Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Jolanta Rudnicka, Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz, Sędzia del. NSA Jerzy Krupiński (spr.), , po rozpoznaniu w dniu 4 października 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 grudnia 2016 r. sygn. akt VII SA/Wa 442/16 w sprawie ze skargi S. N. na czynność Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia [...] października 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania karty parkingowej oddala skargę kasacyjną.

Przedmiotem skargi kasacyjnej, wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego przez S. N. (dalej: skarżący), jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 grudnia 2016 r., sygn. akt VII SA/Wa 442/16, którym oddalono jego skargę na czynność Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia [...] r., nr [...], wydaną w przedmiocie odmowy przyznania karty parkingowej.

Wyrok wydany został w następujących, ustalonych przez Sąd I instancji, okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. pismem z dnia [...]r., w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w piśmie z dnia [...] r., znak [...], wydanym na podstawie § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 czerwca 2014 r. w sprawie wzoru oraz trybu wydawania i zwrotu kart parkingowych (Dz. U. z 2014 r. poz. 870), zawiadamiające o odmowie przyznania karty parkingowej, na wniosek złożony w dniu [...]r. przez małoletniego S. N. , działającego przez przedstawiciela ustawowego R. N. .

Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. pismem z dnia [...] r., znak: [...], zawiadomił wnioskodawcę o odmowie przyznania karty parkingowej. W uzasadnieniu organ wskazał, że osoba niepełnosprawna może uzyskać kartę parkingową, jeżeli łącznie spełnia następujące warunki:

- posiada, wydane od dnia [...]r., prawomocne orzeczenie o niepełnosprawności, stopniu niepełnosprawności lub wskazaniach do ulg i uprawnień;

- ma znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się, tj. spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (obecnie: Dz. U. z 2017 r., poz. 1260 ze zm.), przy czym w przypadku osób niepełnosprawnych zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności spełnienie tych przesłanek może zostać stwierdzone jedynie w przypadku ustalenia przyczyny niepełnosprawności oznaczonej symbolem 04-0 (choroby narządu wzroku), 05-R (upośledzenie narządu ruchu) lub 10-N (choroby neurologiczne). Organ stwierdził, że skarżący nie spełnia wyżej wskazanych warunków, wskazując dodatkowo, że również dotychczas posiadane przez stronę orzeczenie, nie zawiera wskazania stanowiącego podstawę do ubiegania się o wydanie karty parkingowej.

