Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Zborzyński (sprawozdawca), Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia NSA del. Jan Grzęda, Protokolant Maciej Wojtuń, po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej C. Sp. z o.o. w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 21 maja 2009 r. sygn. akt I SA/Rz 249/09 w sprawie ze skargi C. Sp. z o.o. w L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R. z dnia 31 grudnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2002 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od C. Sp. z o.o. w L. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w R. kwotę 2400 (słownie: dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie oddalił skargę Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością "C." z siedzibą w L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R. z dnia 31 grudnia 2008 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2002 r.

Stan sprawy Sąd przedstawił następująco:

Decyzją z dnia 7 listopada 2008 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w R. określił skarżącej Spółce zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2002 r. w kwocie 19.006 zł. Po rozpoznaniu odwołania skarżącej, Dyrektor Izby Skarbowej w R. decyzją z dnia 31 grudnia 2008r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Organy podatkowe ustaliły, że nadzwyczajne zgromadzenie wspólników skarżącej uchwałą z dnia 30 listopada 2000 r. podwyższyło kapitał zakładowy Spółki z kwoty 4.000 zł do kwoty 933.000 zł poprzez utworzenie 18.580 nowych udziałów po 50 zł każdy i zwiększenie łącznej liczby udziałów z 80 do 18.660. Udziały w podwyższonym kapitale zakładowym zostały objęte przez jej wspólników, tj. W.G. i L.S. i pokryte aportem rzeczowym w postaci przedsiębiorstwa, należącego do "C." Spółka cywilna w L.. Wartość wniesionego wkładu niepieniężnego zgodnie z wyceną wynosiła 929.000 zł. Jednym ze składników majątkowych przedsiębiorstwa wniesionego aportem do Spółki był znak towarowy "C." o wartości 750.000 zł. Od stycznia 2001 r. skarżąca Spółka rozpoczęła dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego znaku towarowego i naliczoną amortyzację w wysokości 6.250 zł miesięcznie zaliczała do kosztów uzyskania przychodów w rachunku podatku dochodowego od osób prawnych (do kosztów badanego okresu zaliczono kwotę 75.000 zł). Zarówno w 2002 r., jak i w okresie wcześniejszym, na amortyzowany znak towarowy nie zostało udzielone prawo ochronne. Znak towarowy "C." został zgłoszony do rejestracji w Urzędzie Patentowym RP w dniu 8 listopada 2000 r. przez wspólników Spółki cywilnej "C.". W toku postępowania kontrolnego przedłożono umowę nr 1/2000 z dnia 30 listopada 2000 r. "o przeniesienie prawa do zgłoszonego znaku towarowego", sporządzoną na podstawie art. 162 ust. 6 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm., dalej: P.w.p.), zawartą pomiędzy W.G. i L.S., wspólnikami Spółki cywilnej "C." a Spółką z o.o. "C." (nabywcą), jednakże organy podatkowe uznały, że umowa ta została sporządzona dla potrzeb kontroli, bowiem w dniu 30 listopada 2000 r. nie obowiązywała jeszcze ustawa - Prawo własności przemysłowej (weszła w życie w dniu 22 sierpnia 2001 r.), co więcej nie był znany konkretny numer publikatora, w którym ustawę ostatecznie ogłoszono (Dz. U. z dnia 21 maja 2001 r.). Ponadto w § 3 umowy podano fakt późniejszy od daty jej zawarcia (z tytułu notarialnego wniesienia "znaku" jako aportu do Spółki, została wpłacona opłata skarbowa do Urzędu Skarbowego w R. w dniu 20 grudnia2000 r.).

