Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym Przewodniczący : Sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków (spr.) Sędziowie : Sędzia NSA Tadeusz Kuczyński Sędzia NSA Jolanta Sikorska Protokolant : Dorota Hurman po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 15 marca 2013 r. sprawy ze skargi Wojewody Dolnośląskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Legnicy z dnia 25 czerwca 2012 r. nr XXII/210/12 w przedmiocie zmiany uchwały w sprawie zasad udzielania i rozmiaru obniżek tygodniowego obowiązkowego wymiaru zajęć dydaktycznych, wychowawczych i opiekuńczych nauczycielom zajmującym stanowiska kierownicze, zwalniania ich od obowiązku realizacji tych zajęć oraz tygodniowego obowiązkowego wymiaru godzin zajęć niektórych nauczycieli, zasad zaliczania do wymiaru godzin poszczególnych zajęć w kształceniu zaocznym oraz zasad rozliczania tygodniowego obowiązkowego wymiaru godzin zajęć nauczycieli, dla których ustalony plan zajęć jest różny w poszczególnych okresach roku szkolnego I. stwierdza nieważność § 1 pkt 2 zaskarżonej uchwały; II. orzeka, że zaskarżona uchwała w zakresie opisanym w pkt 1 nie podlega wykonaniu; III. zasądza od Gminy Legnica na rzecz Wojewody Dolnośląskiego kwotę 240 ( słownie: dwieście czterdzieści ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Rada Miejska w Legnicy, działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2001 r. nr 142, poz. 1591 ze zm.) w związku z art. 92 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j. Dz.U. z 2001 r. nr 142, poz. 1592 ze zm.), a także art. 42 ust. 7 w związku z art. 91d pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2006 r. nr 97, poz. 674 ze zm.), dalej: ustawa, podjęła w dniu 25 czerwca 2012 r. uchwałę nr XXII/210/12 zmieniającą uchwałę Rady Miejskiej Legnicy z dnia 26 października 2009 r. w sprawie zasad udzielania i rozmiaru obniżek tygodniowego obowiązkowego wymiaru zajęć dydaktycznych, wychowawczych i opiekuńczych nauczycielom zajmującym stanowiska kierownicze, zwalniania ich od obowiązku realizacji tych zajęć oraz tygodniowego obowiązkowego wymiaru godzin zajęć niektórych nauczycieli, zasad zaliczania do wymiaru godzin poszczególnych zajęć w kształceniu zaocznym oraz zasad rozliczania tygodniowego obowiązkowego wymiaru godzin zajęć nauczycieli, dla których ustalony plan zajęć jest różny w poszczególnych okresach roku szkolnego.

Na powyższą uchwałę skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wniósł Wojewoda Dolnośląski domagając się stwierdzenia nieważności jej § 1 pkt 2 w zakresie zmiany § 3 ust. 1 pkt 2 i 9 wyżej wskazanej uchwały Rady Miejskiej w Legnicy z dnia 26 października 2009 r., z powodu jego podjęcia z istotnym naruszeniem art. 42 ust. 7 pkt 3 w związku z art. 91d pkt 1 ustawy oraz art. 7 Konstytucji RP.

W zaskarżonym przepisie uchwały Rada postanowiła, że:

"2) w § 3 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

1. Określa się tygodniowy obowiązkowy wymiar godzin zajęć dydaktycznych, wychowawczych lub opiekuńczych prowadzonych bezpośrednio z dziećmi, młodzieżą i słuchaczami szkół dla dorosłych:

1) pedagogom i psychologom – 24 godziny,

2) nauczycielom rehabilitantom – 22 godziny,

3) nauczycielom przedszkoli prowadzącym zajęcia w grupach mieszanych, obejmujących zarówno dzieci 6 letnie jak i dzieci innych grup wiekowych – 22 godziny,

4) nauczycielom szkół kształcących w systemie zaocznym, zatrudnionym w pełnym wymiarze – 648 godzin rocznie,

5) doradcom zawodowym prowadzącym zajęcia związane z wyborem kierunku i kształcenia i zawodu – 27 godzin,

6) nauczycielom MCK prowadzącym zajęcia systemem innym niż pracowniczym – 25 godzin,

7) logopedom – 22 godziny,

8) nauczycielom konsultantom zatrudnionym w placówce doskonalenia zawodowego – 30 godzin,

9) nauczycielom reedukatorom, socjoterapeutom i terapeutom – 25 godzin.

