Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Sędziowie Sędzia WSA Danuta Szydłowska (spr.) Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Protokolant Eliza Mroczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 października 2010 r. sprawy ze skargi G. B., A. D. i M. T. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] listopada 2009 r. Urząd Patentowy Rzeczpospolitej Polskiej po rozpoznaniu na rozprawie w dniu [...] listopada 2009 r. sprawy o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy słowny STUDIO 69 nr [...], udzielonego na rzecz M. M., [...] na skutek sprzeciwu uznanego za bezzasadny, wniesionego przez P. s. c.z siedzibą w W., na podstawie art. 246 i 247 ust. 2 oraz art. 132 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119 poz. 1117 ze zm.) orzekł o oddaleniu sprzeciwu.

Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie organ wyjaśnił, iż do Urzędu Patentowego RP, w dniu [...] listopada 2007 r., wpłynął sprzeciw P. s.c. z siedzibą w W. wobec decyzji z dnia [...] października 2006 r. o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy słowny STUDIO 69 o nr [...] na rzecz M. M., [...] przeznaczony do oznaczania towarów ujętych w klasie 09: publikacji elektronicznych (modułów ładowalnych) w klasie 16 czasopism (periodyków), publikacji oraz w klasie 41 produkcji filmów, zdjęć z pierwszeństwem od dnia [...] września 2003 r.

Jako podstawę prawną swojego żądania wnioskodawca wskazał art. 132 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. Nr 119, poz. 1117 ze zm.) podnosząc, że fraza STUDIO 69 była powszechnie znana i używana przez niego jako znak towarowy. Stwierdził także, że zgodnie z jego 15 letnią praktyką biznesową można z sukcesem działać na rynku medialnym nie zastrzegając nazwy, która jest wyrażeniem pospolitym, używanym przez wiele firm. Jednocześnie nie zarzucił uprawnionemu naruszenia prawa do firmy wyjaśniając, że wiele firm używa takiego oznaczenia m. in. przy zdjęciach.

W toku postępowania wnioskodawca wywodził, iż znakiem STUDIO 69 posługuje się od 1995 r. tj. daty założenia firmy, fraza STUDIO 69 była reklamowana w prasie, nadto od 1996 r. jest właścicielem domeny internetowej [...]. Przedłożył również kserokopie publikacji prasowych i internetowych na potwierdzenie podpisywania jego zdjęć skrótem STUDIO 69 oraz szereg dokumentów potwierdzających posługiwanie się spornym oznaczeniem przed dniem [...] września 2003 r. w postaci kserokopii publikacji prasowych, zamówień, faktur, specyfikacji. Pierwsza grupa dokumentów dotyczyła współpracy P. z wydawnictwem B. Sp. z o.o., druga z Wydawnictwem A., trzecia natomiast z Wydawnictwem G..

W odpowiedzi na wniosek uprawniony z rejestracji wniósł o jego oddalenie, podnosząc, że Studio 69 to firma założona i zarejestrowana przez niego w 2001 r. Wskazał również, że dokonując zgłoszenia spornego znaku towarowego jego celem nie było wejście w konflikt z wnoszącym sprzeciw, co więcej, nie wiedział o jego istnieniu.

Przytaczając treść art. 255 ust.1 pkt 9 p.w.p organ wyjaśnił, iż sprawy o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy, na skutek złożonego sprzeciwu uznanego przez uprawnionego za bezzasadny Urząd Patentowy rozpatruje w trybie postępowania spornego. Zgodnie z art. 246 ust. 1 p.w.p. każdy może wnieść umotywowany sprzeciw wobec prawomocnej decyzji Urzędu Patentowego o udzieleniu prawa ochronnego w ciągu 6 miesięcy od publikacji w Wiadomościach Urzędu Patentowego informacji o udzieleniu prawa.

