Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 10 lutego 2016 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Górecka Sędziowie WSA Walentyna Długaszewska WSA Mirella Ławniczak (spr.) Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Piotrowska - Żyła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lutego 2016 roku przy udziale sprawy ze skargi "A" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w [...] na uchwałę Rady Miasta i Gminy Margonin z dnia 26 marca 2015r. nr VI/48/2015 w przedmiocie ustalenia stawek opłat za zajęcie pasa drogowego dróg gminnych oddala skargę

"A" Sp. z o.o., pismem z dnia 06 sierpnia 2015 roku, wezwała Radę Miasta i Gminy Margonin do usunięcia naruszenia prawa przez uchwałę Nr VI/48/2015 Rady Miasta i Gminy Margonin z dnia 26 marca 2015 roku w sprawie ustalenia stawek opłat za zajęcie pasa drogowego dróg gminnych, na terenie Miasta i Gminy Margonin.

Uchwale zarzucono, że w zakresie jej § 3 ust. 1 narusza ona:

- art. 40 ust. 9 pkt 5 ustawy o drogach publicznych (Dz.U. 2015, poz. 460 ze zm.) poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji nieuprawnione preferowanie w zakresie wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego, urządzeń infrastruktury wodociągowej i kanalizacyjnej nad urządzenia infrastruktury gazowej,

- art. 7 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (Dz.U. 2013, poz. 594 ze zm.) poprzez jego zastosowanie skutkujące przyjęciem wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego z naruszeniem zasady równości,

- art. 32 Konstytucji poprzez jego niezastosowanie skutkujące przyjęciem wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego z naruszeniem zasad równości,

- art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 02 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. 2015, poz. 584 ze zm.) poprzez jego niezastosowanie skutkujące przyjęciem wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego z naruszeniem zasady równości.

Mając na uwadze powyższe Spółka wezwała Radę Miasta i Gminy Margonin do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie dotychczasowej treści § 3 ust. 1 Uchwały ze skutkiem od dnia wejścia w życie uchwały (05 maja 2015 roku) oraz wprowadzenia nowej treści w brzmieniu przewidującym jednolitą stawkę opłat dla urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych oraz dla pozostałych urządzeń infrastruktury technicznej.

Rada Miasta i Gminy Margonin, Uchwałą Nr XII/129/2015 z dnia 03 września 2015 roku, odmówiła uwzględnienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa.

W uzasadnieniu uchwały powołano następującą argumentację.

Opłata roczna za zajęcie 1m² pasa drogowego przez urządzenia infrastruktury technicznej nie może przekroczyć 200zł/m² (art. 40 ust. 8 ustawy o drogach publicznych). Przy ustalaniu stawek tej opłaty organ obowiązany jest uwzględnić: kategorię drogi, której pas drogowy zostaje zajęty, rodzaj elementu zajętego pasa drogowego, procentową wielkość zajmowanej szerokości jezdni, rodzaj zajęcia pasa drogowego, rodzaj urządzenia lub obiektu budowlanego umieszczonego w pasie drogowym (art. 40 ust. 9 ustawy o drogach publicznych).

Powołując się na stanowisko wyrażone w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok NSA z dnia 16 maja 2012 roku o sygn. akt II GSK 548/11) organ podniósł, że dopuszczalne jest swobodne ustalanie opłat (delimitowanych przepisami ustawowymi) oraz posługiwanie się przy ich ustalaniu kryteriami ustawowymi. Ważne jest, aby zachować charakter preferencji przedmiotowych, a nie podmiotowych. Jednym z takich kryteriów jest rodzaj umieszczonego urządzenia.

Infrastruktura gazowa jest medium o zupełnie innym charakterze i profilu niż woda i ścieki.

Wbrew wyrażanym poglądom gaz nie służy zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty. Inwestycje infrastruktury gazowej mają odmienne konotacje. Woda jest niezbędna do codziennego funkcjonowania, a ścieki są normalnym następstwem funkcji życiowych człowieka i działalności gospodarczej. Gaz, gdy chodzi o jego właściwości grzewcze, może być zastąpiony prze inne materiały (węgiel, drewno, prąd elektryczny).

Podsumowując organ wskazał, że istnieją priorytety w zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty chociaż do zadań własnych gminy należą zarówno kwestie wodociągów i zaopatrzenia w wodę oraz kanalizacji, jak i kwestie zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz (art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym).

"A" Sp. z o.o., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, skorzystała z prawa skargi do sądu administracyjnego.

