Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Donata Starosta po rozpoznaniu dnia 20 września 2016 r. na posiedzeniu niejawnym skargi S.Z. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą A, L.K. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą B oraz M.Z. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą C na zarządzenie Prezydenta Miasta P. nr [...] z dnia [...] lutego 2016 r. w przedmiocie zakazu organizowania na terenach należących do Miasta P. objazdowych przedstawień cyrkowych z udziałem zwierząt. postanawia 1. odrzucić skargę; 2. zwrócić Skarżącym kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem uiszczonego wpisu od skargi.

Sygn. akt IV SA/Po [...]

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] maja 2016 r. S. Z. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą A. , L. K. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą B oraz M. Z. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą C (zwani dalej jako "Skarżący") złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na zarządzenie Prezydenta Miasta nr [...] z dnia [...] lutego 2016 r. w sprawie zakazu organizowania na terenach należących do Miasta P. objazdowych przedstawień cyrkowych z udziałem zwierząt (zwane dalej również jako "zaskarżone zarządzenie").

Skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności zaskarżonego zarządzenia, wstrzymanie jego wykonania oraz o dopuszczenie do udziału w postępowaniu Związku Pracodawców [...] (zwanego dalej jako "Związek Pracodawców").

Skarżący zarzucili zaskarżonemu zarządzeniu naruszenie:

1) zasady demokratycznego państwa prawa wyrażonej w art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez przeprowadzenie procesu prawodawczego w sprawie wydania zarządzenia nr [...] bez umożliwienia Skarżącym i Związkowi Pracodawców wypowiedzenia się w kwestiach dotyczących ich praw podstawowych pomimo, że istniała możliwość dobrowolnego zastosowania przez Prezydenta Miasta procedury wskazanej w § 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej". Brak stanowiska przedsiębiorców cyrkowych oraz nieustalenie stanu faktycznego w zakresie metod treningu, utrzymania i transportu zwierząt cyrkowych miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez wydanie zaskarżonego zarządzenia ingerującego bezpośrednio w przyznane przedsiębiorcom wcześniej prawa z pominięciem stanowiska Skarżących, Związku Pracodawców, jakiegokolwiek przedsiębiorcy organizującego przedstawienia cyrkowe z udziałem zwierząt oraz bez zasięgnięcia opinii powiatowych lekarzy weterynarii.

Skarżący zarzucili jednocześnie naruszenie poprzez niezastosowanie per analogiam legis art. 7, 8, 9, 10, 19, 20 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 203 r. poz. 267 zwanego dalej jako "k.p.a." – uw. Sądu), w związku z brakiem właściwości w obszarze nadzoru weterynaryjnego, oraz art. 28 k.p.a., a także naruszenie przepisów ustawy o samorządzie gminnym, a w szczególności jej art. 5a - poprzez nieprzeprowadzenie konsultacji z mieszkańcami gminy, jej art. 6 - w związku z brakiem właściwości Prezydenta Miasta w obszarze nadzoru weterynaryjnego;

2) przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy poprzez:

- niezastosowanie art. 7, art. 8 ust. 2, art. 2 oraz art. 31 ust. 3 w zw. z art. 16, art. 22, art. 32, art. 65 ust. 1 oraz art. 73 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez przyjęcie, że przepisy te nie obowiązują Prezydenta Miasta w przypadku doboru kryteriów gospodarowania nieruchomościami miejskimi i Skarbu Państwa;

- niezastosowanie art. 49 oraz art. 56 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

- błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 7 ust. 1 pkt. 1, art. 30 ust. 2 pkt 3 i art. 33 ust. 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2016 r. poz. 446 zwanej dalej jako "us.g." – uwaga Sądu) w związku z art. 12, art. 23 ust. 1 i art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U.z 2015 r. poz. 1774 zwanej dalej jako "u.g.n." – uwaga Sądu) oraz w zw. z art. 6 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2015 r. poz. 584 zwanej dalej jako "u.s.d.g." – uwaga Sądu) i art. 17 ust. 1 oraz art. 18 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz.U.z 2013 r. poz. 856 zwanej dalej jako "u.o.z."- uwaga Sądu) z uwagi na naruszenie zasad prawidłowej gospodarki nieruchomościami i błędną ich wykładnię poprzez przyjęcie, że Prezydent Miasta jest uprawniony do kierowania się przy gospodarowaniu mieniem komunalnym kryterium, czy najemca nieruchomości gminnej lub Skarbu Państwa prezentuje w swoich legalnych przedstawieniach cyrkowych zwierzęta, podczas gdy art. 6 ust. 2 u.s.d.g. stanowi, że nawet "właściwy organ nie może żądać ani uzależniać swojej decyzji w sprawie podjęcia, wykonywania i zakończenia działalności gospodarczej przez zainteresowaną osobę od spełnienia przez nią dodatkowych warunków, w szczególności od przedłożenia dokumentów lub ujawnienia danych, nieprzewidzianych przepisami prawa";

- błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 10 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez przyjęcie, że Prezydent Miasta posiada władzę ustawodawczą w zakresie rozstrzygania o działalności gospodarczej przedsiębiorców cyrkowych i ponadto jest właściwy w sprawach objętych właściwością administracji rządowej to jest art. 20 ust. 1 pkt 1, art. 22 ust. 1 pkt 4 i art. 28 ust. 1 pkt 1 oraz 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej, z późniejszymi zmianami, a w wyniku tego naruszenie w szczególności art. 5, art. 8 oraz art. 9, a także art. 24i oraz art. 24j, to znaczy Rozdziału 4b Wymagania weterynaryjne przy przemieszczaniu w celach niehandlowych zwierząt cyrkowych ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, z późniejszymi zmianami oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej.

W uzasadnieniu Skarżący zaznaczyli, że zaskarżone zarządzenie choć nie jest skierowane do osób trzecich, to wywiera bezpośrednie skutki w prawach Skarżących.

Zdaniem Skarżących zaskarżone zarządzenie, które zakazuje organizowania wszystkim przedsiębiorcom cyrkowym przedstawień cyrkowych z udziałem zwierząt na terenach stanowiących mienie lub pozostających w zarządzie Miasta P. albo stanowiących własność Skarbu Państwa, którymi gospodaruje Prezydent Miasta i uzależnia wynajem nieruchomości miejskich, niektórym przedsiębiorcom według kryterium prezentowania bądź nieprezentowania zwierząt w przedstawieniach cyrkowych, jest aktem administracyjnym zaskarżalnym na podstawie art. 101 u.s.g.

Jak wskazali Skarżący, posiadają oni legitymację do wniesienia skargi, bowiem są oni przedsiębiorcami prowadzącymi działalność związaną z wystawianiem przedstawień artystycznych opisaną pod kodem [...] nr [...], a zaskarżone zarządzenie narusza ich interes prawny. Taki właśnie interes istniejący już w dniu wydawania zaskarżonego zarządzenia został naruszony, gdyż ingeruje ono bezpośrednio w indywidualną i prawnie gwarantowaną sytuację Skarżących, którzy jako przedsiębiorcy prezentujący przedstawienia cyrkowe z udziałem zwierząt, zostają wykluczeni z grona najemców nieruchomości miejskich i Skarbu Państwa w P., jakimi do tej pory byli każdego roku najmując te tereny w celu zorganizowania przedstawień cyrkowych także z udziałem zwierząt. Następstwem zaskarżonego zarządzenia jest ograniczenie, a z uwagi na brak zainteresowania widowni przedstawieniami bez udziału zwierząt, nawet pozbawienie Skarżących konkretnych - mających oparcie w przepisach prawa materialnego – uprawnień.

