkcjonariusza, a także przestrzegać zasad etyki zawodowej. Zobowiązanie to obejmuje zachowanie zarówno w służbie, jak i poza nią.

Nałożenie na funkcjonariuszy celnych szczególnych obowiązków uzasadnia przede wszystkim społeczna rola tej formacji, charakter powierzonych jej zadań i kompetencji oraz związane z działalnością Służby Celno-Skarbowej zaufanie społeczne. Stąd nawet w sytuacji umorzenia postępowania karnego, okoliczności z nim związane mogą mieć wpływ na ocenę przebiegu służby funkcjonariusza w kontekście złożenia mu propozycji służby/pracy. Wbrew twierdzeniom skarżącego, w kontekście powyższego możliwe było dokonanie oceny przez dyrektora izby administracji skarbowej, iż funkcjonariusz nie daje gwarancji dalszego, należytego wykonywania obowiązków służbowych. Również okoliczność, iż zdarzenie miało miejsce nie bezpośrednio przed procesem składania propozycji, nie ma istotnego znaczenia w sprawie, skoro do selekcji dokonywanej do nowej administracji w oparciu o art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej KAS, należało dokonać oceny przebiegu służby a co za tym idzie, możliwe było uwzględnienie okoliczności dotyczących całego okresu pełnionej służby. Również nie bez znaczenia dla oceny przebiegu służby Skarżącego i jego przydatności do Służby Celno-Skarbowej było namawianie funkcjonariuszy do podjęcia akcji protestacyjnej w 2016 r. Taka postawa może być oceniana jako niewłaściwa, biorąc pod uwagę nałożone na funkcjonariuszy szczególne obowiązki, wynikające przede wszystkim z charakteru powierzonych tej formacji zadań i kompetencji oraz związanym z działalnością Służby Celno-Skarbowej zaufaniem społecznym. Funkcjonariusze publiczni mają obowiązek rzetelnego wykonywania swoich obowiązków służbowych, a swoimi działaniami nie mogą oni narażać na szkodę interesów państwa i określonych osób.

Organ II instancji podkreślił, że DIAS będąc kierownikiem urzędu i realizując politykę kadrową w izbie administracji skarbowej podejmuje szereg decyzji, które mają wpływ na prawidłowe funkcjonowanie podległej jednostki. Przede wszystkim odpowiada za takie zorganizowanie procesów pracy/służby, aby realizacja nałożonych przez ustawodawcę zadań odbyła się w prawidłowy sposób. Na każdym etapie zatem zarządzania podległą jednostką jednym z zasadniczych celów realizowanych przez jej kierownika jest m.in. dążenie do stworzenia optymalnych warunków do kształtowania pozytywnego wizerunku Krajowej Administracji Skarbowej. Realizując zaś politykę kadrową w podległej mu jednostce dyrektor izby administracji skarbowej ma możliwość oceny kadry pod kątem spełnienia ustawowych przesłanek i oceny zapewnienia gwarancji należytego wykonywania obowiązków służbowych. Z treści art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej KAS nie wynika, iż po stronie organu leży obowiązek złożenia propozycji pracy/służby każdemu z dotychczasowych funkcjonariuszy. Przedłożenie propozycji służby/pracy pozostawiono uznaniu przełożonego, który biorąc pod uwagę całokształt okoliczności, podejmuje decyzję czy skorzystać z prawnej możliwości rozwiązania stosunku służbowego z funkcjonariuszem lub, co miało miejsce w niniejszej sprawie, nie przedłożyć mu propozycji służby/ pracy po uwzględnieniu ustawowych kryteriów, określonych w powołanym wyżej przepisie.

W ocenie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej w procesie składania propozycji nie można pomijać celów, jakie zamierzał osiągnąć ustawodawca projektując reformę administracji skarbowej. Mają one bowiem nadrzędne znaczenie, a ich osiągnięcie determinowało wdrożenie całej reformy.