W myśl art. 132 ust. 1 pkt 2 omawianej ustawy nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy dla towarów tego samego rodzaju, jeżeli jest identyczny lub podobny do znaku, który przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego, był powszechnie znany i używany jako znak towarowy dla towarów pochodzących od innej osoby. Na wnoszącym sprzeciw spoczywa obowiązek wykazania powszechnej znajomości znaku towarowego jako kojarzonego z towarami pochodzącymi od niego. Znajomość ta powinna być wykazana na dzień zgłoszenia spornego znaku towarowego którym w niniejszej sprawie jest [...] września 2003 r.

Powołując się na stanowisko doktryny Urząd wyjaśnił, iż znak powszechnie znany charakteryzują dwa elementy. Pierwszy związany jest z funkcją oznaczania pochodzenia (odróżniająca), której wypełnienie jest konieczne by być objętym ochroną. Drugi to osiągnięcie przez znak w wyniku używania powszechnej znajomości (notoryjności). W polskiej doktrynie oraz polskim orzecznictwie sądowym za znak powszechnie znany uznaje się znak znany na większości terytorium, więcej niż połowie potencjalnych nabywców towarów.

Do podstawowych kryteriów według których ocenia się obiektywną możliwość upowszechnienia się znaku należy zaliczyć czas używania, sytuację towaru na rynku kampanię reklamową i siłę odróżniającą znaku.

Orzekając o oddaleniu sprzeciwu Kolegium Orzekające uznało, iż wnoszący sprzeciw nie wykazał, że oznaczenie STUDIO 69 w dacie zgłoszenia spornego znaku STUDIO 69 o nr [...] było znakiem powszechnie znanym kojarzonym z towarami pochodzącymi od niego, czyli konkretnie zdjęciami.

Organ dokonał analizy przedstawionego przez wnoszącego sprzeciw materiału dowodowego. Podkreślił, iż powszechną znajomość ocenia się z punktu widzenia znajomości wśród potencjalnych klientów. Wnoszący sprzeciw nie wykazał, że więcej niż 50 % potencjalnych odbiorców na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zna przedmiotowy znak. Brak jest także dowodów dotyczących kampanii reklamowych. W kwestii siły odróżniającej znaku organ zwrócił uwagę, że sam wnoszący sprzeciw przyznał jej brak.

W ocenie organu przedstawione dowody dotyczą jedynie współpracy sprzeciwiającego się z różnymi wydawnictwami. Sama jednak współpraca oraz nawet wysoki nakład czasopism w których były publikowane zdjęcia sygnowane oznaczeniem STUDIO 69 nie może świadczyć o powszechnej znajomości spornego znaku.

W konkluzji Kolegium Orzekające uznało, iż do udzielenia prawa ochronnego na znak STUDIO 69 nie doszło z naruszeniem art. 132 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo własności przemysłowej.

W skardze złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, P. s. c. z siedzibą w W. zwana dalej skarżącą, podniosła m.in., iż jej firma pod pierwotnie zarejestrowaną nazwą Studio 69 działa nieprzerwanie od września 1995 r. i operuje na rynku wysokonakładowych tytułów prasowych współpracując z największymi wydawnictwami w kraju. Od 1996 r. jest właścicielem domeny internetowej [...]. za pośrednictwem której od 2000 r. prowadzi sprzedaż zdjęć on Line dla zarejestrowanych fotoedytorów wydawnictw prasowych. Od 2000 r. redaguje i ilustruje swoimi zdjęciami popularny serwis internetowy [...], który w 2003 r. był powiązany z popularnym portalem internetowym [...], a jego zasoby były również dostępne na stronie [...]. Nazwa Studio 69 od 1997 r. jako znak towarowy wyróżnia opublikowane zdjęcia, będące własnością Agencji skarżącej, służąc ich jednoznacznej identyfikacji. Skarżąca zwróciła uwagę, iż nazwa Studio 69 jako określenie dość popularne, jest używana przez wiele podmiotów gospodarczych jednakże są to firmy, których profil działalności jest inny oraz ograniczony terytorialnie i nie pozostaje w kolizji z jej działalnością, a ewentualna niewielka kolizja (jak np. w przypadku usług fotograficznych) nie ma wpływu na rozpoznawanie marki skarżącej będącej jedyną agencją fotograficzną działającą pod tą nazwą. Zdaniem skarżącej nabycie prawa do znaku nastąpiło w wyniku jego ciągłego używania i nie ma znaczenia niedopełnienie rejestracji znaku towarowego przez Urząd Patentowy RP.