W ocenie Skarżących między zaskarżonym zarządzeniem, a ich naruszonymi prawami zachodzi bezpośredni i realny związek. Zatem naruszenie ma charakter aktualny, zindywidualizowany, wymierzony w realne i zdatne do wskazania dobra prawne, z których korzystają sami Skarżący. Zaskarżone zarządzenie bezpośrednio ogranicza Skarżących w sposobach czynienia użytku z dotychczas przysługującego im uprawnienia do odpłatnego, czasowego korzystania z nieruchomości, ale przede wszystkim do organizowania i reklamowania zgodnych z prawem objazdowych przedstawień cyrkowych z udziałem zwierząt w P. na terenach gminnych.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta wniósł o jej oddalenie stwierdzając, że zaskarżone zarządzenie nie ogranicza praw Skarżących do prowadzenia działalności gospodarczej, w tym organizowania przedstawień cyrkowych z udziałem zwierząt w P. na nieruchomościach niebędących nieruchomościami Miasta P. i Skarbu Państwa. Sam fakt prowadzenia działalności cyrkowej nie powoduje po stronie Skarżących powstania roszczenia o zawarcie z Prezydentem Miasta lub Skarbem Państwa umowy o udostępnienie nieruchomości. Kwestia najmu, dzierżawy lub innego udostępniania nieruchomości komunalnych i Skarbu Państwa to bowiem kwestia stosunków cywilnoprawnych pomiędzy zainteresowanymi stronami. Do ich powstania, zmiany i zakończenia jej konieczne jest zgodne wyrażenie woli przez strony umowy. Spory na tym tle podlegają kognicji sądów powszechnych.

Zdaniem Prezydent Miasta zaskarżone zarządzenie jest aktem, którego adresatami nie są ani Skarżący. Jest ono aktem, który nie zakazuje Skarżącym prowadzenia działalności cyrkowej z udziałem zwierząt. Adresatami zarządzenia są dyrektorzy biur i wydziałów Urzędu Miasta P. oraz kierownicy jednostek organizacyjnych Miasta.

W piśmie z dnia 1 lipca 2016 r. Skarżący stwierdzili, że ich interes prawny do zaskarżenia zarządzenia wynika z art. 6 ust. 1 i 2 u.s.d.g. oraz art. 78 i art. 84a pkt 2 u.s.d.g., a także wynikającego z tego przepisu "prawa swobody działalności gospodarczej" na równych prawach zgodnie z "wpisem do właściwej ewidencji" oraz z art. 17 ust. 1, art. 18 u.o.z. w związku z art. 34a oraz 37 u.o.z.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności zbadać należało, czy niniejsza skarga jest dopuszczalna.

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 5 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm. – zwanej dalej "p.p.s.a.") kognicja sądów administracyjnych obejmuje kontrolę działalności administracji, między innymi, w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej oraz na inne akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej.

Z powyższego wynika, że zaskarżone do sądu administracyjnego mogą być akty które stanowią akty prawa miejscowego, albo akty nie mające takiego charakteru, jeżeli zostały podjęte "w sprawach z zakresu administracji publicznej".

