Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 10 grudnia 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca: Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska Sędziowie: Sędzia NSA Anna Stępień (spr.) Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek Protokolant sekretarz sądowy Magdalena Rząsa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2014 roku przy udziale - sprawy ze skargi E. D. na bezczynność Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. zobowiązuje Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. do rozpoznania wniosku E. D. z dnia [...] w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 2. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. zasądza od Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. na rzecz skarżącej E. D. kwotę 340 (trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. a.bł.

E. D. wniosła skargę na bezczynność Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. w sprawie udostępnienia informacji publicznej, domagając się zobowiązania organu do rozpoznania wniosku z dnia [...] w terminie 14 dni oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania.

W motywach skargi jej autorka podniosła, iż wnioskiem z dnia [...] wystąpiła do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. o udostępnienie informacji publicznej w postaci treści jednej – dowolnie wybranej – decyzji administracyjnej wydanej w lipcu 2014 roku. Do dnia wniesienia skargi strona nie otrzymała wnioskowanej informacji, co oznacza stan naruszenia prawa. Organ pismem z dnia 8 września 2014 roku wezwał autorkę skargi do wskazania, którego organu dotyczy decyzja, co uważa ona za bezzasadne, bowiem we wniosku napisano, że ma to być decyzja wydana przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego

w W..

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie wskazując, iż E. D. w dniu [...] wystąpiła drogą elektroniczną o udostępnienie informacji publicznej w postaci treści jednej – dowolnie wybranej – decyzji administracyjnej, jaką organ wydał w lipcu 2014 roku. Organ w dniu 8 września 2014 roku zobowiązał skarżącą do podpisania wniosku i określenia decyzji w zakresie sprecyzowania, którego organu władzy publicznej lub osoby pełniącej funkcje publiczne ma dotyczyć decyzja. W wezwaniu zawarto pouczenie, że braki wniosku należy uzupełnić w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia (art. 64 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku – Kodeks postępowania administracyjnego, tekst jedn. Dz. U. z 2013 roku, poz. 267 ze zm., dalej jako: "K.p.a."). W piśmie wskazano także, iż ustawa z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 roku, poz. 782, dalej jako: "u.d.i.p.") dotyczy uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, a sprawami publicznymi są działania organów władzy publicznej, osób pełniących funkcje publiczne, samorządu gospodarczego i zawodowego, a także działania innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Ustawa nie daje podstaw do żądania informacji wykraczających poza ściśle określony zakres, zatem dokumenty spraw nie dotyczących organów władzy publicznej nie stanowią informacji publicznej. W konkluzji organ podkreślił, iż wniosek z dnia [...] nie został uzupełniony.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy

z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 270 ze zm.) - w skrócie: "P.p.s.a." - sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej i obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organu w przypadkach określonych w pkt 1-4a (art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a.).

W tak zakreślonej kognicji sąd administracyjny, uwzględniając skargę na bezczynność organu administracji publicznej w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a P.p.s.a., zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1 P.p.s.a.).

Skarga w sprawie niniejszej opiewa na zarzut bezczynności organu – Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, o którą wnioskiem z dnia [...] wystąpiła E. D..

Wywody sądu winna rozpocząć uwaga, iż każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną (art. 1 ust. 1 u.d.i.p.). Tę ogólną definicję doprecyzowuje art. 6 ust. 1 u.d.i.p., który wymienia rodzaje spraw, jakich mogą dotyczyć informacje

o charakterze informacji publicznych, czyniąc to w sposób otwarty, czemu służy zwrot "w szczególności". Doktryna oraz orzecznictwo sądowe, w oparciu o ogólną formułę ustawy, a także konstytucyjną konstrukcję prawa do informacji zawartą w art. 61 ust. 1

i 2 Konstytucji, przyjmuje szerokie rozumienie pojęcia "informacja publiczna". Za taką uznaje się wszelkie informacje wytworzone przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym (komunalnym bądź Skarbu Państwa), jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów, niezależnie od tego, przez kogo zostały wytworzone (por. wyroki NSA: z dnia 30 października 2002 roku, II SA 181/02; z dnia 20 października 2002 roku, II SA 1956/02 oraz z dnia 30 października 2002 roku, II SA 2036-2037/02; wszystkie powołane orzeczenia dostępne są w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl; za: M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 28). Wobec tego pojęcie informacji publicznej odnosi się do wszelkich spraw publicznych, również wówczas, gdy informacja nie została wytworzona przez podmioty publiczne, a jedynie się do nich odnosi.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie nie jest kwestia, czy Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego jest, czy też nie jest, podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej. Niewątpliwie bowiem jest on organem władzy publicznej

w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., w myśl którego obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy władzy publicznej.

Kwestią sporną pozostaje zatem wyłącznie to, czy decyzję administracyjną można uznać za informację publiczną.

W ocenie sądu nie można podzielić stanowiska organu, że wnioskowana informacja,

w postaci decyzji administracyjnej, nie należy do kategorii informacji publicznej.