Skarżąca stwierdziła, iż jej potencjalnymi klientami są Wydawnictwa a nie czytelnicy, którzy kupują gazety. Dla wydawnictw zdjęcia mają znaczenie same w sobie. Istotne są ich cechy fizyczne: ostrość, wielkość, kontrastowość i nasycenie - które składają się na jakość techniczną zdjęcia, a także informacja o cenie i warunkach publikacji, które uzupełniają komplet informacji, stanowiących o wartości rynkowej zdjęcia. W tym sensie podpis STUDIO 69, wskazujący przede wszystkim, kto jest właścicielem zdjęcia, stanowi kluczową informację na rynku obrotu fotografiami. W ocenie skarżącej, wykazała ona powszechną znajomość spornego oznaczenia poprzez przedstawione w toku postępowania administracyjnego dokumenty.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy RP podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wniósł o jej oddalenie.

Uczestnik postępowania wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Rozstrzygnięcie dokonane przez Urząd Patentowy RP jest prawidłowe i nie narusza obowiązującego w tym zakresie prawa, a argumenty zawarte w skardze zasadności tego rozstrzygnięcia nie podważają. W działaniu organu Sąd nie dopatrzył się nieprawidłowości mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, zarówno gdy idzie o ustalenie i wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, jak i o sposób zastosowania do jego oceny przepisów prawa.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do oddalenia przez Sąd wniosku skarżącej o dopuszczenie dowodu z załączonych do skargi dokumentów stwierdzić należy, iż Sąd administracyjny, co do zasady, nie przeprowadza postępowania dowodowego, albowiem kontrolę legalności decyzji administracyjnej opiera na materiale dowodowym zgromadzonym w postępowaniu przed organem administracji wydającym zaskarżone rozstrzygnięcie (art. 133 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi dalej p.p.s.a.), natomiast nie czyni własnych ustaleń. Wyjątek od tej zasady zawiera art. 106 § 3 p.p.s.a. jednakże nie służy on do zwalczania ustaleń faktycznych z którymi strona się nie zgadza (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2004 r. FSK1186/04 nie publ.).

Dokumenty, z których skarżąca wywodzi pozytywne dla siebie skutki w postaci powszechnej znajomości spornego oznaczenia nie mogły stać się przedmiotem oceny Urzędu Patentowego. Bezsprzecznie dokumenty te musiały być znane skarżącej już na etapie postępowania prowadzonego przed organem, jednakże zostały przedstawione Sądowi dopiero wraz z wniesioną skargą. Zdaniem Sądu składanie wniosku o dopuszczenie przez Sąd dowodu z dokumentów znanych skarżącej na etapie postępowania administracyjnego należy uznać za spóźnione.

Wnioskodawca sprzeciw wobec decyzji Urzędu Patentowego o udzieleniu prawa ochronnego na sporny znak oparł na przesłance wskazanej w art. 132 ust. 1 pkt 2 p.w.p. zgodnie z którą nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy dla towarów tego samego rodzaju, jeżeli jest identyczny lub podobny do znaku, który przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa ochronnego, był powszechnie znany i używany jako znak towarowy dla towarów pochodzących od innej osoby.

Urząd Patentowy, któremu sprawa została przekazana do rozstrzygnięcia w trybie art. 247 ust. 2 p.w.p. będąc związany sprzeciwem w powyższym zakresie był zobligowany do dokonania oceny zdolności do udzielenia ochrony przedmiotowego znaku z punktu widzenia powołanego przepisu.