Ponownie rozpoznając sprawę organ podniósł, że niemożliwe jest wydanie karty parkingowej na podstawie orzeczenia nr [...]z [...]r., albowiem w [...] punkcie wskazań tego orzeczenia nie stwierdzono znacznie ograniczonej możliwości samodzielnego poruszania się, a jedynie wskazano, że niepełnosprawny spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym. Przedłożone orzeczenie z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej z dnia [...]r. nie może stanowić podstawy do wydania karty parkingowej.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w na ww. czynność wniósł R. N. działający w imieniu małoletniego S. N. , zarzucając naruszenie prawa materialnego tj. art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 października 2013 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1446), dalej: "ustawa zmieniająca", poprzez ich błędną interpretację polegającą na przyjęciu, że niepełnosprawne dziecko w celu uzyskania karty parkingowej po [...] r. ma obowiązek ponownego wystąpienia o orzeczenie o niepełnosprawności w sytuacji, gdy dotychczas wydane oświadczenie pozostaje ważne. Skarżący wniósł również o przedstawienie Trybunałowi Konstytucyjnemu zagadnienia z wiązanego z konstytucyjnością art. 6 ust. 1 ustawy zmieniającej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę i podniósł, że na podstawie przepisów Prawa o ruchu drogowym, w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą zmieniającą, za osobę niepełnosprawną uprawnioną do uzyskania karty parkingowej, uznawana była wyłącznie osoba o obniżonej sprawności ruchowej, legitymująca się orzeczeniem, w którym zawarta jest informacja o spełnieniu określonej przesłanki. Skarżący przesłankę tą wypełniał, gdyż jak wynika z posiadanego przez niego orzeczenia o niepełnosprawności z dnia [...] r., nr [...], niepełnosprawność dziecka powoduje ograniczenia w samodzielnym poruszaniu się i przemieszczaniu. Natomiast od [...]r. obowiązują nowe zasady wydawania kart parkingowych osobom niepełnosprawnym, wprowadzone przepisami ustawy zmieniającej. Sąd uznał, że skarżący nie spełnia przesłanki art. 3a Prawa o ruchu drogowym, a ponadto nie spełnia też kumulatywnie przesłanek z art. 6 ust. 1 i 2 ustawy zmieniającej. Małoletni skarżący zgodnie z orzeczeniem Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia [...]r. został co prawda zaliczony do kategorii osób niepełnosprawnych, których przyczynę niepełnosprawności oznaczono symbolem 10-N (choroby neurologiczne) oraz posiada orzeczenie zawierające wskazanie o spełnianiu przesłanek uprawniających od uzyskania karty parkingowej na podstawie przepisów sprzed nowelizacji, jednakże stopień niepełnosprawności małoletniego nie został określony jako znaczny. Sąd zgodził się z organem, że osoby niepełnosprawne chcące uzyskać nową kartę parkingową muszą poddać się procedurze ponownego orzekania. W tym kontekście za chybiony uznał zarzut naruszenia zasady ochrony praw nabytych interpretowanej z art. 2 Konstytucji RP i nie dopatrzył się przesłanek uzasadniających przedstawienie w tym zakresie Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego. Zmiana przepisów dokonana ustawą zmieniająca z dnia 23 października 2013 r. nie została dokonana z naruszeniem zasad konstytucyjnych. Jej celem było uszczelnienie systemu wydawania kart parkingowych, a także ograniczenie liczby podmiotów uprawnionych, co miało przełożyć się na zwiększenie się faktycznie dostępnych miejsc dla uprawnionych. Ponadto dotychczas wydane karty parkingowe tracą ważność dopiero po upływie ponad półtora roku od dnia nowelizacji. Wynikająca z przepisów znowelizowanej ustawy Prawo o ruchu drogowym konieczność uzyskania, do celów uzyskania karty parkingowej, nowego orzeczenia, odpowiadającego przepisom obowiązującym po dacie 30 czerwca 2014 r., nie oznacza, że dotychczas posiadane orzeczenie z dniem 30 czerwca 2014 r. straciło ważność. Skarżący miał wystarczająco wiele czasu na dostosowanie się do nowej sytuacji prawnej.

W skardze kasacyjnej skarżącego zarzucono naruszenie art. 6 ust. 1 i 2 ustawy zmieniającej na skutek błędnej wykładni i nieuwzględnienie słusznego interesu obywateli, co powoduje, że niepełnosprawne dziecko musi kumulatywnie spełniać wynikające z tych regulacji przesłanki, chociaż wobec osób, które nie ukończyły 16 roku życia nie orzeka się o stopniu niepełnosprawności a jedynie o samej niepełnosprawności. Tym samym warunki przewidziane w art. 6 ust. 2 tej ustawy powinny być stosowane odpowiednio w stosunku do osób poniżej 16 roku życia.

Wskazując na powyższe skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uchylenie zaskarżonej czynności organu oraz uznanie uprawnienia skarżącego do karty parkingowej ważnej od [...]r. do [...]r. Wniósł też o zasądzenie kosztów postępowania.

Dodatkowo zgłosił wniosek o przedstawienie przez Naczelny Sąd Administracyjny pytania prawnego Trybunałowi Konstytucyjnemu odnośnie zgodności z normami ustrojowymi regulacji art. 6 ust. 1 ustawy zmieniającej w zakresie w jakim pozbawia karty parkingowej osoby niepełnosprawne poniżej 16 roku życia, które w dniu 30 czerwca 2015 r. posiadały wżną kartę parkingową oraz ważne orzeczenie o niepełnosprawności ze wskazaniem przesłanek określonych w art. 8 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym oraz nakłada na te osoby obowiązek ponownego uzyskiwania orzeczenia o niepełnosprawności.