W orzecznictwie wykształcił się pogląd o dopuszczalność zaskarżenia zarządzeń stanowiących akty z zakresu administracji publicznej dotyczące gospodarowania mieniem gminnym, uznający, iż pojęcie "sprawa z zakresu administracji publicznej", w rozumieniu art. 3 § 1 p.p.s.a., należy interpretować w sposób szeroki (por. uchwała NSA z dnia 1 czerwca 1998 r., sygn. akt OPS 3/98, uchwała NSA z dnia 6 listopada 2000 r., sygn. akt OPS 11/00, wyrok NSA z dnia 17 maja 1999 r., sygn. akt OSA 1/99, wyrok NSA z dnia 6 listopada 2000 r., sygn. akt OSA 2/00; http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Działania i akty prawne podejmowane przez organy samorządu terytorialnego mogą być kwalifikowane jako działania z zakresu wykonywania administracji publicznej, mimo, że zmierzają do wywołania w przyszłości skutków cywilnoprawnych. Akt organu z zakresu administracji publicznej może zatem pozostawać w związku ze sprawą cywilną i nie wyklucza to administracyjnego charakteru sprawy. W uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 lipca 2009 r. sygn. akt I OPS 1/09 (http://orzeczenia.nsa.gov.pl) stwierdzono, iż "unormowania ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.), w zakresie dotyczącym obrotu nieruchomościami Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego, regulują czynności cywilnoprawne w sposób szczególny w stosunku do ogólnych zasad określonych w Kodeksie cywilnym. Wynika to stąd, że działalność Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do mienia stanowiącego ich własność nie opiera się wyłącznie na przepisach prawa cywilnego, ale ze względu na publicznoprawny status Skarbu Państwa i jednostek samorządu terytorialnego oraz przysługującego im mienia, obrót ten regulowany jest także przepisami prawa publicznego. Publicznoprawny charakter tych podmiotów oraz przeznaczenie mienia, którym dysponują na zaspokojenie potrzeb wspólnoty stanowi uzasadnienie wprowadzenia ograniczeń w zakresie swobody dysponowania mieniem i swobody zawierania umów oraz samodzielności jednostek samorządu terytorialnego."

Tym samym skargę na zarządzenie Prezydenta Miasta w przedmiocie zakazu zawierania umów dzierżawy i najmu nieruchomości stanowiących mienie lub pozostających w zarządzie Miasta P., na cele organizacji objazdowych przedstawień cyrkowych z udziałem zwierząt uznać należało za dopuszczalną.

W odniesieniu do zarządzeń organów gmin przesłanki podmiotowe wniesienia skargi określa art. 101 ust. 1 u.s.g. Zgodnie z tym przepisem "każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego".

Jak stanowi art. 58 § 1 pkt 5a p.p.s.a. sąd odrzuca skargę [...] jeżeli interes prawny lub uprawnienie wnoszącego skargę na uchwałę lub akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, nie zostały naruszone stosownie do wymagań przepisu szczególnego. Sąd odrzuca skargę postanowieniem, a odrzucenie skargi może nastąpić na posiedzeniu niejawnym (art. 58 § 3 p.p.s.a.).

Zestawienie art. 101 u.s.g. oraz art. 58 § 1 pkt 5a p.p.s.a. prowadzi więc do wniosku, że naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego skargę jest warunkiem wstępnym merytorycznego rozpoznania skargi na akty wymienione w art. 3 § 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a. Z kolei nie wykazanie przez skarżącego takiego naruszenia stanowi podstawę nie tyle do oddalenia skargi, ale do jej odrzucenia.

Oceniając legitymację Skarżących wyjaśnić należy, że kryterium "naruszenia interesu prawnego", na którym oparta jest legitymacja do wniesienia skargi na zarządzenie organu gminy oznacza, że akt ten musi naruszać interes prawny skarżącego, który musi być własny, indywidualny i oparty o konkretny przepis prawa powszechnie obowiązującego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 czerwca 1996r., II SA 74/96, ONSA 1997, z. 2, poz. 89). Przypomnieć trzeba, iż w orzecznictwie przyjmuje się, że mieć interes prawny to tyle, co wskazać przepis prawa uprawniający dany podmiot do wystąpienia z określonym żądaniem w stosunku do organu administracji publicznej (por. wyrok NSA z dnia 22 lutego 1984 r., I SA 1748/83). Przyjmuje się, że w postępowaniu administracyjnym interes ten musi być wywodzony przede wszystkim z przepisów prawa materialnego, natomiast w postępowaniu sądowoadministracyjnym, może być on oparty także o przepisy prawa procesowego lub ustrojowego. Ze skargą może więc wystąpić, co do zasady, podmiot, który wykaże "związek między chronionym przez przepisy prawa materialnego interesem prawnym a aktem lub czynnością organu administracji publicznej" (B. Adamiak [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, Postępowanie administracyjne i sądowoadministracyjne, Warszawa 2003, s. 424). W przypadku zatem skargi na uchwałę rady gminy należy wykazać związek między chronionym przez przepisy prawa materialnego interesem prawnym, a podjęciem przez organ gminy uchwały w sprawie z zakresu administracji publicznej.