Z zastrzeżeniem pkt 4, dla określenia tygodniowego obowiązkowego wymiaru zajęć w/w nauczycieli specjalistów, przez godzinę rozumie się 60 minut."

Wojewoda Dolnośląski podniósł, że zgodnie z art. 42 ust. 7 ustawy organ prowadzący szkołę lub placówkę określa:

zasady rozliczania tygodniowego obowiązkowego wymiaru godzin zajęć nauczycieli, dla których ustalony plan zajęć jest różny w poszczególnych okresach roku szkolnego;

zasady udzielania i rozmiar obniżek, o których mowa w ust. 6 ustawy, oraz przyznaje zwolnienia od obowiązku realizacji zajęć, o których mowa w ust. 3 ustawy;

tygodniowy obowiązkowy wymiar godzin zajęć nauczycieli szkół niewymienionych w ust. 3, nauczycieli szkół, o których mowa w art. 1 ust. 2 pkt 1a, nauczycieli prowadzących kształcenie w formie zaocznej, nauczycieli kolegiów pracowników służb społecznych, nauczycieli kształcenia na odległość, nauczycieli realizujących w ramach stosunku pracy obowiązki określone dla stanowisk o różnym tygodniowym obowiązkowym wymiarze godzin, pedagogów, psychologów, logopedów, doradców zawodowych prowadzących zajęcia związane z wyborem kierunku kształcenia i zawodu w celu wspomagania uczniów w podejmowaniu decyzji edukacyjnych i zawodowych, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 11 ustawy o systemie oświaty, bibliotekarzy bibliotek pedagogicznych oraz zasady zaliczania do wymiaru godzin poszczególnych zajęć w formie zaocznej i w kształceniu na odległość.

W myśl natomiast art. 91d pkt 1 ustawy w zakresie stanowienia o powyższych kwestiach w przypadku szkół i placówek prowadzonych przez jednostki samorządu terytorialnego, zadania i kompetencje organu prowadzącego wykonuje rada gminy.

Jak dalej wskazał Wojewoda Dolnośląski, przy stanowieniu w rozważanej kwestii, Rada zrealizowała upoważnienie ustawowe zawarte w art. 42 ust. 7 pkt 3 ustawy. Ustawodawca w przepisie tym wyposażył organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego w kompetencję do określenia tygodniowego obowiązkowego wymiaru zajęć nauczycieli wskazanych w tym przepisie. Zgodnie z nim organ prowadzący, w tym przypadku Rada Miejska w Legnicy, była kompetentna do określenia obowiązkowego wymiaru zajęć:

nauczycieli szkół niewymienionych w ust. 3,

nauczycieli szkół, o których mowa w art. 1 ust. 2 pkt 1a,

nauczycieli prowadzących kształcenie w formie zaocznej,

nauczycieli kolegiów pracowników służb społecznych,

nauczycieli kształcenia na odległość,

nauczycieli realizujących w ramach stosunku pracy obowiązki określone dla stanowisk o różnym tygodniowym obowiązkowym wymiarze godzin,

pedagogów, psychologów, logopedów, doradców zawodowych prowadzących zajęcia związane z wyborem kierunku kształcenia i zawodu w celu wspomagania uczniów w podejmowaniu decyzji edukacyjnych i zawodowych, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 11 ustawy o systemie oświaty,

bibliotekarzy bibliotek pedagogicznych.