Organ podkreślił, iż przepisy ustawy wprowadzającej KAS nie obligowały organu do prowadzenia postępowania administracyjnego w przypadku braku propozycji służby. Postępowanie w sprawie wygaśnięcia stosunku służbowego było konsekwencją wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 listopada 2019 r. sygn. akt I OSK 1330/19, w którym Sąd, wobec nieprzedstawienia Skarżącemu propozycji służby, zadecydował o konieczności wydania decyzji stwierdzającej zwolnienie funkcjonariusza ze służby na skutek wygaśnięcia stosunku służbowego, w której organ został zobowiązany wziąć pod uwagę i rozważyć kryteria o jakich mowa w art. 165 ust. 7 ustawy.

W ocenie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej w sprawie zgromadzono i właściwie rozpatrzono materiał dowodowy, wskazujący na przyczyny braku złożenia R. S. propozycji pracy/służby w KAS. Materiał ten jest spójny, a wywiedzione na jego podstawie wnioski, w kontekście przesłanek wskazanych w art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej KAS, prawidłowe. Dlatego organ II instancji wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

W sprawie podkreślenia wymaga, że organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji prawidłowo przedstawił ramy prawne reformy szeroko rozumianej administracji skarbowej. Przepisy u.p.w.u. o KAS wprowadziły trzy rodzaje rozwiązań prawnych, dotyczących zmiany stosunku służbowego dotychczasowych funkcjonariuszy Służby Celnej w stosunek służbowy lub w stosunek pracy w Służbie Celno-Skarbowej. Pierwsze rozwiązanie to kontynuacja stosunku służbowego, drugie rozwiązanie polega na przekształceniu dotychczasowego stosunku służbowego w stosunek pracy na skutek złożenia dotychczasowemu funkcjonariuszowi propozycji zatrudnienia na podstawie umowy o pracę i po jej przyjęciu przez funkcjonariusza.

W przypadku skarżącego zastosowano rozwiązanie trzecie, polegające na wygaśnięciu dotychczasowego stosunku służbowego; nie złożono mu propozycji dalszego zatrudnienia. Doszło do wygaśnięcia stosunku służbowego funkcjonariusza, które traktuje się jak zwolnienie ze służby, stosownie do art. 276 ust. 2 ustawy o KAS.

Co do tego rozwiązania, jednoznaczne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu uchwały podjętej w składzie 7 sędziów 1 lipca 2019r. w sprawie o sygn. akt I OPS 1/19. Zaznaczył w nim, że w wyniku niezłożenia funkcjonariuszowi propozycji dalszego zatrudnienia, dochodzi do wygaśnięcia jego stosunku służbowego, które traktuje się jak zwolnienie ze służby. Podstawę do wydania decyzji o zwolnieniu ze służby stanowi art. 170 ust. 1 i 3 u.p.w.u. o KAS w związku z art. 276 ust. 1 i 2 ustawy o KAS.

Przechodząc do oceny niniejszej sprawy Sąd stwierdza, że organ miał obowiązek wydania decyzji. Jednakże jej uzasadnienie nie czyni zadość wymogom wynikającym z art. 107 § 3 k.p.a. i nie uwzględnia w sposób należyty wskazań, zawartych w wiążących w sprawie wyrokach WSA w Opolu (z dnia 26 lutego 2019r., II SAB/Op 3/19) i NSA z dnia 12 listopada 2019r., I OSK 1330/19, która to wadliwość miała istotny wpływ na wynik sprawy.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 listopada 2019r. I OSK 1330/19 stwierdzono, że organ ma obowiązek wydania decyzji stwierdzającej wygaśnięcie stosunku służbowego skarżącego. Orzekanie w formie decyzji wymaga uzasadnienia podjętego rozstrzygnięcia, podania zastosowanych kryteriów oceny, wskazania okoliczności faktycznych. Przesłankami wymagającymi rozważenia będą w tym przypadku przesłanki określone w art. 165 ust. 7 przepisów wprowadzających ustawę o KAS. Wydając decyzję stwierdzającą zwolnienie funkcjonariusza ze służby na skutek wygaśnięcia stosunku służbowego wobec nieprzedstawienia mu propozycji służby, organ każdorazowo będzie zobowiązany wziąć pod uwagę i rozważyć kryteria, o jakich mowa w art. 165 ust. 7 przepisów wprowadzających ustawę o KAS.