Spółka zażądała stwierdzenia nieważności §3 ust. 1 uchwały Nr VI/48/2015 Rady Miasta i Gminy Margonin z dnia 26 marca 2015 roku w sprawie ustalenia stawek opłat za zajęcie pasa drogowego dróg gminnych, na terenie Miasta i Gminy Margonin oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania.

Skarżąca powtórzyła te same zarzuty, co w wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa.

W uzasadnieniu skargi wyjaśniono, że skarżona Uchwała narusza interes prawny Spółki, gdyż pełni ona funkcję operatora systemu dystrybucyjnego na sieciach gazowych zlokalizowanych na terenach Miasta i Gminy Margonin i jest właścicielem urządzeń zlokalizowanych w pasie drogowym, a skarżona uchwała stanowi podstawę prawną dla wymierzania opłaty z tytułu zajęcia pasa drogowego.

W treści § 3 ust.1 skarżonej uchwały ustanowione zostało uprzywilejowanie wysokości stawki stosowanej odnośnie urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych, przejawiające się w swoistej 80% bonifikacie w stosunku do wysokości stawki stosowanej do pozostałych urządzeń infrastruktury technicznej zlokalizowanej w pasie drogowym.

W ocenie skarżącej Spółki wskazane uprzywilejowanie dokonane zostało z naruszeniem art. 49 ust. 9 ustawy o drogach publicznych, gdyż ustawodawca dopuszcza zróżnicowanie stawek opłat za zajęcie pasa drogowego wyłącznie ze względu na konkretne i w sposób wyczerpujący wskazane kryteria.

Jednocześnie ustawodawca nie sformułował wprost żadnych wytycznych, jakimi organy powinny kierować się podejmując decyzję o różnicowaniu stawek opłat.

Z całokształtu przepisów ustawy o drogach publicznych można wyprowadzić jednak wskazówki w zakresie kształtowania odpłatności za zajęcie pasa drogowego.

Opłata za zajęcie pasa drogowego ma charakter rekompensaty. Stąd też powinna być wyższa im silniejsza jest ingerencja lokalizowanego urządzenia w pas drogowy, w szczególności z punktu widzenia zakłóceń jakie może wywołać dla bieżącego prowadzenia ruchu drogowego.

Urządzenie stanowiące własność skarżącej to gazociąg, który zlokalizowany jest pod powierzchnią pasa drogowego. Dokładnie tak samo, jak to ma miejsce w przypadku urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych. Wskazany gazociąg tak samo, jak urządzenia wodociągowe i kanalizacyjne, służy zaspokajaniu zbiorowych potrzeb mieszkańców gminy.

Skarżąca podniosła, że w obu przypadkach zajęcie pasa drogowego służy realizacji celu publicznego. Zatem znaczne obniżenie opłat (80%) jedynie dla urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych nie znajduje podstaw w różnicach wynikających z rodzaju urządzeń umieszczonych w pasie drogowym.

Z tych względów Skarżąca podniosła, że nie jest uzasadnione żadnymi racjonalnymi względami preferowanie urządzeń infrastruktury wodociągowej i kanalizacyjnej nad urządzeniami infrastruktury gazowej (prawomocny wyrok WSA w Olsztynie z dnia 27 września 2012 roku o sygn. akt II SA/OI 777/12).

Mając na uwadze powyższe Skarżąca uznała, że przejawem dyskryminacji w życiu gospodarczym jest ustalanie, bez konkretnego uzasadnienia wynikającego z przepisu ustawy, znacznie niższych stawek opłaty za zajmowanie pasa drogowego przez urządzenia wodociągowe i kanalizacyjne ponoszonych przez podmiot podległy władzy samorządowej przy jednoczesnym wprowadzeniu wysokiej stawki tej opłaty w stosunku do innych urządzeń, w tym urządzeń służących do przesyłania gazu ponoszonych przez podmiot niezwiązany z władzą samorządową - w sytuacji gdy są to urządzenia jednorodzajowe o podobnej konstrukcji, realizujące przy tym identyczne cele tj. służą zaspokojeniu potrzeb publicznych (wyrok WSA w Gdańsku z dnia 06 grudnia 2012 roku o sygn. akt III SA/Gd 645/12, który został uchylone wyrokiem NSA z dnia 20 maja 2014 roku o sygn. akt II GSK 685/13).