Skarżący zrzekł się też w piśmie procesowym z dnia [...]r. rozprawy kasacyjnej.

W uzasadnieniu przedstawił normy prawne obowiązujące w okresie w jakim skarżący uzyskał orzeczenie o niepełnosprawności oraz kartę parkingową, podkreślając, że aktualnie obowiązujące przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (obecnie: Dz. U. z 2016 r., poz. 2046 ze zm.) oraz rozporządzeń: Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia (Dz. U. nr 17, poz. 162) i Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (obecnie: Dz. U. z 2015 r., poz. 1110) przewidują, że wobec osób, które nie ukończyły 16 roku życia nie wydaje się orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, a wydaje się orzeczenie o niepełnosprawności, bez określenia jego stopnia. Tym samym skarżący nie jest w stanie uzyskać orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, a wykładnia gramatyczna tego przepisu powinna być uzupełniona wykładnią celowościową uwzględniającą możliwość jego zastosowania w stosunku do małoletniego skarżącego. Nowelizacja wprowadzona ustawą zmieniającą w istocie dotyczy spełnienia przesłanki "znacznie ograniczonych możliwości samodzielnego poruszania się" w miejsce przesłanki "obniżonej sprawności ruchowej" , co w przekonaniu autora skargi kasacyjnej oznacza to samo. Dalej – niezależnie od powyższego – w skardze kasacyjnej zawarto obszerny wywód dotyczący zasady ochrony praw nabytych i opierając się na orzecznictwie wywiedziono, że mimo zawarcia w ustawie zmieniającej vacatio legis, nie było racjonalnych powodów ograniczenia praw posiadanych przez skarżącego, a w szczególności zmuszania go do poddania się procedurze weryfikacyjnej. Powołano się przy tym obszernie na orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego dotyczące nowelizacji przepisów o świadczeniach pielęgnacyjnych. Skarżący kasacyjnie podkreślił w końcu, że poddawanie dziecka w wieku 7 lat ciągłym badaniom jest niekorzystne dla jego rozwoju i powoduje stres.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie: Dz. U. z 2017 r., poz. 1369), dalej: "P.p.s.a.", skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny związany jest podstawami skargi kasacyjnej bowiem według art. 183 § 1 P.p.s.a., rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Przytoczenie podstaw kasacyjnych, rozumiane jako wskazanie przepisów, które - zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną - zostały naruszone przez wojewódzki sąd administracyjny, nakłada na Naczelny Sąd Administracyjny, stosownie do art. 174 pkt 1 i 2 oraz art. 183 § 1 P.p.s.a., obowiązek odniesienia się do wszystkich zarzutów przytoczonych w podstawach kasacyjnych (por. uchwała NSA z dnia 26 października 2009 r., sygn. akt l OPS 10/09, opubl. w ONSAiwsa z 2010 r., nr 1, poz. 1).

W rozpoznawanej sprawie nie można dopatrzeć się okoliczności wskazujących na nieważność postępowania sądowoadministracyjnego.

Ponadto nie zawarto w niej zarzutu naruszenia przepisów postępowania, co oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny związany jest ustaleniami poczynionymi w sprawie przez Sąd I instancji, niekwestionowanymi przez skarżącego.

Zarzut materialnoprawny, podniesiony w tych okolicznościach przez skarżącego kasacyjnie sprowadza się do dwóch elementów. Po pierwsze kwestionuje on konstytucyjność rozwiązania przyjętego w art. 6 ust. 1 ustawy nowelizującej, powodującego wygaśnięcie dotychczas wydanych kart parkingowych z dniem 30 czerwca 2015 r., a po drugie zarzuca wadliwość wykładni przepisu art. 6 ust. 2 tej ustawna skutek przyjęcia przez Sąd i instancji, że małoletnie dziecko poniżej 16 roku życia musi kumulatywnie spełniać przesłanki wskazane w tym przepisie.

