Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jerzy Strzebińczyk, Sędziowie Sędzia WSA Bogumiła Kalinowska, Asesor WSA Magdalena Jankowska-Szostak, (sprawozdawca), Protokolant Monika Mikołajczyk, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 2 lipca 2008 sprawy ze skargi M. K. na decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji o przyznaniu płatności bezpośrednich do gruntów rolnych oraz odmowa przyznania płatności bezpośrednich do gruntów rolnych z sankcjami w okresie trzech lat kalendarzowych I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Kierownika Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia [...]. nr [...]; II. określono, że decyzje wymienione w punkcie I nie podlegają wykonaniu.

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa we W. działając na podstawie art. 5a ust. 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 roku o utworzeniu Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 264., ze zm.), art. 138 § 1 ust. 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.), art. 138 ust. 1 w związku z art. 2 pkt 22 Rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1973/2004 z 29 października 2004r. ustanawiającego szczegółowe zasady zastosowania rozporządzenia Komisji (WE) nr 1782/2003 w sprawie systemów wsparcia przewidzianych w tytułach IV i IVa tego rozporządzenia oraz wykorzystania gruntów oraz wykorzystania gruntów zarezerwowanych do produkcji surowców (Dz. Urz. WE Nr L 345 z20.11.2004r.), art. 51 ust. 1 w związku z art. 50 ust. 3 do 5 Rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu administracji i kontroli przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 ustanawiającego wspólne zasady dla systemów pomocy bezpośredniej w zakresie wspólnej polityki rolnej oraz określonych systemów wsparcia dla rolników (Dz. Urz. WE Nr L 141 z 30.04.2004 r., ze zm.), art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 roku o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych i oddzielnej płatności z tytułu cukru (Dz. U. z 2004 r. nr 6, poz. 40 ze zm.) w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 2007 roku o płatnościach do gruntów rolnych i płatności cukrowej (Dz. U. z 2007 r. nr 35, poz. 217), § 1 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych wymagań utrzymywania gruntów rolnych w dobrej kulturze rolnej (Dz. U. Nr 65 poz 600 ze zm.) utrzymał w mocy decyzję Kierownika Biura Powiatowego w L. z dnia [...]Nr [...]), którą po wznowieniu postępowania – uchylono decyzję tegoż Kierownika z dnia [...] (Nr [...]) w sprawie przyznania M. K. płatności bezpośrednich do gruntów rolnych na rok 2006 i jednocześnie odmówiono mu przyznania tych płatności oraz nałożono sankcję.

Opisana decyzja podjęta została w następującym stanie faktycznym i prawnym.

W dniu [...] M. K. złożył w Biurze Powiatowym w L. wniosek o przyznanie płatności bezpośrednich do gruntów rolnych na rok 2006 deklarując w tabeli nr VII (oświadczenie o powierzchni działek ewidencyjnych, na których zadeklarowano działki rolne) i nr VIII (oświadczenie o sposobie wykorzystywania działek rolnych) działki ewidencyjne nr 42/1, 44/1, 44/2, 45/2, 175/1, 901, położone w obrębie ewidencyjnym M. o łącznej powierzchni działek rolnych 8,73 h. Następnie w dniu [...]. K. K. złożył oświadczenie o bezpłatnym użyczeniu gruntów położonych na wyżej wymienionych działkach M. K. w celu założenia przez niego gospodarstwa rolnego. W dniu [...] w wyniku krzyżowej kontroli administracyjnej w Biurze Powiatowym ARiMR w Z. Ś. okazało się, że wniosek o przyznanie płatności bezpośrednich za rok 2006 w stosunku do spornych działek złożył także inny producent rolny T. J. Po uprzednim złożeniu wyjaśnień złożonych przez obu producentów w dniu [...] Kierownik Biura Powiatowego ARiMR w L. decyzją (Nr [...] ) przyznał M. K. płatności bezpośrednie do spornych gruntów w całości.

W dniu [...]. do Biura Powiatowego w Z. Ś. wpłynęły oświadczenia J. G. oraz M. J. , w których stwierdzają, że pomagali T. J. przy koszeniu użytków zielonych w czerwcu i lipcu 2006 roku na spornych działkach.

Z tego powodu, w celu określenia faktycznego użytkownika spornych gruntów wyznaczono w dniu [...]. rozprawę administracyjną w Biurze Powiatowym w Z. Ś. W trakcie przedmiotowej rozprawy zeznania złożyli świadkowie: M. J. J. M. , T. R. , oraz ponownie wyjaśnili M. K. i T. J.