Analiza normy kompetencyjnej zawartej w art. 42 ust. 7 pkt 3 ustawy prowadzi do wniosku, że posiada ona charakter katalogu zamkniętego. Rada zatem, na podstawie tego upoważnienia, została umocowana do określenia obowiązkowego wymiaru zajęć tylko i wyłącznie tych nauczycieli, o których w nim mowa. Nie ma natomiast kompetencji do rozszerzania tego katalogu o inne podmioty niewymienione w przepisie ustawy. Potwierdził to Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 24 maja 2012 r., sygn. akt IV SA/Gl 868/11, w którym stwierdził m.in., że: przepis ten ustanawia katalog zamknięty podmiotów, wobec których organ prowadzący jest uprawniony do określenia obowiązkowego tygodniowego wymiaru godzin. Przy czym, pierwsza jego część stanowiąca, że określa się tygodniowy obowiązkowy wymiar godzin zajęć nauczycieli szkół niewymienionych w ust. 3 należy interpretować w taki sposób, że chodzi o szkoły niewymienione w ust. 3 art. 42 ustawy, a nie rodzaje stanowisk niewymienione w ust. 3 omawianego przepisu.

Rada w § 1 pkt 2 w zakresie zmiany § 3 ust. 1 pkt 2 i 9 uchwały z dnia 26 października 2009 r. ustaliła obowiązkowy wymiar godzin dla nauczyciela rehabilitanta w wysokości 24 godzin tygodniowo (pkt 2) oraz dla nauczycieli reedukatorów, socjoterapeutów i terapeutów w wysokości 25 godzin tygodniowo (pkt 9). Tymczasem, wskazani nauczyciele nie zostali przez ustawodawcę wymienieni w treści art. 42 ust. 7 pkt 3 ustawy. Organ nadzoru, w dniu 17 lipca 2012 r., zwrócił się do Przewodniczącego Rady Miejskiej Legnicy o wskazanie, nauczycielami jakich szkół są wyżej wymienieni nauczyciele. W odpowiedzi wskazano, że nauczyciele rehabilitanci zatrudnieni są w Zespole Szkół Integracyjnych w Legnicy, natomiast nauczycieli reedukatorów, socjoterapeutów i terapeutów planuje się zatrudnić w niektórych szkołach i placówkach. W skład Zespołu Szkół Integracyjnych w Legnicy wchodzi Szkoła Podstawowa Nr 20, Gimnazjum Nr 9, Liceum Ogólnokształcące Integracyjne oraz oddział przedszkolny. Szkoły te wymienia ust. 3 art. 42 ustawy, a więc nie są to nauczyciele szkół niewymienionych w ust. 3, o czym mowa w art. 42 ust. 7 pkt 3. Nie sposób ich także uznać za nauczycieli żadnej z pozostałych kategorii nauczycieli wymienionych w art. 42 ust. 7 pkt 3 ustawy.

W toku postępowania nadzorczego wystąpiono do Dolnośląskiego Kuratora Oświaty z prośbą o wyrażenie opinii dotyczącej kwestionowanych przepisów uchwały.

Dolnośląski Kurator Oświaty podzielił argumentację organu nadzoru. W jego ocenie przepis art. 42 ust. 7 pkt 3 ustawy w sposób szczegółowy wymienia stanowiska pedagogiczne, wobec których organ prowadzący określa tygodniowy obowiązkowy wymiar godzin, a wśród nich nie znajdują się nauczyciele rehabilitanci, reedukatorzy, socjoterapeuci i terapeuci.