Co do pierwszego zarzutu zgodzić się należało ze skarżącym kasacyjnie, że w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego wykrystalizowały się takie zasady prawa intertemporalnego jak:

- zasada zaufania jednostki do państwa oraz stanowionego przez nie prawa, zgodnie z która regulacja normatywna powinna być stabilna i niezmienna;

- zasada ochrony praw nabytych, polegająca na powinności ustawodawcy respektowania uprawnień nabytych przez dany podmiot zarówno z mocy prawa jak i z mocy decyzji administracyjnej, którą należy rozumieć jako zakaz arbitralnego znoszenia lub ograniczania praw podmiotowych przysługujących adresatom (beneficjentom) danej regulacji normatywnej;

- zasada bezpieczeństwa prawnego, która przejawia się w zakazie nadmiernej ingerencji oraz w postulacie przewidywalności zachowań władzy publicznej, w tym w stanowieniu norm będących kontynuacją dotychczasowych założeń.

Zasady te nie maja jednak charakteru absolutnego i w ścisłe określonych okolicznościach mogą one ustępować miejsca realizacji innych zasad konstytucyjnych, którym w danej sytuacji, przy racjonalnym uzasadnieniu, należy przyznać pierwszeństwo. W piśmiennictwie przyjmuje się, że do takich przesłanek należą:

- wskazanie szczególnie wyjątkowych okoliczności, przemawiających za uznaniem prymatu innych konstytucyjnych zasad lub wartości;

- przedstawienie racjonalnych i przekonujących powodów uzasadniających odstąpienie od dotychczasowej zasady;

- przedstawienie odpowiedniej argumentacji uzasadniającej istnienie alternatywnej możliwości stosowania norm lub wartości konstytucyjnych, których przewagę uznano;

- wykazanie, ze zastosowane normy międzyczasowe uwzględniają interesy podmiotów dotkniętych niekorzystnymi skutkami zmian i umożliwiają im podjęcie niezbędnych działań dostosowujących do wymagań nowej regulacji (zob. M. Kamiński "Prawo administracyjne intertemporalne, Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2011, str. 554 i nast.).

Przedmiotem sporu w rozpatrywanej sprawie jest karta parkingowa, czyli dokument, na podstawie którego osoba niepełnosprawna legitymująca się taką kartą, na warunkach określonych w ustawie – Prawo o ruchu drogowym, może nie stosować się do niektórych znaków drogowych dotyczących zakazu ruchu lub postoju, może także korzystać z wyznaczonych stanowisk postojowych dla pojazdów zaopatrzonych w kartę, może korzystać z prawa do bezpłatnego parkowania i zwolniona jest z opłaty związanej z korzystaniem z drogi publicznej lub drogi wewnętrznej umożliwiających dojazd bezpośrednio do obiektów użyteczności publicznej.

W dniu 23 października 2013 r. znowelizowano ustawę – Prawo o ruchu drogowym w zakresie dotyczącym kart parkingowych przysługujących osobom niepełnosprawnym. Intencją ustawodawcy było przede wszystkim wyeliminowanie nadużyć związanych z posługiwaniem się owymi kartami przez osoby nieuprawnione i ułatwienie korzystania z uprawnień osobom niepełnosprawnym. Realizacji tego celu w szczególności miały służyć środki w postaci zaostrzenia kryteriów wydawania kart oraz weryfikacja dotychczas wydanych kart. Przyjęto radykalne rozwiązanie polegające na unieważnieniu ex lege wszystkich wydanych kart parkingowych, łącznie z kartami wydanymi bezterminowo. W myśl art. 6 ustawy nowelizującej karty parkingowe wydane na podstawie dotychczasowych przepisów zachowały ważność do dnia określonego jako data ważności karty, nie dłużej niż do dnia 30 czerwca 2015 r.

Przed nowelizacją karta parkingowa przysługiwała osobie o obniżonej sprawności ruchowej; kartę wydawał obligatoryjnie starosta na podstawie wydanego przez zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności orzeczenia o niepełnosprawności, o stopniu niepełnosprawności oraz orzeczenia o wskazaniach do ulg i uprawnień.

