Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA: Leszek Włoskiewicz Sędziowie NSA Małgorzata Pocztarek Joanna Runge – Lissowska (spr.) Protokolant Joanna Szcześniak po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 14 marca 2006 r. sygn. akt IV SA/Wr 68/05 w sprawie ze skargi K. P. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji we Wrocławiu z dnia [...] bez numeru w przedmiocie zawieszenia w czynnościach służbowych oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 14.03.2006 r. sygn. akt IV SA/Wr 68/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę K. P. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji we Wrocławiu z dnia [...] bez numeru, którą utrzymany został w mocy rozkaz personalny Komendanta Miejskiego Policji w [...] z dnia [...] nr [...], w sprawie zawieszenia w czynnościach służbowych na okres trzech miesięcy od 16.11.2004 r. do 15.02.2005 r., któremu został nadany rygor natychmiastowej wykonalności. W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że zgodnie z art. 39 ust. 1 z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2002 r. Nr 7, poz. 58 ze zm.) policjanta zawiesza się w czynnościach służbowych w razie wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego w sprawie o przestępstwo umyślne z oskarżenia publicznego na czas nie dłuższy niż 3 miesiące, a Prokuratora Okręgowa we Wrocławiu powiadomiła Komendanta Miejskiego o przedstawieniu K. P. zarzutów o popełnieniu czynów z art. 231 § 1 kk, który dotyczy przestępstwa umyślnego, z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, zatem organ obowiązany był podjąć decyzję o zawieszeniu i nadaniu jej rygoru natychmiastowej wykonalności, bowiem zawieszenie jest obligatoryjne. Ustosunkowując się do zarzutu skargi dotyczącego braku własnoręcznego podpisu organu na egzemplarzu decyzji pierwszoinstancyjnej doręczonej skarżącemu, Sąd podkreślił, że w aktach sprawy znajduje się decyzja zawierająca własnoręczny, oryginalny podpis osoby uprawnionej, a zgodnie z art. 107 §1 kpa podpis na decyzji musi być własnoręczny, jednak ani art.109 § 1 kpa, ani inny przepis prawa nie warunkuje skuteczności decyzji od doręczenia jej oryginału. Zatem nie było podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji.

Skargę kasacyjną od tego wyroku wniósł K. P., reprezentowany przez adwokata, domagając się uchylenia wyroku i przekazania sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania, wskazując "na podstawę kasacyjną, a w szczególności na naruszenie przepisów postępowania w tym m.in. na :"

1) § 2 ust. 2 i 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 17 lipca 2002 r. w sprawie trybu zawieszenia policjanta w czynnościach służbowych przez przełożonych (Dz. U. Nr 120, poz. 1029) przez przyjęcie, że rozkaz personalny Komendanta Miejskiego Policji w [...] został doręczony za oryginalnym podpisem z pozostawieniem w aktach osobowych kopii tego rozkazu z potwierdzeniem odbioru oryginału, mimo, że skarżący nie otrzymał oryginału lecz jedynie kopię,

2) art. 39 kpa poprzez przyjęcie, że rozkaz personalny pierwszoinstancyjny został doręczony skarżącemu przez osoby upoważnione, mimo, że pełnomocnictwo osobom doręczającym nie zostało nigdy udzielone. W uzasadnieniu skargi podniesiono, że zgodzić należy się z Sądem, iż art. 109 § 1 kpa nie warunkuje skuteczności doręczenia decyzji od doręczenia oryginału, jednak § 2 cyt. wyżej rozporządzenia odbiega od rozwiązania przyjętego w art. 109 § 1 kpa i zgodnie z nim kopię decyzji z potwierdzeniem doręczenia włącza się do akt osobowych, zatem wprost z niego wynika, iż funkcjonariuszowi doręcza się oryginał, a w tych okolicznościach należy stwierdzić, iż do skutecznego doręczenia nie doszło. O skutecznym doręczeniu nie może być mowy – zdaniem skarżącego – także i z tego powodu, że zgodnie z art. 39 kpa doręczenie przez pracownika organu poza urzędem wymaga upoważnienia, które choć przepis tego nie określa, to należy przyjąć, że winno być sporządzone w formie pisemnej.

Odpowiadając na skargę Komendant Wojewódzki Policji we Wrocławiu wniósł o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest środkiem odwoławczym dość sformalizowanym, przede wszystkim jeśli idzie o sposób przytoczenia jej podstaw.

Podstawy skargi kasacyjnej określa art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.), zwanej dalej "Ppsa". Są nimi naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1) oraz naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2). Zgodne z tym przepisem przytoczenie podstaw skargi kasacyjnej będzie polegało na wskazaniu konkretnego przepisu, konkretnego aktu prawnego i charakteru zaskarżenia, przy czym dotyczyć to powinno tych przepisów, które wojewódzki sąd administracyjny zastosował lub powinien był stosować. Celem zapewnienia prawidłowego, odpowiadającego tym warunkom przytoczenia podstaw skargi kasacyjnej, służy przymus adwokacko- radcowski, ustanowiony art. 175 § 1 Ppsa.

W skardze kasacyjnej K. P. podstawy skargi kasacyjnej zostały przytoczone w sposób odbiegający od wymogów art. 174 Ppsa, gdyż powołano się "w szczególności na naruszenie przepisów postępowania w tym m.in.". Takie sformułowanie podstaw sugeruje, że są one niepełne, natomiast nie wiadomo czy i o jeszcze jakie naruszenia i jakich przepisów chodzi. Nadto nie wiadomo jaki jest charakter naruszenia tych przepisów, które zostały wskazane.

Podkreślić też należy, że skarga kasacyjna jest środkiem odwoławczym od wyroków wojewódzkich sądów administracyjnych, a sądy te w swoim postępowaniu stosują przepisy ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zatem zarzut naruszenia przepisów postępowania, sformułowany zgodnie z wymogami art. 174 pkt 2 kpa powinien być skierowany do jej przepisów.

Skarga kasacyjna K. P. jako przepisy postępowania, których naruszenie zarzuca Wojewódzkiemu Sądowi, przytacza przepisy rozporządzenia i kodeksu postępowania administracyjnego zatem te wg których Sąd ten nie procedował, ani nawet w ich świetle nie oceniał postępowania organów.

Naczelny Sąd Administracyjny, z mocy art. 183 § 1 Ppsa, jest związany granicami skargi kasacyjnej, z urzędu bierze pod uwagę tylko nieważność postępowania, co oznacza że może brać pod uwagę tylko te zarzuty, które w skardze postawiono, ale w sposób odpowiadający wymogom art. 174 Ppsa.

Jak wskazano wyżej, zarzuty niniejszej skargi są tak skonstruowane, że nie mogą być wzięte pod uwagę, gdyż Naczelny Sąd musiałby w istocie rozpoznać sprawę z urzędu, do czego nie ma uprawnienia, a zatem nie można ich uznać za usprawiedliwione w rozumieniu art. 184 Ppsa. Wobec tego orzeczono jak w sentencji.