Zdaniem Wojewody Dolnośląskiego, organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, realizując przysługującą mu kompetencję, powinien ściśle uwzględniać wytyczne zawarte w upoważnieniu ustawowym. Natomiast uregulowanie obowiązkowego wymiaru godzin dla nauczyciela rehabilitanta, reedukatora, socjoterapeuty i terapeuty wykracza poza delegację ustawową. Rada w sposób nieuprawniony poszerzyła jej zakres, co stanowi istotne naruszenie prawa. Zgodnie bowiem z art. 2 Konstytucji RP Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Pochodną zasady demokratycznego państwa prawnego jest zasada legalizmu określona w art. 7 Konstytucji RP, zgodnie z którą organy władzy publicznej działają w granicach i na podstawie prawa. Zasada ta niewątpliwie dotyczy również działalności organów jednostek samorządu terytorialnego. Należy w tym miejscu zastrzec, że konstytucyjnie gwarantowana samodzielność gminy, powiatu czy samorządu województwa nie uzasadnia odstępstw od opisanej zasady legalizmu. Zastrzeżenie to należy odnieść przede wszystkim do sfery imperium funkcjonowania organów tych jednostek, w tym, przyznanych im kompetencji prawotwórczych. W myśl postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2005 r., sygn. akt WK 22/04 (publ. OSNKW 2005/3/29): "Art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 1997 r. stanowiący, że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa, zawiera normę zakazującą domniemywania kompetencji takiego organu i tym samym nakazuje, by wszelkie działania organu władzy publicznej były oparte na wyraźnie określonej normie kompetencyjnej."

W konsekwencji, podejmując akt prawa miejscowego na podstawie upoważnienia ustawowego (art. 94 Konstytucji RP), organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego musi ściśle uwzględniać wytyczne zawarte w upoważnieniu. Odstąpienie od tej zasady narusza związek formalny i materialny pomiędzy aktem wykonawczym a ustawą, co kwalifikowane jest jako istotne naruszenie prawa. Zarówno w doktrynie, jak również w orzecznictwie ugruntował się pogląd dotyczący dyrektyw wykładni norm o charakterze kompetencyjnym. Naczelną zasadą prawa administracyjnego jest zakaz domniemania kompetencji, a normy kompetencyjne powinny być interpretowane w sposób ścisły, literalny. Jednocześnie zakazuje się dokonywania wykładni rozszerzającej przepisów kompetencyjnych oraz wyprowadzania kompetencji w drodze analogii.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik Gminy Legnica wniosła o jej oddalenie.

Zarzuciła, że Wojewoda Dolnośląski zajmuje różne, niekonsekwentne stanowiska w sprawie ustalenia tygodniowego wymiaru zajęć innym nauczycielom niż wymienieni w art. 42 ust. 3 ustawy. Jak wskazała, prowadził postępowania nadzorcze w stosunku do innych uchwał, które przywołała w treści odpowiedzi na skargę, podejmowanych przez inne rady miejskie i nie stwierdził istotnego naruszenia przepisów prawa, mimo że uregulowano w nich tygodniowy obowiązkowy wymiar godzin:

1) nauczycieli przedszkoli, szkół i placówek prowadzących zajęcia rewalidacyjno- wychowawcze z dziećmi.

2) innych nauczycieli prowadzących zajęcia specjalistyczne z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej i rehabilitacji oraz nauczycieli ze specjalnym przygotowaniem pedagogicznym zatrudnionych dodatkowo w szkołach i przedszkolach integracyjnych oraz w szkołach i przedszkolach z oddziałami integracyjnymi.

W powyższych sprawach organ nadzoru nie stwierdził istotnego naruszenia przepisów prawa.

W opinii pełnomocnika Gminy, podobne, niejednoznaczne jest stanowisko Kuratora Oświaty, który w piśmie z dnia 22 sierpnia 2012 r. uznał, że nie można uregulować tygodniowego wymiaru godzin nauczycielom rehabilitantom, reedukatorom, socjoterapeutom i terapeutom, choć jednocześnie prowadzi postępowanie o nadanie stopnia awansu zawodowego nauczyciela dyplomowanego i w drodze decyzji nadaje ten stopień nauczycielom rehabilitantom.