W dniu [...] Kierownik Biura Powiatowego ARiMR w L. wydał postanowienie o wznowieniu postępowania z urzędu w sprawie decyzji ostatecznej z dnia [...]o przyznaniu płatności bezpośrednich dla M. K.. Wznowienie postępowania uzasadniono tym, iż zeznania M. K. dotyczące okoliczności posiadania przez niego spornych działek, które istniały w dniu wydania decyzji, nie były znane organowi administracji w dniu jej wydania t.j. w dniu [...] a wyszły na jaw dopiero podczas rozprawy w dniu [...].

Następstwem wznowienia była decyzja z dnia [...] o uchyleniu decyzji dotychczasowej i odmowie przyznania płatności bezpośrednich do gruntów rolnych i orzeczeniu o odmowie przyznania tych płatności i nałożeniu sankcji. Odmowę przyznania płatności bezpośrednich do gruntów rolnych na rok 2006 r. uzasadniono treścią zeznań świadków i wyjaśnień strony M. K., z których zdaniem organu I instancji wynikało, iż M. K. nie był faktycznym użytkownikiem gruntów, które zgłosił w swoim wniosku o przyznanie płatności bezpośrednich do gruntów rolnych z dnia [...].

W odwołaniu od powyższej decyzji podniesiono, że ustalenia poczynione przez Kierownika Biura Powiatowego w L. nie odzwierciedlają stanu faktycznego sprawy. Nadto wywiedziono że zeznania T. J., które zinterpretowano na niekorzyść M. K. nie są wiarygodne.

W wyniku rozpoznania sprawy w postępowaniu odwoławczym organ II instancji stwierdził, że podstawą prawną określającą warunki i tryb udzielania producentom rolnym płatności bezpośrednich jest ustawa z dnia 18 grudnia 2003 roku o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych i oddzielnej płatności z tytułu cukru (Dz. U. z 2004 r. Nr 6 poz. 40 ze zm.). W uzasadnieniu organ powołał treść art. 2 ust. 1 i 2 wyżej wymienionej ustawy i podkreślił, iż przesłanki ujęte w tym artykule muszą być spełnione łącznie bowiem sens płatności leży w tym, aby zrekompensować koszty, jakie zostały poniesione w związku z utrzymaniem gruntów w dobrej kulturze rolnej. Organ orzekający zauważył, że istotą płatności obszarowych jest przyznanie ich osobie, która jest faktycznym użytkownikiem gruntów, która rzeczywiście je uprawia. W dalszej części decyzji wskazano, iż zgodnie z treścią § 1 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych wymagań utrzymywania gruntów rolnych w dobrej kulturze rolnej (Dz. U. Nr 65 poz 600 ze zm.) utrzymywaniem gruntów rolnych w dobrej kulturze rolnej przy zachowaniu wymogów ochrony środowiska w przypadku łąk, jest koszenie okrywy roślinnej i jej usunięcie co najmniej raz w roku w terminie do dnia 31 lipca. Organ podkreślił, że zeznania świadków wskazują iż na spornych działkach ewidencyjnych najpierw na zlecenie T. J., a w terminie późniejszym na zlecenie, M. K. były wykonywane koszenia łąk z zachowaniem terminów określonych w powołanym rozporządzeniu. Zdaniem organu zeznania złożone przez świadków obu stron były jednakowo wiarygodne i prawdopodobne. Organ orzekający wywiódł jednak, iż wątpliwości budzą wyjaśnienia M. K. złożone na rozprawie administracyjnej w dniu [...], co do jego działalności rolniczej na działkach rolnych, które zadeklarował we wniosku, własnoręcznie przez siebie podpisanym. Wyjaśnienia te, w opinii organu II instancji

wskazują, że wszelkie decyzje dotyczące działalności w gospodarstwie rolnym były podejmowane przez ojca wnioskodawcy K. K..