Raz jeszcze podkreślić należy, że u.d.i.p. przyjęła jako zasadę szeroki dostęp do informacji publicznej, stanowiąc w art. 2 ust. 1, że przysługuje ona każdemu, oczywiście do granic chronionych prawem określonych w art. 5, precyzując w art. 3 ust. 1, art. 7 ust. 1 i art. 13 sposoby jego realizacji. Przykładowy katalog spraw stanowiących informację publiczną zawiera art. 6 u.d.i.p. Zgodnie z ust. 1 pkt 4 lit. a) tego artykułu udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o danych publicznych,

w tym treść aktów administracyjnych. Wnioskowana decyzja administracyjna jest niewątpliwie aktem administracyjnym.

W ocenie Sądu również wniosek, zredagowany w taki oto sposób, że wnioskodawczyni żąda udostępnienia jednej dowolnie wybranej decyzji podjętej w lipcu 2014 roku, stanowi dostateczne zindywidualizowanie zakresu żądania.

Zaznaczyć przy tym należy, że stosownie do art. 5 ust. 1 u.d.i.p., podmioty zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej mogą ograniczyć dostęp do żądanych informacji ze względu na przepisy o ochronie informacji niejawnych oraz

o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, jak również z uwagi na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy – ust. 2.

Oceniając, czy określona informacja publiczna może zostać udostępniona z uwagi na ograniczenia wynikające z art. 5 ust. 2 u.d.i.p., organ winien zwrócić uwagę, że ograniczenie to dotyczy tylko danych wrażliwych i nie niweczy przedmiotowego prawa, a jedynie je ogranicza.

Skoro zatem żądane informacje stanowią informację publiczną, to Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego, nie udzielając takiej informacji, ani nie wydając decyzji o odmowie jej udzielenia, bądź nie postępując w inny sposób przewidziany przepisami ustawy, pozostaje w bezczynności.

Bezczynność ma bowiem miejsce wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności (por. T. Woś: Postępowanie sądowoadministracyjne, Wyd. Prawnicze PWN, Warszawa 1996, s. 62-63). Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma przy tym znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt nie został podjęty, lub czynność nie została dokonana, a w szczególności czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu, czy też wiąże się z przeświadczeniem organu, że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana, wyrażającym się np. w odmowie wydania decyzji w związku z błędnym przekonaniem organu, że załatwienie sprawy nie wymaga jej wydania.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej, statuując w art. 1 i 2 generalną zasadę udostępnienia informacji publicznej, wskazuje jednocześnie na różne sposoby jej udostępniania, wymienione w art. 7 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie zaś z art. 10 ust. 1 u.d.i.p. informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej, jest udostępniana na wniosek. Nie jest przy tym wymagana żadna szczególna forma, którą należałoby zachować przekazując wnioskodawcy żądaną informację.

Z kolei odmowa udostępnienia informacji następuje w drodze decyzji (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.).

Tymczasem PINB w W., nie udzielając żądanej informacji, która znajdowała się w jego posiadaniu i do udzielenia której posiadał niewątpliwie środki techniczne, postąpił wbrew przepisom ustawy. Nie wydał decyzji odmawiającej udzielenia informacji publicznej (w oparciu o art. 16 ust. 1 u.d.i.p.), poprzestając jedynie na piśmie informującym, że żądane informacje nie stanowią w jego mniemaniu informacji publicznej. A skoro nie wydał decyzji odmownej, ani nie udzielił informacji

w terminie 14 dni od złożenia wniosku (zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p.), ani też nie poinformował o przyczynach opóźnienia w realizacji wniosku (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.), pozostawał niewątpliwie w bezczynności.

Zaprezentowany przez skład orzekający pogląd w sprawie niniejszej znajduje swoje potwierdzenie w orzecznictwie Wojewódzkich Sądów Administracyjnych (por. wyroki WSA w Łodzi: z dnia 25 listopada 2014 roku, sygn. akt: II SAB/Łd 162/14; z dnia 26 listopada 2014 roku, sygn. akt: II SAB/Łd 144/14; z dnia 2 grudnia 2014 roku, sygn. akt: II SAB/Łd 164/14; wyrok WSA w Olsztynie: z dnia 30 października 2014 roku, sygn. akt: II SAB/Ol 101/14 i II SAB/Ol 100/14 oraz wyrok WSA w Białymstoku z dnia 4 listopada 2014 roku, II SAB/Bk 67/14).

Wobec powyższego sąd, na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a., orzekł jak w pkt I sentencji.

Sąd nie znalazł przy tym podstaw do uznania, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Organ nie zignorował wniosku o udzielenie informacji publicznej, udzielając wnioskodawcy odpowiedzi, błędnie przyjmując, że nie jest zobowiązany do udzielania informacji publicznej. Powyższe uzasadnia rozstrzygnięcie zawarte w pkt II sentencji wyroku – na podstawie art. 149 § 1 zd. drugie P.p.s.a.

O zwrocie kosztów sąd postanowił w punkcie trzecim wyroku na mocy art. 200 w zw. z art. 205 § 2 P.p.s.a. Na zasądzoną kwotę składa się uiszczony przez skarżącą wpis sądowy w wysokości 100 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 240 zł, które zostało ustalone zgodnie z treścią § 14 ust. 2 pkt 1 lit. "c" rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 roku, poz. 490).

Ponownie rozpatrując sprawę organ uwzględni wskazania zawarte

w uzasadnieniu niniejszego wyroku i w terminie wynikającym z przepisów prawa materialnego załatwi wniosek skarżącej z dnia [...].

a.bł.