Niezależnie od powyższego pełnomocnik Gminy podniosła, że w innych województwach wojewodowie nie kwestionują zapisów uchwał przewidujących ustalenie tygodniowych wymiarów zajęć nauczycielom zatrudnionym na innych stanowiskach niż wymienione w przepisie art. 47 ust. 7 Karty Nauczyciela.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na podstawie art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Według art. 1 § 2 powołanej ustawy, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W myśl art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270), dalej p.p.s.a., Sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2001 r. nr 142, poz. 1591 ze zm.) uchwały organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. Podstawą stwierdzenia takiego faktu jest uznanie, że doszło do istotnego naruszenia prawa. Według bowiem ust. 4 powołanego wyżej artykułu – w przypadku nieistotnego naruszenia prawa organ nadzoru nie stwierdza nieważności uchwały ograniczając się do wskazania, iż uchwałę wydano z naruszeniem prawa.

Do istotnych wad uchwały, skutkujących stwierdzeniem jej nieważności, zalicza się naruszenie przepisów wyznaczających kompetencję organów samorządu do podejmowania uchwał, naruszenie podstawy prawnej podjętej uchwały, naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego poprzez wadliwą ich interpretację oraz przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał (Z.Kmieciak, M.Stahl, Akty nadzoru nad działalnością samorządu terytorialnego, Samorząd terytorialny 2001/1-2, s. 102).

W państwie prawa organy władzy publicznej działają w granicach i na podstawie prawa. Z konstytucyjnej zasady praworządności (art. 7) wynika, że zadania i kompetencje, sposób ich wykonania oraz więzi między podmiotami administracji publicznej są uregulowane prawnie. Realizując kompetencję organ musi uwzględniać treść normy ustawowej. Odstąpienie od tej zasady z reguły stanowi istotne naruszenie prawa. Zarówno w doktrynie, jak również w orzecznictwie, ugruntował się pogląd dotyczący dyrektyw wykładni norm o charakterze kompetencyjnym. Naczelną zasadą prawa administracyjnego jest zakaz domniemania kompetencji. Ponadto należy podkreślić, że normy kompetencyjne (upoważniające) powinny być interpretowane w sposób ścisły, literalny. Jednocześnie niedopuszczalnym jest dokonywanie wykładni rozszerzającej przepisów kompetencyjnych oraz wyprowadzanie kompetencji w drodze analogii.

Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie wskazywał w swoim orzecznictwie, że każdy wypadek niewłaściwej realizacji upoważnienia ustawowego stanowi jednocześnie naruszenie zawartych w Konstytucji przepisów, które określają tryb i warunki wydawania aktów podustawowych (zob. m.in. wyroki TK: z dnia 5 listopada 2001 r., U 1/01, OTK 2001, nr 8, poz. 247; z dnia 30 stycznia 2006 r., SK 39/04, OTK-A 2006, nr 1, poz. 7; z dnia 22 lipca 2008 r., K 24/07, OTK-A 2008, nr 6, poz. 110).

Akt normatywny wydany z przekroczeniem granic upoważnienia ustawowego nie spełnia konstytucyjnych przesłanek legalności aktu wykonawczego i jako taki jest niezgodny z art. 2 Konstytucji RP, ponieważ w demokratycznym państwie prawa nie może funkcjonować akt prawny o charakterze podustawowym, sprzeczny z przepisami ustawowymi przez to, że został wydany przez organ władzy wykonawczej z przekroczeniem delegacji ustawowej do jego wydania" (wyrok TK z dnia 10 lipca 2001 r., P 4/00, OTK 2001, nr 5, poz. 126).

W granicach ustawowego upoważnienia nie mieści się zakwestionowany przez organ nadzoru przepis uchwały Rady Miejskiej Legnicy z dnia 25 czerwca 2012 r. Przeprowadzona przez Sąd kontrola wykazała, że w tej części jest ona niezgodna z obowiązującym prawem, przy czym waga stwierdzonego naruszenia prawa materialnego ma charakter istotny, co przesądziło o konieczności stwierdzenia nieważności aktu w tym zakresie.