W toku kontroli podatkowej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych za 2002r. dopuszczono jako dowody w sprawie dokumenty dotyczące znaku towarowego: zgromadzone w toku postępowania kontrolnego przeprowadzonego w Spółce z o.o. "C." za 2001 r. (postanowienie z dnia 14 lutego 2008 r., znak ...), w tym kolejną umowę nr 1/2000 z dnia 30 listopada 2000 r., tym razem "o przeniesienie prawa do znaku towarowego", sporządzoną w oparciu o art. 15 i 16 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17 z późn. zm.). Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w R. wystąpił do Urzędu Patentowego o "przesłanie całości dokumentacji dotyczącej rejestracji znaku towarowego "C.". Na podstawie nadesłanych dokumentów ustalono, że:

- podanie wspólników Spółki cywilnej "C." o zarejestrowanie znaku towarowego "C." wpłynęło do Urzędu Patentowego w dniu 10 listopada 2000 r.,

- decyzją z dnia 14 września 2004 r. Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej udzielił na rzecz "C." Spółka cywilna W.G., L.S. prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny "C." ("pod warunkiem uiszczenia opłaty (...) za pierwszy dziesięcioletni okres ochrony"),

- pismem z dnia 19 marca 2003 r. (doręczonym do Urzędu Patentowego w dniu 8 listopada 2004 r.) Spółka z o.o. "C." wystąpiła o zmianę podmiotu uprawnionego do znaku towarowego: z W.G., L.S. "C." Spółka cywilna na "C."Spółka z o.o.,

- przed Urzędem Patentowym prowadzone było postępowanie w zakresie zmiany uprawnionego do znaku towarowego "C.",

- Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej decyzją z dnia 27 marca 2007 r., znak [...] dokonał zmiany uprawnionego do znaku towarowego, tj. wykreślenia wpisu o brzmieniu "C." Spółka Cywilna W.G., L.S. oraz wpisu o treści "C." Sp. z o.o.

Organy podatkowe przyjęły, że w mającym zastosowanie w sprawie stanie prawnym przepis art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U Nr 21, poz. 86 ze zm., dalej u.p.d.o.p.) przewidywał zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych. Do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpis amortyzacyjny mogły być zaliczone wydatki poniesione na nabycie jedynie tych wartości niematerialnych i prawnych, które zostały wymienione w tym przepisie. Pod pojęciem użytym w art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. mieściły się tylko te prawa podmiotowe do znaku, które miały charakter bezwzględnego prawa majątkowego, tj. znaki towarowe, na które Urząd Patentowy wydał decyzję w sprawie udzielenia prawa ochronnego.

W świetle powyższych ustaleń organy zakwestionowały zasadność zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dokonanych przez skarżącą w 2002 r. odpisów amortyzacyjnych, wywodząc, że skoro skarżąca w badanym okresie dysponowała prawem do niezarejestrowanego znaku towarowego, tj. prawem, które nie miało charakteru bezwzględnego prawa majątkowego i nie było wymienione w katalogu, o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 u.p.d.o.p., nie była uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego znaku i zaliczania tych odpisów do kosztów uzyskania przychodów w rachunku podatku dochodowego od osób prawnych.