Powyższy zarzut i wskazana podstawa prawna zakreśliły zatem ramy postępowania przed Urzędem Patentowym, który w oparciu o dowody przedstawione przez strony wyjaśnił stan faktyczny sprawy, tylko dokonał odmiennych ustaleń w tym zakresie niż chciałaby tego skarżąca.

W sprawach spornych inicjatywa dowodowa należy do stron i organ nie jest zobligowany do zwracania stronom uwagi na potrzebę zgłaszania dalszych dowodów, zwłaszcza, gdy jego wiedza w tym zakresie z racji charakteru sprawy jest ograniczona. To strona wszczynająca spór określa, w jakim zakresie nie zostały spełnione ustawowe przesłanki do uzyskania ochrony i przedkłada dowody na poparcie swojego stanowiska. Tylko w sprawach nieuregulowanych w ustawie - prawo własności przemysłowej stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania administracyjnego (art. 256 ust.1 p.w.p.). Oznacza to, iż przepisy k.p.a. mające zastosowanie do postępowania spornego przed Urzędem Patentowym podlegają odpowiednim modyfikacjom, stosownie do istotnych cech tego postępowania. Równocześnie, jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 marca 2007 r. sygn. akt II GSK 364/06 niepubl. charakter postępowania spornego został ukształtowany na wzór postępowania cywilnego z tą różnicą, iż z woli ustawodawcy organem państwa rozstrzygającym na pewnym etapie spór pomiędzy dwoma profesjonalnymi podmiotami gospodarczymi jest organ administracji publicznej. Zasada działania Urzędu Patentowego z urzędu w takim postępowaniu w kwestiach ustalania stanu faktycznego sprawy i jej wszechstronnego wyjaśnienia, zawarta w przepisach art. 7, 75, 77 i 80 k.p.a., podlega odpowiedniej modyfikacji, stosownie do istoty tego postępowania, zakładającej aktywność dowodową stron. Modyfikacja przepisów polega na tym, iż nie są one stosowane wprost a w postępowaniu przed Urzędem ograniczenia doznają zasady określone w k.p.a. w tym zasada oficjalności czy też zasada czuwania przez organ administracji nad interesem strony postępowania. Odpowiednie stosowanie przepisów k.p.a. powinno uwzględniać specyfikę i cel postępowania spornego prowadzonego przed Urzędem Patentowym a ponadto wyjątki wynikające wprost z ustawy Prawo własności przemysłowej przykładowo art. 255 ust. 3 p.w.p. (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 stycznia 2006 r., sygn. akt II GSK 320/05 niepubl.). Na wymóg aktywności strony, nawet w ogólnym postępowaniu administracyjnym w określonych przypadkach, wskazywał niejednokrotnie Naczelny Sąd Administracyjny w swoich orzeczeniach (np. wyroki: z 19 września 1988 r. II SA 1947/87, z 11 lipca 2002 r. SA/Po 788/00, z 20 maja 1998 r. SA/Ka 1605/96).

Urząd Patentowy w postępowaniu spornym obowiązany jest z urzędu podejmować wszelkie kroki do dokładnego wyjaśnienia sprawy tylko wtedy, gdy znane są mu dowody i okoliczności istotne dla sprawy. Nie jest natomiast zobligowany ich poszukiwać. Jak już wskazano wyżej skarżąca nie przedłożyła dokumentów będących w jej posiadaniu, z których wywodziła pozytywne dla siebie skutki. Tym samym uniemożliwiła organowi ich ocenę. Dlatego też w ocenie Sądu organ nie naruszył zasad wynikających z art. 7 i 9 k.p.a. Zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie należy wziąć pod uwagę, iż w szczególnym postępowaniu administracyjnym, jakim jest postępowanie sporne przez Urzędem Patentowym RP, ingerencja organu administracji, czy też pomoc jednej ze stron, winna być ograniczona do niezbędnego minimum. Jakkolwiek art. 9 k.p.a. obliguje organy administracji do "wyczerpującego informowania stron", jest pewna granica realizacji tego obowiązku (tak również: NSA w Warszawie /w:/ wyroku z dnia 28 kwietnia 1998 r., sygn. akt I SA 1697/97).