Zdaniem organu, kluczowym w omawianej sprawie był jednak moment złożenia wniosku o przyznanie płatności bezpośrednich do gruntów rolnych na rok 2006 przez M. K.. Zgromadzona dokumentacja w sprawie w sposób jednoznaczny wskazuje, że M. K. wniosek ten złożył w Biurze Powiatowym w L. w dniu 15 maja 2006 roku, natomiast licytacja nieruchomości obejmującej sporne działki ewidencyjne odbyła się w dniu 17 maja 2006 r., a dopiero w dniu 3 czerwca 2006 r. Sąd Rejonowy w Z. Ś. Wydział I Cywilny przysądził własność spornej nieruchomości na rzecz K. K.. Z tego powodu zdaniem organu nie było możliwe uznanie, że M. K. był w dniu składania wniosku, tj. 15 maja 2006 r., posiadaczem spornych działek rolnych ponieważ grunty te zostały użyczone przez K. K. M. K. dopiero dwa dni później, bo w dniu 17 maja 2006 r. co potwierdza oświadczenie z dnia 17.05.2006 r., podpisane przez K. K., w którym stwierdzono, że użyczenie w/w gruntów ma na celu założenie przez M. K. gospodarstwa rolnego. Organ powołując się w uzasadnieniu decyzji na treść art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 roku o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych i oddzielnej płatności z tytułu cukru (Dz. U. z 2004 r. nr 6, poz. 40 ze zm.) wywiódł, iż nie jest możliwe przyznanie M. K. przedmiotowych płatności bowiem nie był on posiadaczem gospodarstwa rolnego a tym bardziej użytkownikiem spornych działek.

Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniósł M. K., zarzucając, że decyzje obu instancji są nieuzasadnione, nieobiektywne i rażąco krzywdzące, a także nie mają żadnego umocowania w przytoczonych w nich przepisach prawnych, które regulują zasady przyznawania dotacji. Skarżący podkreślił, iż zostały podjęte na podstawie zeznań świadków, którzy w oczywisty sposób zeznali nieprawdę.

Powołując się na powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie decyzji obu instancji w całości i przywrócenie ważności, wcześniejszej decyzji przyznającej mu płatności.

W odpowiedzi na skargę strona przeciwna wniosła o jej oddalenie podtrzymując w całości argumentację i wywody prawne zawarte w zaskarżonej decyzji II instancji.

W piśmie procesowym z dnia 19 maja 2007 r. skarżący podtrzymując zajmowane w sprawie stanowisko szeroko polemizował z oceną zeznań świadków dokonaną przez organ administracji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) kompetencję sądów administracyjnych w zakresie kontroli działalności administracji publicznej ograniczone zostały do oceny działalności tych organów pod względem zgodności z prawem. Działając w granicach przyznanych kompetencji Wojewódzki Sąd Administracyjny w toku podjętych czynności rozpoznawczych dokonuje oceny prawidłowości zastosowania w postępowaniu administracyjnym przepisów obowiązującego prawa materialnego i procesowego oraz trafności ich wykładni. Dokonując czynności kontrolnych, sąd zobowiązany jest uwzględnić stan faktyczny i prawny jaki istniał w chwili wydania zaskarżonej decyzji lub postanowienia. Należy też dodać, że w myśl przepisu art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. zwanej w dalszej części uzasadnienia w skrócie p.p.s.a.) sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, co oznacza, że ma prawo, a nawet obowiązek, wziąć pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze. Sytuacja taka miała miejsce w rozstrzyganej sprawie.

Oceniając legalność zaskarżonej decyzji stwierdzono, że sądowa kontrola, obejmująca ocenę ustalonych w sprawie przez organy administracji okoliczności faktycznych oraz obowiązujących w czasie podejmowania tej decyzji przepisów prawnych wykazała, że niezależnie od zarzutów podniesionych w skardze, istnieje konieczność zastosowania w sprawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" p.p.s.a. Sąd dopatrzył się bowiem naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Mając powyższe na uwadze, należy przede wszystkim podkreślić, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu I instancji wydane zostały w nadzwyczajnym trybie postępowania jakim jest wznowienie postępowania administracyjnego, na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm. zwanej w dalszej części uzasadnienia w skrócie k.p.a.). Szczególny charakter postępowania w jakim zapadała kwestionowana decyzja przejawia się w tym, że wznowienie postępowania jest instytucją procesową stwarzającą możliwość wzruszenia decyzji ostatecznej, a następnie ponownego rozpoznania i rozpatrzenia sprawy. Wznowienie postępowania należy zatem ocenić jako wyjątek od ogólnej zasady trwałości decyzji administracyjnej (art. 16 k.p.a.) i dlatego korzystanie z tego nadzwyczajnego środka procesowego może mieć miejsce wyłącznie w przypadkach i na zasadach określonych w Kodeksie postępowania administracyjnego. Natomiast jakakolwiek wykładnia rozszerzająca przepisów regulujących ten tryb postępowania jest niedopuszczalna.