W skardze na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R. skarżąca zarzuciła naruszenie art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji RP przez dokonanie zawężającej i naruszającej zasadę równości podatników wykładni pojęcia "prawa do znaku towarowego", naruszenie art. 15 ust. 6, art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. w zw. z art. 162 ust. 6 P.w.p. polegające na przyjęciu, że na gruncie prawa podatkowego przez prawo do znaku towarowego może być rozumiane wyłącznie prawo ochronne na znak towarowy lub prawo do znaku powszechnie znanego oraz błędną wykładnię art. 162 ust 6 w zw. z art. 162 ust.1 w zw. z art.120 P.w.p. i art. 16h ust.1 pkt 1 oraz art. 16d ust.1 u.p.d.o.p. Skarżąca zarzuciła, że zastosowano zwężającą interpretację pojęć "prawo do znaku towarowego" oraz "prawo ochronne na znak towarowy", a art. 16b ust.1 pkt 6 u.p.d.o.p. nie pozwala na przyjęcie, że pod pojęciem prawa do znaku towarowego należy rozumieć wyłącznie prawo ochronne na ten znak towarowy. Argumentacja przyjęta przez organy podatkowe bezzasadnie prowadzi do różnicowania podatników na tych, którzy dysponują zarejestrowanym znakiem towarowym oraz na tych, którzy rejestracji takiego znaku nie posiadają. Wykładnia dokonana przez organy podatkowe jest sprzeczna z przepisami ratyfikowanej przez Polskę Konwencji paryskiej. Ponadto skarżąca powołała się na nowelizację art. 16b ust 1 pkt. 6 u.p.d.o.p., która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., wskazując, że wolą ustawodawcy było doprecyzowanie tego przepisu poprzez poszerzenie przedmiotów własności przemysłowej oraz objęciem ochroną również zgłoszenia do ochrony znaku towarowego.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w R. wniósł ojej oddalenie, podtrzymując argumentację wyłożoną w decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, oz. 1270 ze zm., dalej: P.p.s.a.). Sąd uznał, że prawo z dokonanego zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym - jakkolwiek zbywalne (art. 162 ust. 6 P.w.p.) - nie jest jednak "prawem do znaku towarowego", o którym mowa w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Spółka cywilna uprawnienie do tego znaku nabyła decyzją Urzędu Patentowego z dnia 14 września 2004 r. i od tej daty przysługiwało jej w stosunku do niego bezwzględne prawe majątkowe. Decyzję adresowaną do skarżącej Urząd Patentowy wydał dopiero dnia 27 marca 2007 r. i na jej mocy dokonano zmiany uprawnionego do znaku podmiotu poprzez wykreślenie uprawnionych W.G. i L.S. spółka cywilna i wpisanie jako upewnionego – C. spółka z o.o. Od tego czasu przysługiwało skarżącej bezwzględne prawo majątkowe do tego znaku. Wydatki na nabycie wartości niematerialnych i prawnych nie wymienionych wprost w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 u.p.d.o.p. nie mogły stanowić kosztu podatkowego w formie odpisu amortyzacyjnego, toteż zarzuty skarżącej dotyczące naruszenia art. 15 ust.6 w zw. z art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., a w związku z tym art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, jak również zarzuty naruszenia art. 162 ust. 1 i ust. 6 w zw. z art. 120 P.w.p. oraz art. 16h ust. 1 pkt 1 i art. 16d ust. 2 u.p.d.o.p. Sąd uznał za chybione. Nie podzielił również zarzutu skarżącej w zakresie naruszenia przez orzekające w sprawie organy podatkowe ustaleń Konwencji paryskiej.

Od powyższego orzeczenia skarżąca Spółka wywiodła skargę kasacyjną, w której wniosła o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie, zarzucając:

1. naruszenie prawa materialnego (art. 174 pkt 1 P.p.s.a. poprzez błędną wykładnię art. 16b ust. 1 pkt 6 w związku z art. 15 ust. 6 i art. 16 ust. 1 pkt 64 u.p.d.o.p. w związku z art. 4, art. 10, art. 24 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych oraz w związku z art. 120 ust 1 i 2 P.w.p. i w konsekwencji brak zastosowania art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. w brzmieniu z 2002 r. do prawa do znaku towarowego "C." amortyzowanego przez spółkę,

2. naruszenie prawa materialnego (art. 174 pkt 1 P.p.s.a.) poprzez nieprawidłową wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 16b ust.1 pkt 6 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym w 2002 r. w drodze przyjęcia, że amortyzacji podatkowej w roku 2002 nie podlegały znaki towarowe nie zarejestrowane w oparciu o przepisy ustawy o znakach towarowych/Prawo własności przemysłowej,

3. naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego (art. 174 pkt 1 i 2 P.p.s.a.) poprzez brak zastosowania w sprawie art. 15 ust. 6 w zw. z art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym w roku podatkowym 2002 w zw. z art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o znakach towarowych oraz w związku z art. 120 ust. 1 i 2 P.w.p. poprzez przyjęcie, że na gruncie prawa podatkowego przez prawo do znaku towarowego w 2002 r. mogło być rozumiane wyłącznie prawo z rejestracji znaku towarowego bądź prawo ochronne na znak towarowy oraz, że takie prawo nie przysługuje nabywcy po jego zbyciu, a przed jego rejestracją oraz przeniesieniem uprawnień na niego w trybie przewidzianym w ustawie o znakach towarowych oraz Prawie własności przemysłowej,

4. naruszenie prawa materialnego i procesowego (art. 174 pkt 1 i 2 P.p.s.a.) poprzez brak zastosowania art. 16h ust. 1 pkt 1 w związku z art. 16d ust. 2 u.p.d.o.p., w związku z art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym w roku podatkowym 2002 w drodze przyjęcia, że znak towarowy nabyty w ramach aportu przedsiębiorstwa, o czym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o znakach towarowych oraz nabyty zgodnie z art. 162 ust. 1 i 6 w zw. z art. 67 ust. 2 P.w.p. nie podlega amortyzacji podatkowej począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym wprowadzono go do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych,