Skarżąca podniosła, że dopuszczalne jest różnicowanie stawek tylko w zależności od różnic eksponowanych z uwagi na treść prawa budowlanego. Jeśli nie zostały wykazane cechy uzasadniające zróżnicowane traktowanie na gruncie art. 40 ust. 9 ustawy o drogach publicznych urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych oraz służących do przesyłania gazu, to brak jest podstaw do ustalenia dla nich odmiennych stawek opłat (wyrok NSA z dnia 18 grudnia 2014 roku o sygn. akt II GSK 1829/13).

Skarżąca uznała za niedopuszczalne różnicowanie stawek opłaty, które ma charakter kryterium podmiotowego, odnoszącego się do funkcji (celu) rodzaju substancji przemieszczanej danym przewodem, możliwości płatniczych wnioskodawcy, czy też okresu umieszczenia urządzenia w pasie drogowym.

Różnicowanie stawek może opierać się wyłącznie na kryterium rodzaju urządzenia, które nie zawiera dodatkowych elementów preferujących, dyskryminujących, czy naruszających zasadę równości uczestników obrotu gospodarczego. Nieuprawnione jest przyjęcie zróżnicowanej wysokości stawki w odniesieniu do urządzeń tego samego rodzaju lub w zależności od podmiotu zarządzającego, czy właściciela urządzeń tego samego rodzaju. Wprowadzenie zróżnicowanych stawek dla urządzeń w postaci rur, pełniących podobne funkcje i służących temu samemu celowi (zaspokajaniu potrzeb publicznych) według kryterium podmiotowego, przedmiotu prowadzonej działalności wiąże się z nieuzasadnionym uprzywilejowaniem, czy też naruszeniem standardu określonego w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej (wyrok NSA z dnia 08 maja 2015 roku o sygn. akt II GSK 1017/14).

Rada Miasta i Gminy Margonin wniosła o oddalenie skargi podtrzymując stanowisko zaprezentowane w uzasadnieniu uchwały o odmowie uwzględnienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

W ocenie Sądu skarga podlega oddaleniu.

Problem prawny, jaki zaistniał w niniejszej sprawie, dotyczy tego czy Rada Miasta i Gminy Margonin, uchwalając zaskarżoną uchwałę (jako akt prawa miejscowego) mogła zróżnicować stawki za zajęcie pasa drogowego dróg powiatowych w zależności od umieszczonych w nim urządzeń: wodociągowych i kanalizacyjnych – niższe, a wyższe – za inne urządzenia infrastruktury technicznej, w tym te zaopatrujące w gaz.

Naczelną zasadą demokratycznego państwa prawnego jest działanie organów władzy publicznej w granicach i na podstawie obowiązującego prawa. Zasadę tę wyraża art. 7 Konstytucji RP. Przepis ten zawiera normę zakazującą domniemywania kompetencji takiego organu i tym samym nakazuje, by wszelkie działania organu władzy publicznej były oparte na wyraźnie określonej normie kompetencyjnej. Zaskarżona uchwała jest aktem prawa miejscowego.

Zgodnie z art. 94 Konstytucji RP organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów, na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie. Zasady i tryb wydawania aktów prawa miejscowego określa ustawa. Z przepisu tego wynika, że akty prawa miejscowego muszą być podejmowane w oparciu o wyraźną normę kompetencyjną rangi ustawowej.

W kontrolowanej sprawie podstawę do wydania zaskarżonej uchwały stanowił art. 40 ust. 8 ustawy o drogach publicznych (organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, w drodze uchwały, ustala dla dróg, których zarządcą jest jednostka samorządu terytorialnego, wysokość stawek opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego – zdanie pierwsze), z tym że wytyczne co do zakresu uregulowania omawianą uchwałą znajdowały się także w ust. 2, 3, 5 i 9 art. 40 ustawy o drogach publicznych.

Przepis art. 40 ust. 2 ustawy o drogach publicznych określa przypadki, w których zajęcie pasa drogowego wymaga zezwolenia zarządcy drogi, jak: cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg (w tym umieszczanie w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego – pkt 2).

Z kolei art. 40 ust. 3 ustawy o drogach publicznych stanowi, że za zajęcie pasa drogowego pobierana jest opłata. Przepis ten wprowadza obowiązek pobierania opłaty za zajęcie pasa drogowego, co także oznacza, że opłata ta musi zostać najpierw ustalona.

Zasadę obliczania opłat za umieszczanie w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego określa art. 40 ust. 5 ustawy o drogach publicznych (Opłatę za zajęcie pasa drogowego w celu, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, ustala się jako iloczyn liczby metrów kwadratowych powierzchni pasa drogowego zajętej przez rzut poziomy urządzenia i rocznej stawki opłaty za zajęcie 1 m² pasa drogowego). Jednocześnie przepis art. 40 ust. 8 określa maksymalną wysokość stawki opłaty, o której mowa w ust. 5, ustalaną w drodze uchwały przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego. Stawka tej opłaty nie może przekroczyć 200 zł.