Zgodnie z powołanym wcześniej art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. organ administracji, po przeprowadzeniu postępowania uregulowanego w art. 149 § 2 k.p. wydaje decyzję, w której uchyla decyzję dotychczasową, gdy stwierdzi istnienie podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1 k.p.a. Powyższe oznacza, że warunkiem uchylenia dotychczasowej decyzji i orzeczenia o istocie sprawy po wznowieniu postępowania jest stwierdzenie istnienia co najmniej jednej z podstaw do jej uchylenia, wyliczonych w art. 145 § 1 k.p.a. Enumeratywne wymienienie podstaw wznowienia postępowania nakazuje organom dokonywanie precyzyjnej interpretacji zwłaszcza, że wznowienie postępowania jest, jak to już zauważono, szczególnym, nadzwyczajnym trybem weryfikacji decyzji ostatecznych.

W rozpoznawanej sprawie jako przyczynę wznowienia postępowania wskazano art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. zgodnie, z którym w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nie znane organowi, który wydał decyzję.

Dokonując wykładni tego przepisu należy stwierdzić, że zasadnie wznowienie postępowania może nastąpić (na podstawie tego przepisu) tylko w przypadku kumulatywnego spełnienia następujących przesłanek: decyzja musi być ostateczna, po jej wydaniu muszą wyjść na jaw nowe okoliczności (bądź dowody), które muszą mieć istotne znaczenie dla sprawy, powyższe okoliczności (bądź dowody) muszą istnieć w dacie wydania decyzji, której wznowienie dotyczy oraz okoliczności te (bądź dowody) nie mogły być znane organowi, który wydał decyzję ( której wznowienie dotyczy) w momencie jej wydania.

W doktrynie i orzecznictwie podkreśla się, że przy ocenie wskazanych przesłanek najistotniejszym warunkiem jest istnienie tych okoliczności (lub dowodów) w dacie podejmowania decyzji ostatecznej. O ile powstały one po dacie wydania decyzji ostatecznej nie będą mogły stanowić podstawy wznowienia postępowania lecz tylko podstawę do wszczęcia postępowania w nowej sprawie. Jeżeli chodzi o warunek "ujawnienia" tych nowych okoliczności lub dowodów, to odnieść je należy do organu a nie do strony. Oznacza to, że organ nimi nie dysponował i nie były mu one znane. Zagadnieniem drugorzędnym jest, czy brak ujawnienia należy wiązać z niedopatrzeniem strony, jej niedbalstwem, czy wprost z zawinionym nieujawnieniem tych okoliczności lub dowodów. Za takim rozumieniem podstawy wznowienia przemawia przede wszystkim zasada prawdy obiektywnej a także interes społeczny (por. E. Mzyk "Wznowienie postępowania administracyjnego" Warszawa – Zielona Góra 1994, s. 78)

Odnosząc powyższe do rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że organ I instancji po wydaniu postanowienia o wznowieniu postępowania zobowiązany był w pierwszej kolejności do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, w celu ustalenia, zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej ( art. 7, 77 k.p.a.), czy faktycznie wystąpiły nowe okoliczności lub dowody rozumiane zgodnie z przedstawioną wyżej interpretacją art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. Tylko wystąpienie tych okoliczności bowiem uzasadniałoby uchylenie decyzji o przyznaniu płatności. W tym celu organ powinien w pierwszym rzędzie precyzyjnie zidentyfikować ujawnioną okoliczność lub nowy dowód, czy miały one istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (dotyczą przedmiotu sprawy i mają wpływ na zmianę treści decyzji w kwestiach zasadniczych), ustalić czy istniały już w dniu wydania decyzji o przyznaniu płatności M. K. i wreszcie czy były one nieznane organowi w dniu wydania decyzji. Dopiero pozytywny wynik tych badań w odniesieniu do wszystkich przesłanek uprawniał organ do uchylenia ostatecznej decyzji. Z kolei następstwem uchylenia decyzji powinno być, po myśli art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a. orzeczenie co do istoty sprawy. Przejście do tego etapu procedowania jest jednak uwarunkowane wcześniejszym wykazaniem, że w sprawie wystąpiły nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody, gdyż tylko w takim przypadku organ może wzruszyć dotychczasową decyzję przez jej uchylenie. W przeciwnym razie odmawia jej uchylenia. Z treści art. 151 § 1 pkt 2 w związku z art. 107 § 3 k.p.a. wywieść również należy, że szczegółowe umotywowanie tych ustaleń powinno znaleźć swój wyraz w uzasadnieniu decyzji kończącej wznowienie postępowania.