Urząd Patentowy RP dokonał oceny dowodów złożonych na okoliczność powszechnej znajomości spornego znaku towarowego, zasadnie uznając, iż przedstawionymi dowodami wnoszący sprzeciw nie wykazał znajomości znaku STUDIO 69 przez ponad 50 % wśród ogółu potencjalnych nabywców przed datą zgłoszenia spornego znaku. Bezsprzecznie uznać należy, iż powszechna znajomość znaku należy do sfery faktów a zatem winna zostać jednoznacznie wykazana.

W piśmiennictwie (W. Włodarczyk, Zdolność odróżniająca znaku towarowego, Verba, Lublin 2001, str. 28 i n.) stwierdza się, że źródła ochrony znaków towarowych w ramach całości prawa własności przemysłowej zasadniczo mogą być trzy: udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy, używanie znaku towarowego oraz powszechna znajomość znaku towarowego.

Jedną z cech znaku powszechnie znanego, zgodnie z komentarzem do Prawa znaków towarowych, Wyd. Prawnicze, Warszawa 1990 r., str. 119, jest wymóg, aby znak był znany powszechnie wśród potencjalnych nabywców, a zatem więcej niż połowie osób tej grupy, jak również kojarzony z określonym wyrobem. Na analogiczne cechy znaku powszechnie znanego wskazuje Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 4 marca 2004 r., sygn. akt 6 II SA 2549/02.

Charakterystykę znaku powszechnie znanego wyznaczają dwa elementy (por. U. Promińska, red. Prawo własności przemysłowej, wyd. II, Difin, Warszawa 2005, str. 230 i n.). Pierwszy z nich łączy się z funkcją, którą musi wypełniać, aby znajdować się pod ochroną. Jest nią niewątpliwie funkcja oznaczania pochodzenia (odróżniająca), której realizacja jest możliwa tylko dzięki posiadanemu przez znak zdolności odróżniającej towar w obrocie. W tym zakresie znak powszechnie znany nie wykazuje żadnej specyfiki. Po drugie, nabycie ochrony nie zależy od rejestracji, ale wymaga, aby w wyniku używania znaku stał się on powszechnie znany (notoryjność). W literaturze i doktrynie wyodrębnia się dwa możliwe podejścia do zdefiniowania notoryjności. Pierwsze, kładące nacisk na znajomość znaku wśród szerokiego kręgu kupujących ze względu na utrwalony związek znaku z wysoką jakością opatrywanych nim towarów. Drugie akcentuje kryteria formalne i uzależnia uznanie znaku za notoryjny od jego znajomości wśród oznaczonego procentowo (z reguły więcej niż 50%) kręgu klienteli.

Z dotychczasowych wypowiedzi polskiej doktryny i sądów wynika, że za znak powszechnie znany uważa się znak znany połowie potencjalnych nabywców towarów. Nie jest uznawany za niezbędny symptom notoryjności automatyzm utożsamiania znaku z symbolem jakości sygnowanego nim towaru. Jego wystąpienie sprzyja uznaniu znaku za powszechnie znany. Ocena notoryjności dokonywana jest z punktu widzenia innych kryteriów niż jakość towarów, które znak pokrywa, choć może być jednym z nich.