Interes prawny musi być "własny", czyli nie można go wywodzić z sytuacji prawnej innego podmiotu, nawet jeżeli w konkretnej sprawie związki pomiędzy tymi podmiotami byłyby związkami o charakterze prawnym (J. Zimmermann, Glosa do wyroku NSA z dnia 2 lutego 1996 r. o sygn. akt IV SA 846/95, OSP z 1997 r., nr 4, poz. 83A). A zatem, szczególną cechą interesu prawnego w prawie administracyjnym jest przede wszystkim bezpośredniość związku pomiędzy sytuacją danego podmiotu, a normą prawa materialnego, z którego wywodzi on swój interes prawny.

Przechodząc do oceny przesłanki naruszenia interesu prawnego Skarżących Sąd doszedł do przekonania, iż Skarżący nie wykazali, aby takowy został naruszony.

Skarżący upatrują naruszenia interesu prawnego w przepisach ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wskazując, że zaskarżone zarządzenie prowadzi bezpośrednio do ograniczenia swobody prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie możliwości dostępu do miejsca prowadzenia działalności. Ponadto Skarżący wskazują, iż posiadają interes prawny, aby ich działalność objęta zakresem art. 17 i art. 18 u.o.z. była kontrolowana przez organy administracji publicznej oraz aby nie nakładać na nich dodatkowych sankcji poza przewidzianymi w art. 37 u.o.z.

W ocenie Sądu przedstawiona przez Skarżących argumentacja nie może świadczyć o naruszeniu ich interesu prawnego. Przede wszystkim podnieść należy, że zaskarżone zarządzenie nie narusza jakiegokolwiek uprawnienia Skarżących oraz nie ogranicza ono swobodnego prowadzenia działalności cyrkowej na terenie miasta P.. Zaskarżone zarządzenie nie zakazuje bowiem prowadzenia działalności cyrkowej z udziałem zwierząt na terenie miasta, a jedynie wyłącza możliwość wynajmu lub dzierżawy nieruchomości stanowiących mienie lub pozostających w zarządzie Miasta P. albo stanowiącego własność Skarbu Państwa, którymi dysponuje Prezydent Miasta na cele związane z prowadzeniem takiej działalności. Zaskarżone zarządzenie stanowi swoistą dyspozycję kierowaną do jednostek podległych Prezydentowi Miasta, dysponujących nieruchomościami stanowiącymi mienie lub pozostającymi w zarządzie Miasta P. albo stanowiącymi własność Skarbu Państwa, którymi gospodaruje Prezydent Miasta do nieudostępniania na cele związane z organizowaniem i prowadzeniem objazdowych przedstawień cyrkowych z udziałem zwierząt. W zaskarżonym zarządzeniu zakazano również dystrybucji biletów na takie wydarzenia w biurach i wydziałach Urzędu Miasta P. oraz jednostkach organizacyjnych Miasta P., a także ich promocji z wykorzystaniem majątku Miasta P.. Zwrócić trzeba jednak uwagę, że zaskarżone zarządzenie ani nie zakazuje prowadzenia działalności cyrkowej z udziałem zwierząt na terenie Miasta P. w ogóle, ani też nie zakazuje promocji takich wydarzeń. Dotyczy ono bowiem wewnętrznej sfery wykorzystania mienia komunalnego.

Jak zasadnie uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 6 lipca 2016 r. sygn. akt III SA/Łd 422/16 (dostępny: hrrp://orzeczenia.nsa.gov.pl) żaden przepis prawa materialnego nie przyznaje skarżącym prowadzącym działalność cyrkową uprawnienia do wystąpienia z roszczeniem o najem nieruchomości należącej do Gminy, w tej sprawie do Miasta P., jak również żaden przepis nie nakłada na Gminę obowiązku wynajęcia komunalnego gruntu z przeznaczeniem na określoną działalność, czy też w konkretnie określonym celu, w tym organizacji przedstawienia z udziałem zwierząt.