Odnosząc powyższe do kontrolowanej uchwały, należy zauważyć, że została podjęta przez właściwy organ, w §3 ustalała stawki opłat za zajęcie pasa drogowego drogi gminnej przez wszystkie urządzenia objęte art. 40 ust. 2 pkt 2 ustawy o drogach publicznych, a ustalone tym paragrafem stawki nie przekraczały kwoty 200zł i były zgodne z zasadami obliczania opłaty wyznaczonymi przez art. 40 ust. 5 ustawy o drogach publicznych.

Skarżąca zakwestionowała natomiast dopuszczalność różnicowania stawek opłat za umieszczanie w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego w zależności od rodzaju urządzeń: inne dla sieci wodociągowej i kanalizacyjnej, a inne dla sieci gazowej.

W ocenie Sądu z treści zaskarżonego §3 ust. 1 pkt 1-3 uchwały nie można wywieść, że Rada Gminy różnicuje stawkę opłaty w zależności od podmiotu zajmującego pas drogowy. Rada wyraźnie różnicuje stawkę (pomniejsza ją) za umieszczenie urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych, co daje podstawy do różnicowania stawek opłat w zależności od rodzaju urządzenia (art. 40 ust. 9 pkt 5 ustawy o drogach publicznych).

Uwzględniając językową wykładnię § 3 ust. 1 pkt 1-3 kwestionowanej uchwały należy podzielić stanowisko, iż Rada Gminy dokonała przedmiotowego zróżnicowania stawek za zajęcie pasa drogowego, czyli według rodzaju urządzeń zajmujących pas drogowy.

W ujęciu językowym Rada Gminy nie wprowadziła zróżnicowania podmiotowego. Treść zaskarżonej uchwały wprost stanowi, iż preferencyjnie potraktowane zostały urządzenia wodociągowe oraz kanalizacyjne. Zatem preferencyjna stawka powiązana została z rodzajem urządzenia.

W ocenie Sądu językowe brzmienie art. 40 ust. 9 pkt. 5 ustawy o drogach publicznych wskazuje, że organ uchwałodawczy rady gminy w ramach działań, o których mowa w art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 02 kwietnia 1997 roku (Dz.U. 1997r. Nr 78, poz. 483 ze zm.), nie przekroczył granicy ustawowego upoważnienia do ustalania stawek opłaty za zajęcie pasa drogowego do maksymalnej granicy 200zł/m² w zależności od rodzaju urządzenia umieszczonego w pasie drogowym.

Z tego względu za bezzasadne Sąd uznał zarzuty skargi wskazujące na naruszenie art. 40 ust. 9 pkt 5 ustawy o drogach publicznych.

Natomiast w inny sposób należy przeprowadzać ocenę legalności skarżonej uchwały odnośnie zarzutu naruszenia zasady równości, czyli naruszenia art. 32 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP w związku z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 02 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. 2015, poz. 584 ze zm.).

Z całą stanowczością podkreślić bowiem należy, że wymiar sprawiedliwości sprawowany przez sądy administracyjnej polega na kontroli legalności działania organów administracji publicznej (art. 175 oraz art. 184 Konstytucji RP). Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej i przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej (art. 8 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP). Natomiast w sprawach zgodności ustaw z Konstytucją orzeka Trybunał Konstytucyjny (art. 188 pkt 1 Konstytucji RP).

Uwzględniając wskazane powyżej prawne tło kontroli legalności kwestionowanej uchwały wskazać należy, że sformułowany w skardze zarzut naruszenia zasady równości w istocie rzeczy jest pytaniem o zgodność art. 40 ust. 9 pkt 5 ustawy o drogach publicznych z Konstytucją.

Natomiast zgodnie z art. 193 Konstytucji RP każdy sąd może przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne co do zgodności aktu normatywnego z Konstytucją, jeżeli od odpowiedzi na pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem.

Sąd nie znalazł podstaw do skorzystania z kompetencji określonej w art. 193 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Swoboda działalności gospodarczej stanowi tzw. publiczne prawo podmiotowe o charakterze negatywnym, któremu odpowiada ogólny obowiązek państwa nienaruszania swobody działania beneficjentów tego prawa. Wolność gospodarcza jest konstrukcją danego porządku prawnego i oznacza domniemanie swobody podejmowania i prowadzenia działalności przez przedsiębiorców, jeżeli (i dopóki) co innego nie wynika z przepisów ustawowych (Cezary Kosikowski w: Lex Omega, Komentarz do art. 6 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej).