5. naruszenie prawa materialnego (art. 174 pkt 1 P.p.s.a.) poprzez odniesienie przewidzianego w art. 15 ust. 2 ustawy o znakach towarowych wymogu formy przeniesienia prawa do zarejestrowanego znaku towarowego do prawa do znaku towarowego przysługującego stronie w sytuacji, gdy strona w roku podatkowym 2002 i wcześniejszych latach nie posiadała prawa z rejestracji znaku towarowego, co stanowi naruszenia art. 133 § 1 P.p.s.a. oraz art. 141 § 4 P.p.s.a. przejawiające się wyjściu ponad okoliczności zawarte w aktach sprawy oraz przedstawieniu stanu sprawy niezgodnie ze stanem rzeczywistym oraz jednocześnie naruszenie art. 3 § 1 P.p.s.a. poprzez zastosowanie w toku kontroli działania organów administracji podatkowej środków nie określonych w ustawie,

6. naruszenie prawa materialnego (art. 174 pkt 1 P.p.s.a.) poprzez brak zastosowania w sprawie art. 365 §1 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 3 § 1 P.p.s.a.,

7. naruszenie art. 2 oraz art. 32 ust. 1 oraz art. 217 Konstytucji RP poprzez dokonanie zawężającej i naruszającej zasadę równości podatników wobec prawa wykładni pojęcia "prawa do znaku towarowego" na gruncie u.p.d.o.p. oraz naruszającej zasadę lojalności państwa względem obywateli i tym samym nieuzasadnione wyłączenie spod prawa do amortyzowani na zasadzie art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym w roku podatkowym 2002 prawa do znaku towarowego nie zarejestrowanego, bądź takiego, na który nie udzielono prawa ochronnego.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, przeto nie zasługuje na uwzględnienie.

Odnosząc się do sformułowanych w niej zarzutów należy zaznaczyć, że dotyczą one naruszeń zarówno przepisów postępowania, jak i przepisów prawa materialnego. W takiej sytuacji, Sąd czyni przedmiotem rozpoznania w pierwszej kolejności zarzuty odnoszące się do naruszenia przepisów prawa procesowego, bowiem ich uwzględnienie mogłoby przesądzić o bezprzedmiotowości drugiego rodzaju zarzutów, albo sprawić, iż ich rozpatrywanie byłoby co najmniej przedwczesne.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie znajduje potwierdzenia żaden z wysuniętych zarzutów naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie przepisów postępowania. Brak jest w szczególności podstaw do twierdzenia, że doszło do naruszenia art. 133 § 1 p.p.s.a., polegającego na "wyjściu poza okoliczności zawarte w aktach sprawy" (przyjęciu za istniejący faktu, którego akta sprawy nie potwierdzały) oraz przedstawienia stanu sprawy niezgodnie ze stanem rzeczywistym – s. 2 skargi kasacyjnej. Wbrew zaprezentowanym w tym zakresie wywodom, sąd administracyjny pierwszej instancji nie przeprowadzał ustaleń co do faktów, ani nie relacjonował faktów niezgodnie ze stanem faktycznym sprawy, a jedynie wypowiedział się w przedmiocie wymagań łączących się z przeniesieniem prawa z rejestracji znaku towarowego. Wypada podzielić zapatrywanie wyrażone w odpowiedzi na skargę kasacyjną, że nawet gdyby przyjąć, iż prawo do tego znaku powstaje w dacie złożenia wniosku o rejestrację, Spółka nie dysponowałaby możliwością dokonywania amortyzacji z powodu braku dochowania wymaganej prawem formy pisemnej z datą pewną (tak na s. 6 odpowiedzi). Chybiony jest także zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a., który powiązano z nieuwzględnieniem prejudycjalnego charakteru prawomocnego orzeczenia Sądu Rejonowego w Rzeszowie z 8 grudnia 2000 r., potwierdzającego zbywalność i skuteczne nabycia przez skarżącą prawa do znaku towarowego o określonej wartości. Spostrzeżenie to zdaje się abstrahować od charakteru owego orzeczenia i jego funkcji, poprawnie odczytanych przez sąd administracyjny pierwszej instancji. Orzeczenie to nie wnosiło nic do sprawy w sensie zdeterminowania wyniku poczynionych w niej ustaleń. Sąd Rejonowy w Rzeszowie nie miał przecież podstaw do zakwestionowania nabycia znaku towarowego, gdyż nie tylko prawo z rejestracji tego znaku (prawo ochronne na znak towarowy) może być przedmiotem obrotu. Może nim być objęte także prawo ze zgłoszenia znaku towarowego, przed nabyciem prawa ochronnego.