Podkreślenia wymaga, że w podstawie prawnej zaskarżonej uchwały Rada powołała m.in. art. 42 ust. 7 ustawy. Przepis ten, w punkcie 3, upoważnia organ prowadzący szkołę do określania tygodniowego obowiązkowego wymiaru godzin zajęć nauczycieli szkół niewymienionych w ust. 3, nauczycieli szkół, o których mowa w art. 1 ust. 2 pkt 1a, nauczycieli prowadzących kształcenie w formie zaocznej, nauczycieli kolegiów pracowników służb społecznych, nauczycieli kształcenia na odległość, nauczycieli realizujących w ramach stosunku pracy obowiązki określone dla stanowisk o różnym tygodniowym obowiązkowym wymiarze godzin, pedagogów, psychologów, logopedów, doradców zawodowych prowadzących zajęcia związane z wyborem kierunku kształcenia i zawodu w celu wspomagania uczniów w podejmowaniu decyzji edukacyjnych i zawodowych, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 11 ustawy o systemie oświaty, bibliotekarzy bibliotek pedagogicznych oraz zasady zaliczania do wymiaru godzin poszczególnych zajęć w formie zaocznej i w kształceniu na odległość.

Zacytowana regulacja, jak wyżej powiedziano, pozwala na określenie tygodniowego obowiązkowego wymiaru godzin zajęć jednakże, co istotne, tylko podmiotom enumeratywnie w nim wymienionym, gdyż tego rodzaju wyliczenie zawiera ona w swym całokształcie. Wbrew przyjętej przez organ uchwałodawczy interpretacji omawiany przepis, we fragmencie "(...) nauczycieli szkół niewymienionych w ust. 3 (...)", dotyczy nauczycieli konkretnych szkół, tzn. tych szkół, których typ, rodzaj nie został wymieniony w ust. 3 art. 42 ustawy. W tej części, stanowczo, nie zawiera on delegacji dla organu prowadzącego szkołę, do tworzenia na jego podstawie innych stanowisk nauczycieli niż przewidziane przez ustawodawcę.

Niewątpliwie uprawnione jest zatem stanowisko skarżącego, iż ustawodawca, poprzez szczegółowe wyliczenie, wyczerpująco określił krąg podmiotów, którym organ prowadzący szkołę lub placówkę może ustalić tygodniowy obowiązkowy wymiar zajęć, a ustalenie tegoż wymiaru zajęć dla nauczyciela rehabilitanta, nauczycieli reedukatorów, socjoterapeutów i terapeutów, nie wymienionych w art. 42 ust. 7 pkt 3 ustawy, nie znajduje podstawy prawnej.

Z kolei, organ wykonujący kompetencję prawodawcy zawartą w upoważnieniu ustawowym obowiązany jest działać ściśle w granicach tego upoważnienia. Nie możne on też w normatywnym akcie wykonawczym modyfikować obowiązującej regulacji ustawowej. Jeśli to czyni, tak jak ma to miejsce w rozpatrywanej sprawie, rażąco narusza powołane powyżej przepisy prawa.

W świetle tego co powiedziano, zakwestionowany przepis uchwały niewątpliwie godzi także w wyrażoną w art. 7 Konstytucji RP zasadę legalizmu, zgodnie z którą organy administracji publicznej zobowiązane są działać na podstawie i w granicach prawa. Narusza również zasady techniki prawodawczej określone w § 143 w związku z § 115 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. nr 100, poz. 908). Stosownie do nich w uchwale zamieszcza się tylko przepisy regulujące sprawy przekazane do unormowania w przepisie upoważniającym (upoważnieniu ustawowym).

Z tych przyczyn, na podstawie art. 147 p.p.s.a., Sąd orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

Orzeczenie w pkt II sentencji wyroku znajduje uzasadnienie w art. 152 p.p.s.a.

Z kolei, orzeczenie w pkt III sentencji wyroku w art. 200 p.p.s.a.