W przedmiotowej sprawie Dyrektor Izby Skarbowej w O. winien był zatem wydać decyzję dotyczącą stosunku służbowego skarżącego, a w jej uzasadnieniu wskazać kryteria, jakimi się kierował.

Opisana decyzja ma charakter uznaniowy, ale organ ma obowiązek wyjaśnić w niej w sposób logiczny i przekonujący motywy, jakim się kierował podejmując określone rozstrzygnięcie. Organ powinien wykazać, że zbadał sprawę w zakresie ustawowych przesłanek, jak również zebrał i rozpatrzył cały materiał dowodowy. W przypadku tego rodzaju decyzji uzasadnienie spełnia bowiem szczególną rolę, pozwalając następnie Sądowi na dokonanie oceny, czy decyzji nie wydano z naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Brak właściwego uzasadnienia decyzji wydanej w warunkach uznania administracyjnego stanowi podstawę do uchylenia przez Sąd administracyjny zaskarżonej decyzji.

W sprawie niniejszej Sąd stwierdza, że decyzja organu powinna zawierać przekonujące i niewątpliwe powody, które przemawiały za nie przedstawieniem Skarżącemu propozycji służby. Nie budzi zaufania do organu i narusza art. 8 k.p.a. w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, zaakceptowanie przez Szefa KAS stanowiska DIAS, opierającego się na dość ogólnikowo przedstawionych motywach, w postaci uwzględnienia potrzeb w procesie kształtowania polityki kadrowej oraz przesłanki z art. 165 ust. 7 u.p.w.u. o KAS, m.in. przebiegu jego dotychczasowej pracy lub służby funkcjonariusza, istoty reformy organizacyjnej, wizerunku Służby, prowadzenia postępowania karnego z roku 2006, które zresztą zostało umorzone, czy też organizacja akcji strajkowej.

Zdaniem Sądu decyzja dotycząca skarżącego nie została właściwie umotywowana, a zarzuty skargi (a wcześniej odwołania) wskazują na uzasadnione wątpliwości co do rzeczywistych przyczyn nie przedstawienia mu propozycji zatrudnienia.

Skarżący w skardze (a wcześniej- w odwołaniu) powoływał, że w treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji nie ustosunkowano się do żadnego z wielu zarzutów naruszeń przepisów prawa tj. art.12, 32 ust.2, 59 i 60 Konstytucji RP poprzez złamanie konstytucyjnej równości wobec prawa, konstytucyjnej zasady dostępu do służby publicznej na równych zasadach, złamania zapewnienia wolności, tworzenia i działania związków zawodowych. Ponadto, zdaniem skarżącego, naruszono przepisy art. 165 ust. 7 PwuKAS, poprzez błędne zastosowanie określonych, w tym przepisie kryteriów w stosunku do Skarżącego, skutkujące brakiem złożenia przez DIAS propozycji służby oraz art. 7, 8, 9, 11, 73 §1, 77 §1 i 80 k.p.a. Skarżący zakwestionował, aby "namawiał funkcjonariuszy do podjęcia akcji protestacyjnej w 2016 "a taka postawa może być oceniana jako niewłaściwa..,.". Takich przesłanek ustawa nie przewiduje, a zatem ich stosowanie jest rażąco niezgodne z prawem, i stoi w sprzeczności z faktem przebywania w tym czasie Skarżącego na zwolnieniu lekarskim i rehabilitacji, w związku z przewlekłą chorobą kręgosłupa, co ma potwierdzenie w dokumentacji medycznej załączonej przez niego do odwołania. Skarżący podkreślił też, że kierownictwo Izby Celnej w O. nigdy nie formułowało wobec niego zarzutu namawiania do akcji protestacyjnej (co musiałoby mieć odzwierciedlenie w aktach osobowych); brak jakichkolwiek dowodów na potwierdzenie tego stanowiska.

Trafnie w skardze zarzucono, że Szef KAS nienależycie ustosunkował się do drugiej przyczyny stanowiącej podstawę nie złożenia propozycji służby tj. umorzenia wobec skarżącego śledztwa w 2006 roku. Skarżący podkreślił, że w tej sprawie zostało oskarżonych jeszcze dwóch innych funkcjonariuszy ówczesnej Izby Celnej w O., którzy mimo identycznej sytuacji prawnej tj. umorzenia śledztwa z braku dowodów, otrzymali propozycję służby od DIAS. Jedna z tych osób pełni służbę w wydziale dochodzeniowo śledczym, a druga w grupach realizacji stosującej środki przymusu bezpośredniego, czyli w komórkach o znacznym stopniu odpowiedzialności i wymogu wysokiej etyki.