Przenosząc powyższe na grunt kontrolowanej sprawy Sąd wskazuje, że w jego ocenie treść upoważnienia ustawowego ustanowionego w art. 40 ust. 9 pkt 5 ustawy o drogach publicznych nie uzasadnia stanowiska o naruszeniu przez ustawodawcę zakazu dyskryminowania w życiu gospodarczym z jakiegokolwiek powodu (art. 32 Konstytucji RP).

Przepis ustawowy umożliwiający prawodawcy samorządowemu delimitację wysokości opłaty za zajęcie pasa drogowego do wysokości 200zł/m² jest niewątpliwie oparty na wzorcu działalności prawodawczej samorządu terytorialnego w zakresie określania wysokości stawek podatkowych w podatku od nieruchomości.

W ocenie Sądu zastosowanie sprawdzonego i niekwestionowanego wzorca dla działalności prawodawczej rady gminy w odniesieniu do innych należności publicznoprawnych (opłat za zajęcie pasa drogowego) nie narusza przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Wskazać przy tym należy, że przy określaniu wysokości stawek podatku od nieruchomości prawodawca samorządowy także może różnicować ich wysokość dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględniając w szczególności lokalizację, rodzaj prowadzonej działalności, rodzaj zabudowy, przeznaczenie i sposób wykorzystywania gruntu.

Sąd dostrzega, że organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, ustalając stawki opłat za zajęcie 1m² pasa drogowego na zasadzie art. 40 ust. 8 i 9 ustawy o drogach publicznych zastosował preferencje dla wybranych urządzeń celu publicznego. Sąd dostrzega również, że w ten sposób urządzenia celu publicznego inne niż wodociągowe i kanalizacyjne zostały w wyższym stopniu obciążone należnościami o charakterze publicznoprawnym.

Sąd uznaje jednak, że ustawodawca działał świadomie i celowo, gdy wprowadzał kolejne upoważnienie prawodawcze dla organów samorządu terytorialnego oparte na zasadzie delimitacji obciążeń publicznoprawnych do ustawowo określonej wysokości (do 200zł/m²).

Skoro ustawodawca nakazuje przy delimitacji stawki opłaty za zajęcie pasa drogowego uwzględniać "rodzaj" urządzenia umieszczonego w pasie drogowym, to tym samym ustawodawca otworzył prawodawcy samorządowemu kompetencję prawodawczą do opartego na prawie uprzywilejowania lub dyskryminowania także tylko niektórych rodzajów urządzeń celu publicznego.

Skoro brzmienie art. 40 ust. 9 ustawy o drogach publicznych wskazuje, że prawodawca samorządowy, w ustawowo określonych granicach (do 200zł/m²), może na obszarze własnej jednostki samorządu terytorialnego nakładać większe obciążenia publicznoprawne na urządzenia celu publicznego wchodzące w zakres bardziej intratnej działalności gospodarczej, to zdaniem Sądu ustawodawca akceptował konsekwencje regulacji wprowadzanej na poziomie ustawowym także w zakresie skutków takiej regulacji dla warunków prowadzenia działalności gospodarczej.

Z tych względów Sąd uznaje, że Rada Gminy Margonin podejmując uchwałę o treści wskazanej § 3 ust. 1 pkt 1-3 nie naruszyła art. 32 ust. 2 Konstytucji RP, gdyż działała zgodnie z ustawowym upoważnieniem do delimitacji obciążeń publicznoprawnych. W tym zakresie uchwała Rady Gminy znajduje ustawowe umocowanie do ingerencji, za pomocą wysokości opłaty za zajęcie pasa drogowego, w warunki prowadzenia działalności gospodarczej.

W konsekwencji Sąd uznaje, że powołanych w skardze skutków dla warunków prowadzenia działalności gospodarczej przez Skarżącą nie można klasyfikować jako dyskryminacji w rozumieniu art. 32 ust. 2 Konstytucji RP, gdyż stanowią one konsekwencje opartej na przepisie ustawowym oraz ustawowo ograniczonej możliwości prawnego wkraczania prawodawcy samorządowego w sferę kształtowania warunków prowadzenia działalności gospodarczej na obszarze jednostki samorządu terytorialnego.

Z uwagi na powyższe okoliczności, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012, poz. 270 ze zm.), skarga podlegała oddaleniu.