Za pozbawione usprawiedliwionych podstaw Naczelny Sąd Administracyjny uznał również zarzuty skargi kasacyjnej zakwalifikowane jako wytknięcie naruszenia przepisów prawa materialnego. Trzeba przede wszystkim zaznaczyć, iż w żadnym wypadku nie sposób mówić o dopuszczeniu się przez sąd administracyjny pierwszej instancji błędnej wykładni art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. Przepis ten określił, że amortyzacji podlegają nabyte, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania, prawa do znaków towarowych, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (wartości niematerialne i prawne). Analiza tego przepisu prowadzi jednak do wniosku, że do gospodarczego wykorzystania ma nadawać się prawo do znaku towarowego, nie zaś sam znak. Rozumienie przepisu, o którym mowa, przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie (korespondujące z punktem widzenia organów podatkowych), jak też ustalenie, czy mógł on znaleźć zastosowanie w sprawie, w której wydano zaskarżoną decyzję, podporządkowane zostało temu właśnie założeniu. Wobec całkowicie jasnych w swojej wymowie, uwzględniających bezpośrednie brzmienie wspomnianego uregulowania, rozważań sądu, jako bezzasadny należy ocenić zarzut wadliwej wykładni przepisu prawa materialnego – art. 16b ust. 1 pkt 6 rozpatrywanego samodzielnie, bądź w związku z innymi przepisami u.p.d.o.p. i ustawy o znakach towarowych. Wykładnia tego przepisu, za którą opowiedziała się Strona skarżąca wykraczała zatem poza jego bezpośrednie brzmienie (sens dający się zrekonstruować poprzez odczytanie wprost analizowanej reguły zachowania). Nie został on tym samym także naruszony w postaci "niewłaściwego zastosowania" przez przyjęcie, że amortyzacji podatkowej w roku 2002 nie podlegały znaki towarowe nie zarejestrowane w oparciu o przepisy ustawy o znakach towarowych/Prawa własności przemysłowej. Konsekwentnie trzeba podkreślić, że w skardze kasacyjnej bezzasadnie podniesiono zarzut naruszenia przepisu prawa materialnego przez brak zastosowania w sprawie art. 15 ust. 6 w związku z powołanym już art. 16b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. oraz określonymi przepisami ustawy – Prawo własności przemysłowej (przyjęcie, iż na gruncie prawa podatkowego prawo do znaku towarowego mogło być rozumiane wyłącznie jako prawo z rejestracji znaku albo prawo ochronne na ten znak; oznacza to, że wzmiankowane prawo nie przysługuje nabywcy po jego zbyciu a przed jego rejestracją – s. 3 skargi kasacyjnej). Skoro tak, ocenę tę trzeba odnieść również do zarzutu z pkt 6 petitum skargi kasacyjnej. Uwagi te prowadzą do wniosku, iż wobec braku naruszeń wyliczonych w skardze przepisów u.p.d.o.p. w związku z unormowaniami ustawy o znakach towarowych i ustawy – Prawo własności przemysłowej, wydając zakwestionowany wyrok, sąd administracyjny pierwszej instancji nie uchybił w niczym przepisom art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 217 konstytucji RP (wadliwość ta miałaby polegać na naruszeniu zasady równości podatników wobec prawa i niesprecyzowanej bliżej zasady lojalności państwa względem obywateli – s. 3 skargi kasacyjnej).

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 184 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto zgodnie z art. 204 pkt 1 tej ustawy.