Skarżący nie wykazali, aby przysługiwało im jakiekolwiek prawo podmiotowe do nieruchomości stanowiących własność Miasta P. lub też własność Skarbu Państwa. Sam fakt przyszłego zamiaru dzierżawy lub najmu takich nieruchomości nie może świadczyć o naruszeniu interesu prawnego. Skarżący nie wykazali również na jakikolwiek przepis prawa, który przyznawał by im prawo do żądania dzierżawy lub najmu takich nieruchomości. Takich okoliczności Sąd nie dostrzega również z urzędu.

Ponadto jak równie zasadnie wskazał Wojewódzki sąd Administracyjny w Łodzi w przywołanym powyżej wyroku gmina jako dysponent nieruchomości, a więc występując w obrocie prawnym jako równorzędny podmiot obrotu prywatnego, ma zagwarantowaną na gruncie k.c. swobodę korzystania ze swojego władztwa właścicielskiego nad nieruchomością bez ingerencji osób trzecich, a w konsekwencji i kształtowania treści stosunku cywilnoprawnego w tym zakresie, co obejmuje również najem komunalnych nieruchomości, w szczególności poprzez wskazanie czy dana nieruchomość w ogóle zostanie komukolwiek wynajęta, w jakim celu (z jakim przeznaczeniem), na jaki okres i na jakich warunkach. W stosunkach prywatnoprawnych żaden podmiot prywatnoprawny nie może zatem skutecznie domagać się (żądać) od Gminy nawiązania z nią stosunku cywilnoprawnego. Zakładając hipotetycznie, nawet gdyby Gmina podjęła decyzję o najmie jakiś nieruchomości, to i tak okoliczność ta z uwagi na równorzędność stron stosunku prywatnoprawnego nie rodziłaby po stronie Skarżących roszczenia w postaci zawarcia z nimi właśnie umowy najmu.

Tym samym nie można podzielić stanowiska Skarżących aby zaskarżone zarządzenie ograniczało im swobodę prowadzenia działalności gospodarczej, skoro żaden przepis prawa nie gwarantuje im prawa do dzierżawy lub najmu gruntów komunalnych, w celu prowadzenia działalności w zakresie organizowania przedstawień cyrkowych z udziałem zwierząt. Mało tego zaskarżone zarządzenie nie wyklucza możliwości dzierżawy lub najmu przez Skarżących nieruchomości należących do Miasta P. lub też stanowiących własność Skarbu Państwa, którymi gospodaruje Prezydent Miasta, wyklucza jedynie dzierżawę lub najem tych nieruchomości na cele związane z organizacją przedstawień cyrkowych z udziałem zwierząt. Zaskarżone zarządzenie nie stanowi też jakiejkolwiek przeszkody, aby Skarżący organizowali przedstawienia cyrkowe z udziałem zwierząt na terenie Miasta P. dzierżawiąc lub wynajmując nieruchomości od podmiotów prywatnych.

Ponadto nie sposób uznać, aby zaskarżone zarządzenie naruszało interes prawny wywodzony z przepisów art. 17 i 18 u.o.z., bowiem kwestia przestrzegania przez Skarżących wymagań określonych w tych przepisach nie daje podstawy prawnej do żądania umożliwienia dzierżawy lub najmu nieruchomości będących własnością Miasta P.. Podstawy takiej nie może też stanowić art. 34a i art. 37 u.o.z.

W sytuacji stwierdzenia podstaw do odrzucenia skargi, w ocenie Sądu nie było podstaw do rozpoznania zawartych w skardze wniosków o dopuszczenie do udziału w postępowania Związku Pracodawców oraz o wstrzymanie wykonania zaskarżonego zarządzenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 58 § 1 pkt 5a p.p.s.a. orzekł o odrzuceniu skargi. O zwrocie uiszczonego wpisu Sad orzekł na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a.