Dlatego też budzi wątpliwości Sądu, dlaczego organ tylko wobec skarżącego wyraził wątpliwości, dotyczące jego ,,przydatności do służby, "gwarancji należytego wykonywania obowiązków służbowych", "wymogi nie tylko niekaralności ale również nieposzlakowanej opinii" i stwierdzenia, iż "funkcjonariusz, który tych kryteriów nie spełnia, traci zaufanie organu".

Skarżący zarzucił naruszenie art. 32 ust.1 i 2 i art. 60 Konstytucji RP przez nierówne traktowanie, które wyraża się tym, iż wbrew tym przepisom zarówno DIAS, jak i Szef KAS podtrzymują wygaszenie stosunku służbowego, stosując przy tym niejasne i nieobiektywne zasady zwolnienia, dopuszczając się jego dyskryminacji. Przedstawienie przez DIAS tego jedynego epizodu z 23 letniej, nienagannej służby Skarżącego, jako argumentu za niezłożeniem propozycji służby, w kontekście przedstawienia propozycji innym funkcjonariuszom w tej samej sytuacji, podważa w sposób jednoznaczny rzetelność i obiektywność DIAS, w trakcie procesu oceniania kwalifikacji Skarżącego. Skarżący powołał również fakt, że ówczesne kierownictwo Izby Celnej w O. nie utraciło zaufania i nie zwątpiło w jego praworządność, co przejawiało się poprzez liczne awanse w stanowisku i stopniu służbowym, dodatki finansowe z tytułu dodatkowych zadań o wysokim stopniu złożoności i odpowiedzialności, zastępstwa za kierownika oddziału celnego, liczne szkolenia specjalistyczne, pozytywne oceny okresowe i docenianie zaangażowania w pracę społeczną, jako działacza związkowego.

W kontekście tak postawionych zarzutów skargi nie można uznać za logiczne i przekonujące wyrażone w decyzji sformułowanie, iż "funkcjonariusz nie daje gwarancji dalszego, należytego wykonywania obowiązków służbowych". Po 2006 roku, ówczesne kierownictwo organu, nie dopatrzyło się u Skarżącego takiego zagrożenia, w trakcie pełnienia przez niego nienagannej służby, wydając wnioski awansowe w ostatnich 10-ciu latach zatrudnienia.

Przekonujący jest zarzut skargi, że organ II instancji nie dokonał rzetelnej analizy materiału dowodowego i nie odniósł się w swojej decyzji przekonująco do zarzutów sformułowanych przez Skarżącego w odwołaniu.

Trudno Sądowi wyrobić sobie pogląd na temat, czy faktem jest, że spośród kilku przewodniczących związków zawodowych funkcjonujących przy Izbie Administracji Skarbowej w O., jedynie Skarżący, jako przewodniczący Związku Zawodowego Celnicy PL przy lAS w O., nie otrzymał propozycji służby. Skarżący twierdzi, że było to działanie noszące znamiona dyskryminacji.

Skarżący był funkcjonariuszem publicznym z wieloletnim stażem, mógł oczekiwać, że organ odwoławczy w swojej decyzji odniesie się do podniesionych w odwołaniu argumentów w sposób przekonujący, logiczny i wyczerpujący. Jak zaznaczono wyżej, decyzja uznaniowa organu administracji państwowej powinna być należycie umotywowana, stosownie do art. 107 § 1 i 3 k.p.a. w związku z art. 11 k.p.a., a rozpatrzenie materiału dowodowego znajdującego się aktach powinno uwzględniać zasady wynikające z przepisów art. 15 i art. 77 § 1 k.p.a.

Zdaniem Sądu kontrolowana decyzja i jej uzasadnienie wymogów tych nie spełnia. Te wadliwości procesowe, mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, spowodowały konieczność wyeliminowania zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego, na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a.