W niniejszej sprawie organ I instancji wydając i uzasadniając swoją decyzję wyraźnie nie sprostał powyższym wymogom. Przede wszystkim w uzasadnieniu tej decyzji nie zostało jednoznacznie wskazane, czy w ocenie organu, w sprawie zakończonej decyzją o przyznaniu M. K. płatności bezpośrednich za rok 2006, ujawnione zostały nowe okoliczności faktyczne, czy nowe dowody, czy też może równocześnie nowe okoliczności faktyczne i nowe dowody. Z treści decyzji nie można również wywieść, co konkretnie miałoby być tymi nowymi dowodami lub nowymi okolicznościami faktycznymi. Brak jest też rozważań na temat, że są to nowe nieznane organowi w momencie wydania decyzji dowody lub okoliczności i że istniały one już przed podjęciem decyzji. Organ I instancji obszernie przedstawił stan faktyczny sprawy i podkreślił, iż w wyniku wznowionego postępowania ustalił, że zeznania skarżącego są sprzeczne. Porównał przy tym wyjaśnienia złożone przez M. K. przed wydaniem decyzji ostatecznej jak i zeznania złożone już po jej wydaniu z zeznaniami złożonymi po wznowieniu postępowania. W efekcie organ I instancji wywiódł, iż należy dać wiarę zeznaniom złożonym przez skarżącego w dniu [...] które zdaniem organu poddają w wątpliwość władztwo skarżącego nad spornymi gruntami. Organ na tym etapie postępowanie poddał nadto ocenie okoliczności związane z nabyciem przedmiotowych działek przez ojca skarżącego wyniku licytacji. Jednak, jak wcześniej zauważono organ nie sprecyzował w sposób czytelny konkretnych okoliczności faktycznych lub dowodów postępowania stanowiących w jego ocenie podstawę wznowienia postępowania. Z tych względów stwierdzić należy, że organ I instancji nie wykazał, że zaistniały przesłanki wznowienia postępowania określone w art. 145 §1 pkt 5 k.p.a., czym naruszył przepis art. 151 § 1 pkt 2 , 107 § 3, 7, 77 k.p.a.

Również organ II instancji nie dostrzegł przedstawionych uchybień. W uzasadnieniu decyzji stwierdził jedynie, iż w związku z zeznaniami złożonymi na rozprawie w dniu 30 marca 2007 r., które wskazywały , że M. K. mógł nie być użytkownikiem spornych gruntów wydano postanowienie o wszczęciu postępowania. Organ II instancji pomija zupełnie jakie nowe okoliczności lub nowe dowody stanowiły w tej sprawie podstawę do wznowienia postępowania. Organ jedynie w sposób kompleksowy przedstawia dotychczasowy przebieg zdarzeń, w których nagromadzony jest szereg okoliczności faktycznych i prawnych jakie w sprawie miały miejsce. Brak określenia przez organ okoliczności faktycznych lub dowodów stanowiących podstawę wznowienia i przedstawienia argumentacji dlaczego zdaniem organu, są to okoliczności ( dowody) w rozumieniu art. 145 §1 pkt 5 k.p.a. oraz wykazania , że spełnione zostały łącznie wszystkie określone w tym przepisie przesłanki , stanowi niewątpliwie naruszenie art. 107 § 3 k.p.a. w związku z art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a.. Prawidłowe zredagowanie pod względem merytorycznym i prawnym uzasadnienia decyzji administracyjnej ma również podstawowe znaczenie dla stosowania zasady przekonywania wyrażonej w art. 11 k.p.a., a realizowanej na podstawie art. 107 § 3 k.p.a. Organ administracyjny jest zobowiązany tą zasada do wyjaśnienia stronom zasadności przesłanek, którymi się kierował przy załatwieniu sprawy. Zasada przekonywania nie zostanie zrealizowana, o ile organ pominie milczeniem niektóre twierdzenia lub nie odniesie się do faktów istotnych dla sprawy. Decyzja stanie się wtedy niezrozumiała dla strony, co w oczywisty sposób ogranicza jej prawo do obrony.