Nowelizacja na nowo określa i zawęża krąg uprawnionych – są to osoby o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, o ile mają znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się. Kartę parkingową wydaje przewodniczący powiatowego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności. Ustawa zakłada wprowadzenie technicznych zabezpieczeń karty w sposób gwarantujący jej autentyczność w związku z potrzebą wyeliminowania przypadków posługiwania się przez kierowców sfałszowanymi kartami parkingowymi; zakłada też nadawanie numerów wydawanym kartom. Powstała centralna ewidencja posiadaczy kart parkingowych, prowadzona przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych w systemie teleinformatycznym. Dokonana została także nowelizacja ustawy – Kodeks wykroczeń, penalizacją objęto przypadki nieuprawnionego posłużenia się kartą parkingową.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego aksjologiczne uzasadnienie przyjętych rozwiązań jest prawidłowe, a przyjęta metoda regulacji intertemporalnej w ustawie nowelizującej zapewnia minimum gwarancji zabezpieczających dla dotychczasowych posiadaczy kart. (odmiennie: monografia "Sprawiedliwość i zaufanie do władz publicznych w prawie administracyjnym" pod red. M. Kasińskiego, M. Stahl i Katarzyny Wlaźlak, wyd. Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2013).

Przede wszystkim ze względu na powszechnie znane zjawisko wzrostu liczby użytkowników dróg i przy notoryjnym deficycie miejsc parkingowych, wartością samą w sobie było dostosowanie dotychczasowych przepisów do nowej sytuacji i przyjęcie rozwiązań, które zapewnią możliwość "uprzywilejowanego" korzystania z dróg tylko tym osobom, które rzeczywiście - ze względu na określone ułomności fizyczne – wymagają tego rodzaju wsparcia. Można też przewidywać, że osiągnięty zostanie cel nowelizacji, jakim było przeciwdziałanie przypadkom nieuprawnionego posługiwania się kartą parkingową osoby niepełnosprawnej (np. bez związku z przewozem tej osoby lub kartą osoby zmarłej albo kartą sfałszowaną), ułatwienie kontroli sposobu wykorzystywania kart i doprowadzenie do sytuacji, w której osoby niepełnosprawne będą miały większą możliwość korzystania z przeznaczonych dla nich miejsc parkingowych.

Z punktu widzenia zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej i twierdzeń zawartych w jej uzasadnieniu, rozważyć należało, czy nowelizacja w dostatecznym stopniu zabezpiecza interesy dotychczasowych "legalnych" użytkowników kart parkingowych, którzy korzystali z nich z powodu występujących u nich schorzeń utrudniających normalne funkcjonowanie w społeczeństwie, wymagających zapewnienia im odpowiedniej możliwości korzystania z samochodów czy innych pojazdów mechanicznych w zakresie większym niż pozostałych uczestników ruchu drogowego i czy nie powoduje u nich nadmiernej dolegliwości.

Przede wszystkim stwierdzić należy, że ustawodawca zastosował bardzo długi okres vacatio legis, początkowo do 30 listopada 2014 r., a później na skutek nowelizacji z dnia 10 października 2014 r. okres ten wydłużył jeszcze do 30 czerwca 2015 r. Okres ten należy uznać za całkowicie wystarczający do podjęcia działań zmierzających do uzyskania nowego orzeczenia przez osoby, które nie spełniały kryterium z art. 6 ust. 2 ustawy nowelizującej i nie mogły uzyskać automatycznie karty parkingowej na podstawie dotychczasowego orzeczenia o niepełnosprawności.

Zastosowane w art. 6 ust. 2 kryterium zwalniające: "Osobom zaliczonym do znacznego stopnia niepełnosprawności, posiadającym ważne orzeczenie wydane przez powiatowy zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności i mającej przyczynę niepełnosprawności oznaczoną symbolem 04-O (choroby narządu wzroku), 05-R (upośledzenie narządu ruchu) lub 10-N (choroba neurologiczna), zawierające wskazanie o spełnieniu przesłanek uprawniających do uzyskania karty parkingowej na podstawie przepisów dotychczasowych - kartę parkingową wydaje się na podstawie tego orzeczenia" jest adekwatne do aksjologicznie wywiedzionego celu nowelizacji i pozwala na weryfikację dotychczasowych uprawnień do kart parkingowych z poszanowaniem praw "słusznie nabytych", a więc nabytych na podstawie orzeczeń wskazujących na występowanie u posiadacza karty schorzeń dysfunkcyjnych utrudniających funkcjonowanie społeczne.