Do podstawowych kryteriów, według których ocenia się obiektywną możliwość upowszechnienia się znaku, zalicza się: czas używania znaku jako wykładnik możliwości zapadnięcia znaku w świadomości kupujących, sytuację towaru na rynku (jego ilość, dostępność, sposób i zasięg dystrybucji), kampanię reklamową, zwłaszcza jej formy, czas trwania i ekspansywność, oraz siłę odróżniającą znaku. Żadna z wymienionych okoliczności nie ma znaczenia nadrzędnego. Każda odgrywa ważną rolę, ale nie wyłączną. Mogą współistnieć lub wzajemnie uzupełniać się w czasie. Mają charakter faktyczny i mogą być dowodzone przy pomocy wszystkich dopuszczalnych środków, zwłaszcza dokumentów handlowych (faktury, rachunki), sondaży, ekspertyz. Odwołanie do wskazanych okoliczności pozwala na przyjęcie obiektywnej możliwości nabycia przez znak syndromu powszechnej znajomości (zob. wyrok WSA z dnia 8 sierpnia 2008 r. sygn. akt 757/07).

Z uwagi na fakt, iż normy prawa mają charakter powszechnie obowiązujący zawężanie kręgu jego odbiorców do konkretnie wybranych grup nie znajduje w ocenie Sądu żadnego uzasadnienia. Tym samym wskazana w skardze ograniczona grupa odbiorców i przypisana jej cecha procentowej wielkości odbioru przeczy w istocie podstawowej funkcji prawa określonej konstytucyjnie jako źródło powszechnie obowiązujące i podane do publicznej wiadomości przez ogłoszenie. Określone w doktrynie wskazanie wielkości procentowego odbioru na poziomie 50% dotyczyć musi zatem ogółu adresatów powszechnie obowiązujących norm prawnych, nie zaś wybiórczo wskazanych podmiotów stanowiących bez wątpienia subiektywnie ograniczoną populację.

W ocenie Sądu, Urząd Patentowy prawidłowo ustalił stan faktyczny stanowiący podstawę wydania zaskarżonej decyzji. Urząd uwzględnił i ocenił (nie naruszając zasady swobodnej oceny dowodów), cały przedstawiony przez strony materiał dowodowy a jak wynika z uzasadnienia decyzji, dał wiarę wszystkim dowodom, tylko ocenił je odmiennie od skarżącej i w konsekwencji ustalił odmienny stan faktyczny od reprezentowanego przez skarżącą.

Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podzielił pogląd Urzędu Patentowego, iż przedstawione przez skarżącą dowody dotyczą jedynie współpracy z wydawnictwami: B. Sp. z o.o, A. oraz G. Jednakże współpraca jak i wysoki nakład czasopism w których były publikowane zdjęcia sygnowane oznaczeniem STUDIO 69 nie może świadczyć o powszechnej znajomości znaku STUDIO 69. Faktury i specyfikacje znajdujące się na kartach 104-112 akt administracyjnych potwierdzają jedynie, że skarżąca była sprzedawcą lub kupującym konkretne usługi od wskazanych podmiotów. Również publikacje ew. ich kserokopie czasopism na kartach 1 do 103 tomu II akt administracyjnych w których znajdują się zdjęcia podpisane oznaczeniem STUDIO 69 nie stanowią dowodu na powszechną znajomość oznaczenia. Z samego faktu podpisywania zdjęć w czasopismach nawet o dużych nakładach wydawniczych nie wynika bowiem, że znak STUDIO 69 jest powszechnie znany.

W ocenie Sądu zaskarżona decyzja Urzędu Patentowego RP nie nosi cech dowolności, organ prawidłowo ocenił zaistniały w sprawie stan faktyczny w świetle obowiązujących przepisów prawa. Nie znajdują uzasadnienia zarzuty ani odnośnie naruszenia przez organ przy rozpoznaniu sprawy przepisów prawa materialnego, ani przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, w sposób nie budzący wątpliwości, jakimi przesłankami kierował się organ przy załatwieniu sprawy.

Wobec niezasadności zarzutów skargi oraz niestwierdzenia przez Sąd z urzędu tego rodzaju uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, które sąd ma obowiązek badać z urzędu - skargę należało oddalić.

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.