Niezależnie od powyższego należy dodać, że nawet przy przyjęciu założenia ,że organ za nową okoliczność faktyczną nieznaną w momencie wydania decyzji przyjął, okoliczności wynikające z wyjaśnień skarżącego złożonych w dniu 30 marca 2007 r., z których zdaniem organu wynika, że nie władał on spornymi działkami, nie można uznać, że zostały spełnione przesłanki określone w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. Istotnie M. K. na rozprawie administracyjnej w dniu [...] oświadczył, iż "tymi sprawami zajmował się ojciec , ja dopiero się wdrażam." "Po kupieniu działek ojciec poinformował mnie o tym." "Ojciec złożył wniosek [...] nie wiem co nim kierowało." "Ja podpisałem dokument, który ojciec przygotował, wiedziałem, że są jakieś przygotowania do kupna tych działek.", jednak ( co jest istotne) już przed wydaniem decyzji ostatecznej w tej sprawie, organ I instancji dysponował wyjaśnieniami złożonymi w dniu [...] na piśmie przez ojca skarżącego K. K. w których podkreśla on , że użycza synowi sporne działki w celu założenia przez niego gospodarstwa rolnego na czas nieokreślony, nadto w posiadaniu organu było postanowienie Sądu Rejonowego w Z. Ś. z dnia [...] na mocy którego przysądzono sporną nieruchomość na rzecz K. K.. Z powyższego wynikało jasno, kiedy sporna nieruchomość stała się własnością ojca skarżącego , jak i kiedy przekazał on do korzystania grunty synowi i w jakim celu ( rozpoczęcia prowadzenia działalności rolniczej). Organ posiadał więc informację, że M. K. rozpoczynał dopiero prowadzenie działalności rolniczej, oraz znał datę kiedy sporny grunt stał się własnością ojca skarżącego. Tak więc rozpoznając wniosek M. K. o przyznanie płatności bezpośrednich na podstawie zgromadzonych danych organ posiadał wiedzę o skomplikowanej sytuacji prawnej i faktyczne spornych działek, o początkach działalności rolniczej skarżącego. W konsekwencji nie można twierdzić, iż zeznania złożone przez skarżącego w dniu [...] stanowiły nowa okoliczność faktyczną nieznaną organowi w momencie wydania decyzji. Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów , organ ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Dokonaną oceną jest organ związany, zmiana oceny nie może stanowić podstawy wznowienia postępowania (celowe podkreślenie Sądu).

Przedstawione wyżej naruszenia przepisów prawa procesowego jako mogące mieć wpływ istotny na wynik sprawy , doprowadziły do konieczności wyeliminowania z obrotu prawnego obu podjętych we wznowionym postępowaniu decyzji.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy kompetentny organ przeanalizuje przesłanki wznowienia postępowania, uwzględniając zawarte w niniejszym wyroku uwagi odnoszące się do podstawy wznowienia wymienionej w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. Organ powinien w pierwszej kolejności precyzyjnie ustalić i wyjaśnić stronie, czy wystąpiły nowe okoliczności faktyczne lub dowody. Następnie powinien ocenić, czy wskazane przez niego nowe okoliczności lub dowody mają dla sprawy istotne znaczenie, czy istniały w dacie podjęcia decyzji o przyznaniu płatności bezpośrednich a wreszcie wykazać, że nie były mu znane w momencie wydania decyzji . Dopiero po przeprowadzeniu w tym zakresie postępowania wyjaśniającego, możliwe będzie podjęcie przez organ decyzji na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a., gdy wynik będzie pozytywny lub na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a., gdy wynik okaże się negatywny. Poczynione przez organ ustalenia powinny znaleźć swoje odbicie w uzasadnieniu decyzji, którą sporządzać należy z zachowaniem wymogów wynikających a art. 107 § 3 oraz art. 11 k.p.a.

Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny zgodnie z art. 145 § 1 lit. "c" w związku z art. 134 i art. 135 p.p.s.a. orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku. Klauzula zawarta w punkcie II wynika zaś z obowiązku zastosowania przez Sąd przy orzekaniu w sposób uwzględniający skargę, przepisu art. 152 p.p.s.a.