Jednocześnie kryterium to nie wyklucza możliwości ubiegania się o kartę parkingową na nowych zasadach dla osób, które z różnych względów w posiadanym orzeczeniu nie miały - tak jak w przypadku skarżącego kasacyjnie - wyraźnego wskazania tego rodzaju dysfunkcji. Podkreślić przy tym należy, ze art. 6 ust. 2 ustawy nowelizującej jest przepisem przejściowym, a jego oddziaływanie nie ma wpływu na możliwość uzyskania orzeczenia uprawniającego do karty parkingowej na nowych zasadach, stanowiąc dodatkową gwarancję dla tych osób, które w sposób oczywisty - na podstawie ustaleń wynikających z dotychczasowych orzeczeń – spełniają również przesłanki do nabycia karty parkingowej na podstawie przepisów znowelizowanych.

Wskazywana w skardze kasacyjnej okoliczność, że ponowne badanie małoletniego skarżącego kasacyjnie S. N. , przez zespól ds. orzekania o niepełnosprawności jest niekorzystne dla jego rozwoju i stanowić będzie dla niego zbyteczny stres, jest zapatrywaniem czysto subiektywnym i nie może stanowić uzasadnionej podstawy do kwestionowania potrzeby dostosowania się do nowych regulacji prawnych, tym bardziej, że dziecko znajduje się pod opieką osoby dorosłej i nie musi podejmować czynności związanych ze stawieniem się na badanie we własnym zakresie.

W świetle powyższego na uwzględnienie nie zasługuje także zawarty w skardze kasacyjnej wniosek o przedstawienie pytania prawnego Trybunałowi Konstytucyjnemu. Powołane powyższej przepisy, wbrew sugestiom autora skargi kasacyjnej, nie wzbudzają wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego w kontekście, ich zgodności z przepisami Konstytucji RP, zwłaszcza z zasadą sprawiedliwości społecznej wyrażonej w art. 2. Z tego też względu wniosek o przestawienie Trybunałowi Konstytucyjnemu pytania prawnego nie mógł zostać zaaprobowany. Podkreślenia przy tym wymaga, iż o potrzebie skorzystania z możliwości wynikającej z art. 193 Konstytucji decydują rzeczywiste wątpliwości sądu, co do zgodności aktu normatywnego z Konstytucją, a nie wątpliwości podnoszone przez strony czy praktyczna doniosłość rozważanego problemu – patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 lutego 2008 r. sygn. akt II CSK 463/07, publik. LEX nr 463366. Niezależnie od powyższego należy wskazać, iż skarżący kasacyjnie posiada konstytucyjne uprawnienie wystąpienia z samodzielną skargą do Trybunału Konstytucyjnego w tym zakresie.

Co do zarzutu naruszenia art. 6 ust. 2 ustawy nowelizującej zauważyć należało, że opiera się on na stwierdzeniu, że przepis ten nie wymaga by osoba ubiegająca się o zachowanie karty parkingowej spełniała kumulatywnie wszystkie wymienione w nim przesłanki. Zgodzić się w tej mierze należało ze stanowiskiem organów i Sądu I instancji, że jedną z przesłanek, którą osoba ubiegająca się o zachowanie karty parkingowej bezwzględnie musi spełnić, jest posiadanie orzeczenia o znacznym stopniu niepełnosprawności. Jeżeli orzeczenie - tak jak w przypadku skarżącego – takiego określenia stopnia niepełnosprawności nie zawierało, to bez względu na przyczyny tego stanu rzeczy, leżące częściowo w obowiązującym systemie orzekania o niepełnosprawności (§ 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności), przepis art. 6 ust. 2 ustawy nowelizującej nie mógł mieć do niego zastosowania.

W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach, na mocy art. 184 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.